Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2012

Fc Barcelona

Barça 

Το ποδοσφαιρικό τμήμα της Μπαρσελόνα (του οποίου η επίσημη ονομασία στα καταλανικά είναι Futbol Club Barcelona και το σύντομο όνομα Barça) είναι μια καταλανική ποδοσφαιρική ομάδα με ημερομηνία ίδρυσης τις 29 Νοεμβρίου 1899, η οποία αγωνίζεται στην ισπανική Πριμέρα Ντιβιζιόν.

Ταυτότητα και ιστορία

Έχοντας ως σύνθημα τη φράση "Més que un club" (ελλ. Περισσότερο από ένας σύλλογος), η Μπαρσελόνα αποτελεί διαχρονικά φορέα ανάδειξης της ταυτότητας των Καταλανών και αντίστασής τους στις επιταγές του "κατεστημένου", με το οποίο συνδέεται ιστορικά από πολλούς η άλλη μεγάλη ομάδα της Ισπανίας και αιώνια αντίπαλός της, Ρεάλ Μαδρίτης. Ο αγώνας μεταξύ τους θεωρείται ένα από τα μεγαλύτερα ντέρμπι παγκοσμίως -το γνωστό ως el Clásico- και καθορίζει εν πολλοίς την έκβαση του ισπανικού πρωταθλήματος. Παράλληλα οι δύο αυτές ομάδες αποτελούν τις μοναδικές, μαζί με τους Βάσκους της Αθλέτικ Μπιλμπάο, που έχουν συμμετάσχει αδιαλείπτως σε όλες τις σεζόν της Primera División από την ίδρυσή της το 1929.

Η Μπαρσελόνα χαρακτηρίζεται "Més (más) que un club" και σε τμήματα της Ισπανίας εκτός Καταλωνίας, μια αντίληψη που υιοθετήθηκε στα χρόνια της φρανκικής δικτατορίας από τη λαϊκή βάση καθώς και τους διανοούμενους της Αριστεράς, που τη θεωρούσαν σύμβολο υπεράσπισης των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών.

Εγκατεστημένοι στο γήπεδο του Καμπ Νου, που αντικατέστησε το 1957 το Les Corts, οι "Blaugranas" (ελ: οι κυανέρυθροι) έχουν κατακτήσει 21 πρωταθλήματα, 25 Κύπελλα Ισπανίας, 4 Τσάμπιονς Λιγκ, 4 Κύπελλα Κυπελλούχων, 3 Κύπελλα Εκθέσεων και 2 Παγκόσμια Κύπελλα Συλλόγων. Η ΦΚ Μπαρσελόνα έχει κατακτήσει 77 εθνικές ή διεθνείς επίσημες διοργανώσεις, κάτι που την κάνει την ομάδα με τους περισσότερους τίτλους στην Ισπανία. Αυτές οι κατακτήσεις έχουν δώσει το δικαίωμα στην Barça να εμφανίζεται στην τρίτη θέση στην Ευρώπη στην σχετική κατάταξη του IFFHS για την κορυφαία ομάδα του 20ού αιώνα και στην πρώτη θέση παγκοσμίως για την δεκαετία 2001-2010 σύμφωνα με το IFFHS.

Η ομάδα διοικείται από τον Σάντρο Ροσέλ, ο οποίος εκλέχτηκε πρόεδρος στις 13 Ιουνίου 2010 για εξαετή θητεία, ως διάδοχος του Ζοάν Λαπόρτα. Προπονητής της ήταν από το 2008 και μέχρι τις 27 Απριλίου 2012, όταν και παραιτήθηκε, ο Ζόσεπ Γκουαρδιόλα, πρώην διεθνής Ισπανός ποδοσφαιριστής προϊόν των ακαδημιών της Barça, ο οποίος κατάφερε στην μόλις πρώτη του σεζόν στην ομάδα να κατακτήσει έξι τίτλους (το πρωτάθλημα, το κύπελλο και το Σούπερ Καπ Ισπανίας, το Τσάμπιονς Λιγκ, το Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ και το Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων). Από τις 27 Απριλίου 2012 προσωρινός αντικαταστάτης του Γκουαρδιόλα, μέχρι το τέλος της αγωνιστικής περιόδου, θα είναι ο μέχρι πρότινος βοηθός του Τίτο Βιλανόβα. Με την ολοκλήρωση της σεζόν στον τελικό του Κυπέλλου, ο Γκουαρντιόλα και πρακτικά αποχώρησε, έχοντας κατακτήσει 14 από τους 19 τίτλους που διεκδίκησε η ομάδα (τετραετία 2008-2012).

Ποδόσφαιρο

Το Καμπ Νου

Συνολικά από την Μπαρσελόνα πέρασαν 48 προπονητές στο τμήμα ποδοσφαίρου μέχρι σήμερα. Από αυτούς περισσότερο καιρό έμειναν οι Τζακ Γκρίνγουελ (Jack Greenwell) (10 χρόνια), Μαρίνους Μίκελς (6 χρόνια), Γιόχαν Κρόιφ (8 χρόνια) μερικοί γνωστοί άλλοι είναι οι Λουίς φαν Γκάαλ (Louis Van Gaal), Μπόμπι Ρόμπσον, Λόρεντς Σέρα Φερρέρ (Llorenç Serra Ferrer) και Φρανκ Ράικαρτ.

