Πέμπτη 25 Ιουλίου 2013

«Ιδιώνυμο»

«Ιδιώνυμο»

Ο όρος αναφέρεται στο «ιδιώνυμο» (ειδικό) αδίκημα όπως περιγράφεται σε νόμο που ψηφίστηκε το 1929 (N. 4229) μετά από πρόταση της κυβέρνησης Βενιζέλου. Επρόκειτο για νόμο "Περί μέτρων προστασίας του κοινωνικού καθεστώτος και προστασίας των ελευθεριών των πολιτών". Ο στόχος του ήταν η ποινικοποίηση των "ανατρεπτικών" ιδεών, ιδιαίτερα η δίωξη κομμουνιστών, αναρχικών και η καταστολή των συνδικαλιστικών κινητοποιήσεων.

Γενικά

Ο Νόμος αυτός προέβλεπε ποινή φυλάκισης πάνω από έξι μήνες για όποιον, κατά το άρθρο 1, "επιδιώκει την εφαρμογήν ιδεών εχουσών ως έκδηλον σκοπόν την δια βιαίων μέσων ανατροπήν του κρατούντος κοινωνικού συστήματος ή την απόσπασιν μέρους εκ του όλου της επικράτειας ή ενέργεια υπέρ της εφαρμογής αυτών προσηλυτισμού". Ήταν το πρώτο νομοθετικό μέτρο κατά του Κ.Κ.Ε. και εγκαινίασε σειρά από έκτακτα μέτρα που θα θεσπιστούν αργότερα από τις νεότερες κυβερνήσεις κατά της αριστεράς.

Με την επίκληση του "ιδιωνύμου" διαλύθηκαν οι περισσότερες εργατικές οργανώσεις προς τα τέλη του έτους 1930. Οι Αλ. Παπαναστασίου και Γ. Καφαντάρης είχαν αντιδράσει έντονα κατά την ψήφιση του ιδιωνύμου. Αξιοσημείωτη ήταν η απόρριψη από το Βενιζέλο της πρότασης του Παπαναστασίου να διώκονται με το «ιδιώνυμο» όχι μόνο οι κομμουνιστές αλλά και οι φασίστες. Πάντως, στις 7 Αυγούστου 1936, και αφού είχε γίνει το πραξικόπημα της 4ης Αυγούστου από τον Μεταξά, ο Γ. Καφαντάρης (ηγέτης των Προοδευτικών) κι ο Αλ. Παπαναστασίου (ηγέτης του Αγροτικού-Εργατικού κόμματος) από κοινού με τους αρχηγούς των κομμάτων των Φιλελευθέρων (Θεμ. Σοφούλης) και του Λαϊκού (Χαρ. Βοζίκης) ζητούν από τον βασιλιά Γεώργιο να ληφθούν τα αναγκαία μέτρα προκειμένου να «παταχθή αποτελεσματικώς κάθε προπαγάνδα εγκαταστάσεως οιουδήποτε καθεστώτος στηριζομένου εις την βίαν ειδικώτερον δε όπως εξουδετερωθή και διά συνταγματικών εν ανάγκη νομοθετικών μέτρων η κομμουνιστική δράσις» (Κούμας, 2010).

Η ανάπτυξη του εργατικού κινήματος, που ακολουθούσε τις ανάλογες τάσεις στην υπόλοιπη Ευρώπη με την εξάπλωση των ριζοσπαστικών/κομμουνιστικών ιδεολογιών, η Μικρασιατική Καταστροφή με την άφιξη εκατομμυρίων προσφύγων, που δυνητικά, λόγω της άθλιας κατάστασής τους, θα μπορούσαν να αποτελέσουν πρόσφορο έδαφος για την εξάπλωση των ιδεολογιών αυτών, και η γενικότερη κακή κατάσταση της χώρας αλλά και της οικονομίας λόγω του πολέμου και της πολιτικής αστάθειας των χρόνων εκείνων, οδήγησαν στην ψήφιση του νόμου. Σημαντικό ρόλο έπαιξε επίσης η επίσημη τότε θέση του ΚΚΕ για "ενιαία και ανεξάρτητη Μακεδονία", θέση που αναθεωρήσε αργότερα. Σύμφωνα με το νόμο, η απεργία δεν αναγνωριζόταν ως μέσο προβολής πολιτικών αιτημάτων, η διαδήλωση θεωρούνταν διασάλευση της κοινωνικής γαλήνης και ο συνδικαλισμός μετατράπηκε σε "ιδιώνυμο" αδίκημα.

