Τρίτη 11 Σεπτεμβρίου 2012

Κίνημα 11ης Σεπτεμβρίου 1922


Κίνημα 11ης Σεπτεμβρίου 1922

Στις 11 Σεπτεμβρίου 1922, ξέσπασε Κίνημα του Στρατού και του Ναυτικού στη Χίο και τη Λέσβο και σχηματίστηκε Επαναστατική Επιτροπή από τους πρωτεργάτες της, τους Συνταγματάρχες Νικόλαο Πλαστήρα, ως εκπρόσωπο του στρατού της Χίου, και Στυλιανού Γονατά, ως εκπρόσωπο του στρατού της Λέσβου, και τον Αντιπλοίαρχο Δημήτριο Φωκά, ως εκπρόσωπο του Ναυτικού.

Η στρατιωτική ήττα και η καταστροφή του ελληνικού στοιχείου στην Μικρά Ασία, είχαν συγκλονίσει το πανελλήνιο και είχαν προκαλέσει τη γενική κατακραυγή εναντίον των υπευθύνων. Η κυβέρνηση Πέτρου Πρωτοπαπαδάκη παραιτήθηκε και στις 28 Αυγούστου τη διαδέχτηκε κυβέρνηση του Νικολάου Τριανταφυλλάκου. Η μεταβολή δεν είχε πλέον κανένα νόημα. Στα στρατιωτικά τμήματα που είχαν διασωθεί και είχαν περάσει στη Χίο και τη Λέσβο, καθώς και στις μονάδες του Ναυτικού της περιοχής, η αγανάκτηση είχε κορυφωθεί.

Στις 11 Σεπτεμβρίου οι Κινηματίες κήρυξαν Επανάσταση. Την επόμενη μέρα, τα επαναστατημένα στρατεύματα επιβιβάστηκαν σε εμπορικά πλοία και με τη συνοδεία πολεμικών έπλευσαν στην Αθήνα. Πριν ακόμη το αποβατικό σώμα φτάσει στην Αττική, στρατιωτικό αεροπλάνο έριξε στην πρωτεύουσα προκηρύξεις της Επαναστατικής Επιτροπής με τις οποίες οι Κινηματίες ζητούσαν την παραίτηση του Βασιλιά Κωνσταντίνου Α΄ υπέρ του Διαδόχου, τη διάλυση της Γ' Εθνοσυνέλευσης, το σχηματισμό πολιτικά αχρωμάτιστης κυβέρνησης, που θα είχε την εμπιστοσύνη των συμμάχων της Αντάντ και την άμεση ενίσχυση του Θρακικού Μετώπου.

Στις 13 Σεπτεμβρίου τα πλοία με το στρατό έφτασαν στο Λαύριο και την επομένη ο Βασιλιάς Κωνσταντίνος Α΄ παραιτήθηκε και έφυγε για την Ιταλία. Βασιλιάς ανακηρύχτηκε ο γιος του και Διάδοχος Γεώργιος Β΄. Στις 15 Σεπτεμβρίου τα επαναστατικά στρατεύματα μπήκαν στην Αθήνα, όπου ματαίωσαν την προσπάθεια του αποστρατευμένου υποστράτηγου Θεόδωρου Πάγκαλου να επωφεληθεί από την επανάσταση και να πάρει την κατάσταση στα χέρια του, και σύντομα σχηματίστηκε πολιτική κυβέρνηση με πρόεδρο το Σ. Κροκιδά. Την εξουσία όμως είχε ουσιαστικά η Επαναστατική Επιτροπή (Αρχηγός της ήταν ο Νικόλαος Πλαστήρας), που ανέθεσε τη διεθνή εκπροσώπηση της Χώρας στον Ελευθέριο Βενιζέλο.

De Siris

Ξένια Καλογεροπούλου


Ξένια Καλογεροπούλου

Η Ξένια Καλογεροπούλου είναι Ελληνίδα ηθοποιός και θεατρική συγγραφέας. Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 11 Σεπτεμβρίου του 1936. Ο πατέρας της ήταν ιδιωτικός υπάλληλος, ενώ η μητέρα της, Ίρα Οικονομίδου, ήταν ζωγράφος και ζούσαν στο Ψυχικό. Σε ηλικία 12 ετών και μετά τον χωρισμό των γονιών της, μετακομίζει με τη μητέρα της στην Κυψέλη.

Σπούδασε στη Βασιλική Ακαδημία Δραματικής Τέχνης στο Λονδίνο. Ανέβηκε για πρώτη φορά στο θεατρικό σανίδι στη Γαλλία το 1956[1] στο έργο "Γιατρός με το ζόρι", ενώ δυο χρόνια αργότερα στην Αθήνα στο έργο "6ος Αμερικανικός Στόλος".

Στον κινηματογράφο εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1958 στην ταινία "Η κυρά μας η μαμή". Το 1964 τιμήθηκε με το βραβείο πρώτου γυναικείου ρόλου στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης για την ταινία "Γάμος αλά Ελληνικά".

Από το 1965 ως το 1975 σχημάτισε το δικό της θίασο μαζί με τον τότε σύζυγό της, Γιάννη Φέρτη. Το 1984, ίδρυσε το Θέατρο Πόρτα.

Ακολούθησε σταδιοδρομία στη συγγραφή θεατρικών έργων για παιδικό θέατρο, τα οποία παρουσιάζονταν στο Θέατρο Πόρτα, όπως ο "Οδυσσεβάχ", "Ελίζα", "Η Πεντάμορφη και το Τέρας", "Οικογένεια Νώε", "O Eλαφοβασιλιάς", καθώς και το "Σκλαβί", που απέσπασε το Νοέμβριο του 2001 το βραβείο δραματουργίας Κάρολος Κουν. Το 2001 τιμήθηκε, επίσης, με το βραβείο παιδικής λογοτεχνίας του Ιδρύματος Kώστα και Ελένης Ουράνη.

Έχει παντρευτεί το συγγραφέα και μεταφραστή Κωστή Σκαλιόρα.

Φιλμογραφία

Η κυρά μας η μαμμή (1958) [Καίτη Μπέκου - Μουστάκη]
Γαμήλιες περιπέτειες (1959) [Έλενα Μπισμπίκη]
Η Λίζα τό 'σκασε (1959) [Λίζα Παπαδέα]
Καλημέρα Αθήνα (1959) [Ξένια Στασινοπούλου]
Λαός και Κολωνάκι (1959) [Έλλη Τζεβελέκη]
Ο θησαυρός του μακαρίτη (1959) [Λουκία Κανελοπιπερίδου]
Δύο χιλιάδες ναύτες κι ένα κορίτσι (1960) [Μπέτυ]
Στρατιώτες δίχως στολή (1960) [Αλίκη]
Το μεγάλο κόλπο / Η έκτη μέρα / Το μεροκάματο της ευτυχίας (1960) [Αλίκη]
Αγάπη και θύελλα (1961) [Άννα]
Ο αδελφός Άννα (1963) [Άννα]
Ο άσωτος (1963) [Κρινιώ]
Ο μπαμπάς μου κι εγώ (1963) [Έλσα Μαυρογιάννη]
Γάμος αλά... ελληνικά (1964) [Μίνα Βέρου]
Η πρώτη αγάπη (1964) [Χριστίνα]
Ο ανήφορος (1964) [Γιάννα Δημάδη]
Εγκατάλειψη (1965) [Ελένη]
Το μπλόκο (1965) [Μυρτώ]
Με τη λάμψη στα μάτια (1966) [Λενιώ]
Δημήτρη μου Δημήτρη μου (1967) [Μαριάννα Καρρά - Σωτηρίου]
Ο πιο καλός ο μαθητής (1968) [Τζίνα Κατσιμπίχα]
Ο σατράπης (1968) [Βαρβάρα Βαρβαρέσου-Ντούρου]
Το πιο λαμπρό μπουζούκι (1968) [Σοφούλα Πετρακάκη]
Κάθε κατεργάρης στον πάγκο του (1969) [Νανά «Αθηνά» Καρκανοραχάκη]
Ξύπνα καϋμένε Περικλή (1969) [Ασπασία «Σία Άσπα»]
Ο άνθρωπος της καρπαζιάς (1969) [Νίκη]
Ο μπλοφατζής (1969) [Γιάννα]
Ο παραμυθάς (1969) [Ειρήνη Πετρίδου]
Οι γενναίοι του Βορρά (1970) [Κατερίνα Θεοφίλου]
Οι εγωισταί (1971) [Ελπίδα]
Αγάπη μου παληόγρια (1972) [Άννα]
Αέρα αέρα αέρα (1972) [Μαρία]
Ο άνθρωπος που έσπαγε πλάκα! (1972) [Στεφανία]

De Siris

Σόλων Μιχαηλίδης


Σόλων Μιχαηλίδης

Ο Σόλων Μιχαηλίδης γεννήθηκε στη Λευκωσία το 1903 και πέθανε στο Λονδίνο στις 11 Σεπτεμβρίου 1979. Ήταν διαπρεπής Κύπριος μουσικός συνθέτης, αρχιμουσικός, μουσικολόγος και καθηγητής θεωρητικών με πολύμορφη και εθνωφελέστατη προσφορά.

