Τρίτη 31 Ιουλίου 2012

Νικόλαος Σκουφάς


Νικόλαος Σκουφάς

Ο Νικόλαος Σκουφάς γεννήθηκε το 1779 και πέθανε στις 31 Ιουλίου 1818, αποτελούσε πρωταρχικό μέλος της Φιλικής Εταιρείας. Καταγόταν από την Ήπειρο, συγκεκριμένα από το Κομπότι της Άρτας.

Βιογραφία

Γεννήθηκε το 1779 και έμαθε τα πρώτα γράμματα στην Άρτα, όπου κατά τη διάρκεια μιας περιόδου ασχολήθηκε με τη βιοτεχνία σκούφων, απ’ όπου πήρε και το όνομά του.

Το 1813, ο Σκουφάς βρίσκεται στη Ρωσία, όπου και εγκαθίσταται στην Οδησσό, ασκώντας χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία το παλαιό επάγγελμά του. Με αυτόν τον τρόπο, του δίνεται η ευκαιρία να γνωριστεί με τον Παναγιώτη Αναγνωστόπουλο και τον Εμμανουήλ Ξάνθο, μετέπειτα συνιδρυτές της Φιλικής Εταιρείας, γεγονός που πραγματοποιήθηκε το έτος 1815, ύστερα από πρόταση του Σκουφά. Ο Σκουφάς διέθετε επαναστατική προπαίδεια: ήταν προκατηχημένος στις ιδέες που θα προέβαλλε στην Εταιρεία, από τον Κωνσταντίνο Ράδο, έμπορο στη Ρωσία, γεννημένο στο Τσεπέλοβο των Ιωαννίνων, με σπουδές στο Πανεπιστήμιο της Πίζας, όπου μυήθηκε στον Καρμποναρισμό, και που είχε προσπαθήσει να ιδρύσει το 1812 στη Μόσχα ελληνική επαναστατική εταιρεία, υπολογίζοντας στα πρώτα μέλη της και τον Σκουφά. Ανέλαβε τη διάδοση και την κατήχηση μελών από το πλήθος των ομογενών της Ρωσίας. Αρχικά, οι προσπάθειές του δεν ευδοκίμησαν, όσον αφορά τις πόλεις της Μόσχας και της Πετρούπολης, αλλά στη συνέχεια βρήκε ανταπόκριση στην Οδησσό, αρχές του 1816.

Στην Οδησσό, ο Νικόλαος Σκουφάς συνεργάζεται με τον Άνθιμο Γαζή, ο οποίος τελικά είχε αναλάβει έναν πολύ αποφασιστικό ρόλο στη διάδοση της Φιλικής Εταιρείας, αναθέτοντάς του τη μύηση κλεφτών και αρματολών της Στερεάς Ελλάδας. Ο ίδιος ανέλαβε να διαδώσει την ιδέα της Φιλικής Εταιρείας στην Πελοπόννησο, περνώντας για αυτόν ακριβώς το σκοπό από την Κωνσταντινούπολη. Ωστόσο, η κακή υγεία του δεν του επέτρεψε να ολοκληρώσει την αποστολή του και μέσα σε έναν χρόνο τον οδήγησε στον τάφο. Πέθανε στις 31 Ιουλίου 1818 στο Μέγα Ρεύμα της Κωνσταντινούπολης και ετάφη στον τοπικό ναό των Ταξιαρχών.

De Siris

Ανέστος Δελιάς


Ανέστος Δελιάς

Ο Ανέστος Δελιάς, το πραγματικό του όνομα ήταν Αναστάσιος Δέλλιος ή Ανεστάκι ή Αρτέμης γεννήθηκε το 1912 και πέθανε στις 31 Ιουλίου 1944, ήταν οργανοπαίκτης (μπουζούκι), συνθέτης, στιχουργός και τραγουδιστής του ρεμπέτικου τραγουδιού. Το 1935 έγραψε το δημοφιλέστατο τσιφτετέλι "Μες στης Πόλης το χαμάμ", που ηχογραφήθηκε σε αυθεντικές εκτελέσεις με Παγιουμτζή, Παπαϊωάννου, αλλά και πολλές νεότερες.

