Τρίτη 12 Οκτωβρίου 2010

Η Συμφωνία της Χαλέπας

Η Συμφωνία της Χαλέπας

Υπογράφτηκε στις 3 Οκτωβρίου 1878 στο προάστιο των Χανίων, Χαλέπα., συμφωνία, με την οποία ο Σουλτάνος παραχώρησε μια σειρά προνομίων στους χριστιανούς υπηκόους του στην Κρήτη, σε συνέχεια του Οργανικού Νόμου του 1868, τα οποία ουσιαστικά ισοδυναμούσαν με την παροχή καθεστώτος ημιαυτονομίας στη Μεγαλόνησο.
Τον Ιανουάριο του 1878 το πολυπληθές χριστιανικό στοιχείο της Κρήτης ξεσηκώθηκε για μία ακόμη φορά κατά του οθωμανού δυνάστη, θέλοντας να εκμεταλλευθεί τη δυσμενή για τους Τούρκους εξέλιξη του Ρωσοτουρκικού Πολέμου και να επιτύχει την πολυπόθητη Ένωση με τη μητέρα Πατρίδα. Συγκρότησε την «Παγκρήτιο Επαναστατική Επιτροπή» στο Φρε Αποκορώνου, έχοντας εξασφαλίσει την υποστήριξη της Αθήνας και του πρωθυπουργεύοντος Χαρίλαου Τρικούπη (27 Δεκεμβρίου 1877).
Από την πλευρά του, ο Σουλτάνος Αμπντούλ Χαμίντ Β' με την προτροπή της Αγγλίας αναζήτησε πολιτική λύση στο αναφυέν πρόβλημα. Απέρριπτε, όμως, τα αιτήματα των χριστιανών, που ζητούσαν αυτονομία της Κρήτης και χριστιανό διοικητή ως ηγεμόνα. Η κίνησή του αυτή εξόργισε τους επαναστάτες, οι οποίοι μέχρι τα τέλη Μαρτίου είχαν θέσει υπό τον έλεγχό τους την κρητική ύπαιθρο, περιορίζοντας τους μουσουλμάνους στα φρούρια των μεγάλων πόλεων.
Η ραγδαία αυτή εξέλιξη δημιούργησε προς στιγμήν ελπίδες ότι η Ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα ήταν πολύ κοντά. Διαψεύστηκαν, όμως, όταν το Συνέδριο του Βερολίνου (13 Ιουνίου - 13 Ιουλίου 1878), που συγκάλεσαν οι Μεγάλες Δυνάμεις, απέρριψε το σχετικό αίτημά τους, υποδεικνύοντας στην Τουρκία να προχωρήσει σε νέες παραχωρήσεις προς τους Χριστιανούς της Κρήτης.
Πράγματι, στις 3 Οκτωβρίου 1878 υπογράφηκε η Σύμβαση ή Χάρτης της Χαλέπας, που χορηγούσε καθεστώς ημιαυτονομίας στη Μεγαλόνησο. Οι κυριότερες διατάξεις προέβλεπαν τα εξής:
Ο Γενικός Διοικητής της Κρήτης θα μπορούσε να είναι και χριστιανός. Η θητεία του ήταν πενταετής, με δυνατότητα ανανέωσης.
Ο Γενικός Διοικητής θα είχε ένα σύμβουλο από το άλλο θρήσκευμα (μουσουλμάνο αν ήταν χριστιανός και χριστιανό αν ήταν μουσουλμάνος).
Γενική Συνέλευση (Βουλή), στην οποία θα πλειοψηφούσαν για πρώτη φορά οι χριστιανοί, θα είχε 80 μέλη (49 χριστιανούς και 31 μουσουλμάνους).
Ίδρυση αστυνομικού σώματος με την επωνυμία Κρητική Χωροφυλακή, που θα στελεχωνόταν αποκλειστικά από ντόπιους.
Αναγνώριση της ελληνικής ως επίσημης γλώσσα των δικαστηρίων και της Γενικής Συνέλευσης. Μόνο τα επίσημα πρακτικά, οι αποφάσεις των δικαστηρίων και η επίσημη αλληλογραφία θα συντάσσονταν και στις δύο γλώσσες.
Χορήγηση γενικής αμνηστίας σε όσους είχαν λάβει μέρος στην εξέγερση του 1878 και άδεια οπλοφορίας στους Κρητικούς, με την οποία θα μπορούσαν να κρατήσουν τα όπλα τους.
Θεσμοθέτηση σημαντικών φορολογικών ελαφρύνσεων.
Παραχώρηση για πρώτη φορά του δικαιώματος για την ίδρυση φιλολογικών συλλόγων και την έκδοση εφημερίδων.
Τη συμφωνία υπέγραψαν από Οθωμανικής πλευράς ο βαλής της Κρήτης (γενικός διοικητής) Κωστάκης Αδοσίδης Πασάς, ο στρατηγός Μουχτάρ Πασάς και ο Σελίμ Εφέντι, ενώ από χριστιανικής πλευράς οι εκπρόσωποι της «Παγκρητίου Επαναστατικής Επιτροπής», Γεώργιος Παπαδοπετράκης, Κωσταρός Βολουδάκης, Ιωάννης Σφακιανάκης, Χαρίλαος Ασκούτσης, Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, Αντώνιος Μιχελιδάκης, Ζ. Θειακάκης, Κυριάκος Χατζηδάκης, Στυλιανός Σταυρούδης, Αντώνιος Σήφακας και Α. Μενεγίδης.
Η Σύμβαση επικυρώθηκε τις αμέσως επόμενες μέρες με φιρμάνι του Σουλτάνου, ο οποίος τον Νοέμβριο του 1878 διόρισε βαλή της Κρήτης τον ελληνικής καταγωγής χριστιανό αξιωματούχο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, Ισκεντέρ Πασά (Αλέξανδρο Καραθεοδωρή).
Η Σύμβαση της Χαλέπας εφαρμόστηκε μέχρι την επόμενη εξέγερση των Κρητικών το 1889. Τα 11 χρόνια της εφαρμογής της αθετήθηκε πολλάκις από την Οθωμανική διοίκηση, όπως και ο Οργανικός Νόμος του 1868, και υπονομεύτηκε από την οξεία πολιτική και κομματική διαμάχη μεταξύ «Καραβανάδων» (συντηρητικών) και «Ξυπόλυτων» (φιλελεύθερων).
De Siris

Κώστας Χατζηχρήστος

Κώστας Χατζηχρήστος

Ο Κώστας Χατζηχρήστος ήταν ηθοποιός γεννημένος το 1921 και πέθανε στις 3 Οκτωβρίου 2001. Από τους σημαντικότερους κωμικούς του παλιού ελληνικού κινηματογράφου.

Βιογραφικό

Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Ήταν γόνος πολύτεκνης οικογένειας, η οποία εγκαταστάθηκε στο Παγκράτι.

Ο νεαρός Κώστας φοίτησε αρχικά στη Στρατιωτική Σχολή της Σύρου και τελείωσε τις σπουδές του στην Καβάλα. Εργάστηκε σε βαριετέ στο θέατρο "Μισούρι" του Πειραιά και στο θίασο της Νίτσας Γαϊτανάκη όπου έπαιξε στο "Στραβόξυλο" του Ψαθά. Από το 1945 έως το 1948 δούλεψε με το θίασο οπερέτας του Παρασκευά Οικονόμου και εμφανίστηκε στα βαριετέ "Πεύκα" με τον Γ. Οικονομίδη και "Όασις" με τον Μ. Τραϊφόρο. Την περίοδο 1949-50 συμμετείχε στο μουσικό θίασο Κούλας Νικολαΐδου στο θέατρο "Βερντέν" της λεωφόρου Αλεξάνδρας. Στο «Βερντέν» ο Χατζηχρήστος θα κάνει και την πρώτη του μεγάλη επιτυχία στο ρόλο του βλάχου Θύμιου, ένα ρόλο που εμπνεύστηκε ο αδελφός της συζύγου του, ο Κώστας Νικολαΐδης, της συγγραφικής τριάδας Νικολαΐδη - Ελευθερίου - Λυμπερόπουλου. Από το 1953 έως το 1955 συνεργάζεται με την Καίτη Ντιριντάουα και τον Κούλη Στολίγκα. Το 1955, όταν ο θίασος ανεβάζει στο "Περοκέ" την επιθεώρηση "Κόκα-κόλα" των Γιαλαμά - Θίσβιου - Πρετεντέρη, πλέκεται και το ειδύλλιό του με την Ντιριντάουα. Παντρεύτηκαν και απέκτησαν μία κόρη. Ο γάμος τους έλαβε τέλος το 1975 και η Καίτη Οικονόμου, όπως ήταν το πραγματικό όνομα της Ντιριντάουα, πέθανε το Φεβρουάριο του 1996.

