Σάββατο 31 Ιουλίου 2010

Αλέξανδρος Α΄ της Ελλάδας


Αλέξανδρος Α΄ της Ελλάδας

Ο Αλέξανδρος Α΄ ήταν Βασιλιάς της Ελλάδας από τις 11 Ιουνίου 1917 έως τις 25 Οκτωβρίου 1920.

Ήταν δευτερότοκος γιος του Βασιλιά Κωνσταντίνου Α΄ και της Βασίλισσας Σοφίας, γεννήθηκε στις 1 Αυγούστου 1893 και πέθανε στις 25 Οκτωβρίου 1920. Σπούδασε στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων, από όπου αποφοίτησε το 1912. Πήρε μέρος στους βαλκανικούς πολέμους ως αξιωματικός του πυροβολικού.

Η περίοδος της Βασιλείας του

Ανέβηκε στο θρόνο στις 11 Ιουνίου 1917, ύστερα από την απομάκρυνση του φιλογερμανού πατέρα του και του διαδόχου, Πρίγκηπα Γεωργίου, απο τις δυνάμεις της Αντάντ που είχαν καταλάβει τον Πειραιά και τον ισθμό της Κορίνθου. Αρχικά ο Ελευθέριος Βενιζέλος είχε εκφράσει την προτίμηση του προς τον νεότερο γιο του Κωνσταντίνου, τον ανήλικο τότε Παύλο και τον ορισμό Αντιβασιλέα. Όμως οι Μεγάλες Δυνάμεις επέτρεψαν στον Κωνσταντίνο να επιλέξει ο ίδιος το διάδοχό του. Αν και ορκίστηκε Βασιλιάς, ο Αλέξανδρος ανάλαβε τα καθήκοντά του με την πεποίθηση ότι εκτελούσε χρέη τοποτηρητή του θρόνου, και ότι η προσωρινή ηγεμονία του θα έληγε με το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και την επιστροφή του πατέρα του, καθώς ο Κωνσταντίνος δεν υπέβαλε την παραίτησή του όταν αποχώρησε από την Ελλάδα.

Νυμφεύθηκε στις 12 Νοεμβρίου 1919 την Ασπασία Μάνου, κόρη του συνταγματάρχη της Χωροφυλακής Πέτρου Μάνου, με μοργανατικό γάμο. Απέκτησαν μία κόρη, την Πριγκίπισσα Αλεξάνδρα, την οποία ο Αλέξανδρος δεν πρόλαβε να γνωρίσει, καθώς γεννήθηκε περίπου πέντε μήνες μετά το θάνατό του, στις 25 Μαρτίου 1921. Η κόρη του Πριγκίπισσα Αλεξάνδρα παντρεύτηκε τον Βασιλιά Πέτρο Β΄ της Γιουγκοσλαβίας το 1944 στο Λονδίνο και απέκτησε ένα γιό, τον Πρίγκιπα Διάδοχο Αλέξανδρο Β΄ Καραγιώργεβιτς.

Η σύντομη βασιλεία του ήταν υποδειγματική. Κινούμενος μέσα στα συνταγματικά πλαίσια των καθηκόντων του, απέφυγε να να αναμιχθεί στην ενεργό πολιτική, παρά τις πιέσεις του εξόριστου στην Ελβετία Κωνσταντίνου. Αντιλαμβανόμενος τη ζημία που θα επέφερε στα εθνικά συμφέροντα η πιθανή αναζωπύρωση του εθνικού διχασμού, αλλά και τον ουσιαστικό κίνδυνο που διέτρεχε ο βασιλικός θεσμός, στήριξε όλες τις κοινοβουλευτικές αποφάσεις και τις επιλογές του Πρωθυπουργού Ελευθερίου Βενιζέλου. Το γεγονός αυτό, καθώς και το ότι ήταν ο μοναδικός μονάρχης που πήρε Ελληνίδα σύζυγο, τον κατέταξε ως τον πλέον συμπαθή, στη μνήμη του λαού, από τους Βασιλείς του σύγχρονου ελληνικού κράτους.

Κατα τη διάρκεια της ηγεμονίας του η Ελλάδα πήρε μέρος στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο στο πλευρό της Αντάντ. Με το τέλος του και ύστερα από την υπογραφή της Συνθήκης του Νεϊγύ, παραχωρήθηκε στην Ελλάδα η ανατολική Μακεδονία και η δυτική Θράκη από τη Βουλγαρία, ενώ με την υπογραφή της Συνθήκης των Σεβρών, ένα χρόνο αργότερα, προσαρτήθηκε η ανατολική Θράκη, με εξαίρεση την Κωνσταντινούπολη, και η περιοχή της Σμύρνης, από την Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Τραγικός θάνατος

Πέθανε ξαφνικά, στις 12 Οκτωβρίου / (25 Οκτωβρίου με το νέο ημερολόγιο) 1920 από σηψαιμία, κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες. Ο θάνατός του αποδόθηκε σε δάγκωμα από έναν από τους δύο μακάκους πιθήκους που είχε για κατοικίδια, στο βασιλικό κτήμα Τατοΐου. Η διατύπωση του τελευταίου ιατρικού δελτίου ήταν πολύ άκομψη, μοναδική στη νεότερη ελληνική ιστορία:

"Μετά βραχείαν αγωνία, καθ΄ ην η Αυτού Μεγαλειότης κατελήφθη υπό σπασμωδικών κινήσεων του προσώπου, εξέπνευσε περί 4ην και 12 λεπτά μετά μεσημβρίαν"

Προς τιμήν του, η πόλη Δεδέαγατς της Θράκης, μετονομάστηκε το 1919 σε Αλεξανδρούπολη.

Από: www.el.wikipedia.org

De Siris

Ιουστίνος Α'


Ιουστίνος Α’

Ο Φλάβιος Ιουστίνιος Αύγουστος ή Ιουστίνος Α' (περ.450 - 1 Αυγούστου 527) ήταν Βυζαντινός Αυτοκράτορας και ιδρυτής της Ιουστινιάνειας Δυναστείας. Βασίλευσε από το 518 έως το 527.

Ανελίχθηκε μέσα από τους βαθμούς του Βυζαντινού στρατού για να γίνει αυτοκράτορας παρά τα 70 του χρόνια και το γεγονός πως ήταν αναλφάβητος. Κατά τη διάρκεια της αυτοκρατορίας του ιδρύθηκε η δυναστεία που περιελάμβανε τον ανιψιό του και μετέπειτα αυτοκράτορα Ιουστινιανό Α'.

Ο Ιουστίνος δέχτηκε το χρίσμα του διαδόχου από τον προηγούμενο αυτοκράτορα Αναστάσιο Α', στου οποίου την φρουρά υπηρετούσε. Ορισμένες μάλιστα πηγές αναφέρουν ότι η επιλογή του είχε γίνει με βάση διάφορες προλήψεις του γηραιού Αναστάσιου. Ήταν ταπεινής καταγωγής από τη Θράκη. Παρά το ότι ήταν αμόρφωτος, ήταν άξιος και ικανός στρατιωτικός. Φαίνεται πώς ήταν επίσης αρκετά πονηρός και ευέλικτος στην πολιτική, και σίγουρα φιλόδοξος, όπως απέδειξε από τον τρόπο που χειρίστηκε το θέμα της ανάληψης της εξουσίας. Επί των ημερών του συντάχτηκαν νόμοι που περιόριζαν την επιρροή της παλαιάς τάξης των Βυζαντινών ευγενών.

Μαζί του είχε πάντα τον ανιψιό του Ιουστινιανό, ο οποίος αποτελούσε το βασικό του σύμβουλο. Υπό τις οδηγίες του ανιψιού του, επούλωσε το επονείδιστο σχίσμα μεταξύ των Εκκλησιών της Ρώμης και της Κωνσταντινούπολης, που είχε προκύψει με το αμοιβαίο ανάθεμα επί Αναστάσιου.

Πέθανε το 527 από καρκίνο, έχοντας ήδη ορίσει διάδοχο τον αγαπημένο του ανιψιό.

Από: www.el.wikipedia.org

De Siris

Αύγουστος


Αύγουστος

Ο Αύγουστος είναι ο όγδοος μήνας του έτους κατά το Ιουλιανό και το Γρηγοριανό ημερολόγιο και έχει 31 ημέρες.

Ο Αύγουστος στην αρχαιότητα

Στο αττικό ημερολόγιο ο Αύγουστος ήταν ο δεύτερος μήνας του έτους και ονομάζονταν Μεταγειτνιών διάρκειας 29 ημερών που αντιστοιχεί με το χρονικό διάστημα από 24 Ιουλίου έως τις 22 Αυγούστου. Ο Αύγουστος, κατά το παλαιό ρωμαϊκό ημερολόγιο, ήταν ο έκτος μήνας, γι' αυτό αρχικά στα Λατινικά ονομάζονταν Sextilis και είχε 31 ημέρες, ευθύς εξ αρχής από την εγκαθίδρυση του Ιουλιανού ημερολογίου το 45 π.Χ. (έτος 709 από κτίσεως Ρώμης). Το έτος 8 π.Χ. ο Αύγουστος Καίσαρας του έδωσε το όνομά του χωρίς την προσθήκη μίας ημέρας από τον Φεβρουάριο (όπως λανθασμένα αναγράφεται σε ορισμένες αναφορές). Λέγεται ότι ο Αύγουστος έβαλε τον μήνα σε αυτή την θέση, για να τιμήσει τον θάνατο της Κλεοπάτρας η οποία, όπως λέγεται, έθεσε τέλος στη ζωή της στις 12 Αυγούστου του 30 π.Χ. αν και ο ακριβής λόγος του θανάτου της καλύπτεται από μυστήριο. Κατά το Βυζαντινό ημερολόγιο που ακολουθεί ακόμη και σήμερα η Ορθόδοξη Εκκλησία, και το οποίο αρχίζει τον Σεπτέμβριο, ήταν ο τελευταίος μήνας του χρόνου κι έτσι η 31 Αυγούστου γιορτάζονταν ως παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Αστρονομικά, ο ήλιος βρίσκεται στην αρχή του μήνα στον αστερισμό του Καρκίνου (21 Ιουλίου έως 9 Αυγούστου) και στο τέλος στον αστερισμό του Λέοντα (10 Αυγούστου έως 15 Σεπτεμβρίου).

Η ανατολή του Σείριου

Σε μερικές περιοχές θεωρούνταν ότι οι μέρες του Αυγούστου συμπίπτουν με την «εώα επιτολή» του Σείριου, την ανατολή δηλαδή του λαμπρότερου άστρου της νύχτας λίγο πριν από την ανατολή του Ήλιου. Όπως αναφέρουν οι Μάνος Δανέζης και Στράτος Θεοδοσίου:

«Ο Σείριος είναι το λαμπρότερο άστρο του αστερισμού του Μεγάλου Κυνός και η εώα επιτολή του σ’ αυτή τη χρονική περίοδο είχε συνδεθεί στην αρχαιότητα με τα κυνικά καύματα (τα dies caniculariae των Λατίνων), δηλαδή με τις θερμότερες ημέρες του έτους, τα οποία καύματα οι αρχαίοι απέδιδαν στην επί πλέον αύξηση της θερμοκρασίας από την υποτιθέμενη προσθήκη της ακτινοβολίας του Σείριου στην ακτινοβολία του Ήλιου».