Προφίλ

Γιος του Παναγιώτη Δέλιου, σαντουρίστα φημισμένου σε όλη τη Μικρά Ασία με το παρωνύμιο «Μαύρος Γάτος» και ανιψιός του λαϊκού βιολιστή Μιχάλη Δέλιου, γεννήθηκε το 1912 στη Σμύρνη. Ήρθε στην Ελλάδα το 1920 κι εγκαταστάθηκε οικογενειακώς στη Δραπετσώνα.

Από μικρός άρχισε να ασχολείται με την κιθάρα, ενώ το μπουζούκι το έπιασε για πρώτη φορά στα χέρια του γύρω στο 1930, με την προτροπή του Μάρκου Βαμβακάρη. Το 1934, μαζί με τον Μάρκο Βαμβακάρη, τον Στράτο Παγιουμτζή και τον Γιώργο Μπάτη δημιούργησαν την πρώτη επίσημη ρεμπέτικη κομπανία στην Ελλάδα. Η «Τετράς η ξακουστή του Πειραιώς», όπως ονομάστηκε, ξεκίνησε τις εμφανίσεις της το καλοκαίρι του '34 στη Μάντρα του Σαραντόπουλου, στην Ανάσταση του Πειραιά. Εκεί, ο Ανέστος παρουσίασε τα πρώτα του τραγούδια, τα οποία μπήκαν στη δισκογραφία τα επόμενα χρόνια. Ανάμεσά τους και «Ο πόνος του πρεζάκια», ένα τραγούδι προφητικό για τον ίδιο.

Έμαθε για την ηρωίνη από τη φιλενάδα του, κάποια Σκουλαρικού, γυναίκα από τις κακόφημες συνοικίες των Βούρλων. Παρά τις επίμονες προσπάθειες των φίλων του, δεν κατάφερε να απεμπλακεί. Μάλιστα, το 1938 εξορίστηκε στη Νιο ως τοξικομανής. Έτσι, ένα πρωινό του 1944 τον βρήκαν στο Βαρβάκειο πεθαμένο μέσα σ' ένα καροτσάκι. Στα χέρια κρατούσε το μπουζούκι του που δεν το αποχωριζόταν.

Ο Ανέστης Δελιάς δεν ηχογράφησε πολλά τραγούδια, διότι όπως ο Γιώργος Μπάτης, ο Βαγγέλης Παπάζογλου, ο Γιοβάν Τσαούς και άλλοι σταμάτησαν το 1937, όταν ο Μεταξάς επέβαλε λογοκρισία, την οποία δεν μπορούσαν να ανεχτούν. Τα γνωστότερα τραγούδια του: «Αθηναίισσα», «Έκανες τη φιγούρα σου μάγκα στη γειτονιά μου», «Για ένα παλιό σακάκι», «Δεν είδανε τα μάτια μου τέτοια καλή γυναίκα», «Μάγκες πιάστε τα βουνά», «Tο παράπονο του πρεζάκια», «Ο Νίκος (Μάθεσης) ο Τρελλάκιας», «Όταν μπουκάρω στον τεκέ», «Πάρε ένα γυαλί και κόψε το λαιμό σου», «Η πρέζα», «Μάγκα μου το μαχαίρι σου» (ή «Φιγουρατζής» ή «Το κουτσαβάκι»), «Μέσα στης Πόλης το χαμάμ» (ή «Το χαρέμι στο χαμάμ»), κ.ά.