Α.Ν. 509/1947

Η κυβέρνηση Ι. Μεταξά δεν πρόσθεσε τίποτε επί της σχετικής νομοθεσίας, περιοριζόμενη δια του Α.Ν. 117/1936, μόνο στην εντατικοποίηση του ελέγχου των πολιτικών φρονημάτων, ειδικότερα στη στρατολόγιση, θεσπίζοντας γενικότερα τις περίφημες "δηλώσεις μετανοίας". Αντίθετα μετά την απελευθέρωση, και συγκεκριμένα το 1947 ψηφίσθηκε ο Αναγκαστικός Νόμος 509/1947 όπου δια του άρθρου 2 το αδίκημα αυτό υπάχθηκε στη δικαιοδοσία των στρατοδικείων, που είχε επαναφέρει σε λειτουργία διαρκείας, παρά το τέλος του πολέμου, ο Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός λίγους μήνες πριν να παραδώσει την εξουσία. Σύμφωνα μ΄αυτόν τον νόμο, προβλέπονταν η ποινή θανάτου για τους αρχηγούς ή τους οδηγούς συστασιωτών και η ποινή ισόβιων δεσμών για τους απλούς συστασιώτες.

Αιτία που προκάλεσε την ψήφιση του νόμου αυτού από την τότε κυβέρνηση συνασπισμού υπό του Πρωθυπουργού Δημητρίου Μαξίμου ήταν, η "βόμβα του Στρασβούργου", όπως χαρακτηρίστηκε τότε, η δήλωση του επίσημου αντιπροσώπου του ΚΚΕ, στο συνέδριο του γαλλικού Κ.Κ. στο Στρασβούργο, στα τέλη Ιουνίου του 1947, Μιλτιάδη Πορφυρογένη που δήλωνε: "μπροστά στην αδιαλλαξία της ντόπιας και της ξένης αντίδρασης δεν απομένει άλλη λύση από τη δημιουργία λεύτερης Ελλάδας με δική της Κυβέρνηση". Στη συνέχεια, το ΚΚΕ προχώρησε στη δημιουργία της "Προσωρινής Κυβέρνησης του βουνού" με τύποις πρωθυπουργό τον Μάρκο Βαφειάδη, με συνέπεια την άμεση κήρυξη του ως παράνομο από την ελληνική κυβέρνηση.

Δέκα ημέρες αργότερα το τότε Υπουργικό Συμβούλιο, που συμμετείχαν ο Γεώργιος Στράτος, υπουργός στρατιωτικών και ο Ναπολέων Ζέρβας, υπουργός Δημόσιας Τάξης, σε ολονύκτια σύσκεψη αποφάσισε "εκτεταμένης κλίμακας προληπτικές συλλήψεις" μετά από πληροφορίες ότι "οι κομμουνισταί εσκόπευον να προκαλέσουν σοβαράς ταραχάς". Στις δύο νύκτες που ακολούθησαν έγιναν 5.000 περίπου συλλήψεις με σημείο συγκέντρωσης τις ναυτικές φυλακές της νήσου Ψυττάλειας. Υπενθυμίζεται ότι εκτοπισμοί την εποχή εκείνη είχαν σημειωθεί πολύ πριν στα λεγόμενα τάγματα σκαπανέων, ενώ δύο μήνες αργότερα θεσπίστηκε ο Οργανισμός Αναμορφωτηρίων Μακρονήσου.