Στον κινηματογράφο, ο Χατζηχρήστος πρωτοεμφανίστηκε το 1952 με την ταινία "Ο Πύργος των ιπποτών" των Γ. Ασημακόπουλου - Ν. Τσιφόρου. Παράλληλα, σημείωσε τεράστια επιτυχία και στο θέατρο. Μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες στην καριέρα του ήταν ο "Ανθρωπος που γύρισε από τα πιάτα", που πρωτανέβηκε το χειμώνα του 1968-69 με συνθιασάρχες την Α. Φόνσου και τον Δ. Παπαγιαννόπουλο. Υπήρξε παραγωγός τριών ταινιών και σκηνοθέτης οκτώ.

Η πορεία του στο θέατρο συνεχίστηκε απρόσκοπτη μέχρι το 1983. Μετά από μακρά περίοδο απουσίας επέστρεψε σ' αυτό την περίοδο 1994-95, παίζοντας στο δικό του χώρο (το "Θέατρο Χατζηχρήστου" στη στοά Πανεπιστημίου & Ιπποκράτους) την επιθεώρηση "Δεν ήξερες, δε ρώταγες" και την επόμενη χρονιά σε συνεργασία με τον Γ. Πάντζα το έργο του Κ. Παπαπέτρου "Τρελάθηκα και σώθηκα". Η δύσκολη περίοδος της ζωής του άρχισε όταν έχασε ξαφνικά την Ελένη Πανταζή, την τρίτη του γυναίκα, μόλις στα 42 της χρόνια. Πέθανε υποφέροντας από οικονομικά προβλήματα.

Χαρακτηριστική ατάκα σκηνή από την ταινία "Της κακομοίρας"

Ζήκος: ... Πάω τα ψώνια της γιατρέσσας εγώ...Το μεγάλο μιστό που με πληρώνεις και πληρώνω και τον ΙΚΑ. Ποιας είναι αυτός ο Ικας;
Αφεντικό: "Αυτό όλοι το πληρώνουν".
Ζήκος: "Δεν το πληρώνω εγώ.Κι όλο μου λες υπομονή θ' αρρωστήσεις. Πότε θα αρρωστήσω εγώ;... Πάω 'γω. Που ανεβαίνω και κατεβαίνω τα σκαλιά κι έχω γίνει σαν σουβλί. Εσύ οχτακόσια κιλά αηδία, να σε παχαίνουμε να σε πιάσουμε πόρτα για το χειμώνα."
Αφεντικό : "Άστο διάλο πήγαινε από ΄δω."
Ζήκος: "Να πας και να πάω εγώ τα ψώνια. Στα διάλα."
Άλλη σκηνή με τον πατέρα της Φιφίκας:
Πατέρας: Ζήκο, πόσων χρονών είσαι;
Ζήκος: "Εγώ κύριε Σωτήρη μου βρίσκομαι σε μίαν ηλικίαν κατά την οποία πάσα ένας τις εις άνδρας οφείλει να φροντίζει για το μέλλον του. Το αύριο, το μεθαύριο, το παραμεθαύριο, του χρόνου, όλα τα αύριο. Γιατί όπως ξέρουμε κύριε Σωτήρη μου, από τους ιστορικούς χρόνους, τους βυζαντικούς πολέμους ..... αυτά τα τελωνειακά ζητήματα τους εκλογικούς καταλόγους...........δι' ευχών των αγίων πατέρων ημών κύριε Ιησού Χριστέ ο θεός ελέησον και σώσον ημάς αμήν. Κατάλαβες κύριε Σωτήρη μου;"
Πατέρας: "Κατάλαβα"
Ζήκος: "Ευτυχώς γιατί δεν κατάλαβα εγώ κύριε Σωτήρη μου."

Επιλεγμένη Φιλμογραφία

Ο πύργος των ιπποτών (1952)... πλανόδιος εμποράκος
Πιάσαμε την καλή (1955)... Θύμιος
Γκόλφω (1955)
Τα τρία μωρά (1955)... Φίλιππας Μανδαρόπουλος
Ο αγαπητικός της βοσκοπούλας (1955)... Γκέρλας
Δολάρια και όνειρα (1956)
Τα κωθώνια του Συντάγματος (1956)
Οι 3 ντετέκτιβς (1957)... Βαγγέλης
Τσαρούχι, πιστόλι, παπιγιόν (1957)
Μαρία η Πενταγιώτισσα (1957)
Τζιπ, περίπτερο κι αγάπη (1957)... Γιώργος
Γερακίνα (1958)
Να ζήσουν τα φτωχόπαιδα (1959)... Τώνης Παχουλός
Διακοπές στην Κολοπετινίτσα (1959)
Λαός και Κολωνάκι (1959)... Κώστας Τσεβελέκης
Ο Ηλίας του 16ου (1959)... Ηλίας
Η Λίζα τό 'σκασε (1959)... Ιορδάνης Κολλάρος
Ο Θύμιος τα ‘κανε θάλασσα (1959)... Θύμιος Μπούκουρας και Σπύρος Μπερίλης
Ο Θύμιος τά 'χει 400 (1960)
Τα ντερβισόπαιδα (1960)... Θόδωρος
Μακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες (1960)... Θωμάς Μακρυκώστας
Καπετάνιος για κλάματα (1961)
Το έξυπνο πουλί (1961)... Λουκάς Μανής
Ο σκληρός άνδρας (1961)... Ηρακλής Λεοντόπουλος
Το παιδί της πιάτσας (1961)
Μιχαλιός του 14ου συντάγματος (1962)... Μιχαλιός Καραμιχάλης
Ο ταξιτζής (1962)... Θανάσης Περιμένης
Ο Δήμος από τα Τρίκαλα (1962)... Παρασκευάς Πουρνάρας
Ο κύριος πτέραρχος (1963)... Κανέλλος
Της κακομοίρας (1963)... Ζήκος
Ο Θύμιος στη χώρα του στριπτήζ (1963)
Ο καζανόβας (1963)
Ο ταυρομάχος προχωρεί (1963)... Μιχάλης
Ο ανηψιός μου, ο Μανώλης (1963)... Μανώλης Μαραμένος
Ένας ζόρικος δεκανέας (1964)
Οι κληρονόμοι (1964)... Παναγιώτης Τσόκας, κουρέας
Ο παράς κι ο φουκαράς (1964)... Κοσμάς Περιστέρης
Η σοφερίνα (1964)... Αστυνομικός
Ο θαλασσόλυκος (1964)... Παντελής Καζούρας
Πράκτορες 005 εναντίον Χρυσοπόδαρου (1965)
Όχι, κύριε Τζόνσον (1965)... ενδιαφερόμενος αγοραστής
Φως, νερό, τηλέφωνο, οικόπεδα με δόσεις (1966)... Μανώλης Πελεκούδης
Ο Μελέτης στην άμεσο δράση (1966)... Μελέτης
Ο τετραπέρατος (1966)... Δήμος
Σήκω χόρεψε συρτάκι (1967)... Θύμιος
Ο άνθρωπος που γύρισε από τα πιάτα (1969)... Λάκης - Πέτρος
Κακός ψυχρός κι ανάποδος (1969)... Θύμιος και Κώστας Παπαχατζής
Ο απίθανος (1970)... Μάκης Χαρίσης
Ένας χίπυς με τσαρούχια (1970)
Ένα μπουζούκι αλλιώτικο από τ’ άλλα (1970)... Κώστας Καραβεδούρας
Θύμιος εναντίον Τσίτσιου (1971)
Τι κάνει ο άνθρωπος για να ζήσει (1971)... Λέανδρος Περπέρης
Ένας πιλότος για πέταμα (1987)... Θύμιος Κατσαμπέκης
De Siris


Νίκος Πουλαντζάς

Νίκος Πουλαντζάς

Ο Νίκος Πουλαντζάς γεννήθηκε το 1936 και αυτοκτόνησε στις 3 Οκτωβρίου 1979, ήταν Έλληνας μαρξιστής, θεωρητικός της πολιτικής κοινωνιολογίας που έδρασε για πολλά χρόνια στο Παρίσι. Συμμετείχε ενεργά στο φοιτητικό κίνημα μέσα απ' τη Νεολαία της ΕΔΑ, υπήρξε μέλος του παράνομου ΚΚΕ και μετά τη διάσπαση του κόμματος το 1968 τάχθηκε με το ΚΚΕ Εσωτερικού, τοποθετημένος στην αριστερή του πτέρυγα.

Τη δεκαετία του 1970, ο Πουλαντζάς ήταν γνωστός, μαζί με τον Λουί Αλτουσέρ, ως ηγετική μορφή του δομικού μαρξισμού. Υπερασπίστηκε τις θεωρητικές θέσεις του λενινισμού, αλλά υποστήριξε τη στρατηγική του ευρωκομμουνισμού, χωρίς να εγκαταλείψει την αριστερή κριτική στην πολιτική των δυτικών ΚΚ. Είναι περισσότερο γνωστός για το θεωρητικό του έργο αναφορικά με το κράτος. 

