Σταύρος Φρυγανάς

Σταύρος Φρυγανάς

Ο Σταύρος Φρυγανάς γεννήθηκε στην Αθήνα το 1906 και πέθανε στην Μάλαγα στις  7 Αυγούστου 1996, ήταν Έλληνας σκακιστής και ο πρώτος ανεπίσημος πρωταθλητής Ελλάδας στο σκάκι (1935) και Πρόεδρος της ΕΣΟ ως το 1957.

Ο Φρυγανάς ζούσε κυρίως εκτός Ελλάδας και το 1925 και το 1931 αντιμετώπισε τον Εμμάνουελ Λάσκερ σε φιλικές παρτίδες. Είναι ο πρώτος Έλληνας που έφερε δύο σκακιστικά ρολόγια στην Ελλάδα τα οποία χρησιμοποιήθηκαν στο πρώτο επίσημο πρωτάθλημα του 1947. Διετέλεσε πρόεδρος της ΕΣΟ μέχρι το 1957

De Siris

Ανδρέας Κιλιγκαρίδης

Ανδρέας Κιλιγκαρίδης

Ο Ανδρέας Κιλιγκαρίδης γεννήθηκε στις 5 Αυγούστου 1976  και πέθανε στις 12 Ιουνίου 2013, ήταν πρωταθλητής στο κανόε καγιάκ. Έλαβε μέρος σε σημαντικές ευρωπαϊκές και διεθνείς διοργανώσεις, πετυχαίνοντας καλές επιδόσεις. Ήταν αθλητής του Ναυτικού Ομίλου Καλαμαριάς Θεσσαλονίκης.

Βιογραφία

Γεννήθηκε στη Ρωσία στις 5 Αυγούστου του 1976. Οι γονείς του είναι Πόντιοι από τη Ρωσία και διαμένουν στην Αλεξανδρούπολη.

Ξεκίνησε να ασχολείται με το κανόε καγιάκ στην ηλικία των 11 ετών και ήρθε στην Ελλάδα 6 χρόνια μετά, για μόνιμη εγκατάσταση.

Το 2000 προκρίθηκε στην Ολυμπιάδα και ήταν 13ος στα 500μ. και 15ος στα 1.000μ.. Ήταν 6ος στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1999, όπως και σε εκείνο του 2002 (τη χρονιά αυτή κατέκτησε την 5η θέση στο Παγκόσμιο Κύπελλο στα 1.000 μ.) , 4ος στους Μεσογειακούς του 1997 και πρώτος στο Βαλκανικό Πρωτάθλημα του 2001. Στην Ολυμπιάδα της Αθήνας (2004) αποκλείστηκε από τον τελικό.

Το 2002 ο Κιλιγκαρίδης κέρδισε υποτροφία από τη Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή.

Ο Κιλιγκαρίδης έκανε καλή εμφάνιση στο Ντούισμπουργκ, στη δεύτερη φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου κανόε καγιάκ ήρεμων νερών, το Μάιο του 2006. Στους αγώνες συμμετείχαν 600 αθλητές από 57 χώρες. Ο πρωταθλητής ήταν 5ος και 7ος στους «μικρούς τελικούς» του C1 1000 και 500 μέτρων. Στον ημιτελικό των 1000 μέτρων ήταν 4ος, χάνοντας για περίπου ένα δευτερόλεπτο την πρόκριση στον τελικό.

Ο αθλητής δεν κατάφερε να διακριθεί στον τελικό του C1 1000μ. του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος κανόε καγιάκ ήρεμων νερών ανδρών και γυναικών, που διεξήχθη τον Ιούλιο του 2006 στην πόλη Ρατσίτσε της Τσεχίας. Κατέλαβε την 7η θέση με επίδοση 4.00.404. Στα 550μ. στην ίδια διοργάνωση ήταν 7ος.

Στις 25 Μαρτίου του 2007 ο Κιλιγκαρίδης , στην πρώτη του συμμετοχή σε αγώνα Ευρωπαϊκού Κυπέλλου 10 χλμ., κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στο μαραθώνιο αγώνα των 10.000 μέτρων στο Μιλάνο. Τον Αύγουστο του 2007 ήρθε 2ος στο μικρό τελικό του C1 1.000 μέτρων του παγκοσμίου πρωταθλήματος ήρεμων νερών , στο Ντούισμπουργκ της Γερμανίας

Ο Κιλιγκαρίδης προκρίθηκε το Μάιο του 2008 στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου, καθώς τερμάτισε στην 5η θέση στον τελικό του C1 (4.03.383) και πήρε το ένα από τα τρία εισιτήρια, που έδιναν τα αγωνίσματα των 1.000 μ. στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ήρεμων νερών του Μιλάνου.

Στον τελικό του C1 1000μ. του Παγκοσμίου Κυπέλλου ήρεμων νερών, που διεξήχθη στο Ντούισμπουργκ τον Ιούνιο του 2008, έκανε χρόνο 3.56.601 και κατατάχθηκε στην 6η θέση. Στη διοργάνωση του Πόζναν, τον Ιούνιο του 2008 ο Κιλιγκαρίδης ήταν 3ος στο C1 1000 μ., με χρόνο 3.59.011

Στις 5 Ιουνίου του 2013, και ενώ βρισκόταν στην Πολωνία για τους προκριματικούς του παγκοσμίου κυπέλλου, βρέθηκε λιπόθυμος στο δωμάτιο του ξενοδοχείου που διέμενε στην πόλη Μπιντγκός. Η διάγνωση έδειξε πως έπασχε από οξεία λευχαιμία. Στις 11 Ιουνίου οι γιατροί ανακοίνωσαν πως ο Κιλιγκαρίδης ήταν κλινικά νεκρός. Παρέμεινε για 24 ώρες διασωληνωμένος, αλλά τελικά κατέληξε στις 12 Ιουνίου του 2013.

