Τρίτη 31 Δεκεμβρίου 2013

Λιβέρης Ανδρίτσος

Λιβέρης Ανδρίτσος

Ο Λιβέρης Ανδρίτσος είναι Έλληνας πρώην καλαθοσφαιριστής, γεννημένος στις 31 Δεκεμβρίου 1959. Η θέση του ήταν φόργουορντ.

Καριέρα

Προέρχεται από τον Έσπερο, στον οποίο αγωνίστηκε μέχρι το 1982, οπότε μεταγράφηκε στον Παναθηναϊκό με τον οποίο κέρδισε το πρωτάθλημα το 1984 και το κύπελλο το 1983 και το 1986. Ολοκληρώνοντας την καριέρα του ο Λιβέρης Ανδρίτσος βρέθηκε στην πρώτη θέση των σκόρερ στην ιστορία του Παναθηναϊκού με 2088 πόντους, ενώ σήμερα κατατάσεται πέμπτη θέση.

Εθνική Ελλάδος

Ξεκίνησε μια καριέρα διακρίσεων με τα εθνικά συγκροτήματα κατακτώντας το ασημένιο μετάλλιο με την Εθνική Παίδων το 1975 στο Ευρωμπάσκετ Παίδων στην Αθήνα. Αθόρυβη αλλά ουσιαστική ήταν η προσφορά του στην Εθνική Ελλάδος. Έχει υπάρξει 182 φορές διεθνής σημειώνοντας 965 πόντους.

Το 1979 συμμετείχε στην κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου στους Μεσογειακούς Αγώνες απέναντι στη Γιουγκοσλαβία. Συμμετείχε στο Ευρωμπάσκετ του 1983. Ακολούθησε το Μουντομπάσκετ 86 και η κατάκτηση της 10ης θέσης.

Ήταν μέλος της Εθνικής Ελλάδος στο Ευρωμπάσκετ του 1987. Με δικές του βολές ο αγώνας ενάντια στην ΕΣΣΔ πήγε στην παράταση για να κερδίσει η Ελλάδα το τρόπαιο. Στον ημιτελικό και τον τελικό του Ευρωμπάσκετ 87 έκανε τις καλύτερες εμφανίσεις του στη διοργάνωση σημειώνοντς 8 και 10 πόντους αντίστοιχα. Κέρδισε το αργυρό μετάλιο στο Ευρωμπάσκετ του 1989 στο Ζάγκρεμπ.

Το 1990 συμμετείχε στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Αργεντινής όπου κέρδισε την 6η θέση και έκλεισε την επιτυχημένη παρουσία του στην εθνική με την 5η θέση στο Ευρωμπάσκετ του '91.

Τίτλοι

1 Πρωτάθλημα Ελλάδας: 1984
2 Κύπελλα Ελλάδας: 1983, 1986
1 Χρυσό μετάλλιο Ευρωμπάσκετ: 1987
1 Ασημένιο μετάλλιο Ευρωμπάσκετ: 1989
1 Χρυσό μετάλλιο Μεσογειακών Αγώνων: 1979
1 Ασημένιο μετάλλιο Ευρωμπάσκετ Παίδων: 1975

Προπονητής & μάνατζερ

Έχει δουλέψει ως προπονητής στον Έσπερο αλλά και ως τεχνικός διευθυντής στον Πανιώνιο.

Τον Ιούνιο του 2007 κινδύνεψε να χάσει τη ζωή του από έκρηξη σε εστιατόριο ενώ προσπαθούσε να σώσει άλλο τραυματία. Νοσηλεύτηκε στην εντατική, ενώ είχε υποστεί εισπνευστικά εγκαύματα και εξωτερικά εγκαύματα στο 25% του σώματός του. Το 2013 ανέλαβε τη θέση του γενικού αρχηγού της εθνικής Ελλάδος μπάσκετ.


De Siris

Sir Alex Ferguson

Άλεξ Φεργκιουσον 

Ο Σερ Αλεξάντερ Τσάπμαν Φέργκιουσον πιο γνωστός ως Άλεξ Φεργκιουσον, είναι πρώην ποδοσφαιριστής και ένας από τους πιο πετυχημένους προπονητές ποδοσφαίρου. Έχει συνδεθεί όσο κανείς με την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στην οποία είναι προπονητής από το 1986 και έχει κατακτήσει περισσότερα τρόπαια από οποιονδήποτε άλλο προπονητή στην ιστορία του αγγλικού ποδοσφαίρου.

Γεννήθηκε στη Γλασκώβη της Σκωτίας στις 31 Δεκεμβρίου του 1941. Ξεκίνησε την καριέρα του ως προπονητής από την Αμπερντίν (1978-86) και το 1986 έγινε προπονητής της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Το 2009 ψηφίστηκε ως κορυφαίος προπονητής για το 2008 από τη Διεθνή Ομοσπονδία Ιστορίας και Στατιστικής του ποδοσφαίρου (IFFH).

Διακρίσεις (ως προπονητής)

Σεντ Μίρεν 1974-1978

Α΄ Σκωτίας 1976-77 (1η θέση, άνοδος στην Primier League Σκωτίας)

Αμπερντίν 1978–1986

Σε εθνικό επίπεδο

Λίγκα Σκωτίας: (3) 1979-80, 1983-84, 1984-85
Φιναλίστ: (2) 1980-81, 1981-82
Κύπελλο Σκωτίας: (4) 1981-82, 1982-83, 1983-84, 1985-86
Κύπελλο Λίγκας Σκωτίας: (1) 1985-86
Φιναλίστ: (2) 1978-79, 1979-80

Σε ευρωπαϊκό επίπεδο

Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης (1) 1982-83
UEFA Super Cup: (1) 1983-84

Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ 1986-2013

Σε εθνικό επίπεδο

Πρέμιερ Λιγκ: (11) 1992-93, 1993-94, 1995-96, 1996-97, 1998-99, 1999-00, 2000-01, 2002-03, 2006-07,2007-08,2008-09
Κύπελλο Αγγλίας: (5) 1989-90, 1993-94, 1995-96, 1998-99, 2003-04
Λιγκ Καπ: (2) 1991-92, 2005-06
FA Charity/Community Shield: (7) 1990*, 1993, 1994, 1996, 1997, 2003, 2007

Σε ευρωπαϊκό επίπεδο

Τσάμπιονς Λιγκ: (2) 1998-1999, 2007-08
Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης: (1) 1990-91
Διηπειρωτικό Κύπελλο: (1) 1999
Super Cup UEFA: (1) 1991-92

Προπονητικά βραβεία

Προπονητής της χρονιάς της Πρέμιερ Λιγκ : (7) 1993-94, 1995-96, 1996-97, 1998-99, 1999-2000, 2002-03, 2006-07
Προπονητής του μήνα της Πρέμιερ Λιγκ : (21 φορές, που αποτελεί ρεκόρ).
LMA: Προπονητής της χρονιάς 1998-99
LMA: Προπονητής της δεκαετίας του ' 90
UEFA - Προπονητής της χρονιάς στο Τσάμπιονς Λιγκ: 1998-99
UEFA - Ομάδα της χρονιάς: 2007
BBC Sports Personality of the Year Lifetime Achievement Award]]: 2001
BBC Sports Personality of the Year - Καλύτερος προπονητής: 1999
IFFHS Club Coach of the Year: 1999
Football Writers' Association Tribute Award: 1996
Μετάλλιο Mussabini : 1999
Προπονητής της χρονιάς από το περιοδικό World Soccer Coach of the Year: (3) 1993, 1999, 2007
Professional Footballers' Association Merit Award: 2007
Onze d'Or Προπονητής της χρονιάς : (2) 1999, 2007

Άλλα βραβεία

BBC Sports Personality of the Year - Βραβείο ομάδας: 1999
Παγκόσμιο Αθλητικό Βραβείο Laureus για την ομάδα της χρονιάς: 2000


De Siris

Δευτέρα 30 Δεκεμβρίου 2013

CCCP

Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών 

Η Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών, συντομογραφικά αποκαλούμενη Ε.Σ.Σ.Δ., και συνηθέστερα Σοβιετική Ένωση, ήταν κράτος που βρισκόταν στην ανατολική Ευρώπη και τη βόρεια Ασία, το μεγαλύτερο σε έκταση στον κόσμο. Η πρωτεύουσά του ήταν η Μόσχα. Υπήρξε το πρώτο σοσιαλιστικό κράτος στην παγκόσμια ιστορία. Ιδρύθηκε το 1922. Διαλύθηκε το 1991. Καθοδηγητής και πυρήνας της Σοβιετικής Κοινωνίας ήταν, σύμφωνα με το άρθρο 6 του Συντάγματος της ΕΣΣΔ του 1977, το Κομμουνιστικό Κόμμα της Σοβιετικής Ένωσης. Έπειτα από τη διάλυσή της, το 1991, την ΕΣΣΔ αντικατέστησε η Κοινοπολιτεία Ανεξάρτητων Κρατών.

