Δευτέρα 30 Ιουνίου 2014

Πολιτική Άνοιξη

Πολιτική Άνοιξη

Η Πολιτική Άνοιξη ήταν ένα ελληνικό πολιτικό κόμμα, που ιδρύθηκε στις 30 Ιουνίου του 1993 από τον Αντώνη Σαμαρά. Σύμφωνα με ορισμένους ήταν προσωποπαγές, όμως σύμφωνα με τον Ιδρυτή του ήταν ένα κόμμα που συγκέντρωσε στελέχη από όλους τους πολιτικούς χώρους υπό την πρωτότυπη για την εποχή πολιτική έννοια της Υπέρβασης. Το κόμμα συγκροτήθηκε αφότου ο Αντώνης Σαμαράς αποχώρησε από το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας όταν αποπέμφθηκε από υπουργός Εξωτερικών. Ο Σαμαράς θεωρείτο υπερασπιστής της σκληρής γραμμής ως προς την Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας και την Τουρκία. Η Πολιτική Άνοιξη προσδιορίστηκε ως ένα μονοθεματικό κόμμα, με έμφαση στο ζήτημα του ονόματος των Σκοπίων.

Εμπνευστής του ονόματος του κόμματος ήταν ο Οδυσσέας Ελύτης, όπως είχε δηλώσει σε συνέντευξή του ο Αντώνης Σαμαράς. Η Πολιτική Άνοιξη αναδείχθηκε τρίτη σε μέγεθος κοινοβουλευτική δύναμη με ποσοστό 4,9% στις εθνικές εκλογές του 1993, κερδίζοντας δέκα έδρες στο Κοινοβούλιο. Στις ευρωεκλογές εκλογές το 1994 για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο έλαβε 8,7% και δύο έδρες. Στην εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας το 1995, η Πολιτική Άνοιξη πρότεινε τον Κωστή Στεφανόπουλο, πρόεδρο της Δημοκρατικής Ανανέωσης, υποψηφιότητα που στηρίχθηκε και από το ΠΑΣΟΚ. Τον Αύγουστο του 1996, η Δημοκρατική Ανανέωση προσχώρησε στην Πολιτική Άνοιξη.

Εκλεγέντες βουλευτές με την Πολιτική Άνοιξη στις εκλογές του 1993

Οικονομόπουλος Νικόλαος - ΑΧΑΪΑΣ
Στεφανοπούλου Φωτεινή - ΗΛΕΙΑΣ
Σαμαράς Αντώνιος - ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ
Βενιζέλος Νικήτας - Α' ΑΘΗΝΩΝ
Λεντάκης Ανδρέας - Β' ΑΘΗΝΩΝ
Κακλαμάνης Νικήτας - ΣΕΡΡΩΝ
Στεφανόπουλος Στέφανος Β.- Β' ΑΘΗΝΩΝ
Νικόπουλος Αναστάσιος - Β' ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
Μαχαίρα Μαρί - Α' ΠΕΙΡΑΙΩΣ
Χατζηδημητρίου Κωνσταντίνος - ΣΕΡΡΩΝ

Στις 23/05/1994 ο Ευστάθιος Γιώτας αντικατέστησε τον Νικήτα Κακλαμάνη, ύστερα από παραίτηση του τελευταίου

Στις 5/8/1994 ο Χρήστος Καλαϊτζίδης εκλεγμένος με την ΝΔ στις Σέρρες προσχώρησε στην Πολιτική Άνοιξη

Η πτώση των εκλογικών ποσοστών άρχισε στις εθνικές εκλογές του 1996, όταν έλαβε 2,94% (ακριβώς κάτω από το εθνικό κατώτατο όριο 3%) και, κατά συνέπεια, δεν εξασφάλισε έδρα στο Κοινοβούλιο. Συμμετείχε και στις ευρωεκλογές εκλογές το 1999, όπου έλαβε 2,3% το οποίο ήταν και πάλι κάτω από το κατώτατο όριο που θα εξασφάλιζε εκπροσώπηση.

Η Πολιτική Άνοιξη δεν συμμετείχε στις εκλογές του 2000 και στις εκλογές του 2004 υποστήριξε δημόσια μέσω του προέδρου της Αντώνη Σαμαρά τη Νέα Δημοκρατία, ενώ το 2004 ανακοινώθηκε η οριστική αναστολή της λειτουργίας του κόμματος. Πριν από τις ευρωεκλογές του 2004, ο Σαμαράς και αρκετά στελέχη του κόμματος προσχώρησαν στη Νέα Δημοκρατία.


De  Siris

Nacht der langen Messer

Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών 

Ως Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών νοείται το τριήμερο μαζικών δολοφονιών από τις 30 Ιουνίου έως τις 2 Ιουλίου 1934 στη Γερμανία, όταν εκκαθαρίστηκε από τον Αδόλφο Χίτλερ ολόκληρη η ηγεσία της παραστρατιωτικής οργάνωσης Sturmabteilung. Με την ευκαιρία θανατώθηκαν επίσης άλλοι δεξιοί πολιτικοί που δεν είχαν σχέση με τα SA, αλλά και διάφοροι αντίπαλοι του Χίτλερ.

Η επίσημη εκδοχή της ναζιστικής προπαγάνδας περιέγραψε αυτές τις ενέργειες ως προληπτικό μέτρο κατά ενός πραξικοπήματος δήθεν προγραμματισμένου από τον Ερνστ Ρεμ, αρχηγό των SA και παλαιό φίλο του Χίτλερ. Για το λόγο αυτό χρησιμοποίησε τον όρο Röhmputsch, στα ελληνικά «πραξικόπημα του Ρεμ».

Ιστορικό περιβάλλον

Στις αρχές της δεκαετίας του 1930, το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα διέθετε δύο ένοπλα σώματα που λειτουργούσαν ως παραστρατιωτικές οργανώσεις: τα SA (SturmΑbteilung, τμήμα εφόδου) και τα SS (SchutzStaffel, τάγμα προστασίας). Μαζικότερα ήταν τα SA που εκείνη την περίοδο ξεπερνούσαν σε μέλη τα τρία εκατομμύρια και ήταν επιφορτισμένα να συγκρούονται στους ταραγμένους δρόμους των γερμανικών πόλεων με κομμουνιστές, σοσιαλδημοκράτες, συνδικαλιστές κλπ. Τα SS, των οποίων ρόλος ήταν η προστασία των υψηλόβαθμων κομματικών στελεχών, τυπικά θεωρούνταν επίλεκτη μονάδα των SA και δεν ξεπερνούσαν τους 30.000 άνδρες στην περίοδο που αναφερόμαστε.

Η διαφορά ανάμεσα στα δύο σώματα δεν ήταν μόνο ποσοτική αλλά και κοινωνική-πολιτική. Τα SA στελεχώνονταν κυρίως από τις μάζες και προσδοκούσαν ότι μετά την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία, θα ετίθεντο σε εφαρμογή οι αντικαπιταλιστικές εξαγγελίες του εθνικοσοσιαλιστικού προγράμματος. Αντίθετα τα SS αποτελούνταν κυρίως από την ελίτ των κομματικών μελών και ελέγχονταν πλήρως από την ηγεσία.

Με την συμμετοχή του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος στην κυβέρνηση δεξιού συνασπισμού το 1933, τα SA έγιναν πρακτικά ανεξέλεγκτα, με αποτέλεσμα να μπουν στο στόχαστρο των συντηρητικών κομμάτων που στήριζαν τον καγκελάριο Χίτλερ και των κοινωνικών τάξεων που αυτά εκπροσωπούσαν. Οι στρατιωτικοί ήξεραν πως ο Ρεμ πίεζε το φίλο και ομοϊδεάτη του να καταργηθεί ο στρατός και να αντικατασταθεί από την SA, οι βιομήχανοι και οι τραπεζίτες ενοχλούνταν από την αντικαπιταλιστική (εκ δεξιών) ρητορική τους, οι αριστοκράτες φοβούνταν ότι θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν ως μέσον για να απαλλοτριωθεί η γη τους, η μεσαία τάξη τρόμαζε από τις τραμπούκικες μεθόδους τους.

Ο Χίτλερ έβλεπε μεν την SA ως εμπόδιο για την ομαλή συνεργασία του με τους παραπάνω, καθώς και ως εν δυνάμει πηγή αμφισβήτησης της μονοκρατορίας του εκ των έσω, δίσταζε όμως να λάβει μέτρα αφού οι άνδρες της SA έκαναν όλη τη βρώμικη δουλειά για το κόμμα του. Αποφάσισε να δράσει μόνο την άνοιξη του 1934, όταν σύσσωμος ο παλαιός συντηρητικός πολιτικός κόσμος τον απείλησε ότι θα άρει την κοινοβουλευτική υποστήριξή του στην κυβέρνηση, εάν δεν περιορίσει τις αυθαιρεσίες των ανδρών του Ρεμ.