Ο Κιλιγκαρίδης ήταν παντρεμένος και είχε αποκτήσει δύο παιδιά.

De Siris

Ε.Δ.Α.

Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά 

Η Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά (Ε.Δ.Α.) ήταν ελληνικό πολιτικό κόμμα που έδρασε κυρίως την περίοδο 1951-1974 (με διακοπή λειτουργίας κατά τη διάρκεια της επταετίας). Ήταν το μεγαλύτερο νόμιμο κόμμα της Αριστεράς την περίοδο εκείνη με σημαντική κοινοβουλευτική εκπροσώπηση. Μετά τη μεταπολίτευση επανήλθε χωρίς όμως τη δυναμική του παρελθόντος, για να διαλυθεί οριστικά μετά το 1985.

Ίδρυση

Η ΕΔΑ ιδρύθηκε σύμφωνα με την επίσημη ανακοίνωση στις 3 Αυγούστου του 1951 σαν συνασπισμός κομμάτων της αριστεράς, με την πρωτοβουλία του εκτός νόμου τότε τελούντος Κ.Κ.Ε., με πρόεδρο τον Ιωάννη Πασαλίδη.

Την ιδρυτική διακήρυξή της υπέγραψαν μικρά αριστερά κόμματα που ήταν νόμιμα εκείνη την περίοδο: το Σοσιαλιστικό Κόμμα Ελλάδας του Ι. Πασαλίδη, ο Δημοκρατικός Συναγερμός, το Κόμμα Αριστερών Φιλελευθέρων των Νεόκοσμου Γρηγοριάδη και Σταμ. Χατζημπέη, και το Δημοκρατικό Ριζοσπαστικό Κόμμα του Μιχαήλ Κύρκου. Ο βασικός κορμός των στελεχών της ήταν μέλη του Κ.Κ.Ε., το οποίο είχε τεθεί εκτός νόμου από το 1947, όπως και οι Εμμανουήλ Πρωιμάκης και οι στρατηγοί Σαράφης, Χατζημιχάλης και Αυγερόπουλος.

Ιστορία

Η Ε.Δ.Α. πρωτοσυμμετείχε σε βουλευτικές εκλογές στις Εκλογές του 1951 όπου εξελέγησαν τελικά 10 βουλευτές. Ήταν τότε το μοναδικό κόμμα που καταψήφισε στη Βουλή την ένταξη της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ. Στις εκλογές του 1952, με πλειοψηφικό, δεν κατάφερε να αναδείξει ούτε έναν βουλευτή. Το 1956 η Ε.Δ.Α. μετατράπηκε σε ενιαίο κόμμα. Το 1958 η ηγεσία του Κ.Κ.Ε. αποφασίζει να διαλύσει όσες παράνομες οργανώσεις της είχαν απομείνει στην Ελλάδα και τα μέλη τους να ενταχθούν στην νόμιμη Ε.Δ.Α. Στις εκλογές του χρόνου αυτού κατορθώνει να πάρει το 24,4% των ψήφων καταλαμβάνοντας 78 βουλευτικές έδρες και να αναδειχτεί αξιωματική αντιπολίτευση.

Αυτή η επιτυχία της, η οποία είναι η μεγαλύτερη εκλογική επιτυχία ελληνικού αριστερού κόμματος μέχρι την 17η Ιουνίου 2012, οπότε και ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. εξελέγη επίσης αξιωματική αντιπολίτευση με ποσοστό 26.89% και εξέλεξε 71 βουλευτές, προκάλεσε ανησυχία στα επιτελεία του στρατού και του «παρακράτους», τα οποία επανενεργοποίησαν και αναθεώρησαν το σχέδιο «Περικλής», με στόχο να περιορίσουν τις δυνάμεις της ΕΔΑ. Το σχέδιο τέθηκε σε εφαρμογή στις εκλογές του 1961 που έμειναν γνωστές σαν «εκλογές βίας και νοθείας». Στις εκλογές αυτές η ΕΔΑ έλαβε μέρος ως Πανδημοκρατικό Αγροτικό Μέτωπο Ελλάδας-ΠΑΜΕ. Κατά την προεκλογική περίοδο τα μέλη και οι οπαδοί της έγιναν αντικείμενο διώξεων από στρατιωτικούς, χωροφύλακες και υποκινούμενους πολίτες. Σημειώθηκαν κατ'επανάληψιν βίαια επεισόδια με νεκρούς, ενώ αντικείμενα επιθέσεων και διώξεων έγιναν και οι υποψήφιοι βουλευτές της.

Έκτοτε η ΕΔΑ περιόρισε αυτοβούλως τη συμμετοχή της στις εκλογές με σκοπό να ενισχυθεί η Ένωσις Κέντρου και να ανέλθει στην εξουσία.