Σύμφωνα με αυτόν τον νόμο οι συλληφθέντες, κατά διάφορες πηγές, ήταν αρκετές χιλιάδες. Συγκεκριμένα από το 1946 μέχρι το 1951 υπήρχαν 11.000 κρατούμενοι εκ των οποίων πάνω από 5.000 είχαν ήδη εκτελεστεί, μεταξύ αυτών υπήρχαν ανήλικα παιδιά,υπερήλικες γυναίκες.

Μερικές από τις πιο γνωστές φυλακές κρατουμένων του νόμου Α.Ν. 509 (ο νόμος περί Ιδιώνυμου δηλαδή)ήταν η Μακρόνησος η Γιάρος το Λαζαρέτο Κέρκυρας,οι περίφημες φυλακές Αβέρωφ, το Δαφνί και άλλες. Στο γνωστό ποίημά του, 4.000 στίχων, "Οι γειτονιές του κόσμου" ο μεγάλος μας ποητής Γιάννης Ρίτσος γράφει για την Μακρονήσο του 1949 ότι υπήρχαν 12.000 φυλακισμένοι, 30.000 εκτοπισθέντες και 3.500 εκτελεσθέντες.

Κατάργηση

Τελικά ο Α.Ν. 509/1947 καταργήθηκε στις 23 Σεπτεμβρίου του 1974 από την κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας, όπου και νομιμοποιήθηκε το ΚΚΕ.


De Siris

Κωνσταντίνος Χαραλαμπίδης

Κωνσταντίνος Χαραλαμπίδης

Ο Κωνσταντίνος Χαραλαμπίδης γεννήθηκε στην Λευκωσία στις 25 Ιουλίου 1981, είναι Κύπριος ποδοσφαιριστής που αγωνίζεται από τον Ιανουάριο 2008 στον ΑΠΟΕΛ, στη θέση του δεξιού μέσου.

Καριέρα

Α.Π.Ο.Ε.Λ.

Ο Κωνσταντίνος ξεκίνησε την ποδοσφαιρική του καριέρα το 1989 σε ηλικία 8 χρονών στις ακαδημίες του ΑΠΟΕΛ. Την Κυριακή των Βαΐων (3-4-99) και σε ηλικία μόλις 17 χρονών κάνει το ντεμπούτο του σε αγώνα του ΑΠΟΕΛ απέναντι στην Δόξα Κατωκοπιάς με προπονητή τον κ. Σλάπονταν Βουτσέκοβιτς. Ο αγώνας διαξήχθει στο ουδέτερο γήπεδο ΓΣΖ λόγο της τιμωρίας της έδρας του ΑΠΟΕΛ και έληξε με νίκη του ΑΠΟΕΛ 4-0. Ο Κωνσταντίνος είχε πολή καλή απόδοση και όλοι άρχισαν να μιλούν για αυτόν. Από εκείνη την μέρα και μετά ξεκίνα η ενεργή του ποδοσφαιρική καριέρα στην πρώτη ομάδα του ΑΠΟΕΛ μέχρι και σήμερα.

Παναθηναϊκός

Στη συνέχεια πήρε μεταγραφή για τον Παναθηναϊκό, τον Ιανουάριο του 2005. Το καλοκαίρι του 2006 ο Παναθηναϊκός τον παραχώρησε με τη μορφή δανεισμού στον ΠΑΟΚ, ως αντάλλαγμα για την μεταγραφή του Σαλπιγγίδη στους πράσινους. Τον Δεκέμβριο του 2006 όμως, λόγω των οικονομικών προβλημάτων που αντιμετώπιζε ο ΠΑΟΚ και οφειλών προς το πρόσωπό του, επέστρεψε στον Παναθηναϊκό.