Εορτές τον Αύγουστο

Ο Αύγουστος είναι φυσικά γνωστότερος για τον «δεκαπενταύγουστό» του, το πρώτο δεκαπενθήμερο του μήνα πριν από την εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στις 15 Αυγούστου. Η Παναγία, άλλωστε, είναι το ιερό εκείνο πρόσωπο που ο λαός μας τιμά και σέβεται περισσότερο από κάθε άλλο. Αμέτρητες φαίνεται να είναι οι προσωνυμίες που αποδίδονται στο πρόσωπό της: Ελεούσα, Μεγαλόχαρη και Φανερωμένη, Χρυσοσπηλιώτισσα, Παντάνασσα και Κεχαριτωμένη, είναι μερικές μόνο από τις χαρακτηριστικές δοξασιολογίες που αποδίδει στην Παναγία ο λαός μας που τιμά την μνήμη της Κοίμησής της με νηστεία και παρακλήσεις δύο εβδομάδων. Ανήμερα, όμως, στη γιορτή της, καθώς και στα εννιάμερά της στις 23 Αυγούστου, «γιορτές και πανηγύρια» παντού. Σύμφωνα με την λαογράφο Ελένη Ψυχογιού:

«Τα πανηγύρια της Παναγίας τελούνται παραδοσιακά στο απόγειο του καλοκαιριού, όταν έχει ολοκληρωθεί ο παραγωγικός κύκλος, αφήνοντας στους ανθρώπους χρόνο σχόλης και προσόδους για να καταναλώσουν σε μια ‘τελετουργική σπατάλη’… Πέρα από εκδηλώσεις πίστης, τα πανηγύρια αποτελούν συλλογικά πολυσύνθετα και ύψιστης σημασίας επικοινωνιακά γεγονότα, που λειτουργούν ως θεμέλια πολιτισμού για τις ανθρώπινες κοινότητες ακόμα και στις μέρες μας, με όποια μορφή επιτελούνται κατά τόπους». — Ελένη Ψυχογιού

Οι εορτές της Παναγίας δεν είναι, φυσικά, οι μοναδικές του μήνα, αφού σπουδαία θέση στο χριστιανικό εορτολόγιο κατέχει και η 6 Αυγούστου όταν η Εκκλησία εορτάζει τη Μεταμόρφωση του Σωτήρος Χριστού, μία από τις δώδεκα δεσποτικές εορτές της Ορθοδοξίας. Γι' αυτό, άλλωστε, παρ' όλη την νηστεία του δεκαπενταύγουστου, αυτή την ημέρα επιτρέπεται να φάμε ψάρι. Επίσης την ημέρα αυτή, όπως αναφέρει ο Γεώργιος Ν. Αικατερινίδης,

«...έθιμο από τα πιο διαδεδομένα, με μορφή θρησκευτικού νομίμου, είναι η προσκομιδή στις εκκλησίες και ευλόγηση με ειδική ευχή των πρώτων σταφυλιών της χρονιάς… Σ’ αυτό το έθιμο επιζεί η αρχαία συνήθεια των απαρχών, της προσφοράς δηλαδή των πρώτων καρπών στους θεούς, όπως εκφραζόταν στην ιστορική αρχαιότητα ως συγκροτημένη λατρευτική εκδήλωση με τις εορτές των Θαργηλίων, των Θαλυσίων και των Πυανοψίων». — Γεώργιος Ν. Αικατερινίδης

Στις 27 του μήνα γιορτάζεται επίσης και η ανακάλυψη μιας πανάρχαιας εκκλησίας στη Ρόδο, στα μέσα του 14ου αιώνα, με αρκετές φθαρμένες από την πολυκαιρία εικόνες. Μία απ' αυτές εικόνιζε τον Άγιο Φανούριο, έναν άγνωστο μέχρι τότε άγιο στου οποίου το όνομα ο μητροπολίτης του νησιού Νείλος αποφάσισε να αφιερώσει την ανακαινισμένη εκκλησία και του οποίου η μνήμη εορτάζεται έκτοτε την ημέρα ανακάλυψης της εικόνας του.

Γενικότερα, πάντως, τα των διαφόρων εορτών της Ορθόδοξης Εκκλησίας κανονίζονται ετησίως με βάση το Τυπικό της Εκκλησίας.

Ο Αύγουστος στην Ελληνική λαογραφία

Οι λαϊκές ονομασίες του μήνα (όπως Συκολόγος, Τραπεζοφόρος και Διπλοχέστης) αναφέρονται κυρίως στην αφθονία των καρπών του: «Αύγουστε καλέ μου μήνα να ‘σουν δυο φορές το χρόνο». Ενώ οι δώδεκα πρώτες ημέρες του Αυγούστου ονομάζονταν και «μερομήνια» γιατί έλεγαν ότι προλέγουν τον καιρό: «κάθε ημέρα κι ένας μήνας». Οι μέρες αυτές ήσαν επίσης γνωστές και ως «δρίμες». Τις μέρες αυτές δεν έπρεπε να πάει κάποιος στη θάλασσα για μπάνιο, ούτε να πλύνεις, ούτε να κόψεις σταφύλια και σύκα.

Παρ' όλα αυτά, όσο κι αν τον Ιούλιο «ο Αηλιάς κόβει σταφύλια και η Αγιά Μαρίνα σύκα», ο ερχομός του Αυγούστου δεν μας αφήνει να ξεχάσουμε ότι «από Μάρτη καλοκαίρι, κι από Αύγουστο χειμώνας»!

Παροιμίες Αυγούστου:

«Αύγουστε, καλέ μου μήνα, να 'σουν δυο φορές το χρόνο!».

«Αύγουστε, τραπεζοφάη, να 'σουν τρεις βολές τον χρόνο».

«Από Αύγουστο χειμώνα κι από Μάρτη καλοκαίρι».

«Επάτησεν ο Αύγουστος η άκρη του χειμώνα, παύει ο φτωχός το δειλινό κι ο άρχοντας τον ύπνο».

«Του Αυγούστου οι δρίμες στα πανιά (σκώρος) και του Μαρτιού στα ξύλα (σαράκι)».

«Κάθε πράγμα στον καιρό του κι ο κολιός τον Αύγουστο».

«Καλός ο ήλιος του Μαγιού, του Αυγούστου το φεγγάρι».

«Της Αγίας Μαρίνας ρόγα και τ' Άη Λιος σταφύλι και της Παναγιάς τον Αύγουστο, γεμάτο το κοφίνι».

«Αν ίσως βρέξει ο τρυγητής, χαρά στον τυροκόμο».

«Από Μάρτη πουκάμισο κι από Αύγουστο σεγκούνι».

«Τον Αύγουστο τον χαίρεται, όπ' έχει να τρυγήσει».

Από: www.el.wikipedia.org , http://vithos-psihis.pblogs.gr

De Siris

Antoine de Saint-Exupery


Antoine-Jean-Baptiste-Marie-Roger de Saint-Exupery

Ο Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ (29 Ιουλίου 1900 - 31 Ιουλίου 1944) (Πλήρες όνομα Αντουάν-Ζαν-Μπαπτίστ-Μαρί-Ροζέρ ντε Σαιντ Εξυπερύ (Antoine-Jean-Baptiste-Marie-Roger de Saint-Exupery)) είναι Γάλλος συγγραφέας, γνωστός στο πλατύ κοινό απο το βιβλίο του «Ο Μικρός Πρίγκιπας», το οποίο μεταφράστηκε σε περίπου 60 γλώσσες και έρχεται 3ο σε πωλήσεις βιβλίο στην παγκόσμια ιστορία, μετά απ την Βίβλο και το Κεφάλαιο του Καρλ Μαρξ. Ο Εξυπερύ δεν ήταν όμως ένας διηγηματογράφος, αλλά ένας βαθύς φιλόσοφος που αποτύπωνε την ζωή κι ανέλυε τον προορισμό της. Από την άποψη αυτή το έργο που τον χαρακτηρίζει απόλυτα είναι τα βιβλία του «Γη των Ανθρώπων»και το «Ταχυδρομείο του Νότου», που αποτελούν το απάνθισμα της φιλοσοφίας του.

Αλλά το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του αφιερώθηκε στην κατάκτηση των αιθέρων της πολιτικής αεροπορίας, της οποίας είναι ιστορικά απ τους μεγάλους προδρόμους , ήταν ηγετικός παράγων της δημιουργίας της πρώτης διεθνούς γαλλικής εμπορικής εταιρείας από την οποία ξεπήδησε η Air France, ήταν δοκιμαστής αεροπλάνων της Air France και πολέμησε στον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, στην πτώση της Γαλλίας, όπου και παρασημοφορήθηκε για να σκοτωθεί τελικά το 1944. Η Γαλλία και οι γαλλόφωνες χώρες τιμούν με το όνομά του σωρεία δρόμων και εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Το διεθνές αεροδρόμιο της Λυών ονομάζεται Σαίντ-Εξυπερύ.

Τα βιβλία του και η ζωή του έχουν γίνει θέματα περίπου 10 ταινιών, αν και μερικές από αυτές έχουν χαθεί απ τις προπολεμικές ταινιοθήκες.