Λίγο πριν από τις εκλογές του 1963, η Ελλάδα εισήλθε σε μία περίοδο πολιτικής και κοινωνικής αναταραχής, λόγω της δολοφονίας του βουλευτή της ΕΔΑ Γρηγόρη Λαμπράκη από μέλη του ακροδεξιού παρακρατικού μηχανισμού. Η ηγεσία της ΕΔΑ κατηγόρησε τον τότε πρωθυπουργό της ΕΡΕ Κωνσταντίνο Καραμανλή ως ηθικό αυτουργό.

Οι υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις (κυρίως Ε.Ρ.Ε. και Ένωση Κέντρου) θεωρούσαν την ΕΔΑ κομμουνιστική και επεδίωκαν την απομόνωσή της. Τα μέλη της αντιμετωπίζονταν με καχυποψία και ήταν συχνά αντικείμενο διώξεων, όπως και το δημοσιογραφικό της όργανο, η εφημερίδα «Αυγή».

Ο Γεώργιος Παπανδρέου ονόμαζε την πολιτική του «διμέτωπο αγώνα» κατά της Δεξιάς και της Αριστεράς. Συνεργάστηκε μαζί της μόνο στις εκλογές του 1956 με μοναδικό σκοπό την αλλαγή του εκλογικού συστήματος σε περίπτωση νίκης. Στη συνέχεια όμως, αν και κεντρώος, μετά την νίκη του στις εκλογές του 1963, επειδή δεν πέτυχε αυτοδυναμία στη Βουλή, προτίμησε να παραιτηθεί και να προκηρύξει νέες εκλογές τον Φεβρουάριο του 1964, παρά να κάνει κυβέρνηση συνεργασίας με την ΕΔΑ.

Μετά το Απριλιανό πραξικόπημα η ΕΔΑ διαλύθηκε, όπως και τα υπόλοιπα κόμματα και τα περισσότερα στελέχη της συνελήφθησαν και εξορίστηκαν.

Μετά τη μεταπολίτευση έγινε προσπάθεια αναβίωσής της αλλά χωρίς ιδιαίτερο αποτέλεσμα. Το 1974 συμμετείχε στις πρώτες εκλογές μετά την δικτατορία στο σχήμα της Ενωμένης Αριστεράς και εξέλεξε τον πρόεδρό της Ηλία Ηλιού βουλευτή. Στις εκλογές του 1977 συνεργάστηκε με το ΚΚΕ Εσωτερικού με την επωνυμία Συμμαχία Προοδευτικών και Αριστερών Δυνάμεων, ενώ το 1981 και το 1985 συνεργάστηκε υπό την καθοδήγηση του Μανώλη Γλέζου με το ΠΑΣΟΚ. Κατόπιν διαλύθηκε και τυπικά.

Γνωστοί πολιτικοί της ΕΔΑ

Σπουδαία στελέχη της Ε.Δ.Α. υπήρξαν οι:

Ιωάννης Πασαλίδης

Γρηγόρης Λαμπράκης

Μίκης Θεοδωράκης

Μανόλης Γλέζος

Ηλίας Ηλιού

Νίκος Κιτσίκης

Λεωνίδας Κύρκος

Αντώνης Μπριλλάκης

Ανδρέας Λεντάκης κ.ά.

De Siris

Ιωάννης Ξιφιλίνος

Ιωάννης Ξιφιλίνος

Ο Ιωάννης Ξιφιλίνος ήταν σπουδαίος νομικός και λόγιος.

Γεννήθηκε στην Τραπεζούντα μεταξύ του 1005 και του 1008 και καταγόταν από την αρχοντική οικογένεια των Ξιφιλίνων. Σπούδασε στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί διακρίθηκε στη Νομική επιστήμη ως δικηγόρος, δικαστής και δάσκαλος στην Ανωτέρα Σχολή του φιλοσόφου της εποχής Μιχαήλ Ψελλού, με τον οποίο είχε και φιλική σχέση, και τον οποίο ακολούθησε ως μοναχός στον Όλυμπο της Βιθυνίας. Το 1064 κλήθηκε από τον Αυτοκράτορα Κωνσταντίνο Δούκα να αναλάβει Οικουμενικός Πατριάρχης ως Ιωάννης Η΄.

Ως Πατριάρχης ανέπτυξε σημαντική κοινωνική δράση, ενδιαφέρθηκε για τους φτωχούς και ανακαίνισε το Ναό της Αγίας Σοφίας. Παράλληλα, συνέχισε και το συγγραφικό του έργο, στο οποίο διακρίνονται θεολογικές, φιλοσοφικές και νομικές πραγματείες. Από αυτά διασώζονται κάποιες ερμηνείες των ευαγγελικών περικοπών και ορισμένες επιστολές.

Πέθανε στις 2Αυγούστου 1075. Η Ορθόδοξη Εκκλησία τον ανακήρυξε άγιο και τιμά τη μνήμη του στις 30 Αυγούστου.

