Δευτέρα 13 Ιανουαρίου 2014

Lefter Küçükandonyadis

Λευτέρης Αντωνιάδης 

O Λευτέρης Κιουτσούκ-Αντωνιάδης γεννήθηκε στις 22 Δεκεμβρίου 1925 και πέθανε στις 13 Ιανουαρίου 2012, ήταν Τούρκος ποδοσφαιριστής ελληνικής καταγωγής, από την Πρίγκηπο και υπήρξε ένας θρύλος του τουρκικού ποδοσφαίρου. Ήταν ένας από τους καλύτερους παίκτες παγκοσμίως τη δεκαετία του ’50. Αγωνίστηκε 46 φορές με την Εθνική ομάδα της Τουρκίας από το 1948 ως το 1963, από τις οποίες τις εννιά ως αρχηγός. Επίσης, είχε 4 συμετοχές με την ολυμπιακή ομάδα στους Ολυμπιακούς αγώνες 1948. Συμμετείχε στην τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1954. Μέχρι σήμερα είναι ο δεύτερος σκόρερ του τουρκικού εθνικού συγκροτήματος με 20 γκολ πίσω από τον Χακάν Σουκούρ.

Η οικογένειά του

O Λευτέρης Αντωνιάδης γεννήθηκε το 1925 στην Πρίγκηπο από Έλληνες γονείς. Ο πατέρας του ήταν ψαράς και ονομαζόταν Χριστοφής Αντωνιάδης. Η μητέρα του λεγόταν Αργυρώ και είχε άλλα δέκα αδέρφια. Ποδοσφαιριστής υπήρξε και ο αδελφός του Παναγής Αντωνιάδης στην ομάδα του Πέρα Κλουμπ. Στον Λευτέρη, επειδή ήταν μικρόσωμος, κόλησαν το παρατσούκλι "Κιουτσούκ"=μικρός και το τούρκικο επώνυμό του καταγράφηκε ως Κιουτσούκ-Αντωνιάδης. Ο Αντωνιάδης δημιούργησε οικογένεια με τη συζυγό του Σταυριανή Μπεκιάρη (του Ιωάννη και της Μαρίας), με τρία παιδιά.

Ποδοσφαιρική καριέρα

Άρχισε την ποδοσφαιρική του καριέρα στην Ταξίμσπορ (Taksimspor), μια συνοικιακή ομάδα της Πόλης. Το 1947 πήρε μεταγραφή στη Φενέρμπαξε κι αμέσως άρχισε να διακρίνεται το ταλέντο του. Το 1951 πήρε μεταγραφή στην ιταλική Φιορεντίνα, ο πρώτος ποδοσφαιριστής από την Τουρκία που πέτυχε κάτι παρόμοιο. Την επόμενη χρονιά αγωνίστηκε στη γαλλική Νις.

Έπειτα επέστρεψε στη Φενερμπαξέ, με την οποία αγωνίστηκε σχεδόν ως το τέλος της καριέρας του. Μέχρι σήμερα είναι ο δεύτερος σε συμμετοχές ποδοσφαιριστής της ομάδας. Με τη Φενέρ κατέκτησε δυο πρωταθλήματα Κωνσταντινούπολης κι από το 1959 που ιδρύθηκε η εθνική κατηγορία (Turkish League) τρεις εθνικούς τίτλους (1959, 1961, 1964). Αν και αγωνίστηκε μόνο σε έξι πρωταθλήματα παραμένει ως τώρα ο τρίτος σε συμμετοχές (151) και γκολ (74) παίκτης της ομάδας. Συνολικά με τη Φενέρ από το 1947 ως το 1964 αγωνίστηκε σε 615 ματς σκοράροντας 423 γκολ. Μάλιστα το 1953-54 αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος.

Το 1964 πήρε μεταγραφή στην ΑΕΚ αν και ήταν ήδη 39 ετών. Όμως, πρόλαβε να αγωνιστεί μόνο σε πέντε ματς σκοράροντας δύο γκολ. Τραυματίστηκε σε έναν αγώνα με τον Ηρακλή Θ. και αναγκάστηκε να τερματίσει την καριέρα του.

Εθνική Τουρκίας

Αγωνίστηκε 50 φορές στην τουρκική εθνική ομάδα, αν και επισήμως αναφέρονται 46 συμμετοχές, τις 9 ως αρχηγός. Οι άλλες τέσσερις ήταν με την ολυμπιακή ομάδα. Μετείχε στην ολυμπιάδα του 1948 στο Λονδίνο και ήταν ο νεότερος ποδοσφαιριστής της Τουρκίας. Έπαιξε και στους δύο αγώνες που έδωσε η Τουρκία: με Γιουγκοσλαβία (1-3) και Κίνα (4-0) και πέτυχε ένα γκολ.

Έπαιξε στα τελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου 1954 σκοράροντας δύο γκολ κι επιλέχτηκε στη Μικτή Κόσμου. Συνολικά πέτυχε 20 γκολ με την εθνική ομάδα και μέχρι σήμερα είναι ο δεύτερος σκόρερ της όλων των εποχών.

Υπήρξε ο πρώτος ποδοσφαιριστής της Τουρκίας που τιμήθηκε με το "Χρυσό μετάλλιο" της τουρκικής ομοσπονδίας.

Προπονητική καριέρα

Όταν σταμάτησε το ποδόσφαιρο, εργάστηκε ως προπονητής. Αρχικά στην Αθήνα στο Αιγάλεω κι έπειτα στη Νότια Αφρική στη Supersport United του Γιοχάνεσμπουργκ.

Το 1967 επέστρεψε στην Τουρκία, όπου δούλεψε διαδοχικά στις ομάδες: Samsunspor, Orduspor, Mersin Idmanyurdu και Boluspor.

Ζωντανός θρύλος

Ο Λεφτέρ, όπως τον αποκαλούσαν οι Τούρκοι, είχε το παρατσούκλι ordinaryus, δηλαδή προφέσορας, διότι είχε άνεση στο σκοράρισμα και σχεδόν πάντα έβρισκε τα δίκτυα με σιγουριά. Λέγεται ότι δεν είχε χάσει ποτέ πέναλτι. Το όνομά του είναι θρύλος μεταξύ των οπαδών της Φενέρμπαχτσε, οι οποίοι ακόμα τραγουδούν το σύνθημα: 'Ver Leftere Yazsin Deftere', που σημαίνει «Δώσε στον Λεύτερη, θα γράψει στο τεφτέρι», δηλαδή «Μη χάνεις το Λευτέρη από τα μάτια σου, διότι θα σκοράρει».

Ο Λευτέρης μετείχε στην ομάδα της Εθνικής Τουρκίας που είχε καταφέρει να νικήσει τη θρυλική ουγγρική ομάδα του Φέρεντς Πούσκας το 1956 με 3-1. Μάλιστα, είχε σκοράρει δύο γκολ. Μετά το ματς οι Ούγγροι παραδέχτηκαν την ανωτερότητα των αντιπάλων τους λέγοντας πως αν η Τουρκία είχε παίξει έτσι και το 1954 στα τελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου, θα είχε σίγουρα τερματίσει στην τετράδα.

Τα τελευταία χρόνια ζούσε στο νησί Πρίγκηπος (Büyükada), το μεγαλύτερο των Πριγκιποννήσων, όπου ένας δρόμος φέρει το όνομά του. Δρόμος με το όνομά του υπάρχει και στην Πόλη. Πέθανε στις 13 Ιανουαρίου 2012, σε ηλικία 86 ετών, σε νοσοκομείο της Κωνσταντινούπολης, όπου νοσηλευόταν με προβλήματα υγείας τις τελευταίες ημέρες.

Τίτλοι - Διακρίσεις

Πρωταθλήματα Τουρκίας (3): 1959, 1961, 1964
Πρωταθλήματα Κωνσταντινούπολης (3): 1948, 1957, 1959
Κύπελλα (2): 1950, 1964
Πρώτος σκόρερ: 1953-54
Μέλος της Μικτής Κόσμου 1954.
Χρυσό μετάλλιο τιμής της τουρκικής ομοσπονδίας.