Αρχή της αεροπορικής καριέρας

Γεννήθηκε στις 29 Ιουνίου 1900 στην Λυών, ανάμεσα σε τέσσερα άλλα αδέλφια στο ευτυχισμένο περιβάλλον μιας παλιάς αριστοκρατικής οικογένειας μίας καταγωγής η οποία χανόταν κάπου στον 5ο μ.Χ. αιώνα. Ο Εξυπερύ γεννήθηκε την ίδια εποχή που γεννιόταν και το αεροπλάνο, τότε που τα κατορθώματα του Μπλεριό έκαναν τον κόσμο να θαυμάζει, καθώς διέσχιζε την Μάγχη με ένα αεροπλάνο που έμοιαζε περισσότερο με φτερωτό ποδήλατο. Ο μικρός Αντουάν έφτιαξε ο ίδιος φτερά από χαρτόνι και τα κόλλησε στο ποδήλατό του, στριφογυρίζοντας αδιάκοπα στον κήπο του και μιμούμενος το βούισμα εκείνου του θαύματος των αιθέρων. Η σημαδιακή στιγμή για εκείνον ήρθε στα 12 χρόνια του, όταν κατά τη διάρκεια κάποιων διακοπών παρακολουθούσε μία μικρή ομάδα μηχανικών να συναρμολογούν ένα αεροπλάνο μερικά χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι του. Όταν το αεροπλάνο ολοκληρώθηκε, οι μηχανικοί τον προσκάλεσαν να πετάξει μαζί τους. Ο ενθουσιασμός από την αίσθηση της πτήσης ήταν φυσικό να αιχμαλωτίσουν για πάντα την φαντασία του μικρού Αντουάν. Το 1918 τελειώνοντας το γυμνάσιο αρραβωνιάστηκε μία οικογενειακή τους φίλη, την Λουίζ Βιλλερμπάν (Louise Villerban), παρακολουθώντας ταυτόχρονα με ενθουσιασμό τα νέα από τις μεγάλες πτήσεις Γάλλων αεροπόρων και ειδικά του Ντιντιέ Ντορά, ο οποίος κάλυψε πρώτος την διαδρομή Τουλούζη - Ραμπάτ (Γαλλία - Μαρόκο). Το 1921 ήρθε η ώρα να υπηρετήσει τη θητεία του στις Ένοπλες Δυνάμεις. Η οικογένειά του τον συμβούλευσε να επιλέξει το ναυτικό, που θεωρείτο πιο αριστοκρατικό σώμα, αλλά μετά από την αποτυχία του στις εξετάσεις δεν αναρωτήθηκε καθόλου ποια θα ήταν η επόμενη επιλογή του, οπότε υπέβαλε την αίτησή του στην αεροπορία, όπου και έγινε δεκτός με την ειδικότητα του μηχανικού, ενώ παράλληλα έπαιρνε και μαθήματα πιλότου με ιδιωτικό εκπαιδευτή. Η ανυπομονησία του ήταν τόσο μεγάλη που πολλές φορές τον οδηγούσε σε σφάλματα, τα οποία κατέληγαν σε μικροατυχήματα. Παρά τις δυσκολίες θα καταφέρει να πάρει το πτυχίο του και στη συνέχεια θα εκπαιδευτεί και στα στρατιωτικά αεροσκάφη, έως ότου στις 10 Οκτωβρίου του 1922, με τον βαθμό του ανθυποσμηναγού είχε πλέον αποκτήσει και το πτυχίο του πιλότου μαχητικών. Όταν πια το όνειρο μίας ζωής φαινόταν να έχει πραγματοποιηθεί, η κακοτυχία χτύπησε τον 22χρονο Εξυπερύ σε κάθε τομέα της ζωής του. Στην βάση Λε Μπουρζέ των Παρισίων παθαίνει το πρώτο σοβαρό ατύχημα της ζωής του. Η κρανιοεγκεφαλική κάκωση που υπέστη ήταν τόσο σοβαρή, ώστε από θαύμα απέφυγε τον θάνατο. Η επιμονή του να συνεχίσει στην αεροπορία προκάλεσε την παρέμβαση του πεθερού του, ο οποίος τον ανάγκασε να αλλάξει επάγγελμα και να γίνει εμπορικός υπάλληλος το 1923. Ο Εξυπερύ μετά από μια περίοδο αφόρητης ανίας και απογοητεύσεων, ενώ εν τω μεταξύ τον εγκατέλειψε και η αρραβωνιαστικιά του, θα πιάσει για πρώτη φορά την πένα βρίσκοντας εκεί μια υπέροχη διέξοδο με το να περιγράφει στο χαρτί στιγμές που χάνονταν «...στον υπέροχο ήρεμο ουρανό σε ύψος 4000μ...», όπως έγραφε στην μητέρα του. Τα κείμενα αυτά οδήγησαν το 1926 στην έκδοση του πρώτου βιβλίου του «Ο Αεροπόρος» και στην απόφαση να αναζητήσει για πάντα την καριέρα του στην πολιτική αεροπορία.

Το Ταχυδρομείο του Νότου

Αναζήτησε εργασία σε μια πρωτοποριακή εμπορική γαλλική εταιρεία την «Λατεκέρ» (Latecoere) που πετούσε ταχυδρομικές πτήσεις μεταξύ Τουλούζης και Β. Αφρικής και προϊστάμενός του ήταν ο ίδιος ο Ντιντιέ Ντορά. Μέσα στα αεροπορικά υπόστεγα που συχνά έπαιρνε μέρος στην συντήρηση των αεροπλάνων έβρισκε την ώρα να γράφει αποτυπώνοντας στο χαρτί την ανθρώπινη αναμέτρηση με την πρόσκληση του κινδύνου και την απόφαση του ανθρώπου να ξεπερνάει τα όριά του. Οι τότε φυσικά συνθήκες της αεροπλοΐας ήταν κάτι περισσότερο από μια περιπέτεια στο άγνωστο: πιλότοι χάνονταν από απλές βλάβες των εμβρυακών ακόμα τότε αεροπλάνων, άλλοι έπεφταν θύματα των άγριων νομαδικών φυλών ενώ ο κακός καιρός αρκούσε για να προκαλέσει την οριστική απώλεια αεροπλάνου και πιλότου. Αλλά όπως έγραφε: «...το ταχυδρομείο έπρεπε πάντα να περάσει...».

Εκεί θα γνωρίσει σαν συναδέλφους τους μετέπειτα πρωτοπόρους των πρώτων διηπειρωτικών πτήσεων Ζαν Μερμόζ και ο Ζωρζ Γκυγιωμέ, με τους οποίους θα γίνονταν αχώριστοι φίλοι. Εκείνες ήταν οι καλύτερες στιγμές της ζωής του. Η αγάπη, η αδελφοσύνη και ο κοινός αγώνας για την ολοκλήρωση του έργου δημιουργούσαν συγκινητικές στιγμές που θα αποτύπωνε για πάντα στα μετέπειτα έργα του. Ο Εξυπερύ απαθανάτισε εκείνες τις μοναδικές στιγμές στο επόμενο βιβλίο του , το «Ταχυδρομείο του Νότου». Οι στιγμές που περιγράφει είναι γεμάτες από τα συναισθήματα που δημιουργούνται μέσα στο πιλοτήριο κατά την διάρκεια εκείνων των μακρινών και επικίνδυνων πτήσεων: η μοναξιά των δύο πιλότων που πετούν δίπλα-δίπλα, αμίλητοι επί ώρες, ανταλλάσσοντας περιστασιακά κάποια τυπικά λόγια για την κατάσταση των οργάνων, με μόνη επαφή έναν ασύρματο. Όχι ότι τους βοηθούσε στη ναυτιλία, αλλά τους υπενθύμιζε ότι υπήρχαν κάπου κάποιοι άνθρωποι -ότι δεν ήταν μόνοι. Μέσα στο σκοτάδι έριχναν μία ματιά στο έδαφος: τι να κάνουν μέσα στη νύχτα οι χωρικοί σε εκείνα τα φωτάκια εκεί κάτω; Τι να σκέπτονται, πώς να ζουν; Τι είναι αυτό που εξυψώνει τον άνθρωπο; Και την απάντηση την δίνει ο ίδιος: «Αν θες να κάνεις τους ανθρώπους να κατασκευάσουν καράβια, μη κάνεις φασαρία προσπαθώντας να τους συγκεντρώσεις, να τους αναθέσεις εργασίες και να τους βάλεις να κόβουν ξύλα. Το μόνο που χρειάζεται είναι να τους κάνεις να ποθήσουν το μεγαλείο και την απεραντοσύνη της θάλασσας»…«Οι άνθρωποι ενώνονται μόνο όταν θέτουν τους ίδιους κοινούς στόχους, γιατί το ιδανικό είναι εκείνο που εξυψώνει τα νοήματα».

Το βιβλίο αυτό τον κάνει ετούτη την φορά πολύ γνωστό , το όνομά του ακούγεται με εξαιρετικά φιλολογικά σχόλια και οι συνάδελφοί του τον θεωρούν σαν τον άνθρωπο που τους χαρίζει την αναγνώριση. Ο Ντιντιέ Ντορά τον επισκέπτεται στον εκδοτικό οίκο που παρουσιάζει το βιβλίο του και του αποσπά ένα αυτόγραφο. Τον Οκτώβριο του 1927 τον διορίζει σταθμάρχη της Λατεκέρ στο Καπ Ζουμπί, στη μέση της Ισπανικής Σαχάρας. Το Καπ Ζουμπί ήταν για πολλούς λόγους ένας σταθμός ζωτικής σημασίας για τα αεροπλάνα της εταιρίας που εκτελούσαν το δρομολόγιο Καζαμπλάνκα - Ντακάρ: εκεί θα σταματούσε κάποιος πιλότος για να ανεφοδιαστεί σε καύσιμα προκειμένου να συνεχίσει το ταξίδι του, εκεί θα κατέφευγε κάποιο αεροπλάνο που είχε υποστεί βλάβη πάνω από την έρημο, και εκεί θα αναζητούσε σωτηρία κάποιος για να σωθεί από τους Άραβες που τον κυνηγούσαν. Η ομαλή λειτουργία της αερογραμμής αλλά και η ζωή πολλών συναδέλφων του, στηριζόταν αποκλειστικά επάνω του. Η νέα του μετάθεση δεν διέφερε πρακτικά από εξορία αλλά αυτό του έδωσε την ευκαιρία μιας νέας εποικοδομητικής αυτοσυγκέντρωσης. Παράλληλα, χάρις σε εκείνο τον σταθμό, η μικρή «Λατεκέρ» επεκτάθηκε και εξελίχθηκε στην «Αεροποστάλ» (Aeropostal) την πρώτη επιβατική γαλλική αεροπορική εταιρεία που τώρα είχε 24 αεροπλάνα – μεταφοράς ταχυδρομείου μεν αλλά και με θέσεις για 10 επιβάτες. Η συμβολή του Εξυπερύ στην εταιρεία αυτή αλλά και η παράλληλη αναγνώρισή του στον φιλολογικό τομέα του απέφεραν μια κρατική αναγνώριση, τον Σταυρό των Ιπποτών της Λεγεώνας της Τιμής.

Μια περίοδος επαγγελματικής και λογοτεχνικής περιπέτειας

Το 1929 η Αεροποστάλ επεκτείνεται στην Νότια Αμερική με πτήσεις μεταξύ Ρίο ντε Τζανέιρο και Μπουένος Άιρες , κι ο Εξυπερύ ορίζεται σταθμάρχης της εταιρείας στην Αργεντινή. Σε μια αποστολή ο φίλος του Γκυγιωμέ θα χαθεί για μέρες στις χιονισμένες Άνδεις και ο Εξυπερύ θα κάνει τα αδύνατα δυνατά για να τον βρει τελικά κάτω από απίστευτα άγριες συνθήκες, σε μια χώρα που έχει σαν λαϊκό απόφθεγμα πως: «Τον χειμώνα οι Άνδεις δεν επιστρέφουν τις ψυχές που παίρνουν». Την ίδια ώρα ο Μερμόζ δοκιμάζει με επιτυχία νυκτερινές πτήσεις μεταξύ Γαλλίας και Αργεντινής που για εκείνη την εποχή θεωρούνται σαν μοναδικό επίτευγμα τόλμης και πρωτοπορίας. Ο Εξυπερύ θα σημαδευτεί για πάντα από εκείνες τις στιγμές της δοκιμασίας και της φιλίας για όλη του την ζωή με ένα πνεύμα που σύντομα θα αποτυπώνει συνέχεια στα βιβλία του μέχρι το τέλος της ζωής του.