De Siris

Ιωσήφ της Αριμαθείας

Ιωσήφ της Αριμαθείας

Ο Ιωσήφ της Αριμαθείας ή Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας ήταν μέλος του Μεγάλου Συνεδρίου της Ιερουσαλήμ, πλούσιος και μυστικός μαθητής του Ιησού, που φέρεται να αντιτάχθηκε στη καταδίκη του και ο οποίος, σύμφωνα με το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο (27:57-60), μετά τον θάνατο του Ιησού ζήτησε από τον Πόντιο Πιλάτο την άδεια να αποκαθηλώσει το νεκρό σώμα του Ιησού από τον Σταυρό, προκειμένου να το προετοιμάσει για τον ενταφιασμό (κηδέψει) στον παραχωρούμενο, από τον ίδιο τον Ιωσήφ, λαξευτό τάφο, πιθανώς οικογενειακό. Πράγματι η άδεια αυτή του παραχωρήθηκε και με βοηθό του τον (ελληνοφανή) Νικόδημο "το Άχραντον Σώμα σινδόνι καθαρά ειλήσας και αρώμασι εν μνήματι καινώ κηδεύσας απέθετο", έως την ανάστασή Του. Ο Ιωσήφ αναφέρεται και από τους τέσσερις Ευαγγελιστές, αλλά επί της ουσίας τίποτα περαιτέρω δε γνωστοποιείται για τις μεταγενέστερες δραστηριότητές του.

Ο μύθος

Ο μύθος, όμως, μας παρέχει το υπόλοιπο της ιστορίας του αναφέροντας ότι ο Ιωσήφ συνόδευσε τον απόστολο Φίλιππο, τον Λάζαρο, τη Μαρία Μαγδαληνή και άλλους σε ιεραποστολή στους Γαλάτες. Ο Λάζαρος και η Μαρία έμειναν στη Μασσαλία, ενώ οι άλλοι ταξίδεψαν βόρεια. Στο κανάλι της Μάγχης ο Αγ. Φίλιππος έστειλε τον Ιωσήφ με δώδεκα μαθητές για να εγκαθιδρύσουν τον Χριστιανισμό στη μακρινότερη γωνιά της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, το νησί της Βρετανίας. Τούτο το «γεγονός» συνέβη το 63 μ.Χ., ενώ ορισμένοι ιστορικοί το τοποθετούν στο 37 μ.Χ. Λέγεται πως ο Ιωσήφ έγινε πλούσιος εμπορευόμενος μέταλλα και τούτος είναι πιθανώς ο λόγος για τον οποίο φημολογείται ότι ήδη γνώριζε τη Βρετανία, ιδιαίτερα τις νοτιότερες περιοχές της. Η Κορνουάλη ήταν η κύρια μεταλλευτική περιοχή και γνωστή στη ρωμαϊκή αυτοκρατορία για τον κασσίτερό της. Το Σόμερσετ, επίσης ήταν γνωστό για τον υψηλής ποιότητας μόλυβδό του. Ορισμένοι ακόμη ισχυρίζονται ότι ο Ιωσήφ ήταν θείος της Μαρίας και επομένως παππούς του Ιησού, και ότι πιθανώς είχε πάρει μαζί του το νεαρό αγόρι σε ένα από τα επιχειρηματικά ταξίδια του στο νησί. Από τούτον τον μύθο άντλησε και ο Γουΐλιαμ Μπλέικ την έμπνευσή του στην Ιερουσαλήμ:

Περπατήσαν άραγε τούτα τα πόδια

Πάνω στα πράσινα βουνά της Αγγλίας;

Οι φιλολογικές μαρτυρίες

Φαίνεται φυσικό, λοιπόν, το γεγονός ότι ο Ιωσήφ επέλεξε για το ιεραποστολικό του έργο τη Μεγάλη Βρετανία και ότι ήρθε αρχικά στο Γκλάστονμπερι, το φημισμένο κέντρο της δυτικής χώρας. Ο τοπικός μύθος αναφέρει ότι ο Ιωσήφ έπλευσε γύρω από το Λαντς Εντ και τράβηξε για τα γνώριμα λημέρια του. Η βάρκα του άραξε στις ακτές του Γκλάστονμπερι Μαρς και μαζί με τους συντρόφους του ανέβηκε στον παρακείμενο λόφο για να την περιβάλλουσα χώρα. Έχοντας φέρει μαζί του ένα ραβδί που ξεφύτρωσε από το ιερό αγκάθινο στέμμα του Ιησού, το έμπηξε στη γη. Το ραβδί με τρόπο θαυματουργό ρίζωσε στη γη και μπορεί να το δει κανείς ακόμη και σήμερα στο Γουέργυαλλ Χιλ. Ο Ιωσήφ συναντήθηκε με τον τοπικό κυβερνήτη, τον Αρβιράγκους, και εξασφάλισε δώδεκα εκτάρια γης στο Γκλάστονμπερι, όπου χτίστηκε το πρώτο μοναστήρι στην Αγγλία. Ο Αρβιράγκους αναφέρεται στο Ιωβηλαίο ως προσωπικότητα που αντιστάθηκε στη ρωμαϊκή κατάκτηση και εξουσία. Ο Τζέφρεϊ του Μονμάουθ τον αναφέρει ως βασιλιά του οποίου ο αδελφός σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια της ρωμαϊκής επιδρομής του Κλαύδιου το 43 μ.Χ. Συνδέθηκε με τον Καρατάκους, αλλά το πιο ενδιαφέρον ίσως είναι ότι αναφέρεται από τον Γουίλιαμ του Μάλμσμπουρι στο De Antiquitate Glastoniensis Ecclesiae, ως ο βασιλιάς που έδωσε 12 εκτάρια γης στο Γκλαστόνμπουρι στον Ιωσήφ της Αριμαθαίας και τους συντρόφους του, όταν έφεραν τον χριστιανισμό στη Μεγάλη Βρετανία το 63 μ.Χ.. Αρκετοί ιστορικοί πιστεύουν ότι ήταν ο Αρβιράγκους και οι άνθρωποί του που κατέλαβαν το φρούριο της κομητείας του Σόμερσετ, γνωστό ως κάστρο του Κάντμπουρι –που συνδέθηκε αργότερα με τον βασιλιά Αρθούρο- και το χρησιμοποίησαν ως βάση για την αντίστασή τους ενάντια στους Ρωμαίους.