Θάνατος

Πέθανε στις 31 Ιουλίου του 1944 από υπερβολική δόση ηρωίνης στη διάρκεια της Κατοχής σε νεαρή ηλικία, περίπου 32 ετών. Τον βρήκαν νεκρό σε ένα καροτσάκι έχοντας στα χέρια του το μπουζούκι του, το οποίο δεν αποχωριζόταν ποτέ του. Το αριστούργημά του "Ο πόνος του πρεζάκια" αποδείχτηκε προφητικό για το προσωπικό του δράμα και το τραγικό του τέλος. Ήταν ο μοναδικός ρεμπέτης που απεβίωσε από ναρκωτικά.

Δισκογραφία

Τα τραγούδια του Δελιά ηχογραφήθηκαν και κυκλοφόρησαν αργότερα με τα ονόματα άλλων ερμηνευτών. Το 1988 κυκλοφόρησε ο μοναδικός του δίσκος (μετά θάνατον), με τίτλο Ανέστης Δελιάς, ο οποίος επανεκδόθηκε το 1992

De Siris

Χριστίνα Θαλασσινίδου


Χριστίνα Θαλασσινίδου

Η Χριστίνα Θαλασσινίδου γεννήθηκε από έλληνες γονείς στις 31 Ιουλίου του 1970 στην Τυφλίδα της άλλοτε Σοβιτετικής Ενωσης και πλέον της Γεωργίας. Τα πρώτα 20 χρόνια της ζωής της τα πέρασε εκεί. Από 12 ετών ξεκίνησε την περιπέτειά της με την συγχρονισμένη κολύμβηση. Γρήγορα το ταλέντο της εκτιμήθηκε και το 1988 στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Σεούλ ήταν μέλος της Ολυμπιακής ομάδας της Σοβιετικής Ενωσης, ενώ το 1989 στέφτηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης.

Στην Ελλάδα η λειτουργία του αθλήματος ξεκίνησε το 1990 με τη διεξαγωγή του πρώτου Πανελλήνιου Πρωταθλήματος. Ενα χρόνο αργότερα, το 1991, ήρθε στην Ελλάδα η ελληνικής καταγωγής, πρωταθλήτρια ΕΣΣΔ. Η συμμετοχή της, την ίδια χρονιά, στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Αθήνας, κατέληξε με την κατάκτηση του αργυρού μεταλλίου, κάτι πρωτόγνωρο στον χώρο του Υγρού Στίβου στην Ελλάδα. Η επιτυχία αυτή είχε αντίκτυπο στους συλλόγους. Στη συνέχεια, καταργήθηκαν τα κλιμάκια Αθηνών, Θεσσαλονίκης, Κρήτης και Βόλου και οι αθλήτριες εντάχθηκαν στους συλλόγους του ενδιαφέροντός τους. Ηδη το 1992, στο ελληνικό πρωτάθλημα, συμμετείχαν 11 σύλλογοι από όλη την Ελλάδα, γεγονός ενδεικτικό της μεγάλης ανάπτυξής του, που κατά πολλούς οφείλεται στη Θαλασσινίδου.

Το 1992 αγωνίζεται στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης, εκπροσωπώντας πλέον τα ελληνικά χρώματα. Εκεί κατακτά την 6η θέση και προσθέτει ακόμα μια μεγάλη επιτυχία στο ενεργητικό της. Ομως, εκείνο το χρόνο δεν πετυχαίνει μόνο ως αθλήτρια, αλλά και ως γυναίκα. Η Χριστίνα Θαλασσινίδου γέννησε και αποφάσισε να αφοσιωθεί στο παιδί της. Σταμάτησε τον αθλητισμό για περίπου τρία χρόνια, αλλά η επάνοδός της ήταν δριμύτερη. Συμμετέχει στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Βιένης το 1995 και κατακτά το χάλκινο μετάλλιο στο σόλο, εκπλήσσοντας τους πάντες.