Μερικοί σημαντικοί παίκτες που έχουν περάσει από την ομάδα είναι:

Στανισλάου Μπασόρα
Κάρλες Ρεσάκ
Άντονι Τόρρες
Γιόχαν Κρόιφ
Μπερντ Σούστερ
Ντιέγκο Μαραντόνα
Ρόναλντ Κούμαν
Χοσέπ Γκουαρδιόλα
Κρίστο Στόικοφ
Ρομάριο ντε Σόουζα
Ρονάλντο
Ριβάλντο
Ροναλντίνιο
Λιονέλ Μέσσι
Νταβίντ Βίγια

Τίτλοι Ποδοσφαίρου

2 Παγκόσμια κύπελλα συλλόγων (2009, 2011)
4 Champions League (1992, 2006, 2009, 2011)
4 Κύπελλα Κυπελλούχων Ευρώπης (1979, 1982, 1989, 1997)
3 Κύπελλα Εκθέσεων (1958, 1960, 1966)
4 Ευρωπαϊκά Super Cup (1992, 1997, 2009, 2011)
21 Πρωταθλήματα Ισπανίας (1928-29, 1944-45, 1947-48, 1948-49, 1951-52, 1952-53, 1958-59, 1959-60, 1973-74, 1984-85, 1990-91, 1991-92, 1992-93, 1993-94,1997-98, 1998-99, 2004-05, 2005-06, 2008-09, 2009-10, 2010-11)
26 Κύπελλα Ισπανίας (1909-10, 1911-12, 1912-13, 1919-20, 1921-22, 1924-25, 1925-26, 1927-28, 1941-42, 1950-51, 1951-52, 1952-53, 1956-57, 1958-59, 1962-63, 1967-68, 1970-71, 1977-78, 1980-81, 1982-83, 1987-88, 1989-90, 1996-97, 1997-98, 2008-09, 2011-12)
10 Ισπανικά Super Cup (1983, 1991, 1992, 1994, 1996, 2005, 2006, 2009, 2010, 2011)
2 Ισπανικά League Cup (1982-83, 1985-86)
2 Latin Cup (1948-49, 1951-52)
22 Πρωταθλήματα Καταλονίας (1901-1902, 1904-05, 1908-09, 1909-10, 1910-11, 1912-13, 1915-16, 1918-19, 1919-20, 1920-21, 1921-22, 1923-24, 1924-25, 1925-26, 1926-27, 1927-28, 1929-30, 1930-31, 1931-32, 1934-35, 1935-36, 1937-38)
6 Κύπελλα Καταλονίας (1990-91, 1992-93, 1999-00, 2003-04, 2004-05, 2006-07)

De Siris

Δημήτρης Κωνσταντόπουλος


Δημήτρης Κωνσταντόπουλος

Ο Δημήτρης Κωνσταντόπουλος γεννήθηκε στις 29 Νοεμβρίου 1978 στη Θεσσαλονίκη, είναι Έλληνας διεθνής τερματοφύλακας και αυτή την περίοδο έχει συμβόλαιο με την ομάδα της ΑΕΚ, που αγωνίζεται στην Σούπερ Λίγκα, στην οποία είναι και ένας εκ των τριών αρχηγών της σεζόν 2012-13.

Καριέρα

Στην Ελλάδα

Ασχολήθηκε με το ποδόσφαιρο από πολύ μικρή ηλικία και έπαιξε στις τοπικές ερασιτεχνικές ομάδες της Θεσσαλονίκης Μέγας Αλέξανδρος και Αμπελόκηποι.

Το 1996 υπέγραψε το πρώτο επαγγελματικό του συμβόλαιο στην Καλαμάτα, ομάδα Α΄ Εθνικής κατηγορίας. Στην Καλαμάτα αγωνίστηκε τέσσερα χρόνια, συνήθως ως αναπληρωματικός. Παράλληλα κλήθηκε και αγωνίστηκε στην Εθνική Ελπίδων.

Τη σεζόν 2000-01 δόθηκε δανεικός στο Αιγάλεω για να επιστρέψει πάλι στην Καλαμάτα το 2001-02.

Επειδή δεν μπορούσε να καθιερωθεί ως βασικός σε ελληνικές ομάδες, αναζήτησε την τύχη του σε ομάδες του εξωτερικού. Αρχικά μεταγράφηκε στην πορτογαλική Σπόρτιγκ Φαρένσε, στην οποία δεν μπόρεσε να καθιερωθεί.

Στην Αγγλία

Το 2003 πήγε στην αγγλική Χάρτλπουλ Γιουνάιτεντ, ομάδα τρίτης κατηγορίας (League 1). Τον πρώτο χρόνο αγωνιζόταν κυρίως ως αναπληρωματικός αλλά την επόμενη σεζόν κέρδισε τη θέση του βασικού τερματοφύλακα, πραγματοποιώντας εκπληκτικές εμφανίσεις. Το ντεμπούτο του στην πρώτη ομάδα έκανε στις 24 Αυγούστου 2004 στο νικηφόρο αγώνα (2-1) του Λιγκ Καπ Αγγλίας εναντίον της Μάκλσφιλντ Τάουν. Μια βδομάδα αργότερα έκανε το ντεμπούτο του σε αγώνα πρωταθλήματος, πάλι με νίκη 2-1 εναντίον της Κόλτσεστερ Γιουνάιτεντ. Οι εμφανίσεις του τον καθιέρωσαν ως βασικό τερματοφύλακα.

Τη σεζόν 2004-05 αγωνίστηκε σε 28 ματς πρωταθλήματος και σε 6 αγώνες Λιγκ Καπ και Κυπέλλου Αγγλίας. Με τον Dimi κάτω από τα δοκάρια η ομάδα έκανε καταπληκτικό πρωτάθλημα και στο τέλος διεκδίκησε την άνοδό της σε αγώνες κατάταξης (paly-off). Στον ημιτελικό των πλέι-οφ εναντίον των Τράνμερε Ρόβερς ο Big Dimi πραγματοποίησε εκπληκτική εμφάνιση και με τις αποκρούσεις του κράτησε τη Χάρτλπουλ ζωντανή. Ο αγώνας κρίθηκε στη διαδικασία των πέναλτι, από τα οποία απέκρουσε δύο δίνοντας στην ομάδα την πρόκριση για τον τελικό. Στον τελικό η ομάδα του ηττήθηκε αλλά η ένωση φιλάθλων (Hartlepool United Disabled Supporters Association Community) τον ανακήρυξε παίκτη της χρονιάς του συλλόγου (Player of the Year).