Καρλ Τσάις Ιένα

Στους μήνες που ακολούθησαν αγωνίστηκε ελάχιστα, και το Μάιο του 2007 αποδεσμεύτηκε από την ομάδα του Παναθηναϊκού. Αρχικά δοκιμάστηκε στην Κάρντιφ, όμως κατέληξε τον Αύγουστο του 2007 στην Καρλ Τσάις Ιένα (Carl Zeiss Jena), ομάδα 2ης κατηγορίας της Μπουντεσλίγκα. Τον Ιανουάριο του 2008 έμεινε ελεύθερος, και επέστρεψε στην Κύπρο και τον ΑΠΟΕΛ, υπογράφοντας συμβόλαιο συνεργασίας διάρκειας τεσσάρων ετών.

Εθνική

Ο Κωνσταντίνος ήταν στυλοβάτης των εθνικών ομάδων παίδων, νέων, ελπίδων και τώρα των αντρών. Υπήρξε αρχηγός στην εθνική ομάδα των παίδων, νέων και ελπίδων.Με την Εθνική Κύπρου αγωνίζεται από το 2003, όταν και πραγματοποίησε το ντεμπούτο του.


De Siris

Δευτέρα 1 Ιουλίου 2013

Νίκος Σαμαράς

Νίκος Σαμαράς

O Νίκος Σαμαράς γεννήθηκε στη Στουτγάρδη την 1η Ιουλίου 1970 και πέθανε στην Αθήνα στις 4 Ιανουαρίου 2013, ήταν Έλληνας διεθνής αθλητής της πετοσφαίρισης που έπαιζε στη θέση του ακραίου. Αγωνίστηκε σε ομάδες της Ελλάδας και του εξωτερικού, ενώ με τη φανέλα της εθνικής ομάδας των ανδρών (στην οποία ήταν αρχηγός) είχε συνολικά 263 συμμετοχές και με εκείνη των εφήβων άλλες 160. Τη σεζόν 2012-13 αγωνιζόταν και προπονούσε την ομάδα της Λήμνου, τόπο όπου είχε εγκατασταθεί μόνιμα από το 2009. Αποτελούσε παίκτη σύμβολο για το ελληνικό βόλεϊ.

Καριέρα

Σπούδασε Φυσική Αγωγή στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, από όπου απέκτησε πτυχίο. Αγωνίστηκε σε 9 επαγγελματικούς συλλόγους σε Ελλάδα, Ιταλία και Τουρκία, με τελευταίο σταθμό σε ανώτερη κατηγορία τον Μίλωνα Ν. Σμύρνης το 2011-12.

Τη μεγαλή του φήμη απέκτησε ως παίκτης του Α.Ο. Ορεστιάδας, στον οποίο αγωνίστηκε ως το 1998. Με το σύλλογο της Θράκης έζησε μεγάλες στιγμές ξεκινώντας από το 1988 όταν κατέκτησε το πανελλήνιο πρωτάθλημα εφήβων. Αποτέλεσε βασικό της στέλεχος επί μία δεκαετία παρά το ότι σε κάθε μεταγραφική περίοδο αποτελούσε το μήλο της έριδος για τους δύο μεγάλους του κέντρου. Όμως, η αγάπη του κόσμου της Ορεστιάδας ανάγκαζε τον χρηματοδότη της ομάδας, Πάνο Ζερίτη της χαρτοβιομηχανίας "ΝΤΙΑΝΑ" να ματώνει για να τον κρατήσει.

Με την παρουσία του Σαμαρά η ομάδα αλλάζει προφίλ και ανεβαίνει στο επίπεδο των διεκδικητών των τίτλων. Φιναλίστ κυπέλλου Ελλάδος το 1993, 3η θέση στο πρωτάθλημα επί τρεις συνεχόμενες χρονιές: 1994, 1995 (ενώ είχε τερματίσει 2η κατά την κανονική περίοδο), 1996 και φιναλίστ επί δύο συνεχόμενες χρονιές: 1997 και 1998, στο απόγειο της σταδιοδρομίας του στην Ορεστιάδα, όπου χάνει τον τίτλο στις λεπτομέρειες. Την πρώτη χρονιά ενώ έχει αποκλείσει τον Ολυμπιακό χάνει στον τελικό από τον Άρη και τη δεύτερη χρονιά ενώ έχει τερματίσει πρώτη κατά την κανονική περίοδο και έχει το πλεονέκτημα έδρας χάνει στο πέμπτο και αποφασιστικό ματς μέσα στην Ορεστιάδα.

