Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 2013

Χρυσόστομος Θέμελης


Χρυσόστομος Θέμελης

Ο μητροπολίτης Χρυσόστομος Θέμελης (κατά κόσμον Αδάμ Θέμελης του Ζαφειρίου, γεννήθηκε στις  25 Σεπτεμβρίου 1918 και πέθανε στις 28 Φεβρουαρίου 2007, ήταν Έλληνας ιεράρχης και Μητροπολίτης Μεσσηνίας.

Βιογραφικά στοιχεία

Γεννήθηκε στις 25 Σεπτεμβρίου 1918 στην Ιστιαία Εύβοιας. Σπούδασε Θεολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, από όπου αποφοίτησε με βαθμό πτυχίου «άριστα» το 1944. Χειροτονήθηκε διάκονος το 1944, ιερέας - αρχιμανδρίτης το 1945 και επίσκοπος το 1957. Διετέλεσε Γραμματέας (1950-1952) και Αρχιγραμματέας (1952-1957) της Ιεράς Συνόδου, οπότε και επελέγη βοηθός επίσκοπος του Αρχιεπισκόπου Αθηνών Θεοκλήτου το 1957. Διετέλεσε επίσης το 1945 Πρωτοσύγγελος και Ιεροκήρυκας της Μητρόπολης Γυθείου και Οιτύλου και από το 1945 μέχρι 1950 πρωτοσύγγελος, ιεροκήρυκας, κατηχητής και εξομολόγος της Μητρόπολης Μεσσηνίας. Από το 1950 μέχρι το 1957 ήταν γραμματέας και αρχιγραμματέας της Ιεράς Συνόδου, και ιερατικός προϊστάμενος της εκκλησίας του Προφήτη Ηλία Καστέλας (Πειραιά) αρχικά και του Μητροπολιτικού Ναού Αθηνών αργότερα. Παράλληλα μέχρι την εκλογή του υπηρέτησε ως Βοηθός Επίσκοπος της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών με τον τίτλο του Επισκόπου της Πάλαι Ποτέ Διαλαμψάσης Επισκοπής Θαυμακού, εν συνέχεια ήταν Αρχιερατικός επίτροπος του Πειραιά και το 1965 εξελέγη από την Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος Μητροπολίτης της Ιεράς Μητροπόλεως Μεσσηνίας.

Ήταν επίτιμος διδάκτωρ Θεολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών και Ανθρωπιστικών Επιστημών και Πολιτισμικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου. Ως Μητροπολίτης Μεσσηνίας φρόντισε για την λειτουργία και αναδιοργάνωση των εκκλησιαστικών ιδρυμάτων, ανοικοδόμησε το Άσυλο Ανιάτων, ανακαίνισε όλες τις Μονές, θεμελίωσε και εγκαινίασε πολλούς Ναούς. Συνέγραψε πολλά βιβλία ιστορικού, λαογραφικού και εκκλησιαστικού περιεχομένου πολλά των οποίων έχουν ανατυπωθεί όπως:

«Η Ιερά Μητρόπολις Ευρίπου δια μέσου των αιώνων», 1952.
«Ποιμαντικαί ενασχολήσεις», 1952
«Γάμος και Διαζύγιον», 1953
«Λόγος εις τον Άγιον Απόστολον Παύλον και εις το έργο του εν Ελλάδι», 1963
«Εκκλησιαστικοί Κανονισμοί», 1963
«Ο Μέγας Αθανάσιος στην Υμνογραφία», 1973 κ.ά.

Υπήρξε μέλος του Δ.Σ. της Εταιρίας Προστασίας Ανηλίκων (Καλαμάτα 1947), τακτικός εταίρος της Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρίας Ελλάδος, τακτικό μέλος της Εταιρίας Ιστορικών Νεωτέρου Ελληνισμού και αντιπρόεδρος της Εταιρίας Ευβοϊκών Σπουδών (1978). Τιμήθηκε με το Χρυσό Μετάλλιο της Μητρός των Εκκλησιών, με τον Ταξιάρχη Γεωργίου Α΄ (από τον Βασιλέα Παύλο), καθώς επίσης και με το Χρυσό Σταυρό των Ορθοδόξων Σταυροφόρων του Παναγίου Τάφου και με διεθνές παράσημο Φίλων του Προσκοπισμού. To 1998 διετέλεσε Τοποτηρητής της Αρχιεπισκοπής Αθηνών και του χηρεύοντος Αρχιεπισκοπικού θρόνου , μετά το θάνατο του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αθηνών κυρού Σεραφείμ (Τίκα).

Πέθανε στις 28 Φεβρουαρίου 2007 σε ηλικία 89 ετών. Κατά την ημερομηνία της κοιμησεώς του ήταν ο μεγαλύτερος σε ηλικία Μητροπολίτης της Εκκλησίας της Ελλάδος και ο αρχαιότερος κατά τα πρεσβεία χειροτονίας.

De Siris

Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2013

John Ernst Steinbeck


Τζον Ερνστ Στάινμπεκ 

Ο Τζον Ερνστ Στάινμπεκ γεννήθηκε στο Σαλίνας Βάλεϋ της Καλιφόρνια των ΗΠΑ στις  27 Φεβρουαρίου 1902 και πέθανε στην Νέα Υόρκη στις 20 Δεκεμβρίου 1968, ήταν Αμερικανός συγγραφέας. Έγραψε το βραβευμένο με Βραβείο Πούλιτζερ μυθιστόρημα Τα Σταφύλια της Οργής (1939) και τη νουβέλα Άνθρωποι και Ποντίκια (1937). Συνέγραψε συνολικά είκοσι επτά βιβλία, τα οποία περιλαμβάνουν 16 μυθιστορήματα, έξι πραγματικές ιστορίες και πέντε συλλογές διηγημάτων. Το 1962 ο Στάινμπεκ τιμήθηκε με το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας.

Βιογραφία

Ο Τζον Ερνστ Στάινμπεκ Ο Νεότερος γεννήθηκε στις 27 Φεβρουαρίου 1902 στην πόλη Σαλίνας στην Καλιφόρνια. Ήταν γερμανικής και ιρλανδικής καταγωγής. Ο Γιόχαν Άντολφ Γκροστάινμπεκ, ο προπάππος του Στάινμπεκ από την πλευρά του πατέρα του, είχε συντομεύσει το όνομα σε Στάινμπεκ όταν μετανάστευσε στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η οικογενειακή φάρμα στο Χάιλιχενχάους στη Γερμανία ονομάζεται μέχρι σήμερα Γκροστάινμπεκ.

Ο πατέρας του, Τζον Στάινμπεκ Ο Πρεσβύτερος, υπηρέτησε στην περιοχή του Μοντερέυ ως ταμίας. Η μητέρα του Τζον, Όλιβ Χάμιλτον, μια πρώην δασκάλα, μοιραζόταν με τον Τζον το πάθος για διάβασμα και γράψιμο. Ο Στάινμπεκ ζούσε σε μια μικρή αγροτική πόλη που ήταν ουσιαστικά ένας μεθοριακός οικισμός, ευρισκόμενος στη μέση μερικών από τις πιο εύφορες εκτάσεις γης του κόσμου. Περνούσε τα καλοκαίρια του δουλεύοντας σε κοντινά κτηνοτροφικά αγροκτήματα και μετά με μετανάστες εργάτες στο αγρόκτημα Spreckels. Γνώρισε τη σκληρότερη διάσταση της ζωής των μεταναστών και τη σκοτεινότερη πλευρά της ανθρώπινης φύσης, υλικό το οποίο εξέφρασε σε έργα όπως το Άνθρωποι και Ποντίκια. Εξερευνούσε επίσης το περιβάλλον του περπατώντας στα τοπικά δάση, αγρούς και φάρμες.

Το 1919, ο Στάινμπεκ αποφοίτησε από το Λύκειο του Σαλίνας και παρακολουθούσε με διαλείμματα μαθήματα στο Πανεπιστήμιο Στάνφορντ μέχρι το 1925, φεύγοντας τελικά από το πανεπιστήμιο χωρίς να πάρει πτυχίο. Ταξίδεψε στη Νέα Υόρκη κι έκανε κάθε είδους παράδοξη δουλειά ενώ κυνηγούσε το όνειρό του να γίνει συγγραφέας. Όταν απέτυχε να δημοσιεύσει κάποιο έργο του επέστρεψε στην Καλιφόρνια όπου εργάστηκε για κάποιο διάστημα ως ξεναγός το 1928 και ως επιστάτης στο ιχθυοτροφείο του Ταχόε Σίτυ, όπου θα συναντούσε την τουρίστρια Κάρολ Χέννινγκ, τη μέλλουσα πρώτη του σύζυγο. Ο Στάινμπεκ και η Χέννινγκ παντρεύτηκαν τον Ιανουάριο του 1930.