Υλοποίηση

Η επιχείρηση, η οποία έλαβε την ονομασία «Κολιμπρί», ξεκίνησε με την κατασκευή ενός πλαστού κατηγορητηρίου από τον Χάινριχ Χίμλερ, πως ο Ρεμ είχε λάβει 12.000.000 μάρκα από την Γαλλία για να ανατρέψει τον Χίτλερ. Το κατηγορητήριο ήταν απαραίτητο, ώστε ο Χίτλερ στις 24 Ιουνίου να πείσει τα στελέχη της SS να αναλάβουν την επιχείρηση χωρίς συναισθηματικούς δισταγμούς. Στον φάκελο γινόταν, επίσης, αναφορά στις ομοφυλοφιλικές τάσεις του Ρεμ, πράγμα ανήκουστο για την εποχή εκείνη, και δη για αξιωματούχο του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος. Τρεις μέρες αργότερα συμφώνησε με τον στρατό για την επιχείρηση, κάτι μάλλον εύκολο, αφού το στράτευμα ελεγχόταν ακόμα από τους συντηρητικούς αστούς

Το πρωί της 30ής Ιουνίου ο Χίτλερ συγκέντρωσε τους ηγέτες των βαυαρικών SA στο Μόναχο και τους άσκησε δριμύτατη κριτική, επειδή δήθεν αδυνατούσαν να επιβάλουν τη ναζιστική τάξη στους δρόμους της πόλης. Αυτή ήταν η αρχή του διωγμού, ο οποίος υλοποιήθηκε με μαζικές συλλήψεις και δεκάδες εκτελέσεις στελεχών των SA από τους άνδρες των SS χωρίς καν δίκη. Μέσα στην αναταραχή, ο Χίτλερ βρήκε την ευκαιρία να εξοντώσει και διάφορους άλλους πολιτικούς αντιπάλους του που δεν είχαν σχέση με την οργάνωση, όπως ο Γκρέγκορ Στράσερ, ο στρατηγός Φέρντιναντ φον Μπρέντοβ, ο πρώην καγκελάριος Κουρτ φον Σλάιχερ[1] και ο πρώην πρωθυπουργός της Βαυαρίας Γκούσταβ Ρίτερ φον Καρ.

Ο Ρεμ συνελήφθη στο εξοχικό του και οδηγήθηκε στη φυλακή Στάντελχαϊμ του Μονάχου, χωρίς ακριβώς να αντιλαμβάνεται τι έχει συμβεί. Ο επικεφαλής των δεσμοφυλάκων Τέοντορ Άικε άφησε στο κελί ένα πιστόλι με μια σφαίρα και αποχώρησε, προσδοκώντας ότι ο Ρεμ θα αυτοκτονούσε. Κάτι τέτοιο δε συνέβη και τελικά ο αρχηγός της SA εκτελέσθηκε στις 2 Ιουλίου.

Ο συνολικός αριθμός των θυμάτων δεν δημοσιεύθηκε. Ο νέος αρχηγός των SA, Βίκτορ Λούτσε, είπε αργότερα ότι εκτελέσθηκαν 81 άτομα. Σήμερα υπολογίζεται ότι στις τρεις ημέρες δολοφονήθηκαν περίπου 200 άνθρωποι, κυρίως από την SS με βοήθεια από τη μυστική αστυνομία (Γκεστάπο) και τον Στρατό.

Συνέπειες

Στα μέσα ενημέρωσης ο Χίτλερ παρουσιάσθηκε ως θύμα συνωμοσίας του Ρεμ. Στις 3 Ιουλίου η Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών νομιμοποιήθηκε εκ των υστέρων ως αυτοάμυνα του κράτους βάσει του Εξουσιοδοτικού Νόμου (Ermächtigungsgesetz), ενός νόμου του συντάγματος της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης που, τυπικά, ήταν ακόμα εν ισχύ.

Μετά τα γεγονότα έγινε πλέον φανερό ότι η Γερμανία είχε μεταμορφωθεί σε κράτος όπου κυβερνούσε η αυθαιρεσία. Ο καγκελάριος Χίτλερ διέταξε την εκτέλεση ανθρώπων δίχως δικαστική απόφαση, πράγμα που φανερώνει ότι ακόμα και το σύστημα δικαίου της χώρας είχε πλέον πέσει θύμα του Συγχρονισμού (Gleichschaltung). To Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα εδραίωσε απόλυτη κυριαρχία σε όλους τους τομείς της κοινωνίας και οικονομίας της χώρας.

Σε εσωκομματικό επίπεδο, η εξόντωση του Ρεμ απάλλαξε τον Χίτλερ από τα «πολιτικά βαρίδια» της περιόδου που βρισκόταν στην αντιπολίτευση και διευκόλυνε τη συνεννόησή του με το πολιτικό, οικονομικό και στρατιωτικό κατεστημένο. Μετά το λεγόμενο «Πραξικόπημα του Ρεμ» η SA έχασε οριστικά τη σημασία της και η SS απέκτησε εφεξής βασικό ρόλο στη Ναζιστική Γερμανία.


De Siris

Θύμιος Καρακατσάνης

Θύμιος Καρακατσάνης

Ο Θύμιος Καρακατσάνης ήταν Έλληνας ηθοποιός και σκηνοθέτης. Γεννήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 1940 στα Ταμπούρια του Πειραιά και πέθανε στις 30 Ιουνίου 2012.

Σπούδασε στο Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν, όπου από το 1960 εργάζεται συνεχώς στο θέατρο, αρχικά ως βασικό στέλεχος του Θεάτρου Τέχνης και εν συνεχεία στο ελεύθερο θέατρο. Τελευταία του εμφάνιση στο θέατρο είναι την περίοδο 2008 - 2010 στο "Θάνατο του εμποράκου" του Άρθουρ Μίλερ με την Αφροδίτη Γρηγοριάδου. Όπως αναφέρθηκε από την ηθοποιό Μάρθα Καραγιάννη στην εκπομπή "Μπορώ" της Άννας Δρούζα, η Μάρθα Καραγιάννη με τον Θύμιο Καρακατσάνη ήταν στο σχολείο συμμαθητές.

Σκηνοθεσίες για το θέατρο

Πλούτος του Αριστοφάνη
Όρνιθες του Αριστοφάνη
Μικροί Φαρισαίοι του Δημήτρη Ψαθά
Oύρσουλα του Μπάμπη Τσικλιρόπουλου (1995)
Ο Τελευταίος Να Κλείσει την Πόρτα του Γιώργου Κωνσταντίνου
Νεφέλες του Αριστοφάνη
Ταρτούφος του Μολιέρου
Λυσιστράτη του Αριστοφάνη

Ερμηνείες στο θέατρο

Πλούτος του Αριστοφάνη (στο ρόλο του Καρίωνα)
Ο Καλός Στρατιώτης Σβέικ του Γιάροσλαβ Χάσεκ (στο ρόλο του Σβέικ)
Ξανά μαζί του Νιλ Σάιμον
Μικροί Φαρισαίοι του Δημήτρη Ψαθά (στο ρόλο του Ανδρέα Ντελλή)
Ειρήνη του Αριστοφάνη
Βάτραχοι του Αριστοφάνη (στο ρόλο του Διονύσου (1990)
Αρμένικο Φεγγάρι στο Θέατρο Σμαρούλα
Γυναίκα στοιχείο του Πέντρο Καλντερόν (Pedro Calderon) στο Θέατρο Αμιράλ
Όρνιθες του Αριστοφάνη, σε σκηνοθεσία Καρόλου Κουν (1959) στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου
Ο Ταρτούφος στο θέατρο Άλαφα
Λυσιστράτη στο ρόλο της Λυσιστράτης
Ο θάνατος του εμποράκου του Άρθουρ Μίλερ (2010)
Ο Τελευταίος Να Κλείσει την Πόρτα
Οι Νταντάδες του Γιώργου Σκούρτη
Νεφέλες του Αριστοφάνη
Φον Δημητράκης του Δημήτρη Ψαθά (δύο ερμηνείες με διαφορά 20ετών)

Ερμηνείες στον κινηματογράφο

Το πιο λαμπρό αστέρι (1967)
Η χαρτορίχτρα (1967)
Μπουμ Ταρατατζούμ (1972)
Η γυναικοκρατία (1973) .... Παμίνος
La faille (1975) .... κομμωτής
Οι νταντάδες (1979) .... Πέτρος
Ιδού η Μήλος, ιδού και το πήδημα (1979)
Καραβάν Σαράι (1986) .... Μαργαρίτης


De Siris

Κυριακή 29 Ιουνίου 2014

Γεώργιος Ι. Μαρκόπουλος

Γεώργιος Ι. Μαρκόπουλος

Ο Γεώργιος Ι. Μαρκόπουλος γεννήθηκε στην Ιεράπετρα στις 8 Αυγούστου 1904 και πέθανε στις 29 Ιουνίου 1992, ήταν Έλληνας δικηγόρος, ο οποίος υπηρέτησε στην Τοπική Αυτοδιοίκηση ως νομάρχης επί 13 συνεχόμενα χρόνια. Εκτός από την κοινωνική του δράση, άφησε σημαντικό συγγραφικό έργο, με άξονα την ιστορία της Ιεράπετρας.

Σπουδές και πρώτα χρόνια

Απέκτησε πτυχίο από τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών του οποίου ήταν και διδάκτωρ. Η δικηγορία του ξεκίνησε από την ηλικία των 24 ετών. Στην ιδιαίτερη πατρίδα του μερίμνησε για την ίδρυση συλλόγων και μέλημά του ήταν η προστασία της πολιτιστικής κληρονομιάς. Ήταν πρόεδρος του Συλλόγου Φίλων Ιεράπετρας (Προστασίας τοπικών δικαίων), που είχε συσταθεί το 1924 και πρώτος πρόεδρος του Συλλόγου Πρασίνου, που ιδρύθηκε το 1925 από νεολαίους της πόλης. Εκλεγόταν συνεχώς πρόεδρος του συλλόγου ως το 1936. Ανάμεσα στις δραστηριότητες του συλλόγου ήταν η δενδροφύτευση με αρμυρίκια από τη Ρόδο, η δημιουργία πάρκου στην πλατεία και το παρτέρι, στο χώρο όπου χτίστηκε το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη. Τέλος, ο Γεώργιος Μαρκόπουλος χρημάτισε και μέλος του συμβουλίου του Ωδείου Ιεράπετρας (ο μουσικός σύλλογος ιδρύθηκε το 1929).

Διώξεις και κοινωνική δραστηριότητα

Το Νοέμβριο του 1934 με ομιλία του συμπαραστάθηκε στο συλλαλητήριο των αγροτών του Λασιθίου, διαμαρτυρόμενος για την εγκατάλειψή του από τις αρχές, τονίζοντας ότι και εκείνος ο νομός είχε τη θέση του στην ελληνική επικράτεια. Εξέδωσε την εφημερίδα "Νέος Αγών", για την οποία ο Μαρκόπουλος διώχθηκε από το τότε καθεστώς. Τελικά το τυπογραφείο κατασχέθηκε και το 1941 ο Μαρκόπουλος φυλακίστηκε. Δύο χρόνια αργότερα διέφυγε στη Μέση Ανατολή μαζί με συναγωνιστές του και ονομάστηκε υποπλοίαρχος δικαστικός έναν χρόνο πριν τελειώσει ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος.