Το 1931 γνώρισε την Κονσουέλο Σουνσίν, μία γυναίκα που τον εντυπωσίασε και αποφάσισε να την κατακτήσει σε μια ασυνήθιστη πτήση πάνω απ το Μπουένος Άϊρες. Την παντρεύτηκε σύντομα αν και διέφεραν σαν χαρακτήρες παρόλο που ενώ κι εκείνη σύχναζε σε φιλολογικούς κύκλους την ενδιέφεραν ωστόσο περισσότερο οι πεζές πραγματικότητες της ζωής και δεν κατάφερε ποτέ να αποτελέσει την μούσα μιας ψυχής σαν του Εξυπερύ. Το 1933 η Αεροποστάλ αντιμετώπισε οικονομική κρίση και αγοράστηκε από ένα όμιλο ο οποίος μετονομάστηκε σε Air France. Ο Εξυπερύ δεν συμφώνησε με την τότε διοίκηση και αποφάσισε να φύγει αν και αυτό σήμαινε ότι άρχιζαν γι αυτόν οι οικονομικές δυσκολίες. Θα αποφασίσει να βρει διέξοδο στα βιβλία του και συγγράφει το έργο του «Νυχτερινή Πτήση» που αποσπά λογοτεχνικό βραβείο και ένα συμβόλαιο για μια παραγωγή του Χόλλυγουντ, ταινία που γυρίζεται με πρωταγωνιστή τον Κλάρκ Γκαίημπλ με τον εμπορικότερο τίτλο: «Άνεμος, Άμμος και Άστρα».

Μεταξύ 1935 και 1936 γυρίζονται ακόμα 2 ταινίες από αισθηματικές του νουβέλες, το «Αν-Μαρί» και το «Σαββατοκύριακο στο Αλγέρι». Αυτό του προσφέρει μια πρόχειρη επίλυση του οικονομικού προβλήματος αλλά επειδή δεν θέλει να απομακρυνθεί από την αεροπορία προσλαμβάνεται σαν δοκιμαστής πιλότος σε ένα νέο μεγάλο υδροπλάνο με το οποίο η Αιρ Φράνς σκοπεύει να κάνει μόνιμα δρομολόγια στο Αλγέρι. Το πρωτότυπο του μοντέλου ωστόσο υποφέρει από κατασκευαστική αστάθεια και ο Εξυπερύ πέφτει θύμα σοβαρού ατυχήματος τα τραύματα του οποίου θα τον κάνουν να υποφέρει επί χρόνια. Τέλη του 1936 η Αιρ Φρανς του προσφέρει ένα συμβόλαιο για μια πειραματική προσπάθεια να δημιουργηθούν πτήσεις από τη Γαλλία στη Σαϊγκόν. Ο Εξυπερύ θα αγοράσει με δικές του οικονομίες ένα αεροπλάνο με το οποίο επιχειρεί μια πρώτη προσπάθεια αλλά τσακίζεται από αμμοθύελλα στην Λιβυκή έρημο και τελικά σώζεται συμπτωματικά από κάτι Βεδουίνους. Μετά από αυτήν την περιπέτεια απομακρύνεται από τον αεροπορικό τομέα και πέφτει σε μια κατάσταση απογοήτευσης την οποία επιδεινώνει η απώλεια του Μερμόζ πάνω απ τον Ατλαντικό. Το 1937 επιστρέφει στον τομέα των διηπειρωτικών πτήσεων με την Αιρ Φρανς με σκοπό την διάσχιση του Ατλαντικού και εγκαινίαση δρομολόγιων μεταξύ Ευρώπης και Κεντρικής Αμερικής. Ένα νέο όμως ατύχημα στην Γουατεμάλα τον φέρνει πολύ κοντά στον θάνατο. Πέρασε πολύ καιρό σε νοσοκομείο της Νέας Υόρκης για να ανακάμψει και καθώς η περαιτέρω συνέχιση των αεροπορικών περιπετειών του φάνηκε να απομακρύνεται, αποφάσισε να συνεχίσει αποκλειστικά με τα βιβλία του. Άνας μικρός όμιλος Γάλλων επιχειρηματιών και φίλων της τέχνης που ζούσαν στην Αμερική του συμπαραστάθηκαν πολύ. Εκείνη την περίοδο γράφει τα δύο αριστουργήματά του, την «Γη των Ανθρώπων» και τον «Μικρό Πρίγκιπα». Το 1938 επιστρέφει στην Γαλλία κι εργάζεται σαν δημοσιογράφος - πολεμικός ανταποκριτής στον εμφύλιο πόλεμο της Ισπανίας. Τα άρθρα του είναι υπέρ των φιλοκυβερνητικών δυνάμεων κι εναντίον του Φράνκο. Το 1939 τα δύο τελευταία του βιβλία του εξασφαλίζουν ένα ακόμα βραβείο από την Γαλλική Ακαδημία.

Πιλότος Πολέμου

Στην Αμερική τον βρίσκουν τα νέα της κήρυξης του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και αποφασίζει να προσφερθεί για υπηρεσία και προτιμά την δίωξη αλλά ο στρατιωτικός γιατρός τον βρίσκει πολύ ηλικιωμένο και αρκετά αδύναμο για τέτοια καθήκοντα. Ο Εξυπερύ θα χρησιμοποιήσει την φήμη του και τα μέσα του, καθώς είναι ο διασημότερος Γάλλος αεροπόρος την ώρα εκείνη. Τελικά συμβιβάζεται με την θέση του Σμηναγού Αναγνώρισης. Στις 3 Νοεμβρίου 1939 παρουσιάστηκε στον Επισμηναγό Ρενέ Γκαβουάλ της 2/33 Μοίρας Αναγνώρισης, στο αεροδρόμιο του Ορκόντ στην περιοχή της Καμπανίας, νοτιοδυτικά της Ρεμς. Η σύντομη εκείνη περίοδος τον γεμίζει με περισσότερη εμπειρία για τους χαρακτήρες και την μοίρα των ανθρώπων καθώς οι συνθήκες που αντιμετωπίζει είναι ιδιαίτερα απογοητευτικές. Τα αεροπλάνα της Μοίρας του είναι ελάχιστα για να φυλάξουν ένα μέτωπο από την Ελβετία ως τον Ατλαντικό και οι επιδόσεις τους μπροστά στα γερμανικά: «...εξασφαλίζουν μόνο μια ευκαιρία για δόξα...» έλεγε ειρωνικά , εννοώντας τον βέβαιο θάνατο. Παρόλα αυτά παίρνει μέρος σε όλες τις απελπισμένες προσπάθειες να ενημερώσει την γαλλική ανώτατη διοίκηση για τα σημεία που οι Γερμανοί περνούν τα σύνορα έστω κι όταν τον περιζώνουν επικίνδυνα τα πολύ ικανά και γρήγορα Μέσσερσμιτ δίνοντάς του ολοένα και λιγότερες ευκαιρίες να ξεφεύγει. Σε μια από αυτές τις αποστολές στο Αρράς διακινδυνεύει τόσο πολύ που οι συνάδελφοί του τον θεωρούν ήδη νεκρό αλλά εκείνος έχει καταφέρει να διαφύγει πετώντας εξαιρετικά χαμηλά και κρυπτόμενος μέσα στους πυκνούς καπνούς από τις εκρήξεις των βομβών. Η τελευταία του αποστολή είναι στην Αμπεβίλ κατά την υποχώρηση στην Δουνκέρκη. Οι παρατηρήσεις που κάνει δίνουν την ευκαιρία στον Γάλλο διοικητή στο έδαφος να κατορθώσει, έστω και πρόσκαιρα, την καθίζηση της γερμανικής επίθεσης: ο αξιωματικός εκείνος λέγεται Σαρλ Ντε Γκωλ.

Μετά την πτώση της Γαλλίας ο Εξυπερύ είναι οργισμένος από την απαράδεκτη γαλλική διοίκηση που φάνηκε ανύπαρκτη σε κάθε ενέργειά της παρόλο που αριθμητικά και υλικά η Γαλλία υπερτερούσε της Γερμανίας. Όταν η διάδοχη Κυβέρνηση του Βισύ τον μεταθέτει σε μια βάση στο Μπορντώ το θέαμα που βλέπει τον κάνει να μείνει άφωνος. Υπάρχει σωρεία καινούργιων αεροπλάνων που δεν χρησιμοποιήθηκαν ποτέ στην μάχη, πιστεύει ότι η Γαλλία βρίσκεται σε μια κατάσταση αποχαύνωσης και προδοσίας και αποφασίζει να την εγκαταλείψει. Η κυβέρνηση του Βισύ του προσφέρει μια θέση στη Βουλή με σκοπό να εκμεταλλευτεί το όνομά του αλλά εκείνος αρνείται. Αμέσως τα βιβλία του απαγορεύονται και πέφτει σε δυσμένεια. Προσπαθεί να δραπετεύσει μέσω της φρανκικής Ισπανίας αλλά τότε θυμούνται τα αντιφρανκικά του άρθρα κατά τον εμφύλιο πόλεμο και του απαγορεύουν την διέλευση. Τελικά θα βρει ευκαιρία να φύγει για τις ΗΠΑ, με τις οποίες η Γαλλία του Βισύ επίσημα δεν βρίσκεται σε πόλεμο.

Στις ΗΠΑ ο Εξυπερύ θα συγγράψει σε βιβλίο τις πρόσφατες πολεμικές του εμπειρίες, το «Πιλότος Πολέμου», ένα βιβλίο που γεμίζει ανθρωπιά, έντονη φιλοσοφία και απογοήτευση για την Γαλλία. Αλλά ένα τέτοιο έργο γραμμένο από έναν που μόλις γύρισε απ τον πόλεμο έχει μεγάλο εκδοτικό ενδιαφέρον ενώ ταυτόχρονα του προτείνουν το γύρισμα ταινίας με θέμα τον «Μικρό Πρίγκιπα». Ενώ έτσι τα οικονομικά του βελτιώνονται αισθητά του φτάνουν ξαφνικά τα νέα του θανάτου του Γκιγιωμέ που εβλήθη, πιθανόν κατά λάθος, από ιταλικό μαχητικό. Ο εσωτερικός του κόσμος γκρεμίζεται ενώ την ίδια ώρα η γυναίκα του γκρινιάζει περισσότερο για τις τουαλέτες που άφησε πίσω στην Γαλλία και νοιώθει πολύ λίγο να νοιάζεται για τον Αντουάν. Εκείνος κρατάει πάντα στα χέρια του την εικόνα των φίλων του απ το Ταχυδρομείο του Νότου κι όταν η Κονσουέλο του υπενθυμίζει ότι αυτοί είναι πια νεκροί της απαντά με πόνο «Όχι...οι νεκροί είμαστε εμείς...». Στις μέρες που ακολουθούν ο Ντε Γκωλ καλεί όλους τους Γάλλους εκτός Γαλλίας να στρατευθούν μαζί του και του γίνονται προτάσεις να τον υποστηρίξει. Ο Εξυπερύ πιστεύει ότι μόνο αν η Αμερική μπει στον πόλεμο υπάρχει σοβαρή ελπίδα για την Γαλλία και αρνείται, χαμένος πιθανόν και στην προσωπική του απογοήτευση, αλλά αυτό εκνευρίζει αφάνταστα τον Ντε Γκωλ και από τότε οι άλλοτε συμπολεμιστές θα παραμείνουν για πάντα εχθροί μεταξύ τους.