Ακολούθησε μια μέτρια σεζόν για το σύλλογο, ο οποίος τελικά υποβιβάστηκε στην τέταρτη κατηγορία (League 2), πάρα τις καλές εμφανίσεις του Κωνσταντόπουλου, που αγωνίστηκε και στα 46 παιχνίδια πρωταθλήματος. Όμως, η επόμενη περίοδος 2006-07 ήταν επιτυχημένη. Η Χάρτλπουλ κέρδισε πάλι την άνοδό της με τον Big Dimi να πραγματοποιεί εξαιρετικές εμφανίσεις κρατώντας την εστία του απαραβίαστη για 25 ματς! Tο περιοδικό "FourFourTwo" τον συμπεριέλαβε στους 50 καλύτερους ποδοσφαιριστές της χρονιάς των τριών μικρών κατηγοριών της Αγγλίας.

Ως επιβράβευση των προσπαθειών του ήρθε η μεταγραφή σε σύλλογο μεγαλύτερης κατηγορίας. Στις 30 Ιουνίου 2007 υπέγραψε συμβόλαιο 400.000 € στην Κόβεντρι Σίτι, στην οποία αγωνίστηκε ως βασικός για μεγάλο διάστημα της σεζόν 2007-08.

Στη συνέχεια έχασε τη θέση του στην αρχική ενδεκάδα και στις 24 Μαρτίου δόθηκε δανεικός στη Νότιγχαμ Φόρεστ, στην οποία ωστόσο δεν κατάφερε να αγωνιστεί λόγω ενός τραυματισμού στον τένοντα.

Τον Οκτώβριο του 2008 υπέγραψε ως δανεικός στη Σουόνσι, με την οποία αγωνίστηκε τη σεζόν 2008-09. Για μερικές εβδομάδες επέστρεψε στην Κόβεντρι που ταλανιζόταν από προβλήματα τραυματισμών στην θέση του τερματοφύλακα, αλλά σύντομα επέστρεψε στην Σουόνσι. Ο δανεισμός του δεν ανανεώθηκε και δόθηκε εκ νέου δανεικός στην Κάρντιφ, για το δεύτερο εξάμηνο της σεζόν 2008-2009.

Επιστροφή στην Ελλάδα

Το καλοκαίρι του 2010 επέστρεψε στην Ελλάδα για λογαριασμό της Κέρκυρας. Οι καλές του εμφανίσεις αμέσως σχολιάστηκαν θετικά από δημοσιογράφους και ειδικούς του αθλήματος, αλλά και από αντιπάλους προπονητές. Χάρη και στην δική του απόδοση, η ομάδα από το νησί των Φαιάκων, κατάφερε να εξασφαλίσει άνετα την παραμονή της στην μεγάλη κατηγορία.

Το επόμενο καλοκαίρι, θα του γίνει πρόταση από την ΑΕΚ και έχοντας τελειώσει το συμβόλαιό του με την Κέρκυρα, κάνει το βήμα παραπάνω στην καριέρα του. [4] Η δεύτερη σεζόν στην ΑΕΚ, 2012-13, ξεκινά με πολλά οικονομικά προβλήματα για τον σύλλογο και αποχωρήσεις σχεδόν όλων των ποδοσφαιριστών. Ο Κωνσταντόπουλος με μερικούς ακόμα, παραμένουν και αυτόματα χρίζεται ένας εκ των τριών αρχηγών της ομάδας.

Διακρίσεις

HUDSA "Player of the Year": 2004-05
Λιγκ 1 τελικός μπαράζ: 2004-05
Λιγκ 2 άνοδος: 2006-07
"FourFourTwo" Top 50: 2006-07

De Siris

Clive Staples Lewis


Κλάιβ Στέιπλς Λιούις 

Ο Κλάιβ Στέιπλς Λιούις γεννήθηκε στις  29 Νοεμβρίου 1898  και πέθανε στις  22 Νοεμβρίου 1963, που συνήθως αναφέρεται ως C. S. Lewis, ήταν Βρετανός, μυθιστοριογράφος, ακαδημαϊκός, μεσαιωνοδίφης, κριτικός, δοκιμιογράφος, λαϊκός θεολόγος, ενώ θεωρείται ως ένας από τους Χριστιανούς απολογητές με την μεγαλύτερη επιρροή στην εποχή μας. Είναι επίσης γνωστός για μυθοπλασία του, έχοντας γράψει βιβλία όπως Τα Χρονικά της Νάρνια.

Ο Λιούις ήταν στενός φίλος του Τόλκιν, ενώ και οι δύο συγγραφείς ήταν ηγετικές φυσιογνωμίες στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Σύμφωνα με τα απομνημονεύματά του Έκπληκτος από Χαρά, ο Λιούις είχε βαφτιστεί στην Εκκλησία της Ιρλανδίας κατά τη γέννησή του, όμως απομακρύνθηκε από την πίστη κατά τη διάρκεια της εφηβείας του. Υπό την επιρροή του Τόλκιν και άλλων φίλων του, στην ηλικία των 32 ετών, ο Λιούις επέστρεψε στον Χριστιανισμό για να γίνει μια σημαντική φωνή μέσα στην Εκκλησία της Αγγλίας. Η μεταστροφή του είχε πολύ σημαντική επίδραση στην εργασία του, και οι ραδιοφωνικές εκπομπές του, με θέμα τον Χριστιανισμό, κατά την διάρκεια του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου, του έδωσαν μεγάλη αναγνώριση.