Σπουδές

Σπούδασε στο Trinity College του Λονδίνου (1927-1930) και μετά, στο Παρίσι ("École Normale" και "Schola Cantorum"). Απέκτησε συνολικά τα πτυχία και διπλώματα αρμονίας, αντίστιξης, διδασκαλίας πιάνου, σύνθεσης και διεύθυνσης ορχήστρας (μεταξύ των καθηγητών του, η N. Μπουλανζέ στα θεωρητικά, ο A. Κορτό, οι Ρ. Τιμπέρζ και Π. Μερ στο πιάνο, ο Γκυ ντε Λιονκούρ στη σύνθεση και ο Μαρσέλ Λαμπαί στη διεύθυνση ορχήστρας). Το 1934 επέστρεψε στην Κύπρο και ίδρυσε το Ωδείο Λεμεσσού (το διηύθυνε ώς το 1956) και το 1935, τον "Σύλλογο Συναυλιών Λεμεσσού". Παράλληλα, το 1938 ίδρυσε την "Κυπριακή Συμφωνική Ορχήστρα". Δίδαξε επίσης στο Λανίτειο κοινοτικό Γυμνάσιο (1941-57).

Το 1945 πήγε πάλι στο Λονδίνο μετά από πρόσκληση του Βρετανικού Συμβουλίου για να παρακολουθήσει τη μουσική κίνηση της Αγγλίας.

Σταδιοδρομία

Το 1950 «ανέβασε» την πρώτη όπερα στην Κύπρο («Διδώ και Αινείας» του Πέρσελ) συνεργαζόμενος με την Ορχήστρα του Συλλόγου «Μότσαρτ» και Κυπρίους καλλιτέχνες. Από το 1957 ανέλαβε τη διεύθυνση του Ωδείου Θεσσαλονίκης και από το 1959, και της νεοσύστατης Συμφωνικής Ορχήστρας Βορείου Ελλάδος (ΣΟΒΕ). Όταν η Ορχήστρα μετατράπηκε το 1967 σε Κρατικό Οργανισμό (Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης) έγινε γενικός διευθυντής της. (Είναι επομένως προφανές ότι η ύπαρξη και κυρίως, η καθιέρωση της συμφωνικής μουσικής στη συμπρωτεύουσα επιτύχθηκε σε μεγάλο βαθμό χάρη στις επίπονες προσπάθειές του). Ως μαέστρος, εκτός των ελληνικών Συμφωνικών Ορχηστρών, έχει διευθύνει σε Βιέννη, Βουκουρέστι, Στρασβούργο, Λονδίνο, Παρίσι, Ιταλία, Φιλιππίνες, Βόρεια Αμερική, κ.λ.π. Μετείχε της Εκτελεστικής Επιτροπής του Διεθνούς Συμβουλίου Μουσικής Λαογραφίας (από το 1948), της Εκτελεστικής Επιτροπής των διεθνών μουσικών Εκδηλώσεων του Χλαγκόλεν της Ουαλλίας, της Εξεταστικής Επιτροπής της Σχολής "Cesar Franck" του Παρισιού, μέλος του Γνωμοδοτικού Συμβουλίου του Υπουργείου Παιδείας.

Πήρε επίσης μέρος σε Διεθνή Μουσικά Συνέδρια: στη Βασιλεία, στη Βενετία, στην Πάλμα της Μαγιόρκας, στο Λονδίνο (1952, όπου και εξελέγη πρόεδρος του Συνεδρίου), στις Βρυξέλλες, Λιέγη, Οπάτια, Όσλο, κ.λπ.

Ως μουσικολόγος εξέδωσε: "Η σύγχρονη αγγλική μουσική" (1939), "Η φινλανδική μουσική" (1940), "Η Αρμονία της Σύγχρονης Μουσικής" (τόμοι 2, 1945), "Η Κυπριακή Λαϊκή Μουσική" (1944, 1956), "Η Σύγχρονη Ελληνική Μουσική" (1945, 1952), "Η Νεοελληνική Λαϊκή Μουσική" (αγγλιστί, 1948, ελληνιστί 1952), τέλος το έξοχο και πολύτιμο "The Music of Ancient Greece, an Encyclopedia" (Λονδίνο, 1978) που εκδόθηκε στα ελληνικά το 1982 με τίτλο "Εγκυκλοπαίδεια της αρχαίας ελληνικής μουσικής" και βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών, κ.ά.

Έχει δημοσιεύσει επίσης πολλές μουσικολογικές μελέτες σε αγγλικά, γαλλικά και ελληνικά περιοδικά (αρκετές, για τη δημοτική μουσική της Κύπρου) και υπήρξε συνεργάτης (για τη νεότερη ελληνική μουσική) στην 5η έκδοση του πολύτομου αγγλικού μουσικού Λεξικού Grove's (1954). Ως συνθέτης μπορεί να ενταχθεί στο ύφος της Εθνικής Σχολής, γιατί έδειξε ιδιαίτερη προτίμηση προς τους "τρόπους" της αρχαίας ελληνικής και βυζαντινής μουσικής. Διακρίσεις: Επίτιμος Εταίρος του Κολλεγίου Trinity του Λονδίνου (1952), Ταξιάρχης του Φοίνικα (1965) και Επίτιμο Μέλος της Αμερικάνικης Εθνομουσικολογικής Εταιρείας (1966). Επίσης το 1974 βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών για τη δραστηριότητά του στον χώρο της μουσικής και τη συμβολή του στην ανάπτυξή της.

De Siris

Κυριακή 9 Σεπτεμβρίου 2012

Αδελφοί Μανάκη


Αδελφοί Μανάκη

Οι Αδελφοί Μανάκη: Ο Ιωάννης (Γιαννάκης) (1878–1954) και ο Μιλτιάδης (Μίλτος) (1882–1964) Μανάκης ή Μανάκιας είναι οι πρωτοπόροι κινηματογραφιστές στα Βαλκάνια. Γεννήθηκαν στην Αβδέλλα Γρεβενών 18 Μαΐου 1878 και 9 Σεπτεμβρίου 1882. Σύμφωνα με την επίσημη σελίδα του φεστιβάλ κινηματογράφου στο Μοναστήρι Manaki Brothers International Film Festival οι αδελφοί Μανάκη θεωρούνται Σλαβομακεδόνες, ενώ σύμφωνα με Ελληνικές πηγές όπως το μουσείο Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης οι αδελφοί Μανάκη θεωρούνται Έλληνες Αρμανικής (βλάχικης) καταγωγής. Στo Μοναστήρι λειτουργεί και σύλλογος Βλάχων "Αδερφοί Μανάκη".

Βιογραφικά στοιχεία

Σε αντίθεση με τον Μίλτο όπου έζησε στην Αβδέλλα ο Γιαννάκης φοίτησε στο γυμνάσιο του Μοναστηρίου για να πάρει το δίπλωμα του δασκάλου και του ζωγράφου (στην ιχνογραφία και καλλιγραφία). Το 1898 ο Γιαννάκης άνοιξε φωτογραφικό στούντιο στα Ιωάννινα ενώ παράλληλα εργαζόταν ως καθηγητής καλλιγραφίας και ζωγραφικής σε σχολείο. Αργότερα ο Μίλτος μαζί με την βοήθεια του αδελφού του έγινε φωτογράφος και στη συνέχεια κινηματογραφιστής. Το 1905 αγοράζουν από το Λονδίνο μια κινηματογραφική μηχανή "Bioscop 300" και αρχίζουν να κινηματογραφούν διάφορα θέματα καθημερινής ζωής. Έτσι το 1905 οι Μανάκηδες γύρισαν την πρώτη κινηματογραφική ταινία τεκμηρίωσης στα Βαλκάνια με πρωταγωνίστρια την γιαγιά τους κυρά-Λουκία Μανάκη η οποία έγνεθε μαλλί και ύφαινε στον αργαλειό. Το 1904 οι αδελφοί Μανάκη μετακομίζουν στο Μοναστήρι το οποίο την εποχή εκείνη ήταν κέντρο πολιτικών, οικονομικών και πολιτιστικών δραστηριοτήτων στα Βαλκάνια. Το 1905 ανοίγουν το διάσημο "Ατελιέ καλλιτεχνικής φωτογραφίας" του Μοναστηρίου. Το 1906 μετά από πρόσκληση του Βασιλιά Καρόλου I, λαμβάνουν μέρος σε μια διεθνή φωτογραφική έκθεση στα Σινάϊα της Ρουμανίας όπου κερδίζουν το Χρυσό Μετάλλιο. Το 1911 γίνονται οι φωτογράφοι του Οθωμανού Σουλτάνου και το 1929 του Σέρβου Βασιλιά Αλέξανδρου Α΄ Καραγιώργεβιτς.

Επιδόθηκαν σε διάφορες μαγνητοσκοπήσεις υπό μορφή ντοκυμαντέρ, σε όλη τη Μακεδονία. Τα θέματά τους περιελάμβαναν κυρίως καθημερινές ασχολίες, αλλά και αγωνιστές (από την Ελληνο-Βουλγαρο-Οθωμανική διαπάλη στη Μακεδονία, έως τους Βαλκανικούς Πολέμους και τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο) και κρατούμενους. Κινηματογράφησαν επίσης γεγονότα όπως η επανάσταση των Νεότουρκων (1908), και η επίσκεψη του Σουλτάνου Μεχμέτ Ε΄ στο Μοναστήρι.