Ο Στάινμπεκ έζησε το μεγαλύτερο μέρος Μεγάλης Ύφεσης και του γάμου του με την Κάρολ σε ένα εξοχικό που ανήκε στον πατέρα του στην κωμόπολη Πασίφικ Γκρόουβ στην Καλιφόρνια στην Χερσόνησο του Μοντερέυ, λίγα τετράγωνα μακριά από την πόλη του Μοντερέυ. Ο πατέρας του Στάινμπεκ τού παρείχε στέγαση δωρεάν μαζί με χαρτί για τα χειρόγραφά του και πολύ σημαντικά δάνεια στα τέλη του 1928, τα οποία επέτρεψαν στον Στάινμπεκ να εγκαταλείψει μια πολύ κουραστική δουλειά σε μια αποθήκη εμπορευμάτων στο Σαν Φρανσίσκο και να επικεντρωθεί στην τέχνη του.

Μετά την έκδοση του μυθιστορήματος Η Πεδιάδα της Τορτίλια (Tortilla Flat) το 1935, η οποία διαδραματίζεται στο Μοντερέυ, της πρώτης του εμπορικής επιτυχίας, οι Στάινμπεκ αναδύθηκαν από τη σχετική φτώχεια κι έχτισαν ένα καλοκαιρινό ράντσο-σπίτι στην κωμόπολη Λος Γκάτος. Το 1940 πήγε ένα ταξίδι γύρω από τον Κόλπο της Καλιφόρνια μαζί με τον στενό του φίλο, Εντ Ρίκετς, για να μαζέψουν βιολογικά δείγματα. Το έργο The Log from the Sea of Cortez περιγράφει την εμπειρία του. Αν και η Κάρολ συνόδευσε τον Στάινμπεκ στο ταξίδι, ο γάμος τους είχε αρχίσει να έχει προβλήματα μέχρι εκείνη την εποχή, και θα τελείωνε τελικά το 1941, τον καιρό που ο Στάινμπεκ δούλευε στο χειρόγραφο για το βιβλίο.

Το 1943,ο Στάινμπεκ κατέθεσε αίτηση διαζυγίου κατά της Κάρολ και παντρεύτηκε την Γκουίντολιν "Γκουίν" Κόνγκερ, με την οποία απέκτησε δύο παιδιά - τον συγγραφέα Τόμας "Τομ" Μάιλς Στάινμπεκ το 1944 και τον συγγραφέα και πολεμικό ανταποκριτή Τζον Στάινμπεκ IV (1946-1991). Ο Στάινμπεκ και η δεύτερη σύζυγός του χώρισαν το 1950. Το Δεκέμβριο του 1950, ο Στάινμπεκ παντρεύτηκε την προϊσταμένη σκηνής Ελέιν Σκοτ μέσα σε μια εβδομάδα από την οριστικοποίηση του διαζυγίου της από τον ηθοποιό Ζάκαρι Σκοτ. Αυτός ο γάμος διήρκεσε μέχρι το θάνατο του Στάινμπεκ το 1968.

Το 1948 ο Στάινμπεκ περιηγήθηκε στη Σοβιετική Ένωση με τον φημισμένο φωτογράφο Ρόμπερτ Κάπα. Επισκέφτηκαν τη Μόσχα, το Κίεβο, την Τιφλίδα, το Μπατούμι και το Στάλινγκραντ. Το βιβλίο του για τις εμπειρίες τους Ρωσικό Ημερολόγιο, εικονογραφήθηκε με φωτογραφίες του Κάπα. Εκείνη τη χρονιά εκλέχτηκε μέλος της Αμερικανικής Ακαδημίας Τεχνών και Γραμμάτων.

Το 1966, ο Στάινμπεκ ταξίδεψε στο Τελ Αβίβ για να επισκεφτεί το χώρο του Βουνού της Ελπίδας, μιας αγροτικής κοινότητας ιδρυμένης από τον παππού του στο Ισραήλ, του οποίου ο αδελφός, Φρίντιχ Γκροσστάινμπεκ, δολοφονήθηκε από Άραβες διαγουμιστές στις 11 Ιανουαρίου 1858.

Ο Τζον Στάινμπεκ πέθανε στη Νέα Υόρκη στις 20 Δεκεμβρίου 1968 από καρδιακή ασθένεια και καρδιακή ανεπάρκεια. Ήταν 66 ετών και είχε υπάρξει σε όλη του τη ζωή καπνιστής. Η αυτοψία έδειξε σχεδόν πλήρη απόφραξη των κυρίων στεφανιαίων αρτηριών

Σύμφωνα με τις επιθυμίες του, το σώμα του αποτεφρώθηκε και μία τεφροδόχος που περιείχε τις στάχτες του ενταφιάστηκε στον οικογενειακό τάφο στο Garden of Memories Memorial Park στην πόλη Σαλίνας. Οι στάχτες του τοποθετήθηκαν μαζί με εκείνες των Χάμιλτον (παππούδων του). Η τρίτη σύζυγός του Ελέιν, θάφτηκε μαζί του το 2004. Είχε γράψει νωρίτερα στο γιατρό του πως ένιωθε πολύ βαθιά "μέσα στη σάρκα του" και πως δε θα επιβίωνε το σωματικό θάνατο του και ότι το βιολογικό τέλος της ζωής του θα ήταν και το οριστικό.

Λογοτεχνική καριέρα

Το πρώτο μυθιστόρημα του Στάινμπεκ Η Χρυσή Κούπα (Cup of Gold), που δημοσιεύτηκε το 1929, βασίζεται στη ζωή και το θάνατο του κουρσάρου Χένρι Μόργκαν. Επικεντρώνεται στην επίθεση και λεηλασία της πόλης του Παναμά από τον Μόργκαν, η οποία κάποιες φορές αναφέρεται ως "Χρυσή Κούπα", και σε μια γυναίκα πιο ξανθιά και από τον ήλιο, η οποία λέγεται πως βρισκόταν εκεί.

Μετά τη Χρυσή Κουπά, ανάμεσα στο 1931 και στο 1933 ο Στάινμπεκ παρήγαγε τρία μικρότερα έργα. Οι Βοσκές του Ουρανού (The Pastures of Heaven), δημοσιευμένο το 1932, αποτελούνταν συνδεδεμένες μεταξύ τους ιστορίες για μια κοιλάδα κοντά στο Μοντερέυ, που ανακαλύφθηκε από έναν Ισπανό δεκανέα ενώ καταδίωκε δραπέτες γηγενείς Ινδιάνους σκλάβους. Το 1933 ο Στάινμπεκ δημοσίευσε Το Κόκκινο Πόνι (The Red Pony), μια 100σέλιδη ιστορία με τέσσερα κεφάλαια, μια συρραφή αναμνήσεων από την παιδική ηλικία του Στάινμπεκ. Το Σ' Έναν Άγνωστο Θεό (To A God Unknown) διηγείται τη ζωή κάποιου που ρυθμίζει νόμιμα με την κυβέρνηση την πρόθεση να αποκτήσει τον τίτλο του (homesteader) και της οικογένειάς του, απεικονίζοντας ένα χαρακτήρα με μία πρωτόγονη και παγανιστική λατρεία για τη γη στην οποία εργάζεται.

Ο Στάινμπεκ κατάφερε την πρώτη του επιτυχία με το μυθιστόρημα Η Πεδιάδα της Τορτίλια (Tortillia Flat,1935), το οποίο κέρδισε το Χρυσό Μετάλλιο της Λέσχης της Κοινοπολιτείας της Καλιφόρνια. Το βιβλίο απεικονίζει τις περιπέτειες μιας ομάδας αταξικών και συνήθως άστεγων νεαρών αντρών στο Μοντερέυ μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, λίγο πριν την Ποταπαγόρευση. Οι χαρακτήρες, οι οποίοι παρουσιάζονται με μια ειρωνική σύγκριση με μυθικούς ιππότες σε μια αναζήτηση, απορρίπτουν όλα τα καθιερωμένα ήθη και έθιμα της αμερικανικής κοινωνίας για να απολαύσουν έναν έκλυτο βίο, επικεντρωμένο στο κρασί, τη λαγνεία, τη συντροφικότητα και τις μικροκλοπές. Το βιβλίο έγινε ταινία το 1942, με πρωταγωνιστές τους Σπένσερ Τρέισι, Χέντι Λαμάρ και Τζον Γκάρφιλντ, φίλο του Στάινμπεκ.

Ο Στάινμπεκ ξεκίνησε να γράφει μια σειρά με "ιστορίες της Καλιφόρνια" και φανταστικές ιστορίες σχετικά με τις αμμοθύελλες που σάρωσαν τις πεδιάδες των ΗΠΑ και του Καναδά από το 1930 έως το 1936 (Dust Bowl), προκαλώντας τεράστιες καταστροφές. Οι ιστορίες αυτές τοποθετούνταν ανάμεσα σε καθημερινούς ανθρώπους κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης. Σε αυτές περιλαμβάνονται οι Σε Αμφίβολη Μάχη (In Dubious Battle), Άνθρωποι και Ποντίκια (Of Mice and Men) και Τα Σταφύλια της Οργής (The Grapes of Wrath). Το Άνθρωποι και Ποντίκια, που ασχολείται με τα όνειρα δύο μεταναστών εργατών που δουλεύουν το χώμα της Καλιφόρνια, επευφημήθηκε ιδιαίτερα από τους κριτικούς.