Το 1956 παντρεύτηκε την Αμερικανίδα συγγραφέα Τζόι Γκρέσαμ, 17 χρόνια νεότερή του, η οποία απεβίωσε τέσσερα χρόνια αργότερα από καρκίνο, στην ηλικία των 45.

Ο Λιούις πέθανε τρία χρόνια μετά τη σύζυγό του, από νεφρική ανεπάρκεια. Ο θάνατός του, ήρθε μια εβδομάδα πριν από συμπλήρωση του 65ου έτους της ηλικίας του. Η κάλυψη του θανάτου του από τα μέσα ενημέρωσης ήταν ελάχιστη, καθώς πέθανε την ίδια μέρα που δολοφονήθηκε ο Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών Τζον Φ. Κένεντι.

Τα έργα του Λιούις έχουν μεταφραστεί σε περισσότερες από 30 γλώσσες και έχουν πουλήσει εκατομμύρια αντίτυπα. Τα βιβλία που απαρτίζουν την σειρά Τα Χρονικά της Νάρνια είναι τα πιο δημοφιλή, και έχουν μεταφερθεί στο θέατρο, στην τηλεόραση, στο ραδιόφωνο και στον κινηματογράφο. Επίσης το 2000, το βιβλίο του Χριστιανισμός Απλώς (Mere Christianity), ψηφίστηκε ως το καλύτερο βιβλίο του 20ου αιώνα, από το Ευαγγελικό περιοδικό Christianity Today.
  
Η μνήμη του τιμάται από την Επισκοπελιανή εκκλησία στις 22 Νοεμβρίου.

De Siris

Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2012

Κωνσταντίνος ΣΤ΄


Κωνσταντίνος ΣΤ΄

Ο Κωνσταντίνος ΣΤ΄ (κατά κόσμον Αράμπογλου) γεννήθηκε το 1859 και πέθανε στις 28Νοεμβρίου 1930, ήταν Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως από τις 17 Δεκεμβρίου 1924 ως τις 22 Μαΐου 1925, οπότε και παραιτήθηκε. Στην ουσία όμως έμεινε στο θρόνο 43 ημέρες, μέχρι τις 30 Ιανουαρίου 1925, οπότε απελάθηκε από την Τουρκία.

Γεννήθηκε το 1859 στη Συγή Προύσης. Σπούδασε στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης. Το 1896 εξελέγη επίσκοπος Ροδοστόλου, υπαγόμενος στη Μητρόπολη Αδριανουπόλεως. Το 1899 εξελέγη Μητροπολίτης Βελλάς και Κονίτσης. Το 1906 μετατέθηκε στη Μητρόπολη Τραπεζούντος, το 1913 στη Μητρόπολη Κυζίκου και το 1922 στη Μητρόπολη Δέρκων.

Στις 17 Δεκεμβρίου 1924 εξελέγη Οικουμενικός Πατριάρχης και ενθρονίστηκε αυθημερόν. Σύμφωνα όμως με τη συμφωνία ανταλλαγής των πληθυσμών, οι τουρκικές αρχές τον θεώρησαν «ανταλλάξιμο» και στις 30 Ιανουαρίου 1925 απελάθηκε από την Πόλη σιδηροδρομικώς. Φιλοξενήθηκε αρχικά στη Θεσσαλονίκη, από όπου προέβη σε ανεπιτυχή διαβήματα προς την Κοινωνία των Εθνών για να του επιτραπεί η επιστροφή. Στις 22 Μαΐου 1925 υπέβαλε την παραίτησή του.

Κατόπιν πήγε για κάποιο διάστημα στη Χαλκίδα, ως φιλοξενούμενος της εκεί Μητρόπολης. Τέλος, εγκαταστάθηκε οριστικά στη Νέα Φιλαδέλφεια Αττικής, σε σπίτι που του παραχωρήθηκε.

Πέθανε στις 28 Νοεμβρίου 1930 και ετάφη στο Πρώτο Νεκροταφείο Αθηνών. Το 2011 τα οστά του μεταφέρθηκαν στην Κωνσταντινούπολη και στις 6 Μαρτίου 2011, Κυριακή της Τυρινής, ενταφιάστηκαν στη Μονή Ζωοδόχου Πηγής Βαλουκλή.

De Siris

Μελέτιος Γ΄


Μελέτιος Γ΄

Ο Μελέτιος Γ΄ (κατά κόσμον Πάγκαλος) γεννήθηκε το 1772 και πέθανε στις 28 Νοεμβρίου 1845, διετέλεσε Οικουμενικός Πατριάρχης για μικρό χρονικό διάστημα (επτά μηνών) το 1845.

Βιογραφία

Γεννήθηκε στην Κέα το 1772. Διετέλεσε πρωτοσύγγελος του Οικουμενικού Πατριαρχείου επί Πατριάρχου Αγαθαγγέλου και κατόπιν εξελέγη Μητροπολίτης Αμασείας (1828-1830), Θεσσαλονίκης (1830-1841) και Κυζίκου (1841-1845). Εξελέγη Οικουμενικός Πατριάρχης στις 18 Απριλίου του 1845.

Κατά τη σύντομη Πατριαρχία του, αναθεώρησε τον τρόπο εκλογής τιτουλαρίων επισκόπων, ενώ χάρη σε ενέργειές του άλλαξε το κάλυμμα της κεφαλής των Αρμενίων. Τέλος, αποφάσισε να μη χρησιμοποιούν αρχιερείς ή πρώην Πατριάρχες ως κατοικία χώρους της Θεολογικής Σχολής Χάλκης.

Πέθανε επτά μήνες μετά την εκλογή του, στις 28 Νοεμβρίου και ετάφη στο ναό της Ζωοδόχου Πηγής.

De Siris

Alberto Moravia


Αλμπέρτο Μοράβια 

O Αλμπέρτο Μοράβια (Alberto Moravia, ψευδώνυμο του Alberto Pincherle), γεννήθηκε το 1907 και πέθανε στις 28 Νοεμβρίου 1990, ήταν Ιταλός πεζογράφος και δημοσιογράφος.