Με την Ορεστιάδα αγωνίστηκε τρεις συνεχόμενες χρονιές στο φάιναλ φορ του Κυπέλλου Ευρωπαϊκής Συνομοσπονδίας 1994, 1995, 1996, εκ των οποίων κορυφαία ήταν η παρουσία στον τελικό του 1995.

Μετά την απώλεια του πρωταθλήματος το 1998 φεύγει από την ομάδα της καρδιάς του και ξεκινά ένα ταξίδι σε διάφορους επαγγελματικούς συλλόγους στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Γίνεται ο πιο καλοπληρωμένος Έλληνας πετοσφαιριστής και δίκαια τον αποκαλούν "Γκάλη του βόλεϊ". Πάει στον Ηρακλή με τον οποίο κατέκτησε το Κύπελλο Ελλάδας το 2000, τον μοναδικό σημαντικό τίτλο της καριέρας του.

Εν συνεχεία αγωνίστηκε στον Παναθηναϊκό και στο εξωτερικό στην ιταλική Φαλκονάρα, την ισπανική Σεβίλη, την τουρκική Φενερμπαξέ και την ελβετική Σενουά, πριν επιστρέψει στην Ελλάδα, όπου τα τελευταία χρόνια της καριέρας του έπαιξε σε ΑΕΚ, Εθνικό Αλεξανδρούπολης και Μίλωνα, τον οποίο ανέβασε από την Α2 το 2012.

Τη σεζόν 2012-13 αγωνιζόταν στην Λήμνος Βόλεϊ, ομάδα που είχε ιδρύσει ο ίδιος και την προπονούσε από το 2010. Οι δύο τελευταίοι επίσημοι αγώνες που έλαβε μέρος ο Σαμαράς ήταν για το Κύπελλο Ελλάδας 2012-13 με την ομάδα της Λήμνου:

18 Νοεμβρίου 2012: Ρόδος: Τελχινίς Ρόδου - Λήμνος Βόλεϊ: 0-3, νίκη-πρόκριση εκτός έδρας στην α΄ φάση του κυπέλλου.

15 Δεκεμβρίου 2012: Θεσσαλονίκη: Α.Π.Σ. Μακεδονικός Νεάπολης - Λήμνος Βόλεϊ: 3-0, ήττα-αποκλεισμός από τη β΄ φάση.

Βίντεο: Συνέντευξη του Ν. Σαμαρά μετά τη λήξη του τελευταίου αγώνα που αγωνίστηκε κατά του Μακεδονικού.

Παρά το θανατό του, η ομάδα του κατάφερε στο τέλος της σεζόν 2012-13 να κερδίσει την άνοδο στην Α2 Εθνική πετοσφαίρισης ανδρών κάνοντας το όνειρό του πραγματικότητα.

Στις εθνικές ομάδες

Αγωνίστηκε 160 φορές στην Εθνική Ελλάδος εφήβων και 263 στην ανδρική Εθνική Ελλάδος, με τις οποίες έπαιξε στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Εφήβων (1989) και Παγκόσμιο Πρωτάθλημα ανδρών (1994), κατακτώντας σε αμφότερες τις διοργανώσεις την 6η θέση. Στην εθνική ομάδα ήταν αναντικατάστατο στέλεχος και αρχηγός και είχε συμμετάσχει σε όλες τις διεθνείς διοργανώσεις: World League, Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, Μεσογειακοί Αγώνες.