Ομάδες που αγωνίστηκε

Ως το 1947- Ταξίμσπορ                     
1947-51 - Φενέρμπαχτσε                  
1951-52 - Φιορεντίνα            
1952-53 - Νις             
1953-64 - Φενέρμπαχτσε                  
1964-65 - ΑΕΚ

Ομάδες που εργάστηκε ως προπονητής

1965 - Αιγάλεω
1966 - Σούπερσπορ Γιουνάιτεντ
1967 - Σαμψούνσπορ
1968 - Ορντούσπορ
1969 - Μερσίν Ιντμ.
1970 – Μπολούσπορ


De Siris

Jacek Wojciech Gmoch

Γιάτσεκ Γκμοχ 

Ο Γιάτσεκ Γκμοχ γεννήθηκε στις 13 Ιανουαρίου 1939 στην πόλη Προύσκουφ (Pruszków) της Πολωνίας. Είναι παλαίμαχος διεθνής ποδοσφαιριστής και επιτυχημένος προπονητής, που μεταξύ άλλων οδήγησε την εθνική Πολωνίας στην 5η θέση στο παγκόσμιο κύπελλο του 1978 στην Αργεντινή. Από το 1979 εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Ελλάδα και εργάστηκε με επιτυχία σε πολλές ποδοσφαιρικές ομάδες Α΄ Εθνικής. Είχε σημαντικές επιτυχίες, όπως την κατάκτηση του πρωταθλήματος με τη Λάρισα το 1988, για πρώτη φορά από επαρχιακή ομάδα και την πορεία του Παναθηναϊκού ως τα ημιτελικά του Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1984-85. "Στο Ελλάντα", όπως προφέρει τη δεύτερη πατρίδα του, απέκτησε το προσωνύμιο "Σαγόνιας".

Ποδοσφαιριστής

Ως ποδοσφαιριστής ήταν αμυντικός. Ξεκίνησε στη Ζνιτσ Προύσκουφ και στη συνέχεια έπαιξε στη Λέγκια Βαρσοβίας από το 1960 ως το 1968. Με τη Λέγκια κατέκτησε δυο φορές το Κύπελλο Πολωνίας (1964, 1966) και ήταν μέλος της πρωταθλήτριας ομάδας της σεζόν 1968-69, αλλά αναγκάστηκε να σταματήσει στις αρχές της περιόδου λόγω τραυματισμού.
Εθνική ομάδα

Ο Γκμοχ αγωνίστηκε 29 φορές με την εθνική Πολωνίας από το 1962 ως το 1968 και ήταν εν ενεργεία διεθνής, όταν ο τραυματισμός διέκοψε την καριέρα του.

Καριέρα ποδοσφαιριστή

Ως το 1960: Ζνιτσ Προύσκουφ
1960-1968: Λέγκια Βαρσοβίας
1962-1968: Πολωνία (εθνική ομάδα): 29 (0)

Τίτλοι ποδοσφαιριστή

Κύπελλο Πολωνίας (2): 1964, 1966

Προπονητής

Όταν ο σοβαρός τραυματισμός διέκοψε απότομα την καριέρα του, ο Γκμοχ ασχολήθηκε με την προπονητική ξεκινώντας από τη Λέγκια την περίοδο 1969 ως 1971. Στη συνέχεια εργάστηκε ως βοηθός του Καζίμιεζ Γκούρσκι στην εθνική Πολωνίας, οδηγώντας την ομάδα της πατρίδας του στην κατάκτηση της 3ης θέσης στο Μουντιάλ της Γερμανίας το 1974. Στη συνέχεια πήγε για σπουδές στις ΗΠΑ και το 1976 ανέλαβε α΄ προπονητής της εθνικής ομάδας. Υπό τις οδηγίες του κατάφερε πάλι να προκριθεί στο Μουντιάλ της Αργεντινής το 1978 και να τερματίσει στην πέμπτη θέση.

Στην Ελλάδα

Μετά το Μουντιάλ εργάστηκε για λίγο στη Νορβηγία στην Σκέιντ Όσλο και το 1979 ήρθε στην Ελλάδα, στον ΠΑΣ Γιάννινα. Η προσωρινή, όπως τη φανταζόταν εργασία του, εξελίχθηκε σε μόνιμη διαμονή, αφού η σοβαρότητα και η επιτυχημένη δουλειά του τον έκανε περιζήτητο στους ελληνικούς συλλόγους. Ως το 2003, που σταμάτησε να εργάζεται, δούλεψε ως προπονητής σε 12 συλλόγους, κατακτώντας τίτλους και διακρίσεις. Επίσης, δούλεψε δυο χρόνια στην Κύπρο, στον ΑΠΟΕΛ. Στις 16/11/2010 επανήλθε στην προπονητική δράση, ως υπηρεσιακός προπονητής στον ΠΑΟ μετά την απόλυση του Νίκου Νιόπλια.

Σύλλογοι

Οι σύλλογοι που εργάστηκε σε Πολωνία, Νορβηγία, Ελλάδα και Κύπρο είναι:
1969-1971: Λέγκια Βαρσοβίας
1971-1974: Πολωνία εθνική ομάδα (βοηθός)
1976-1978: Πολωνία εθνική ομάδα
1978-1979: Σκέιντ Όσλο
1979-1981: ΠΑΣ Γιάννινα
1981-1982: Απόλλων Αθηνών
1982-1983: Α.Ε. Λάρισα
1983-1985: Παναθηναϊκός
1985-1986: ΑΕΚ
1987-1988: Α.Ε. Λάρισα
1988-1989: Ολυμπιακός Π.
1991-1993: ΑΠΟΕΛ
1994-1995: Αθηναϊκός Α.Σ.
1995-1996: Εθνικός Πειραιώς
1997-1998: Ιωνικός Νικαίας
1998-1999: Π.Σ. Καλαμάτα
1999-2000: Πανιώνιος
2002-2003: Ιωνικός Νικαίας

Τίτλοι-Διακρίσεις

Παγκόσμιο Κύπελλο (5η θέση): 1978
Πρωτάθλημα Ελλάδος: 1984 (Παναθηναϊκός), 1988 (Α.Ε. Λάρισα)
Κύπελλο Ελλάδος: 1984 (Παναθηναϊκός)
Κύπελλο Πρωταθλητριών (ημιτελικά): 1984-85 (Παναθηναϊκός)
Πρωτάθλημα Κύπρου: 1992 (ΑΠΟΕΛ)


De Siris

Κυριακή 12 Ιανουαρίου 2014

Γιώργος Στεφάνου

Γιώργος Στεφάνου

Ο Γιώργος Στεφάνου γεννήθηκε στις 12 Ιανουαρίου 1981 στην Αθήνα, είναι Έλληνας πετοσφαιριστής που αγωνίζεται στον Ολυμπιακό Πειραιώς στη θέση του λίμπερο. Είναι ο μόνος παίκτης στην Ελλάδα που έχει κερδίσει το Κύπελλο με τέσσερις διαφορετικές ομάδες.

Καριέρα

Ο Γιώργος Στεφάνου ξεκίνησε την καριέρα του στην πετοσφαίριση στον ΓΣ Πετρούπολης, στον οποίο έμεινε από το 1992 μέχρι το 2000. Στη συνέχεια αγωνίστηκε τα επόμενα τρία χρόνια στον Ιωνικό και στην Αθλητική Ένωση Νίκαιας.

Το καλοκαίρι του 2003 μεταπήδησε στον Παναθηναϊκό, στον οποίο παρέμεινε μέχρι το 2009. Εκείνη τη χρονιά μεταπήδησε στον Ολυμπιακό Πειραιώς, στον οποίο έμεινε για ένα χρόνο.

Το καλοκαίρι του 2010 πήρε μεταγραφή για την Ε.Α. Πατρών ενώ μετά από ένα χρόνο παρουσίας του στην ομάδα της Αχαΐας ανηφόρισε στη Θεσσαλονίκη προκειμένου να αγωνιστεί με τον Ηρακλή. Αφού συμπλήρωσε ένα χρόνο φορώντας την κυανόλευκη φανέλα, κατηφόρισε και πάλι στη Στερεά Ελλάδα και τον Πειραιά, καθώς πήρε μεταγραφή στον Ολυμπιακό Πειραιώς, στον οποίο αγωνίζεται μέχρι σήμερα. Η επιλογή του αυτή κρίθηκε άκρως επιτυχημένη, καθώς το τέλος της αγωνιστικής περιόδου τον βρήκε τρεμπλούχο Ελλάδος.

Τίτλοι και Διακρίσεις

Ολυμπιακός

2 Πρωταθλήματα Ελλάδας (2010, 2013)
1 Κύπελλο Ελλάδας (2013)
1 Λιγκ Καπ Ελλάδας (2013)

Ηρακλής

1 Πρωτάθλημα Ελλάδας (2012)
1 Κύπελλο Ελλάδας (2012)

Παναθηναϊκός

2 Πρωταθλήματα Ελλάδας (2004, 2006)
2 Κύπελλα Ελλάδας (2007, 2008)
CEV Cup 2004: 4η θέση
Top Teams Cup 2006: 3η θέση

Α.Ε. Νίκαιας

1 Κύπελλο Ελλάδας (2003)


De Siris

Charles Perrault

Σαρλ Περό 

Ο Σαρλ Περό, γεννήθηκε στο Παρίσι στις 12 Ιανουαρίου 1628 και πέθανε στις 16 Μαΐου 1703, ήταν Γάλλος λαογράφος και συγγραφέας, μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας. Σπούδασε νομικά και εργάστηκε αρχικά ως υπεύθυνος των βασιλικών κτηρίων. Άρχισε να γίνεται γνωστός ως λογοτέχνης το 1660 περίπου με ερωτικά ποιήματα. Αφιέρωσε την υπόλοιπη ζωή του στη μελέτη της ποίησης και των καλών τεχνών. Ήταν αδελφός του Κλωντ Περώ (Claude Perrault, 1613 – 1688), αρχιτέκτονα του Λούβρου.