Καταγόταν από εύπορη μεγαλοαστική οικογένεια της Ρώμης. Στα 16 του προσβλήθηκε από φυματίωση και για δυο χρόνια έμεινε σε σανατόριο όπου συμπλήρωσε μόνος του την μόρφωσή του. Εργάστηκε μετά ως δημοσιογράφος στο Τορίνο και στο Λονδίνο.

Στα 22 του δημοσιεύτηκαν Οι Αδιάφοροί του, απεικόνιση της ηθικής κατάπτωσης στην οποία οδηγείται μια μεσοαστική οικογένεια χωρίς αρχές, έργο που προκάλεσε αίσθηση για την ωμή περιγραφή της νεανικής ιδίως διαφθοράς.

Σύζυγός του από το 1941 μέχρι το 1962 ήταν η συγγραφέας Έλσα Μοράντε. Το 1984 εξελέγη ευρωβουλευτής του Κομμουνιστικού Κόμματος Ιταλίας.

Τα μυθιστορήματα και τα διηγήματά του εξετάζουν την μοναξιά και την ανθρώπινη αλλοτρίωση, την έλλειψη δημιουργικού ενδιαφέροντος (La noia, 1960) και την προσπάθεια διαφυγής μέσω του γενετήσιου ενστίκτου χωρίς βαθύτερα αισθήματα. Το λιτό και χωρίς εξωραϊσμούς ύφος του και οι χαρακτήρες που είχε δημιουργήσει τον κατατάσσουν ανάμεσα στους σημαντικότερους πεζογράφους της εποχής του.

Επιλογή έργων

Μυθιστορήματα

Gli indifferenti (Οι αδιάφοροι, 1929)
La mascherata (Η μασκαράτα, 1941)
Agostino (Αγκοστίνο, 1944)
La romana (Η γυναίκα της Ρώμης, 1947)
La disubbidienza (Η ανυπακοή, 1948)
L'amore coniugale (Ο γαμήλιος έρωτας, 1949)
Il conformista (Ο κονφορμιστής, 1951)
Il disprezzo (Η περιφρόνηση, 1954)
La ciociara (Η χωριάτισσα, 1957)
La noia (Η πλήξη, 1960)
Io e lui (Εγώ και αυτός, 1971)
Un'altra vita (Μια άλλη ζωή, 1973)
La vita interiore (Η εσωτερική ζωή, 1978)
1934 (1982)
La tempesta (Η θύελλα, 1984)
L'uomo che guarda (Ο άνθρωπος που κοιτάζει, 1986)
Il viaggio a Roma (Το ταξίδι στη Ρώμη, 1988)

Συλλογές διηγημάτων

La bella vita (Η ωραία ζωή, 1935)
L'imbroglio (Η εμπλοκή, 1937
I sogni del pigro (Τα όνειρα του τεμπέλη, 1940)
L'amante infelice (Ο άτυχος εραστής, 1943)
L'epidemia (Η επιδημία, 1944)
Racconti romani (Ρωμαϊκά διηγήματα, 1954)
l mondo è quello che è (Ο κόσμος είναι αυτός που είναι, 1966)
Il paradiso (Ο παράδεισος, 1970)
La villa del venerdì (Η βίλλα της Παρασκευής, 1990)

Δοκίμια

La speranza, ossia Cristianesimo e Comunismo (Η ελπίδα, ή Χριστιανισμός και Κομμουνισμός, 1944)
Un mese in URSS (Ένας μήνας στην ΕΣΣΔ, 1958)
Un'idea dell'India (Μια ιδέα της Ινδίας, 1962)
L'uomo come fine (Ο άνθρωπος ως σκοπός, 1964)
La rivoluzione culturale in Cina (Η πολιτιστική επανάσταση στην Κίνα, 1967)
Un miliardo di anni fa... (Πριν από ένα δισεκατομμύριο χρόνια, 1979)
L'inverno nucleare (Ο πυρηνικός χειμώνας, 1986)

Ελληνικές μεταφράσεις

Οι αδιάφοροι : Σπύρος Βυζαντινός (Δωρικός, 1971)
Αγκοστίνο : Μάρθα Σαλάκου (Οδυσσέας, 1981)
Ο γαμήλιος έρωτας : Ξ.Ι.Καρακάλος (Μαρή, 1970)
Η περιφρόνηση : Σοφία Μαυρόχη (Γ.Σίσκος, χχ)
Η χωριάτισσα : Αριστ. Καντάς & Π. Σκαφίδα-Καντά (Οδυσσέας, 1982)
Η πλήξη : Κωστούλα Μητροπούλου (Σ.Ι.Ζαχαρόπουλος, 1969)
Εγώ και αυτός : Έρη Κανδρή (Σ.Ι.Ζαχαρόπουλος, 1971, 1978)
1934 : Κ.Κυριακίδου-Καφετζή (Εξάντας, 1984)
Ο άνθρωπος που κοιτάζει : Θαν. Μετσιμενίδης (Σ.Ι.Ζαχαρόπουλος, 1986)
Το ταξίδι στη Ρώμη : Θαν. Μετσιμενίδης (Σ.Ι.Ζαχαρόπουλος, 1990)
Cortigiana stanca (Κουρασμένη εταίρα) και άλλα διηγήματα (συμπεριλαμβάνονται Η εμπλοκή και Ο άτυχος εραστής) : Μπάμπης Γραμμένος (Άγκυρα, 1970, 1973, 1976, 1980)
Ο παράδεισος και άλλα διηγήματα : Έρη Κανδρή (Σ.Ι.Ζαχαρόπουλος, 1979)
Η βίλλα της Παρασκευής και άλλα διηγήματα : Θαν. Μετσιμενίδης (Σ.Ι.Ζαχαρόπουλος, 1991)

De Siris

Τρίτη 27 Νοεμβρίου 2012

Γρηγόριος Κασιμάτης


Γρηγόριος Κασιμάτης

Ο Γρηγόριος Κασιμάτης γεννήθηκε 1906 και πέθανε στις 27 Νοεμβρίου 1987, ήταν Έλληνας νομικός, πολιτικός και μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.