Προσέφερε, επίσης, μαρξιστικές συνεισφορές στην ανάλυση του φασισμού, των κοινωνικών τάξεων στον σύγχρονο κόσμο και την κατάρρευση των δικτατοριών στη νότια Ευρώπη (Ισπανία, Πορτογαλία, Ελλάδα) κατά τη δεκαετία του 1970. Δίδαξε στο Πανεπιστήμιο VIII του Παρισιού, όπου και αυτοκτόνησε στις 3 Οκτωβρίου 1979.

Ο Πουλαντζάς δεν αποδέχεται τη μαρξιστική θεωρία ότι το κράτος συνιστά όργανο ταξικής κυριαρχίας κι επιβολής. Απεναντίας, ουσιαστικά το θεωρεί όργανο εξισορρόπησης των ταξικών ανταγωνισμών. Στόχος του σοσιαλισμού, τονίζει, δεν είναι η επαναστατική ήττα του κεφαλαιοκρατικού κράτους, αλλά η «ριζική μεταβολή» του. Εξ ου και υποβλήθηκε σε αυστηρή κριτική από τους θεωρητικούς της μαρξιστικής-λενινιστικής κατεύθυνσης οι οποίοι τον επέκριναν για ρεφορμισμό.

Το 1980, ένα χρόνο μετά την αυτοκτονία του Πουλαντζά, ο Θάνος Μικρούτσικος και ο Άλκης Αλκαίος αφιέρωσαν το τραγούδι τους Κακόηθες Μελάνωμα στη μνήμη του

Βιβλιογραφία

Οι κοινωνικές τάξεις στον σύγχρονο καπιταλισμό
Πολιτική εξουσία και κοινωνικές τάξεις
Για τον Γκράμσι: Μεταξύ Σαρτρ και Αλτουσέρ
Η κρίση των δικτατοριών: Πορτογαλία, Ελλάδα, Ισπανία
Το κράτος, η εξουσία, ο Σοσιαλισμός
Φασισμός και δικτατορία
Προβλήματα του σύγχρονου κράτους και του φασιστικού φαινομένου (Συλλογικό έργο)

De Siris

Σάββατο 9 Οκτωβρίου 2010

Ζακ Ντεριντά

Ζακ Ντεριντά

Ο Ζακ Ντεριντά γεννήθηκε στις 15 Ιουλίου του 1930 στο Ελ Μπιάρ της Αλγερίας. Υπήρξε ένας από τους πιο σημαντικούς σύγχρονους φιλόσοφους και ιδρυτής της σχολής της «αποδόμησης».

Στα μαθητικά του χρόνια δημοσίευε ποιήματά του σε βορειοαφρικανικά περιοδικά, ενώ το ζωηρό ενδιαφέρον του για τη φιλοσοφία τον οδήγησε το 1952 στην Ecole Normale Superieure, απ' όπου και πήρε το πτυχίο του στο συγκεκριμένο τομέα. Στην περίοδο των σπουδών του είχε την ευκαιρία να συνδεθεί στενά με κορυφαίους διανοητές, όπως ο Μπουρντιέ και ο Φουκώ.
Από το 1960 δίδαξε Γενική Φιλοσοφία και Λογική στη Σορβόνη, το 1965 πήγε στην Ecole Normale Superieure και από το 1983 ήταν στην Ecole Des Hautes Etudes. Επίσης, δίδαξε ως επισκέπτης καθηγητής σε πολλά ευρωπαϊκά και αμερικανικά πανεπιστήμια.

Παράλληλα, αγωνίστηκε για τα δικαιώματα των μεταναστών στη Γαλλία, κατά του καθεστώτος των φυλετικών διακρίσεων της Νότιας Αφρικής και για την αποφυλάκιση αντικαθεστωτικών στην κομμουνιστική Τσεχοσλοβακία.
Η προσφορά του στη σύγχρονη φιλοσοφική σκέψη θεωρείται σημαντικότατη. Η θεωρία του είναι δυσκολονόητη, αλλά τον καθιέρωσε ως ένα από τους πιο γνωστούς φιλόσοφους του 20ου αιώνα.

Η «θεωρία της αποδόμησης» υποστηρίζει ότι κάθε κείμενο αποτελείται από στρώματα εννοιών, απόρροια πολιτιστικών και ιστορικών διαδικασιών, συνεπώς το νόημά του δεν είναι οριστικό αλλά συνάρτηση της ερμηνείας που του δίνει ο αναγνώστης του. Έτσι, ένας αναγνώστης μπορεί να διερευνήσει τα κρυμμένα νοήματα ενός κειμένου, τα οποία μπορεί να μην γνωρίζει ούτε ο συγγραφέας. Η θεωρία αυτή στρατηγικής ανάλυσης εφαρμόζεται στη λογοτεχνία, στη γλωσσολογία, στη φιλοσοφία και σε άλλες επιστήμες.

Οι επικριτές του Ντεριντά χαρακτήρισαν τις θεωρίες του από «παράλογες» ως «αντιδραστικές». Όμως οι επικρίσεις δεν μείωσαν το κύρος του στους ακαδημαϊκούς κύκλους και ήταν τόσο γνωστός που το 2003 η ζωή του απαθανατίστηκε κινηματογραφικά σε ένα βιογραφικό ντοκιμαντέρ.

Ο Ζακ Ντεριντά πέθανε στις 9 Οκτωβρίου του 2004, ύστερα από μακροχρόνια μάχη με την επάρατο νόσο.

De Siris

Τζον Λένον

John Lennon

Ο Τζον Ουίνστον Λένον γεννήθηκε στο Λίβερπουλ στις 9 Οκτωβρίου 1940, κατά τη διάρκεια ενός βομβαρδισμού της πόλης από τη «Λουφτβάφε». Ο πατέρας του Άλφρεντ ήταν ναυτικός και η μητέρα του Τζούλια χορεύτρια σε τοπικά κλαμπ. Το όνομα Τζον του δόθηκε προς τιμήν του παππού του και το Ουίνστον προς τιμήν του βρετανού πρωθυπουργού Ουίνστον Τσόρτσιλ.

Μετά τον χωρισμό των γονιών του, ο νεαρός Τζον μεγάλωσε στο σπίτι της αυστηρής θείας του Μίμι και του άνδρα της Τζορτζ, που τον αγαπούσαν σαν δικό της παιδί. Μολονότι δεν ζούσε με τη μητέρα του, τη λάτρευε. Άλλωστε, ήταν εκείνη που του χάρισε την πρώτη του κιθάρα το 1957, ενθαρρύνοντάς τον να ασχοληθεί με τη μουσική. Ο θάνατός της σε τροχαίο το 1958 δεν ξεπεράστηκε ποτέ από τον Τζον και ήταν η αιτία που σφυρηλάτησε τη δυνατή του φιλία με έναν άλλο νεαρό, τον Πολ ΜακΚάρτνεϊ, που είχε χάσει τη μητέρα του από την επάρατο νόσο.

Ο Τζον αγαπούσε το γράψιμο και τη ζωγραφική, με το σχολείο να τον αφήνει μάλλον αδιάφορο. Φοίτησε στο κολέγιο Καλών Τεχνών του Λίβερπουλ, αλλά δεν υπήρξε ποτέ συνεπής σπουδαστής. Εκεί, όμως, γνώρισε την πρώτη του γυναίκα, τη Σίνθια Πάουελ, η οποία του χάρισε ένα παιδί, τον Τζούλιαν (1963). Ο Τζον ζούσε για τη μουσική και τον Μάρτιο του 1957 ίδρυσε την πρώτη του μπάντα, τους Quarrymen, που πήρε το όνομά της από το σχολείο, όπου φοιτούσε. Έπαιζαν σκιφλ, ένα είδος φολκ μουσικής με τζαζ και μπλουζ επιρροές.

Στις 6 Ιουλίου 1957 γνωρίζει τον Πολ ΜαΚάρτνεϊ, ο οποίος σύντομα γίνεται μέλος του συγκροτήματος, αφού ο πατέρας του διαθέτει το υπόγειο του σπιτιού για τις πρόβες των Quarrymen. Την εποχή αυτή ο Λένον γράφει και το πρώτο του τραγούδι «Hello Little Girl», που έγινε αργότερα επιτυχία με τους The Fourmost. Στο συγκρότημα καταφθάνει με συστάσεις του ΜακΚάρτνεϊ ο νεαρός κιθαρίστας Τζορτζ Χάρισον, που δίνει έναν πιο ροκ χαρακτήρα. Οι Quarrymen μετονομάζονται σε «Johnny and the Moondogs», με τον Λένον να έχει τον πρώτο λόγο, αλλά να μην είναι ικανοποιημένος από τον ήχο τους. Το καλοκαίρι του 1958 ηχογραφούν ένα δίσκο 45 στροφών, που περιέχει δύο τραγούδια, τη σύνθεση των Λένον / ΜακΚάρντεϊ «In Spite of Αll the Danger» και τη διασκευή του κομματιού του Μπαντ Χόλι «That' ll Be the Day».