Προσωπική ζωή

Ο Νίκος Σαμαράς ήταν παντρεμμένος με την Ελένη Δούκα, η οποία έλκει την καταγωγή της από τη Λήμνο, και είχε ένα γιο. Από το 2009 είχε εγκατασταθεί μόνιμα στη Μύρινα Λήμνου ώστε να μεγαλώσει το παιδί του σε ένα πιο ανθρώπινο περιβάλλον. Ήταν ένας άνθρωπος απλός και χωρίς καμιά έπαρση, μετρημένος, χωρίς δημόσιες σχέσεις αλλά με πηγαίο χιούμορ.

Στις 4 Ιανουαρίου 2013 κατέρρευσε ξαφνικά έπειτα από αδιαθεσία που ένιωσε, ενώ βρισκόταν σε σπίτι φίλων του στην Αθήνα. Διακομίστηκε στο Λαϊκό Νοσοκομείο αλλά είχε ήδη πεθάνει στο ασθενοφόρο, από εγκεφαλικό ανεύρυσμα, σε ηλικία μόλις 42 ετών. Κηδεύτηκε στη Λήμνο, την οποία είχε επιλέξει ως τόπο κατοικίας και δεύτερη πατρίδα του, με μεγάλες τιμές. Τη δαπάνη ανέλαβε η Ελληνική Ομοσπονδία Πετοσφαίρισης, ενώ η σορός του αδικοχαμένου αθλητή μεταφέρθηκε στη Λήμνο με στρατιωτικό αεροσκάφος C130.

Επιμνημόσυνες εκδηλώσεις

Στη μνήμη του το τουρνουά βόλεϊ του Ο.Φ. Γέρακα, το οποίο διεξαγόταν κατά τις ημέρες του θανάτου του διεθνούς βολεϊμπολίστα ονομάστηκε "Τουρνουά Ο.Φ. Γέρακα Νίκος Σαμαράς".

Το κλειστό γυμναστήριο της Μύρινας Λήμνου επωνομάστηκε "Κλειστό Γυμναστήριο Λήμνου Νίκος Σαμαράς".

Ομάδες

1988-1998:  Α.Ο. Ορεστιάδας
1998-1999:  Φαλκονάρα
1999-2000:  Ηρακλής Θεσσαλονίκης
2000-2002:  Παναθηναϊκός
2002-2003:  Α.Ο. Ορεστιάδας
2002-2003:  ΟΠΕ Ρεθύμνου (A2)
2003-2004:  Α.Ε.Κ.
2004-2005:  ?
2005-2006:  Φενέρμπαχτσε
 Σεβίλλη
2006-2007:  ?
2007-2008:  ?
2008-2009:  Εθνικός Αλεξανδρούπολης
2008-2009:  Σενουά
2009-2010:  Εθνικός Αλεξανδρούπολης (Α2)
2010-2012:  Μίλων Ν. Σμύρνης (Α2)
2012-2013:  Λήμνος Βόλεϊ

Τίτλοι - Διακρίσεις

Σε εθνικό επίπεδο

Κύπελλο Ελλάδας: 2000 με τον Ηρακλή Θεσ.
Πρωτάθλημα Ελλάδας εφήβων: 1988 με τον ΑΟ Ορεστιάδας.
Πρωτάθλημα Ελλάδας (φιναλίστ): 1997 και 1998 με τον ΑΟ Ορεστιάδας.
Κύπελλο Ελλάδας (φιναλίστ): 1993 με τον ΑΟ Ορεστιάδας.

Σε διεθνές επίπεδο

Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Εφήβων 1989: 6η θέση.
Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ανδρών 1994: 6η θέση.
Κύπελλο Συνομοσπονδίας Ευρώπης 1995: φιναλίστ με την Ορεστιάδα.
Κύπελλο Συνομοσπονδίας Ευρώπης 1994, 1996: φάιναλ φορ με την Ορεστιάδα.


De Siris