Από το 1921, διατηρούσαν κινηματογράφο, στην πόλη του Μοναστηρίου, που όμως το 1939 κάηκε σε πυρκαγιά. Το 1941, ο Μιλτιάδης μετεγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη.

Λίγο πριν τον θάνατό του, ο Μίλτος χάρισε όλες τις φωτογραφίες του στο Κρατικό Αρχείο της ΠΓΔΜ. Το Αρχείο στο Μοναστήρι έλαβε 17,854 φωτογραφίες και 2,000 μέτρα ανεμφάνιστου κινηματογραφικού φιλμ, το οποίο εμφάνισε και το μετέφερε για να διασωθεί σε φιλμ 35mm (1955) και σήμερα βρίσκεται στην Ταινιοθήκη στα Σκόπια. Ένα μικρό αρχείο, διαθέτει και το Ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών.

Κάθε χρόνο, τον Σεπτέμβρη, γίνεται διεθνές φεστιβάλ κινηματογράφου και φωτογραφίας στο Μοναστήρι: Manaki brothers film festival στην μνήμη των αδελφών Μανάκη.

Ενδεικτική Φιλμογραφία

1918 - Welcoming of the Greek King and Heir to the Throne Paul by General Bojovic στο Μοναστήρι.
1911 - Η κηδεία του μητροπολίτη Αιμιλιάνου από τα Γρεβενά.
1911 - Το καλωσόρισμα του Σουλτάνου Μεχμέτ V Reshad στο Μοναστήρι.
1908 - Greeting of Second Constitutional Era, στο Μοναστήρι.
1905 - Γυναίκες που γνέθουν μαλλί και υφαίνουν στον αργαλειό, στην Αβδέλλα.

Θ. Αγγελόπουλος "Το Βλέμμα του Οδυσσέα"

Ο Θεόδωρος Αγγελόπουλος το 1995 γύρισε την ταινία Το βλέμμα του Οδυσσέα όπου στην ιστορία ο πρωταγωνιστής ταξιδεύει στα Βαλκάνια για να βρει την χαμένη κινηματογραφική μπομπίνα των αδελφών Μανάκη (το χαμένο βλέμμα). Η ταινία ξεκινάει με την πλάνο την πρώτη ταινία των αδελφών Μανάκη όπου η γιαγιά τους έγνεθε μαλλί και ύφαινε στον αργαλειό.

De Siris

Βάσω Δεβετζή


Βάσω Δεβετζή

Η Βάσω Δεβετζή. γνωστή στο εξωτερικό ως Vasso Devetzi, γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη στις 9 Σεπτεμβρίου 1922 και πέθανε στο Παρίσι την 1η  Νοεμβρίου 1987, ήταν Ελληνίδα δεξιοτέχνις του πιάνου. Πατρικία του πιάνου την αποκαλεί σε σχετικό άρθρο του ο κριτικός τέχνης Κυριάκος Π.Λουκάκος.

Βιογραφία

Γεννημένη το 1925 στη Θεσσαλονίκη από ευκατάστατη οικογένεια (ο πατέρας της βιομήχανος από τη Φιλιππούπολη της Ανατολικής Ρωμυλίας και η μητέρα της αρχοντικής καταγωγής από τη Νάουσα του νομού Ημαθίας),στην παιδική της ηλικία γνώρισε την αμέριστη υποστήριξη των γονιών της για την κλίση της προς τη μουσική.Ήταν άλλωστε σύμφωνα με την Ελληνίδα μουσικό, μία φυσική εξέλιξη καθώς όπως χαρακτηριστικά έλεγε και η ίδια "γεννήθηκα για να παίζω πιάνο, ένοιωθα ότι δεν μπορούσα να κάνω διαφορετικά".

Φοίτησε στο Ωδείο Θεσσαλονίκης, το μοναδικό τότε κρατικό ωδείο της χώρας, όπου συνδέθηκε με μια δυνατή φιλία με την Μαρία Καλογεροπούλου, που γίνεται μετέπειτα γνωστή ως Μαρία Κάλλας, φιλία που διατηρήθηκε μέχρι το τέλος του θανάτου της διάσημης υψιφώνου. Το 1949 ξεκινά η μουσική της σταδιοδρομία στην Ελλάδα, η οποία όμως διακόπτεται από ένα σύντομο, όπως αρχικά θεωρούσε, ταξίδι στη Γαλλία, ως προσκεκλημένη της Μαργκερίτ Λονγκ, δεξιοτέχνιδας του πιάνου και μαθήτριας του Μωρίς Ραβέλ, για να συμμετάσχει στον ομώνυμο διαγωνισμό. Αυτή η επαφή ήταν αρκετή για να διακρίνει η κυρία Λονγκ το ταλέντο της Βάσως Δεβετζή και να της προτείνει να διδάξει στη φημισμένη Σχολή της, αλλά και να συμμετέχει ως μέλος της κριτικής επιτροπής, στη διοργάνωση μουσικών διαγωνισμών ταλέντων.

Στο Παρίσι αποκτά την εκτίμηση και συμπαράσταση από σημαντικές προσωπικότητες της μουσικής, όπως ο συνθέτης Ανρί Σωγκέ, ο κριτικός Ρενέ Ντυμενίλ, ο ομότεχνός της Ζακ Φεβριέ και ο Ζαν Ρουάρ, ο οποίος έμελε να γίνει ο σύντροφος στη ζωή της. Στις 15 Μαρτίου 1950, εμφανίζεται στη γαλλική τηλεόραση στα πλαίσια αφιερώματος για την Εθνική Παλιγγενεσία, έπειτα από προσωπική σύσταση του Γάλλου Προέδρου Ρενέ Κοτύ.

Προς τα τέλη της δεκαετίας του '50, η Βάσω Δεβετζή πραγματοποιεί την πρώτη περιοδεία της στη Σοβιετική Ένωση, συμπράττοντας με τη φημισμένη Ορχήστρα Δωματίου της Μόσχας του Ρούντολφ Μπαρσάι. Εκεί γνωρίζεται με τον Νταβίντ Όιστραχ που ηχογραφεί μαζί της το 20ό κονσέρτο για πιάνο και ορχήστρα (Κ.466) του Μότσαρτ. Η συνεργασία τους απετέλεσε και την έναρξη μια μακράς φιλίας.[εκκρεμεί παραπομπή] Τον Μάρτιο του 1963, λαμβάνει το Μέγα Βραβείο Δίσκου για τη εκτέλεση της έργου του Γάλλου συνθέτη Ανρί Σωγκέ. Τον Ιανουάριο του 1968, η Βάσω Δεβετζή ερμηνεύει με επιτυχία το 3ο κονσέρτο του Μπετόβεν στη Μόσχα, με τον Κίριν Κοντράσιν στο πόντιουμ. Την προσοχή προς την Ελληνίδα πιανίστρια τράβηξε ο Γιεβγκένι Μραβίνσκι, μεγάλη προσωπικότητα της Σοβιετικής Ένωσης στο χώρο της μουσικής και αρχηγός της Φιλαρμονικής του Λένινγκραντ. Παρά το γεγονός ότι ο γνωστός μουσικός αρνούνταν στη μέχρι τότε μουσική του καριέρα να συμπράξει με σολίστ για την εκτέλεση κονσέρτων, η Βάσω Δεβετζή συνεργάζεται μαζί του και συμμετέχει σε πολλές περιοδείες της φιλαρμονικής στη Σοβιετική Ένωση.  Κατά τη διάρκεια της πρώτης περιοδεία της στη Σοβιετική Ένωση, έρχεται σε επαφή και με μια άλλη σημαντική μορφή της ρωσικής μουσικής, τον βιολοντσελίστα Μστισλάβ Ροστροπόβιτς, με τον οποίο συνδέεται αργότερα με δυνατή φιλία.[8][9] με τον οποίο συνεργάζεται στη συνέχεια. Οι θέρμες συστάσεις των Νταβίντ Όιστραχ και Ροστροπόβιτς, δημιούργησαν τις προϋποθέσεις ώστε η Βάσω Δεβετζή να ξεκινήσει τις πρώτες εμφανίσεις της στις Ηνωμένες Πολιτείες, ενώ αποκτά την υποστήριξη του ιμπρεσάριου και κινηματογραφικού παραγωγού Σολ Χιούροκ (Sol Hurok).

Στις 19 Αυγούστου 1975, σε ειδική εκδήλωση που διοργάνωσε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Τσάτσος προς τιμήν του Μστισλάβ Ροστροπόβιτς, έλαβε ανταμοιβή για την προσφορά της στην μουσική μαζί με το διάσημο βιολοντσελίστα και την Τζίνα Μπαχάουερ. Οι καλλιτέχνες όμως με τη σειρά τους προσέφεραν τα χρήματα για την αποκατάσταση των προσφύγων της Τουρκικής Εισβολής στην Κύπρο.