Στα μέσα του 1959, η μπάντα του Λένον αλλάζει το όνομά της σε Beatles και αρχίζει εμφανίσεις στο Αμβούργο και στο κλαμπ του Λίβερπουλ, Cavern. Ήταν εκεί που τους ανακάλυψε ο Μπράιαν Έπσταϊν, ο πρώτος τους μάνατζερ, και στις 5 Οκτωβρίου 1962 κυκλοφορούν το παρθενικό τους σινγκλ «Love me Do». Η επιτυχία είναι μεγάλη. Οι Beatles εκτοξεύονται στην κορυφή και εν μια νυκτί μετατρέπονται σε ζωντανό θρύλο. Στα τραγούδια τους συνδυάζουν τη ρεαλιστική προσέγγιση και την εσωτερικότητα του Λένον, με την αισιόδοξη ματιά και το μελωδικό χάρισμα του ΜακΚάρτνεϊ. Ο ένας συμπληρώνει τον άλλο και το αποτέλεσμα είναι μοναδικό. Οι Μπιτλς ανάγουν το τρίλεπτο ποπ τραγούδι σε μορφή τέχνης.

Μετά τον θάνατο του Επστάιν αρχίζουν να εμφανίζονται οι πρώτες σκιές στους Μπιτλς. Ο Μακάρτνεϊ επιζητεί να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο, κάτι που δεν αρέσει στον Λένον, η ερωμένη του οποίου Γιόκο Όνο, αναμιγνύεται όλο και πιο πολύ στις υποθέσεις τους, προκαλώντας την αγανάκτηση των υπολοίπων. Έτσι είναι αναπόφευκτη η διάλυση του συγκροτήματος το 1970.

Από την εποχή των Μπιτλς, ο Τζον Λένον είχε ξεκινήσει την προσωπική του μουσική διαδρομή. Με τη συμμετοχή της Γιόκο Όνο ηχογράφησε τρεις δίσκους με πειραματική μουσική κι ένα live στο Τορόντο με τη νεοσύστατη μπάντα των Plastic Ono Band. Μετά τη διάλυση των Beatles και μέχρι τη δολοφονία του το 1981 κυκλοφόρησε μια σειρά άλμπουμ, που δεν έφθαναν στο δημιουργικό ύψος της μουσικής των «Σκαθαριών», αλλά παρουσίαζαν μεγάλο ενδιαφέρον και είχαν απήχηση στο μουσικόφιλο κοινό. Κορυφαία στιγμή υπήρξε αναμφισβήτητα το άλμπουμ Imagine (1971) και το ομώνυμο τραγούδι, που έγινε ο ύμνος του αντιπολεμικού κινήματος.

Στις 31 Αυγούστου 1971 ο Λένον μετακομίζει στη Νέα Υόρκη και δεν θα επιστρέψει ποτέ στην Αγγλία. Σύντομα θα αντιμετωπίσει προβλήματα με το αμερικανικό κράτος, καθώς ο πρόεδρος Νίξον ψάχνει τρόπο να τον απελάσει. Δεν του συγχωρεί ότι είναι ένα από τα ηγετικά στελέχη του αντιπολεμικού κινήματος, που μάχεται τη συμμετοχή των Αμερικανών στο Βιετνάμ. Με ευφάνταστους τρόπους και εκμεταλλευόμενος τα ΜΜΕ («Bed-In»), προσπαθεί να ευαισθητοποιήσει την παγκόσμια κοινή γνώμη στην υπόθεση της παγκόσμιας ειρήνης. Ο Λένον βρίσκεται στο στόχαστρο και των πανίσχυρων εκκλησιαστικών οργανώσεων, που δεν ξεχνούν τη δήλωση του 1966, ότι «οι Μπιτλς είναι ανώτεροι από τον Θεό».

Το 1973 χωρίζει από τη Γιόκο και τα φτιάχνει για δύο χρόνια με την κινέζα γραμματέα του Μέι Παγκ. Τον Νοέμβριο του 1974 θα εμφανιστεί για τελευταία φορά επί σκηνής, συμμετέχοντας σε μια συναυλία του Έλτον Τζον στη Νέα Υόρκη.

Το 1975 επανασυνδέεται με τη Γιόκο Όνο και στις 20 Μαρτίου παντρεύονται στο Γιβραλτάρ. Στις 9 Οκτωβρίου θα γεννηθεί ο γιος τους Σον. Ο Τζον εγκαταλείπει τη μουσική για να αφιερωθεί στη φροντίδα του νεογέννητου παιδιού του. Πέντε χρόνια αργότερα θα επιστρέψει δυναμικά στη μουσική, με το διπλό άλμπουμ «Double Fantasy», που θα αποτελέσει το κύκνειο άσμα της σύντομης, αλλά σπουδαίας καριέρας του.

Στις 8 Δεκεμβρίου 1980 το νήμα της ζωής του κόπηκε από τις σφαίρες ενός θαυμαστή του, του Μαρκ Τσάπμαν, στον οποίον νωρίτερα είχε υπογράψει ένα αυτόγραφο πάνω στο νέο του άλμπουμ. Ο ίδιος, με το μακάριο χιούμορ που τον διέκρινε, μας είχε προϊδεάσει για το τέλος του: «Να δείτε που θα πάω είτε από αεροπορικό ατύχημα, είτε από σφαίρα κάποιου τρελού θαυμαστή μου» είχε πει σε μια του συνέντευξη πριν από χρόνια.

ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ

Άλμπουμς

Unfinished Music No.1: Two Virgins (1968) [ΗΠΑ: Νο124]
Unfinished Music No.2: Life with the Lions (1969) [ΗΠΑ: Νο174]
Wedding Album (1969) [ΗΠΑ: Νο178]
John Lennon/Plastic Ono Band (1970) [Μ.Β: Νο8, ΗΠΑ: Νο6,
Χρυσό]
Imagine (1971) [Μ.Β: Νο1, ΗΠΑ: Νο1, 2 φορές πλατινένιο]
Some Time in New York City (1972) [Μ.Β: Νο11, ΗΠΑ: Νο48]
Mind Games (1973) [Μ.Β: Νο13, ΗΠΑ: Νο9, Χρυσό]
Walls and Bridges (1974) [Μ.Β: Νο6, ΗΠΑ: Νο1, Χρυσό]
Rock 'n' Roll (1975) [Μ.Β: Νο6, ΗΠΑ: Νο6, Χρυσό]
Double Fantasy (1980) [Μ.Β: Νο1, ΗΠΑ: Νο1, 3 φορές πλατινένιο]
Milk and Honey (1984) [Μ.Β: Νο3, ΗΠΑ: Νο11, Χρυσό]

Συλλογές

Shaved Fish (1975) [Μ.Β: Νο8, ΗΠΑ: Νο 12, Πλατινένιο]
The John Lennon Collection (1982) [Μ.Β: Νο1, ΗΠΑ: Νο33, 3 φορές πλατινένιο]
Menlove Ave. (1986) [ΗΠΑ: Νο147]
Imagine: John Lennon (1988) [Μ.Β: Νο64, ΗΠΑ:Νο31, Χρυσό]
Lennon (4CD box set) (1990)
Lennon Legend: The Very Best of John Lennon (1997) [Μ.Β: Νο3, ΗΠΑ: Νο65, Χρυσό]
John Lennon Anthology (1998) [Μ.Β: Νο64, ΗΠΑ: Νο99, Χρυσό]
Wonsaponatime (1998) [Μ.Β:Νο76]
Acoustic (2004) [Μ.Β: Νο133, ΗΠΑ: Νο31]
Peace, Love & Truth (2005)
Working Class Hero: The Definitive Lennon (2005) [Μ.Β: Νο11, ΗΠΑ: Νο135]
The U.S. vs. John Lennon (2006)
Remember (2006)
Instant Karma (2007): Συλλογή της Διεθνούς Αμνηστίας για το Νταρφούρ, με διάφορους καλλιτέχνες και αποσπάσματα από τραγούδια του Λένον.