Ο Σαρλ Περώ διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στη φιλολογική διαμάχη αναφορικά με την υπεροχή αρχαίων και νεότερων συγγραφέων. Το 1671 ο Περώ εκλέχτηκε στη Γαλλική Ακαδημία, όπου διάβασε το 1687 το ποίημά του «Ο αιώνας του Μεγάλου Λουδοβίκου» (Le siècle de Louis le Grand, 1687), με αφορμή του οποίου η Γαλλική Ακαδημία διχάστηκε και ξέσπασε η αποκαλούμενη «Διαμάχη των Παλαιών και των Νέων».

Στη διαμάχη αυτή, ο Περώ έλαβε μέρος με τους «Παραλληλισμούς των Παλαιών και των Νέων» (Paralleles des Anciens et des Modernes, 1688 – 1698, 4 τόμοι), υποστηρίζοντας την υπεροχή και τοποθετώντας σε υψηλότερη θέση τους συγχρόνους του συγγραφείς, όπως τον Μολιέρο και τον Φρανσουά ντε Παλέρμπ, από τους αρχαίους κλασικούς Έλληνες και Ρωμαίους συγγραφείς. Βασικός του αντίπαλος σ’ αυτή τη διαμάχη ήταν ο Νικολά Μπουαλώ – Ντεπρεώ.

Ο Σαρλ Περώ είναι όμως περισσότερο γνωστός σ’ όλο τον κόσμο από τη συλλογή παραμυθιών για παιδιά, που περιλαμβάνονται στις «Ιστορίες της μαμάς μου της χήνας» (Contes de ma mere l’ oye, 1697), που τα έγραψε για τη διασκέδαση των παιδιών του και που έφεραν στη λογοτεχνία τη μόδα των «παραμυθιών» (contes de fees). Ανάμεσα σ’ αυτά περιλαμβάνονται «Η Κοκκινοσκουφίτσα», «Η Σταχτοπούτα», «Ο Παπουτσωμένος Γάτος», «Η Ωραία Κοιμωμένη», «Ο Κυανοπώγων», «Ο Κοντορεβιθούλης» κ. ά.

Μνημείο Σαρλ Περώ

Στον Κήπο του Κεραμεικού (Jardin des Tuileries) στο Παρίσι ανεγέρθηκε το 1908 περίτεχνο μαρμάρινο μνημείο προς τιμήν του Γάλλου συγγραφέα Σαρλ Περώ, με γλυπτές παραστάσεις στη βάση του ηρώων από τα παραμύθια του (π. χ. παπουτσωμένος γάτος), έργο του Γάλλου γλύπτη Γκαμπριέλ Εντουάρ Μπατίστ Πες.


De Siris

Dominique Wilkins

Ντομινίκ Γουίλκινς 

Ο Ντομινίκ Γουίλκινς ή Ουίλκινς είναι αμερικανός πρώην καλαθοσφαιριστής γεννημένος στις 12 Ιανουαρίου 1960 στο Παρίσι, στη Γαλλία. Έχει ύψος 2,03, αγωνιζόταν στη θέση σμολ φόργουορντ και είναι ένας από τους πιο θεαματικούς μπασκετμπολίστες στην ιστορία του αθλήματος.

Καριέρα

Αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο της Τζώρτζια με 21,6 πόντους μ.ο., επιλέχθηκε στην 3η θέση του ντραφτ από τους Γιούτα Τζαζ το 1982 και αμέσως αποκτήθηκε από τους Ατλάντα Χωκς μετά από ανταλλαγή.

Με την ομάδα των Χωκς υπήρξε ένας από τους πιο ικανούς σκόρερ της εποχής του καθώς από το 1982 έως το 1994 δεν σημείωσε ποτέ λιγότερους από 20 πόντους μ.ο. Τη σεζόν 1985-1986 με 30,3 πόντους μ.ο. αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ του ΝΒΑ.

Το 1994 μεταγράφηκε στους Λος Άντζελες Κλίπερς και τη σεζόν 1994-1995 αγωνίστηκε στους Μπόστον Σέλτικς.

Την επόμενη σεζόν 1995-1996 αποκτήθηκε από τον Παναθηναϊκό με τον οποίο σκόραρε 20,9 πόντους και κέρδιζε 7 ριμπάουντ μ.ο., κατέκτησε την Ευρωλίγκα και αναδείχθηκε πολυτιμότερος παίκτης του φάιναλ φορ του Παρισίου.

Στη συνέχεια μεταγράφηκε στη Φορτιτούντο Μπολόνια και την επόμενη χρονιά επέστρεψε στο ΝΒΑ για να αγωνιστεί στους Σαν Αντόνιο Σπερς και στους Ορλάντο Μάτζικ.

Διαγωνισμός καρφωμάτων

Οι πιο θεαματικές στιγμές στην καριέρα υπήρξαν στις συμμετοχές του στους διαγωνισμούς καρφωμάτων στα Ολ Σταρ Γκέημ του ΝΒΑ. Αποτελεί ακόμα και σήμερα ένα από τους αθλητές σύμβολα του θεσμού ενώ αλησμόνητες έχουν μείνει οι μονομαχίες του με το Μάικλ Τζόρνταν τον οποίο κατάφερε να νικήσει το 1985, ενώ ο Τζόρνταν πήρε τη ρεβάνς το 1988.

Οι επιδόσεις του στο διαγωνισμό καρφωμάτων:

1984 3ος
1985 1ος
1986 2ος
1988 2ος
1990 1ος

Εθνική ΗΠΑ

Το 1994 με την εθνική ομάδα των ΗΠΑ αναδείχθηκε παγκόσμιος πρωταθλητής στο Μουντομπάσκετ του Καναδά.

Τιμές

Το 2001 οι Ατλάντα Χωκς απέσυραν τη φανέλα του με το νούμερο 21 και το 2006 έγινε μέλος του Χωλ οφ Φέιμ.
                

De Siris

Σάββατο 11 Ιανουαρίου 2014

Σταυράκιος

Σταυράκιος

Ο Σταυράκιος ήταν Βυζαντινός αυτοκράτορας, γιος του Νικηφόρου Α΄ και συμβασιλέας με τον πατέρα του από το 803, ο οποίος ηγείτο του τιμητικού σώματος των Ικανάτων.

Βιογραφία

Μετά το θάνατο του πατέρα του στις 26 Ιουλίου του 811, κατά την πανωλεθρία του βυζαντινού στρατού από τους Βουλγάρους του Κρούμμου στη μάχη της Πλίσκας και λόγω του σοβαρού τραυματισμού του ίδιου, ο Σταυράκιος καταλάβαινε ότι δεν μπορούσε να διοικήσει και σκέφτηκε να ορίσει ως διάδοχο του τη σύζυγο του Θεοφανώ. Φοβούμενος το ενδεχόμενο της ανόδου της Θεοφανούς στο θρόνο, ο Πατριάρχης Νικηφόρος, ο μάγιστρος Θεόκτιστος και ο δομέστικος Στέφανος συμφιλιώθηκαν και συμφώνησαν να αναγορεύσουν αυτοκράτορα τον Μιχαήλ Α΄ Ραγκαβέ. Μετά την ανατροπή του στις 2 Οκτωβρίου του 811, ο Σταυράκιος έσπευσε να καρεί μοναχός και να καταφύγει σε μοναστήρι. Εκεί πέθανε στις 11 Ιανουαρίου του 812 από το τραύμα του που είχε μολυνθεί.


De Siris

Ευθύμης Ρετζιάς

Ευθύμης Ρετζιάς

Ο Ευθύμης Ρεντζιάς, γεννημένος στις 11 Ιανουαρίου 1976 στα Τρίκαλα, είναι Έλληνας πρώην καλαθοσφαιριστής. Διαθέτοντας ύψος 2.11 μέτρα αγωνιζόταν στη θέση του σέντερ. Την καριέρα του διανθίζουν σημαντικές διεθνείς διακρίσεις, καθώς κι ένα χρυσό μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Εφήβων.

Καριέρα

Ξεκίνησε την καριέρα του παίζοντας με το Δαναό Τρικάλων και συνέχισε στον Π.Α.Ο.Κ. στα 16 του με το ποσό ρεκόρ των 300.000.000 δραχμών (1993-97). Με το σύλλογο της Θεσσαλονίκης κατέκτησε το Κύπελλο Κόρατς το 1994 και το Κύπελλο Ελλάδας το 1995, ενώ ήταν φιναλίστ για το Κύπελλο Σαπόρτα το 1996. Την ίδια χρονιά επιλέχτηκε στο ντραφτ του NBA (Denver Nuggets) και το 1997 πήγε στην Μπαρτσελόνα.