Πολιτική δραστηριότητα

Κατά την περίοδο υπουργίας του Σοφοκλή Βενιζέλου στο υπουργείο Ναυτικών, ο Μαρκόπουλος έγινε σύμβουλός του. Το 1946 δικηγορεί στην Ιεράπετρα και την επόμενη χρονιά διορίστηκε Νομάρχης Λασιθίου. Ωστόσο απολύθηκε λίγο μετά επειδή δεν είχε συμμορφωθεί "με τις υποδείξεις εξωκυβερνητικών και παρακρατικών οργανώσεων". Οκτώ χρόνια αργότερα, το 1955, έγινε, με το θεσμό των υπηρεσιακών Νομαρχών, Νομάρχης Ευρυτανίας και εν συνεχεία Νομάρχης Πρεβέζης (1964) και Νομάρχης Χανίων (ως το 1967). Η θητεία του στις νομαρχίες χαρακτηρίστηκε ως άριστη από το υπουργείο Εσωτερικών. Το 1967 αποχώρησε λόγω ηλικίας.

Το 1951 ταξίδεψε στις ΗΠΑ, ως απεσταλμένος από το υπουργείο Τύπου. Κατά την περίοδο της χούντας ο Γεώργιος Μαρκόπουλος έκανε αποχή από κάθε κυβερνητική δραστηριότητα, καθώς αντιτάχθηκε στο καθεστώς.

Στις βουλευτικές εκλογές του 1974 ήταν υποψήφιος βουλευτής Λασιθίου με την Ένωση Κέντρου- Νέες Δυνάμεις, αλλά δεν κατάφερε να εκλεγεί, συγκεντρώνοντας 2.967 σταυρούς προτίμησης.

Οικογένεια

Πατέρας του ήταν ο Ιωάννης Μαρκόπουλος και μητέρα του η Καλλιόπη, εγγονή του καπετάν Φραγκιού Τσαντηράκη. Ο αδερφός του, Δημήτριος Μαρκόπουλος υπηρέτησε με επιτυχία ως Δήμαρχος Ιεράπετρας, από το 1951 ως το 1961. Ο Γεώργιος Μαρκόπουλος παντρεύτηκε (1938) την Ειρήνη Αεράκη από τη Σητεία και απέκτησαν 4 παιδιά, ανάμεσα στα οποία και ο μουσικοσυνθέτης Γιάννης Μαρκόπουλος. Τα άλλα τρία παιδιά είναι η Δήμητρα, ο Μάνος (Διοικητής του Νοσοκομείου της Ιεράπετρας την περίοδο 2011-13) και ο Μάριος.

Θάνατος και κηδεία

Τα τελευταία χρόνια της ζωής του ήταν συνταξιούχος δικηγόρος και συνέχιζε να γράφει. Πέθανε στις 29 Ιουνίου 1992 και κηδεύτηκε την Τρίτη 30 Ιουνίου 1992 στην Ιεράπετρα.

Συγγραφικό έργο

Ο Μαρκόπουλος έγραψε λαογραφικά και λογοτεχνικά έργα. Αρκετά από αυτά δεν εκδόθηκαν, ενώ σε αρκετές τοπικές εφημερίδες δημοσιεύτηκαν δικά του χρονογραφήματα. Κύκνειο άσμα του μπορεί να θεωρηθεί το έργο "Γεράπετρος και Γεραπετρίτες" (1981). Εκδόθηκαν επίσης τα έργα του:

Η Εκκλησία της Ιεράπετρας
Μινωική Δημόσια Οικονομία
Νείλος Νταμηλάς
Ο Γιαννικοδάσκαλος
Το πέρασμα του Ναπολέοντα στην Ιεράπετρα


De Siris

Κωνσταντίνος Βολανάκης

Κωνσταντίνος Βολανάκης

Ο Κωνσταντίνος Βολανάκης ή Βολονάκης γεννήθηκε στο Ηράκλειο Κρήτης το 1837και πέθανε στον Πειραιά στις 29 Ιουνίου 1907, ήταν ένας από τους πιο σημαντικούς Έλληνες ζωγράφους του 19ου αιώνα. Θεωρείται ο "πατέρας της θαλασσογραφίας"

Βιογραφία

Οι γονείς του Βολανάκη κατάγονταν από την Βολάνη, ένα μικρό χωριό της περιοχής του Ρεθύμνου. Σπούδασε στο Γυμνάσιο της Σύρου, απ' όπου αποφοίτησε το 1856. Την ίδια χρονιά, με παρότρυνση των μεγαλύτερων αδελφών του, πήγε στην Τεργέστη για να δουλέψει ως λογιστής κοντά στον μεγάλο οίκο εμπορίας ζαχάρεως Αφεντούλη. Ο Αφεντούλης εκτίμησε τις καλλιτεχνικές ικανότητες του νεαρού Βολανάκη από τα πάμπολλα σκαριφήματα με βάρκες, πλοία και λιμάνια που ο τελευταίος έφτιαχνε μέσα στις σελίδες των λογιστικών βιβλίων. Έτσι, αντί να απολύσει τον άτακτο λογιστή, ο Αφεντούλης ανέλαβε να τον στείλει στην Βαυαρία για να σπουδάσει ζωγραφική στην Ακαδημία του Μονάχου κοντά στον Καρλ φον Πιλότυ (Karl von Piloty) το 1860.

Μετά την αποφοίτησή του από την Ακαδημία του Μονάχου, ο Βολανάκης εργάστηκε στο Μόναχο, την Βιέννη και την Τεργέστη. Το 1883 επέστρεψε στην Ελλάδα και εγκαταστάθηκε στον Πειραιά. Σε αυτό συνετέλεσε και η πίεση της γυναίκας του "η οποία δεν άντεχε τον κρύο χειμώνα του Μονάχου". Όμως, ο κουμπάρος του Νικόλαος Γύζης τον απέτρεψε από το να γυρίσει στήν Αθήνα, γιατί "εκεί οι πίνακες ζωγραφικής πωλούνται εξευτελιστικώς εις τον Κήπο των Τιτάνων". Από την ίδια χρονιά και μέχρι το 1903 δίδαξε στην Σχολή των Ωραίων Τεχνών (μετέπειτα Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών) της Αθήνας, αρχικά το μάθημα της Στοιχειώδους Γραφής και αργότερα το μάθημα της Αγαλματογραφίας. Στο μεταξύ, λόγω τόσο της πολυμελούς οικογένειάς του όσο και των χαμηλών τιμών πωλήσεως των πινάκων του, πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής του φτωχός. Είναι χαρακτηριστικό, ότι λόγω της πενίας αντέστρεψε το σύνηθες, και αντί να αγοράζουν τους πίνακές του και μετά οι πελάτες να πηγαίνουν στον κορνιζά, αυτός συνεργάσθηκε με τον κορνιζά Λούτσο στον Πειραιά, και ζωγράφιζε πίνακες που να ταιριάζουν σε μέγεθος με τις ξυλόγλυπτες κορνίζες του. Ταλαιπωρημένος από μια κήλη, τελικά πέθανε στον Πειραιά το 1907, ενώ "στην κηδεία του παρευρέθησαν μόνο 5-6 άτομα".

Έργο

Η θάλασσα, τα πλοία και τα λιμάνια ήταν η μόνιμη πηγή έμπνευσης του Βολανάκη. Μαζί με τον Θεόδωρο Βρυζάκη, τον Νικηφόρο Λύτρα, τον Νικόλαο Γύζη και τον Γεώργιο Ιακωβίδη, θεωρείται ένας από τους κυριότερους εκπροσώπους του ακαδημαϊκού ρεαλισμού, της λεγόμενης «Σχολής του Μονάχου». Ωστόσο τα ιδιαιτέρως φωτεινά έργα του — όπως π.χ. το γνωστό Πανηγύρι του Μονάχου — δείχνουν κάποιες ιμπρεσιονιστικές τάσεις. Οι θαλασσογραφίες του κοσμούν τις επισημότερες αίθουσες της Αυστρίας και της Ελλάδας, ακόμη και του σταθμού του μετρό στον Πειραιά, ενώ κάποιοι άλλοι πίνακές του πωλήθηκαν σε διεθνείς δημοπρασίες για εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ.

Σύμφωνα με την επίσημη γραμμή της Ακαδημίας Μονάχου, τότε που σπούδαζε ο Βολανάκης, οι καθηγητές συνιστούσαν "αποφυγή της τοπιογραφίας, γιατί αποτελεί την παρακμή της ζωγραφικής" και συνιστούσαν ενασχόληση με την προσωπογραφία. Φαίνεται ότι ο Βολανάκης δεν είχε ταλέντο στην προσωπογραφία, όπως ο Γεώργιος Ιακωβίδης, ή ο Νικόλαος Γύζης. Έτσι προσπέρασε αυτή την απαγόρευση ενασχολούμενος με το αγαπημένο του θέμα, τη θαλασσογραφία. Το ταλέντο του αναγνωρίσθηκε νωρίς, αλλά στάθηκε τυχερός ύστερα από ένα ιστορικό γεγονός. Το 1866 έλαβε χώρα στην Αδριατική θάλασσα, κοντά στις Δαλματικές ακτές, η Ναυμαχία της Λίσσας μεταξύ των στόλων της Αυστριακής Αυτοκρατορίας και της Ιταλίας. Νίκησε η Αυστρία. Ο Αυτοκράτορας τότε προκήρυξε ένα διαγωνισμό ζωγραφικής για την απεικόνιση αυτού του σημαντικού γεγονότος. Ο Βολανάκης κέρδισε το διαγωνισμό αυτό και έλαβε ως έπαθλο 1000 χρυσά φιορίνια και δωρεάν ταξίδια - κρουαζιέρες με το πολεμικό ναυτικό της Αυστρίας για 3 χρόνια. Εκμεταλλευόμενος αυτά τα ταξίδια ζωγράφισε μια δεκάδα περίπου άλλους πίνακες σχετικούς με πλοία και θάλασσα, όπως το πλοίο Kaiser κ.λπ. Σήμερα, ο πίνακας του Κ. Βολανάκη Η Ναυμαχία της Λίσσας βρίσκεται στο Μουσείο Καλών Τεχνών της Βουδαπέστης.