Ζωντανές Ηχογραφήσεις

Live Peace in Toronto (1969) [ΗΠΑ: Νο10]
Live in New York City (1986) [Μ.Β: Νο55, ΗΠΑ: Νο41, Χρυσό]
Live Peace in Toronto (2006)

Σινγκλς

«Give Peace a Chance» (1969) [Μ.Β:Νο2, ΗΠΑ: Νο14]
«Cold Turkey» (1969) [Μ.Β: Νο12, ΗΠΑ: Νο30]
«Instant Karma!» (1970) [Μ.Β: Νο4, ΗΠΑ: Νο3, Χρυσό]
«Mother» (1971) [ΗΠΑ:Νο43]
«Power to the People» (1971) [Μ.Β: Νο6, ΗΠΑ: Νο11]
«Imagine» (1971) [ΗΠΑ: Νο3]
«Happy Xmas (War Is Over)» (1971, 1972) [Μ.Β: Νο4]
«Woman Is the Nigger of the World» (1972) [ΗΠΑ: Νο57]
«Mind Games»(1973) [Μ.Β: Νο26, ΗΠΑ: Νο18]
«Whatever Gets You Thru the Night» (1974) [Μ.Β: Νο36, ΗΠΑ: Νο1]
«Νο9 Dream»(1975) [Μ.Β: Νο23, ΗΠΑ: Νο9]
«Stand by Me» (1975) [Μ.Β: Νο30, ΗΠΑ: Νο20]
«Imagine» (1975) [Μ.Β:Νο6]
«(Just Like) Starting Over» (1980) [Μ.Β: Νο1, ΗΠΑ: Νο1, Χρυσό]
«Woman» (1981) [Μ.Β: 1, ΗΠΑ: Νο2, Χρυσό]
«Watching the Wheels» (1981) [Μ.Β: Νο30, ΗΠΑ: Νο10]
«Love» (1982) [Μ.Β: Νο41]
«Nobody Told Me» (1984) [Μ.Β: Νο6, ΗΠΑ: Νο5]
«Borrowed Time» (1984) [Μ.Β: Νο32]
«I'm Stepping Out» (1984) [Μ.Β: Νο88, ΗΠΑ: Νο55]
«Every Man has a Woman who Loves Him» (1984)
«Jealous Guy» (1985) [Μ.Β: Νο65]
«Jealous Guy» (1988) [ΗΠΑ: Νο80]

De Siris

Σάββατο 2 Οκτωβρίου 2010

Λιλή Ζωγράφου





Λιλή Ζωγράφου



Η Λιλή Ζωγράφου ήταν Ελληνίδα δημοσιογράφος και συγγραφέας.
Γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης στις 17 Ιουνίου του 1922. Σπούδασε φιλολογία στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Εργάστηκε ως δημοσιογράφος σε γνωστά περιοδικά και εφημερίδες, ταξιδεύοντας παράλληλα πολύ στην Ευρώπη. Δημοσίευσε 24 βιβλία που έχουν κάνει αλλεπάλληλες εκδόσεις. Έγραψε σημαντικά δοκίμια για Έλληνες και ξένους συγγραφείς. Επιπλέον, το μυθιστόρημά της «Η αγάπη άργησε μια μέρα» (1994) διασκευάστηκε για την ελληνική τηλεόραση. Ο λόγος της υπήρξε αντισυμβατικός και χαρακτηρίστηκε η σκοτεινή θεά Εκάτη της λογοτεχνίας μας. Πέθανε στις 2 Οκτωβρίου 1998.
Εργογραφία
"Αγάπη" (1949), "Νίκος Καζαντζάκης - Ένας τραγικός" (1959), "Βιογραφία- Άπαντα Μ.Πολυδούρη" (1961), "Και το χρυσάφι των κορμιών τους" (1961), "Οι καταραμένες" (1962), "Οι Εβραίοι κάποτε (Μίκαελ)" (1966), "Ο ηλιοπότης Ελύτης" (1961), "Παιδεία ώρα μηδέν, ή της εκμηδένησης" (1972), "Τι απόγινε κείνος που ήρθε να βάλει φωτιά" (1972), «Αντιγνώση,τα Δεκανίκια του Καπιταλισμού» (1974) , "17 Νοέμβρη 1973- Η νύχτα της μεγάλης σφαγής" (1974), "Κ. Καρυωτάκης - Μ. Πολυδούρη- Η αρχή της αμφισβήτησης" (1977), "Επάγγελμα πόρνη" (1978), "Η γυναίκα που χάθηκε καβάλα στο άλογο" (1981), "Μου σερβίρετε ένα βασιλόπουλο παρακαλώ;" (1983), "Η γυναίκα σου η αλήτισσα" (1984), "Η Συβαρίτισσα" (1987) , "Νύχτωσε αγάπη μου Είναι χτες" (1990), "Που έδυ μου το κάλλος" (1992), "Παραλήρημα σε ντο μείζονα" (1992), "Σύγχρονός μας ο Κάφκα" (1993), "Η αγάπη άργησε μια μέρα" (1994), "Από τη μήδεια στη Σταχτοπούτα- η ιστορία του φαλλού" (1998)
De Siris

Αντώνης Μπριλλάκης

Αντώνης Μπριλλάκης

Ο Αντώνης Μπριλλάκης (1924-1994) ήταν Έλληνας πολιτικός της Αριστεράς. Εκλέχτηκε οκτώ (8) φορές βουλευτής. Στο διάστημα πριν από τη δικτατορία , εξελέγη βουλευτής της ΕΔΑ έξι (6) φορές (1951,1956,1958,1961,1963,1964). Μετά τη δικτατορία εξελέγη βουλευτής με το ΚΚΕ Εσωτερικού - ΕΑΡ (1987-1989) και με το ΠΑΣΟΚ (Νοέμβριος 1989-1990).
Μετά τη διάσπαση του ΚΚΕ, το Φεβρουάριο του 1968, πήρε το μέρος των λεγόμενων ανανεωτικών δυνάμεων και υπήρξε από τους πρωταγωνιστές της συγκρότησης του ΚΚΕ εσωτερικού. Διετέλεσε διευθυντής της πρωινής εφημερίδας της Αριστεράς Η Αυγή (1977-1978)
Είναι συγγραφέας του βιβλίου με τίτλο "Το ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα. Ιστορική διαδρομή, κρίση, προοπτικές", που εκδόθηκε το 1980 από τις εκδόσεις Εξάντας.
Βιογραφία
Γεννήθηκε το 1924, στα Χανιά. Τέταρτος σε μία οικογένεια με πέντε παιδιά. O πατέρας του ήταν δικηγόρος, πολιτικό στέλεχος του "Λαϊκού" Κόμματος και εκδότης επί 20 χρόνια της Χανιώτικης αντιβενιζελικής ημερήσιας εφημερίδας "Αλήθεια".
Δεκαεπτά χρονών, μαθητής ακόμα στα Χανιά, μπαίνει στην αντιναζιστική οργάνωση "Παγκρήτια οργάνωση ελεύθερων νέων" και στη συνέχεια οργανώνεται στην ΕΠΟΝ.
Αρχές του 1944, ενώ είναι νομαρχιακό στέλεχος της ΕΠΟΝ, συλλαμβάνεται από την Γκεστάπο και καταδικάζεται από έκτακτο γερμανικό στρατοδικείο σε δεκαετή καταναγκαστικά έργα.Για να εκτελέσει την ποινή του, μεταφέρεται στις γερμανικές φυλακές Λάντσμπεργκ, κοντά στο Μόναχο.
Το 1945 , με το τέλος του πολέμου,απελευθερώνεται και επιστρέφει στην Ελλάδα. Συνεχίζει τις σπουδές του στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών (είχε εγγραφεί το 1943), ενώ παράλληλα αναπτύσσει έντονη πολιτική δραστηριότητα.