Πολύ περισσότερα προστέθηκαν στο μύθο του Ιωσήφ κατά τη διάρκεια του μεσαίωνα. Μεταβλήθηκε βαθμιαία σε σημαντικό άγιο και λατρευτικό ήρωα, ενώ τον διεκδίκησαν ως πρόγονό τους αρκετοί Βρετανοί μονάρχες. Λέγεται ότι έφερε μαζί του στη Μεγάλη Βρετανία ένα κύπελλο, το οποίο χρησιμοποιήθηκε στον Μυστικό Δείπνο, το ίδιο που χρησιμοποιήθηκε για να συγκεντρωθούν οι λιγοστές σταγόνες αίματος από το σταυρωμένο σώμα του Χριστού. Ένας μύθος αναφέρει ότι ο Ιωσήφ έκρυψε το Γκράαλ στο Γκλάστονμπερι, η ιστορική έρευνα ωστόσο έχει αρκετούς λόγους να αμφιβάλλει ακόμα και για το αν πάτησε στη Βρετανία το πόδι του ο Ιωσήφ της Αριμαθαίας, για οποιοδήποτε σκοπό.

De Siris

Στέφανος Β’

Στέφανος Β’

Ο Στέφανος Β΄ διετέλεσε Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως για τρία έτη (925-928).

Γεννήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου του 867. Καταγόταν από την Αμάσεια του Πόντου και είχε αναδειχθεί και τοπικός Μητροπολίτης. Ήταν ευνούχος. Εξελέγη Οικουμενικός Πατριάρχης το 925, μετά τη δεύτερη Πατριαρχία του Νικολάου του Μυστικού και παρέμεινε στο Θρόνο μέχρι το θάνατό του, τον Ιούλιο του 928.

Ανακηρύχθηκε άγιος και η μνήμη του τιμάται από την Ορθόδοξη Εκκλησία στις 18 Ιουλίου.

De Siris

Nelson Mandela

Νέλσον Μαντέλα 

Ο Νέλσον Μαντέλα  γεννήθηκε στις 18 Ιουλίου 1918 στο χωριό Μβέζο της περιοχής Τράνσκεϊ της Νότιας Αφρικής και απεβίωσε στις 5 Δεκεμβρίου 2013 συγκεκριμένα στην Οικία Χάουτον. Ήταν αγωνιστής της Νότιας Αφρικής και στη συνέχεια πολιτικός και ο πρώτος έγχρωμος πρόεδρος της Νότιας Αφρικής (1994-1999). Από το 1998 μέχρι το 1999 χρημάτισε Πρόεδρος του Κινήματος των Αδεσμεύτων.

Βιογραφία

Δικηγόρος στο Γιοχάνεσμπουργκ, έγινε μέλος του Αφρικανικού Εθνικού Κογκρέσου ANC (African National Congress) το 1944. Πήγε στο Γιοχάνεσμπουργκ επειδή οι γονείς του ήθελαν να τον παντρέψουν χωρίς να το θέλει αυτός. Για 20 χρόνια τέθηκε επικεφαλής στη μεγάλη εκστρατεία κατά της ρατσιστικής πολιτικής της κυβέρνησης της Νότιας Αφρικής. Ήταν ο πρώτος έγχρωμος, δημοκρατικά εκλεγμένος πρόεδρος της Νότιας Αφρικής. Πριν εκλεγεί πρόεδρος, ήταν από τους επικεφαλής του κινήματος κατά του Απαρτχάιντ και ενεργό μέλος του ANC. Φυλακίστηκε για 27 χρόνια από το καθεστώς των λευκών. Ο Νέλσον Μαντέλα αποφυλακίστηκε το Φεβρουάριο του 1990, αφού ο πρόεδρος Φρεντερίκ ντε Κλερκ αναγνώρισε το Αφρικανικό Εθνικό Κογκρέσο και ανέστειλε τις εκτελέσεις. Ο Νέλσον Μαντέλα αμέσως παρότρυνε τις ξένες δυνάμεις να μην ελαττώσουν την πίεση που ασκούσαν στη νοτιοαφρικανική κυβέρνηση για συνταγματική μεταρρύθμιση. Η απελευθέρωσή του το 1990 σημάδεψε την απαρχή θεμελιακών αλλαγών στο Νοτιοαφρικανικό κράτος, που οδήγησαν στην πτώση του ρατσιστικού του καθεστώτος. Το 1993 του απονεμήθηκε το Νόμπελ Ειρήνης που το μοιράστηκε με τον τότε πρόεδρο Φρεντερίκ Ντε Κλερκ. Το 1994 έγινε ο πρώτος πρόεδρος της Νότιας Αφρικής σε εκλογές που επιτράπηκε να ψηφίσουν λευκοί και μαύροι.