Ένα από τα διάσημα έργα του Κωνσταντίνου Βολανάκη είναι Η Πυρπόληση της Τουρκικής ναυαρχίδας, εκτελεσμένο τουλάχιστον δύο φορές (ιδιωτική συλλογή Stavros Michalarias Art, Αθήνα, και "Πυρπόληση Τουρκικής Φρεγάτας" 1882, Ναυτικό Μουσείο, Πειραιάς). Παρόμοιο είναι και το έργο του "Η Πυρπόληση του Τουρικού δικρότου, Δημοπρασία Christie's Αθήνα 1994). Το ίδιο έργο ζωγράφισε και ο Νικηφόρος Λύτρας (βρίσκεται στην Πινακοθήκη Αβέρωφ, στο Μέτσοβο Ιωαννίνων). Με μια προσεκτική ματιά στους δύο πίνακες διαπιστώνεται εύκολα η διαφορετική τεχνοτροπία των δύο ζωγράφων. Ο μεν Κ. Βολανάκης εστιάζει στο γεγονός της πυρπόλησης δίνοντας σημασία στην απεικόνιση του πλοίου που το ζώνουν οι φλόγες ενώ σαν λεπτομέρειες διακρίνονται οι Τούρκοι ναυαγοί και ελάχιστα οι πυρπολητές. Αντίθετα, ο Νικηφόρος Λύτρας έχει στο πρώτο πλάνο την ομάδα των πυρπολητών να κωπηλατούν δυνατά για να απομακρυνθούν, με όρθιο τον Κανάρη να χαιρετά χαρούμενος, ενώ στο βάθος θολά και σκοτεινά φαίνεται πυρπολημένο το πλοίο μέσα στις φλόγες ενώ οι Τούρκοι ναυτικοί προσπαθούν να κατεβούν στις βάρκες με σχοινιά. Ο Βολανάκης είναι θεματοκεντρικός, ενώ ο Λύτρας ανθρωποκεντρικός.

Διάσημο είναι το έργο του Κ. Βολανάκη Η Ναυμαχία της Σαλαμίνας (βρίσκεται στο γραφείο του αρχηγού ΓΕΝ, στο Χολαργό). Αρχικά θεωρήθηκε ότι επρόκειτο για τη Ναυμαχία του Ακτίου, για αυτό και εκ παραδρομής μια φωτογραφία του πίνακα κοσμεί την αίθουσα συνεδριάσεων του Δημοτικού Συμβουλίου Πρέβεζας. Όμως η διδακτορική διατριβή του Μανώλη Βλάχου (1974) απέδειξε ότι πρόκειται για τη Ναυμαχία της Σαλαμίνας, έργο που εκτελέστηκε επί παραγγελία του Ελληνικού κράτους, και η βασίλισσα που απεικονίζεται στην πλώρη ενός σκάφους δεν είναι η Κλεοπάτρα αλλά η βασίλισσα της Φρυγίας Αρτεμισία η οποία είχε συμμαχήσει με τον Ξέρξη.

Εμπορικές τιμές πινάκων του Κ. Βολανάκη

Σήμερα τα περισσότερα έργα του Κωνσταντίνου Βολανάκη βρίσκονται σε ιδιωτικές συλλογές, ενώ μια μικρή μερίδα βρίσκεται στην Gallery Stavros Michalarias, στην Εθνική Πινακοθήκη - Μουσείο Αλέξανδρου Σούτσου, στο Ίδρυμα Κουτλίδη και στην Πινακοθήκη Κουβουτσάκη. Ορισμένα έργα του έχουν δημιουργηθεί εις διπλούν, όπως η "Πυρπόληση της Τουρκικής φρεγάτας". Το Νοέμβριο του 2008 το έργο του «Η Αποβίβαση του Καραϊσκάκη στο Φάληρο» σημείωσε νέο ιστορικό ρεκόρ για τιμή ελληνικού πίνακα σε δημοπρασία, πλησιάζοντας το ποσό των 2 εκατομμυρίων ευρώ. Το έργο του «Αποβίβαση του Καραϊσκάκη στο Φάληρο», πουλήθηκε στη δημοπρασία του Sotheby's €1.970.855. To έργο του «Το λιμάνι του Βόλου τη νύχτα», πουλήθηκε επίσης σε δημοπρασία του Sotheby's €951.965.


De Siris

Παύλος Δερμιτζάκης

Παύλος Δερμιτζάκης

Ο Παύλος Δερμιτζάκης είναι Έλληνας πρώην ποδοσφαιριστής, αγωνιζόταν στη θέση του επιθετικού, και νυν προπονητής ποδοσφαίρου. Γεννήθηκε στην Καβάλα στις 29 Ιουνίου 1969.

Ποδοσφαιρική καριέρα

Ξεκίνησε την καριέρα του από την ερασιτεχνική ομάδα του Βύρωνα Καβάλας, από όπου τον απέκτησε η Καβάλα το 1987, στην οποία αγωνίστηκε σαν βασικό στέλεχος για 5 χρόνια (4 στη Β' και ένα στη Γ' εθνική), πετυχαίνοντας με τη φανέλα της συνολικά 47 γκολ.

Το 1992 αποκτήθηκε από τον ΠΑΟΚ στον οποίο αγωνίστηκε τα επόμενα 3 χρόνια, κατά την τρίτη του όμως χρονιά, με προπονητή τον Άρι Χάαν, είχε ελάχιστες συμμετοχές (4 για το πρωτάθλημα και 4 για το κύπελλο). Την περίοδο 1995–96 αγωνίστηκε σε δύο ακόμα ομάδες Α' εθνικής, τον πρώτο γύρο στον Αθηναϊκό και τον δεύτερο στην Καλαμάτα, έχοντας 9 και 13 συμμετοχές αντίστοιχα.

Τα επόμενα χρόνια και μέχρι το τέλος της καριέρας του άλλαζε διαδοχικά ομάδες, κινούμενος μεταξύ Β' και Γ' εθνικής, αγωνιζόμενος στους Εργοτέλη, Παναιγιάλειο, ΕΑΡ, Αναγέννηση Καρδίτσας και Ατρόμητο Αθηνών. Έκλεισε την καριέρα του το 2000.

Στα 13 χρόνια της επαγγελματικής του καριέρας αγωνιζόμενος σε συνολικά 9 συλλόγους των τριών εθνικών κατηγοριών, σημείωσε τα εξής στατιστικά:

Α' εθνική: 64 συμμετοχές, 10 γκολ
Β' εθνική: 149 συμμετοχές, 38 γκολ
Γ' εθνική: 114 συμμετοχές, 58 γκολ
Σύνολο: 327 συμμετοχές, 106 γκολ

Προπονητική καριέρα

Την προπονητική του καριέρα ο Παύλος Δερμιτζάκης την ξεκίνησε στον Εργοτέλη (Δ' εθνική) την περίοδο 2001–02 διαδεχόμενος στη θέση αυτή τον Μύρωνα Σηφάκη, καταφέρνοντας να κερδίσει για την ομάδα την άνοδο στην Γ΄ Εθνική .

Συνέχισε σε μία άλλη ομάδα του Ηρακλείου, τον Ατσαλένιο, τον οποίο επίσης ανέβασε από την Δ' εθνική στην Γ΄ Εθνική. Παρά το γεγονός ότι η ομάδα του Ατσαλένιου καθοδηγούμενη από τον Παύλο Δερμιτζάκη πραγματοποιεί πολύ καλές εμφανίσεις στην Γ΄ Εθνική (4η θέση το 2005–06, 3η θέση το 2006–07) διατηρώντας μάλιστα το αήττητο στην έδρα του, δεν καταφέρνει να προβιβαστεί στη Β΄ Εθνική.

Τελικά πέτυχε την άνοδο με τον Διαγόρα από την Γ΄ Εθνική στην Β΄ Εθνική την περίοδο 2007–08, διατηρώντας και πάλι το αήττητο της έδρας για την ομάδα της Ρόδου. Συνέχισε στη Β΄ Εθνική με τον Διαγόρα, όμως στις 30 Νοεμβρίου 2009 παραιτήθηκε από τον πάγκο της ομάδας και τον Ιανουάριο του 2010 αναλαμβάνει τον ήδη υποβιβασμένο και χωρίς νίκη στην Super League Πανθρακικό αντικαθιστώντας τον Αλμπέρ Καρτιέ και καταφέρνει σε σύντομο χρονικό διάστημα να μεταβάλει την ομάδα και να πετύχει τις πρώτες νίκες αλλά και να επιδείξει αρκετά καλές εμφανίσεις.

Το καλοκαίρι του 2010 το όνομα του ακούστηκε για τον πάγκο του ΠΑΟΚ, ο οποίος όμως αρχικά επέλεξε για τεχνικό τον Ιταλό Μάριο Μπερέτα. Όταν ο τελευταίος απομακρύνθηκε μετά το βασικό στάδιο της προετοιμασίας της ομάδας, ο Παύλος Δερμιτζάκης ανέλαβε τελικά την τεχνική ηγεσία. Είναι κάτοχος του ανώτατου πτυχίου UEFA Pro, παντρεμένος και πατέρας 2 παιδιών. Στις 16-10-2010 έπαψε να είναι προπονητής του Π.Α.Ο.Κ. λόγω των τριών συνεχόμενων ηττών από Ξανθη (εκτός), Αρη (εντός) και Παναθηναϊκό (εκτός).