Εθνική σύσταση

Το Σύνταγμα του 1977 διακήρυξε το σχηματισμό μιας νέας εθνικό-ιστορικής οντότητας, αυτής του Σοβιετικού λαού. Οι Ρώσοι ήταν ο κυριότερος συστατικός λαός με πληθυσμό που υπερέβαινε τα 140 εκατ. Οι Ουκρανοί με 40 εκατ. και οι Λευκορώσοι αποτελούσαν τους κυριότερους σλαβικούς λαούς της ΕΣΣΔ μαζί με τους Ρώσους φυσικά. Στη Μέση Ασία ζούσαν οι τουρανικοί λαοί των Ουζμπέκων, Καζάχων, Κιργίζιων, και των Τουρκμένων. Στη ίδια περιοχή κατοικούσαν και οι Τατζίκοι που είναι περσικό φύλο και παρουσιάζουν γλωσσικές ομοιότητες με τους λαούς του Αφγανιστάν και του Ιράν καθώς και με τους Κούρδους. Στον Καύκασο υπήρχε ένα μωσαϊκό λαών και εθνοτήτων (μόνο στο Νταγκεστάν της Ρωσίας ζουν περισσότερες από 100 εθνότητες). Οι κυριότεροι από αυτούς τους λαούς ήταν οι Γεωργιανοί, οι Αρμένιοι και οι Αζέροι. Οι Λιθουανοί, οι Εσθονοί , οι Λετονοί και οι Καρελίοι (λαός κοντά στους Φιλανδούς που κατοικεί στη Βορειοδυτική Ρωσία) αποτελούσαν τους βαλτικούς λαούς της Σοβιετικής Ένωσης. Η ΣΣΔ της Μολδαβίας αποσπάστηκε από τη Ρουμανία το 1940, με βάση το σύμφωνο Ρίμπεντροπ-Μολοτώφ και η εθνική σύσταση των κατοίκων της είναι αντικείμενο αντιπαραθέσεων ακόμα και σήμερα. Επίσης σημαντικός ήταν ο αριθμός των Εβραίων, των Πολωνών των Τατάρων και των Γερμανών. Οι Έλληνες στην ΕΣΣΔ κατοικούσαν σε τρεις περιοχές κυρίως : Στην Ουκρανία, στις περιοχές της Μαριούπολης και της Οδησσού, στον Καύκασο στην περιοχή της Γεωργίας και στην Τασκένδη την Πρωτεύουσα του Ουζμπεκιστάν. Σύμφωνα με το βιβλίο «Ο Πληθυσμός της ΕΣΣΔ», το 1959 στην ΕΣΣΔ κατοικούσαν 309 χιλ. Έλληνες ενώ το 1989 ο αριθμός αυτός ήταν 359 χιλ. Στον αριθμό αυτό δεν περιλαμβάνονταν οι Έλληνες πολιτικοί πρόσφυγες που έφτασαν στην ΕΣΣΔ μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο.

Πληθυσμός

Το 1989, στην ΕΣΣΔ κατοικούσαν 293,047,571 πολίτες.

Οι Σοβιετικές Δημοκρατίες

Το τελευταίο σύνταγμα της Σοβιετικής Ένωσης όριζε ότι η χώρα απαρτιζόταν από 15 Ενωσιακές Σοβιετικές Δημοκρατίες:

Ρωσική Σοβιετική Ομοσπονδιακή Σοσιαλιστική Δημοκρατία (Ρωσική Ομοσπονδία ή Ρωσία)
Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Ουκρανίας
Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Λευκορωσίας
Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία του Αζερμπαϊτζάν
Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Αρμενίας
Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Γεωργίας
Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία του Ουζμπεκιστάν
Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Τουρκμενίας
Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία του Τατζικιστάν
Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία του Καζαχστάν
Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Κιργιζίας
Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μολδαβίας
Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Λιθουανίας
Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Λετονίας
Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Εσθονίας

Η κάθε δημοκρατία είχε δικό της σύνταγμα, σημαία, εθνικό ύμνο και εθνόσημο. Ορισμένες μάλιστα (Ουκρανία και Λευκορωσία) απολάμβαναν και θέση στον ΟΗΕ ως κυρίαρχες Δημοκρατίες και ως οντότητες διέθεταν στοιχεία του διεθνούς δικαίου.

Θρησκείες

Το πολιτικό-κοινωνικό σύστημα της ΕΣΣΔ βασιζόμενο στο Μαρξισμό - Λενινισμό θεωρούσε τη θρησκεία αναχρονιστικό-αντιδραστικό θεσμό. Το σοβιετικό κράτος διαμέσου των μηχανισμών του υποστήριζε ενεργά την αθεΐα, προτρέποντας τους πολίτες να μην ασπάζονται καμιά θρησκεία. Παρ' όλα αυτά, στην ΕΣΣΔ υπήρχαν και είχαν πιστούς σχεδόν όλες οι γνωστές θρησκείες. Κυριότερη θρησκευτική ομάδα ήταν οι Ορθόδοξοι. Ο αριθμός των Μουσουλμάνων ήταν επίσης σημαντικός.

Ιστορία

Ο Σχηματισμός της Ε.Σ.Σ.Δ.

Η Μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση του 1917 καθοδηγούμενη από το Εργατικό Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα Μπολσεβίκων εδραίωσε στην επικράτεια της Ρωσικής Αυτοκρατορίας το πρώτο Σοσιαλιστικό σύστημα. Η Ρωσία μετά το τέλος του Εμφυλίου πολέμου προσπάθησε να συνενώσει τα κράτη που κάποτε αποτελούσαν τη Ρωσική Αυτοκρατορία, βέβαια στα πλαίσια του σοσιαλιστικού συστήματος με λαϊκή εξουσία. Έτσι ο Βλαδίμηρος Λένιν πρότεινε τη δημιουργία της Ένωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών στη οποία θα εντάσσονταν: η Ρωσική Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία, η Ουκρανική ΣΣΔ, η Λευκορωσική ΣΣΔ και η Σοβιετική Ομοσπονδιακή Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Υπερκαυκασίας (αποτελούμενη από την Γεωργία, την Αρμενία, και το Αζερμπαϊτζάν). Στις παραπάνω Δημοκρατίες οι εργάτες και το κόμμα τους το Μπολσεβίκικο (κομμουνιστικό) είχαν ήδη καταλάβει την εξουσία. Τον Δεκέμβριο του 1922 η Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών αποτελούσε πλέον ιστορικό γεγονός.

Η ΕΣΣΔ ήταν ένα κράτος βασισμένο σε μια κυβέρνηση όπου το Πανενωσιακό Κομμουνιστικό Κόμμα (Μπολσεβίκων), όπως τότε μετονομάστηκε το Εργατικό Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα Μπολσεβίκων, καθιερώθηκε ως η πολιτική δύναμη που συνένωνε πλατιές λαϊκές μάζες και κυβερνούσε.

Στον οικονομικό τομέα ο Λένιν αναγκάστηκε να εφαρμόσει αρχικά τη Νέα Οικονομική Πολιτική (ΝΕΠ), που προέβλεπε τη μη συμμετοχή του κράτους στην οικονομία και τη δημιουργία μια τάξης ευπόρων προερχομένων από τις τάξεις του Προλεταριάτου. Κύριος ιδεολόγος του οικονομικού αυτού σχεδίου ήταν ο Νικολάϊ Μπουχάριν. Η ΝΕΠ είχε ως αποτέλεσμα το 1927 η ΕΣΣΔ να έχει τους υψηλοτέρους δείκτες χρήσης και κατανάλωσης αγαθών για όλη τη μετα-επαναστατική και προπολεμική περίοδο.

Η Περίοδος του Μεσοπολέμου στην ΕΣΣΔ

Μετά τον θάνατο του Λένιν στις 21 Ιανουαρίου 1924 την ηγεσία της ΕΣΣΔ αναλαμβάνει ο Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Στάλιν το 1927.