Έχασε τον γιο του από AIDS και τον άλλο σε τροχαίο ατύχημα, το 1969 (σε τροχαίο έχασε και τη δισέγγονή του, το 2010). Από τότε ο Νέλσον Μαντέλα έγινε εξαιρετικά δραστήριος κατά του AIDS. Ο ίδιος δήλωνε ότι ο μόνος τρόπος να το AIDS ως φυσιολογική ασθένεια είναι να μην το κρύβουμε και να κάνουμε τους ανθρώπους να σταματήσουν να το θεωρούν κάτι που χτυπά ορισμένα άτομα τα οποία πηγαίνουν στην κόλαση και όχι στον παράδεισο.

De Siris

Giacinto Facchetti

Τζιατσίντο Φακέτι 

Ο Τζιατσίντο Φακέτι γεννήθηκε στις 18 Ιουλίου 1942 και πέθανε στις 4 Σεπτεμβρίου 2006, ήταν παλιός Ιταλός ποδοσφαιριστής. Από τον Ιανουάριο του 2004 μέχρι το θάνατό του ήταν πρόεδρος της Ίντερ, ομάδας στην οποία αγωνίστηκε σε 450 αγώνες πρωταθλήματος.

Με την Ίντερ κέρδισε 4 πρωταθλήματα (scudetti) το 1963, 1965, 1966 και 1971, το Κύπελλο Ιταλίας το 1978, δύο Κύπελλα Πρωταθλητριών (1964, 1965) και δύο Διηπειρωτικά Κύπελλα το 1964 και 1965. Για πρώτη φορά έπαιξε στην Εθνική Ιταλίας το 1963. Φόρεσε 94 φορές τη φανέλα της Εθνικής Ιταλίας σκοράροντας 3 γκολ. Αγωνίστηκε στα Παγκόσμια Κύπελλα του 1966, 1970 (δεύτερη θέση για την Ιταλία, χάνοντας στον τελικό με 4-1 από τη Βραζιλία) και του 1974. Κατέκτησε επίσης το Euro 68. Ο Φακέτι ονομάστηκε από τον Πελέ ως ένας από τους 125 σπουδαιότερους εν ζωή ποδοσφαιριστές, το 2004. Πέθανε το 2006 στο Μιλάνο, έπειτα από μακρά ασθένεια.

De Siris

Αιμίλιος Ριάδης

Αιμίλιος Ριάδης

Ο Αιμίλιος Ριάδης γεννήθηκε στις 13 Μαΐου 1880 και πέθανε στις 17 Ιουλίου 1935, είναι από τους σημαντικότερους συνθέτες της Ελληνικής Εθνικής Σχολής και αξιόλογος ποιητής. Ήταν ο πρωτότοκος γιος του Χάινριχ Κου ή Χου και χρησιμοποίησε αρχικά το ψευδώνυμο Αιμίλιος Χ. Ελευθεριάδης, το οποίο μετέπειτα άλλαξε σε Αιμίλιος Ριάδης. Γεννήθηκε το 1880 και πέθανε το 1935 στην Θεσσαλονίκη.

Σπουδές

Ξεκίνησε στη Θεσσαλονίκη τις σπουδές του στο πιάνο και στα θεωρητικά ως μαθητής του Δημητρίου Λάλλα (μαθητή του Βάγκνερ), τις οποίες και ολοκλήρωσε στη Βασιλική Ακαδημία Τεχνών Μονάχου το 1910. Για τα επόμενα πέντε χρόνια, έζησε στο Παρίσι όπου μελέτησε με τον Γκυστάβ Σαρπαντιέ και τον Μωρίς Ραβέλ. Επιστρέφοντας στη Θεσσαλονίκη διορίστηκε αρχικά ως καθηγητής πιάνου και μετά το 1918 ως υποδιευθυντής του ΚΩΘ, όπου και παρέμεινε έως τον θάνατό του. Το 1923 του απονεμήθηκε το Εθνικό Βραβείο Τέχνης και Επιστήμης.

Ο Ριάδης και το τραγούδι

Τα τραγούδια του Ριάδη αποτελούν συμπυκνωμένα αριστουργήματα και αυτός είναι ο λόγος που συχνά παρομοιάστηκε με τον Ούγκο Βολφ και τον Μοντέστ Μουσσόργσκυ. Έγραψε περίπου 200 σειρές τραγουδιών, στα οποία ο ίδιος έχει γράψει και τους στίχους, ανέκδοτα και τυπωμένα. Από τα ανέκδοτα, εκτός από τον "Βιβλικό Χορό" και τα "Ελληνικά Τραγούδια" που έχουν τίτλο, υπάρχουν 12 σε δική του ποίηση, 6 σε ποίηση Γρυπάρη, 7 σε ποίηση Βαλκλέρ, 3 σε ποίηση Ερεντιά, 3 σε ποίηση Π. Ρονσάρ και 2 σε ποίηση Πωλ Φορ.

Εργογραφία

Σκηνικά Έργα: "Γαλάτεια", "Ο πράσινος δρόμος", "Σαλώμη", "Εκάβη", "Ο Ρικές με το τσουλούφι".

Μουσική Δωματίου: "Νανούρισμα σε λα ελάσσονα", "Δύο Σονάτες για τσέλο και πιάνο", "Δύο σονάτες για τέσσερις", "Δύο κουαρτέτα εγχόρδων".