Βιογραφία

Γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών καθώς και φιλοσοφία στο πανεπιστήμιο των Παρισίων. Το 1931 αναγορεύθηκε διδάκτωρ νομικών επιστημών του πανεπιστημίου των Παρισίων. Το 1932 εξελέγη υφηγητής του αστικού δικαίου στη Νομική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου, το 1936 έκτακτος καθηγητής και το 1940 τακτικός καθηγητής. Το 1939 εξελέγη επίκουρος καθηγητής στη Νομικής Σχολής Αθηνών και το 1941 τακτικός καθηγητής. Την περίοδο 1937 - 1946 δίδασκε ως τακτικός καθηγητής στο τμήμα Αστικού Δικαίου και της Κοινωνικής Πολιτικής στην Πάντειο Ανώτατη Σχολή Πολιτικών Επιστημών ενώ από το 1959 έως το 1971 ήταν τακτικός καθηγητής της κοινωνικής πολιτικής και του εργατικού δικαίου στην Ανωτάτη Βιομηχανική Σχολή Πειραιώς. Το 1975 έγινε ομότιμος καθηγητής. Το 1968 εξελέγη τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, της οποίας διετέλεσε πρόεδρος το 1972.

Το 1946 παραιτήθηκε από τα πανεπιστημιακά καθήκοντά του στη Nομική Sχολή Αθηνών για να πολιτευθεί. Εξελέγη Bουλευτής για πρώτη φορά το 1946 εκλεγόμενος συνεχώς μέχρι το 1964. Είχε διατελέσει υφυπουργός Εργασίας στην κυβέρνηση Κωνσταντίνου Δεμερτζή (1936), υφυπουργός Εθνικής Οικονομίας στην κυβέρνηση Ιωάννη Μεταξά (1936), υφυπουργός Τύπου και υπουργός Δικαιοσύνης στην κυβέρνηση Σοφοκλή Βενιζέλου (1950), υπουργός Εθνικής Οικονομίας στην πρώτη κυβέρνηση Πέτρου Βούλγαρη (1945), υπουργός Δικαιοσύνης και Κοινωνικής Πρόνοιας στη δεύτερη κυβέρνηση Πέτρου Βούλγαρη (1945), υπουργός Κοινωνικής Πρόνοιας στην κυβέρνηση Αρχιεπισκόπου Δαμασκηνού, υπουργός Οικονομικών στην κυβέρνηση Παναγιώτη Κανελλοπούλου (1945), υπουργός Εργασίας και Δημοσίας Τάξεως στην κυβέρνηση Σοφοκλή Βενιζέλου (1950), υπουργός Βιομηχανίας στην κυβέρνηση Σοφοκλή Βενιζέλου (1950), υπουργός Εργασίας στην κυβέρνηση Νικολάου Πλαστήρα (1951), υπουργός Εθνικής Παιδείας & Θρησκευμάτων στην κυβέρνηση Κωνσταντίνου Καραμανλή (1961) καθώς και στην κυβέρνηση Παναγιώτη Κανελλόπουλου. Επίσης διετέλεσε αντιπρόσωπος της Ελλάδας στον Ο.Η.Ε. και μόνιμος αντιπρόσωπος της Ελλάδας στην UNESCO (1979 - 1980).

Απεβίωσε στην Αθήνα στις 27 Νοεμβρίου 1987.

De Siris

Βαγγέλης Λιβαδάς


Βαγγέλης Λιβαδάς

Ο Βαγγέλης Λιβαδάς γεννήθηκε το1920 και πέθανε στις 27 Νοεμβρίου 2011, ήταν Έλληνας θεατρικός συγγραφέας και θεατρικός επιχειρηματίας. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1920. Σύζυγός του ήταν η ηθοποιός Σμαρούλα Γιούλη. Πέθανε από τις αναθυμιάσεις πυρκαγιάς που ξέσπασε στο διαμέρισμά του από αερόθερμο στις 27 Νοεμβρίου 2011. Η σύζυγός του μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο με αναπνευστικά προβλήματα.

Από παιδί ακόμα μαγεύτηκε από τον κόσμο του θεάτρου. Η πρώτη του δουλειά ως παραγωγός ανέβηκε στο θέατρο το 1958 και από τότε μέχρι σήμερα έχει στο ενεργητικό του πάνω από 360 παραγωγές, που περιλαμβάνουν από το αρχαίο ελληνικό θέατρο, το κλασσικό θέατρο, ως την επιθεώρηση, την οπερέτα το μιούζικαλ, και γενικότερα από όλο το φάσμα του θεατρικού ρεπερτορίου. Ο Βαγγέλης Λιβαδάς παντρεύτηκε την μεγάλη πρωταγωνίστρια του θεάτρου και του κινηματογράφου, Σμαρούλα Γιούλη, από τα πρώτα του επιχειρηματικά βήματα στο χώρο του θεάτρου.

Ο Βαγγέλης Λιβαδάς συνεχίζοντας την πλούσια θεατρική δραστηριότητά του, εξακολουθεί να πρωτοστάτησε στο ανέβασμα έργων από όλο το φάσμα του θεατρικού ρεπερτορίου, στα θέατρα Αμιράλ - Βέμπο - Παρκ - Σμαρούλα και παλαιότερα στα θέατρα Καλουτά - Διονύσια - Ακάδημο.