Την ίδια χρονιά (1945) εκλέγεται γραμματέας περιοχής Κρήτης της ΕΠΟΝ και μέλος του Κεντρικού Συμβουλίου της.
Το 1947 συλλαμβάνεται και εξορίζεται έως το 1950 διαδοχικά, στη Λήμνο, στην Ικαρία και στη Μακρόνησο.
Aπό τη Μακρόνησο απελευθερώνεται για λόγους υγείας, χωρίς να υπογράψει δήλωση, στο τέλος του 1949. Μετά συνεχίζει την πολιτική δράση του, μέσα από τις γραμμές της παράνομης ΕΠΟΝ. Στη συνέχεια, με απόφαση της ΕΠΟΝ, περνά στην ΕΔΑ, όπου σύντομα αναδεικνύεται ηγετικό της στέλεχος. Το χρονικό διάστημα 1950-1967 έχει έντονη κοινοβουλευτική και γενικότερη πολιτική παρουσία και για αρκετά χρόνια την περίοδο αυτή, ήταν ο σύνδεσμος της ηγεσίας της ΕΔΑ με την ηγεσία του ΚΚΕ. Απο το 1961 έως τη διάσπαση του ΚΚΕ το 1968, είχε εκλεγεί μέλος της Κεντρικής του Επιτροπής καθώς και του Γραφείου Εσωτερικού.
Με την επιβολή της δικτατορίας, κατορθώνει να αποφύγει τη σύλληψη. Δραστηριοποιείται στην παρανομία, για την οργάνωση της αντίστασης και την ανάπτυξη του ΠΑΜ (Πανελλήνιο Αντιδικτατορικό Μέτωπο) έως το καλοκαίρι του 1968. Τότε, δραπετεύει στο εξωτερικό όπου αναπτύσσει έντονη αντιδικτατορική δράση.
Τον Σεπτέμβριο του 1968 στην Ιταλία, με την ιδιότητα του εκπροσώπου του Εθνικού Συμβουλίου του Πανελλήνιο Αντιδικτατορικό Μέτωπο (ΠΑΜ), υπογράφει με το (Πανελλήνιο Απελευθερωτικό Κίνημα ) ΠΑΚ, το οποίο εκπροσωπούσε ο Ανδρέας Παπανδρέου, συμφωνία για τον συντονισμό της αντιστασιακής δράσης.
Το δικτατορικό καθεστώς του αφαίρεσε την ιθαγένεια και τον παρέπεμψε ερήμην σε σειρά δικών.
Το 1974, αμέσως μετά την πτώση της δικτατορίας, επιστρέφει στην Ελλάδα. Στις εκλογές του 1974, κατεβαίνει στην Α' Πειραιά, ως εκπρόσωπος του ΚΚΕ Εσωτερικού, μέσα στο εκλογικό σχήμα της Ενωμένης Αριστεράς, αλλά δεν εκλέγεται. Την επιλογή της Ενωμένης Αριστεράς είχε επανειλημμένα χαρακτηρίσει ως σοβαρό λάθος, του ΚΚΕ εσωτερικού.
Το 1975 διαφώνησε με την πολιτική της ΕΑΔΕ (Εθνικής Αντιδικτατορικής Δημοκρατικής Ενότητας), που ακολούθησε ως το 1977 το ΚΚΕ Εσωτερικού.
Το 1976 στο συνέδριο του ΚΚΕ Εσωτερικού, εκλέγεται μέλος της K.E. του κόμματος. Στις εκλογές του 1977 τάσσεται υπέρ του εκλογικού σχήματος της Συμμαχίας Προοδευτικών Αριστερών Δυνάμεων, μαζί με τη συντριπτική πλειοψηφία του κόμματος.
Στο συνέδριό του, το 1978, δεν εκλέγεται στην Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ εσωτερικού λόγω σοβαρών διαφωνιών του. Επανεκλέγεται στην Κεντρική Επιτροπή στο συνέδριο του 1982.
Από το 1983 αρχίζει να θέτει σε όργανα του κόμματος «την ανάγκη της μετεξέλιξης του ΚΚΕ Εσωτερικού και την υπέρβαση της μονοσήμαντα κομμουνιστικής του φυσιογνωμίας». Συμμετείχε ενεργά σε όλες τις διαδικασίες που οδήγησαν στην απόφαση του 4ου Συνεδρίου του κόμματος το 1986, για ένα νέο φορέα της Αριστεράς.
Στο ιδρυτικό συνέδριο της Ελληνικής Αριστεράς (ΕΑΡ), την 'Άνοιξη του 1987, εκλέγεται μέλος της Κ.Ε., στη συνέχεια αναλαμβάνει τη θέση του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του κόμματος, όταν παραιτήθηκε ο Λεωνίδας Κύρκος προκειμένου να αναλάβει πρόεδρος της ΕΑΡ.
Το καλοκαίρι του 1989 διαφώνησε με την πολιτική του κόμματος της ΕΑΡ (ΕΑΡ), (συγκυβέρνηση ΚΚΕ-ΕΑΡ με τη ΝΔ, παραπομπή του Ανδρέα Παπανδρέου στο Ειδικό Δικαστήριο κ.τ.λ).
Οι διαφωνίες του αυτές, τελικά τον οδήγησαν σε αποχώρηση από το κόμμα της ΕΑΡ, τον Οκτώβριο του 1989. Πίστευε τότε, ότι το μόνο σχήμα που μπορεί να προωθήσει αποτελεσματικά μια εναλλακτική κυβερνητική λύση, ήταν ένα ευρύ πολιτικό σχήμα ευρωαριστεράς, με κορμό το ΠΑΣΟΚ και εγγυητή τις δυνάμεις της ανανεωτικής αριστεράς. Έτσι, αποδέχεται πρόσκληση της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, πολιτικής κίνησης που συγκροτήθηκε για την συσπείρωση ευρύτερων δημοκρατικών δυνάμεων περί το ΠΑΣΟΚ. Στις εκλογές του Νοεμβρίου του 1989, πήρε μέρος και εκλέχτηκε με το ψηφοδέλτιο του ΠΑΣΟΚ στην Α Αθήνας, ως ανεξάρτητος υποψήφιος προερχόμενος από την ανανεωτική Αριστερά. Στις εκλογές του Απριλίου του 1990 πήρε μέρος πάλι με το ψηφοδέλτιο του ΠΑΣΟΚ στην Α Αθήνας, χωρίς όμως να εκλεγεί.
Μετά την αυτοδιάλυση της Δημοκρατικής Συμπαράταξης το 1992 παίρνει μέρος στο 3ο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, απο το οποίο εκλέγεται μέλος της Κεντρικής του Επιτροπής.
Πέθανε στις 2 Οκτωβρίου του 1994 σε ηλικία 70 χρονών.
Ήταν παντρεμένος με την Τασούλα Φραγκοδημητράκη με την οποία είχε απέκτησε 2 γιούς. Μετά το θανατό του, ολόκληρο το αρχείο του, δόθηκε απο την οικογένειά του, στα Αρχεία Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας (ΑΣΚΙ)
De Siris