Επιστροφή στον πόλεμο και τελευταία αποστολή

Όταν το 1943 η Αμερική αποβιβάζεται στην Β. Αφρική, ο Εξυπερύ νοιώθει ότι η στιγμή να επιστρέψει στην μάχη ήρθε αλλά η πολιτική κατάσταση της Γαλλίας που χωρίζεται σε Γκωλικούς και πρώην ανθρώπους του Βισύ που δειλά τώρα παρουσιάζονται σαν αντι-γερμανοί, του προκαλεί αποστροφή και τον φέρνει σε δύσκολη θέση. Επιπλέον η φυσική του κατάσταση δεν του επιτρέπει πάντα να γίνει δεκτός σαν πιλότος, έχοντας μάλιστα φτάσει και στην ηλικία των 44 ετών. Θα χρειαστεί να βάλει φίλους του να ζητήσουν απ την Αμερικανική κυβέρνηση να τον βοηθήσουν μέχρι που επεμβαίνει ο ίδιος ο Αϊζενχάουερ που προτιμά, όπως δήλωσε, να αφήσει τον Εξυπερύ επιτέλους να πετάει στον αέρα παρά να του βάζει μπελάδες στη γη. Του επιτρέπουν να επιστρέψει στο παλιό του σμήνος 2/33, που τώρα εδρεύει στο Οράν. Οι παλιοί του φίλοι και συμπολεμιστές, κι ειδικά ο πρώην και νυν διοικητής του 2/33, Ρενέ Γκαβουάλ, τον υποδέχονται με πολύ ενθουσιασμό και αγάπη τόσο που ξανανιώνει μετά από πολύ καιρό να ζει και πάλι σε ένα ζεστό συντροφικό περιβάλλον. Πολιτικά ωστόσο αρνείται να εκφρασθεί υπέρ του ενός η του άλλου πολιτικού γαλλικού στρατοπέδου που αντιπροσωπεύουν οι στρατηγοί Ζιρώ και Ντε Γκωλ. Ο Ντε Γκωλ ειδικά δεν θέλει να ακούσει γι αυτόν και σε κάποια στιγμή θυμού, απαγορεύει ακόμα και την διάδοση των βιβλίων του, κάτι που εξοργίζει και αγανακτεί τον συγγραφέα που ανακράζει «...αυτοί οι Γκωλικοί κι ο πολύς πατριωτισμός τους μου δίνουν στα νεύρα... φορώ την γαλλική στολή και κινδυνεύω να σκοτωθώ όσο κι ο οποισδήποτε άλλος Γάλλος ...». Εκείνη την περίοδο ο Εξυπερύ κάνει πολλούς εχθρούς που τον κατηγορούν από αντι-πατριώτη ως και φιλοναζιστή. Ο ίδιος τραυματισμένος ψυχικά αποφασίζει να κλειστεί ακόμα κι άλλο στον εαυτό του και θεωρεί ότι η μόνη πραγματική συντροφιά του είναι οι πιλότοι στο σμήνος του.

Το 2/33 του μεταφέρεται στην Κορσική και εκείνος αναλαμβάνει αποστολές αναγνώρισης πάνω απ την υπό κατοχή ακόμα Γαλλία. Ο Αμερικάνος όμως γενικός διοικητής των συμμαχικών μοιρών τον περιορίζει να τερματίσει μετά την 5η του αποστολή καθόσον το αεροπλάνο που του δίνουν να πετάξει, ένα P38F-5B, έχει μέγιστο όριο ηλικίας για τους πιλότους του το 28 έτος. Ο Γκαβουάλ δεν τολμά όμως να το εφαρμόσει από φόβο ότι αυτό θα τον συντρίψει ψυχικά. Το αεροπλάνο εκείνο προκαλεί όντως μεγάλες δυσκολίες στον παλαίμαχο πιλότο γιατί είναι φτιαγμένο για πολύ μεγάλα ύψη και μια-δύο φορές ο Εξυπερύ χάνει τις αισθήσεις του από έλλειψη οξυγόνου ενώ τα παλιά του τραύματα δεν τον αφήνουν να ησυχάσει απ τους πόνους. Ο Γκαβουάλ τον παρακολουθεί θορυβημένος, ο Εξυπερύ έχει πάντα μέσα στο χειριστήριό του την φωτογραφία των νεκρών του φίλων απ την εποχή του Ταχυδρομείου του Νότου, είναι πολύ αφηρημένος και τα βράδια ξενυχτάει γράφοντας. Εκείνη την εποχή ο συγγραφέας, μέσα στα ατέλειωτα χαρτιά που γεμίζουν το ακατάστατο δωμάτιό του έχει αρχίσει άλλα δύο έργα, το «Κάστρο» (Citadelle) και τα «Γράμμα σε ένα όμηρο». Την 31/07/1944, νωρίς το πρωί, ο πίνακας επιχειρήσεων του 2/33 έχει προγραμματισμένο τον Εξυπερύ σε μια αναγνωριστική πτήση στην παραλία Γένοβας - Αντζιο, καθώς επίκειται η εκεί απόβαση. Ο Γκαβουάλ ελπίζει ότι ο ξενυχτισμένος Εξυπερύ απλά δεν θα παρουσιαστεί αλλά εκείνος εμφανίζεται πανέτοιμος και μάλιστα του εμπιστεύεται τα γραπτά του. Ο Γκαβουάλ δεν το θεωρεί αυτό καλό σημάδι και κυριολεκτικά πανικοβάλλεται όταν διαπιστώνει ότι το δωμάτιο του Εξυπερύ είναι τακτοποιημένο και το κρεβάτι άθικτο, απόδειξη ότι ο συγγραφέας δεν κοιμήθηκε όλο το βράδυ. Τρεις και μισή ώρες μετά την απογείωση ο Εξυπερύ θεωρείται αγνοούμενος και ο Γκαβουάλ υποψιάζεται αυτοκτονία. Επί κάπου 50 και περισσότερα χρόνια οι έρευνες για να βρεθεί το αεροπλάνο εκείνο δεν καρποφόρησαν και δημιούργησαν μεγάλο θόρυβο γύρω από την εξαφάνιση εκείνη, που ως ένα βαθμό εκμεταλλεύτηκαν και τουριστικά ορισμένοι καθώς η φήμη του Εξυπερύ έφτασε το αποκορύφωμά της στην μεταπολεμική εποχή. Τελικά το μπρασελέ του Εξυπερύ που του είχε χαρίσει η Κονσουέλο ανακαλύφθηκε από ένα ψαρά (Ζαν-Πώλ Μπιάνκο) δυτικά της Τουλόν που αρχικά δεν τον πίστεψε κανείς μιας και βρέθηκε πολύ πιο μακριά από την θέση που προέβλεπε η διαδρομή της τελευταίας αποστολής του Εξυπερύ. Αλλά το αεροπλάνο αυτή τη φορά εντοπίστηκε και αναγνωρίστηκε απ τον αριθμό του (228233) από τον δύτη-αρχαιολόγο Luc Vanrell . Τα συντρίμμια του αεροπλάνου του συγγραφέα εκτίθενται σήμερα στο Μουσείο Αεροπορίας του Λε Μπουρζέ (Παρίσι) .

Από μια τυχαία φράση που βρέθηκε ανάμεσα στα τελευταία του χειρόγραφα και έλεγε: …«Κάποια μέρα θα χαθώ πάνω σε έναν μαρτυρικό σταυρό που θα είναι η Μεσόγειος»… σχεδόν όλοι πίστεψαν ότι ο Εξυπερύ αυτοκτόνησε καθώς ήταν πολλαπλά λυπημένος απ την απώλεια των συντρόφων του , την αδιαφορία της γυναίκας του και τον Στρατηγό Ντε Γκωλ , ο οποίος είχε πεισματωθεί από την αρχική άρνηση του συγγραφέα να ενταχθεί στο Γκωλικό στρατόπεδο. Εντούτοις στις αρχές του 2008 , ένας παλαίμαχος Γερμανός πιλότος, ο Χόρστ Ρήπερτ, 88 ετών, δήλωσε ότι πολύ πιθανόν αυτός ήταν εκείνος που τον κατέρριψε συνδυάζοντας την μέρα και τον τόπο όπου εντοπίστηκε το αεροπλάνο του Εξυπερύ. Δήλωσε μάλιστα ότι σαν νέος θαύμαζε τον συγγραφέα και θα ευχόταν τελικά να μην ήταν εκείνος που τον είχε καταρρίψει.

Μια φράση του που έχει χαραχτεί συχνά σε πλάκες σαν το πιο αυθεντικό ρητό του που τον αντιπροσωπεύει είναι η παρακάτω :

«Το ουσιώδες διαφεύγει από τα μάτια, βλέπει κανείς σωστά μόνο με την καρδιά»

Ο Μικρός Πρίγκιπας

Το βιβλίο του «Ο Μικρός Πρίγκιπας» θεωρείται κατάλληλο για παιδιά, αλλά είναι ένα αρκετά φιλοσοφημένο έργο το οποίο κατακρίνει και ειρωνεύεται τον κόσμο των μεγάλων. Τα σχέδια του βιβλίου είναι δικά του.

Στον Μικρό πρίγκιπα υπάρχουν σχεδόν ανεξάρτητα κεφάλαια με μια μικρή διδακτική ιστορία στο καθένα.

Το βιβλίο λοιπόν, είναι αντιπολεμικό και μιλά για την αγάπη και τη φιλία, οι οποίες για να αναπτυχθούν πρέπει να υπάρχει ειρήνη. Είναι ένα συμβολικό παραμύθι που γράφτηκε την Αμερική, όπου είχε καταφύγει ο συγγραφέας μετά την υποταγή της Γαλλία στη Γερμανία. Το περιεχόμενό του είναι ένα μήνυμα στη δοκιμαζόμενη πατρίδα του μακριά απ' την οποία νιώθει εξόριστος, χαμένος, όπως ο μικρός πρίγκιπας μακριά απ' τον πλανήτη του. Υπάρχουν παραμυθικοί ρόλοι: πρίγκιπας, τριαντάφυλλο, αλεπού, καθώς και συμβολισμοί που υποκρύπτουν: βαθμιαία πορεία προς τη γνώση μέσω της κοινωνικοποίησης, μετάβαση από τον κόσμο του παιδιού στη ζωή, στις σχέσεις και υποχρεώσεις του ενηλίκου.