Τον Ιανουάριο του 2011 ήρθε σε συμφωνία με την διοίκηση του Αστέρα Τρίπολής και ανέλαβε την ομάδα της Πελοποννήσου η συνεργασία λύθηκε μετά απο πέντε μήνες στον πάγκο του Αστέρα

Την τελευταία μέρα του Οκτωβρίου του 2012 ανέλαβε εκ νέου την τεχνική ηγεσία του Πανθρακικού στην Super League ανέλαβε την ομάδα της Κομοτηνής σε μια δύσκολη καμπή όπoυ η ομάδα είχε μόλις 6 βαθμούς σε 8 αγωνιστικές και την οδήγησε στην αποφυγή του υποβιβασμού και την κατάληψη της καλύτερης θέσης στην ιστορία της ομάδας μέχρι εκείνη την σεζον.Κατάφερε μάλιστα να οδηγήσει τον Πανθρακικό μέχρι τους 4 του Κυπέλλου Ελλάδος όπου και αποκλείστηκε απο τον πραταθλητη εκεινης τς σεζόν Ολυμπιακό.


De Siris

Πέμπτη 26 Ιουνίου 2014

Γεώργιος Μαμιδάκης


Γεώργιος Μαμιδάκης

Ο Γεώργιος Μαμιδάκης του Ιωάννη, γεννήθηκε στις 18 Αυγούστου 1929 και πέθανε στις 26 Ιουνίου 1985, ήταν Έλληνας επιχειρηματίας.

Σύντομο βιογραφικό

Γεννήθηκε στις 18 Αυγούστου του 1929 στον Κίσσαμο Χανίων Κρήτης. Μετά το τέλος των σπουδών του και την υπηρέτηση της θητείας του στο Στρατό, ήρθε στην Αθήνα, όπου ίδρυσε μια Εταιρεία Πετρελαιοειδών που την ονόμασε Γ. Μαμιδάκης ΑΕ. Ήταν παντρεμένος και είχε 2 κόρες. Στις 26 Ιουνίου του 1985 και ενώ βρισκόταν για διακοπές στον Αγ. Νικόλαο Λασιθίου που ήταν η ιδιαίτερη πατρίδα του, μαζί με την οικογένειά του, αμέσως μετά το μεσημεριανό γεύμα, αποφάσισε να πάει στη θάλασσα να κολυμπήσει. Αλλά δεν υπολόγισε σωστά. Λίγα λεπτά αργότερα και ενώ είχε απομακρυνθεί αρκετά από την ακτή, η καρδιά του τον πρόδωσε και πνίγηκε.


De Siris

Κώστας Χριστοφιδέλης

Κώστας Χριστοφιδέλης

Ο Κώστας Χριστοφιδέλης γεννημένος στις 26 Ιουνίου 1977 στην πόλη της Καβάλας είναι Έλληνας πετοσφαιριστής που αγωνίζεται στον Ολυμπιακό Πειραιώς στη θέση του ακραίου.

Καριέρα

Ο Κώστας Χριστοφιδέλης ξεκίνησε την επαγγελματική του καριέρα στον Ολυμπιακό από πολύ μικρός, το 1995, και κατέκτησε με τους ερυθρόλευκους αρκετούς τίτλους, με σημαντικότερα τα δύο ευρωπαϊκά τρόπαια (1996 Κύπελλο Κυπελλούχων, 2005 Top Teams Cup).

Το 2009 άφησε τον Ολυμπιακό και μεταπήδησε στον Παναθηναϊκό, στον οποίο παρέμεινε μέχρι το 2011. Με τον Παναθηναϊκό κατάφερε να κατακτήσει το Κύπελλο Ελλάδας το 2010.

Το καλοκαίρι του 2011 ανηφόρισε στη Θεσσαλονίκη και αγωνίστηκε για ένα χρόνο στην ομάδα του Ηρακλή. Με τους κυανόλευκους κατάφερε να κατακτήσει το Πρωτάθλημα και το Κύπελλο Ελλάδας.

Το 2012 επέστρεψε στον Πειραιά και τον Ολυμπιακό και στο τέλος της αγωνιστικής περιόδου 2012-13 κατέκτησε με τους ερυθρόλευκους το εγχώριο τρεμπλ (Πρωτάθλημα, Κύπελλο και Λιγκ Καπ Ελλάδας).

Τίτλοι

Ολυμπιακός

7 Πρωταθλήματα Ελλάδας (1998, 1999, 2000, 2001, 2003, 2009, 2013. 2014)
6 Κύπελλα Ελλάδας (1997, 1998, 1999, 2001, 2009, 2013)
1 Λιγκ Καπ Ελλάδας (2013)
1 Σούπερ Καπ Ελλάδας (2000)
2 Κύπελλα Κυπελλούχων Ευρώπης (1996, 2005)

Ηρακλής

1 Πρωτάθλημα Ελλάδας (2012)
1 Κύπελλο Ελλάδας (2012)

Παναθηναϊκός

1 Κύπελλο Ελλάδας (2010)


De Siris

Salvador Allende

Σαλβαδόρ Αλιέντε

Ο Σαλβαδόρ Αλιέντε γεννήθηκε στις 26 Ιουνίου 1908 και πέθανε στις 28 Αυγούστου 1973, ήταν πολιτικός και πρώτος μαρξιστής Πρόεδρος της Χιλής την περίοδο 1970-1973.

Βιογραφία

Γεννήθηκε στο Βαλπαραΐσο το 1908 και δολοφονήθηκε στο Σαντιάγο το 1973. Καταγόταν από μεγαλοαστική τάξη και σπούδασε ιατρική στο Πανεπιστήμιο του Σαντιάγο απ΄ όπου και έλαβε το δίπλωμα το 1932. Ασχολήθηκε έντονα με την πολιτική αναπτύσσοντας μαρξιστική δράση. Ένα χρόνο μετά συνέβαλε στην ίδρυση του σοσιαλιστικού κόμματος της Χιλής. Το 1937 συμμετείχε στη κυβέρνηση του Πέδρο Αγκίρρε Σέντρα όπου και ανέλαβε για τέσσερα χρόνια υπουργός Υγιεινής. Το 1945 εκλέχθηκε για πρώτη φορά μέλος της Γερουσίας.

Το 1952 όταν έβαλε υποψηφιότητα για την Προεδρία επειδή είχε δεχθεί την υποστήριξη του παράνομου τότε κομουνιστικού κόμματος διαγράφτηκε από το σοσιαλιστικό κόμμα με συνέπεια να εκλεγεί τελευταίος των τεσσάρων υποψηφίων. Επανήλθε όμως στις εκλογές του 1958 με την υποστήριξη των σοσιαλιστών και των κομουνιστών όπου το κόμμα τους είχε πλέον νομιμοποιηθεί. Παρά ταύτα εκλέχθηκε δεύτερος των υποψηφίων. Τελικά εκλέχθηκε πρόεδρος της Χιλής το 1970 με τη βοήθεια του κομμουνιστικού κόμματος και αριστερών δυνάμεων, με μικρή διαφορά από του δεύτερου υποψηφίου. Στην ομιλία του μετά την νίκη του, ο Αγιέντε είπε: «Αξιώνουμε να δημιουργήσουμε έναν διαφορετικό κόσμο, να αποδείξουμε ότι μπορούν να γίνουν βαθιές αλλαγές που αποτελούν επανάσταση. Πρέπει να δημιουργήσουμε μια κυβέρνηση δημοκρατική, εθνική, επαναστατική και λαϊκή που θα οδηγήσει στον Σοσιαλισμό». Αμέσως μετά την ορκωμοσία του, στις 3 Νοεμβρίου του 1970, άρχισε να εφαρμόζει ένα ευρύτατο πρόγραμμα σοσιαλιστικών μεταρρυθμίσεων κρατικοποιώντας μεγάλες εκτάσεις γης, τον ορυκτό πλούτο της χώρας και τις τράπεζες.

Το πρόγραμμα του Αλιέντε περιλάμβανε αναβάθμιση των συμφερόντων των εργατών, εφαρμογή της αγροτικής μεταρρύθμισης, αναδιοργάνωση της εθνικής οικονομίας σε δημόσιο, μικτό και ιδιωτικό τομέα, εξωτερική πολιτική διεθνούς αλληλεγγύης και εθνικής ανεξαρτησίας, καθώς και νέα θεσμική οργάνωση (ως λαϊκό κράτος) με την ίδρυση ενός ενιαίου σώματος αντιπροσώπων. Το πρόγραμμα της Λαϊκής Ένωσης πρότεινε επίσης την εθνικοποίηση των κύριων ορυχείων χαλκού της Χιλής που άνηκαν σε ξένα συμφέροντα (κυρίως των ΗΠΑ). Ορισμένες χαρακτηριστικές μεταρρυθμίσεις κατά το πρώτο διάστημα της προεδρίας του Αγιέντε περιλάμβαναν την ανακατανομή εκατομμυρίων στρεμμάτων γης σε ακτήμονες ως μέρος της αγροτικής μεταρρύθμισης, αύξηση μισθών στις ένοπλες δυνάμεις, και παροχή δωρεάν γάλατος στα παιδιά. Επίσης, ιδρύθηκαν ο Αναπτυξιακός Συνεταιρισμός Ιθαγενών Πληθυσμών και το Ινστιτούτο Εκπαίδευσης των Μαπούτσε, για να καλύψουν τις ανάγκες των αυτοχθόνων κατοίκων της Χιλής.