Το 2002-03 αγωνίστηκε στο NBA με τη φανέλα των Philadelphia 76ers έχοντας 35 συμμετοχές και 1,5 πόντους μ.ο. Το 2003 μεταγράφηκε στην τουρκική Ούλκερ και έγινε ο πρώτος Έλληνας καλαθοσφαιριστής που έπαιξε με ομάδα της Τουρκίας. Στις 20 Απριλίου 2004 κατέκτησε και δεύτερο τίτλο με την Ούλκερ, το Κύπελλο Τουρκίας, μετά το Πρέζιντενς Καπ κερδίζοντας την Εφές Πίλσεν με 86-74 στον τελικό του θεσμού. Το 2004 μεταγράφηκε στην ιταλική Σιένα και από το 2005 εώς το Φεβρουάριο του 2006 αγωνίστηκε στην ισπανική Βαλαδολίδ.

Στις 9 Αυγούστου 2006 ανακοίνωσε την απόφασή του για πρόωρη αποχώρηση από το μπάσκετ, εξαιτίας σοβαρών τραυματισμών.

Από το 2011 τελεί αντιπεριφερειάρχης της Περιφέρειας Θεσσαλίας σε θέματα Αθλητισμού και Πολιτισμού.

Εθνική Ελλάδος

Tο 1993 έγινε μέλος της εθνικής εφήβων. Τον Ιούνιο του 1995 αγωνίστηκε στο Ευρωμπάσκετ με την εθνική ομάδα ανδρών και την ίδια χρονιά κατέκτησε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα με την εθνική εφήβων, όπου ψηφίστηκε ως πολυτιμότερος παίκτης, και αναδείχτηκε πρώτος στην κατάταξη παικτών σε πόντους και ριμπάουντ.

Συμμετείχε με την εθνική ομάδα ανδρών στα Ευρωμπάσκετ 1995, 1997, 2001 και 2003, στα Μουντομπάσκετ 1994 και 1998 και στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 1996.


De Siris

Domenico Ghirlandaio

Ντομένικο Γκιρλαντάιο 

Ο Ντομένικο Γκιρλαντάιο γεννήθηκε το 1449 και πέθανε στις 11 Ιανουαρίου 1494, ήταν Ιταλός ζωγράφος της πρώιμης αναγέννησης, που διακρίθηκε κυρίως για τις αφηγηματικές νωπογραφίες του και τις προσωπογραφίες επιφανών προσωπικοτήτων της εποχής του. Έζησε στη Φλωρεντία, την ίδια περίοδο με τον Σάντρο Μποτιτσέλι και τον Φιλίπο Λίπι, ενώ υπήρξε για ένα διάστημα δάσκαλος του Μιχαήλ Άγγελου. Το πραγματικό του όνομα ήταν Ντομένικο ντι Τομάσο Μπιγκόρντι. Tο ψευδώνυμο Γκιρλαντάιο (Il Ghirlandaio) συνόδευε τον πατέρα του, που ήταν γνωστός για τις μεταλλικές γιρλάντες (ιταλ. ghirlanda) που κατασκεύαζε.

Σχετικά με την εκπαίδευσή του, λίγες πληροφορίες είναι γνωστές και θεωρείται πιθανό πως εργάστηκε αρχικά στο εργαστήριο του χρυσοτέχνη πατέρα του. Σύμφωνα με τον Τζόρτζιο Βαζάρι, υπήρξε μαθητής του Αλέσιο Μπαλντοβινέτι (Alessio Baldovinetti). Οι πρώτοι γνωστοί πίνακες του Γκιρλαντάιο, χρονολογούνται στις αρχές της δεκαετίας του 1470 και σε αυτούς συγκαταλέγονται ορισμένες νωπογραφίες για την εκκλησία των Αγίων Πάντων της Φλωρεντίας (περ. 1472-1473). Για την ίδια εκκλησία φιλοτέχνησε το 1480 μία νωπογραφία του Αγίου Ιερώνυμου, έργο που συμπληρώθηκε λίγο αργότερα από τη νωπογραφία του Αγίου Αυγουστίνου, του Μποτιτσέλι. Το 1481 επισκέφτηκε τη Ρώμη, προσκεκλημένος του Πάπα Σίξτου Δ', προκειμένου να διακοσμήσει ένα τμήμα της Καπέλα Σιξτίνα και τα επόμενα χρόνια έλαβε αρκετές και σημαντικές παραγγελίες. Μεταξύ αυτών ξεχωρίζουν οι νωπογραφίες που αναπαριστούν σκηνές από το βίο του Αγίου Φραγκίσκου της Ασίζης, κατά παραγγελία του Φραντσέσκο Σασέτι, καθώς και εκείνες που φιλοτέχνησε για λογαριασμό του Τζιοβάνι Τορναμπουόνι, με θέμα το βίο του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή. Το έργο του Γκιρλαντάιο περιλαμβάνει επίσης προσωπογραφίες επιφανών προσωπικοτήτων και μελών οικογενειών που υπήρξαν παραγγελιοδότες του.


De Siris

Σάββατο 4 Ιανουαρίου 2014

Γιάννης Ταμτάκος

Γιάννης Ταμτάκος

Ο Γιάννης Ταμτάκος ήταν πολιτικός αγωνιστής του αρχειομαρξισμού και του τροτσκισμού που έζησε στην Ελλάδα και στην Αυστραλία. Για την πολιτική του δράση του διώχτηκε τόσο από το κράτος όσο και από τo EAM. Ήταν ο τελευταίος επιζών ηγέτης της μεγάλης απεργίας του 1936 στη Θεσσαλονίκη. Στο τέλος της ζωής του δήλωνε αναρχικός.

Νεανικά χρόνια

Γεννήθηκε το 1908 στις Φώκιες από πατέρα εργάτη στην αλατοποιεία. Πρόσφυγας από τη Μικρά Ασία το 1914, επέστρεψε το 1914 στην πόλη που γεννήθηκε για να την αφήσει οριστικά το 1922. Από 6 ετών άρχισε να εργάζεται πουλώντας κουλούρια και ως λούστρος. Το 1918 – 1919, σε ηλικία 11 ετών, συμμετείχε για πρώτη φορά σε μια εργατική συγκέντρωση για την Εργατική Πρωτομαγιά στη συνοικία της Eυαγγελίστριας της Θεσσαλονίκης. Πλησιάστηκε από τους υποστηρικτές του αρχειομαρξισμού το 1924 και προσχώρησε στον αρχειομαρξισμό. Ως πρόσφυγας βίωσε τον ρατσισμό. Υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία στο 50ο σύνταγμα στη Θεσσαλονίκη το 1933 για ένα χρόνο.

Συνδικαλιστική δράση

Πήρε μέρος στους εργατικούς αγώνες της Θεσσαλονίκης, ως τσαγκάρης με την ιδιότητα του εκλεγμένου συμβούλου (1926-1927) και σαν γραμματέας του σωματείου των υποδηματεργατών Θεσσαλονίκης (1928-1929), ενώ αργότερα δραστηριοποιήθηκε μέσα από το σωματείο των ανέργων. Το 1931, όντας στην πρώτη γραμμή μιας διαδήλωσης ανέργων στην Πλατεία Σιντριβανίου της Θεσσαλονίκης, δέχτηκε την επίθεση μιας ομάδας χωροφυλάκων με επικεφαλής τον ανιψιό του Αστυνομικού Διευθυντή, που τον πυροβόλησε στο μάγουλο και του έκοψε τη γλώσσα. Χάρη στις επανειλημμένες χειρουργικές επεμβάσεις δεν έχασε τη φωνή του. Το 1936, μετά τη βίαιη κατάπνιξη των εργατικών διαδηλώσεων, καταδικάστηκε ερήμην από το Κακουργιοδικείο Έδεσσας μαζί με 52 εργάτες ως ένας από τους υποκινητές της απεργίας στην Θεσσαλονίκη το Μάιο του 1936. Έμεινε στην εξορία και στη φυλακή, βάσει του ιδιώνυμου, από το 1937 έως το 1942. Φεύγοντας, η κυβέρνηση Τσουδερού τον άφησε εξόριστο στην Γαύδο και τον παρέδωσε στους Γερμανούς. Μετά από απόδραση από το Τμήμα Μεταγωγών Πειραιά το 1942 βγήκε στην παρανομία.