Άλεκ Ισσιγόνης

Άλεκ Ισσιγόνης

Ο Σερ Άλεκ (Αλέξανδρος Αρνόλδος Κωνσταντίνος) Ισσιγόνης (18 Νοεμβρίου 1906 - 2 Οκτωβρίου 1988) ήταν σχεδιαστής αυτοκινήτων. Η πιο γνωστή δημιουργία του είναι το Ώστιν Μίνι του 1959.
Βιογραφία
Ο Αλέξανδρος Αρνόλδος Κωνσταντίνος Ισσιγόνης γεννήθηκε στην Σμύρνη. Ο πατέρας του, Κωνσταντίνος Ισσιγόνης, και ο παππούς του ήταν Έλληνες μηχανικοί, η μητέρα του ήταν από την Βαυαρία. Η οικογένεια του κατείχε ένα εργοστάσιο παραγωγής βραστήρων. Ο Αλέξανδρος δεν είχε δει αυτοκίνητο μέχρι την ηλικία των 12 ετών. Μετά την Μικρασιατική καταστροφή, κατά την πολυτάραχη περίοδο που η Τουρκία αποκτούσε τη σύγχρονη μορφή της, η οικογένειά του αναγκάστηκε να καταφύγει στη Μάλτα το 1922, και ο πατέρας του πέθανε στο νησί. Τότε η μητέρα του τον πήγε στην Αγγλία, όπου δύο χρόνια αργότερα κατάφερε να αγοράσει το πρώτο του αυτοκίνητο, ένα "Singer" με αμάξωμα Weymann, με το οποίο ταξίδεψε τη μητέρα του στην Ευρώπη το 1925 αντιμετωπίζοντας – όπως ο ίδιος ανέφερε αργότερα στον Αθανάσιο Καλλιγέρη (Athan Calligeris) το 1980 – μία "ατέλειωτη σειρά μηχανικών βλαβών". Αυτή ήταν μία εμπειρία που δεν θα ξεχνούσε ποτέ, μία εμπειρία που τον ώθησε, όταν επέστρεψε, να ξεκινήσει ένα τριετές πρόγραμμα σπουδών σαν μηχανολόγος μηχανικός στην Πολυτεχνική σχολή του Μπάτερσι (Battersea) στο Λονδίνο. Η δεξιοτεχνία του Άλεκ και ο ενθουσιασμός του για τη ζωγραφική και τη σχεδίαση ήταν αρκετά για να πυροδοτήσουν την απέχθεια του προς τη θεωρία των Μαθηματικών και απέτυχε στις εξετάσεις των Μαθηματικών τρεις φορές. Σαν αντιδραστικό και ελεύθερο πνεύμα που ήταν, απεχθανόταν την αυστηρή λογική των Μαθηματικών, μάλιστα αποκαλούσε τα Μαθηματικά "εχθρό κάθε πραγματικά δημιουργικού ανθρώπου". Το 1934 ο Ισσιγόνης προσχώρησε στην ομάδα σχεδίασης της Χάμπερ (Humber Ltd.) στο Κόβεντρι (Coventry), όπου εργάστηκε για τη δημιουργία μιας ανεξάρτητης ανάρτησης. Μόλις δύο χρόνια αργότερα, η Μόρις Μότορς (Morris Motors) τον προσέλαβε, λόγω των εξαιρετικών ικανοτήτων του και της τεχνογνωσίας του στον τομέα εξέλιξης των πλαισίων (σασί). Κατά τη διάρκεια του Πολέμου δεν είχε άλλη επιλογή από το να δουλέψει πάνω σε διάφορα στρατιωτικά οχήματα, τα οποία, με το πρακτικό πνεύμα και την ευφυΐα του, τα χρησιμοποίησε για τεστ, δοκιμάζοντας έτσι νέα τεχνικά χαρακτηριστικά και ιδέες. Τέσσερα χρόνια αργότερα η Mόρρις και η Ώστιν συγχωνεύτηκαν για τη δημιουργία της "British Motor Corporation" (BMC), όπου ο Ισσιγόνης δεν έβλεπε περαιτέρω προοπτικές για τις δημιουργικές ανησυχίες του. Γι’ αυτό προσχώρησε στην Άλβις (Alvis) με στόχο την εξέλιξη ενός πολυτελούς αυτοκινήτου υψηλών επιδόσεων. Αλλά επειδή αυτό το πρόγραμμα κατασκευής δεν ολοκληρώθηκε για οικονομικούς λόγους, η BMC προσέλαβε εκ νέου τον Ισσιγόνη το 1955 ως Αναπληρωτή Τεχνικό Διευθυντή στο Εργοστάσιο της Ώστιν στο Λόνγκμπριτζ (Longbridge). Αποστολή του, αυτή τη φορά, ήταν η δημιουργία τριών νέων μοντέλων, για την μικρή, μεσαία και πολυτελή/υψηλών επιδόσεων κατηγορία αντίστοιχα, προκειμένου να διασφαλιστεί το μέλλον της μεγαλύτερης, εκείνη την εποχή, Ευρωπαϊκής αυτοκινητοβιομηχανίας.
Με τη δύναμη και την επιβολή του χαρακτήρα του, ο Ισσιγόνης κατάφερε να αντέξει την πίεση που υπέστη η εξέλιξη του νέου μικρού αυτοκινήτου από το 1956 λόγω της κρίσης του Σουέζ. Έτσι, πολύ γρήγορα οδήγησε την ομάδα του σε κορυφαίες επιδόσεις, παραμένοντας ανένδοτος και στον παραμικρό συμβιβασμό για το αυτοκίνητο και την αποστολή του αυτή καθαυτή. Και παρά την πίεση, το προσωπικό του όχι μόνο τον σεβόταν, αλλά σε πολλές περιπτώσεις αναπτύχθηκαν φιλίες ζωής μαζί του, καθώς ο Ισσιγόνης για πολλούς αποτελούσε πρότυπο επαγγελματία.
Το προϊόν αυτής της συντονισμένης προσπάθειας ήταν το "MINI Classic", που παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1959, ενώ τρία χρόνια αργότερα ακολούθησε το τετράθυρο μεσαίο Μόρις 1100, και, τέλος, το 1964 κυκλοφόρησε το μεγάλο και ευρύχωρο Ώστιν 1800. Παράλληλα δημιούργησε ένα ανεξάρτητο μπροστινό σύστημα ανάρτησης για το Mόρρις 10, αλλά ο Πόλεμος δεν επέτρεψε την παραγωγή αυτού του τύπου Το σύστημα χρησιμοποιήθηκε αργότερα στον τύπο MG Υ. Κατά τη διάρκεια του πολέμου, ο Αλέξανδρος ανέλαβε να βοηθήσει το στρατό με τη σχεδίαση ενός ελαφρού αναγνωριστικού οχήματος της Μόρρις και άλλων στρατιωτικών οχημάτων κάθε τύπου. Χάρη σε αυτές του τις εργασίες ο Ισσιγόνης απέφυγε την στράτευση και δεν συμμετείχε στον Πόλεμο. Το 1952 κινήθηκε προς την αυτοκινητοβιομηχανία Άλβις, όπου σχεδίασε ένα σπορ αυτοκίνητο οκτώ βαλβίδων, το οποίο ωστόσο ποτέ δεν προχώρησε στην παραγωγή. Το 1956 πήγε στην αυτοκινητοβιομηχανία BMC ως διευθυντής του σχεδιαστικού τμήματος, για να σχεδιάσει ένα νέο μικρό αυτοκίνητο, στο οποίο έπρεπε να χωρούν τέσσερα άτομα, χρησιμοποιώντας, παράλληλα, έναν από τους ήδη υπάρχοντες κινητήρες με κωδικό ADO15. Το μοντέλο αυτό έγινε, το 1959, το Μίνι.
Η μεγάλη μέρα ήρθε στις 26 Αυγούστου 1959 με το MINI Classic να παρουσιάζεται επίσημα σε όλες τις χώρες, στις οποίες είχε εκπροσώπηση η BMC. Αρχικά το αυτοκίνητο κυκλοφόρησε σε δύο εκδόσεις, ως Morris Mini-Minor και Austin Seven, αν και τα μόνα στοιχεία διαφοροποίησης ήταν η μάσκα, οι αποχρώσεις του αμαξώματος και οι καλύπτρες στις ζάντες (τάσια). Τα δύο μοντέλα συμπτωματικά προέρχονταν από διαφορετικά εργοστάσια παραγωγής, με το Ώστιν να κατασκευάζεται στο Μπέρμινχαμ, και το Μόρις στην Οξφόρδη, αν και αργότερα η BMC κατασκεύαζε και τις δύο εκδόσεις και στα δύο εργοστάσια. Με τιμή αγοράς £ 496 στη χώρα παραγωγής του, το MINI Classic ήταν το δεύτερο πιο οικονομικό αυτοκίνητο που κυκλοφορούσε εκείνη την εποχή.
Πολύ σύντομα, η μεγάλη επιτυχία του MINI Classic έκανε και τον "πατέρα" του αυτοκινήτου διάσημο σε όλο τον κόσμο. Αλλά ο Ισσιγόνης τόνιζε συνεχώς «Δεν εφηύρα εγώ το Μίνι, το σχεδίασα». Το Μίνι έγινε το βρετανικό αυτοκίνητο με τις μεγαλύτερες πωλήσεις στην ιστορία και που κατασκευαζόταν μέχρι το 2000. Επιπλέον, πρέπει να σημειωθεί ότι ο Ισσιγόνης είναι και ο δημιουργός τριών από τα πέντε βρετανικά αυτοκίνητα με τις υψηλότερες πωλήσεις στην ιστορία, το μόρις μάινορ, το Ώστιν 1100 και το Μίνι.
Το 1961 ο Ισσιγόνης , ως Τεχνικός Διευθυντής, διορίστηκε Μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Austin Motor Company, ενώ δύο χρόνια αργότερα προσχώρησε στο Δ.Σ. της BMC. Το 1967 έγινε μέλος της "Royal Society", της πιο διάσημης εταιρίας έρευνας στη Βρετανία, και μετά από δύο χρόνια η Βασίλισσα τον ονόμασε "Sir", ως δημιουργό του MINI Classic. Ακόμα και όταν πήρε σύνταξη, το 1971, ο Sir Άλεκ Ισσιγόνης συνέχισε να εργάζεται για την Εταιρία ως Σύμβουλος μέχρι το 1987. Πέθανε ένα χρόνο αργότερα, στις 2 Οκτωβρίου, λίγο πριν τα 82ά του γενέθλια.
De Siris

Παρασκευή 1 Οκτωβρίου 2010

Ελένη Χατζηαργύρη

Ελένη Χατζηαργύρη

Η Ελένη Χατζηαργύρη, το γένος Γαρυφαλλίδου, ήταν μείζων ηθοποιός του θεάτρου, αλλά και του κινηματογράφου και της τηλεόρασης που διακρίθηκε όμως για τις ερμηνείες της κυρίως σε δραματικούς θεατρικούς ρόλους. Γεννήθηκε στη Χαλκίδα στις 9 Νοεμβρίου 1925, αλλά η οικογένειά της καταγόταν από την Κωνσταντινούπολη. Σε ηλικία έξι ετών βρέθηκε μαζί με την οικογένειά της στην Αθήνα. Όμως με την εισβολή των Ιταλών, έμεινε ορφανή από πατέρα. Η μητέρα της σύντομα ξαναπαντρεύτηκε ενώ εκείνη δεν άργησε να κάνει τα πρώτα καλλιτεχνικά της βήματα...

Σπούδασε θέατρο με καθηγητή τον Κάρολο Κουν. Το 1942, μέσω του Κουν, γνώρισε και παντρεύτηκε τον χρηματοδότη της ίδρυσης του Θεάτρου Τέχνης, συγγραφέα Κώστα Χατζηαργύρη και μαζί του απέκτησε ένα γιο, τον Δημοσθένη Χατζηαργύρη (εγγονή της είναι η επίσης ηθοποιός Σάννυ Χατζηαργύρη). Η διάρκεια του γάμου της ήταν σύντομη (1942-1946). Αργότερα συνδέθηκε επαγγελματικά (στο θέατρο και τον κινηματογράφο), αλλά και συναισθηματικά με τον επίσης ηθοποιό του κλασσικού ρεπερτορίου Νίκο Τζόγια. Το 1966 παντρεύτηκε τον επιχειρηματία Νίκο Λίβα που πέθανε το 1982. Χτυπημένη απ' τον καρκίνο, και μετά από σύντομο χρονικό διάστημα, πέθανε κι εκείνη, την 1η Οκτωβρίου του 2004, στην Αθήνα...