Η πολιτική του Στάλιν (κατά τον ίδιο και τη σταλινική φράξια του κόμματος συνεχιστής του έργου του Λένιν, κατά πολλούς άλλους κομμουνιστές όχι), βασίστηκε σε πολιτική κεντρικού ελέγχου στην οικονομία στην κοινωνία και στο κόμμα. Η Νέα Οικονομική Πολιτική εγκαταλείφθηκε και εφαρμόστηκε η κρατικοποίηση όλων των μέσων παραγωγής. Το 1928 για πρώτη φορά καταρτίστηκε Πενταετές πρόγραμμα, που προέβλεπε την Κολλεκτιβοποίηση της αγροτικής γης, δηλαδή να ανήκει σε συνεταιρισμούς και σε όλους τους αγρότες και την κατάργηση της ιδιωτικής παραγωγής των κουλάκων και τσιφλικάδων. Από την άλλη εντατικοποιήθηκε και η εκβιομηχάνιση της ΕΣΣΔ. Η Κολεκτιβοποίηση αύξησε την παραγωγή και μείωσε τον αγροτικό πληθυσμό δίδοντας καλύτερες συνθήκες στην αγροτική εργασία και περισσότερα εργατικά χέρια στις πόλεις.

Σύμφωνα όμως με πολλούς μαρξιστές θεωρητικούς, αλλά και δυνάμεις του κομμουνιστικού κινήματος, η δεκαετία του '30 θεωρείται ως η περίοδος κατά την οποία αναδείχθηκε σε ηγεμονική τάξη, η νέα κομματική/κρατική γραφειοκρατία.

Το 1936 η νέα ηγετική ομάδα υπό τον Στάλιν ξεκίνησε μαζικές εκκαθαρίσεις, κυρίως εσωκομματικών της αντιπάλων: παλιοί σύντροφοι του Λένιν, ιστορικά στελέχη από την εποχή της παρανομίας, στρατηγοί του Κόκκινου Στρατού και μέλη ξένων κομμουνιστικών κομμάτων, πολλές χιλιάδες μέλη του κόμματος χαρακτηρίστηκαν «εχθροί του λαού» και εκδιώχθηκαν, εξορίστηκαν στα Γκούλαγκ ή εκτελέσθηκαν. Αποκορύφωμα των εκκαθαρίσεων ήταν οι Δίκες της Μόσχας (1936-1938), με τις οποίες οδηγήθηκαν στο εκτελεστικό απόσπασμα ως ελιτιστές και τροτσκιστές παλιοί επαναστάτες όπως οι Ζινόβιεφ, Κάμενεφ, Μπουχάριν, Ρίκοφ και ο ούγγρος Μπέλα Κουν. Το 1937 εκτελέσθηκε και ο θρυλικός στρατηγός Τουχατσέφσκι. Από τα έξι (πλην Στάλιν) μέλη του Π.Γ. των Μπολσεβίκων που έκανε την επανάσταση το 1917, οι τέσσερις εκτελέσθηκαν, ο πέμπτος ήταν σε εξορία (Τρότσκι) και ο έκτος (Λένιν) είχε πεθάνει νωρίτερα. Επίσης από τους 1.966 συνέδρους του 17ου συνεδρίου του ΚΚΣΕ (1934, το τελευταίο πριν τις εκκαθαρίσεις), οι 1.108 συνελήφθησαν - οι περισσότεροι εκτελέσθηκαν ή πέθαναν σε γκούλαγκ.

Στις 23 Αυγούστου του 1939 η ΕΣΣΔ και η Ναζιστική Γερμανία υπέγραψαν στη Μόσχα το Σύμφωνο Ρίμπεντροπ-Μολότωφ. Το Σύμφωνο αυτό προέβλεπε τη μη επίθεση μεταξύ των δυο κρατών. Πρόθεση του Στάλιν δεν ήταν τόσο μία οριστική συμφωνία με τη Ναζιστική Γερμανία, αλλά να κερδίσει χρόνο προετοιμασίας για τον πόλεμο που έβλεπε να πλησιάζει, ιδιαίτερα αφού οι περισσότεροι έμπειροι αξιωματικοί είχαν εκτελεσθεί κατά τις εκκαθαρίσεις. Εκτός από αυτό το συγκεκριμένο σύμφωνο περιελάμβανε και ένα Συμπληρωματικό Μυστικό Πρωτόκολλο, το οποίο προέβλεπε ότι σε περίπτωση αλλαγής των συνόρων στην περιοχή τότε τα Βαλτικά κράτη, ένα κομμάτι της Ρουμανίας και ένα μέρος την Πολωνίας θα ενταχθούν στην ΕΣΣΔ. Μια βδομάδα αργότερα η Γερμανία επιτέθηκε στην Πολωνία. Τα σύνορα άλλαξαν. Η Ανατολική Πολωνία μαζί με την πόλη Λβοβ, μετά την πτώση της Βαρσοβίας σε γερμανικά χέρια, εντάχθηκε στην Ουκρανική ΣΣΔ. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να σωθούν από τη ναζιστική επίθεση και έτσι να ανακοπεί έστω και προσωρινά η επέλαση του Χίτλερ. Η Βεσσαραβία έγινε η Σοβιετική Δημοκρατία της Μολδαβίας, με προσάρτηση από τη Ρουμανία (η τελευταία ήταν σύμμαχος της Γερμανίας και εθελοντικά παρέδωσε τα εδάφη αυτά). Επίσης οι Εσθονία, Λεττονία και Λιθουανία έγιναν και αυτές Σοβιετικές Δημοκρατίες. Το ίδιο έτος η ΕΣΣΔ πολεμούσε με τη Φινλανδία προσπαθώντας να προστατέψει γεωστρατηγικά το Λένινγκραντ.

Η Σοβιετική Ένωση, εξασφαλίζοντας την εγγύηση του Ρίμπεντροπ για μη επίθεση, παρακολούθησε την προσπάθεια εξάπλωσης του Ναζισμού (Β Παγκοσμίου Πολέμου) στην υπόλοιπη Ευρώπη προετοιμαζόμενη για τη μεγάλη επίθεση των Ναζί που οι Σοβιετικοί περίμεναν ότι θα γίνει.

Ο Μεγάλος Πατριωτικός Πόλεμος 1941-1945

Κατά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο η Σοβιετική Ένωση δέχθηκε επίθεση από τη Ναζιστική Γερμανία. Πάνω από 25.000.000 πολίτες και στρατιώτες πέθαναν, ενώ πολλοί ακόμη έμειναν ανάπηροι. Όλες σχεδόν οι υποδομές στο τμήμα της χώρας που δέχτηκε επίθεση καταστράφηκαν. Ο πόλεμος έληξε τελικά με σοβιετική νίκη το Μάιο του 1945.

Από το 1945 ως τη διάσπαση της Ε.Σ.Σ.Δ. 1991

Κατά τη μεταπολεμική περίοδο, σε πρώτη φάση, η Σοβιετική Ένωση επανοικοδόμησε αρχικά και επέκτεινε έπειτα την οικονομία της, διατηρώντας αυστηρά συγκεντρωτικό έλεγχο. Η Σοβιετική Ένωση βοήθησε τη μεταπολεμική ανοικοδόμηση στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης μετατρέποντάς τες σε σοβιετικά δορυφορικά κράτη, ίδρυσε το Σύμφωνο της Βαρσοβίας το 1955, αργότερα Comecon, παρείχε ενίσχυση στους τελικά νικηφόρους κομμουνιστές στη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας, και είδε την επιρροή της ν’ αυξάνεται παγκοσμίως. Εν τω μεταξύ, η αυξανόμενη ένταση του Ψυχρού Πολέμου μετέτρεψε τους συμμάχους της εν καιρώ πολέμου, το Ηνωμένο Βασίλειο και τις Ηνωμένες Πολιτείες, σε εχθρούς.

Ο Στάλιν πέθανε στις 5 Μαρτίου 1953. Εν τη απουσία ενός αποδεκτού διαδόχου, τα υψηλότερα στελέχη του Κομμουνιστικού Κόμματος επέλεξαν να κυβερνήσουν τη Σοβιετική Ένωση από κοινού. Ο Νικίτα Χρουστσόφ που είχε κερδίσει επιρροή μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '50, κατήγγειλε τις σταλινικές μεθόδους (Αποσταλινοποίηση). Συγχρόνως, η σοβιετική στρατιωτική δύναμη χρησιμοποιήθηκε για να καταστείλει τις εθνικιστικές εξεγέρσεις στην Ουγγαρία και την Πολωνία το 1956. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, η Σοβιετική Ένωση συνέχισε να πραγματοποιεί μια επιστημονική και τεχνολογική επανάσταση στέλνοντας σε τροχιά γύρω από τη γη τον πρώτο τεχνητό δορυφόρο, Σπούτνικ 1, ένα σκυλί διαβίωσης, τη Λάικα, και αργότερα, τον πρώτο άνθρωπο, Γιούρι Γκαγκάριν. Η Βαλεντίνα Τερέσκοβα ήταν η πρώτη γυναίκα στο διάστημα με το Vostok 6 στις 16 Ιουνίου 1963, και ο Αλεξέι Λεόνοφ έγινε ο πρώτος άνθρωπος που περπάτησε στο διάστημα στις 18 Μαρτίου 1965. Εντούτοις, οι μεταρρυθμίσεις του Χρουστσόφ στη γεωργία και τη διοίκηση ήταν γενικά μη παραγωγικές, και η εξωτερική πολιτική έναντι της Κίνας και των Ηνωμένων Πολιτειών συνάντησε δυσκολίες, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που οδήγησαν στη σινο-σοβιετική διάσταση. Ο Χρουστσόφ απομακρύνθηκε από την ηγεσία το 1964.