Παράλληλα ο Αλιέντε εφάρμοσε νέα εξωτερική πολιτική ξεκινώντας τη συνεργασία πρώτα με τη Κίνα και στη συνέχεια με την Κούβα. Η πολιτική του αυτή έφερε σε αντιπαράθεση τα συμφέροντα των ΗΠΑ με συνέπεια οι σχέσεις των δύο χωρών να ψυχραθούν. Ο τότε κάτοικος του λευκού οίκου Νίξον είπε χαρακτηριστικά : Τώρα με τον Κάστρο στην Κούβα και τον Αλιέντε στη Χιλή έχουμε στην Λατινική Αμερική ένα κόκκινο σάντουιτς και μοιραία όλη θα γίνει κόκκινη. Δύο χρόνια αργότερα, από της εκλογής του, άρχισε να καλπάζει ο πληθωρισμός και να πλήττεται βεβαίως η μεσαία τάξη.

Επειδή ο Αλιέντε είχε στο πρόγραμμα του να κρατικοποιήσει τα μεταλλεία χαλκού (τα οποία ανήκαν σε Αμερικάνους ιδιώτες) έπρεπε να ανατραπεί. Έτσι, ο Νίξον ορκίζεται να ανατρέψει τον Αλιέντε. Το έργο αυτό το αναθέτει στην C.I.A και οργανωτής του πραξικοπήματος επιλέγεται ο Χένρι Κίσινγκερ. Οι μυστικές υπηρεσίες των Η.Π.Α προσπαθούν να δωροδοκήσουν τον στρατό της Χιλής αλλά ο αρχηγός των ενόπλων δυνάμεων, Ρενέ Σνάιντερ ήταν πιστός στο σύνταγμα και η πρώτη απόπειρα πραξικοπήματος απέτυχε. Ο Σνάιντερ βρέθηκε δολοφονημένος λίγες μέρες μετά.

Έπειτα από αυτό, ο Λευκός Οίκος διέταξε τον οικονομικό στραγγαλισμό της χώρας. Η δεύτερη απόπειρα δωροδοκίας στέφθηκε με επιτυχία. Οι φορτηγατζήδες που μετέφεραν τα τρόφιμα σταμάτησαν να κάνουν την δουλειά τους. Το κόστος αυτής της απεργίας ήταν 200 εκατομμύρια δολάρια για το κράτος της Χιλής, ενώ η C.I.A ξόδεψε τα διπλάσια. Παρ’ όλα τα δεινά που περνούσε η χώρα, η δημοτικότητα του Αλιέντε συνεχώς αυξανόταν. Κατόπιν αυτού, οι Αμερικανοί οργάνωσαν το σχέδιο Ζ. Τον Ιούνιο του 1973 οργανώνεται ένα δεύτερο πραξικόπημα που κατεστάλη από τη νόμιμη ηγεσία του στρατού και τον στρατηγό Πρατς. Μετά την καταστολή, ο στρατηγός Πρατς συμβούλεψε τον Αλιέντε να δώσει όπλα ανοίγοντας τα οπλοστάσια. Ο Αλιέντε όμως όντας πιστός στις αξίες του, του απάντησε: Όχι. Αυτή η επανάσταση θα γίνει χωρίς σταγόνα αίμα. Βασίζεται σε αξίες και όχι στην βία.

Θάνατος

Μετά από αυτά τα γεγονότα ο Αγιέντε αποφασίζει να αλλάξει την ηγεσία του στρατού και στην θέση του Πρατς τοποθετεί τον Αουγούστο Πινοσέτ. Την Τρίτη, 11 Σεπτεμβρίου 1973 γίνεται συγχρονισμένη επίθεση από ξηρά και αέρα στο προεδρικό μέγαρο. Η δημοκρατία καταλύεται και στην εξουσία ανεβαίνει ο Πινοσέτ.

Ο Αλιέντε, αν και λεγόταν ότι δολοφονήθηκε κατά την είσοδο των στρατιωτών στο προεδρικό μέγαρο, η πραγματικότητα ήταν, όπως αποκαλύφθηκε αργότερα, ότι αυτοκτόνησε.

Προσωπική ζωή

Ήταν παντρεμένος με την Ορτένσια Μπούσι η οποία απεβίωσε το 2009 σε ηλικία 94 ετών. Είχαν αποκτήσει τρεις κόρες.


De Siris

Τρίτη 24 Ιουνίου 2014

Ιωάννης Εμμανουήλ

Ιωάννης Εμμανουήλ

Ο Ιωάννης Εμμανουήλ γεννήθηκε το 1774 στην Καστοριά και εκτελέστηκε στις 24 Ιουνίου 1798 στο Βελιγράδι, φοιτητής της ιατρικής στη Βιέννη υπήρξε στενός συνεργάτης και συμμάρτυρας του Ρήγα Βελεστινλή.

Ιστορικά στοιχεία

Από την Πέστη, όπου αρχικά σπούδαζε, πήγε στη Βιέννη και εκεί, φοιτητής Ιατρικής, γνώρισε τον Ρήγα, το φθινόπωρο του 1796. Ενώ το 1797 ενθουσιάστηκε με τα επαναστατικά σχέδια του, όπως φαίνεται και από το αισιόδοξο αλληγορικό πατριωτικό στιχούργημα με τίτλο «Ωδάριον συγχαριστικόν εις το νέον έτος προσφωνηθέν τοις ομογενέσι και φιλοπάτρισιν υπό Ιωάννου Εμμανουήλ του Καστοριανού». (αποτελείται από 78 δεκατρισύλλαβους ιαμβικούς στίχους, σαν του «Θούριου»). Στους τελευταίους στίχους η θεά Αθηνά, που τα χέρια τns είναι δεμένα με σίδερα, περιμένει να ομονοήσουν οι Έλληνες για να έλθει η μέρα της Ελευθερίας.

Η συνεργασία του με τον Ρήγα Φεραίο

Ο Ιωάννης Εμμανουήλ ήταν απ' τους τελευταίους που συνέλαβε η αυστριακή αστυνομία, στην ανάκριση ομολόγησε ότι γνώριζε τον Ρήγα, ότι είχε παραλάβει από τον ίδιο ένα χειρόγραφο του «Θούριου» και επίσης ότι ο Ρήγας του έδωσε κρυφά σε ένα καφενείο της Βιέννης τρία αντίτυπα της επαναστατικής προκήρυξης. Όταν ο Ρήγας έφθασε στην Βιέννη το πρώτο δεκαήμερο του Αυγούστου του 1795, βρήκε εκεί μία ακμάζουσα ελληνική κοινότητα, όχι μόνον στον οικονομικό τομέα αλλά και στον πνευματικό και πολιτιστικό. Το έδαφος ήταν γόνιμο για να σπείρει τις ιδέες και τα οράματά του. Υπήρχε ένας ενθουσιασμός και αναβρασμός ψυχής μεταξύ των μορφωμένων και μη Ελλήνων, οι οποίοι διαποτισμένοι με τις ιδέες του διαφωτισμού και παρακολουθούντες τα κοσμοϊστορικά γεγονότα, που διαδραματίζονταν στον ευρωπαϊκό χώρο μετά την γαλλική επανάσταση και κατά τους ναπολεόντιους πολέμους πιστεύοντας ότι ήρθε η ώρα που τα αγαθά αυτά της ελευθερίας θα τα απολάμβαναν και οι δουλομένοι αδελφοί τους.

Κυκλοφορούσε ήδη από του 1791 στην Βιέννη από τους Σιατιστινούς αδερφούς Μαρκίδες Πούλιου, επισήμως και κατόπιν αδείας της αυστριακής κυβερνήσεως, ή πρώτη ελληνική εφημερίδα με τον τίτλο "Εφημερίς" (και με την μακροσκελή επεξήγηση: είτ’ ουν ακριβές απάνθισμα των κατά τον ενεστώτα χρόνον αξιολογωτέρων, ναι μην και ακριβεστέρων παγκομίων συμβεβηκότων, άπερ φιλοπόνως και εμμελώς, δίκην μελίσσης, απανταχόθεν συλλεχθέντα, χάριν της επωφελούς των πολλών περί τα νέα περιεργίας φιλοφρόνως εκδίδονται). Η "Εφημερίς" είχε τεράστια επιτυχία. Κυκλοφορούσε και διαβάζονταν στην Βιέννη και σ' όλες τίς πόλεις της Αυστροουγγαρίας και των παραδουναβίων ηγεμονιών και σ' αυτήν την Όθωμανική αυτοκρατορία, όχι μόνον από τους Έλληνες αλλά και από τις άλλες εθνότητες ακόμη και απ' αυτούς τους Τούρκους. Έκτός από την τρέχουσα ειδησεογραφία περιείχε επιστημονική ύλη, περικοπές από αρχαία ελληνικά συγγράμματα για την διατήρηση και ενίσχυση της εθνικής συνειδήσεως, και είχε το θάρρος να αναγράφει τις νίκες του Ναπολέοντος στην Ιταλία και να προπαγανδίζει και να διαδίδει στους αναγνώστες της τις ιδέες των δικαιωμάτων τού ανθρώπου και του πολίτου, όπως αυτές καθορίσθηκαν από τις αρχές της γαλλικής επαναστάσεως. Σ' αυτούς απευθύνθηκε ο Ρήγας και απ' αυτούς επέλεξε τους στενούς του συνεργάτες, όλους νεαρούς, μεταξύ των όποιων και από τους πιο στενούς του ήταν οί Καστοριανοί αδελφοί Εμμανουήλ, Ιωάννης και Παναγιώτης και ο Γεώργιος Θεοχάρης, οι Σιατιστινοί Θεοχάρης Τουρούντζιας, Κωνσταντίνος Δούκας και οι αδελφοί Μακρίδαι-Πούλιοι και ο Κοζανίτης Γεώργιος Σακελλάριος. Τον Ιούνιο του 1798, ο 24χρονος Ιωάννη Εμμανουήλ και ο μικρότερος αδελφός του Παναγιώτης (22 ετών) παραδόθηκαν από τις αυστριακές αρχές στον Τούρκο Διοικητή στα σύνορα του Βελιγραδίου μαζί με τον Ρήγα και άλλους τέσσερις συντρόφους του και αφού στραγγαλίσθηκαν ερρίφθησαν στον παραπόταπο του Δούναβη, τον Σαύο.