Μετακάλεσε κατ΄ επανάληψη ξένους σκηνοθέτες, χορογράφους, σκηνογράφους, φωτιστές για το ανέβασμα διεθνώς γνωστών πολυπρόσωπων και πολυδάπανων μιούζικαλ όπως: Chicago, Woman of the year, Anima Nera, Guys and Dolls, Hello Dolly, Sweet Charity, κ.λ.π πάντα με πρωταγωνίστρια την Σμαρούλα Γιούλη, τα μιούζικαλ Αντίο Κορίτσι μου, Grease, και κλασσικότερων επίσης έργων όπως: Συρανό ντε Μπερζεράκ, Αδελφοί Καραμαζώφ κ.λ.π.

Ίδρυσε το «Αμφιθέατρο» το 1975 και μετέτρεψε το Θέατρο Καλουτά σε αμφιθέατρο , για τις ανάγκες των έργων και εκεί παρουσίασε τον « Ερωτόκριτο », του Κορνάρου, την « Οδύσσεια » κ.α. Στη συνέχεια δε και για πρώτη φορά την εποχή εκείνη ως θεατρικός παραγωγός ανεβάζει στο Θέατρο του Ηρώδου του Αττικού τη «Λυσιστράτη» του Αριστοφάνη με πρωτοφανή επιτυχία.

Ο Βαγγέλης Λιβαδάς ανέβασε στα θέατρα του έργα σχεδόν όλων των Ελλήνων συγγραφέων όπως: Γρηγόρη Ξενόπουλο, Σπύρο Μελά, Δημήτρη Ψαθά, Γιώργο Ρούσσο, Νίκο Τσιφόρο, Κώστα Πρετεντέρη, Ηλία Λυμπερόπουλο, Κώστα Νικολαϊδη, Αλέκο Σακελλάριο Νίκο Φώσκολο, Παύλο Μάτεσι, Ασημάκη Γιαλαμά, Μέντη Μποστ, Κώστα Μουρσελά, Γιάννη Ξανθούλη, Λάκη Λαζόπουλο, Γιώργο Σκούρτη, Δημήτρη Ευθυμιάδη, Γιώργο Λαζαρίδη κ.α. Έχει τιμηθεί ιδιαίτερα από την Εταιρεία Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων (Ε.Ε.Σ) για την πολύπλευρη πολυετή του προσφορά στο Ελληνικό Θέατρο.

Ο κατάλογος των πρωταγωνιστών και γενικά των ηθοποιών που έχουν συνεργαστεί μαζί του είναι τεράστιος, ατελείωτος και συνεχιζόμενος. Από την παλιότερη λαμπρή γενιά: Λάμπρο Κωνσταντάρα, Μίμη Φωτόπουλο, Δέσπω Διαμαντίδου , Σαπφώ Νοταρά, Δημήτρη Ποταμίτη, Βασίλη Διαμαντόπουλο, Θανάση Βέγγο, Ντίνο Ηλιόπουλο, Ρένα Βλαχοπούλου, Νίκο Σταυρίδη, Διονύση Παπαγιαννόπουλο, Κάκια Αναλυτή, Κώστα Ρηγόπουλο, Σταύρο Παράβα, Μίμη Χρυσολάλλη κ.α.

Κατά τη διάρκεια της πολύχρονης παρουσίας στο θεατρικό στερέωμα, ο Βαγγέλης Λιβαδάς και οι Θεατρικές Επιχειρήσεις του, έχουν συνέδεσαν το όνομά τους με την ποιότητα και την καινοτομία, τιμώντας έτσι την εμπιστοσύνη του κοινού. Τα ίδια θέατρα που εδώ και 47 χρόνια αγαπήθηκαν και αποτέλεσαν τόπους συνάντησης, απασχόλησαν τα έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης, έγιναν τα θέατρα των μεγάλων επιτυχιώ , είναι πλέον θεατρικά ορόσημα για την πρωτεύουσα και πόλοι έλξης για τους θεατρόφιλους όλης της Ελλάδας.

Στόχοι του ήταν να κάνει μόνο σημαντικές δουλειές, γιατί σεβάστηκε και σέβεται το θεατή και τον εαυτό του. Αλλά η εικόνα του Βαγγέλη Λιβαδά, ως επιτυχημένου θεατρικού παραγωγού δεν θα έπρεπε να κρύβει ένα άλλο ακόμα σπουδαίο συντελεστή της προσωπικότητας του, ενός ακούραστου κυνηγού νέων ταλέντων καθώς και ενός πολύτιμου βοηθού στο ξεκίνημα τους. Είναι πάμπολλοι, οι παλαιότεροι και σχεδόν όλοι οι τωρινοί, γνωστοί μας επώνυμοι του ελληνικού θεάτρου, τόσο θιασάρχες, ηθοποιοί, σκηνοθέτες, χορογράφοι, όσο και οι συγγραφείς που πρωτοεμφανίστηκαν στο θέατρο χάρη στη πείρα και στη συμπαράσταση του Βαγγέλη Λιβαδά.

Ο Βαγγέλης Λιβαδάς πίστευε ότι το θέατρο είναι «Ενός ανδρός αρχή» και ότι παραγωγός στο χώρο του θεάτρου σημαίνει να είσαι «οπαδός του κινδύνου». Οι συνεργάτες του τον αποκαλούσαν «ο φωνακλάς του θεάτρου», ενώ ο ίδιος παραδεχόταν: «Φωνάζω, όμως νομίζω ότι είμαι ευγενής. Και δεν υποκρίνομαι. Λέω μόνον την αλήθεια. Φωνάζω γιατί νοιάζομαι, γιατί έχω αγωνία. Δεν κοιμάμαι τα βράδια. Τρελαίνω τους ανθρώπους που δουλεύουν μαζί μου. Ομως, δεν μπήκα στο θέατρο για να κάνω μια περιουσία. Μπήκα γιατί μου αρέσει να αγωνίζομαι για το θέατρο».