Η θεατρική μεταφορά του Άνθρωποι και Ποντίκια σημείωσε τεράστια επιτυχία, με πρωταγωνιστές τον Μπρόντερικ Κρόφορντ ως τον πνευματικά παιδαριώδη αλλά σωματικά δυνατό πλανόδιο εργάτη αγροκτημάτων, "Λένι" και τον Ουάλλας Φορντ ως το σύντροφό του, "Τζορτζ". Παρολ'αυτά, ο Στάινμπεκ αρνήθηκε να ταξιδέψει από το σπίτι του στην Καλιφόρνια για να παρακολουθήσει μια παράσταση του έργου όσο παιζόταν στη Νέα Υόρκη, λέγοντας στον Κάουφμαν ότι το έργο όπως υπήρχε στο δικό του μυαλό ήταν "τέλειο" και οτιδήποτε παρουσιαζόταν στη σκηνή θα ήταν απλώς μια απογοήτευση. Ο Στάινμπεκ θα έγραφε δύο ακόμα θεατρικά έργα (Το Φεγγάρι Χαμήλωσε και Burning Bright).

Το Άνθρωποι και Ποντίκια μεταφέρθηκε το 1939 από το Χόλιγουντ στον κινηματογράφο, όπου έπαιζε ο Λον Τσάνι ο Νεότερος (ο οποίος είχε υποδυθεί αυτό το ρόλο και στην παραγωγή του έργου στο Λος Άντζελες) το Λένι και ο Μπέρτζες Μέρεντιθ τον Τζορτζ. Ο Στάινμπεκ ακολούθησε το κύμα της επιτυχίας με Τα Σταφύλια της Οργής (1939), βασισμένο σε άρθρα που είχε δημοσιεύσει σε εφημερίδα στο Σαν Φραντσίσκο. Το μυθιστόρημα θα θεωρούνταν από πολλούς το καλύτερο έργο του. Κέρδισε το Βραβείο Πούλιτζερ το 1940, ενώ έγινε περίφημη ταινία σε σκηνοθεσία Τζον Φορντ, με πρωταγωνιστή τον Χένρι Φόντα ως Τομ Τζόουντ, ο οποίος προτάθηκε για όσκαρ για αυτή την ερμηνεία του.

Η επιτυχία του Τα Σταφύλια της Οργής δεν στερήθηκε αμφισβητήσεων, καθώς οι φιλελεύθερες πολιτικές απόψεις του Στάινμπεκ, η απεικόνιση της αρνητικής πλευράς του καπιταλισμού και η μυθική επανερμηνεία των ιστορικών γεγονότων των μεταναστεύσεων εξαιτίας του Dust Bowl οδήγησαν σε αντιδράσεις εναντίον του συγγραφέα, ιδιαίτερα στην ιδιαίτερη πατρίδα του. Πράγματι, υποστηρίζοντας ότι το βιβλίο ήταν και άσεμνο και παραπλανητικό σχετικά με τις συνθήκες στην επαρχία, το Συμβούλιο της επαρχίας Κερν απαγόρευσε το βιβλίο από τα δημόσια σχολεία και βιβλιοθήκες της επαρχίας τον Αύγουστο του 1939. Αυτή η απαγόρευση ίσχυε μέχρι τον Ιανουάριο του 1941. Σχετικά με αυτές τις αντιρρήσεις, ο Στάινμπεκ έγραψε, "Η δυσφήμισή μου εκεί έξω από τους μεγάλους γαιοκτήμονες και τραπεζίτες είναι αρκετά κακή. Το τελευταίο είναι μια φήμη από αυτούς ότι οι κάτοικοι της Οκλαχόμα με μισούν και έχουν απειλήσει να με σκοτώσουν επειδή λέω ψέματα γι' αυτούς. Είμαι τρομοκρατημένος με την αυξανόμενη οργή από αυτό το καταραμένο πράγμα. Έχει ξεφύγει εντελώς από τον έλεγχο, εννοώ ένα είδος υστερίας αναπτύσσεται για το βιβλίο και αυτό δεν είναι καθόλου υγιές."

Οι κινηματογραφικές εκδοχές των Τα Σταφύλια της Οργής και Άνθρωποι και Ποντίκια (από δύο διαφορετικά κινηματογραφικά στούντιο) γυρίζονταν ταυτόχρονα, επιτρέποντας στον Στάινμπεκ να περνάει μια ολόκληρη μέρα στο πλατό του Τα Σταφύλια της Οργής και την επόμενη μέρα στο πλατό του Άνθρωποι και Ποντίκια.

Εντ Ρίκετς

Κατά τη δεκαετία του '30 και του '40, ο βιολόγος και οικολόγος, Εντ Ρίκετς, ενέπνευσε έντονα το γράψιμο του Στάινμπεκ. Ο Στάινμπεκ πήγαινε με συχνά μικρές εκδρομές με τον Ρίκετς στις ακτές της Καλιφόρνια για να βρίσκει ο Στάινμπεκ χρόνο για ανάπαυση από το γράψιμό του και να συλλέγουν βιολογικά δείγματα, τα οποία ο Ρίκετς πουλούσε ως επάγγελμα. Το κοινό τους βιβλίο για μία αποστολή για να συλλέξουν δείγματα από τον Κόλπο της Καλιφόρνια το 1940, το οποίο ήταν εν μέρει βιβλίο ταξιδιωτικού περιεχομένου και εν μέρει ασχολούνταν με τη φυσική ιστορία, δημοσιευμένο μόλις οι ΗΠΑ εισήλθαν στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, δε βρήκε κανένα κοινό και οι πωλήσεις δεν πήγαν καλά. Παρόλ' αυτά, το 1951, ο Στάινμπεκ επαναδημοσίευσε το αφηγηματικό μέρος του βιβλίου ως The Log from the Sea of Cortez, με το όνομά του μόνο (αν και ο Ρίκετς είχε γράψει λίγο από αυτό). Αυτό το βιβλίο κυκλοφορεί μέχρι σήμερα.

Ο Ρίκετς υπήρξε το μοντέλο του Στάινμπεκ για το χαρακτήρα του "Ντοκ" από το Ο Δρόμος με τις Φάμπρικες (Cannery Road, 1945) και Γλυικά Πέμπτη (Sweet Thursday, 1954), τον "Φίλο Εντ" στο Burning Bright και χαρακτήρες των Σε Αμφίβολη Μάχη (In Dubious Battle, 1936) και Τα Σταφύλια της Οργής (The Grapes of Wrath, 1939). Οικολογικά θέματα επαναλαμβάνονται συχνά σε μυθιστορήματα του Στάινμπεκ εκείνη την περίοδο.

Οι στενές σχέσεις του Στάινμπεκ με το Ρίκετς τελείωασν το 1941 όταν ο Στάινμπεκ μετακόμισε από το Πασίφικ Γκρόουβ και χώρισε με τη γυναίκα του, Κάρολ. Ο βιογράφος του Ρίκετς, Έρικ Ένο Ταμ, σημειώνει ότι, εκτός από το Ανατολικά της Εδέμ (East of Eden, 1952), το γράψιμο του Στάινμπεκ παρήκμασε βαθμιαία μετά τον πρόωρο θάνατο του Ρίκετς το 1948.

Β' Παγκόσμιος Πόλεμος

Το μυθιστόρημά του Το Φεγγάρι Χαμήλωσε (1942) σχετικά με το πνεύμα αντίστασης, το οποίο έχει ως πηγή έμπνευσης το Σωκράτη, σε ένα κατειλημμένο από τους Ναζί χωριό στη Βόρεια Ευρώπη, έγινε σχεδόν αμέσως ταινία. Πολλοί υποθέτουν πως η ανώνυμη χώρα του μυθιστορήματος είναι η Νορβηγία και το 1945 ο Στάινμπεκ έλαβε το Μετάλλιο της Ελευθερίας από το Νορβηγό βασιλιά Χαακόν ΣΤ' για τη λογοτεχνική συνεισφορά του στο κίνημα της νορβηγικής αντίστασης.

Το 1943, ο Στάινμπεκ υπηρέτησε ως πολεμικός ανταποκριτής στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο για την εφημερίδα New York Herald Tribune και δούλεψε με το Γραφείο Στρατηγικών Υπηρεσιών (τον πρόγονο της CIA), Εκείνη την εποχή έγινε φίλος με τον Ουίλ Λανγκ Τζ. του περιοδικού Life. Κατά τη διάρκεια του πολέμου ο Στάινμπεκ ακολούθησε τις αποστολές κομάντο του προγράμματος Beach Jumpers του Ντάγκλας Φέρμπανκς Τζ., οι οποίες εξαπέλυαν επιχειρήσεις αντιπερισπασμού με μικρές μονάδες εναντίον νησιών Μεσογείου που κρατούνταν από τους Γερμανούς. Κάποια από τα γραπτά του εκείνης της περιόδου ενσωματώθηκαν σε ένα ντοκιμαντέρ με τίτλο Ήταν Κάποτε ένας Πόλεμος (Once There Was A War,1958).