Το πρώτο της ταξίδι στο Παρίσι, ήταν καταλυτικό για την εξέλιξη της αναγνωρισιμότητάς της. Ενώ είχε φύγει αρχικά για 20 μέρες, τελικά απουσίασε από την Ελλάδα 40 χρόνια, αλλά επισκεπτόταν τακτικά και την Θεσσαλονίκη. Λόγω της καλλιτεχνικής πορείας σε διάφορες χώρες του κόσμου και την έφεσή της στις ξένες γλώσσες, μαθαίνει με ευκολία στην καριέρα της αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, ρωσικά και ιταλικά.

Η σχέση της Βάσως Δεβετζή με την Ελληνίδα ντίβα του λυρικού τραγουδιού τη Μαρία Κάλλας, συνέπεσε με την καλλιτεχνική άνθηση της πρώτης και την φωνητική κάμψη της δεύτερης. Εν τούτοις, η θερμή φιλία που αναπτύχθηκε μεταξύ τους διατηρήθηκε αμείωτη μέχρι το θάνατο της Μαρίας Κάλλας στην οποία η Βάσω Δεβετζή συμπαρίσταται στα τελευταία δύσκολα χρόνια της ζωής της. Όταν η ντίβα πεθαίνει το 1979, η Δεβετζή μεταφέρει από το Παρίσι την τέφρα της στην Ελλάδα και παρουσία του τότε υπουργού πολιτισμού της Ελλάδος, την σκορπίζει στα νερά του Αιγαίου.

Μετά το θάνατο της Κάλλας, η πιανίστρια μειώνει τις εμφανίσεις της προκειμένου ν' αφιερωθεί στην μνήμη της αγαπημένης της φίλης. Έτσι το 1980 ιδρύει με τον εκδότη και φίλο και των δύο καλλιτεχνιδών, Χρήστο Λαμπράκη και με τη συμβολή βεβαίως και άλλων προσωπικοτήτων από την Ελλάδα, τη Γαλλία, την Ελβετία και τη Γερμανία, το διεθνές ίδρυμα "Μαρία Κάλλας", με έδρα την Ελβετία. Ο κύριος σκοπός του ιδρύματος δεν ήταν άλλος από την προβολή του έργου της Μαρίας Κάλλας και την προστασία της μνήμης της.

Η Βάσω Δεβετζή απεβίωσε το 1987.

De Siris

Αλέξης Αλεξίου


Αλέξης Αλεξίου

Ο Αλέξης Αλεξίου γεννήθηκε στις 9 Σεπτεμβρίου 1963 στη Γαλατινή Κοζάνης, είναι πρώην διεθνής ποδοσφαιριστής και νυν προπονητής.

Ξεκίνησε την ποδοσφαιρική του καριέρα στον Οδυσσέα Κορδελιού. Ο Απόλλων Καλαμαριάς τον απέκτησε, κατόπιν εισήγησης του προπονητή Βασίλη Δανιήλ. Τι είχε δει ο έμπειρος κόουτς;

Έναν αμυντικό παίκτη, κατ’ αρχάς, πολύ δυναμικό. Κατά δεύτερον, με αυτοθυσία, που δε δίσταζε να βάλει «στη φωτιά» τα πόδια του στις επικίνδυνες φάσεις. Επιπλέον, είχε μεγάλη αντοχή, καθώς και πλούσια σωματικά προσόντα. Επίσης, ήταν μαχητικός, πεισματάρης, αψηφώντας τους κινδύνους. Κι αν αρχικά έπαιζε αμυντικός μέσος. το «διόρθωσε» αυτό ο Βασίλης Δανιήλ, γυρίζοντάς τον στο κέντρο της άμυνας. Κι εκεί έμεινε.

Μετά από 77 αγώνες και 10 γκολ με τον Απόλλωνα, ο Ολυμπιακός του Αλκέτα Παναγούλια τον αποκτά. Κατακτά το πρωτάθλημα του 1987, όπως και το Κύπελλο του 1990, με τους «ερυθρόλευκους». Σε 91 συμμετοχές στο Λιμάνι, σημείωσε 12 γκολ, και πρόσφερε πολλά. Νεόκοπος Κυπελλούχος, όμως, το 1990, ανηφορίζει πίσω στη Μακεδονία και τον ΠΑΟΚ. Εκεί είχε σταθερή απόδοση, κι ας μην κέρδισε τίτλο με το «Δικέφαλο». Αυτή του η σταθερά καλή απόδοση, του έδωσε το εισιτήριο για Αμερική και το Μουντιάλ του 1994!

Το 1997 φεύγει από τον ΠΑΟΚ, μετά από 175 αγώνες, 18 γκολ, κι ένα χαμένο τελικό Κυπέλλου το 1992 (απέναντι στον… Ολυμπιακό!). Επιστρέφει στον Απόλλωνα που τον ανέδειξε. Και με τη φανέλα του κρεμά τα παπούτσια του, έχοντας 343 αγώνες και 41 γκολ στην Α’ Εθνική.

Ακολούθησε η καριέρα του προπονητή. Ήταν τεχνικός της Εθνικής μας των Νέων (κάτω των 19 ετών), την οποία οδήγησε στα τελικά του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος του 2008 στην Τσεχία. Τώρα, με περισσότερη εμπειρία από τέτοιες ηλικίες παικτών, προπονεί και αναδεικνύει τα ταλέντα του ΠΑΟΚ.

De Siris

Σάββατο 8 Σεπτεμβρίου 2012

Σόλων Γκίκας


Σόλων Γκίκας

Ο Σόλων Γκίκας γεννήθηκε το 1898 και πέθανε στις 8 Σεπτεμβρίου 1978, ήταν Έλληνας κινηματίας, αντιστράτηγος και πολιτικός.

Γενικά

Γεννήθηκε στα Τρίκαλα το 1898. Σπούδασε στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων, την Ανωτέρα Σχολή Πολέμου καθώς και στη Σχολή Σωμύρ της Γαλλίας[1]. Ξεκίνησε την στρατιωτική του καριέρα ως ανθυπίλαρχος και έλαβε μέρος, το 1918 στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, καθώς και στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο (1940-1941) ως επιτελάρχης μεραρχίας. Στο κίνημα του 1938 λεγόμενο και κίνημα των Χανίων που κατέρρευσε μέσα σ΄ ένα δωδεκάωρο, φέροντας τότε το βαθμό του αντισυνταγματάρχη ορίστηκε βασιλικός επίτροπος στο Έκτακτο Στρατοδικείο Κρήτης εισηγούμενος παραδειγματικές ποινές, εκτός θανατικής, κατά παρόντων και απόντων πολιτών και πέντε στρατιωτικών, οι οποίοι τελικά αμνηστεύθηκαν τον επόμενο χρόνο.

Μετά την απελευθέρωση διορίστηκε στρατιωτικός ακόλουθος στη ελληνική πρεσβεία της Ουάσιγκτον (1946). Επιστρέφοντας στην Ελλάδα ανέλαβε διοικητής ταξιαρχίας, μεραρχίας και σωματάρχης. Το 1951 συμμετέχοντας στο κίνημα του ΙΔΕΑ συνελήφθη και τελικά λαμβάνοντας αμνηστία από τον Βασιλέα Παύλο Α΄ μετά από πρόταση της κυβέρνησης Πλαστήρα, τον Σεπτέμβριο του 1951, εκδιώχθηκε από το στράτευμα. Δύο χρόνια αργότερα, τον Ιανουάριο του 1953, επί κυβέρνησης Α. Παπάγου, επανήλθε στο στράτευμα και τοποθετήθηκε υπαρχηγός και τέλος αρχηγός ΓΕΣ όπου και παρέμεινε την περίοδο 1954 μέχρι το 1956. Ως αρχηγός έλαβε μέρος στο συνέδριο του ΝΑΤΟ στο Παρίσι (1955) και σε ανώτατες στρατιωτικές συνεδρίες στις ΗΠΑ.

Ο Σόλων Γκίκας μετά την αποστρατεία του το 1956, όπου έλαβε τον τίτλο του επίτιμου αρχηγού ΓΕΣ και στη θέση του τον διαδέχθηκε ο στρατηγός Π. Νικολόπουλος, ασχολήθηκε με την πολιτική προσχωρώντας στο κόμμα της ΕΡΕ.
Στις αμέσως εκλογές που ακολούθησαν το 1958 εξελέγη βουλευτής στην περιφέρεια της Αθήνας όπου και διορίστηκε από τον Κ. Καραμανλή απ΄ ευθείας υπουργός Δημοσίων Έργων. Επανεξελέγη βουλευτής το 1961 και το 1963. Από το 1958 μέχρι και το 1963 διατέλεσε υπουργός Συγκοινωνιών και Δημοσίων Έργων.

Μετά την μεταπολίτευση (1974), σε ηλικία 76 ετών, διορίστηκε από τον Κ. Καραμανλή στη φερόμενη "Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας 1974" υπουργός Δημόσιας Τάξης όπου και παρέμεινε στη θέση αυτή από το 1974 μέχρι το 1976.