De Siris

Κώστας Μεντής


Κώστας Μεντής

Ο Κώστας Μεντής γεννήθηκε το 1913 και πέθανε στις 27 Νοεμβρίου 1983 ήταν ηθοποιός από την Αμφιλοχία. Ήταν θείος των ηθοποιών Νένας Μεντή και Χρήστου Βαλαβανίδη και έπαιξε σε κωμωδίες, σε ρόλους δεύτερους, κάνοντας το μύωπα, τον πελάτη ή το στρατιωτικό.

Φιλμογραφία

Ο άνθρωπος που έτρεχε πολύ (1973)... δημόσιος υπάλληλος
Ζητείται επειγόντως γαμπρός (1971)... περιφερόμενος μουσικός
Τι κάνει ο άνθρωπος για να ζήσει (1971)... Ποδονιφτέας
Ένα μπουζούκι αλλοιώτικο απ' τ' άλλα (1970) ... επιθεωρητής
Ο αχαΐρευτος (1970)
Ένα Βέγγος για όλες τις δουλειές (1970) ... πελάτης ταβέρνας
Ο Θανάσης, η Ιουλιέτα και τα λουκάνικα (1970) ... Πολύκαρπος Πολυκάρπου
Ένα ασύλληπτο κορόιδο (1969)... Σταμάτης
Θου - Βου, φαλακρός πράκτωρ, επιχείρηση: γης μαδιάμ (1969)
Θα κάνω πέτρα την καρδιά (1968)
Οι μνηστήρες της Πηνελόπης (1968)... περιπτεράς
Ένας απένταρος λεφτάς (1967)
Βοήθεια ο Βέγγος, φανερός πράκτωρ 000 (1967) ... καθηγητής
Πάρε κόσμε (1967)... Αρίστος
Καλώς ήρθε το δολάριο (1967) ... Γρηγόρης, πορτιέρης σε καμπαρέ
Πράκτωρ Κίτσος καλεί... Γαστούνη (1967)
Σήκω χόρεψε συρτάκι (1967)
Ησαΐα χόρευε (1966)... καφετζής
Ο παπατρέχας (1966)... Αβεσαλώμ Ελευθερίου
Μοντέρνα Σταχτοπούτα (1965)... Μήτσος
Ο ουρανοκατέβατος (1965)... καινουργιοφερμένος στον παράδεισο
Ο εαυτούλης μου (1964) ... Φώτης
Διωγμός (1964) ... γραμματέας
Της κακομοίρας (1963)... Ανδρέας
Πολυτεχνίτης κι ερημοσπίτης (1963)... πελάτης φαρμακείου
Ο αδελφός μου ο τροχονόμος (1963)
Ο κύριος Πτέραρχος (1963)... επισμηνίας, με μυωπία
Τρελοί πολυτελείας (1963) ... ταχυδρόμος
Το τυχερό παντελόνι (1963)
Το τεμπελόσκυλο (1963) ... φαρμακοποιός
Η νύφη το έσκασε (1962)... Μήτσος Σκορδαρέας
Ο άντρας της γυναίκας μου (1962)
Οι γαμπροί της Ευτυχίας (1962)
Ο ταξιτζής (1962)
Το πιθάρι (1962) ... Μήτσος
Ένας Δον Ζουάν για κλάμματα (1960)
Κρουαζιέρα στη Ρόδο (1960)
Ανθισμένη αμυγδαλιά (1959)
Της νύχτας τα καμώματα (1957) ...
Η καφετζού (1956)... πελάτης
Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο (1955)

De Siris

Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2012

Θεόδωρος Σαουλίδης


Θεόδωρος Σαουλίδης 

Ο Θεόδωρος Σαουλίδης  γεννήθηκε στην Αθήνα το 1939 και πέθανε στις 26 Νοεμβρίου 1990 ήταν Έλληνας δημοσιογράφος.

 Φοιτητής ακόμα στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, ξεκίνησε να δημοσιογραφεί στον Τύπο, τον οποίο και "υπηρέτησε" μέχρι και το 1990, οπότε και έχασε τη μάχη με τη ζωή από καρδιακό επεισόδιο που υπέστη κατά τη διάρκεια ζωντανής τηλεοπτικής εκπομπής της κρατικής τηλεόρασης. Η τότε ηγεσία του υπουργείου Εμπορίου, προκειμένου να αποτίσει φόρο τιμής στη μνήμη του, μετονόμασε την αίθουσα Τύπου στο υπουργείο σε "Αίθουσα Θεόδωρου Σαουλίδη".

Ο Θεόδωρος Σαουλίδης άφησε το δημοσιογραφικό του στίγμα μέσα από τις σελίδες των εφημερίδων και κάποια χρόνια αργότερα, των ραδιοτηλεοπτικών μέσων που εργάστηκε. Επί σειρά ετών κάλυπτε το υπουργείο Βιομηχανίας στην εφημερίδα "Ελεύθερος Τύπος", ενώ στα πρώτα χρόνια της πορείας του εργάσθηκε και στην εφημερίδα "Ακρόπολη".

Ο Θεόδωρος Σαουλίδης, μεταξύ άλλων, ήταν ο πρώτος που καθιέρωσε τον όρο "καλάθι της νοικοκυράς", ενώ σε συνεργασία με τον Μιχάλη Τσιφάκη οραματίστηκε και δημιούργησε την Ένωση Καταναλωτών Ελλάδος.

Για τη σημαντική συνεισφορά του σε ό,τι αφορά την προαγωγή των δικαιωμάτων του καταναλωτή, τα τελευταία χρόνια η Ένωση έχει καθιερώσει και απονέμει στη μνήμη του τα Δημοσιογραφικά Βραβεία "Θεόδωρος Σαουλίδης".

De Siris