Μια ακόμη περίοδος συλλογικής ηγεσίας ακολούθησε, έως ότου καθιερώθηκε ο Λεονίντ Μπρέζνιεφ στις αρχές της δεκαετίας του 1970 ως διαπρεπέστερος διάδοχος του Χρουστσόφ στη σοβιετική πολιτική ζωή. Ο Μπρέζνιεφ προήδρευσε σε μία περίοδο ύφεσης του Ψυχρού Πολέμου με τη δύση, ενισχύοντας συγχρόνως τη σοβιετική στρατιωτική δύναμη. Καθ' όλη τη διάρκεια της νέας περιόδου, η Σοβιετική Ένωση διατήρησε την ισότητα με τις Ηνωμένες Πολιτείες στον τομέα της στρατιωτικής τεχνολογίας, αλλά αυτό εξουθένωσε την σοβιετική οικονομία. Σε αντίθεση με το επαναστατικό πνεύμα που συνόδευσε τη γέννηση της Σοβιετικής Ένωσης, η επικρατούσα διάθεση της σοβιετικής ηγεσίας κατά τη διάρκεια της θητείας του Μπρέζνιεφ ως το θάνατο του το 1982 ήταν αποστροφή στις μεγάλες αλλαγές. Μετά από κάποιο πειραματισμό με τις οικονομικές μεταρρυθμίσεις στα μέσα της δεκαετίας του '60, η σοβιετική ηγεσία επανήλθε στα καθιερωμένα μέτρα της οικονομικής διαχείρισης. Η βιομηχανία παρουσίασε αργά αλλά σταθερά κέρδη κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '70. Η γεωργική ανάπτυξη συνεχίστηκε, αλλά δεν μπορούσε να συμβαδίσει με την αυξανόμενη κατανάλωση και η ΕΣΣΔ έπρεπε να εισαγάγει τρόφιμα όπως το σιτάρι. Λόγω της χαμηλής επένδυσης στα καταναλωτικά αγαθά, η ΕΣΣΔ ήταν κατά ένα μεγάλο μέρος ικανή μόνο να εξαγάγει τις πρώτες ύλες, ειδικότερα πετρέλαιο, το οποίο την κατέστησε τρωτή στις σφαιρικές μετατοπίσεις τιμών. Επιπλέον, η ανθρώπινη ευημερία στη Σοβιετική Ένωση έμεινε πίσω από το δυτικό επίπεδο, μετά από αρχικά σημάδια σύγκλισης στις δεκαετίες του '50 και του ’60.

Δύο εξελίξεις κυριάρχησαν τη δεκαετία που ακολούθησε: το όλο και περισσότερο προφανές θρυμμάτισμα των οικονομικών/πολιτικών δομών της Σοβιετικής Ένωσης, και οι προσπάθειες να γίνουν μεταρρυθμίσεις, ώστε να αντιστραφεί αυτή η διαδικασία. Μετά από τη γρήγορη διαδοχή του Γιούρι Αντρόπωφ και του Κονσταντίν Τσερνιένκο, το 1985 αναλαμβάνει την ηγεσία ο Μιχαήλ Γκορμπατσώφ εξαγγέλλοντας σημαντικές αλλαγές στην οικονομία και την ηγεσία (δες Περεστρόικα, Γκλάσνοστ). Η πολιτική Γκλάσνοστ απελευθέρωσε τη δημόσια πρόσβαση στις πληροφορίες μετά από πολλές δεκαετίες λογοκρισίας. Με τη Σοβιετική Ένωση σε κακή οικονομική κατάσταση και τα δορυφορικά κράτη της στην Ανατολική Ευρώπη να εγκαταλείπουν τον κομμουνισμό, ο Γκορμπατσώφ θέλησε να τελειώσει τον Ψυχρό Πόλεμο. Το 1988, η Σοβιετική Ένωση εγκατέλειψε τον εννεαετή πόλεμό της με το Αφγανιστάν και άρχισε να αποσύρει τις δυνάμεις από τη χώρα. Προς το τέλος της δεκαετίας του '80, ο Γκορμπατσώφ αρνήθηκε να στείλει στρατιωτική υποστήριξη για να υπερασπίσει τα προηγούμενα δορυφορικά κράτη της ΕΣΣΔ, με συνέπεια τα κομμουνιστικά καθεστώτα σε εκείνα τα κράτη να χάσουν τη δύναμή τους. Με την πτώση του τείχους του Βερολίνου, ακολούθησε η ενοποίηση μεταξύ της Ανατολικής και Δυτικής Γερμανίας. Το 1989, η ρωσική συνομοσπονδία συγκάλεσε νέο συνέδριο λαϊκών αντιπροσώπων στο οποίο ο Μπορίς Γιέλτσιν εκλέχτηκε πρόεδρος και πέρασε νόμους που προσπάθησαν να εκτοπίσουν τη σοβιετική κυριαρχία. Η περίοδος νομικής αβεβαιότητας συνεχίστηκε καθ' όλη τη διάρκεια του 1990-1, καθώς οι σοβιετικές δημοκρατίες έγιναν σταδιακά ντε φάκτο ανεξάρτητες.

Ένα δημοψήφισμα πραγματοποιήθηκε με αντικείμενο τη διατήρηση της ΕΣΣΔ στις 17 Μαρτίου 1991. Η πλειοψηφία του πληθυσμού ψήφισε υπέρ της διατήρησης της ένωσης σε εννέα από τις δεκαπέντε δημοκρατίες. Το δημοψήφισμα έδωσε στον Γκορμπατσώφ μια δεύτερη ευκαιρία. Το καλοκαίρι του 1991, μια νέα συνθήκη σχεδιάστηκε και συμφωνήθηκε να συσταθεί μια χαλαρή ομοσπονδία οκτώ δημοκρατιών. Η υπογραφή της συνθήκης, εντούτοις, διακόπηκε από το πραξικόπημα του Αυγούστου - ήταν μια απόπειρα να απομακρυνθεί ο Γκορμπατσώφ από εκείνα τα μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος, τα οποία επιδίωκαν να καταργήσουν τις μεταρρυθμίσεις του και να επαναφέρουν τον κεντρικό έλεγχο επί των δημοκρατιών. Το πραξικόπημα κατεστάλη, ο Γιέλτσιν θεωρήθηκε ήρωας, ενώ η εξουσία του Γκορμπατσώφ κατέρρευσε ολοκληρωτικά. Τον Αύγουστο του 1991, η Λετονία και η Εσθονία κήρυξαν άμεσα την αποκατάσταση της πλήρους ανεξαρτησίας τους (ακολουθώντας το παράδειγμα της Λιθουανίας το 1990), ενώ οι άλλες 12 δημοκρατίες συνέχισαν τη συζήτηση περί μιας όλο και πιο χαλαρής ένωσης ομόσπονδων κρατών.

Στις 8 Δεκεμβρίου 1991, οι Πρόεδροι της Ρωσίας, της Ουκρανίας και της Λευκορωσίας υπέγραψαν τις συμφωνίες Μπελοβέζα που κήρυξαν τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και σύστησαν την Κοινοπολιτεία των Ανεξάρτητων Κρατών (ΚΑΚ). Ενώ κάποιες αμφιβολίες παρέμειναν σχετικά με την αρχή των συμφωνιών Μπελοβέζα να διαλύσουν την Ένωση, στις 21 Δεκεμβρίου 1991, οι αντιπρόσωποι όλων των σοβιετικών δημοκρατιών εκτός από τη Γεωργία, συμπεριλαμβανομένων εκείνων των δημοκρατιών που είχαν υπογράψει τις συμφωνίες Μπελοβέζα, υπέγραψαν το πρωτόκολλο της Αλμά-Ατά, το οποίο επιβεβαίωσε τη διάλυση της ΕΣΣΔ και επαναδιατύπωσε τη σύσταση της ΚΑΚ. Η σύνοδος κορυφής της Αλμά-Ατά συμφώνησε επίσης διάφορα άλλα πρακτικά μέτρα, που ήταν απαραίτητο να ληφθούν, ως συνέπεια της διάλυσης της Ένωσης. Στις 25 Δεκεμβρίου 1991, ο Γκορμπατσώφ, το υψηλότερο κυβερνητικό στέλεχος της Σοβιετικής Ένωσης, αναγνώρισε την πτώχευση και την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης.