Δράση στην παρανομία της Κατοχής

Στην Κατοχή συμμετέχει στο Κομμουνιστικό Διεθνιστικό Κόμμα Ελλάδας (ΚΔΚΕ) με εφημερίδες το Εργατικό Μέτωπο και τον Ο Αγώνας μας. Στο ΚΔΚΕ ανήκει στην Κεντρική Επιτροπή του κόμματος μαζί με τον Στίνα και τον Βουρσούκη. Το κόμμα είχε περίπου 20 μέλη και άλλους τόσους συμπαθούντες. Τον Δεκέμβρη του 1943 το ΚΔΚΕ μετονομάζεται σε Διεθνιστικό Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας (ΔΚΚΕ) και τον Οκτώβρη του 1944 μετονομάζεται ξανά σε Διεθνιστικό Επαναστατικό Κόμμα Ελλάδας (ΔΕΚΕ). Η τελευταία αλλαγή του ονόματος έγινε γιατί : η λέξη κομμουνιστής στην εποχή μας είναι ο πιο λυσσαλέος σωβινιστής,...,ο προδότης της εργατικής τάξης  Η δράση επί Κατοχής του ήταν κυρίως απαλλοτριώσεις καταστημάτων και μοίρασμα των αγαθών στο κόσμο που περνούσε, καθώς και μοίρασμα προκηρύξεων συναδέλφωσης στους στρατιώτες των Κατοχικών δυνάμεων. Αναγνωρίζοντας τον εαυτό του σαν ντεφαταιστή, δεν πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση γιατί θεωρούσε την εθνικοαπελευθερωτική δράση ως εξάρτημα του επιτελείου της Μέσης Ανατολής και ως σωβινισμό. Το 1942 γνώρισε τον Κορνήλιο Καστοριάδη και υιοθέτησε τις απόψεις που ο δεύτερος είχε εκφράσει σχετικά με τη γραφειοκρατικοποίηση των Κομμουνιστικών Κομμάτων. Για τη στάση τους αυτή, ο Ταμτάκος και οι σύντροφοί του, καταδιώχθηκαν λιγότερο από τους Γερμανούς ή τους συνεργάτες τους και περισσότερο από το ΕΑΜ. Δεν ήταν λίγες οι φορές που ξέφυγε από τη δράση του ΕΛΑΣ ενώ την περίοδο των Δεκεμβριανών κυκλοφορούσε με διάφορες ταυτότητες και ψευδώνυμα.

Δεκεμβριανά και εμφύλιος πόλεμος

Στα Δεκεμβριανά η πολιτική ομάδα του Γιάννη Ταμτάκου, καταγγέλει τη δράση του ΕΛΑΣ ως σταλινικό πραξικόπημα για τη κατάληψη της εξουσίας ενώ βιώνουν τη καταστολή από τις δυνάμεις του. Συμμετέχει στο Ενοποιητικό συνέδριο των τροτσκιστικών κομμάτων το 1946 από το οποίο παράχθηκε το Κομμουνιστικό Διεθνιστικό Κόμμα Ελλάδας (ΚΔΚΚΕ) αλλά δε συμμετέχει για μεγάλο χρονικό διάστημα καθώς το 1947 αποχωρεί από τον τροτσκισμό και από την 4ή Διεθνή. Στη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου κρύβεται μαζί με τον Άγι Στίνα σε σπίτι στην Αθήνα.

Μετανάστης στο εξωτερικό

Μετά το τέλος του εμφυλίου προσπαθεί να συμμετάσχει στην ανασυγκρότηση της ομάδας του χωρίς κάποιο αποτέλεσμα. Το 1951 φεύγει με πρόσκληση να εργαστεί ως μετανάστης στην Αυστραλία, όπου δούλεψε σε διάφορες δουλειές μεταξύ των οποίων και στο εργοστάσιο της General Motors. Στην Αυστραλία δεν είχε κάποια συνδικαλιστική δραστηριότητα και ούτε στο σωματείο του εργοστασίου είχε γραφτεί , ενώ με τον σύντροφο του Στίνα είχε απλή επικοινωνία με αλληλογραφία.

Επιστροφή στην Ελλάδα

Στην Ελλάδα επέστρεψε το 1966 μένοντας μόνιμα στην Θεσσαλονίκη μέχρι το θάνατο του χωρίς ενεργή συμμετοχή στη πολιτική δράση. Από τη δεκαετία του 1980 συνδέθηκε ιδεολογικά με τον ευρύτερο αντιεξουσιαστικό χώρο της Θεσσαλονίκης. Παρά την προχωρημένη ηλικία του, συμμετείχε σε εκδηλώσεις του εργατικού κινήματος της πόλης. Πέθανε στις 4 Ιανουαρίου 2008, λίγες μέρες πριν κλείσει τα 100 του χρόνια και κηδεύτηκε με πολιτική κηδεία την επόμενη μέρα στο νεκροταφείο της Μαλακοπής.

Το βιβλίο Ταμτάκος Γιάννης, Αναμνήσεις μιας ζωής στο επαναστατικό κίνημα, Κύκλοι Αντιεξουσίας, Θεσσαλονίκη Μάρτιος 2003, περιέχει απομαγνητοφωνημένες αυτοβιογραφικές αφηγήσεις με αναφορές σε ιστορικά και πολιτικά γεγονότα του τελευταίου αιώνα. Απόσπασμα από το προσωπικό ημερολόγιο του έχει δημοσιευτεί το 1995 στην Εφημερίδα "Άλφα". Ο Γιάννης Ταμτάκος ήταν ένα από τα δυο βασικά πρόσωπα στην ταινία "Κούρσαλ" του Νίκου Θεοδοσίου. Τέλος υπάρχουν πολλές δημοσιευμένες συνεντεύξεις στα μέσα μαζικής επικοινωνίας.

Υστεροφημία

Ο Γιάννης Ταμτάκος έδρασε πολιτικά κυρίως ως αρχειομαρξιστής και τροτσκιστής, αλλά έγινε γνωστός ως αναρχικός στο τέλος της ζωής του όταν διηγιόταν τις προγενέστερες δράσεις του και συμμετείχε σε εκδηλώσεις του αναρχικού χώρου. Ο αναρχικός χώρος τα τελευταία χρόνια εξυμνεί τη δράση του, βγάζει αφίσες και κάνει εκδηλώσεις προς τιμή της μνήμης του και διαδίδει δωρεάν τα βιβλία του ενώ το συγκρότημα Active Member κυκλοφόρησε τραγούδι στη μνήμη του καθώς και το συγκρότημα Ωχρά Σπειροχαίτη μελοποιήσε την απαγγελία του ύμνου της Κομμουνιστικής Διεθνής όπου ο Γ.Ταμτάκος απαγγέλει στα Ποντιακά.


De Siris

Aνδρέας Βγενόπουλος

Aνδρέας Βγενόπουλος

O Aνδρέας Βγενόπουλος, γεννημένος στις 4 Ιανουαρίου 1953, είναι Έλληνας επιχειρηματίας και πρώην αθλητής του Παναθηναϊκού στην ξιφασκία.

Βιογραφικό

Ο Ανδρέας Βγενόπουλος είναι απόφοιτος της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Είναι ιδρυτής της δικηγορικής εταιρείας «Βγενόπουλος και συνεργάτες», ενώ στην καριέρα του διετέλεσε μεταξύ άλλων Διευθυντής Ανθρωπίνου Δυναμικού στην «Thenamaris Shipping». Σήμερα είναι εκτελεστικός πρόεδρος στον όμιλο Marfin Investment Group και αντιπρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου του «Διαγνωστικο και Θεραπευτικό Κέντρο Αθηνών Υγεία Α.Ε.» και της Marfin Popular Bank.

Είναι εγγονός του παλαιού παράγοντα του ελληνικού ποδοσφαίρου Ανδρέα Βγενόπουλου, ο οποίος διετέλεσε και πρόεδρος της ΕΠΣΑ τη δεκαετία του 1950. Υπήρξε πρωταθλητής Ελλάδος στο ξίφος ασκήσεων το 1972 και το 1973 και στο ξίφος μονομαχίας το 1972, 1973, 1974, 1975, 1977,1980 και 1981, ενώ κατέκτησε περισσότερα από 45 μετάλλια σε Πανευρωπαϊκούς και Βαλκανικούς Αγώνες στο φλερέ και στο επέ. Συμμετείχε επίσης στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1972. Διετέλεσε υπεύθυνος επικοινωνίας της ΠΑΕ Παναθηναϊκός στα πρώτα χρόνια του επαγγελματισμού και τιμήθηκε για την αθλητική προσφορά του στον σύλλογο με το Χρυσό Τριφύλλι.

Σήμερα ο Ανδρέας Βγενόπουλος είναι εκτελεστικός πρόεδρος του Marfin Investment Group, επικεφαλής του μεγαλύτερου επιχειρηματικού ομίλου της Ελλάδας, το οποίο μεταξύ άλλων ελέγχει το 89% της Vivartia (πρώην Δέλτα), Chipita, Μπαρμπα-Στάθης, Goody's, το ιδιωτικό νοσοκομείο Υγεία και τα μαιευτήρια Μητέρα και Λητώ, την Attica Holdings που έχει τα Super Fast Ferries και τα Blue Star Ferries, το Hilton Cyprus, τη Singular Logic, κ.ά. Τη θέση του εκτελεστικού προέδρου την ανέλαβε τον Ιούνιο του 2008, αφήνοντας τη θέση του εκτελεστικού αντιπροέδρου που κατείχε έως τότε.