Ο Σόλων Γκίκας είχε τιμηθεί με πολλά παράσημα, στο δε συγγραφικό του έργο περιλαμβάνονται πολλά άρθρα και μελέτες στρατιωτικού περιεχομένου καθώς και το Ιππαρχικόν του Ξενοφώντα που εξέδωσε η «Βιβλιοθήκη Πάπυρος». Πέθανε στην Αθήνα το 1978, σε ηλικία 80 ετών.

Παρατηρήσεις

Ο Σόλων Γκίκας, μετά την κατάληψη της Ελλάδας από τους Γερμανούς (1941), κατέφυγε στη Μέση Ανατολή. Εκεί μετά τα οικτρά γεγονότα της ανταρσίας, (Μάρτιος 1943), που σημειώθηκε στην ΙΙ ταξιαρχία και που ακολούθησε στη συνέχεια και η Ι ταξιαρχία για συμπαράσταση, αλλά και τις αθλιότητες που ακολούθησαν με έργω εξύβριση και αποδοκιμασία σε βάρος της εκεί πολιτικής Ηγεσίας και προσωπικά κατά του Π. Κανελλόπουλου, αντιπροέδρου τότε της ελληνικής κυβέρνησης, οι 150 περίπου αξιωματικοί που αρχικά διώχθηκαν και στη συνέχεια τους χορηγήθηκε αμνηστία, άρχισαν να δημιουργούν διάφορες συνωμοτικές οργανώσεις. Μεταξύ αυτών ήταν και η οργάνωση Σ.Α.Ν. (Σύνδεσμος Αξιωματικών Νέων) της οποίας οργανωτής και αρχηγός ήταν ο Σόλων Γκίκας. Μετά την απελευθέρωση τον Μάρτιο του 1945 όλες εκείνες οι οργανώσεις ΙΔΕΑ, ΕΝΑ, ΣΑΝ κ.ά. συγχωνεύτηκαν σε μία, στον ΙΔΕΑ, οι δε αρχηγοί αυτών απετέλεσαν την διοικούσα επταμελή επιτροπή του τελευταίου, ακολουθώντας έτσι μια συλλογική ηγεσία συμπεριφερόμενοι ως Ηρακλείς του έθνους. Τον επόμενο χρόνο ο Σ. Γκίκας τοποθετείται στην πρεσβεία στην Ουάσιγκτον.

Με την επιστροφή του ο Σόλων Γκίκας, από τις ΗΠΑ στην Ελλάδα, παρουσιάζει μια εκπληκτικά ταχύτατη εξέλιξη, παρότι συνελήφθη ως κινηματίας και μετά από αμνηστία απομακρύνθηκε του στρατεύματος, για δύο χρόνια, επανήλθε, μέχρι που αναλαμβάνει και αρχηγός ΓΕΣ. Πριν την κάθοδο του Α. Παπάγου στην πολιτική ο Σόλων Γκίκας εθεωρείτο αρχηγός του ΙΔΕΑ παρότι φέρονταν να διαλύθηκε το 1951.

Ο υπόγειος ρόλος του Σ. Γκίκα υπήρξε αποφασιστικός ειδικότερα στη δημιουργία του παρακράτους που ανδρώθηκε επί εποχής Καραμανλή, γνωρίζοντας όλες τις συνωμοσίες και καλύπτοντας τους πάντες και τα πάντα χωρίς αυτός να φέρεται πουθενά ως άμεσα αναμεμιγμένος, και που τελικά οδήγησε στο πραξικόπημα της 21 Απριλίου του 1967. Αποκορύφωμα αυτού του παρακράτους ήταν το Σχέδιο «Περικλής». Μετά την αποστρατεία του συνεχίζοντας τον ρόλο του μυστικοσύμβουλου του Κ. Καραμανλή κατέλαβε γρήγορα υπουργικά αξιώματα. Η δε εξόφληση της προσφοράς του συνεχίστηκε και μετά την μεταπολίτευση αναλαμβάνοντας καίριο υπουργικό θώκο για μια διετία.

De Siris

Παντελής Ευθυμίου


Παντελής Ευθυμίου

Ο Παντελής Ευθυμίου γεννήθηκε στις 28 Αυγούστου 1923 στο χωριό Γεννάδι της Ρόδου όμως ως χρονολογία γέννησης του δηλώθηκε το 1922. Γόνος αρχοντικής οικογένειας, ο πατέρας Μανώλης Ευθυμίου ήταν γιατρός της περιφέρειας ενώ η μητέρα του Δέσποινα Μαστροσάββα ήταν κόρη εμπόρου από τα Σιάννα (χωριό της Ρόδου). Οι γονείς του χώρισαν κι έτσι ο ποιητής απέκτησε δύο ετεροθαλείς αδελφές τη Μαρία, από τον πατέρα του, η οποία πέθανε στα 6 χρόνια της και την Νίνα από την μητέρα του η οποία παντρεύτηκε στην Αγγλία αλλά επίσης πέθανε σε νεαρή ηλικία. 

Ο πατέρας του ποιητή, Μανώλης Ευθυμίου, το 1913 ήταν μέλος της επαναστατικής επιτροπής Γενναδίου που αφορούσε την ένωση της Ρόδου με την υπόλοιπη Ελλάδα. Το 1913 ήταν μια εποχή που ερέθισε τον ίδιο τον Παντελή Ευθυμίου να την ερευνήσει με αποτέλεσμα να γράψει ένα κείμενο με τίτλο ‘’ Μια φωνή από το 1913’’...

Το 1930 ο Παντελής γράφεται στο δημοτικό σχολείο στα Σιάννα, στο χωριό δηλαδή της μητέρας του, όπου και φοίτησε 3 χρόνια. Το 1933 όντας 10 χρόνων και σύμφωνα με νόμο που υπήρχε εκείνη την εποχή ο ποιητής πηγαίνει στο Γεννάδι με τον πατέρα του και γράφεται στο δημοτικό σχολείο Γενναδίου...
3 χρόνια αργότερα πηγαίνει στην πόλη της Ρόδο για να φοιτήσει στο γυμνάσιο.
Όμως η περίοδος εκείνη για την εκπαίδευση στα Δωδ/νησα ήταν δύσκολη. Η Ιταλική κατοχή δεν επιτρέπει την διδασκαλία της Ελληνικής ιστορίας και γεωγραφίας  και το σύστημα διδασκαλίας έχει άμεση εξάρτηση από το υπουργείο παιδείας της Ιταλίας. Γι’ αυτούς τους λόγους ο Παντελής Ευθυμίου φεύγει για τον Πειραιά όπου εγκαθίσταται στην Κοκκινιά και γράφεται στο σχολείο της Νίκαιας.

Ο Ελληνοιταλικός πόλεμος τον βρίσκει στην Αθήνα. Όταν πήρε το απολυτήριο γυμνασίου γράφτηκε στην νομική σχολή ύστερα από απαίτηση του πατέρα του καθώς ο ίδιος ήθελε την φιλοσοφική ή την ιατρική. Στη σχολή γνώρισε μεγάλες προσωπικότητες, και συνδέθηκε μαζί τους φιλικά, όπως ο Δημήτρης Παπαδίτσας, Παναγιώτης Τσουκάκος, Γιώτης Γραμματικόπουλος, Σίμος Μαυρομαράς και Κώστας Μαγουλάς.  Οι συνθήκες όμως της εποχής δεν του επέτρεψαν να τελειώσει τις σπουδές του.

Στην πολεμική περίοδο, η επαναστατική δράση του ποιητή είχε σαν αποτέλεσμα την σύλληψη του στις 17 Αυγούστου του ’44 από τους Γερμανούς από τους οποίους οδηγήθηκε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Χαϊδαρίου.  
Το γεγονός αυτό στάθηκε ορόσημο για τον ποιητή καθώς η κατοχή και η επανάσταση περνάνε σε στίχους ποιημάτων του.

Στα 23 του χρόνια επιστρέφει στη Ρόδο όπου εργάζεται για λίγο ως προϊστάμενος στο κρατικό τυπογραφείο. Επιστρέφει στο χωριό του και εργάζεται στο ελαιοτριβείο του πατέρα του. Λίγο αργότερα διευθύνει το εργοστάσιο κεραμουργείας  που υπάρχει στο χωριό από το οποίο επίσης φεύγει καθώς δεν μπορεί να πιέζει του εργάτες να δουλεύουν διαρκώς και σκληρότερα. 

Στις 5 Σεπτεμβρίου του ‘48 παντρεύεται την Πολυξένη Κωνσταντινίδη με την οποία θα αποκτήσουν 2 κόρες. Η γυναίκα του έγινε και μούσα του σε πολλά ποιήματα του.

Το 1959 εκλέγεται πρόεδρος της κοινότητας Γενναδίου εως και το 1964.
Στην περίοδο της χούντας και συγκεκριμένα στις 15 Μαΐου του 1967 λαμβάνει χώρα ένα περιστατικό που θα σταθεί αφορμή για τη δημιουργία ενός έργου του Παντελή Ευθυμίου. Ο Νικηφόρος Μανδηλαράς δικηγόρος, πολιτικός και δημοσιογράφος για να αποφύγει τη σύλληψη του από τους συνταγματάρχες μπαίνει στο καράβι ‘’ Ρίτα Β’’ για την Κύπρο, μια εβδομάδα αργότερα οι λιμενικοί βρίσκουν στις ακτές του Γενναδίου το πνιγμένο σώμα του.