Ο Στάινμπεκ επέστρεψε από τον πόλεμο με αρκετά τραύματα από οβίδες αλλά φέροντας και ψυχολογικά τραύματα. Θεράπευσε τον εαυτό του, όπως πάντα, γράφοντας. Έγραψε το Στον ίσκιο του θανάτου (Lifeboat, 1944) του Άλφρεντ Χίτσκοκ και την ταινία A Medal for Benny (1945) μαζί με τον σεναριογράφο Τζακ Ουάγκνερ σχετικά με φίλους (paisanos) από την Πεδιάδα της Τορτίλια που πηγαίνουν στον πόλεμο. Αργότερα ζήτησε να αφαιρεθεί το όνομα του από τους τίτλους του Στον ίσκιο του θανάτου διότι πίστευε πως η τελική μορφή της ταινίας περιείχε ρατσιστικά υπονοούμενα. Το 1944, υποφέροντας από νοσταλγία για τη ζωή του στο Μοντερέυ και το Πασίφικ Γκρόουβ τη δεκαετία του '30, έγραψε και το Ο Δρόμος με τις Φάμπρικες (Cannery Row,1945), το οποίο έγινε τόσο διάσημο ώστε η Λεωφόρος Ocean View στο Μοντερέυ, όπου διαδραματίζεται το βιβλίο, μετονομάστηκε τελικά σε Cannery Row το 1958.

Μετά το τέλος του πολέμου έγραψε Το Μαργαριτάρι (The Pearl, 1947) ξέροντας ήδη πως θα γυριστεί σε ταινία. Η ιστορία εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο τεύχος του Δεκεμβρίου του 1945 στο περιοδικό Woman's Home Companion ως Το Μαργαριτάρι του Κόσμου. Εικονογραφήθηκε από τον Τζον Άλαν Μάξγουελ. Το μυθιστόρημα είναι μια ευφάνταστη αφήγηση μιας ιστορίας που άκουσε ο Στάινμπεκ στη Λα Παζ το 1940, όπως αφηγείται στο The Log From the Sea of Cortez, την οποία περιέγραψε στο Κεφάλαιο 11 ως "τόσο σαν παραβολή που σχεδόν δεν μπορεί να είναι". Ο Στάινμπεκ ταξίδεψε στο Μεξικό για τα γυρίσματα με τον Ουάγκνερ, ο οποίος βοήθησε με το σενάριο. Στο ταξίδι θα εμπνεόταν από την ιστορία του Εμιλιάνο Ζαπάτα και κατόπιν έγραψε ένα κινηματογραφικό σενάριο (Viva Zapata!) σε σκηνοθεσία Ελία Καζάν με πρωταγωνιστές τους Μάρλον Μπράντο και Άντονι Κουίν.

Νέα Υόρκη

Μετά το διαζύγιο του από την Γκουέντολιν Κόνγκερ και το θάνατο του Εντ Ρίκετς (όταν το αυτοκίνητό του χτυπήθηκε από τρένο το 1948), ο Στάινμπεκ παντρεύτηκε για τελευταία φορά το 1950. Λίγο αργότερα άρχισε να δουλεύει πάνω στο Ανατολικά της Εδέμ (1952), το οποίο θεωρούσε το καλύτερο του έργο.

Το 1952, ο Τζον Στάινμπεκ εμφανίστηκε ως αφηγητής στην ταινία της 20th Century Fox Το Τελευταίο Φύλλο (O. Henry's Full House). Αν και ο Στάινμπεκ αργότερα παραδέχτηκε ότι ένιωθε άβολα μπροστά στην κάμερα, παρείχε ενδιαφέρουσες εισαγωγές σε αρκετές κινηματογραφικές μεταφορές διηγημάτων του θρυλικού συγγραφέα Ο. Χένρι. Περίπου την ίδια εποχή, ο Στάινμπεκ ηχογράφησε αναγνώσεις αρκετών διηγημάτων του για την Columbia Records. Παρά την κάποια έλλειψη άνεσης από τον Στάινμπεκ, οι ηχογραφήσεις παρέχουν μια καταγραφή της βαθιάς, ηχηρής φωνής του.

Μετά την επιτυχία του Viva Zapata!, ο Στάινμπεκ συνεργάστηκε με τον Καζάν στο Ανατολικά της Εδέμ (East of Eden), το κινηματογραφικό ντεμπούτο του Τζέημς Ντην.

Έργα

Το χρυσό κύπελλο (Cup of Gold) (1929)
Οι Ουράνιες Βοσκές (The Pastures of Heaven) - συλλογή διηγημάτων (1932)
Το κόκκινο πουλάρι (The Red Pony) (1933)
Σ' Έναν Άγνωστο Θεό (To A God Unknown) (1933)
Η Πεδιάδα της Τορτίγια (Tortilla Flat) (1935)
Σε Αμφίβολη Μάχη (In Dubious Battle) (1936)
Άνθρωποι Και Ποντίκια (Of Mice And Men) (1937)
Η Μακριά Κοιλάδα (The Long Valley) - συλλογή διηγημάτων (1938)
Τα Σταφύλια της Οργής (The Grapes of Wrath) (1939)
Η Θάλασσα του Κορτέζ (Sea of Cortez) (1941)
The Forgotten Village - σενάριο (1941)
Το Φεγγάρι Έπεσε (The Moon is Down) (1942)
Στον ίσκιο του θανάτου (Lifeboat) - σενάριο (1944)
Ο Δρόμος με τις Φάμπρικες (Cannery Row) (1945)
Το δύστροπο λεωφορείο (The Wayward Bus) (1947)
Το Μαργαριτάρι (The Pearl) (1948)
Ρωσικό Ημερολόγιο (A Russian Journal) (1948)
Burning Bright - θεατρικό (1950)
Ανατολικά της Εδέμ (East of Eden) (1952)
Βίβα Ζαπάτα! (Viva Zapata!) - σενάριο (1952)
Γλυκιά Πέμπτη (Sweet Thursday) (1954)
Η Σύντομη Βασιλεία του Πιπίνου (The Short Reign of Pippin IV) (1957)
Ο Χειμώνας της πίκρας μας (The Winter of Our Discontent) (1961)
Ταξίδι με τον Τσάρλι: Αναζητώντας την Αμερική (Travels With Charley: In Search of America) (1962)
Αμερική και Αμερικάνοι (America and Americans) - δοκίμιο (1966)

Ελληνικές μεταφράσεις

Το χρυσό κύπελλο : Σωτ.Πατατζής (";")
Οι Ουράνιες Βοσκές : Σοφία Μαυροειδή-Παπαδάκη ("Γ.Παπαδημητρίου")
Το κόκκινο πουλάρι : Δ.Π.Κωστελένος ("Άγκυρα")
Σ' έναν άγνωστο Θεό  : Γ.Κριμπάς ("Άγκυρα")
Tortilla Flat : Μ.Δημοπούλου (";")
Άνθρωποι και ποντίκια : Αλίκη Βρανά ("Άγκυρα")
Τα Σταφύλια της Οργής : Κοσμάς Πολίτης ("Βιβλιοθήκη για όλους")
Το Φεγγάρι έπεσε : Κοσμάς Πολίτης ("Σ.Ι.Ζαχαρόπουλος")
Ο δρόμος με τις φάμπρικες : Δ.Π.Κωστελένος ("Παγκόσμια Λογοτεχνία")
Το δύστροπο λεωφορείο : Ρ.Πολίτη ("Κλασσική Βιβλιοθήκη")
Το Μαργαριτάρι : Λ.Πολενάκης ("Άγκυρα")
Ανατολικά της Εδέμ : Κοσμάς Πολίτης ("Αυλός")
Η σύντομη βασιλεία του Πιπίνου Δ΄ : Πάκα ("Παρατηρητής")
Ο χειμώνας της πίκρας μας : Μανώλης Κορνήλιος ("Αυλός")

De Siris

Elizabeth Taylor


Ελίζαμπεθ Τέιλορ 

Η Ελίζαμπεθ Τέιλορ γεννήθηκε στις 27 Φεβρουαρίου 1932 και πέθανε στις 23 Μαρτίου 2011, ήταν Αμερικανίδα ηθοποιός.