Τον Ιανουάριο του 2008 προχώρησε στην δημιουργία της Παναθηναϊκής Ενωτικής Κίνησης (Π.Ε.Κ.), με σκοπό την πολυμετοχικότητα ή την εξαγορά της ΠΑΕ Παναθηναϊκός και την ενίσχυση του ερασιτέχνη Παναθηναϊκού.

Κριτική

Έχει εμπλακεί αρκετές φορές σε αντιπαράθεση που μπορεί να χαρακτηριστεί δημόσια, και ξεφεύγει από τη στενά επιχειρηματική και επαγγελματική δραστηριότητα. Το 2008 είχε κληθεί να απαντήσει σε ερωτήσεις στη βουλή σχετικά με την εμπλοκή του ομίλου Marfin στην πώληση του ΟΤΕ και έχει κληθεί από διάφορους δημοσιογράφους να δώσει συνεντεύξεις.

Έχει στραφεί με αγωγές κατά του Γιώργου Παπανδρέου, του Αλέξη Τσίπρα και της Ντόρας Μπακογιάννη.

Μετά την ίδρυση της Π.Ε.Κ. ο Ανδρέας Βγενόπουλος κατηγορήθηκε από μία μερίδα φίλων του Παναθηναϊκού ότι χρησιμοποίησε προς όφελός του μία σκληροπυρηνική μερίδα των φιλάθλων ώστε να πιέσει την τότε ιδιοκτησία της ΠΑΕ να του επιτρέψει την είσοδο στην ομάδα. Την ίδια στιγμή, μία άλλη μερίδα φιλαθλων θεωρούσε τέτοιες απόψεις συντηρητικές και προερχόμενες από την οικογένεια Βαρδινογιάννη η οποία ήταν ο ιδιοκτήτης της ΠΑΕ, και πως οι εν λόγω αφορισμοί οδηγουσαν στη διατήρηση της άσχημης για τον σύλλογο κατάστασης. Παράλληλα, έμειναν στην ιστορία φράσεις όπως το "Είμαστε πιο ισχυροί απ' τον Αμπράμοβιτς", μία φράση που τον στιγμάτισε. Εκείνη την εποχή (2008) και εν μέσω αγωνιστικών αποτυχιών και διοικητικής αστάθειας, ο Παναθηναϊκός έχασε για άλλη μια χρονιά το πρωτάθλημα, κατι που ευνόησε τα σχέδια της ΠΕΚ, τα οποία προέβλεπαν αλλαγή της σελίδας στα διοικητικά του Παναθηναϊκού. Σε συνδυασμό με τη θέληση της πλατιάς μάζας των φίλων του Παναθηναϊκού, της οποίας η έκφραση κορυφώθηκε στις 13 Απριλίου 2008, όπου 30.000 φίλοι του συλλόγου ζήτησαν με συλλαλητήριο το οποίο έλαβε χώρα στο κέντρο της Αθήνας, την αλλαγή του ιδιοκτησιακού καθεστώτος της ΠΑΕ, τα σχέδια αυτά ευοδώθηκαν.

Αυτή η αλλαγή στα δρώμενα του συλλόγου οδήγησε στην κατάκτηση του Πρωταθλήματος και του Κυπέλλου Ελλάδος το 2010 για πρώτη φορά μετά από 5 χρόνια αποτυχιών. Τον Ιανουάριο του 2011 και εν μέσω διαφωνιών με τον μεγαλομέτοχο της ΠΑΕ Παναθηναϊκός, Γιάννη Βαρδινογιάννη, σχετικά με τη λειτουργία του συλλόγου, ο Βγενόπουλος ανακοίνωσε την αποχώρηση του από το ελληνικό ποδόσφαιρο με την αιτιολογία ότι είναι ένας χώρος που πλέον δεν τον εκφράζει, δημιουργώντας έτσι ανάμεικτα συναισθήματα στους φίλους του Παναθηναϊκού. Ωστόσο, στις 12 Σεπτεμβρίου 2011 και μετά την ανακοίνωση της πρόθεσης της οικογένειας Βαρδινογιάννη να αποχωρήσει από τον Παναθηναϊκό, επανεμφανίστηκε παρουσιάζοντας νέο πλάνο ενασχόλησης του με την ομάδα.

Μετά το συμβάν της δολοφονικής επίθεσης στο υποκατάστημα της τράπεζας Marfin - Egnatia στην οδό Σταδίου 23, που συνόδευσε τις απεργιακές κινητοποιήσεις στην Ελλάδα την άνοιξη του 2010 ο Ανδρέας Βγενόπουλος επισκέφτηκε το υποκατάστημα (ως εκπρόσωπος της τράπεζας) λίγες ώρες μετά τον εμπρησμό και δέχτηκε αποδοκιμασίες από το παρευρισκόμενο πλήθος. Στις 18 Μαΐου 2010 ο Βγενόπουλος (απαντώντας στην ανακοίνωση της ΟΤΟΕ που έριχνε ευθύνες στην διοίκηση της τράπεζας) έστειλε επιστολή προς τους εργαζόμενους της Marfin, αρνούμενος ότι πίεσε εργαζόμενους να εργαστούν σε ημέρα απεργίας και αναφέροντας ότι το κατάστημα της Σταδίου που κάηκε δεν θα επαναλειτουργήσει. Στην επιστολή, επίσης, ανέφερε ότι το συγκεκριμένο υποκατάστημα είχε όλα τα προβλεπόμενα από το νόμο μέτρα ασφαλείας (πυρανίχνευση, έξοδο κινδύνου, ενισχυμένα τζάμια κλπ).


De Siris

Ανέστης Αργυρίου

Ανέστης Αργυρίου

Ο Ανέστης Αργυρίου είναι Έλληνας ποδοσφαιριστής, γεννημένος στις 4 Ιανουαρίου 1988 στη Βέροια, ο οποίος αγωνίζεται στη θέση του δεξιού οπισθοφύλακα (μπακ).

Καριέρα

Σε συλλογικό επίπεδο

Ο Ανέστης Αργυρίου κατάγεται από τη Χαρίεσσα και ξεκίνησε το ποδόσφαιρο σε ηλικία 12 ετών, όταν το 2000 ο Τάκης Παπατζίκος τον ξεχώρισε και τον έφερε στα τμήματα υποδομής της Βέροιας και συγκεκριμένα στην παιδική ομάδα, ενώ στη συνέχεια μεταπήδησε στη θυγατρική ομάδα του Βερμίου, όπου δούλεψε κυρίως με τον Στέφαν Στόικα, που τότε πρόσφερε τις υπηρεσίες του ως προπονητής στα τμήματα υποδομής αλλά και ως παίκτης στην πρώτη ομάδα. Την περίοδο 2002-03 όταν η Βέροια αγωνιζόμενη στη Δ΄ Εθνική αναδείχθηκε κυπελλούχος Ελλάδος, ο προπονητής της την εποχή εκείνη Γιώτης Τσαλουχίδης χρησιμοποίησε τον νεαρό τότε Αργυρίου σε δύο αγώνες κυπέλλου, όπου μάλιστα πέτυχε και ένα τέρμα.

Την επόμενη περίοδο 2003-04 πήρε μέρος στην προετοιμασία της Βέροιας στο Σέλι με προπονητή τον Περικλή Αμανατίδη, τελικά όμως «κόπηκε» από την πρώτη ομάδα και αγωνίστηκε με την ομάδα Νέων του συλλόγου. Την επόμενη χρονιά (2004-05) δόθηκε δανεικός στην ΑΕΠ Βέροιας που αγωνιζόταν στη Δ΄ Εθνική και είχε προπονητή τον Στέφανο Γαϊτάνο, ενώ η περίοδος 2005-06 τον βρήκε στην ομάδα Νέων του Ηρακλή.

Στη συνέχεια συμφώνησε ως ελεύθερος με τον Αετό Σκύδρας που αγωνιζόταν στη Δ΄ Εθνική. Στην ομάδα της Πέλλας, με τότε τεχνικό της τον Στέφανο Γαϊτάνο, παρέμεινε μέχρι τα μισά της περιόδου, ενώ η αποδέσμευσή του τον έφερε σε αγωνιστική αδράνεια για περίπου 6 μήνες, διάστημα το οποίο προπονούνταν με την ομάδα της Νάουσας.