Κριτική

Παρά τις αναμφισβήτητες κατακτήσεις των λαών της Σοβιετικής Ένωσης που συνοψίστηκαν στην δωρεάν Υγεία-Παιδεία-Στέγαση και σε μια γενικότερη άνοδο του βιοτικού επιπεδου (σε αντίθεση μάλιστα με την προεπαναστατική περίοδο στην οποία οι συνθήκες ζωής για της εργατική τάξη και την αγροτιά ήταν άθλιες), πολλοί είναι οι μαρξιστές θεωρητικοί αλλά και οι δυνάμεις του κομμουνιστικού κινήματος (έχουν αναφορά στην ανάγκη της κομμουνιστικής επαναθεμελίωσης), που υποστηρίζουν πως τελικά στην ΕΣΣΔ δεν οικοδομήθηκε σοσιαλισμός.[2] Αντιθέτως, ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του '20 και μέσα από καμπές και συγκρούσεις, κυρίαρχη τάξη στην ΕΣΣΔ αναδεικνύεται η κομματική/κρατική γραφειοκρατία. Με αποτέλεσμα, να οικοδομείται σταδιακά ένα ταξικό/εκμεταλλευτικό σύστημα στο όνομα της εργατικής τάξης, αλλά με την εργατική τάξη καταπιεζόμενη και εκμεταλλευόμενη από την κομματική/κρατική άρχουσα τάξη.

Πολλές είναι οι αιτίες σύμφωνα με τις δυνάμεις που υποστηρίζουν τον ταξικό/εκμεταλλευτικό χαρακτήρα του καθεστώτος της ΕΣΣΔ. Κύρια διακρίνονται σε αντικειμενικές και υποκειμενικές.

Αντικειμενικές: Η ιμπεριαλιστική περικύκλωση και η αποτυχία των άλλων επαναστάσεων στην Ευρώπη (Γερμανία-1918, Ουγγαρία-1919) μαζί με τον εμφύλιο που ακολούθησε (1918-1921) όχι μόνο δεν επέτρεψε το μαρασμό του κράτους (αναγκαία και απαράβατη διαδικασία για να βαίνει μια χώρα στο σοσιαλισμό), αντιθέτως μάλιστα οδήγησε σε γιγάντωση του κράτους και της καταστολής, βήματα που και ο ίδιος ο Λένιν αναγνώριζε ως προσωρινές αναγκαστικές υποχωρήσεις. Η κατεστραμμένη οικονομία από την άλλη, και η ανάγκη ανόρθωσής της οδήγησε σε ακόμα πιο μεγάλες υποχωρήσεις. Στη ΝΕΠ το 1921 και το κατοπτρικό είδωλό της στη βίαιη κολλεκτιβοποίηση του 1928. Τέλος, η απουσία οποιασδήποτε σοβαρής αστικοδημοκρατικής παράδοσης (γενικές εκλογές, πολυκομματισμός, διαδικασία του συνέρχεσθαι και του συναιτερίζεσθαι) συνετέλεσε και αυτή στη διαμόρφωση του κατάλληλου κοινωνικοπολιτικού περιβάλλοντος εμφάνισης και παγίωσης της κομματικής/κρατικής γραφειοκρατίας.

Υποκειμενικές: Εδώ, οι κομμουνιστικές δυνάμεις που απορρίπτουν τον σοσιαλιστικό χαρακτήρα της ΕΣΣΔ εντοπίζουν τις υποκειμενικές αιτίες εκφυλισμού και γραφειοκρατικοποίησης στους εξής παράγοντες: α. Λαθεμένη αντίληψη των μπολσεβίκων για τη σχέση κόμματος/κράτους. Η απόλυτη ταύτιση του εργατικού μισο-κράτους (κατά τον Μαρξισμό) και του κόμματος σε κυβερνητικό επίπεδο, οδήγησε σε ολέθρια αποτελέσματα. Η εξουσία των Σοβιέτ (εργατικών συμβουλίων) σταδιακά εξασθενεί και από τις αρχές της δεκαετίας του '30 εξαφανίζεται, δίνοντας τη θέση της στην πανίσχυση εξουσία του κόμματος/κράτους. Μέσα από το υπέρ-όργανο "κόμμα/κράτος" θα παγιώσει την παντοδύναμη εξουσία της η νέα άρχουσα τάξη της ΕΣΣΔ η κομματική/κρατική γραφειοκρατία. Η εργατική τάξη που στο όνομά της κυβερνά η κομματική/κρατική γραφειοκρατία μετατρέπεται σταδιακά σε άβουλο παρατηρητή στη λήψη των αποφάσεων με μόνο πολιτικό ρόλο την συμμετοχή στην υλοποίηση των πλάνων. Ο κεντρικός σχεδιασμός, η συνολική πορεία της επαναστασης και της χώρας ξεφεύγουν από τα χέρια της και περνούν στη δικαιοδοσία της κομματικής/κρατικής γραφειοκρατίας.

Τέλος, έχουμε και την μετάλλαξη του ίδιου του τρόπου λειτουργίας του κομμουνιστικού κόμματος. Πριν από το 1921 οι διαφορετικές πλατφόρμες στα συνέδρια και η δημόσια διαφωνία των τάσεων ήταν ένα αναφαίρετο δικαίωμα που το κατοχύρωνε μάλιστα και ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός. Το '21 όμως στο 10ο Συνέδριο των μπολσεβίκων οι τάσεις απαγορεύτηκαν και σταδιακά και οι πλατφόρμες. Η εξέλιξη αυτή γραφειοκρατικοποίησε περαιτέρω το κομμουνιστικό κόμμα.

Όλη αυτή η εξέλιξη του εκφυλισμού και της γραφειοκρατικοποίησης της ΕΣΣΔ περνά μέσα από διαδοχικές φάσεις/καμπές και ολοκληρώνεται με την εκκωφαντική κατάρρευση του 1991, όπου η κομματική/κρατική άρχουσα τάξη αποφασίζει πλέον πως δεν της χρειάζεται να κυβερνά "στο όνομα της εργατικής τάξης" και μετατρέπεται σε κανονική αστική τάξη αποκαθιστώντας και την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής. Η δε εργατική τάξη παρακολούθησε απαθής την κατάρρευση της ΕΣΣΔ και των υπόλοιπων λαϊκών δημοκρατιών και σε πολλές περιπτώσεις την επεδίωξε.


De Siris

Άγγελος Έβερτ

Άγγελος Έβερτ

O Άγγελος Έβερτ γεννήθηκε στις 10 Απριλίου 1894 και πέθανε στις 30 Δεκεμβρίου 1970, ήταν αστυνομικός, διοικητής της Αστυνομίας Πόλεων της Αθήνας, κατά τη διάρκεια της κατοχής, ενώ αργότερα διετέλεσε Αρχηγός του Σώματος.

Βιογραφικά στοιχεία

Γεννήθηκε στην Αθήνα. Ήταν γιος του βαυαρικής καταγωγής ταγματάρχη της Βασιλικής Χωροφυλακής Μιλτιάδη Έβερτ. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και τον Σεπτέμβριο του 1915 κατετάγη στη Χωροφυλακή όπου και φοίτησε στη Σχολή Ανθυπομοιράρχων από την οποία εξήλθε με τον αυτό βαθμό τον Ιανουάριο του 1920. Εννέα χρόνια μετά, το 1929, μετατάχθηκε στη νεοσυσταθείσα τότε Αστυνομία Πόλεων - Αθηνών.

Σημειώνεται ότι μετά τη κατάληψη της Ελλάδος από τους Γερμανούς (Μάιος 1941) οι Αστυνομικές Αρχές της Χώρας διατηρήθηκαν με μειωμένη όμως δύναμη και μερικό αφοπλισμό. Συνεπώς τον Σεπτέμβριο του 1941 όταν ο Άγγελος Έβερτ ανέλαβε αστυνομικός διευθυντής Αθηνών, τούτο συνέβη με την έγκριση των Αρχών κατοχής. Στη θέση αυτή παρέμεινε καθ' όλη τη διάρκεια της κατοχής, ύστερα από παράκληση του Παναγιώτη Κανελλόπουλου και βεβαίως αφού έχαιρε της εμπιστοσύνης των κατακτητών.