Ιωάννης Εμμανουήλ ως Λόγιος

Εκτός από τις σπουδές του της ιατρικής ασχολείτο και με τις άλλες επιστήμες και οι γνώσεις του ήταν πολυσχιδείς. Συνέγραψε ένα βιβλίο μαθηματικών, ένα αντίγραφο του οποίου χάρισε στον Ρήγα, ο οποίος το έφερε πάντοτε μαζί του και βρέθηκε στις αποσκευές του κατά τον χρόνο της συλλήψεώς του. Ασχολείτο επίσης και με την ποίηση. Στο πρωτοχρονιάτικο τεύχος του 1797 η "Εφημερίς", δημοσίευσε ένα ποίημα του Ιωάννου με τον τίτλο: «Ωδάριον συγχαριστικόν εις το Νέον Έτος προσφωνηθέν τοις ομογενέσιτε και φιλοπάτρισιν, υπό Ιωάννου Εμμανουήλ του Καστοριανού». Το προσφωνηθέν σημαίνει, ότι ο Ιωάννης πρέπει να απήγγειλε το ποίημα αυτό σε συγκέντρωση των ομογενών της Βιέννης για το Νέο Έτος, άρα ελογίζετο από τους μορφωμένους και λόγιους άνδρες της παροικίας για να του ανατεθεί η συγγραφή και απαγγελία του ποιήματος, καθώς και η δημοσίευσής του στην "Εφημερίδα". Διαβάζοντας το ποίημα αυτό και κρίνοντάς το με τα κριτήρια της εποχής του, βλέπουμε τον Ιωάννη να εκφράζεται σε μια αρχαΐζουσα γλώσσα, δείγμα ότι κατείχε τα αρχαία ελληνικά, να γνωρίζει καλά την ελληνική μυθολογία και να συντάσσει ένα ποίημα με όλους τους κανόνες της ποιητικής, ομοιοκαταληξίες, ρίμες κ.λ.π. Στο ποίημα αυτό βρίσκει την ευκαιρία να εκφράσει τα πατριωτικά του αισθήματα, τον πόνο του για την δουλεία του Γένους και τον πόθο του να ιδεί ελευθερωμένη την προσφιλή του πατρίδα. Αφού πλέκει κατ' αρχάς το εγκώμιο του νέου έτους και τα χαρίσματα με τα οποία το προίκισαν οι θεοί, για τα οποία όλοι χαίρουν, θεοί και άνθρωποι, πλην της Αθηνάς, υπονοώντας την Ελλάδα, η οποία λυπάται και κλαίει γιατί η αντίπαλός της θεά Εκάτη, η Σελήνη, υπονοώντας την Οθωμανική αυτοκρατορία, η οποία είχε ως έμβλημα την ημισέληνο, μαζί με την Έριδα κρατούν υπόδουλη την προσφιλή της πατρίδα. Παρακαλεί δε τον πατέρα της Κρονίδη και τους λοιπούς θεούς να την σπλαχνισθούν και να απαλλάξουν το προσφιλές της γένος από τα δεινά, που επισωρεύει επ' αυτού η μισητή Εκάτη. Ελπίζει δε, ότι όταν εκλείψει η Έρις, θα δυνηθεί να ελευθερωθεί το Γένος και θα αναστηθεί η πατρίς μας η κλεινή:

΄Αχ Πάτερ έως πότε, Ἐκάτη ἡ δεινή
΄Ως πότε νά μέ θλίβη; καί νά μέ τυραννᾕ.
Ἐπίβλεψον Κρονίδη, σπλαγχνίσθητε Θεοί!
Λυπήθητέ μ' ἐμένα, ὦ φίλοι Ἀχαιοί.

΄Ω έθνος μου, ὦ γένος, ὦ φίλτατε λαέ
Εἰς τάς πληγάς μου κλαύσον, άχ κλαύσον Δαναέ.
Ἀπέμειν' ἐγώ μόνη ἀπ' όλας τάς Θεᾶς
Δυστυχεστάτη ὄντως, τάς νῦν, τάς παλαιάς.

Τό δόρυ συντριμμένον στούς πόδας τἢς δεινἢς
Θεᾶς τἢς ἀντιπάλου Ἐκάτης τἢς κλεινἢς.
Ὀ θώραξ μου, τό σάκκος, ἀσπίς ἡ κρατερά,
Ριμμένα τά πατοῦσιν. Ώ θέα φοβερά!

Αἱ χεῖρες μου δεμέναι, μέ σίδηρα σφικτά
Γελᾶ μέ τήν Ἐκάτην, ἡ Έρις δυνατά.
΄Ω Έρις πικροτάτη ἀπό τάς Ἐριννύς
Σύ ἢσουν ἡ αἰτία, ἐσύ μέ τυραννείς.

΄Α! κάκισται δέν εἶμαι, ἀπ' ὄλα μου γυμνή
Τά ὄπλα ὡς θαρρεῖτε, ἀλλ' είν' ἡ φαεινή
Η περικεφαλαία στήν κεφαλήν μ' αὐτήν

Η Έρις μον' νά λείψη, καί ἔχω ποθητήν
μετέπειτα ἐλπίδα νά ἐλευθερωθῶ.
Παράσημα μου ὄλα λαμπρὡς νά ενδυθῶ.

Τό φίλτατόν μου ἔθνος δέν μέ ἀλησμονᾶ.
Παντοῦ μέ ἐνθυμεῖται, πατρίς δέν τό πλανᾶ
Νά τό κρατήση ξένη, ἀλλ' ἔχει τάς καλάς
Ἀθήνας ν' ἀναστήση, ἀφ' οὖ μεταβολάς

Ἀμεταβλήτους πάθη Ἐκάτη ἡ δεινή
ἡ φίλη πάλιν Πατρίς μας ἡ κλεινή.


De Siris

Thomas John Ypsilantis

Θωμάς Υψηλάντης 

Ο Θωμάς Υψηλάντης γεννήθηκε στο Σολτ Λέικ Σίτυ στις 24 Ιουνίου 1928 και πέθανε στις 16 Αυγούστου 2000, ήταν ελληνοαμερικανός φυσικός. Ήταν απευθείας απόγονος του Αλέξανδρου Υψηλάντη, ήρωα της ελληνικής επανάστασης του 1821.

Γεννήθηκε στο Σολτ Λέικ Σίτυ των ΗΠΑ και ήταν γιος του Ιωάννη Υψηλάντη και της Ευγενίας Τζερεφού [το γένος Κυρανάκου] (Ορθοδόξων Ελλήνων), που είχαν μεταναστεύσει στην Αμερική από την Ελλάδα το 1924. Το βαπτιστικό του όνομα ήταν Αθανάσιος.

Έχασε τον πατέρα σε ηλικία μόλις 2,5 ετών και την ανατροφή του ανέλαβε η μητέρα του. Σπούδασε χημεία στο πανεπιστήμιο της Γιούτα αποφοιτώντας το 1950.

Λίγο μετά την αποφοίτηση εντάχτηκε στην ομάδα του φυσικού Εμίλιο Σεγκρέ (Emilio Segrè) και στράφηκε στη φυσική. Το 1955 ολοκλήρωσε το διδακτορικό του στη φυσική στο Πανεπιστήμιο του Μπέρκελεϊ.

Έγινε γνωστός για την ανακάλυψη του αντιπρωτονίου το 1955 μαζί με τον Σεγκρέ, τον Κλάιντ Βίγκαντ (Clyde Wiegand), τον Εντ Λόφγκρεν και τον Όουεν Τσάμπερλεν (Owen Chamberlain). Αν και συμμετείχε στην ομάδα ανακάλυψης ούτε ο Βίγκαντ ούτε ο Υψηλάντης βραβεύτηκαν με το Νόμπελ Φυσικής που δόθηκε το 1959 στους Τσάμπερλεν και Σεγκρέ.

Το κύριο πεδίο εργασίας του ήταν η σωματιδιακή φυσική και συγκεκριμένα η κατασκευή ανιχνευτών σωματιδίων και κυρίως νετρίνων. Συνεργάστηκε στενά με το CERN.

Απεβίωσε από καρδιακό επεισόδιο στην Ελβετία.


De Siris

Παντελής Καφές

Παντελής Καφές

Ο Παντελής Καφές γεννήθηκε στις 24 Ιουνίου 1978 στη Βέροια. είναι Έλληνας διεθνής ποδοσφαιριστής που αγωνίζεται στον χώρο της μεσαίας γραμμής, έχοντας κερδίσει την αναγνώριση για τις δημιουργικές δυνατότητες και τις άριστες δεξιοτεχνικές ικανότητές του.

Καριέρα

Σε συλλογικό επίπεδο

Τα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα τα πραγματοποίησε στη γενέτειρά του Βέροια με τη φανέλα των τοπικών Ποντίων. Γρήγορα ξεχώρισε και το 1997 αποκτήθηκε από τον Π.Α.Ο.Κ., στον οποίο υπήρξε και αρχηγός. Κορυφαίες στιγμές της καριέρας του στον "Δικέφαλο του Βορρά" ήταν η κατάκτηση του Κυπέλλου Ελλάδας το 2001, όταν ο Π.Α.Ο.Κ. επικράτησε στον τελικό του Ολυμπιακού (4-2) στο στάδιο "Νίκος Γκούμας" και το 2003 εναντίον του Άρη Θεσσαλονίκης (1-0) στο γήπεδο της Τούμπας.

Αποχώρησε μετά το τέλος της περιόδου 2002-2003 και επόμενος σταθμός στην καριέρα του ήταν ο Ολυμπιακός. Στο μεγάλο λιμάνι παρέμεινε μέχρι τον Δεκέμβριο του 2006, κατακτώντας δύο φορές το νταμπλ (2004-2005 και 2005-2006).