Για Ορχήστρα: "Επίκληση στην Ειρήνη", "Αγροτική Συμφωνία", "Οι τρεις χοροί ρωμέικοι", "Εγκώμιο στον Ραβέλ", "Μακεδονικές Σκιές".

Θρησκευτικά Χορωδιακά Έργα: "Ιερά Λειτουργία Ιωάννου Χρυσοστόμου", "Μικρά Δοξολογία", "Χριστός Ανέστη", "Ακολουθία της Μεγάλης Παρασκευής"

Τυπωμένα

"Chansonette Orientale"

"Γιασεμιά και Μιναρέδες"

"Ράικα"

"Η οδαλίσκη"

"Νανούρισμα"

"Πέντε Μακεδονικά Τραγούδια"

"13 Μικρές ελληνικές μελωδίες"

"12 ελληνικά και 3 αλβανικά δημοτικά τραγούδια"

"5 χορευτικά τραγούδια"

"2 χορευτικά τραγούδια"

"9 μικρά ρωμέικα τραγούδια"

"3 μοιρολόγια"

Ποιητικές Συλλογές

1907: "Σκιαί και Όνειρα",

1920: "Το Πέρασμα των 2 Αγαπημένων", το "Μακεδονικόν Ημερολογίον" και "Μία Ιστορία της Μουσικής".

De Siris

Σωτήρης Λεοντίου

Σωτήρης Λεοντίου

Ο Σωτήρης Λεοντίου είναι Έλληνας ποδοσφαιριστής που αγωνίζεται ως μέσος και αριστερός μπακ και ανήκει στον Φωστήρα. Στο παρελθόν είχε αγωνιστεί με τον Παναθηναϊκό.

Βιογραφικό

Ο Λεοντίου γεννήθηκε στις 17 Ιουλίου του 1984 στα Ιωάννινα και έχει ύψος 1,82. Ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του από τις ακαδημίες του Παναθηναϊκού και το 2002 υπέγραψε επαγγελματικό συμβόλαιο και δόθηκε δανεικός αρχικά στη Μαρκό έως το 2004 (Γ΄ Εθνική) και κατόπιν για μια σεζόν στη Β΄ Εθνική και την Προοδευτική.

Το καλοκαίρι του 2005 επέστρεψε στην Παιανία υπογράφοντας νέο τεραετές συμβόλαιο. Αν και είχε αρκετό χρόνο συμμετοχής κατά τις δυο πρώτες χρονιές, ένας σημαντικός τραυματισμός κατά τη διάρκεια του ντέρμπι της πρεμιέρας της σεζόν 2007/08 με τον Ολυμπιακό, έπειτα από εναέρια σύγκρουση με τον Λούα Λούα, τον έχει αφήσει από τότε εκτός γηπέδων. Μετά από δύο χρόνια απουσίας παραχωρείται στην το 2009 στην Καβάλα ως δανεικός, παρά το γεγονός ότι ο ίδιος ήθελε να αγωνιστεί στον ΠΑΣ Γιάννινα, και την επόμενη χρονιά στην Ηλιούπολη πάλι ως δανεικός. Πριν τον δανεισμό του είχε επεκτείνει το συμβόλαιό του μέχρι το 2012. Την περίοδο 2011-2012 αγωνίστηκε πάλι στον Παναθηναϊκό και το 2012, μετά την λήξη του συμβολαίου του, αποκτήθηκε από τον Απόλλωνα Σμύρνης, με τον οποίο κατέκτησε το πρωτάθλημα της Β΄ Εθνικής με συμβόλαιο ενός χρόνου. Τον επόμενο χρόνο αποκτήθηκε από τον Φωστήρα

De Siris

Παναγιώτης Φωτίου

Παναγιώτης Φωτίου

Ο Παναγιώτης Φωτίου γεννήθηκε στις 17 Ιουλίου 1964 στο Βασιλόπουλο Ιωαννίνων, είναι αθλητής στίβου (δρομέας αποστάσεων) του Παναθηναϊκού.

Καριέρα

Αγωνίστηκε στα 1.500, 3.000, 5.000 και 10.000 μέτρα. Προπονητής του ήταν ο Σπήλιος Ζαχαρόπουλος. Η ατομική του επίδοση είναι 13:43:17 στα 5.000 μέτρα και 7:56:27 στα 3.000 μέτρα του κλειστού στίβου. Έχει κερδίσει χρυσό μετάλλιο στους Βαλκανικούς αγώνες και έχει ανέβει δεκατρείς φορές στο βάθρο των πανελληνίων αγώνων, ενώ έχει συμμετάσχει 33 φορές με την εθνική ομάδα στίβου. Έχει πετύχει τρία πανελλήνια ρεκόρ.

De Siris

Κωνσταντίνος Δημόπουλος

Κωνσταντίνος Δημόπουλος

Ο Κωνσταντίνος Δημόπουλος γεννήθηκε στην Παλιά Βροντού Πιερίας το 1909 και πέθανε στην Θεσσαλονίκη στις 16 Ιουλίου 2007, ήταν Έλληνας δικηγόρος και πολιτικός. Υπηρέτησε ως βουλευτής Πιερίας με τη Δημοκρατική Ένωση και με την Ένωση Κέντρου από το 1952 ως το 1956 και από το 1961 ως το 1967.