Βιβλία

1926: Ο αεροπόρος

1928: Ο Ταχυδρόμος του Νότου

1931: Νυχτερινή Πτήση (Βραβείο Φεμίνα, τον ίδιο χρόνο)

1938: Γη των ανθρώπων

1942: Πιλότος πολέμου

1943: Γράμμα σε έναν όμηρο

1943: Ο Μικρός Πρίγκιπας

1948: Citadelle, δημοσίευση μετά θάνατον

1982: Γραπτά του πολέμου 1939-1944, επιστολές, δημοσίευση μετά θάνατον

Από: www.el.wikipedia.org

De Siris

Ίων Δραγούμης


Ίων Δραγούμης

Διπλωμάτης, πολιτικός και συγγραφέας. Aνάλωσε τη ζωή του στην προάσπιση των εθνικών υποθέσεων, μέχρις ότου πέσει και ο ίδιος θύμα του Εθνικού Διχασμού το 1920. Μαζί με τους φίλους του Περικλή Γιαννόπουλο και Αθανάσιο Σουλιώτη - Νικολαΐδη, υπήρξε ένας από τους κύριους εκπροσώπους του ελληνικού ρομαντικού εθνικισμού των αρχών του 20ου αιώνα.

Με καταγωγή από το Βογατσικό της Καστοριάς, ο Ίων Δραγούμης γεννήθηκε στην Αθήνα στις 14 Σεπτεμβρίου του 1878. Ήταν ο πέμπτος γιος του δικαστικού και μετέπειτα πρωθυπουργού Στέφανου Δραγούμη και της Ελισάβετ Κοντογιαννάκη. Σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και το 1897 κατατάχτηκε εθελοντής στον άτυχο για τα ελληνικά όπλα ελληνοτουρκικό πόλεμο.

Το 1899 εισήλθε στο διπλωματικό σώμα και το 1902 τοποθετήθηκε ως υποπρόξενος στο Γενικό Προξενείο του Μοναστηρίου. Από τη θέση αυτή και με τη συνεργασία του πατέρα του και του γαμπρού του Παύλου Μελά εργάστηκε επίμονα για την οργάνωση των ορθοδόξων κοινοτήτων της Μακεδονίας κατά των Βούλγαρων σχισματικών, γνωστών και ως κομιτατζήδων.

Τα επόμενα χρόνια υπηρέτησε ως πρόξενος στις Σέρρες (1903), στον Πύργο Βουλγαρίας, στη Φιλιππούπολη (1904), στην Αλεξανδρούπολη (τότε Δεδέαγατς) και στην Αλεξάνδρεια, όπου γνώρισε τους δύο έρωτες της ζωής του: την Πηνελόπη Δέλτα και τη Μαρίκα Κοτοπούλη. Το 1907 τοποθετήθηκε στο προξενείο της Κωνσταντινούπολης με τον βαθμό του γραμματέα. Η παραμονή του εκεί συνέπεσε με την Επανάσταση των Νεοτούρκων.

Οι επαγγελίες των επαναστατών «περί ισοπολιτείας των διαφόρων εθνοτήτων στην Οθωμανική Αυτοκρατορία» φάνηκαν να δικαιώνουν ορισμένες απόψεις του, που θεωρούσαν ότι η λύση του ελληνικού ζητήματος θα μπορούσε να αναζητηθεί όχι με την ενσωμάτωση των αλύτρωτων πατρίδων στο Ελληνικό Κράτος, αλλά με τη «δημιουργία των συνθηκών που θα επέτρεπαν την ελεύθερη οικονομική, πολιτική και πολιτισμική ανάπτυξη των Ελλήνων στην ανατολική τους κοιτίδα». Ο Δραγούμης πίστευε στην ελληνοτουρκική συνεννόηση και φοβόταν τον από βορρά σλαβικό κίνδυνο.

Από το 1909 υπηρέτησε διαδοχικά στις πρεσβείες της Ρώμης και Λονδίνου, αναμίχθηκε στο Επαναστατικό Κίνημα του Γουδή (1909), ενώ το 1911 οργάνωσε στην Πάτμο συνέδριο για την ενσωμάτωση των Δωδεκανήσων στην Ελλάδα. Κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων υπηρέτησε στο επιτελείο του Αρχιστρατήγου Διαδόχου Κωνσταντίνου και τον Οκτώβριο του 1912 διαπραγματεύτηκε με τους Τούρκους την παράδοση της Θεσσαλονίκης.

Στη συνέχεια διορίσθηκε διαδοχικά επιτετραμμένος στις πρεσβείες της Πετρούπολης, της Βιέννης, του Βερολίνου και το 1914 πρεσβευτής στην Πετρούπολη. Οι συχνές μεταθέσεις όλα αυτά τα χρόνια οφείλονταν στην άκαμπτη στάση του στα ευαίσθητα εθνικά θέματα και στις απρόβλεπτες πρωτοβουλίες που ανέπτυσσε.

Τον Μάιο του 1915 παραιτήθηκε από τη διπλωματική υπηρεσία για να πολιτευθεί. Πήρε μέρος στις εκλογές της 31ης Μαΐου και εκλέχθηκε ανεξάρτητος βουλευτής Φλώρινας. Υποστηρικτής αρχικά του Ελευθέριου Βενιζέλου ήλθε σε ρήξη μαζί του, καθώς διέκρινε σημάδια αυταρχισμού και εθνικής υποτέλειας στην πολιτική του. Ο αντιβενιζελισμός του Δραγούμη δεν προερχόταν από κάποια τυφλή πίστη στη Μοναρχία, αλλά αντίθετα από την πίστη στην εθνική αυτοδιάθεση. Τον Ιανουάριο του 1916 εξέδωσε το περιοδικό «Πολιτική Επιθεώρησις», που συμμεριζόταν τις επιλογές της αντιβενιζελικής παράταξης.

Μετά την επιτυχία του βενιζελικού κινήματος το 1917 εξορίσθηκε με άλλους αντιβενιζελικούς πολιτικούς στην Κορσική, όπου παρέμεινε μέχρι το τέλος του πολέμου (1918). Επανήλθε στην Ελλάδα για να εξοριστεί αυτή τη φορά στη Σκόπελο. Απελευθερώθηκε στα τέλη του 1919 και ανέπτυξε δράση υπέρ της «Ηνωμένης Αντιπολιτεύσεως», η οποία συσπείρωνε τους αντιβενιζελικούς. Ο Ίων Δραγούμης ήταν ένας από τους ηγέτες της, καθώς ξεχώριζε τόσο για τις πολιτικές και διπλωματικές του ικανότητες, όσο και για την πνευματικότητα και την αγνή φιλοπατρία του.

Την επομένη της απόπειρας δολοφονίας του Ελευθερίου Βενιζέλου στο Παρίσι (30 Ιουλίου 1920), ο Ίων Δραγούμης δολοφονήθηκε από βενιζελικούς αξιωματικούς στη διασταύρωση των οδών Βασιλίσσης Σοφίας (τότε Κηφισίας) και Παπαδιαμαντοπούλου. Η άσκοπη και άδικη δολοφονία του συγκίνησε το Πανελλήνιο και τον πολιτικό κόσμο. Ο Κωστής Παλαμάς από τις στήλες της «Καθημερινής» του αφιέρωσε τη «Νεκρική Ωδή»:

«Λευκή ας βαλθεί όπου έπεσες, Κολώνα
(Πώς έπεσες, γραφή να μη το λέη)
Λευκή με της Πατρίδας την εικόνα
Μόνο εκείνη ταιριάζει να σε κλαίη,
Βουβή, μαρμαρωμένη να σε κλαίη!»

Το συγγραφικό του έργο, αποτελούμενο από πολιτικές μελέτες, άρθρα κοινωνικού προβληματισμού και λογοτεχνήματα, συντονίζεται με την εθνική και πολιτική του δράση. Υπήρξε από τους πρωτεργάτες του δημοτικισμού στην Ελλάδα και συχνά υπέγραφε με το ψευδώνυμο Ίδας. Το πολιτικό του μανιφέστο εμπεριέχεται στο κείμενα «Ελληνικός Πολιτισμός» (1914) και «Μονοπάτι», στο οποίο αναλύει τους σκοπούς της ύπαρξης του ελληνικού έθνους και το περιεχόμενο της εθνικής ιδεολογίας. Ο Ίων Δραγούμης πίστευε βαθιά στην κοινοτική ιδέα και όχι στην αυταπάτη της δημοκρατίας, που μας «σαπίζει», όπως έλεγε.

Ρήσεις Δραγούμη
«Θέλω να είμαι ωραίο δείγμα Έλληνος. Να σκοπός μιας ζωής!»
«Να ξέρετε πως αν σώσουμε τη Μακεδονία, η Μακεδονία θα μας σώσει… Αν τρέξουμε να σώσουμε τη Μακεδονία, εμείς θα σωθούμε…»
«Δεν ξέρω αν είμαστε καθαροί απόγονοι των αρχαίων. Είτε καθαροί, είτε κι ανακατωμένοι, μιλούμε όμως γλώσσα ελληνική».
«Ξεσκέπασε τη δημοτική παράδοση και πρόσωπο με πρόσωπο θα αντικρίσεις γυμνή την ψυχή σου».
«Εκείνο που με συνδέει μ' έναν τόπο δεν είναι το καλοκαίρι, είναι ο χειμώνας, και με τους ανθρώπους, οι λύπες της αγάπης».
«Η φρονιμάδα είναι τυφλή. Η τρέλα έχει μάτια και βλέπει».

Επιλεγμένη Εργογραφία

«10 άρθρα στο ΝΟΥΜΑ» («Ρηγόπουλος»)
«Ελληνικός Πολιτισμός» («Ευθύνη»)
«Μονοπάτι» («Νέα Θέσις»)
«Σαμοθράκη» («Ρηγόπουλος»)
«Μαρτύρων και ηρώων αίμα» («Ρηγόπουλος»)
«Πολιτικά Κείμενα» («Δωδώνη»)
«Φύλλα Ημερολογίου 1895 - 1920» («Ερμής»)


De Siris

Μιλτιάδης Πασχαλίδης


Μιλτιάδης Πασχαλίδης

O Μιλτιάδης Πασχαλίδης γεννήθηκε στην Καλαμάτα στις 31 Ιουλίου του 1969 και μεγάλωσε στην Αθήνα. Από μικρός ήθελε να μάθει φλογέρα. Η μητέρα του θεώρησε οτι αυτό είναι ένα παιδικό καπρίτσιο και τον έστειλε να μάθει κιθάρα.