Γεννήθηκε στο Χάμστεντ του Λονδίνου από Αμερικανούς γονείς και η οικογένειά της επέστρεψε στις Η.Π.Α μετά το ξέσπασμα του Β' παγκοσμίου πολέμου, ενώ η Τέιλορ ήταν 7 χρονών. Ξεκίνησε την καριέρα της ως παιδί θαύμα το 1943 με την ταινία Σιωπηλός κατήγορος. Συνέχισε να γυρίζει ταινίες και τη δεκαετία του πενήντα και αποτέλεσε τη μεγαλύτερη σταρ του αμερικανικού κινηματογράφου.

Είχε προταθεί για βραβείο Όσκαρ 5 φορές και το έχει κερδίσει δύο, την πρώτη για την ταινία Ζήσαμε στην Αμαρτία του 1960 και τη δεύτερη για το Ποιος Φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ; του 1966. Άλλες αξιόλογες ταινίες της είναι Μια θέση στον ήλιο του 1951, Ο Γίγας του 1955, Όσα δε σβήνει ο χρόνος του 1957, Λυσσασμένη Γάτα του 1958 και Ξαφνικά, Πέρυσι το Καλοκαίρι του 1959.

Η ηθοποιός το 1959 ασπάστηκε τον ιουδαϊσμό. Γνωστό είναι επίσης το γεγονός ότι παντρεύτηκε 8 φορές, εκ των οποίων τις δύο με τον Ρίτσαρντ Μπάρτον. Αγαπούσε πολύ τα κοσμήματα, τα αρώματα και ήταν διάσημη για τα βιολετιά της μάτια. Είχε αποκτήσει 2 γιους και 2 κόρες. Το ειδύλλιό της με τον Ρίτσαρντ Μπάρτον αποτελεί ένα απ' τα πιο αξιομνημόνευτα στην ιστορία του Χόλυγουντ.

Η ηθοποιός πέθανε σε ιδιωτική κλινική του Λος Άντζελες από καρδιακή ανεπάρκεια σε ηλικία 79 ετών. Το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου την έχει κατατάξει έβδομη στη λίστα με τις 25 μεγαλύτερες σταρ όλων των εποχών.

Επιλεγμένη Φιλμογραφία

Σιωπηλός κατήγορος (Lassie Come Home, 1943)
Ο Πύργος του Πόνου / Τζέιν Έιρ (Jane Eyre, 1944)
Ο αλήτης και η αμαζόνα (National Velvet, 1944)
Οι λευκοί βράχοι του Ντόβερ (The White Cliffs of Dover, 1944)
Λάσι ένας γενναίος σκύλος (Courage of Lassie, 1945)
Η ζωή με τον πατέρα (Life with Father, 1947)
Η Τζούλια παρεκτρέπεται (Julia Misbehaves, 1948)
Μικρές κυρίες (Little Women, 1949)
Αγάπησα έναν προδότη (Conspirator, 1949)
Ο Μπαμπάς της Νύφης (Father of the Bride, 1950)
Ο πεθερός της νύφης (Father's Little Dividend, 1951)
Μια θέση στον ήλιο (A Place in the Sun, 1951)
Ιβανόης (Ivanhoe, 1952)
Το κορίτσι που τα είχε όλα (The Girl Who Had Everything, 1953)
Στο δρόμο των ελεφάντων (Elephant Walk, 1954)
Ραψωδία έρωτος - (Rhapsody, 1954)
Ο ωραίος Μπρούμελ (Beau Brummell, 1954)
Η τελευταία φορά που είδα το Παρίσι (The Last Time I Saw Paris, 1954)
Ο Γίγας (Giant, 1956)
Όσα δε σβήνει ο χρόνος (Raintree County, 1957)
Λυσσασμένη Γάτα (Cat on a Hot Tin Roof, 1958)
Ξαφνικά, Πέρυσι το Καλοκαίρι (Suddenly Last Summer,1959)
Ζήσαμε στην Αμαρτία (Butterfield 8, 1960) - Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου
Κλεοπάτρα (Cleopatra, 1963)
Διεθνές Ξενοδοχείο (The V.I.P.s, 1963)
Πύργοι στην άμμο (The Sandpiper, 1965)
Ποιος Φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ; (Who's Afraid of Virginia Woolf?, 1966) - Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου
Η στρίγγλα που έγινε αρνάκι (The Taming of the Shrew, 1967)
Ανταύγειες σε χρυσά μάτια (Reflections in a Golden Eye, 1967)
Οι εραστές της νύχτας (The Comedians, 1967)
Το μεγάλο μυστικό της (Secret Ceremony, 1968)
Ανεμοδαρμένος λόφος (Boom, 1968)
Το παιχνίδι του έρωτα και του πόθου (The Only Game in Town, 1970)
Δε μπορούμε να ζούμε με αναμνήσεις (Ash Wednesday, 1973)
Στον καθρέφτη είδα το δολοφόνο (The Mirror Crack'd, 1980)
The Flintstones, 1994

De Siris

Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου 2013

Πάνος Μπεγλίτης


Πάνος Μπεγλίτης

Ο Πάνος Μπεγλίτης, γεννήθηκε στις 25 Φεβρουαρίου 1957, είναι Έλληνας πολιτικός και διπλωμάτης.

Βιογραφικά στοιχεία

Γεννήθηκε στο Βέλο Κορινθίας. Σπούδασε Νομική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και Διπλωματία στην Εθνική Σχολή Δημόσιας Διοίκησης, ενώ απέκτησε μεταπτυχιακό στο Διεθνές Δίκαιο και τις Διεθνείς Σχέσεις από το Πανεπιστήμιο της Σορβόνης με υποτροφία του Ιδρύματος Ωνάση.

Το 1987 προσελήφθη στην διπλωματική υπηρεσία του Υπουργείου Εξωτερικών. Κατά το διάστημα 1992-1996 ήταν μέλος της Μόνιμη Αντιπροσωπεία της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ενώ στο διάστημα 1999-2004 ήταν διευθυντής της υπηρεσίας ενημέρωσης του Υπουργείου Εξωτερικών. Το 2004 εξελέγη Ευρωβουλευτής με το ΠΑΣΟΚ. Στις εκλογές του 2007 εξελέγη Βουλευτής Κορινθίας με το ΠΑΣΟΚ και επανεξελέγη το 2009. Τον Οκτώβριο του 2009 ανέλαβε Αναπληρωτής Υπουργός Εθνικής Άμυνας στην Κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου 2009. Με τον ανασχηματισμό της 17ης Ιουνίου 2011 αναβαθμίστηκε στη θέση του υπουργού Εθνικής Άμυνας, θέση την οποία κράτησε μέχρι την παραίτηση της κυβέρνησης Παπανδρέου το Νοέμβριο του 2011.

Είναι παντρεμένος με την Μαρία Γαργάλη, με την οποία απέκτησε δύο παιδιά.

De Siris

Σάββατο 23 Φεβρουαρίου 2013

Κυριάκος Παπαδόπουλος


Κυριάκος Παπαδόπουλος

Ο Κυριάκος Παπαδόπουλος είναι Έλληνας ποδοσφαιριστής, με καταγωγή από το Σβορώνο Πιερίας, διεθνής με την Εθνική Παίδων, την Εθνική Νέων και με την Εθνική ανδρών. Αυτή την περίοδο έχει συμβόλαιο με την γερμανική ομάδα Σάλκε. Αγωνίζεται ως κεντρικός αμυντικός, περιστασιακά και αμυντικός μέσος.

Βιογραφία

Γεννήθηκε στις 23 Φεβρουαρίου του 1992 και έκανε τα πρώτα του βήματα στην ιδιαίτερη πατρίδα του. Μέχρι το 2007 αγωνίστηκε σε ερασιτεχνική κατηγορία, στον ΓΑΣ Σβορώνου. Στα μέσα της ίδιας χρονιάς, υπέγραψε συμβόλαιο με τον Ολυμπιακό, μέχρι τις 30 Ιουνίου 2010. Η θέση που αγωνίζεται είναι αυτή του αμυντικού.

Αξίζει να σημειωθεί ότι από την περίοδο που έγινε παίκτης του Ολυμπιακού κατέχει το ρεκόρ του νεαρότερου σε ηλικία ποδοσφαιριστή (15,5 ετών) στη Σούπερ Λίγκα. Επίσης, σε ηλικία 15 ετών, έγινε ο νεότερος παίκτης που έλαβε μέρος σε προπόνηση του Ολυμπιακού.

Στις 2 Δεκεμβρίου του 2007 στη νίκη του Ολυμπιακού επί του Ατρόμητου στο Περιστέρι, με 3-1, ο Κυριάκος Παπαδόπουλος έγινε ο νεότερος ποδοσφαιριστής (15 ετών και 283 ημερών) που έχει αγωνιστεί στη μεγάλη κατηγορία, παίρνοντας το ρεκόρ από τον Κώστα Αντωνίου για εννέα ημέρες (ο παλαίμαχος άσος είχε κάνει το ντεμπούτο του σε ηλικία 15 ετών και 292 ημερών).