Το 1975 εκλέγεται για δεύτερη φορά πρόεδρος της κοινότητας εως και το 1982. Θα πρέπει να σημειώσουμε εδώ και την αξία του ως πρόεδρος του χωριού, το μεράκι που έδειξε και την αγάπη του για τον τόπο του.
1η Γενάρη του ’83 πεθαίνει η γυναίκα του γεγονός που καταβάλει τον ποιητή και φυσικά τον ‘’εμπνέει’’ για έναν νέο κύκλο ποιημάτων αφιερωμένα στην γυναίκα του. Η ποιητική συλλογή ‘’ Πύλη του ρόδου’’ είναι αφιερωμένη σ’ εκείνην.

Το 1992 παντρεύεται με πολιτικό γάμο στην κοινότητα Γενναδίου την Κατερίνα Τσαγκαράκη η οποία φαίνεται να έχει κι εκείνη τη δική της ξεχωριστή θέση στους στίχους του Παντελή Ευθυμίου.

Την εποχή εκείνη ο ποιητής συνθέτει τις συλλογές ‘’ Χαι Κάι’’ και ‘’ Χάι Κου’’ οι οποίες είναι επηρεασμένες από την ποίηση της Άπω Ανατολής, γεγονός που δηλώνει πως ο Παντελής Ευθυμίου ήταν λάτρεις και βαθύτατος ερευνητής της ποίησης.

Το 1992 εκδίδει την τελευταία του συλλογή  με τον αισιόδοξο τίτλο ‘’ Ελπίδα, ένα το κρατούμενο’’.

Στις 31 Μαρτίου 1996 τιμήθηκε από το συμβούλιο 5ης εδαφικής επικράτειας Ρόδου. Τον Μάιο εισάγεται αρχικά στο νοσοκομείο Ρόδου για 10 μέρες, όμως πρέπει να μεταφερθεί στην Αθήνα για συμπληρωματικές εξετάσεις. Του απονέμεται η τιμητική σύνταξη των λογοτεχνών την οποία όμως δεν πρόλαβε να εισπράξει. Την 1η Ιουνίου εισάγεται στον Ερυθρό σταυρό Αθήνας, με καρκίνο του παγκρέατος και 1 μήνα αργότερα επιστρέφει στη Ρόδο. Τον Αύγουστο ο ποιητής τιμάται εσπευσμένα και χωρίς καμία προετοιμασία από τον δήμο Ρόδου με το Χρυσό Μετάλλιο της πόλης.

Στις 8 Σεπτεμβρίου 1996 ο ποιητής Παντελής Ευθυμίου αφήνει την τελευταία του πνοή και ενταφιάζεται στην γενέτειρα του στο Γεννάδι, που αγάπησε τόσο πολύ.

De Siris

Νίκος Καρβέλας


Νίκος Καρβέλας

Ο Νίκος Καρβέλας γεννήθηκε στις 8 Σεπτεμβρίου 1951,είναι Έλληνας συνθέτης.

Βιογραφία

Ο Νίκος Καρβέλας , γεννήθηκε στον Πειραιά. Ασχολήθηκε για πρώτη φορά με τη μουσική σε ηλικία 5 ετών οπότε απέκτησε και το πρώτο του πιάνο. Στα φοιτητικά του χρόνια, στο τμήμα Νομικής του Πανεπιστημίου Αθηνών, ίδρυσε ένα ροκ γκρουπ επηρεασμένο από τους Beatles και τους Rolling Stones. Ωστόσο, για πρώτη φορά έγινε γνωστός για τις συνθέσεις του στο τέλος της δεκαετίας του 1970, άλλοτε με το όνομα Νίκος Καρβέλας και άλλοτε με το ψευδώνυμο Νίκος Λεονάρδος.

Το 1983, παντρεύτηκε την πολύ γνωστή Ελληνοκύπρια τραγουδίστρια Άννα Βίσση, με την οποία σήμερα έχει χωρίσει. Συνεργάστηκε ως συνθέτης και στιχουργός σε πολλές δισκογραφικές της δουλειές. Μαζί της απέκτησε μια κόρη, τη Σοφία, η οποία κάνει τα πρώτα της βήματα ως ηθοποιός.

Η μουσική του κινείται στο πλαίσιο της ποπ, αλλά με επιρροές από τη ροκ και τη λαϊκή μουσική. Το 1991 συνέθεσε τη ροκ όπερα Δαίμονες που ανέβηκε στο θέατρο Αττικόν με μεγάλη επιτυχία και πρωταγωνίστρια την Άννα Βίσση. Τα τελευταία άλμπουμ του απέκτησαν έναν πιο ροκ ήχο.

Από το 2006 διατηρεί σχέση με την τηλεοπτική παρουσιάστρια Αννίτα Πάνια η οποία και γέννησε το πρώτο τους παιδί, τον Ανδρέα.

Στις 29 Απριλίου 2010 παντρεύτηκε την Αννίτα Πάνια στον ιερό ναό Κωνσταντίνου και Ελένης και Αγίας Ειρήνης στο Politia Tennis Club με κουμπάρους τη Ρούλα Κορομηλά και τον Κώστα Δροσόπουλο.

Δισκογραφία

Albums

1985 - Nick Carr
1985 - Δεν Παντρεύομαι
1986 - Σα Δίσκος Παλιός
1987 - Όλα ή Τίποτα
1988 - Δημόσιες Σχέσεις
1989 - Τσούζει...
1990 - Διαβολάκι
1991 - Ο Τελευταίος Χορός
1991 - Δαίμονες
1992 - Εμείς
1992 - Οίκτο!
1995 - 25 Ώρες
1996 - Το Άρωμα της Αμαρτίας
1997 - Ο Πιο Ευτυχισμένος Άνθρωπος Πάνω στη Γη
1998 - Ένα Χρόνο το Περισσότερο
2000 - Όλα Είναι Εντάξει
2002 - Ρομπότ
2002 - Μάλα - Η Μουσική του Ανέμου
2006 - Θρίλερ
2007 - Τρακτέρ
2009 - Αντίο Χειμώνα
2011 - Ολα Είναι Μεσ' το Μυαλό

Singles

1984 - Jane/Mechanical...
1986 - Disco Granny (The Baby Sitter Song)
2001 - Τριφυλλάρα 2001
2002 - Μάλα - Η Μουσική του Ανέμου
2003 - Party για Σπασμένες Καρδιές
2004 - Είμαστε Νικητές
2007 - Ποιος Φοβάται τον Πάσσαρη;

De Siris

Πέμπτη 6 Σεπτεμβρίου 2012

Ντίμης Δαδήρας


Ντίμης Δαδήρας

Ο Ντίμης Δαδήρας γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1927 και πέθανε στις 6 Σεπτεμβρίου 1982. Μεγάλωσε στην Αθήνα.

Ο πατέρας του, Παναγιώτης Δαδήρας, ήταν ο ιδρυτής της εταιρείας παραγωγής «Ολύμπια Φιλμ» που είχε δραστηριοποιηθεί από το 1931. Σπούδασε νομικά και πολιτικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, αλλά γρήγορα ακολούθησε τη δουλειά του πατέρα του.

Το 1953 σκηνοθέτησε την πρώτη του ταινία  «Το Τραγούδι του Πόνου», με την εταιρεία «Νίκολς Φιλμ». Το 1959 γύρισε στην εταιρεία του πατέρα του και με την ταινία «Το Νησί των Γενναίων» σημείωσε την πρώτη μεγάλη επιτυχία. Το 1960 ξεκίνησε η περίοδος της συνεργασίας του με την ηθοποιό και αργότερα σύζυγο του Γκιζέλα Ντάλι, με την οποία γύρισε 7 ταινίες. Σκηνοθέτησε συνολικά 51 ταινίες. Ανάμεσα σε αυτές οι «Ραντεβού στην Κέρκυρα(1960)», «Ένας δον ζουάν για κλάματα(1960)», «ο Άντρας της γυναίκας μου(1963)», «ο Δέκατος τρίτος(1967)», «η κόμισσα της Φάμπρικας(1969)», «η Μεσόγειος φλέγεται(1970)», «Αντάρτες των πόλεων(1972)», «Καυτή εκδίκηση(1972)», «το Σφάλμα(1974)», «η Δαιμονισμένη(1975)»κ.α..

Το 1968 τιμήθηκε με το κρατικό βραβείο σκηνοθεσίας στο ΦΕΚΘ για την ταινία του «Στα Σύνορα της Προδοσίας». Με πολλά ακόμα βραβεία τιμήθηκαν και οι ταινίες του «Όχι (1969)», «Η Χαραυγή της Νίκης (1971)», «Ο Ιπποκράτης και η Δημοκρατία (1972)» και «Η Μεγάλη Απόφαση (1977)». Σε μερικές ταινίες εμφανίζεται και ως σεναριογράφος.

Το 1973 σκηνοθέτησε το πρώτο του θεατρικό έργο για το θίασο της Μιράντας Κουνελάκη.