Τελικά η μητέρα του είχε δίκιο.Ποτέ δεν έμαθε φλογέρα... Κιθάρα διδάχθηκε στο Ελληνικό ωδείο, στη τάξη του Χαράλαμπου Εκμετζόγλου , απο τον Παναγιώτη Ιωάννου.

Το 1986 Πηγαίνει να σπουδάσει μαθηματικός στο Ηράκλειο Κρήτης. Παίρνει το πτυχίο από τύχη και πείσμα το 1992.Ύστερα το κάνει κορνίζα στο σαλόνι.

Το 1993 αποφασίζει να παρακολουθήσει μεταπτυχιακό κύκλο μαθημάτων φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο του Ρεθύμνου.

Ο κύκλος κλείνει το 1995. Πρώτη του δισκογραφική παρουσία οι " Χαΐνηδες ". Δισκογραφούν μαζί τον πρώτο ομώνυμο δίσκο (1991) μουσικού εργαστηρίου "Νεάρχου ραπλους " καθώς και στον ομώνυμο δίσκο.

Το 1995 ηχογραφεί τον πρώτο προσωπικό του δίσκο, το "παραμύθι με λυπημένο τέλος" σε παραγωγή Μάνου Ξυδούς . Στίχοι και μουσική υπογράφονται απο τον ίδιο και τρία τραγούδια απο τον Θοδωρή Παυλάκο . Συμμετέχουν σε δύο τραγούδια οι Πυξ - Λαξ .

Aκολουθεί ένα διάστημα συνεργασιών.

Συμμετέχει σε συναυλίες του Γιάννη Μαρκόπουλου , τραγουδάει στο "Χάραμα" με την Δήμητρα Γαλάνη, συνεργάζεται δισκογραφικά με τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα , τον Βαγγέλη Γερμανό , την Καλλιόπη Βέττα , τον Θανάση Γκαϊφύλλια , την Ελένη Τσαλιγοπούλου κ.α.

Παράλληλα συνεχίζει να φτιάχνει καινούργια τραγούδια και το 1998, σε παραγωγή Ηλία Μπενέτου , ηχογραφεί το δεύτερο προσωπικό του δίσκο, τις ,"Κακές συνήθειες" . Ένα τραγούδι ερμηνεύει ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου .

Το χειμώνα του 1999 τραγουδάει στο "Άλσος" με τον Δημήτρη Μητροπάνο . Το επόμενο καλοκαίρι οργώνει τα γήπεδα της επικράτειας παρέα με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου .

Τον Απρίλιο του 2001 κυκλοφορεί ο τρίτος προσωπικός του δίσκος, με τίτλο "Βυθισμένες άγκυρες", σε παραγωγή Ηλία Μπενέτου και ενορχήστρωση Νίκου Γράψα .

Ο επόμενος χειμώνας τον βρίσκει στην Σφεντόνα με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου και έπειτα ταξιδεύει σε όλη την Ελλάδα και την Κύπρο.

Τον Οκτώβριο του 2003 και με τίτλο "η μόνη μου πατρίδα είναι ο χρόνος" κυκλοφορεί και ο τέταρτος δίσκος του, με τη συμμετοχή του Σωκράτη Μάλαμα . Ο δίσκος είναι και αυτός με παραγωγό τον Ηλία Μπενέτο και ενορχηστρωτή τον Γιώργο Μπουσούνη.

Στις αρχές Νοέμβρη 2005 κυκλοφόρησε ο δίσκος, «Έχουν περάσει χρόνοι δέκα» , ζωντανή ηχογράφηση στο θέατρο Βράχων, με τη συμμετοχή φίλων συναδέλφων, όπως: Βαγγέλης Γερμανός, Μαργαρίτα Ζορμπαλά, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Δημήτρης Μητροπάνος, Ελένη Τσαλιγοπούλου, Χρήστος Θηβαίος κ. α. Το 2006 το υλικό της συναυλίας εκδίδεται σε ειδική έκδοση με DVD.

Δεκέμβρη του 2007 κυκλοφόρησε ο έκτος προσωπικός του δίσκος με τίτλο «Ψωμί και εφημερίδα», όπου εκτός από δικά του τραγούδια, ερμηνεύει για πρώτη φορά και τραγούδια-- δώρα των φίλων του, Γιώργου Ανδρέου, Κώστα Λειβαδά και Στέργιου Γαργάλα. Σε δυο τραγούδια στίχους έχει γράψει ο Οδυσσέας Ιωάννου, ένα από τα οποία ερμηνεύει η Γιώτα Νέγκα.

Το 2009 συνεργάζεται σε μια σειρά συναυλιών σε Ελλάδα και Κύπρο με το Θάνο Μικρούτσικο. Επίσης, συμμετέχει στην επανακτέλεση του έργου "Καπνισμένο τσουκάλι" του Χρήστου Λεοντή σε ποίηση Γ. Ρίτσου.

Ο "Ξένιος" είναι ο έβδομος προσωπικός του δίσκος, σε επιμέλεια παραγωγής Θύμιου Παπαδόπουλου.

ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ
ΧΑΪΝΗΔΕΣ 1991-ΜΒΙ
ΝΕΑΡΧΟΥ ΠΑΡΑΠΛΟΥΣ 1993-ΛΥΡΑ
ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΜΕ ΛΥΠΗΜΕΝΟ ΤΕΛΟΣ 1995-ΕΜΙ
ΚΑΚΕΣ ΣΥΝΗΘΕΙΕΣ 1998-ΕΜΙ
ΒΥΘΙΣΜΕΝΕΣ ΑΓΚΥΡΕΣ 2001-ΕΜΙ
Η ΜΟΝΗ ΜΟΥ ΠΑΤΡΙΔΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ 2003 – ΕΜΙ
ΕΧΟΥΝ ΠΕΡΑΣΕΙ ΧΡΟΝΟΙ ΔΕΚΑ 2005 – ΕΜΙ
ΕΧΟΥΝ ΠΕΡΑΣΕΙ ΧΡΟΝΟΙ ΔΕΚΑ (ΕΙΔΙΚΗ ΕΚΔΟΣΗ) 2006-- ΕΜΙ
ΨΩΜΙ ΚΑΙ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ 2007--ΕΜΙ
ΞΕΝΙΟΣ - Η Κρήτη εντός μου 2010 - ΕΜΙ
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΣΥΜΜΕΤΟΧΕΣ
ΠΑΥΣΙΛΥΠΟΝ Λ. Μαχαιρίτσας 1997 ΕΜΙ
ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΑΣΜΑΤΩΝ Καλλιόπη Βέττα 1997
VIRGIN
ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΦΥΓΗΣ Δ. Μητροπάνος 1998 ΕΜΙ
STAVENTO Θαν. Γκαϊφύλιας 1998
16 ΠΕΙΡΑΓΜΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ Βαγγ. Γερμανός 1998 ΛΥΡΑ
ΑΛΛΑΖΕΙ ΚΑΘΕ ΠΟΥ ΒΡΑΔΙΑΖΕΙ Ελ. Τσαλιγοπούλου 1999
SONY
ΤΟ ΜΑΝΤΗΛΙ ΤΗΣ ΝΕΡΑΙΔΑΣ Φένια Παπαδόδημα 2000 ΛΥΡΑ
ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΟΡΑ
APURIMAC 2000 LYRA
ΜΑΝΟΣ ΛΟΙΖΟΣ- 20 ΧΡΟΝΙΑ 2002 Ρ/Σ ΜΕΛΩΔΙΑ – ΕΜΙ
ΚΑΝΕ ΤΟΝ ΠΟΝΟ ΣΟΥ ΑΡΠΑ - Κ. ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ 2002- ΕΜΙ
ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟ ΝΙΚΟ ΞΥΛΟΥΡΗ- ΛΥΡΑ 2002
ΕΣΕΙΣ, ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ ΚΑΙ ΓΩ- ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ 2003- ΕΜΙ
ΣΤΑΧΥ- ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ 2005- ΠΟΛΥΤΡΟΠΟΝ
12 ΚΑΙ ΜΙΑ ΜΑΤΙΕΣ ΣΤΑ ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΑ 2005- ΛΥΡΑ
ΟΙ ΤΡΟΒΑΔΟΥΡΟΙ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΟΥ 2007-
UNIVERSAL
ΠΑΝΤΑ ΚΑΤΙ ΜΕΝΕΙ (
UNIVERSAL 2008)
ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΝΔΡΕΟΥ- ΑΘΑΝΑΣΙΑ (
SOUNDTRACK)- SONY 2009
Το ξέσπασμα του φεγγαριού- Βασίλης Σκουλάς (Λυρα 2009)

Από: http://www.miltospashalidis.gr/site/

De Siris

J. K. Rowling


J. K. Rowling

Η Τζόαν «Τζο» Ρόουλινγκ (31 Ιουλίου 1965, γνωστή κυρίως με τα αρχικά Τζ. Κ. Ρόουλινγκ (J. K. Rowling), είναι διάσημη αγγλίδα συγγραφέας. Έγινε διάσημη για τη συγγραφή της σειράς φαντασίας Χάρι Πότερ, τα βιβλία της οποίας έχουν κερδίσει το παγκόσμιο ενδιαφέρον, έχουν πολυβραβευθεί και έχουν πωλήσει περισσότερα από 400 εκατομύρια αντίτυπα ανά τον κόσμο, έχοντας μεταφραστεί σε 67 γλώσσες.

Το 2008, στην Sunday Times Rich List, η περιουσία της Ρόουλινγκ υπολογίστηκε στα 560 εκατ. στερλίνες, καθιστώντας την το 144ο πιο πλούσιο άτομο και την 12η πιο πλούσια γυναίκα[6] στην Βρετανία. Είναι το πρώτο πρόσωπο παγκοσμίως που κέρδισε περισσότερο από ένα δισ. δολάρια μόνο από τη συγγραφή βιβλίων.Το 2008 κέρδισε περίπου 300 εκατομμύρια δολάρια.

Όνομα

Το πλήρες όνομα της Ρόουλινγκ είναι "Joanne Rowling" και όχι "Joanne Kathleen Rowling", όπως πολλοί νομίζουν. Πριν την έκδοση του πρώτου της βιβλίου, ο εκδοτικός οίκος Bloomsbury, φοβούμενος ότι τα αγόρια δεν θα αγόραζαν το βιβλίο εξαιτίας του γεγονότος ότι είχε γυναίκα συγγραφέα, ζήτησαν από την Ρόουλινγκ να χρησιμοποιήσει δύο αρχικά, κρύβοντας έτσι το μικρό της όνομα. Μη έχοντας μεσαίο όνομα, η Ρόουλινγκ επέλεξε το K από το όνομα της γιαγιάς της, Kathleen Ada Bulgen Rowling, σαν το δεύτερο αρχικό του ψευδωνύμου της.