Ο παίκτης συμπεριλήφθηκε στους 10 καλύτερους παίκτες του τουρνουά, στα «αστέρια του αύριο», όπως χαρακτηριστικά ανέφερε η επίσημη ιστοσελίδα της UEFA. Τον Οκτώβριο του 2008, δημοσίευμα βρετανικής εφημερίδας ανέφερε ότι ο νεαρός παίκτης αποτελούσε στόχο της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, η οποία μάλιστα ετοίμαζε πρόταση περίπου 4 εκατομ. ευρώ για την απόκτησή του. Ο ίδιος ο Παπαδόπουλος υπογράμμισε ότι για την ώρα είναι παίκτης του Ολυμπιακού.

Τον Ιούνιο του 2010 συμφώνησε με τη γερμανική Σάλκε, καθώς έληξε το συμβόλαιό του με τον Ολυμπιακό. Ο Έλληνας ποδοσφαιριστής έπαιξε με την φανέλα της Σάλκε 7 παιχνίδια στο Champions League 2010-11 και έφτασε μέχρι τα ημιτελικά της διοργάνωσης.

Τίτλοι

Ολυμπιακός
2 Πρωταθλήματα Ελλάδας (2008, 2009)
2 Κύπελλα Ελλάδας (2008, 2009)

Σάλκε
1 Κύπελλο Γερμανίας (2011)
1 Σούπερ Καπ Γερμανίας (2011)

De Siris

Τετάρτη 20 Φεβρουαρίου 2013

Ναυμαχία της Πάτρας


Ναυμαχία της Πάτρας

Στις αρχές του 1822 ο τουρκοαιγυπτιακός στόλος με αρχηγούς τον αντιναύαρχο Καρά Πεπέ Αλή και τον αιγύπτιο υποναύαρχο Ισμαήλ Γιβραλτάρ βγήκε από τον Ελλήσποντο με διαταγή να πλεύσει προς την Πάτρα, προκειμένου να ανεφοδιάσει τους πολιορκούμενους από τους έλληνες επαναστάτες, Τούρκους. Στο κατόπι του βρέθηκε στόλος 63 ελληνικών πλοίων από τα Ψαρά, την Ύδρα και τις Σπέτσες με αρχηγούς τον Νικολή Αποστόλη, τον Ανδρέα Μιαούλη και τον Γκίκα Τσούπα.

Στις 15 Φεβρουαρίου ο τουρκικός στόλος ναυλόχησε στο λιμάνι της Πάτρας, λόγω κακοκαιρίας. Ο Ανδρέας Μιαούλης, που είχε αναλάβει τη διοίκηση της ελληνικής αρμάδας, θεώρησε ότι ήταν η κατάλληλη ευκαιρία για επίθεση.

Το πρωί της 20ης Φεβρουαρίου οι τουρκοαιγύπτιοι είδαν έκπληκτοι να κανονιοβολούνται από τα μικρά ελληνικά πλοία και μάλιστα υπό φοβερή τρικυμία. Έπειτα από ναυμαχία πέντε ωρών, μία τουρκική φρεγάτα καταστράφηκε ολοκληρωτικά και πολλά άλλα πλοία υπέστησαν σημαντικές ζημιές. Πολλοί Τούρκοι βρήκαν το θάνατο ή τραυματίστηκαν σοβαρά.

Ο τουρκικός στόλος, μετά την αποχώρησή του από την Πάτρα, κατέφυγε στη Ζάκυνθο, η οποία ευρίσκετο υπό αγγλική διοίκηση. Όταν οι Έλληνες έπλευσαν εκεί για να επαναλάβουν την επίθεσή τους, εμποδίστηκαν από τους Άγγλους, που προφασίστηκαν την ουδετερότητα του νησιού. Ο ελληνικός στόλος επέστρεψε στις 24 Φεβρουαρίου και αγκυροβόλησε στο Μεσολόγγι, έτοιμος για να νέα αναμέτρηση.

Η Ναυμαχία της Πάτρας, στην οποία έλαμψε το άστρο του Ανδρέα Μιαούλη, υπήρξε γεγονός μεγάλης σημασίας για τον κατά θάλασσα αγώνα των Ελλήνων, παρά τις μικρές τουρκικές απώλειες. Ήταν η πρώτη φορά που ελληνικά πλοία αντιμετώπισαν κατά παράταξη τον στόλο του Σουλτάνου, χωρίς να χρησιμοποιήσουν πυρπολικά.


De Siris

Πανελλήνιος Γυμναστικός Σύλλογος


Πανελλήνιος Γυμναστικός Σύλλογος

Ο  Πανελλήνιος Γυμναστικός Σύλλογος είναι ένας από τους ιστορικότερους συλλόγους της Ελλάδας. Έχει ιδρυθεί στις 20Φεβρουαρίου 1891.

Πρωταγωνιστεί σε πολλά αθλήματα και έχει αναδειχθεί πρωταθλητής Ελλάδας στα περισσότερα από αυτά. Είναι ο σύλλογος των Ολυμπιονικών.

Η έμπνευση της ίδρυσης του Πανελληνίου Γυμναστικού Συλλόγου, ανήκει στο δικηγόρο αλλά και πτυχιούχο Γυμναστή Νικόλαο Κοτσελόπουλο, που στάθηκε και ο πρώτος γενικός γραμματέας. Ο Ιωάννης Φωκιανός, μέγιστη μορφή του ελληνικού αθλητισμού, ήταν ο πρώτος πρόεδρος του Π.Γ.Σ. με κύρος και πρωτοβουλίες σπουδαίες και από κοινωνικής πλευράς ενώ ο ξεχασμένος, ουσιαστικά, Νίκος Κοτσελόπουλος ήταν ο ακάματος εργάτης, που ως γενικός γραμματέας θεμελίωσε τη λειτουργικότητα του συλλόγου.

Το Ιδρυτικό Καταστατικό του Πανελληνίου Γυμναστικού Συλλόγου, δημοσιεύθηκε στο υπ' αριθμόν 183 φύλλο της Εφημερίδος της Κυβερνήσεως (28 Ιουνίου 1891) με ημερομηνία υπογραφής της έγκρισης από τον Γεώργιο Α΄ και τον τότε υπουργό των Εσωτερικών - και πρωθυπουργό - Θεόδωρο Π. Δηλιγιάννη. Συγκεκριμένα αναφέρεται ότι "προτάσει του ημετέρου επί των Εσωτερικών υπουργού εγκρίνομεν το από 20 Φεβρουαρίου ε.ε. εκ 17 άρθρων καταστατικόν του Πανελληνίου Γυμναστικού Συλλόγου κλπ. "Το άρθρο 1 ήταν τυπικό. (Συνιστάται Σύλλογος εν Αθήναις υπό την επωνυμίαν Πανελλήνιος Γυμναστικός Σύλλογος). Στο δεύτερο άρθρο προσδιόριζε τον πολυσήμαντο σκοπό. Τα επόμενα 15 άρθρα είχαν διαδικαστικό και λειτουργικό χαρακτήρα. Αξιοσημείωτο ήταν ότι το άρθρο 3 όριζε ότι από τα 11 τακτικά μέλη του Δ.Σ. δηλαδή "ο πρόεδρος, οι αντιπρόεδροι, ο γραμματεύς, ο επόπτης των ασκήσεων, ο έφορος των οργάνων δέον πάντες να ώσι γυμνασταί, οι δε λοιποί να ώσι και εκ των λοιπών τακτικών μελών του συλλόγου".

Τούτο σήμαινε ότι η πλειοψηφία του Δ.Σ. αλλά και οι κατέχοντες τις καίριες διοικητικές θέσεις έπρεπει να ήσαν ειδικοί επιστήμονες, οι δε λοιποί φίλαθλοι. Η επιταγή αυτή είναι εύκολο να εξηγηθεί. Ένας Γυμναστικός Σύλλογος "που επιδίωκε πρωτίστως την διάδοσιν της Γυμναστικής και την βελτίωσιν των κατ' αυτήν" έπρεπε μα ανήκει στην ευθύνη των ειδικών επιστημόνων. Φυσικά στη συνέχεια το άρθρο άλλαξε και τέτοιες προδιαγραφές έφυγαν. Το πρώτο καταστατικό έφερε υπογραφές του προέδρου Ιωάννου Φωκιανού και του Γραμματέα Ν. Α. Κοτελόπουλου.

Ο Πανελλήνιος αποκτά γυμναστήριο

Ωστόσο, το μεγάλο ορόσημο στην πορεία του Πανελληνίου το 1893 ήταν η απόκτηση Γυμναστηρίου.