Τον Ιανουάριο του 2007, μεταπήδησε στην Α.Ε.Κ., στην οποία υπήρξε επίσης αρχηγός, παραμένοντας έως το καλοκαίρι του 2012. Άξια αναφοράς η κατάκτηση ενός ακόμη Κυπέλλου Ελλάδας (το πέμπτο συνολικά στην πολύχρονη καριέρα του), την περίοδο 2010-2011. Μάλιστα, στον τελικό εναντίον του Ατρομήτου Αθηνών (3-0) στο Ο.Α.Κ.Α., σημείωσε το τρίτο τέρμα της ομάδας του.

Την περίοδο 2012-2013 επέστρεψε στην ιδιαίτερη πατρίδα του τη Βέροια και αγωνίστηκε με τα χρώματα της ομώνυμης ομάδας, όμως λόγω οικονομικών οφειλών προς το πρόσωπό του, αποχώρησε τον Ιανουάριο του 2013.

Στην Εθνική Ελλάδας

Το ντεμπούτο του με την Ελλάδα πραγματοποιήθηκε στις 25 Απριλίου 2001 στον εκτός έδρας φιλικό αγώνα εναντίον της Κροατίας (2-2), με τότε ομοσπονδιακό προπονητή τον Βασίλη Δανιήλ.

Με τη "γαλανόλευκη" αγωνίστηκε συνολικά 40 φορές, έχοντας πετύχει 3 τέρματα.

Κορυφαία στιγμή στην καριέρα του η συμμετοχή του στην αποστολή της Ελλάδας που κατέκτησε το Euro 2004 στην Πορτογαλία, ενώ ήταν στις επιλογές του Ότο Ρεχάγκελ και έναν χρόνο αργότερα, στο Κύπελλο Συνομοσπονδιών 2005, που διεξήχθη στη Γερμανία.

Διακρίσεις

Πρωταθλητής Ευρώπης στο Euro 2004
Πρωτάθλημα: 2005 και 2006 (με τον Ολυμπιακό)
Κύπελλο: 2001 και 2003 (με τον Π.Α.Ο.Κ.), 2005 και 2006 (με τον Ολυμπιακό), 2011 (με την Α.Ε.Κ.)


De Siris

Δευτέρα 23 Ιουνίου 2014

Γιώργος Κατσαρός

Γιώργος Θεολογίτης

Ο Γιώργος Θεολογίτης (Κατσαρός), σύμφωνα με επίσημα πιστοποιητικά, γεννήθηκε στην Αμοργό σ’ ένα αγροτόσπιτο στην Αγία Μαρίνα στις 20 Δεκεμβρίου 1888 από τον Νικόλαο Θεολογίτη και την Άννα Στούπη και πέθανε στις 23 Ιουνίου 1997.

Μαρτυρίες του συγγενικού του περιβάλλοντος ωστόσο λένε οτι ήταν νόθο παιδί, το οποίο γεννήθηκε στην Αθήνα από άγνωστο πατέρα, και έπειτα ήρθε στην Αμοργό με την μητέρα του Άννα η οποία ήταν αδερφή (και όχι γυναίκα) του Νικολάου Θεολογίτη. Το “Στούπη” δηλαδή ήταν παρατσούκλι το οποίο δόθηκε στον πατέρα της Άννας λόγω της αγάπης του προς το ποτό. Η Άννα το κράτησε χρησιμοποιώντας το στην Αθήνα. Έτσι λοιπόν όταν η Άννα έφερε τον, μωρό τότε, Γιωργάκη στην Αμοργό πήρε το επώνυμο Θεολογίτης από τον αδερφό της Νικόλαο Θεολογιτή.

Γύρω στο 1900, κατεβαίνει προς αναζήτηση καλύτερης τύχης με την μητέρα του στην Αθήνα όπου της ειχε προταθεί δουλειά ως μαγείρισσα σε σπίτι υψηλόβαθμου στρατιωτικού. Λόγω του ταλέντου της στην μαγειρική, μετακομίζει στα Βασιλικά Ανάκτορα στο υπηρετικό προσωπικό του Βασιλέως Γεωργίου Α΄. Ο μικρός Γιωργάκης κατέβαινε συχνά στον Πειραιά για να δει έναν θείο του χωροφύλακα, και εκεί γνωρίζει τον κόσμο του ρεμπέτικου, τους γέρους κουτσαβάκηδες, τους τεκέδες του Μάνθου και του Καρίπη, κα. Εκεί ακούει διάφορα τραγούδια τα οποία θα ηχογραφήσει στην μετέπειτα πορεία του, και αποτελούν μοναδικά μουσικά δείγματα των εποχών του 19ου αιώνα. Κιθάρα άρχισε να μαθαίνει από μικρός, και ποτέ στην ζωή του δεν ασχολήθηκε με άλλο όργανο.

Το 1905 σε ηλικία 17 χρονών, αρχίζει και παίζει επαγγελματικά σε διάφορα κέντρα του Ν. Φαλήρου, του Πειραιά και της Αθήνας.

Το 1909, φεύγει πρώτη φορά για την Αμερική αφού ένας συγγενής του είχε εξασφαλίσει δουλειά σε ένα δικό του κέντρο. Ξαναγυρίζει στην Ελλάδα το 1913 για σύντομο χρόνο και αναχωρεί τον Δεκέμβριο. Το Ιανουάριο του 1914 φτάνει με πλοίο οριστικά πια στην Αμερική. Από κει και πέρα αρχίζει η λαμπρή ανοδική του πορεία.

Γίνεται πασίγνωστος στον κόσμο των Ελλήνων μεταναστών, λόγω της “ιδιομορφίας” του να παίζει και να τραγουδά με μια κιθάρα ένα τεράστιο ρεπερτόριο από ελαφρά επιθεωρησιακά, ρομάντζες, ξένα τραγούδια (ιταλικά, ισπανικά, αμερικάνικα), ως βαριά ρεμπέτικα, σμυρνείκα, κα. Γνωρίζεται με τους σημαντικότερους Έλληνες καλλιτέχνες της Αμερικής όπως την Μαρίκα Παπαγκίκα, την κα Κούλα, την Αμαλία Βάκα, τον Λεωνίδα Σμυρνιό, κα, καθώς και με πολλούς οργανοπαίχτες.

Το 1918 τον ακούει σε ένα κέντρο ο υπεύθυνος ξένου ρεμπερτορίου της Αμερικανικής εταιρείας δίσκων RCA Victor και τον καλεί να ηχογραφήσει τον πρώτο του δίσκο με δύο τραγούδια το “Ax, Κακούργα Έλλη” και το “Ελληνική Απόλαυσις” (ο τίτλος αυτός δόθηκε από τους Αμερικάνους παραγωγούς για λόγους διαφήμισης, ο κανονικός τίτλος είναι “Σαν πεθάνω στο καράβι”). Έκτοτε ηχογράφησε πάρα πολλά τραγούδια και έγινε γνωστός πέρα από τους κύκλους των Ελλήνων μεταναστών. Στην πορεία του τον άκουσαν πάρα πολλές προσωπικότητες όπως ο Κλαρκ Γκέιμπλ, ο Αλ Καπόνε, ο Αντρέας Σεγκόβια, ενώ ο ίδιος ο πρόεδρος Ρούσβελτ τον είχε καλέσει στο Λευκό Οίκο το 1942. Πήγε πολλές περιοδείες στην Αυστραλία, στην Κίνα, στις Ινδίες, στην Αφρική, και αλλού (πράγμα τρομερό για την εποχή) πάντοτε δίνοντας προτεραιότητα και ενδιαφερόμενος για τους Ελληνες μετανάστες. Βασικό του μέλημα ήταν η διατήρηση της Ελληνικής γλώσσας, της θρησκείας και των παραδόσεων. Με άλλα λόγια η διάσωση της πνευματικής μας κληρονομιάς. Στην Ελλάδα έγινε γνωστός μετά την δεκαετία του ’60…

Ο Γιώργος Κατσαρός στα σόλα του έπαιζε κιθάρα με ένα δικό του ιδιόρρυθμο τρόπο. Ενώ έπαιζε τη μελωδία με τις κάτω χορδές, ταυτόχρονα χρησιμοποιούσε τις μπάσες χορδές της κιθάρας με τρόπο που θύμιζε έντονα το ίσο κράτημα στη βυζαντινή μουσική ή το μπάσο κοντίνιουο στη μουσική μπαρόκ. Σε συνέντευξη του λέει τα έξης γι’αυτό : “Η οικογένειά μου είναι πολύ θρήσκοι. Από μικρός πήγαινα στην εκκλησία και κρατούσα το «ίσο» στους ψάλτες. Τα εκκλησιαστικά τροπάρια είναι η βάση. Πάντα ρωτούσα τους ψάλτες. Το βαρύ ρεμπέτικο είναι μια ψαλμωδία. Ένας μανές, ένα μινόρε, ένα ματζόρε. Αυτά τα ξέρανε οι καλλιτέχνες…” . Θρήσκος άνθρωπος ο ίδιος, πολλές φορές όπου πήγαινε έδινε συναυλίες χωρίς χρήματα για χτήσιμο Εκκλησιών. Η πρώτη εκκλησία που βοήθησε ήταν ο Αγιος Γεώργιος στη Νέα Υόρκη. Μόνο για την περιοχή του Σικάγου, μέχρι σήμερα, με πρωτοβουλία του Κατσαρού, έχουν κτιστεί 25 ναοί.

Το 1995 έγινε στη Θεσ/νίκη το πρώτο παγκόσμιο συμβούλιο απόδημου Ελληνισμού. Παρόν κι εκεί ο αιωνόβιος γέροντας, ένας ζωντανός θρύλος, παραβρέθηκε και μίλησε στους αποδήμους, που είχαν την μοναδική ευκαιρία να αντλήσουν συμπεράσματα και συμβουλές από την 100ετή εμπειρία του.

Ο Γιώργος Κατσαρός πέθανε στις 23 Ιουνίου 1997


De Siris