Θέατρο

Την καριέρα της στο θέατρο ξεκίνησε ως μαθήτρια, το Νοέμβριο του 1942, κι έχοντας ήδη παντρευτεί τον Κώστα Χατζηαργύρη, του οποίου το επίθετο κράτησε στην υπόλοιπη ζωή της. Πρωτομεφανίστηκε στο Θέατρο Τέχνης στο θεατρικό έργο Rosmersholm του Ίψεν (Henrik Ibsen), στο ρόλο τηςRebecca West. Συνεργάστηκε με πολλούς θιάσους για να φθάσει στο Εθνικό Θέατρο, το 1950, κι όπου αργότερα, προσελήφθη ως μόνιμη πρωταγωνίστρια και παρέμεινε επί εικοσαετία (1962 - 1981). Οι θεατρικοί τύποι μέσα απ' τους οποίους διέπρεψε και καθιερώθηκε ως κορυφαία δραματική ηθοποιός ήταν το αρχαίο δράμα και το κλασικό ρεπερτόριο. Απ' τους πρώτους της ρόλους ήταν της Ιούς με τον Αλέξη Μινωτή στον Προμηθέα Δεσμώτη και της Masha στις Τρεις Αδελφές του Τσέχωφ (AntonChekhov), το 1951, που αποτέλεσαν σταθμούς στην καριέρα της.
Το 1945, σε ηλικία 20 ετών, έπαιξε στο Κρατικό (τότε Βασιλικό) Θέατρο Βορείου Ελλάδος και την επόμενη χρονιά εντάχθηκε στο δυναμικό του θιάσου Κατερίνας Ανδρεάδη - Γιώργου Παππά, ερμηνεύοντας Μπέρναρντ Σω, Πρέσλεϋ, Lillian Hellman και Γιαλαμά. Η επιστροφή της στο Θέατρο Τέχνης σηματοδοτείται απ' τη συμμετοχή της σε έργα Αισχύλου, Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα, Ξενόπουλου. Παράλληλα συνεργάσθηκε με τους θιάσους Μανωλίδου - Παππά, Μουσούρη - Βεάκη - Παππά, Κοτοπούλη.
Τη δεκαετία του 1950 την υποδέχεται για πρώτη φορά το Εθνικό Θέατρο, όπου μοιράστηκε τη σκηνή με τον Αλέξη Μινωτή και την Κατίνα Παξινού. Στη συνέχεια δοκίμασε ποικιλία ρόλων και θεατρικών ειδών συνεργαζόμενη με τους θιάσους Νίκου Χατζίσκου, Κώστα Μουσούρη και Μίμη Φωτόπουλου. Θα παίξει Μ. Σκουλούδη, Σαίξπηρ, Δημήτρη Ψαθά, Πρίσλεϋ, Σακελλάριο - Γιαννακόπουλο, Γιαλαμά - Πρετεντέρη, Δημ. Γιαννουκάκη και Στέφ. Φωτιάδη. Το 1962 προσλαμβάνεται ως μόνιμη πρωταγωνίστρια στο Εθνικό Θέατρο όπου παραμένει μέχρι το 1981. Έπαιξε στην Ηλέκτρα του Σοφοκλή, το 1978, που ήταν το κύκνειο άσμα του σκηνοθέτη και δάσκαλου Δημήτρη Ροντήρη. Το Εθνικό Θέατρο θα την δεχθεί και πάλι στους κόλπους του το 1996 ως πρωταγωνίστρια στους Άστεγους της Μαριέττας Ριάλδη και τον επόμενο χρόνο στους Βρυκόλακες του Ίψεν, σε σκηνοθεσία Σπύρου Ευαγγελάτου.
Εκτός της μεγάλης κρατικής σκηνής, θα συμπρωταγωνιστήσει ως Αλίνα Σόλνες με τον Δημήτρη Χορν στο Αρχιμάστορας Σόλνες του Ιψεν, το 1983, και ως Άτοσσα με τον Αλέξη Μινωτή στη τραγωδία Πέρσες του Αισχύλου, το 1984. Απ' το 1987 συμμετείχε στο θίασο του Αμφιθέατρου του Σπ. Ευαγγελάτου, όπου η παρουσία της κορυφώθηκε με τον ρόλο της Κλυταιμνήστρας στην κατά Ευαγγελάτον ερμηνεία της τραγωδίας Ορέστεια του Αισχύλου, το 1990.

Κινηματογράφος

Στη μεγάλη οθόνη ξεκίνησε την εμφάνισή της το 1946. Τα πρώτα χρόνια, ο κινηματογράφος της έδωσε ευκαιρίες, τις οποίες φαίνεται ότι δεν εκμεταλλεύτηκε, διότι, όπως και πολλοί άλλοι καταξιωμένοι ηθοποιοί την εποχή εκείνη, είχε συνείδηση ηθοποιού του θεάτρου.
Παρουσιάζει την εξής Φιλμογραφία: Καταδρομή Στο Αιγαίον (1946) του Μ. Καραγάτση, Μαντάμ Σουσού (1948), Λυπηθείτε Το Παιδί Μου (1950), Ο Άλλος (1952), Η Αγνή Του Λιμανιού (1952) του Γ. Τζαβέλλα με τον Αλέκο Αλεξανδράκη, Ο Αγαπητικός Της Βοσκοπούλας II (1955), Καταδικασμένη Κι Απ' Το Παιδί Της (1955), Η Θυσία Της Μάνας (1956), Της Τύχης Τα Γραμμένα (1957), Της Νύχτας Τα Καμώματα (1957), Όπου Φτώχεια Και Φιλοτιμο (1957), Μεγαλοκαρχαρίας (1957), Η Μοίρα Γράφει Την Ιστορία (1957), Το Μυστικό Της Κατηγορουμένης (1958), Επιστροφή Απ' Το Μέτωπο (1959), Έγκλημα Στο Κολωνάκι (1959) του Τζανή Αλιφέρη, Ο Δολοφόνος Αγαπούσε Πολύ (1960), Αντίο Ζωή (1960), Το Δράμα Μιας Αμαρτωλής (1961), Ήρθες Αργά (1961), Οι Κατατρεγμένοι (1962), Η Ελληνίδα Κι Ο Έρωτας (1962), Εσκότωσα Για Το Παιδί Μου (1962), Αμαρτωλές (1962)...

Τηλεόραση

Στη μικρή οθόνη η εξαίρετη ηθοποιός άργησε πολύ να κάνει την εμφάνισή της (1986). Άλλωστε, είχε θεατρική συνείδηση, όπως προαναφέραμε. Σειρές στις οποίες έχει παίξει: Δίλημμα 1986 ΕΡΤ2, Ποιος Σκότωσε Τον Άβελ 1988 ΕΤ2, Γλυκόξινο Κρασί 1996 ΑΝΤ1, Περί Ανέμων Και Υδάτων 2000 MEGA.
Διδασκαλία Και Διακρίσεις
Επί σαράντα χρόνια ήταν καθηγήτρια σε πολλές Δραματικές Σχολές. Η κριτική έγραψε γι' αυτήν ότι υπηρέτησε τη θεατρική ιδέα με συνέπεια, σεμνότητα κι αυτοσεβασμό. Ο Κάρολος Κουν την είχε χαρακτηρίσει δραματική ντάμα. Το 2001, τιμήθηκε απ' τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωστή Στεφανόπουλο και στις 17 Μαΐου 2003, σε ειδική συνεδρία στην Μεγάλη Αίθουσα Τελετών, η Ελένη Χαρζηαργύρη ανακηρύχθηκε επίτιμος διδάκτωρ του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Επίσης, ο Δήμος Χαλκιδέων την ετίμησε με έκθεση φωτογραφίας από στιγμές της στο θέατρο και τον κινηματογράφο, και σε ειδική τελετή στις 19 Ιουλίου του 2003, με ομιλία απ' τη δημοσιογράφο Ροζίτα Σώκου με θέμα «Η προσφορά της Ελένης Χατζηαργύρη στο Ελληνικό Θέατρο και τον Κινηματογράφο».

Η Τελευταία Της Συνέντευξη

Η τελευταία συνέντευξη της σπουδαίας κι αξέχαστης ηθοποιού δόθηκε στο καμαρίνι της, στο Θέατρο Εξαρχείων, τον Απρίλη του 2003. Σ' ένα μικρό απόσπασμα, η ίδια εξηγεί πως ξεκίνησε τη λαμπρή πορεία της. «Μέναμε τότε στην Κυψέλη κι εγώ πήγαινα στην τετάρτη γυμνασίου, όταν, μια γειτόνισσα, η κα Σκουλούδη, γυναίκα του συγγραφέα Μανώλη Σκουλούδη, επειδή της άρεσε η φωνή μου, ήρθε και με πήρε και με πήγε στον Κάρολο Κουν. Ο Κουν εκείνη την εποχή ετοίμαζε μια σχολή για να κάνει Θέατρο. Έτσι βρέθηκα κι εγώ εκεί. Αλλά δεν είχα ιδέα. Δεν πρόφτασα να πω ως κοπέλα, όπως λεν όλες, όταν θα μεγαλώσω θα γίνω τάδε. Ειλικρινά, δεν πρόφτασα. Βγήκα λοιπόν στο Θέατρο από πολύ νωρίς, χωρίς να έχω δει Θέατρο, χωρίς καν να το έχω ονειρευτεί»...

De Siris