ΕΡΓΟΓΡΑΦΙΑ

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ

ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ ΚΑΙ ΣΕΝΑΡΙΟΓΡΑΦΟΣ

Τρία κωθώνια του Συντάγματος,1956
Ο αγαπητικός της βοσκοπούλας II,1955

ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ

Εδώ και τώρα αγγούρια,1982
Πανικός στα σχολεία,1982
Φυλακές ανηλίκων,1982
Γκαρσονιέρα για δέκα,1981
Είσαι στην ΕΟΚ; Πάθε για την ΕΟΚ!,1981
Ο σεξοκυνηγός,1981
Ο Κώτσος και οι εξωγήινοι,1980
Ο Κώτσος στην ΕΟΚ,1980
Οι φανταρίνες,1979
Τζακ ο καβαλάρης,1979
Η βαλίτσα του παπά,1978
Τελευταία πτήση,1978
Η δαιμονισμένη,1975
Ισιδώρα,1975
Στα δίκτυα του τρόμου,1975
Το σφάλμα,1974
Αντάρτες των πόλεων,1972
Καυτή εκδίκηση,1972
Ο Ιπποκράτης και η Δημοκρατία,1972
Η χαραυγή της Νίκης,1971
Η Μεσόγειος φλέγεται,1970
Η κόμισσα της φάμπρικας,1969
ΟΧΙ,1969
Στα σύνορα της προδοσίας,1968
Μιας πεντάρας νιάτα,1967
Ο 13ος,1967
Ο αχόρταγος,1967
Ο παρθένος,1966
Ο φτωχός εκατομμυριούχος,1965
Ου κλέψεις,1965
Τρία κορίτσια από την Αμέρικα,1964
Σκάνδαλα στο νησί του έρωτα,1963
Αγάπη γραμμένη με αίμα, 1962
Αμαρτωλές,1962
Ο άντρας της γυναίκας μου,1962
Πεζοδρόμιο,1962
Ποια είναι η Μαργαρίτα,1961
Ένας Δον Ζουάν για κλάματα,1960
Ραντεβού στη Βενετία,1960
Ραντεβού στην Κέρκυρα,1960
Το αγοροκόριτσο,1959
Το νησί των γενναίων,1959
Το τρελλοκόριτσο,1958
Χαρούμενοι αλήτες,1958
Ο Γολγοθάς μιας ορφανής,1954
Το τραγούδι του πόνου,1953

ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ

Σειρές:

Ισιδώρα
Στα δίχτυα του τρόμου

De Siris

Mike Arnaoutis


Μιχάλης Αρναούτης 

Ο Μιχάλης Αρναούτης γεννήθηκε στις 6 Σεπτεμβρίου 1979, είναι Έλληνας επαγγελματίας πυγμάχος.

Το παρατσούκλι του είναι Mighty Mike, έχει γεννηθεί στην Αθήνα (Ζεφύρι) και ζει στο Νιου Τζέρσεϊ. Έχει αγωνιστεί με την ομάδα της ΑΕΚ. Το 2001 ταξίδεψε στις ΗΠΑ για να αγωνιστεί επαγγελματικά μαζί με τους πυγμάχους της ΑΕΚ Τιγκράν Ουζλιάν και Νίκο Ανδρεάδη.

Σήμερα αγωνίζεται επαγγελματικά στις ΗΠΑ στην κατηγορία ελαφρών βαρών και είναι κάτοχος του τίτλου WBO-NABO (παγκόσμιος τίτλος για αθλητές που έχουν στο ενεργητικό τους έως 20 αγώνες), ενώ διεκδίκησε το 2007 τον παγκόσμιο τίτλο της WBO.

Διακρίσεις

Κάτοχος του τίτλου WBO-NABO
Αήττητος στην επαγγελματική του πορεία στην Αμερική σε 18 αγώνες.
Νο 1 στην επαγγελματική λίστα της W.B.O.
Στην πρώτη δεκάδα στις επαγγελματικές λίστες των W.B.A., I.B.F., E.B.U.
Πιο τηλεοπτικός πυγμάχος το 2004 (κανάλι SHOWBOX (NBC)).
Καλύτερο Νοκ-Άουτ για το 2005 (κανάλι ESPN).
Καλύτερος πυγμάχος της χρονιάς για το 2005 (κανάλι ESPN).
Καλύτερος αριστερόχειρας στον κόσμο (στατιστική υπηρεσία επαγγελματικής πυγμαχικής επιτροπής των Η.Π.Α.)

De Siris

Χρήστος Τσακμάκης


Χρήστος Τσακμάκης

Ο Χρήστος Τσακμάκης γεννήθηκε στις 6 Σεπτεμβρίου 1987, είναι Έλληνας (γεννημένος στη Γερμανία) πρωταθλητής και 7ος στους Ολυμπιακούς Αγώνες (2008) του κανόε καγιάκ. Έχει στο ενεργητικό του σημαντικές επιτυχίες, με μετάλλια σε ευρωπαϊκά και παγκόσμια πρωταθλήματα.

Βιογραφία

Πρώτες επιτυχίες

Γεννήθηκε στο Άουγκσμπουργκ της Γερμανίας με καταγωγή από το Αρμενοχώρι Φλώρινας. Το 2004, σε ηλικία μόλις 17 ετών, κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα εφήβων στη γενέτειρά του. Πήρε μέρος στην Ολυμπιάδα του 2004 στην Αθήνα στο μονό κανόε σλάλομ και αποκλείστηκε από τα ημιτελικά (κατατάχτηκε 15ος).

To 2005 κέρδισε χάλκινο μετάλλιο σε διεθνή αγώνα. Στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα κανόε-καγιάκ εφήβων, στην Πολωνία, στο αγώνισμα του σλάλομ, ο Χρήστος Τσακμάκης πήρε το αργυρό μετάλλιο, στις 21 Αυγούστου του 2005. Στον τελικό ο πρωταθλητής του Ναυτικού Ομίλου Μεθάνων με επίδοση 227 δευτερόλεπτα και 17 εκατοστά ήρθε δεύτερος, χάνοντας για περίπου έξι δευτερόλεπτα το χρυσό μετάλλιο από τον Γάλλο Νόρμπερτ Νεβού (221",15).

2006-2007

Ο Τσακμάκης (C1 ανδρών) έκανε καλή εμφάνιση στα προκριματικά στο πλαίσιο της δεύτερης φάσης του Παγκοσμίου Κυπέλλου σλάλομ, στο Άουσμπουργκ, τον Ιούνιο του 2006, κατορθώνοντας να προκριθεί στα ημιτελικά.Κατέλαβε την 15η θέση στο μονοθέσιο κάνοε ανδρών με χρόνο 204’’,57 σε σύνολο 52 αθλητών και πήρε το εισιτήριο για τα ημιτελικά, όπου προκρίθηκαν οι 40 πρώτοι αθλητές από το συγκεκριμένο αγώνισμα. Ο Τσακμάκης αγωνίστηκε στα ημιτελικά του C1 ανδρών και υπέπεσε σε ένα λάθος στη δεύτερη πόρτα, με αποτέλεσμα να χάσει χρόνο και να καταλάβει την 23η θέση με επίδοση 111’’69 (οι πρώτοι 10 προκρίθηκαν στο τελικό). Στα ημιτελικά του C1 ανδρών, ο Τσακμάκης κατέλαβε τη 12η θέση (10969), χάνοντας την πρόκριση στο τελικό για ένα δευτερόλεπτο, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα σλάλομ στην Πράγα, τον Αύγουστο του 2006.

Ωστόσο, μερικές ημέρες αργότερα, στις 27 Αυγούστου του 2006, στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα κανόε-καγιάκ εφήβων, νεανίδων, νέων κάτω των 23 ετών του Νότιγχαμ της Αγγλίας, ο Τσακμάκης κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο. Στον τελικό του C1 ο Ελληνας πρωταθλητής τερμάτισε στην τρίτη θέση.

Στις 16 Ιουνίου του 2007 ο Τσακμάκης κατέκτησε χάλκινο μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στο C1. Τον Ιούλιο του 2007 στον τελικό του C1 του παγκοσμίου Κυπέλλου σλάλομ στην Πράγα, ήταν 8ος.

Χρυσά μετάλλια 2007-2008

Τον Αύγουστο του ιδίου έτους κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα εφήβων κάτω των 23 ετών στην Πολωνία.


Τον Ιούλιο του 2008 κατέκτησε χρυσό μετάλλιο για δεύτερη συνεχή φορά στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα σλάλομ Εφήβων-Νεανίδων και νέων κάτω των 23 ετών, στο Σόλκαν της Σλοβενίας.Ο πρωταθλητής πρώτευσε στο C1, σημειώνοντας συνολικό χρόνο 208.84.

Επιτυχία στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Πεκίνο

Ο Τσακμάκης αγωνίστηκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Πεκίνο το 2008 και κατέλαβε την 7η θέση στον τελικό του C1 στο κανόε καγιάκ, πραγματοποιώντας έτσι εξαιρετική εμφάνιση αν σκεφτεί κανείς ότι προκρίθηκε την τελευταία στιγμή στου Ολυμπιακούς, εξαιτίας αποχώρησης άλλου αθλητή.

2009

Ο αθλητής κατέκτησε χρυσό μετάλλιο στη ρεγκάτα του Σόλκαν με επίδοση 89.16 στο μονοθέσιο κανό τον Απρίλιο του 2009.