"Τα μέλη αυτού ηύξανον καταπληκτικώς, παρίστατο δε πλέον αναπόφευκτος η ανάγκη της αποκτήσεως ιδίου Γυμναστηρίου και Καταστήματος. Αλλά το ζήτημα τούτο ήν δυσκολώτατον απαιτούν μέγα χρηματικόν ποσόν ο δε σύλλογος ευρίσκετο εν απορία. Της απορίας ταύτης απήλλαξεν ο φίλαθλος βασιλόπαις Γεώργιος, επίτιμος πρόεδρος του Συλλόγου". Πρόσφερε ο Γεώργιος ένα μεγάλο οικόπεδο στη συμβολή Πατησίων και λεωφόρου Αλεξάνδρας. Αλλά υπήρχε ανάγκη πολλών χρημάτων χρειαζόντουσαν χρήματα για την κατασκευή του γυμναστηρίου. Το ποσό συγκεντρώθηκε με ομολογιακό δάνειο 15.000 και με προσφορές 5.000 δρχ. από τον μεγάλο ευεργέτη Βορειοηπειρώτη Χρηστάκη Ζωγράφο - υπέρογκο ποσό για την εποχή - 500δρχ. από τον σύμβουλο Νάσο Ζίνη και άλλες μικρότερες. Έτσι ο Πανελλήνιος "ετέλει την μεν 7ην Ιανουαρίου του 1895 μεγαλοπρεπέστατα τα εγκαίνια του Γυμναστηρίου αυτού εν συρροή απείρου εκλεκτού κόσμου, εκτιμώντος το εθνωφελές αυτού έργον την δε 5ην Μαρτίου του αυτού έτους εν τη ευρυχώρω αιθούση της οπλομαχητικής γενικήν συνέλευσιν εν τω ιδίω πλέον καταστήματι καθ' ην συζητείται ευρέως το ζήτημα της τελέσεως των διεθνών Ολυμπιακών Αγώνων".

Η Ολυμπιακή μέθεξη

Είναι γνωστή και ιστορικά καταξιωμένη η πρωταγωνιστική συμμετοχή του Πανελληνίου Γυμναστικού Συλλόγου στην όλη υπόθεση της αναβίωσης των Ολυμπιακών Αγώνων και της διεξαγωγής τους στην Αθήνα. Η συμμετοχή αυτή, μέθεξη υψηλού αθλητικού ιδεώδους, διακρίνεται σε τέσσερις φάσεις:

Η πρόταση για την Αθήνα έγινε από τον αντιπρόσωπο του Πανελληνίου στο διεθνές συνέδριο του Παρισιού Δημήτριο Βικέλα (Ιούνιος 1894).

Στο συνέδριο αυτό υποβλήθηκε από τον Ιωάννη Φωκιανό ειδικό υπόμνημα.

Την ουσιωδέστατη συμμετοχή των ανθρώπων του συλλόγου στην όλη προετοιμασία των αγώνων, προεξάρχοντος του προέδρου Ιωάννου Φωκιανού, ο οποίος συνέταξε, φυσικά και με τη συνεργασία και άλλων στελεχών του Π.Γ.Σ., τους "Κανονισμούς" ων διαφόρων αγωνισμάτων. Ο Φωκιανός υπήρξε επίσης πρόεδρος της "Επιτροπείας Αθλημάτων και Γυμναστικής" καθώς και μέλος με αποφασιστικό λόγο, της "Επιτροπείας Παρασκευής Αθλητών" δηλαδή της Ολυμπιακής προετοιμασίας αθλητών.

Την πολύπλευρη συμμετοχή - με αθλητές που εκέρδισαν μετάλλια, με διοικητικά στελέχη τα οποία προσφέραν μεγάλες υπηρεσίες στο διοργανωτικό τομέα και με την κινητοποίηση των μελών - φιλάθλων του συλλόγου που αποτελούσαν το πιο ζωντανό και δραστήριο τμήμα του αθλητικού κόσμου της εποχής - στην όλη διεξαγωγή και επιτυχία της πρώτης Ολυμπιάδας.

Αυτό, ωστόσο, που επιβάλλεται να υπογραμμισθεί είναι ότι η αναβίωση των Ολυμπιακών Αγώνων ήταν ένας από τους κυρίους στόχους και σκοπούς του συλλόγου, πριν ακόμη προβληθεί από τον Κουμπερτέν η ιδέα στο διεθνές αθλητικό συνέδριο του Παρισιού. Δηλαδή ο Πανελλήνιος ως σύλλογος - μέλος του συνεδρίου είχε τη μοναδικότητα της πρόβλεψης στο καταστατικό του της αναβίωσης των Ολυμπιάδων. Μόνο που υπήρχε μια φραστική ιδιομορφία. Γινόταν λόγος στο άρθρο 2 του καταστατικού του (συντάχθηκε στις 20.2.1891) και δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως στις 22.6.1891 "περί ιδρύσεως των Ολυμπιακών Αγώνων".

Και ακόμη πιο συγκεκριμένα ότι η "εις απάσας τας κοινωνικάς τάξεις διάδοσις της Γυμναστικής και η βελτίωσις των κατ' αυτήν", θα γινόταν δια της ιδρύσεως των αρχαίων Ολυμπιακών Αγώνων της συστάσεως γυμναστηρίων και της εκδόσεως συγγραμμάτων γυμναστικών.

Εύγλωττο τρίπτυχο: Επιστροφή στις ρίζες του Ολυμπισμού - πράξη μέσα από τα γυμναστήρια - πνευματική καλλιέργεια.

Η ενεργός συμμετοχή του Πανελληνίου, λοιπόν, στο διεθνές αθλητικό συνέδριο του Παρισιού μετά την πρόσκληση του γενικού επιτρόπου του βαρώνου Πιέρ Ντε Κουμπερτέν, δεν ήταν μια τυπική ενέργεια προς τον πρώτο σύλλογο της Ελλάδας, αλλά επιταγή απορρέουσα "φύσει και θέσει" από την διεθνώς αναγνωριζόμενη ταυτότητα του συλλόγου. Και όπως αναφέρει στο πολύτιμο χρονικό των πρώτων ετών της ζωής και δράσης του Π.Γ.Σ. ο Γ. Ν. Μαυράκης, "ήδη εν βραχυτάτω χρόνο η φήμη του Πανελληνίου είχε καταστεί όχι μόνον πανελλήνιος αλλά και ευρωπαϊκή". Δηλαδή ο σύλλογος μέσα σε ελάχιστα χρόνια είχε εδραιωθεί τόσο στο εσωτερικό κύρος με τις πρωτοποριακές πραγματώσεις αλλά είχε και την ανεπιφύλακτη "έξωθεν καλήν μαρτυρίαν".

Μάλιστα ο γενικός επίτροπος του συνεδρίου Ντε Κουμπερτέν πέραν από την πρόσκληση, φρόντισε να ονομάσει τον πρόεδρο Ιωάννη Φωκιανόν επίτιμο αντιπρόεδρο του συνεδρίου. Και ο Πανελλήνιος, εις εαυτόν πεποιθώς, απεδέχθη προθύμως την πρόσκλησιν και διώρισεν αντιπρόσωπον αυτού τον εν Παρισίοις διαμένοντα Δημήτριον Βικέλαν, όστις απήντησεν ευγενώς δια τηλεγραφήματος της 26ης Μαίου 1894, ότι ευχαρίστως αναλαμβάνει την αντιπροσωπείαν. Το δε Διεθνές Αθλητικόν Συνέδριον, διαιρεθέν εις τμήματα, εξελέξατο Πρόεδρον της επί των Ολυμπιακών Αγώνων Επιτροπής τον Δ. Βικέλαν, όστις υπέβαλεν εις αυτό υπόμνημα του Πανελληνίου μεταφρασθέν επ' αυτού εις την Γαλλικήν, περί της κατά την αρχαιότητα τελέσεως των Ολυμπιακών Αγώνων. Εν τη Συνεδρία δε της 23ης Ιουνίου ο Δ. Βικέλας υποβάλλει πρότασιν, όπως εκφρασθή η ευχή, ίνα οι Διεθνείς Ολυμπιακοί Αγώνες τελεσθώσι το πρώτον εν Αθήναις, κατά την πρότασιν ταύτην παμψηφεί και μετ' ενθουσιασμού απεδέξατο το Διεθνές Αθλητικόν Συνέδριον".

Προσέξτε αυτό το αρχαιοπρεπές "εις εαυτόν πεποιθώς" του χρονικού Μαυράκη. Πειθώ εμαυτόν, σημαίνει πιστεύω (θαρρώ) στον εαυτόν μου. Και η πίστη σε μια μεγάλη ιερή αποστολή, ήταν το έμβλημα ζωής των μυστών του Πανελληνίου.


De Siris

Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου


Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου

Η Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου, γεννήθηκε στις 20 Φεβρουαρίου 1963, είναι Ελληνίδα πολιτικός.

Βιογραφία

Γεννήθηκε στην Αθήνα. Κατάγεται από την Κεφαλλονιά και τη Μεσσηνία. Είναι δικηγόρος. Σπούδασε στο Τμήμα Νομικής του Πανεπιστημίου Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Δημόσιο Δίκαιο στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης (Paris I).