Στις 10 Οκτωβρίου του 1943 η Γερμανική Διοίκηση Αθηνών εξέδωσε διάταγμα δια του οποίου οι Αστυνομικές Αρχές της Χώρας υπάγονταν πλέον στην Ανώτατη Διοίκηση SS της Ελλάδας (AASSA), διοικητής αρχηγός της οποίας ένα μήνα πριν είχε αναλάβει ο Γιούργκεν Στρόοπ. Έτσι με το διάταγμα αυτό η Αστυνομία Πόλεων Αθηνών υπήχθη στην ΚdO (Kommandantur der Ordnungspolizei = Διοίκηση Αστυνομίας Τάξεως) Αττικής με έδρα την Αθήνα υπό τον Γερμανό διοικητή συνταγματάρχη (και μετέπειτα στρατηγό) Χέρμαν Φραντς που υπαγόταν στον AASSA.

Παρά ταύτα ο Άγγελος Έβερτ παρέμεινε στη θέση του επιχειρώντας μια πολύ επικίνδυνη διπλωματία. Πρωτοστάτησε στην Εθνική Αντίσταση και στην αντικατασκοπία με τα ψευδώνυμα Otto και Κορυδαλλός Νο1. Ωστόσο, ο ρόλος του αμφισβητείται καθώς πιστευεται πως είχε ενεργό συμμετοχή στις πράξεις των Γερμανών ως συνεργάτης τους. Όμως είναι γεγονός ότι κατά τη διάρκεια της Κατοχής βοήθησε αρκετούς Εβραίους, εκδίδοντάς τους πλαστά πιστοποιητικά βάφτισης. Επίσης τιμήθηκε από το Γιαντ Βασέμ για τη συμβολή του στη διάσωση των Εβραίων της Αθήνας. Στα Δεκεμβριανά έδωσε εντολή για βίαιη διάλυση των διαδηλωτών κατ' εντολή του Γ. Παπανδρέου. Την περίοδο 1951-1955 διετέλεσε αρχηγός της αστυνομίας πόλεων. Το 1954 κατά την τελετή παράδοσης του υπουργείου εσωτερικών από τον Παυσανία Λυκουρέζο, ο τελευταίος ζήτησε από τον νέο υπουργό Νικολίτση να χαιρετίσει πριν φύγει τους ειλικρινούς και έντιμους συνεργάτες του. Αν και ο Έβερτ του έτεινε το χέρι του, ο Λυκουρέζος τον προσπέρασε επιδεικτικά. Το όλο θέμα απασχόλησε έντονα τον τύπο της εποχής με αποτέλεσμα να οδηγηθεί στην Βουλή με πρωτοβουλία της αντιπολίτευσης. Λίγους μήνες αργότερα ο Αλέξανδρος Παπάγος έθεσε σε διαθεσιμότητα τον Έβερτ λόγω της φαινομενικής εμπλοκής του σε υπόθεση ξένων πρακτόρων και λίγο αργότερα, στις 31 Ιανουαρίου 1955, εξαναγκάστηκε σε παραίτηση καθώς το υπηρεσιακό συμβούλιο του είχε επιβάλει την ποινή εξάμηνης αργίας δι'απολύσεως λόγω πειθαρχικών παραπτωμάτων.

Είναι γνωστό με βάση δήλωση του ίδιου ότι διέταξε το πυρ εναντίον της διαδήλωσης του Ε.Α.Μ. μπροστά από τη Βουλή και σηματοδότησε την αρχή των Δεκεμβριανών. Ο Άγγελος Έβερτ πέθανε από καρδιακή ανεπάρκεια στις 30 Δεκεμβρίου 1970 και κηδεύτηκε την επομένη στο Α΄ Νεκροταφείο.

Γιος του ήταν ο Μιλτιάδης Έβερτ, πρώην δήμαρχος Αθηνών και πρώην πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας.


De Siris

Patti Smith

Πάττυ Σμιθ 

Η Πάττυ Σμιθ γεννήθηκε σαν  Patricia Lee Smith στις 30 Δεκεμβρίου 1946, είναι Αμερικανίδα τραγουδίστρια, μουσικός και ποιήτρια. Θεωρείται σημαντική επίδραση στη γέννηση του πανκ με το πρώτο της άλμπουμ Horses. Την αποκάλεσαν «νονά του πανκ»  καθώς συνδύασε το στυλ της μπητ ποίησης με το garage rock. Οι αναφορές της εισήγαγαν την γαλλική ποίηση του 19ου αιώνα στους αμερικανούς έφηβους, ενώ η τολμηρή γλώσσα της αψήφησε την εποχή της ντίσκο. Η Σμιθ είναι περισσότερο γνωστή για το τραγούδι της "Because the Night", το οποίο έγραψε μαζί με τον Μπρους Σπρίνγκστιν και έφθασε στο no 13 του Billboard Hot 100. Το 2005 η Patti Smith επονομάστηκε τιμητικά Διοικητής του Τάγματος των Τεχνών και των Γραμμάτων από τον Γάλλο υπουργό Πολιτισμού, και το 2007 πήρε τη θέση της στο Rock and Roll Hall of Fame.

Δισκογραφία

Studio albums

Horses (1975)
Radio Ethiopia (1976)
Easter (1978)
Wave (1979)
Dream of Life (1988)
Gone Again (1996)
Peace and Noise (1997)
Gung Ho (2000)
Trampin' (2004)
Twelve (2007)
Banga (2012)

Live albums

Live aux Vieilles Charrues (2004)
Horses/Horses (2005)
The Coral Sea (2008)

Compilations

The Patti Smith Masters (1996)
Land (2002)
iTunes Originals (2008)

EP

Hey Joe / Radio Ethiopia (1977)
Set Free (1978)

Βιβλιογραφία

Seventh Heaven (1972)
Witt (1973)
Babel (1978)
Woolgathering (1992)
Early Work (1994)
The Coral Sea (1996)
Patti Smith Complete (1998)
Strange Messenger (2003)
Auguries of Innocence (2005)
Poems (Vintage Classics) by William Blake - Edited by and with introduction by Patti Smith (2007)
Land 250 (2008)
Trois (2008)
Just Kids (2010)


De Siris

Κυριακή 29 Δεκεμβρίου 2013

Nikolaos A. Stavrou

Νικόλαος Α. Σταύρου 

Ο Νικόλαος Α. Σταύρου γεννήθηκε στην Γριάσδανη Αυλώνας το 1935 και πέθανε στο Μπεθέσντα Μέριλαντ στις 29 Δεκεμβρίου 2011, ήταν Ελληνοαμερικανός ακαδημαϊκός και συγγραφέας. Θεωρούνταν ως "μαχητική φωνή" του απόδημου ελληνισμού στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Βιογραφία

Γεννήθηκε στο χωριό Γριάσδανη (αλβανικά: Grazhdan) της Βορείου Ηπείρου, που σήμερα υπάγεται στον δήμο Λιβαδειάς της επαρχίας Αγίων Σαράντα του νομού Αυλώνα. Ήταν γιος της πολυμελούς οικογένειας του Αθανασίου Σταύρου και είχε τρία αδέλφια και τρεις αδελφές. Το 1952 η οικογένειά του καταφεύγει μετά την άνοδο του κομμουνισμού στην Αλβανία, αρχικά στην Ελλάδα[4] και έπειτα το 1956 στην Αμερική.

Έπειτα από το διδακτορικό του στην Πολιτική Θεωρία και τις Διεθνείς Σχέσεις στο Πανεπιστήμιο του Τζωρτζ Ουάσινγκτων, διδάσκει στην Σχολή Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Χάουαρτ στην Ουάσινγκτον όπου φτάνει στην θέση του ομότιμου καθηγητή.

Μεγάλο μέρος της ζωής του ασχολήθηκε με την ανακάλυψη των οστών του χαμένου του αδερφού Γρηγόρη και να τα ενταφιάσει στον τάφο του πατέρα του Αθανασίου. Ο Γρηγόρης Σταύρου, εκτελέστηκε στις 3 Σεπτεμβρίου του 1953 από το κομμουνιστικό καθεστώς του Ενβέρ Χότζα, ενώ τιμήθηκε στις 19 Σεπτεμβρίου του 1991 από την ελληνική πολιτεία για την προσφορά του ως πράκτορας κατά την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου, λαμβάνοντας το Μετάλλιο Εξαίρετων Πράξεων.