Ολυμπιακοί Αγώνες 2012

Ο Τσακμάκης αγωνίστηκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2012 στο Λονδίνο και αποκλείστηκε από τον τελικό, τον Ιούλιο του 2012 (ήταν 15ος στα προκριματικά με 105,22).

De Siris

Τετάρτη 5 Σεπτεμβρίου 2012

Στέφανος Τσαπάρας


Στέφανος Τσαπάρας

Ο Στέφανος Τσαπάρας γεννήθηκε το 1915 στο Λαγκαδά Θεσσαλονίκης από παραδοσιακή δημοκρατική οικογένεια με εμπειρίες στο μακεδονικό αγώνα και πέθανε στις 5 Σεπτεμβρίου 2002.

Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Εντάχτηκε στη νεολαία του Σοσιαλιστικού Κόμματος του Αλ. Παπαναστασίου. Πολέμησε στην Αλβανία στη Β΄ Πυροβολαρχία του Πυροβολικού Κοζάνης. Με την κατάληψη της Ελλάδας από τις δυνάμεις του Αξονα, διέφυγε, το 1941, στη Μέση Ανατολή.

Από τις αρχές του 1943, με αναφορά του και προσωπική παρουσία του στον αντιπρόεδρο της Κυβέρνησης και υπουργό Εθνικής Αμυνας Π. Κανελλόπουλο, ως έφεδρος ανθυπολοχαγός, προειδοποίησε για τις μετέπειτα εξελίξεις και το αβέβαιο μέλλον της Ελλάδας στην αντιπαράθεση των δημοκρατικών λαϊκών δυνάμεων με το παλάτι και τους ξένους. Ναυτεργάτης σε υπερατλαντικά ταξίδια για δύο χρόνια, στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου, γνώρισε όλους τους λαούς των χωρών του πλανήτη, με συνέπεια να αποκτήσει παγκόσμιες εμπειρίες.

Δικηγόρος της μαχόμενης δικηγορίας, διακόνησε την επιστήμη του Δικαίου και ως συνήγορος σε καθοριστικές, μεγάλες δίκες (ΑΣΠΙΔΑ κ.λπ.). Από το 1951 εκλέχτηκε οχτώ περιόδους βουλευτής με τα κόμματα ΕΠΕΚ, ΕΚ και ΠΑΣΟΚ και γνώρισε την ελληνική πολιτική πραγματικότητα των ημερών του και, από εμπειρίες παλαιότερων συναδέλφων, ολόκληρου του 20ού αιώνα. Αρθρογράφος στον ημερήσιο Τύπο για παγκόσμια επίκαιρα πολιτικά γεγονότα σε περιόδους πολιτικών εντάσεων, θεωρήθηκε πολιτικός με τεράστια εμβέλεια και εμπειρία.

Βιβλιογραφία

Εκατό χρόνια πόλεμος Ελλάδας - Τουρκίας (1900-2000)
Μακεδονία και μακεδονικό πρόβλημα
Η πολιτική ηγεσία και οι ξένοι στη νεότερη ιστορία της Ελλάδας (1974-1994) - Τόμος Δ'
Η πολιτική ηγεσία και οι ξένοι στη νεότερη ιστορία της ελλάδας (1946-1974) - Τόμος Γ'
Η πολιτική ηγεσία και οι ξένοι στη νεότερη ιστορία της ελλάδας (1920-1940) - Τόμος Β'
Η πολιτική ηγεσία και οι ξένοι στη νεότερη ιστορία της Ελλάδας (1821-1920) - Τόμος Α'

De Siris

Απόστολος Μαγγανάρης


Απόστολος Μαγγανάρης

Ο Απόστολος Μαγγανάρης γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1904 και πέθανε στις 5 Σεπτεμβρίου 1990.

Καταγόταν από τη Νάξο. Ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του στην Ευαγγελική Σχολή και φοίτησε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, ενώ σπούδασε επίσης πολιτικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο του Χούμπολτ στο Βερολίνο. Το 1924 μετά τη μικρασιατική καταστροφή εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στην Αθήνα. Εργάστηκε για μικρό χρονικό διάστημα στη Λαϊκή Τράπεζα και στη συνέχεια άνοιξε ιδιόκτητο χρηματομεσιτικό γραφείο.

Από το 1928 ασχολήθηκε επαγγελματικά με τη δημοσιογραφία (1928-1972). Ιδρυτής και αρχισυντάκτης περιοδικών όπως τα: Εβδομάς, Ατλαντίς, Μάσκα, Θησαυρός, Ρομάντσο, Θεατής, συνεργάστηκε παράλληλα με τις εφημερίδες Ανεξάρτητος, Ελεύθερος Άνθρωπος, Μάχη, Αθηναϊκή, Τα Νέα κ.α., αποσύρθηκε από το δημοσιογραφικό χώρο το 1972. Ιδρυτής και στέλεχος της Ένωσης Συντακτών Περιοδικού Τύπου (της οποίας διετέλεσε Πρόεδρος, Αντιπρόεδρος και Γενικός Γραμματέας) και αντιπρόεδρος της ΕΣΗΕΑ.

Στη λογοτεχνία πρωτοεμφανίστηκε το 1918 με δημοσιεύσεις στίχων στα περιοδικά της Κωνσταντινούπολης Λόγος και Νουμάς. Γνωστός στους λογοτεχνικούς κύκλους έγινε κυρίως από τις σελίδες του περιοδικού της Ευγενίας Ζωγράφου Ελληνική Επιθεώρηση, της Μούσας και της Νέας Ζωής. Την ίδια περίοδο κυκλοφόρησε η πρώτη του ποιητική συλλογή, με τίτλο Στα δεσμά του στίχου, ενώ μετά την εγκατάστασή του στην Αθήνα συνεργάστηκε με τα περιοδικά Σαλόνι, Έσπερος, Πνοή, Νέα Εστία, Ρυθμός, Λόγος και αλλού.

Ο Απόστολος Μαγγανάρης ασχολήθηκε κυρίως με την ποίηση, καθώς επίσης με την πεζογραφία και τη θεατρική γραφή. Για το θέατρο έγραψε το μονόπρακτο έργο Τα μαύρα πουλιά, που παραστάθηκε από το θίασο του Γιάννη Αποστολίδη το 1932 και αρκετές επιθεωρήσεις, τις περισσότερες σε συνεργασία με τον Ευάγγελο Μπέζο.

Εργογραφία

Πεζογραφία

Η τελευταία των ρωμαντικών. Αθήνα, Ωρίων, 1943.

Ποίηση

Το ταξίδι· Σε λυρικούς στίχους. Αθήνα, 1924.
Στον πρώτο σταθμό· Νέα ποιήματα (1925-1929). Αθήνα, Μαυρίδης, 1929.
Ο άλλος δρόμος· Σχέδια Στέλιου Ορφανίδη. Αθήνα, Ωρίων, 1943.
Ο κύκλους του ταξιδιού· ποιήματα. Αθήνα, 1973.
Εν έτει δύο χιλιάδες και…· 44 νέα ποιήματα. Αθήνα, 1974.
Γουοντερμάτζικα· 38 νέα ποιήματα· με ένδεκα χαρακτικά του Τάσσου. Αθήνα, 1976 (και δεύτερη έκδοση με αποσπάσματα από κρίσεις και γνώμες 89 πνευματικών δημιουργών, Αθήνα, 1982).
Οι θυρεοί· 65 νέα ποιήματα· Με εννιά σχέδια του ζωγράφου Γιάννη Μαγκανάρη. Αθήνα, 1978 (και δεύτερη έκδοση με έντεκα σχέδια του Γιάννη Μαγκανάρη και αποσπάσματα από κρίσεις 110 πνευματικών δημιουργών Αθήνα, 1982).
Διαδρομή· 33 νέα ποιήματα· προλογίζει ο Γιώργος Βαλέτας· Εικονογραφεί ο Αλέκος Κοντόπουλος. Αθήνα, 1972.
Δωδεκασπόνδυλα· Νέα ποιήματα· Με οκτώ πρωτότυπες συνθέσεις Δομένικου Βαρδακώστα. Αθήνα, 1975.
Ύφη και στυλ· A la maniere de… 120 ποιητών. Αθήνα, 1979.
Ύφη και στυλ· Βιβλίο β’ ·A la maniere de… 89 ποιητών. Αθήνα, 1980.
Η άλλη γραφή· Εξηνταοχτώ νέα ποιήματα· Σχέδια Γιώργη Βαρλάμου. Αθήνα, 1980.
Libido· Νέα ποιήματα· Με 11 σχέδια της ζωγράφου Έπης Νικολακοπούλου. Αθήνα, 1982.
Απόστολος Μαγγανάρης και Καίτη, Ανθολογία· Θρήνοι και παινέματα για τις χαμένες πατρίδες. Αθήνα, Νέα Σύνορα, 1988.

Μετάφραση

Ρόμπερτ Άλλαν Κουξ, Πάστωρ Χ · Μετάφραση Απ.Ν.Μαγγανάρη. Αθήνα, Ωρίων, 1943.

De Siris