Σε ηλικία 19 ετών υπέγραψε συμβόλαιο με τον Πανθρακικό που αγωνιζόταν τότε στη Β΄ Εθνική και προβιβάστηκε στη Σούπερ Λίγκα με την ομάδα της Κομοτηνής, αν και δεν είχε συμμετοχές με την ομάδα. Την επόμενη περίοδο όμως την ομάδα ανέλαβε ο Βέλγος προπονητής Εμίλιο Φερέρα, με τον οποίο έκανε της πρώτες συμμετοχές του στην κατηγορία, ενώ κλήθηκε για πρώτη φορά και στην Εθνική Ελπίδων. Την επόμενη χρονιά ο Αργυρίου καθιερώθηκε ως βασικός στον Πανθρακικό, αν και η ομάδα του τερμάτισε τελευταία στη Σούπερ Λίγκα και υποβιβάστηκε, η απόδοση του όμως κίνησε το ενδιαφέρον πολλών ομάδων για την απόκτηση του, μεταξύ αυτών της αγγλικής Μπλάκμπερν Ρόβερς, του Παναθηναϊκού και της Α.Ε.Κ., με την οποία τελικά υπέγραψε συμβόλαιο συνεργασίας, μαζί με τον συμπαίκτη του στην ομάδα της Κομοτηνής, Σπύρο Ματεντζίδη.

Ο Ανέστης Αργυρίου έκανε την πρώτη του εμφάνιση με την Α.Ε.Κ. στις 21 Οκτωβρίου 2010 στον ευρωπαϊκό αγώνα με την ΡΣΚ Άντερλεχτ για το Europa League.

Το 2012 αποκτήθηκε ως ελεύθερος από τους Ρέιντζερς Γλασκώβης, από τους οποίους αποχώρησε τον Σεπτέμβριο του 2013.

Τον Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου ανακοινώθηκε η απόκτησή του από την Καλλονή, μερικές ημέρες αργότερα όμως έγινε γνωστή η λύση της συνεργασίας τους.

Στις εθνικές ομάδες

Από το 2008 έως το 2010 αγωνίστηκε 7 φορές με την Εθνική Ελπίδων.


De Siris

Παρασκευή 3 Ιανουαρίου 2014

Δημήτριος Βέργος

Δημήτριος Βέργος

Ο Δημήτριος Βέργος γεννήθηκε στον Άγιο Ευστράτιο στις 8 Μαΐου 1886 και πέθανε στην  Αλεξάνδρεια στις 3 Ιανουαρίου 1956, ήταν Έλληνας πρωταθλητής της πάλης, της άρσης βαρών και της σφαιροβολίας.

Βιογραφικά στοιχεία

Ο Δημήτριος Βέργος ήταν γιος του Νικολάου Βέργου και της Ελένης Κλείτσου. Είχε άλλους 2 αδερφούς, τον Κωνσταντίνο και τον Στέλιο και μία αδερφή, την Αγγελική. Ο πατέρας του ανήκε στις εξέχουσες οικογένειες του νησιού και την περίοδο 1889-1891 είχε εκλεγεί γραμματέας και ταμίας στην "Εξαμελή Εκκλησιαστική Επιτροπή" που διαχειριζόταν τα εκκλησιαστικά και εκπαιδευτικά ζητήματα του τόπου. Υπηρέτησε στον Ελληνικό Στρατό, από τον οποίο απολύθηκε από στις 23 Ιουνίου 1916, όπως προκύπτει από το φύλλο πορείας της απολύσεώς του. Αργότερα ξαναπαρουσιάστηκε και πολέμησε στους επεκτατικούς πολέμους της Ελλάδας ενάντια στην Τουρκία για την κατάκτηση της Μικράς Ασίας, όπως δείχνει έγγραφο του 1920 που του δίνει άδεια για να συμμετάσχει σε αγώνες. Το 1939 μαζί με τα αδέρφια του Στυλιανό και Κωνσταντίνο "εδώρησαν εις την Κοινότητα το εν θέση Αλυκή οικόπεδον, ένθα δαπάναις της Κοινότητος ανηγέρθη εν έτει 1939 οίκημα δι’ εγκατάστασιν Ταχυδρομικού Γραφείου Κοινότητος Αγ. Ευστρατίου."

Ο Δημ. Βέργος παντρεύτηκε την Μάλαμα Μυτίλια του Γεωργίου Μυτίλια και της Αθηνάς Λιβερίου, από τον Άγιο Ευστράτιο και έζησαν στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου μέχρι τον θάνατο του, το 1956. Όταν ο Νάσερ έδιωξε τους περισσότερους ξένους (μη Αιγυπτίους) η Μάλαμα ήρθε στην Αθήνα με τα παιδιά της. Ο Βέργος απέκτησε 8 παιδιά, με την ακόλουθη σειρά: Αθηνά, Ευρυδίκη, Ελένη, Γεωργία, Νικόλαος, Δανάη, Γεώργιος και Κωνσταντίνος.

Αθλητική καριέρα

Ασχολήθηκε με την πάλη, την άρση βαρών και τη σφαιροβολία. Ήταν αθλητής του Όμιλου Φιλάθλων Αλεξάνδρειας, του Μίλωνα Αλεξάνδρειας και του Πανελλήνιου Γ.Σ.

Οι πρώτες ειδήσεις για την αθλητική δράση του Βέργου αφορούν τη συμμετοχή του στους αθλητικούς αγώνες στην Αλεξάνδρεια που διοργάνωσε ο εκεί Όμιλος Φιλάθλων στις 8 Μαΐου 1909. Στους αγώνες αυτούς ο Βέργος αναδείχθηκε νικητής στην άρση βαρών με ένα χέρι σηκώνοντας 78 κ. και στην άρση βαρών με δύο χέρια με 110 κ. Επίσης, ήρθε δεύτερος στη σφαιροβολία πίσω από τον Κ. Γκουλάκη που έριξε στη σφαίρα στα 9,77 μ.

Το 1910 στους Πανελλήνιους-Παναιγύπτιους Αγώνες που διοργάνωσε ο Όμιλος Φιλάθλων στην Αλεξάνδρεια (ήταν η μοναδική φορά που το πανελλήνιο πρωτάθλημα του ΣΕΓΑΣ "στίβου-πάλης-άρσης βαρών-διελκυστίνδας" έγινε στην Αίγυπτο) αναδείχθηκε δις πανελληνιονίκης στην άρση βαρών και στα δύο στύλ: με 119,5 κιλά στην άρση με δύο χέρια και 76 κιλά στην άρση με ένα χέρι.

Το 1912 αναδείχθηκε πανελληνιονίκης στην πάλη. Στους πανελλήνιους του 1912 πήρε μέρος με τον σύλλογο του Ομίλου Φιλάθλων Αλεξάνδρειας στην κατηγορία βαρέων βαρών. Ήταν πρώτος, με δεύτερο τον Μαρκουλάκη του Πειραϊκού Συνδέσμου και τρίτο τον Κουντούρη του Πανελλήνιου. Ως πανελληνιονίκης, ήταν μεταξύ των αθλητών του ΣΕΓΑΣ που επιλέχτηκαν από την Επιτροπή Ολυμπιακών Αγώνων να μετάσχουν στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Στοκχόλμης:

"Μεταξύ των επτά αθλητών οι οποίοι θα αποσταλούν είνε οι εξής: Α. Αντωνόπουλος δια την πάλην, Βέργος (Αλεξανδρείας) δια την πάλην, Μ. Δώριζας δια την δισκοβολίαν και σφαιροβολίαν, Μανωλάσης δια τον δρόμον αντοχής, Δ. Νομικός δια το ακόντιον, Τσικλητήρας δια τα άλματα."

Όμως, για άγνωστο λόγο δεν έλαβε μέρος (ίσως επειδή δεν είχε ελληνική υπηκοότητα ως καταγόμενος από τον τουρκοκρατούμενο ακόμα Άγ. Ευστράτιο). Από το 1920 έως και το 1923, με ειδική άδεια από τον Στρατό, συμμετείχε σε αθλητικούς αγώνες.

Στην Ολυμπιάδα της Αμβέρσας (1920)

Ο Δημήτρης Βέργος συμμετείχε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1920[8] στο Βέλγιο, στην πόλη της Αμβέρσας. Πήρε μέρος στην ελληνορωμαϊκή και την ελευθέρα πάλη μαζί με τους Σωτήριο Νοτάρη και Βασίλειο Παυλίδη. Τη συμμετοχή του στην ολυμπιακή ομάδα εξασφάλισε έπειτα από προκριματικούς αγώνες που διεξήχθησαν στις 21 Ιουνίου 1920 στο Παναθηναϊκό Στάδιο, στους οποίους ήρθε πρώτος στα βαρέα βάρη με δεύτερο το Σπυρίδη και τρίτο τον Θ. Ηλιόπουλο. Σε παλιό λεύκωμα αναφέρεται πως αγωνίστηκε στα 82,5 κιλά. Στα ολυμπιακά αρχεία αναφέρεται πως μετείχε στα βαρέα στην ελληνορωμαϊκή και στα μεσαία βάρη στην ελευθέρα.