Έχει συγγράψει σημαντικό αριθμό άρθρων και βιβλίων σε ζητήματα βαλκανικής ιστορίας, και ιδιαίτερα για τα εθνικά θέματα της Ελλάδας, της Κύπρου και τις σχέσεις αυτών με τις υπόλοιπες γειτονικές χώρες. Προέβαλε στα αμερικανικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης την προάσπιση των δικαιωμάτων της ελληνικής μειονότητας της Βορείου Ηπείρου από τις κυβερνήσεις της Αλβανίας. Ήταν εκδότης της έγκριτης περιοδικής έκδοσης "Mediterranean Quarterly" με πόλη έκδοσης την Ουάσιγκτον. Υπήρξε συνεργάτης στις ελληνοαμερικανικές εκδόσεις του Εθνικού Κήρυκα και στην αγγλική εβδομαδιαία έκδοση της The National Herald της Νέας Υόρκης.

Στις 29 Δεκεμβρίου 2011, πεθαίνει σε νοσοκομείο Suburbant της πολιτείας του Μέριλαντ έπειτα από σειρά καρδιακών προβλημάτων που αντιμετώπιζε σε ηλικία 76 ετών. Τιμήθηκε μετά θάνατω με ψήφισμα από το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων για την προσωπικότητά του, το συγγραφικό του έργο που αφορούσε θέματα της Ηπείρου, της Ελλάδας και της ευρύτερης γεωπολιτικής σκηνής. Το μεγαλύτερο μέρος της προσωπικής του βιβλιοθήκης του δωρίθηκε στην Κεντρική Βιβλιοθήκη του Ιδρύματος.Ήταν νυμφευμένος με την Κατερίνα Σταύρου και δεν είχε τέκνα.

Εργογραφία

Ορισμένα από τα έργα του ήταν:

Ατομικά έργα

Nikolaos A. Stavrou, Albanian Communist Party: origin, seizure of power, past and present contradictions, George Washington University, 1965
Nikolaos A. Stavrou, Stavrou, Nikolaos A. Pressure groups in the greek political setting, 1971
Nikolaos A. Stavrou, Συμμαχική πολιτική και στρατιωτικές επεμβάσεις: Ο πολιτικός ρόλος των Ελλήνων στρατιωτικών, μεταφρ. Σπύρος Θεοδωρόπουλος, προλ. Γεωργίος Ιορδανίδης, Αθήνα: Παπαζήση, Α' εκδ. 1976, Β' έκδ. 1978,
Nikolaos A. Stavrou, Allied Politics and Military Interventions: The Political Role of the Greek Military, Αθήνα:Π απαζήση, 1988
Nikolaos A. Stavrou, Greece Under Socialism ; a NATO Ally Adrift, New Rochelle, NY: Caratzas, 1988, Α' Εκδοση ΗΒ
Nikolaos A. Stavrou, Mediterranean security at the crossroads: a reader, Duke University Press, 1999
Nikolaos A. Stavrou, The World After Iraq: A Special Issue, Duke University Press Books, 2003

Συλλογικά έργα

Nikolaos A. Stavrou, George Washington University, Pressure groups in the Greek political setting, University Microfilms International, 1980
Edvard Kardelj, Nikolaos A. Stavrou, Edvard Kardelj, the historical roots of non-alignment, University Press of America, Α' έκδοση: 1980, Β΄ έκδοση: 1985
Nikolaos A. Stavrou, George Chauncey, Elizabeth A. Povinelli, Glq-Thinking Sexuality Transnationally, Duke University Press, 1999
Nikolaos A. Stavrou, Raymond C. Ewing, J. Anyu Ndumbe, Tom Tancredo, People on the move: the security, social, and economic implications of mass migration, Volumes 14 à 15 de Mediterranean quarterly, Mediterranean Affairs, 2004


De Siris

Χρυσόστομος Παπασαραντόπουλος

Χρυσόστομος Παπασαραντόπουλος

Ο π. Χρυσόστομος Παπασαραντόπουλος γεννήθηκε το 1903 και πέθανε στις 29 Δεκεμβρίου 1972, ήταν ιερομόναχος από το Βασιλίτσι της Μεσσηνίας. Σε νεαρή ηλικία έγινε μοναχός και στη συνέχεια ιερέας. Υπηρέτησε ως εφημέριος σε αρκετά χωριά και ως ηγούμενος σε μοναστήρι της Μεσσηνίας. Πήρε απόφαση να τελειώσει το σχολείο, να σπουδάσει θεολογία καθώς και να μάθει γαλλικά σε μεγάλη ηλικία. Στα 57 του χρόνια αποφασίζει να ξεκινήσει ιεραποστολικό έργο στην Αφρική. Άρχισε από την Ουγκάντα και εξάπλωσε την ιεραποστολή στην Κένυα, την Τανζανία και το Κογκό. Πέθανε στις 29 Δεκεμβρίου 1972 από ρινορραγία.

Ελλάδα (1903-1960)

Παιδικά χρόνια

Ο κατά κόσμον Χρήστος Παπασαραντόπουλος γεννήθηκε στο χωριό Βασιλίτσι της Μεσσηνίας από τον Θεόδωρο Παπασαραντόπουλο και τη Σταυρούλα Τρυγουρέα (μετέπειτα Σεβαστιανή μοναχή), και υπήρξε το έβδομο παιδί της οικογένειας. Στα δέκα του χρόνια έχασε τον πατέρα του οπότε και αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το σχολείο (ήταν στην Τρίτη Δημοτικού) για να δουλέψει. Στα 15 του χρόνια, προκειμένου να ικανοποιήσει τη δίψα του για μελέτη και ησυχία φεύγει κρυφά από την οικογένειά του και εγκαθίσταται στο μοναστήρι της Κορώνης, το οποίο εγκαταλείπει σύντομα διότι τον επισκέπτονταν συχνά οι δικοί του και τον παρακαλούσαν να επιστρέψει στην οικογένειά του. Στη συνέχεια πηγαίνει στην Καλαμάτα, στο γνωστό τότε μοναστήρι του Παναγουλάκη (ηγούμενος γνωστός για τις ακρότητες και τη σκληρή άσκηση στην οποίες υπέβαλλε τον εαυτό του και τους μοναχούς) και μένει εκεί ως μοναχός πλέον (π. Χρυσόστομος). Οι υπερβολές του Παναγουλάκη και η σκληρή ζωή του ασκητηρίου εκείνου τον κατέβαλαν και του άφησαν μόνιμο πρόβλημα υγείας.

Επόμενα Χρόνια

Μετά την απόλυσή του από το στρατό, χειροτονείται ιερέας (4η Μαΐου 1926) και διορίζεται ηγούμενος της Ιεράς Μονής Γαρδικίου Μεσσηνίας. Μαζί του πήρε και τη μητέρα του την οποία έκειρε μοναχή. Για χρόνια υπηρέτησε τα γύρω χωριά ως εφημέριος. Εδώ ο π. Χρυσόστομος βρήκε χρόνο να μελετήσει και να τελειώσει το δημοτικό ως κατ’ οίκον διδαχθείς. Επίσης, ασχολείται και με την εκμάθηση της Γαλλικής γλώσσας. Μετά τη διάλυση της Μονής Γαρδικίου (λόγω έλλειψης προσωπικού), ο π. Χρυσόστομος μετατίθεται στο Μετόχι της Μονής Βουλκάνου Χρυσοκελλαριάς. Στη συνέχεια πηγαίνει στην Αθήνα και εγγράφεται ως αδελφός στην Ιερά Μονή Πετράκη, όπου και ασχολείται με την εξομολήγηση ανθρώπων όλων των ηλικιών και γίνεται ιδιαίτερα αγαπητός. Στα χρόνια της Κατοχής ο π. Χρυσόστομος βρέθηκε στην Έδεσσα, όπου και υπηρέτησε ως Γενικός Αρχιερατικός Επίτροπος και Πρωτοσύγγελος. Ακολούθησαν μεταθέσεις του στην Κοζάνη, τη Θεσσαλονίκη και την Αθήνα, όπου και κατάφερε να πάρει το απολυτήριου του Γυμνασίου ως κατ’ οίκον διδαχθείς. Στη συνέχεια εγκαθίσταται ξανά στη Μονή Πετράκη της Αθήνας, όπου και παίρνει την απόφαση να εγγραφεί στη θεολογική Σχολή της Αθήνας. Στα 55 του χρόνια (1958) καταφέρνει και παίρνει το πτυχίο που τόσο επιθυμούσε. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του στην Αθήνα, είχε έρθει σε επαφή με κάποιους Αφρικανούς συμφοιτητές του και μάθαινε για την Αφρική. Με τις επαφές αυτές γεννήθηκε η ιδέα της ιεραποστολής στην Αφρική.