Βιογραφία

Σταδιοδρομία

Σπούδασε στο Διδασκαλείο και έπειτα Νομικά. Αρχικά εργάστηκε ως δάσκαλος και εν συνεχεία άσκησε το δικηγορικό επάγγελμα. Εξελέγη για πρώτη φορά με την ΕΠΕΚ στις εκλογές του 1952. Στις εκλογές του 1956 ήταν ξανά υποψήφιος με τη Δημοκρατική Ένωση, μαζί με τους Ελευθέριο Ελευθεριάδη και Δημήτριο Δημάδη, όμως ο συνδυασμός τους δεν εξελέγη, καθώς συγκέντρωσαν 16.941 ψήφους συνολικά. Στις εκλογές εκείνες η ΕΡΕ με το συνδυασμό της πήρε 17.845 ψήφους συνολικά και έτσι εξελέγησαν βουλευτές οι τρεις της υποψήφιοι, Δημήτριος Βακάλης (ή Βακάλογλου), Αλέξανδρος Δεληγιαννίδης και Κωνσταντίνος Παπαγεωργίου.

Επανεξελέγη βουλευτής στις εκλογές του 1961 με την Ένωση Κέντρου (Συνασπισμός Ενώσεως Κέντρου-Κόμματος Προοδευτικών) συγκεντρώνοντας 7.150 σταυρούς. Στις εκλογές του 1963 συγκέντρωσε 7.109 ψήφους (με την Ένωση Κέντρου) και εξελέγη βουλευτής για μία ακόμη φορά.

Βουλευτικές εκλογές 1964

Στις εκλογές του 1964 δεν κατάφερε να επανεκλεγεί, καθώς συγκέντρωσε 6.235 ψήφους, αλλά ήρθε 3ος από τους υποψηφίους της Ένωσης Κέντρου, πίσω από το Χασαπίδη και το Θεόφιλο Καμπερίδη (εξελέγησαν από τα δύο μεγάλα κόμματα μόνον οι 2 πρώτοι). Από τη δεύτερη και την τρίτη κατανομή έγινε μεταβολή στις έδρες σε Λευκάδα, Α΄ Θεσσαλονίκης, Καστοριά και Πιερία, με αποτέλεσμα να κερδίσει ο Άγγελος Καλκάνης (Ένωση Κέντρου) στη Λευκάδα και να χάσει την έδρα του ο Ξενοφών Γρηγόρης της ΕΔΑ, ενώ στην Πιερία η ΕΡΕ να κερδίσει μια έδρα, την οποία κατέλαβε ο Αθανάσιος Βασιλειάδης, αντί του Δημόπουλου της Ένωσης Κέντρου. Τελικά, με απόφαση του Εκλογοδικείου, τον Ιούλιο του 1964, οι 4 συνολικά πολιτευτές ορκίστηκαν βουλευτές: στη Λευκάδα ο Ξενοφών Γρηγόρης της ΕΔΑ κατέλαβε τη θέση του Καλκάνη (Ένωση Κέντρου), ο Αλέξανδρος Καραθόδωρος με το Κόμμα των Προοδευτικών ορκίστηκε στην Α΄ Θεσσαλονίκης καταλαμβάνοντας την έδρα του Ι. Κοντούλη (ΕΡΕ), ο Παναγιώτης Γυιόκας (ΕΡΕ) στην Καστοριά κατέλαβε την έδρα του Ευριπίδη Πισιώτη (ΕΡΕ) και ο Κωνσταντίνος Δημόπουλος ορκίστηκε βουλευτής στην Πιερία καταλαμβάνοντας την έδρα του Αθανασίου Βασιλειάδη.

Την ίδια χρονιά (1964) ο Κωνσταντίνος Δημόπουλος είχε αναλάβει διευθυντής του Οργανισμού Λιμένος και Ελευθέρας Ζώνης Θεσσαλονίκης, παραιτήθηκε όμως στις 9 Ιουλίου 1964 και από τη συμπρωτεύουσα μετέβη στην Αθήνα, όπου ορκίστηκε βουλευτής.

Λίγα χρόνια αργότερα, ο Κώστας Δημόπουλος αποστάτησε από την Ένωση Κέντρου και αναφέρεται σε έκθεση της CIA στην ομάδα των αποστατών που στήριζαν την κυβέρνηση του Στεφανόπουλου (από τις 17 Σεπτεμβρίου 1965 έως τις 22 Δεκεμβρίου 1966).

Οικογένεια

Ο γιος του, Ιωάννης Δημόπουλος, εξελέγη επίσης βουλευτής Πιερίας και έγινε αργότερα υφυπουργός Εμπορίου, ενώ ο εγγονός του, Κώστας, είναι δικηγόρος Παρ' Αρείω Πάγω και ήταν υποψήφιος βουλευτής με τη ΝΔ στις βουλευτικές εκλογές του 2009 και εξελέγη δήμαρχος του Δήμου Δίου-Ολύμπου (με το συνδυασμό "Ολύμπια Συμμαχία") με ποσοστό 52,3% το 2014. Ήταν επίσης υποψήφιος δήμαρχος στον ίδιο Δήμο το 2010.

Ο Κωνσταντίνος Δημόπουλος πέθανε σε ηλικία 98 ετών στη Θεσσαλονίκη και τάφηκε στη Βροντού, τον Ιούλιο του 2007.

De Siris