Στην ελληνορωμαϊκή αγωνίστηκε στην κατηγορία βαρέων βαρών. Πέρασε χωρίς αγώνα στο 2ο γύρο, όπου έχασε με νοκ-άουτ στα 58΄΄ από τον Ολλανδό Ζάαπ Στζούβερμαν (Jaap Sjouwerman) και αποκλείστηκε. Στην τελική κατάταξη αναφέρεται στη 12η θέση. Σύμφωνα με δημοσίευμα της εποχής αδικήθηκε από τον μεροληπτούντα διαιτητή και υπήρχαν έντονες διαμαρτυρίες του κοινού για την απόφαση:

"... καθ' ην στιγμήν ο Έλλην πρωταθλητής της πάλης κ. Δ. Βέργος κατέρριψε ως παιδίον τον αντίπαλον, ο διαιτητής ανακηρύττει τον Ολλανδόν νικητήν παρ' όλας τας διαμαρτυρίας του κόσμου και όλων εν γένει των αθλητών του κόσμου των παρακολουθύντων τον αγώνα.".

Στην ελευθέρα μετείχε στην κατηγορία μέσων βαρών. Μπήκε στους αγώνες από το 2ο γύρο και ηττήθηκε στα σημεία από τον Σουηδό Ότο Μπόργκστρομ (Otto Borgström). Στην τελική κατάταξη αναφέρεται στην 9η θέση.

Τίτλοι - διακρίσεις

Πρωταθλητής Ελλάδος
Άρση Βαρών με δύο χέρια 1910: 119,5 κ.
Άρση Βαρών με ένα χέρι 1910: 76 κ.
Πάλη βαρέων βαρών: 1912.
Νικητής πανελλήνιων αγώνων πρόκρισης στους Ολυμπιακούς 1920
Πάλη βαρέων βαρών.
Ολυμπιακοί αγώνες 1920
Ελληνορωμαϊκή βαρέων βαρών: 12ος
Ελευθέρα μέσων βαρών: 9ος.


De Siris

Άγγελος Μπασινάς

Άγγελος Μπασινάς

Ο Άγγελος Μπασινάς γεννήθηκε στις 3 Ιανουαρίου 1976 στη Χαλκίδα, είναι Έλληνας διεθνής πρώην ποδοσφαιριστής ο οποίος αγωνιζόταν ως μέσος.

Καριέρα

Σε συλλογικό επίπεδο

Ο Άγγελος Μπασινάς ξεκίνησε την ποδοσφαιρική καριέρα του στις ακαδημίες του Παναθηναϊκού και την περίοδο 1995-1996 μεταπήδησε στην πρώτη ομάδα των "πρασίνων". Τις τρεις πρώτες του χρονιές στην πρώτη ομάδα δεν είχε ιδιαίτερη παρουσία, ήταν από τους λίγους της ηλικίας του όμως που δεν δόθηκαν δανεικοί σε κάποια μικρότερη ομάδα, δείγμα ότι είχε εκτιμηθεί το ταλέντο του.

Την τέταρτη χρονιά του στον Παναθηναϊκό ο τότε προπονητής του, Βασίλης Δανιήλ, τον εμπιστεύθηκε δίνοντας του φανέλα βασικού. Από τότε και για όσο έμεινε στην αθηναϊκή ομάδα ήταν βασικότατο στέλεχος. Μάλιστα στην πρώτη του χρονιά ως βασικός του δόθηκε η ευκαιρία να αγωνιστεί και σε προκριματικό όμιλο του Champions League. Στη συνέχεια της παρουσίας του στον Παναθηναϊκό έφθασε 4 φορές κοντά στην κατάκτηση του πρωταθλήματος (1999-2000, 2001-2002, 2002-2003, 2004-2005) ενώ την περίοδο 2003-2004 κατέκτησε το νταμπλ.

Με τους "πράσινους" πήρε μέρος και σε εξαιρετικές ευρωπαϊκές παρουσίες. Η αρχή έγινε την περίοδο 2000-2001 όταν ο Παναθηναϊκός προκρίθηκε στου 16 του Champions League, καθώς στον προκριματικό όμιλο απέκλεισε το Αμβούργο και τη Γιουβέντους του Ζινεντίν Ζιντάν. Μάλιστα στον τελευταίο και καθοριστικότερο αγώνα για την πρόκριση εναντίον της Γιουβέντους, που διεξήχθη στο Ο.Α.Κ.Α. και στο οποίο οι δύο ομάδες ήθελαν πάση θυσία τη νίκη, ο Παναθηναϊκός επικράτησε της σπουδαίας αντιπάλου του με το επιβλητικό 3-1 σε μία βραδιά που ο Μπασινάς πραγματοποίησε την καλύτερη ίσως ευρωπαϊκή του εμφάνιση, σκοράροντας με πέναλτι στο 59' και σφραγίζοντας στην ουσία την πρόκριση επί των Ιταλών.

Την επόμενη χρονιά ο Άγγελος Μπασινάς κατάφερε να φτάσει με τον Παναθηναϊκό μέχρι τα προημιτελικά. Στον πρώτο προκριματικό όμιλο το "τριφύλλι" ξεπέρασε το εμπόδιο των Άρσεναλ, Σάλκε και Μαγιόρκα, και στους "16" κληρώθηκε με Ρεάλ Μαδρίτης, Πόρτο, και Σπάρτα Πράγας και οι "πράσινοι", με τον Μπασινά βασικό τους στέλεχος, πήραν την πρόκριση για τα προημιτελικά. Εκεί αντιμετώπισαν την Μπαρτσελόνα των Ριβάλντο και Κλάιφερτ και παρότι ο Μπασινάς σκόραρε με πέναλτι στον πρώτο εντός έδρας αγώνα (1-0), στον επαναληπτικό ηττήθηκαν με 3-1 και αποκλείστηκαν.

Την περίοδο 2002-2003 ο Μπασινάς, που πλέον είχε καθιερωθεί στη βασική ενδεκάδα, αγωνίστηκε στο Κύπελλο UEFA και έφθασε έως τα προημιτελικά αποκλείοντας την τουρκική Φενέρμπαχτσέ και την βελγική ΡΣΚ Άντερλεχτ. Εναντίον της Φενέρ σκόραρε με μακρινό σουτ στον πρώτο αγώνα της Πόλης (1-1) και άνοιξε τον δρόμο της πρόκρισης που ήρθε με το επιβλητικό 4-1 στον επαναληπτικό της Αθήνας.

Το 2005 θα αποκτηθεί από την ισπανική Μαγιόρκα δοκιμάζοντας την τύχη του και εκτός συνόρων. Την περίοδο 2005-2006 ήταν βασικός και από τους πρωταγωνιστές της ομάδας στην πετυχημένη προσπάθεια να αποφύγει τον υποβιβασμό.

Το καλοκαίρι του 2008 ο Άγγελος Μπασινάς υπέγραψε τριετές συμβόλαιο με την Α.Ε.Κ., όμως στις 2 Φεβρουαρίου 2009 αποχώρησε, υπογράφοντας στην αγγλική Πόρτσμουθ, με την οποία αγωνίστηκε ως το Μάιο του 2010 στην Πρέμιερ Λιγκ και έφτασε στον τελικό του Κυπέλλου Αγγλίας 2010. Τον Αύγουστο του 2010 υπέγραψε μονοετές συμβόλαιο με τη γαλλική Αρλ.

Στην Εθνική Ελλάδας

Το ντεμπούτο του με την Ελλάδα πραγματοποιήθηκε στις 18 Αυγούστου 1999 στον εντός έδρας φιλικό αγώνα με το Ελ Σαλβαδόρ (3-1).

Αναμφισβήτητα η κορυφαία στιγμή της καριέρας του με την Ελλάδα ήταν η κατάκτηση του Euro 2004 που διεξήχθη στην Πορτογαλία, αγωνιζόμενος σε πέντε αγώνες. Στον εναρκτήριο αγώνα με τους διοργανωτές Πορτογάλους (2-1) σημείωσε με πέναλτι το δεύτερο τέρμα των Ελλήνων, ενώ στον τελικό και πάλι απέναντι στους Πορτογάλους (1-0), εκτέλεσε το κόρνερ από το οποίο προήλθε το νικητήριο τέρμα του Άγγελου Χαριστέα, σε έναν αγώνα που είχε εξαιρετική απόδοση περιορίζοντας αρκετά παίκτες όπως ο Ντέκο και ο Φίγκο.

Αγωνίστηκε συνολικά σε 100 αγώνες, επίδοση που τον κατατάσσει στην τέταρτη θέση όλων των εποχών σε συμμετοχές στην ιστορία της Ελλάδας. Το 1998 πήρε μέρος στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα των Ελπίδων, στο οποίο η Ελλάδα έφτασε στον τελικό της διοργάνωσης.

Διακρίσεις

2 Πρωταθλήματα Ελλάδας με Παναθηναϊκό (1996,2004)
1 Κύπελλο Ελλάδας με Παναθηναϊκό (2004)
1 Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα με Εθνική Ελλάδας (2004)
1 Συμμετοχή σε Τελικό Euro Ελπίδων (1998)
1 Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου Ενόπλων 1997


De Siris