Το 2004 εξελέγη Ευρωβουλευτής και ανέλαβε επικεφαλής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Διετέλεσε Γραμματέας του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ (2005-2006). Το 2007 εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής του ΠΑΣΟΚ στο ελληνικό κοινοβούλιο, στην Β΄Αθήνας και επανεξελέγη στις εκλογές του 2009 του. Δεν εξελέγη στις εκλογές του 2012.

Τον Οκτώβριο του 2009 ορίστηκε Υπουργός Υγείας στην κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου 2009, και στον ανασχηματισμό του Σεπτεμβρίου του 2010 ορίστηκε Αναπληρώτρια Υπουργός Εξωτερικών υπεύθυνη για τις Ευρωπαϊκές Υποθέσεις. Στις 10 Φεβρουαρίου 2012 παραιτήθηκε από την κυβέρνηση Παπαδήμου λόγω διαφωνίας της με τις ρυθμίσεις του δευτέρου Μνημονίου, το οποίο κατεψήφησε στη Βουλή (12/2/2012) και διεγράφη από την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ.

Λίγο πριν την ψήφιση από τη Βουλή των νέων μέτρων το Νοέμβριο του 2012, με επιστολή της στον Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, ανακοίνωσε την αποχώρησή της από το ΠΑΣΟΚ, εκφράζοντας τη διαφωνία της.

De Siris

Τρίτη 19 Φεβρουαρίου 2013

Δημήτριος Βρανόπουλος


Δημήτριος Βρανόπουλος

Ο Δημήτριος Βρανόπουλος γεννήθηκε το 1900 και πέθανε στις 19 Φεβρουαρίου 1980, ήταν δικηγόρος, διευθυντής Αστυνομίας Πόλεων, βουλευτής και υπουργός Συγκοινωνιών.

Βιογραφία

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1900. Μετά την ολοκλήρωση των νομικών σπουδών του στο Πανεπιστήμιο Αθηνών ξεκίνησε να δικηγορεί στην Αθήνα και αργότερα κατατάχθηκε στη νεοσύστατη Αστυνομία Πόλεων. Την περίοδο 1943 - 1945 ανέλαβε διευθυντής της Αστυνομίας Πόλεων των Πατρών. Τη δε περίοδο 1945 - 1950 ανέλαβε διευθυντής Αστυνομίας Πόλεων Πειραιώς και στη συνέχεια την περίοδο 1950 - 1956 διευθυντής της Αστυνομίας Πόλεων Αθηνών.

Το 1956 ξεκίνησε να πολιτεύεται όπου και εκλέχθηκε βουλευτής Αθηνών το ίδιος έτος και ακολούθως τα έτη 1958, 1961, 1963 και 1964 με την ΕΡΕ του Κ. Καραμανλή.

Στη κυβέρνηση Κ. Καραμανλή 1961 ανέλαβε υπουργός Συγκοινωνιών, θέση που διατήρησε μέχρι το 1963.

Σημειώσεις

Ο Δημήτριος Βρανόπουλος ήταν ο αναμορφωτής των συγκοινωνιακών μέσων (λεωφορείων) της πρωτεύουσας και γενικότερα των ελληνικών μεγαλουπόλεων. Με δ/γμα επί υπουργίας του τοποθετήθηκαν οι μικρο-μεγαφωνικές εγκαταστάσεις στα λεωφορεία καθώς και τα ηλεκτρικά κουδούνια στάσης, όπου μέχρι τότε γίνονταν δια "ζώσης φωνής" τόσο από τον εισπράκτορα όσο και από τους επιβάτες.

Ευτράπελο συμβάν

Παροιμιώδης υπήρξε η απάντηση που έλαβε ο Δ. Βρανόπουλος από έναν εισπράκτορα, η οποία και συζητιόταν επί μακρόν στην Αθήνα. Συγκεκριμένα κάποιο μεσημέρι καλοκαιριού επιβιβάστηκε σε λεωφορείο της εποχής προκειμένου να διαπιστώσει ο ίδιος την απήχηση του μέτρου της εγκατάστασης μικροφώνων και κουδουνιών που είχε νομοθετήσει. Βλέποντας όμως τον εισπράκτορα καταϊδρωμένο να στέκεται όρθιος και να κραυγάζει στους επιβάτες επανειλημμένα να προχωρήσουν στον διάδρομο χωρίς να κάνει χρήση του ήδη εγκατεστημένου μικροφώνου, ίσως από συνήθεια, δείχνοντάς του το αυτό τον ρώτησε:

- Δε μου λες σε παρακαλώ, αυτό τι είναι;

- Το κέρατο του Βρανόπουλου, που μου το στήσανε εδώ πάνω για να φωνάζω να προχωράνε στο διάδρομο και δεν κουνιέται κανείς!

Όταν τότε ο Δ. Βρανόπουλος επέδειξε ταυτότητα και του γνώρισε την ιδιότητά του υπουργού το τι ακολούθησε δεν περιγράφεται. Απειλήθηκε ο εισπράκτορας να διωχθεί, το λεωφορείο ακινητοποιήθηκε και οι επιβάτες συνέχισαν τον προορισμό τους με άλλα λεωφορεία και μέσα μεταφοράς. Το γεγονός αυτό έγινε αμέσως γνωστό στον τύπο όπου και έλαβε μεγάλη δημοσιότητα.

Τελικά ο εισπράκτορας δεν διώχθηκε πλην όμως για αρκετό καιρό οι επιβάτες των λεωφορείων της Αθήνας προκαλούσαν στους εισπράκτορες αρεσκόμενοι ν΄ ακούν την επανάληψη της ίδιας απάντησης.

De Siris

Παρασκευή 15 Φεβρουαρίου 2013

Γιώργος Καράγκουτης


Γιώργος Καράγκουτης

O Γιώργος Καράγκουτης, γεννημένος στις 15 Φεβρουαρίου 1976, είναι Έλληνας πρώην καλαθοσφαιριστής. Αγωνιζόταν τόσο στη θέση του σμολ φόργουορντ όσο και σε αυτή του πάουερ φόργουορντ. Έχει ύψος 2,08 μέτρα.

Καριέρα

Ο Καράγκουτης ξεκίνησε από τις ακαδημίες του Πανιωνίου. Ως μαθητής με τη σχολική ομάδα του Ομηρείου Λυκείου Ν. Σμύρνης, στην οποία μετείχε και ο Γιώργος Καλαϊτζής, έφτασε ως τον τελικό του πανελληνίου σχολικού πρωταθλήματος 1994. Από 16 ετών αγωνιζόταν στην πρώτη ομάδα του Πανιωνίου δίπλα σε μεγάλα αστέρια της ομάδας. Με τον Πανιώνιο το 1995 ήταν φιναλίστ Κυπέλλου Ελλάδος και το 1998 έφτασε στα ημιτελικά του Κυπέλλου Κόρατς.

Συνέχισε στον Παναθηναϊκό, με τον οποίο τη σεζόν 1999-2000 κατέκτησε την Ευρωλίγκα και το Πρωτάθλημα Ελλάδας.

Τη σεζόν 2000-01 αγωνίστηκε στην Ευρωλίγκα με τον Ηρακλή Θεσσαλονίκης. Το 2002 μεταγράφηκε στη Νήαρ Ηστ και το 2003 έπαιξε Μαρούσι.
Με το Μαρούσι το 2004 κατέκτησε τη δεύτερη θέση της Α1, το 2005 τη δεύτερη θέση στην κανονική περίοδο της Α1 και το 2006 ήταν φιναλίστ του Κυπέλλου Ελλάδας.

Είναι ο 4ος καλαθοσφαιριστής στη συγκομιδή ριμπάουντ στην ιστορία του ελληνικού πρωταθλήματος με 1.829 και 8ος στα κοψίματα με 181.

Εθνικές ομάδες

Έχει συμμετάσχει στις εθνικές ομάδες όλων των ηλικιών ξεκινώντας από την εθνική παίδων το 1992. Με την Εθνική εφήβων αναδείχθηκε παγκόσμιος πρωταθλητής στο Μουντομπάσκετ Εφήβων το 1995.

Με την εθνική ανδρών έκανε ντεμπούτο στις 8-11-1994 σε φιλικό με τη Γερμανία πετυχαίνοντας 5 πόντους. Τελευταίο διεθνές ματς έπαιξε στις 23-6-1999 στο πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα επί της Λιθουανίας. Υπήρξε διεθνής 24 φορές και σημείωσε 94 πόντους. Συμμετείχε στο Ευρωμπάσκετ 1999 και στο Μουντομπάσκετ 1998, στα οποία η Εθνική Ελλάδας κατέκτησε την 4η θέση.

Το ρεκόρ του σκοραρίσματος με την Εθνική είναι 11 πόντοι σε φιλικό με την Ολλανδία στις 2-6-1999. Στα ματς των μικρών εθνικών ομάδων το ρεκόρ του είναι 26 πόντοι σε φιλικό αγώνα της εθνικής εφήβων με τη Γαλλία, στις 29-12-1994.

De Siris