Αφρική (1960-1972)

Ουγκάντα

Στα 57 του χρόνια παίρνει την απόφαση να κατέβει στην Αφρική με ιεραποστολικό σκοπό. Ο τότε αρχιεπίσκοπος αλλά και όλοι οι γνωστοί του τον αποθάρρυναν, προβάλλοντας ως δικαιολογίες το προχωρημένο της ηλικίας και την κατάσταση της υγείας του. Σε μία επίσκεψη του στους Αγίους Τόπους συνάντησε τον πατριάρχη Αλεξανδρείας Χριστοφόρο, από τον οποίο πήρε ευλογία και συνέχισε προς την Αφρική. Σε λίγες μέρες βρέθηκε στην Ουγκάντα. Γράφει για τις πρώτες δυσκολίες που συνάντησε: «ούτε κατοικία, ούτε ναός, ούτε κλήρος. […] αι ολίγαι ελληνικαί οικογένειαι, μίλια μακρυά η μία από την άλλην. Οι μάυροι Ορθοδοξοι, ομοίως διεσπαρμένοι κατά δεκάδας και εκατοντάδας μιλίων εις τα 4 σημεία του ορίζοντος. Οι ιθαγενείς ιερείς αδαέσταται και επτοημένοι…». Ανοίγεται λοιπόν σε μια ευρεία αλληλογραφία, Γράφει σε φίλους, συγγενείς, γνωστούς που μπορεί να βοηθήσουν με οποιονδήποτε τρόπο. Έτσι, άρχισε σιγά σιγά να δέχεται βοήθεια από την Ελλάδα, την Ευρώπη, την Αμερική (επιταγές, δέματα με ρουχισμό, σκεύη κ.ά.). Γράφει: «στις 22 λήγοντος μηνός (Μαρτίου) 1961 ετελέσθησαν τα εγκαίνια του μικρού Ναού της Ιεραποστολής μας.[…] Λουγκάντα δεν έμαθα ακόμη, έχω μάθει όμως αρκετά «Σουαχίλι». Τα λέγω ανακατωτά με τα αγγλικά και συννενουούμαι σχεδόν καλά». Κατηχεί, διδάσκει, λειτουργεί. Πλήθος ιθαγενών βαπτίζεται. Ετοιμάζει και άλλους και τους οδηγεί στην ιερωσύνη.

Κένυα, Τανζανία, Κογκό

Εξαπλώνει την Ιεραποστολή στις γειτονικές Κένυα και Τανζανία. Στο Ναϊρόμπι της Κένυα δημιουργεί άλλον ιεραποστολικό σταθμό: «το έργον προχωρεί, η Ορθοδοξία εξαπλούται». Μεταφράζει στη Σουαχίλι τη Θεία Λειτουργία και διάφορες προσευχές. Κάνει διαρκώς εκκλήσεις για βοήθεια μέσω αλληλογραφίας προς την Ελλάδα και προσκαλεί ανθρώπους να πάνε να βοηθήσουν το έργο του, χωρίς ανταπόκριση. Στη συνέχεια ξεκινά για το Κογκό, τη νεοπαγή Δημοκρατία του Ζαίρ. Εκεί συναντά ακόμα μεγαλύτερη ανταπόκριση από τους ιθαγενείς. Ωστόσο υπάρχει τεράστια έλειψη σε συνεργάτες αλλά και υλική βοήθεια.

Θάνατος

Τη 13η Δεκεμβρίου 1972, κατά τη διαδρομή από την Κανάγκα στο Μπουζμάζι, τον κατάβαλε μια ακατάσχετη ρινορραγία. Επέστρεψε στην Κανάγκα, λειτούργησε τα Χριστούγεννα και τελικά πέθανε την 29η Δεκεμβρίου 1972 στο νοσοκομείο της Κανάγκα.

Ο π. Χρυσόστομος άνοιξε το δρόμο για την ορθόδοξη Ιεραποστολή στην Αφρική. Ξεκίνησε ολομόναχος, χωρίς κανενός είδους βοήθεια, υλική ή ηθική, στα 50 του χρόνια, αγνοώντας το πρόβλημα υγείας του αλλά και όποιο άλλο πρόβλημα πιθανόν να συναντούσε (γλώσσα, αντιμετώπιση από ιθαγενείς αλλά και την Ελλαδική Εκκλησία κ.ά.) και βρέθηκε στην Αφρική να κηρύξει το λόγο του Ευαγγελίου. Πέθανε στην Αφρική, έχοντας αρχίσει ένα τεράστιο έργο το οποίο συνεχίστηκε με μεγάλη επιτυχία. Ο άνθρωπος αυτός, παράδειγμα αυταπάρνησης, παραμένει μέχρι και σήμερα άγνωστος. Οι αναφορές σε αυτόν είναι λίγες και πολλοί φαίνεται να ξεχνούν την προσφορά του στην Ορθόδοξη Ιεραποστολή.


De Siris

Θέμης Γουσούλης

Θέμης Γουσούλης

Ο Θέμης ή Ευθύμης Γουσούλης είναι Έλληνας ποδοσφαιριστής που αγωνίζεται σε θέσεις της άμυνας και της μεσαίας γραμμής. 

Βιογραφικό

Ο Γουσούλης γεννήθηκε στις 29 Δεκεμβρίου του 1984 και ξεκίνησε την καριέρα του απο τα τμήματα υποδομής του Αθηναϊκού.Το καλοκαίρι του 2001 αποκτήθηκε απο τον Εθνικό Αστέρα στον οποίο παρέμεινε μέχρι το 2006,με μια μικρή διακοπή το 2003/04 όταν και αγωνίστηκε στην θυγατρική ομάδα του Εθνικού Αστέρα,τον ΑΟ Αστέρα 2004.Απο τον Ιανουάριο μέχρι τον Ιούνιο του 2006 είχε ένα σύνομο πέρασμα απο την Μαρκό,για να υπογράψει έπειτα συμβόλαιο συνεργασίας με τον Πανιώνιο,με τον οποίο αγωνίστηκε για 2 σεζόν στην Α' Εθνική, μετρώντας συνολικά 7 συμμετοχές.

Απο το καλοκαίρι του 2008 αγωνίστηκε στον Ολυμπιακό Βόλου με τον οποίο έλυσε την συνεργασία του το καλοκαίρι του 2013. Έκτοτε αγωνίζεται στην Δόξα Βύρωνα


De Siris

Τρίτη 24 Δεκεμβρίου 2013

Οσιομάρτυς Ευγενία

Οσιομάρτυς Ευγενία

Η αγία οσιομάρτυς Ευγενία καταγόταν από την Ρώμη και έζησε τον 3ο αιώνα μ.χ. Οι γονείς της ήταν επιφανείς και πλούσιοι και της πρόσφεραν σπουδαία αγωγή και μόρφωση. Η Αγία σπούδασε ελληνικά και λατινικά και αποφάσισε από πολύ νέα να αφιερωθεί σε αυστηρό και θεάρεστο βίο.

Μια νύχτα, κρυφά από τους γονείς της, φόρεσε ανδρική ενδυμασία και μαζί με δύο ευνούχους υπηρέτες της αποσύρθηκε σε κάποιο μοναστήρι, εμφανιζόμενη και η ίδια ως ευνούχος. Κανείς δεν υποψιαζόταν ότι ήταν γυναίκα, γι’ αυτό και όλοι την φώναζαν Ευγένιο. Μάλιστα ξεχώρισε λόγω της ηθικής της τελειώσεως και της θαυμαστής υπομονής της, ώστε της ανέθεσαν τη διοίκηση της μονής. Πλήθη πιστών άρχισαν τότε να προσέρχονται στο μοναστήρι για να ευλογηθούν από τον «ηγούμενο Ευγένιο».

Όταν έπειτα από χρόνια η Αγία αποκάλυψε την ταυτότητα της, ο πατέρας της και πολλοί άλλοι προσήλθαν στον χριστιανισμό, παρακινούμενοι από το γενναίο παράδειγμα της. Κατά το διωγμό των Βαλεριανού και Γαλλιηνού η Αγία συνελήφθη και υπέστη φρικτά βασανιστήρια προκειμένου να αρνηθεί την πίστη της. Τελικά την αποκεφάλισαν δια ξίφους και στέφθηκε με τους αμάραντους στεφάνους του μαρτυρίου.


De Siris