Βραβεία

Τον Ιούνιο του 2000, η βασίλισσα Ελισάβετ Β΄ έχρισε τη Ρόουλινγκ αξιωματούχο του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας.

Τον Απρίλιο του 2006, ο αστεροειδής (43844) Rowling ονομάστηκε προς τιμήν της. Το όνομα αυτό καταχωρήθηκε στην Διεθνή Αστρονομική Ένωση από τον αστρονόμο Dr. Mark Hammergren, ο οποίος ήταν θαυμαστής της σειράς Χάρι Πότερ από το 2004.

Το Μάιο του 2006, ο νεοανακαλυφθείς δεινόσαυρος Dracorex hogwartsia, που τώρα βρίσκεται σε μουσείο της Ινδιανάπολις, ονομάστηκε προς τιμή του Χόγκουαρτς (Hogwarts), του μαγικού σχολείου στον κόσμο της Ρόουλινγκ.

Τον Ιούνιο του 2006, το βρετανικό κοινό ονόμασε την Ρόουλινγκ την «μεγαλύτερη εν ζωή βρετανίδα συγγραφέα» σε μια ψηφοφορία του περιοδικού The Book Magazine. Η Ρόουλινγκ συγκέντρωσε σχεδόν τρεις φορές περισσότερους ψήφους από τον δεύτερο σε κατάταξη συγγραφέα, τον Terry Pratchet.

Εργογραφία

Τα βιβλία της Τζ. Κ. Ρόουλινγκ κυκλοφορούν στν Ελληνική γλώσσα απο τις Εκδόσεις Ψυχογιός.

Harry Potter and the Philosopher's Stone (1997) (Η αμερικάνικη εκδοση του βιβλίου ονομάζεται Harry Potter and the Sorcerer's Stone)

Ο Χάρι Πότερ και η Φιλοσοφική Λίθος

Harry Potter and the Chamber of Secrets (1998)

Ο Χάρι Πότερ και η Κάμαρα με τα Μυστικά

Harry Potter and the Prisoner of Azkaban (1999)

Ο Χάρι Πότερ και ο Αιχμάλωτος του Αζκαμπάν

Harry Potter and the Goblet of Fire (2000)

Ο Χάρι Πότερ και το Κύπελλο της Φωτιάς

Harry Potter and the Order of the Phoenix (2003)

Ο Χάρι Πότερ και το Τάγμα του Φοίνικα

Harry Potter and the Half-Blood Prince (2005)

Ο Χάρι Πότερ και ο Ημίαιμος Πρίγκηψ

Harry Potter and the Deathly Hallows (2007)

Ο Χάρι Πότερ και οι Κλήροι του Θανάτου

Επίσης, πριν την έκδοση του πέμπτου της βιβλίου, έγραψε τα ακόλουθα βιβλία:

Fantastic Beasts and Where to Find Them (2001) (με το ψευδώνυμο Newt Scamander)

Quidditch Through the Ages (2001) (με το ψευδώνυμο Kennilworthy Whisp)

Μετά την έκδοση του έβδομου βιβλίου, έγραψε το βιβλίο Οι Ιστορίες του Μπιντλ του Βάρδου, το οποίο αναφέρεται στην σειρά.

Από: www.el.wikipedia.org

De Siris

Louis de Funès


Louis de Funès

Ο Λουί ντε Φινές γεννήθηκε στις 31 Ιουλίου 1914 και πέθανε στις 27 Ιανουαρίου 1983, ήταν Γάλλος ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου. Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους κωμικούς ηθοποιούς στην ιστορία του γαλλικού κνηματογράφου και γενικότερα της χώρας του.

Βιογραφία

Γεννημένος από οικογένεια με ισπανική καταγωγή, στη Κομπερβουά ο Λουί ντε Φινές ξεκίνησε ως πιανίστας και ηθοποιός του καμπαρέ. Από το 1945 μέχρι το 1957 μετείχε ως ηθοποιός σς πολλές κινηματογραφικές ταινίες ως καρατερίστας ηθοποιός. Είναι γνωστός για τους νευρικούς, υπερκινητικούς χαρακτήρες που ερμήνευσε, όπως το "Αντώνιος και Αντουανέττα", "Το δηλητήριο", "Οι Ουρσάροι", "Διασχίζοντας το Παρίσι", "Ο Βασιλιάς του Μπλα-μπλα-μπλα", Ο Χωροφύλακας του Σαν-Τροπε, στην ομώνυμη σειρά ταινιών κ.ά. Έγινε περισσότερο γνωστός στην Ευρώπη, ενώ παρά την επιτυχία του στον κινηματογράφο δεν σταμάτησε να παίζει στο θέατρο ειδικά μετά την επιστροφή του το 1972 που υπήρξε θριαμβευτική μέχρι το τέλος της ζωής του.

Στην Ελλάδα συχνά αναφέρεται και σαν "Βέγγος της Γαλλίας" λόγω των πολλών κοινών τους σημείων. Πέθανε μετά από καρδιακή προσβολή στη πόλη Νάντη της Γαλλίας.

Φιλμογραφία

1982 : Le gendarme et les gendarmettes (Ο Χωροφύλακας και οι Χωροφυλακίνες)
1981 : La soupe aux choux
1979 : L'avare
1978 : Le gendarme et les extra-terrestres (Ο Χωροφύλακας και οι εξωγήινοι)
1978 : La zizanie (Το ζιζάνιο)
1976 : L'aile ou la cuisse
1973 : Les aventures de Rabbi Jacob
1971 : Sur un arbre perché
1971 : Jo
1971 : La folie des grandeurs
1970 : Le gendarme en balade (Ο Χωροφύλακας εν δράσει)
1970 : L'homme orchestre
1969 : Hibernatus
1968 : Le gendarme se marie (Ο Χωροφύλακας παντρεύεται μια Συνταγματαρχίνα)
1968 : Le tatoué
1967 : Le petit baigneur
1967 : Oscar
1967 : Les grandes vacances (Οι Μεγάλες Διακοπές)
1966 : Fantômas contre Scotland Yard (Φαντομάς εναντίον Σκότλαντ Γιαρντ)
1966 : Le grand restaurant (Το μεγάλο Ρεστοράν)
1966 : La Grande Vadrouille
1965 : Les bons vivants
1965 : Le gendarme à New York (Ο Χωροφύλακας στη Νέα Υόρκη)
1965 : Fantômas se déchaîne (Η Επιστροφή του Φαντοµά)
1965 : Le corniaud
1964 : Une souris chez les hommes (Ενα ποντίκι ανάμεσά μας)
1964 : Le gendarme de Saint-Tropez (Ο Χωροφύλακας του Σαν-Τροπέ)
1964 : Fantômas (Φαντομάς)
1963 : Faites sauter la banque!
1963 : Carambolages
1963 : Pouic-Pouic
1963 : Des pissenlits par la racine
1962 : Le diable et les dix commandements
1962 : Nous irons à Deauville
1962 : Les veinards
1962 : Le gentleman d'Epsom
1962 : Un clair de lune à Maubeuge
1961 : Candide ou l'optimisme au XXe siècle
1961 : La belle Américaine (Ωραία Αμερικάνα)
1961 : Le crime ne paie pas
1961 : La Vendetta
1960 : Les tortillards
1960 : Le capitaine Fracasse
1960 : Dans l'eau qui fait des bulles
1959 : Mon pote le gitan
1959 : Certains l'aiment froide
1959 : Totò, Eva e il pennello proibito
1959 : I Tartassati
1958 : La vie à deux
1958 : Ni vu, ni connu
1958 : Taxi, Roulotte et Corrida
1957 : Comme un cheveu sur la soupe
1956 : Courte tête
1959 : La loi des rues
1956 : Bébés à gogo
1956 : Papa, maman, ma femme et moi
1956 : La Famille Anodin
1956 : La traversée de Paris
1955 : Mädchen ohne Grenzen
1955 : Frou-Frou
1955 : Si Paris nous était conté
1955 : Bonjour sourire
1955 : La bande à papa
1955 : Les hussards
1955 : L'impossible Monsieur Pipelet
1955 : Les impures
1955 : Ingrid - Die Geschichte eines Fotomodells
1955 : Napoléon
1954 : Tourments
1954 : Scènes de ménage
1954 : La reine Margot
1954 : Les pépées font la loi
1954 : Papa, maman, la bonne et moi
1954 : Le mouton à cinq pattes
1954 : Mam'zelle Nitouche
1954 : Les intrigantes
1954 : Huis clos
1954 : Les hommes ne pensent qu'à ça
1954 : Escalier de service
1954 : Les corsaires du Bois de Boulogne
1954 : Le chevalier de la nuit
1954 : Le blé en herbe
1954 : Ah! Les belles bacchantes
1954 : Poisson d'avril
1953 : Mon Frangin du Sénégal
1953 : Faites-moi confiance
1953 : Le secret d'Hélène Marimon
1953 : Capitaine Pantoufle
1953 : Légère et court vêtue
1953 : Au diable la vertu
1953 : Dortoir des grandes
1953 : L'étrange désir de Monsieur Bard
1953 : Le rire
1953 : La vie d'un honnête homme
1953 : Les compagnes de la nuit
1952 : La putain respectueuse
1952 : L'amour n'est pas un péché
1952 : Moineaux de Paris
1952 : Le huitième art et la manière
1952 : Monsieur Leguignon Lampiste
1952 : Monsieur Taxi
1952 : Je l'ai été trois fois
1952 : Elle et moi
1952 : Innocents in Paris
1952 : La fugue de Monsieur Perle
1952 : Agence matrimoniale
1952 : Les dents longues
1952 : Ils étaient cinq
1952 : Les sept péchés capitaux
1951 : Ma femme est formidable
1951 : Folie douce
1951 : L'amant de paille
1951 : Le dindon
1951 : Pas de vacances pour Monsieur le Maire
1951 : La poison
1951 : Le roi du bla bla bla
1951 : Champions Juniors
1951 : La rose rouge
1951 : Sans laisser d'adresse
1951 : Boîte à vendre
1951 : Boniface Somnambule
1951 : Bibi Fricotin
1951 : Un amour de parapluie
1951 : Les joueurs
1951 : Knock
1950 : Adémaï au poteau-frontière
1950 : La rue sans loi
1949 : Le jugement de Dieu
1949 : Je n'aime que toi
1949 : Un certain monsieur
1949 : Pas de week-end pour notre amour
1949 : Rendez-vous avec la chance
1949 : Au revoir M. Grock
1949 : Millionnaires d'un jour
1949 : Mission à Tanger
1949 : Mon ami Sainfoin
1949 : Vient de paraître
1948 : Du Guesclin
1947 : Croisière pour l'inconnu
1947 : Antoine et Antoinette
1946 : Dernier refuge
1946 : Six heures à perdre
1945 : La tentation de Barbizon
De Siris