Στη συνέχεια, είχε σταθερή παρουσία σε όλα τα Ευρωπαϊκά και τα Παγκόσμια Πρωταθλήματα, στα οποία καταλάμβανε ικανοποιητικές θέσεις. Παράλληλα, αγωνιζόμενη με τα χρώματα του Νηρέα Χαλανδρίου σάρωνε στα Πανελλήνια Πρωταθλήματα. Ακολούθησαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Σίδνεϊ. Εκεί αποκλείεται από τον τελικό του ντουέτο, αλλά συνεχίζει να αγωνίζεται και να ηγείται πάντα της Εθνικής Ελλάδας.

Στην Αθήνα την περίμενε ακόμα μια πολύ μεγάλη διάκριση, έστω και άτυπη. Εγινε η πρώτη αθλήτρια της συγχρονισμένης κολύμβησης που έχει παρουσία σε τέσσερις συνεχείς διοργανώσεις Ολυμπιακών Αγώνων. Ο κόσμος αναγνώρισε την αξία της και την τίμησε με το θερμό χειροκρότημά του. Πλέον, η Χριστίνα δεν θα βρίσκεται μέσα στις πισίνες. Ομως, όχι και μακριά από αυτές. Αποφάσισε να ακολουθήσει καριέρα ως προπονήτρια και όλοι ελπίζουν να είναι το ίδιο λαμπρή όσο και η αντίστοιχή της ως αθλήτρια.

De Siris

Δευτέρα 30 Ιουλίου 2012

Μάριος Βάρβογλης


Μάριος Βάρβογλης

Ο Μάριος Βάρβογλης ηεννήθηκε στις Βρυξέλλες στις 10 Δεκεμβρίου 1885 και πέθανε στην Αθήνα στις 30 Ιουλίου 1967, ήταν διακεκριμένος συνθέτης (από τους κορυφαίους της "Εθνικής Σχολής") επίσης φωτισμένος παιδαγωγός και μουσικογράφος. Γόνος ιστορικής οικογένειας (εγγονός του αγωνιστή Φιλικού, λόγιου και προέδρου της Βουλής Πάνου Βάρβογλη, ανηψιός του υπουργού Φίλιππου Π. Βάρβογλη και γιος του αξιωματικού-διοικητή του Ελληνικού Πυριτιδοποιείου και καθηγητή της Σχολής των Ευελπίδων Ν. Βάρβογλη από την Τρίπολη και της Μαρίας Φραντζίδου από τη Σύρο).

Βιογραφία - Σπουδές

Γεννήθηκε στο Βέλγιο (σε κάποιο από τα υπηρεσιακά ταξίδια του πατέρα του). Αρχικά ήθελε να σπουδάσει ζωγραφική και γράφτηκε το 1900 στη Σχολή Καλών Τεχνών (τάξεις των Ν. Λύτρα και Γ. Ροϊλού), κάνοντας και μαθήματα μουσικής στο Ωδείο Αθηνών. Το 1902 πήγε στο Παρίσι για να σπουδάσει πολιτικές επιστήμες (ώστε να ακολουθήσει την οικογενειακή παράδοση), εκείνος όμως συνδέθηκε με καλλιτεχνικούς κύκλους της Μονμάρτρης και στράφηκε οριστικά προς τη μουσική. "Από της ημέρας εκείνης μέχρι σήμερον", όπως έλεγε συχνά ο ίδιος, "όλοι οι πολιτικοί μου λόγοι εγράφησαν επί του πενταγράμμου!". Σπούδασε στο Ωδείο του Παρισιού (με τους Ξαβιέ Λερού και Ζωρζ Κωσάντ). Επίσης, το 1913, γράφτηκε στη "Σκόλα Καντόρουμ" (μαθητεύοντας στον Βενσάν ντ' Εντύ και τον Λ.Α. Μπουργκώ-Ντυκουντραί). Έμεινε στο Παρίσι ώς το 1920, ενώ στο διάστημα 1909-12 έζησε στη Βιέννη και στο Ντύσσελντορφ. Στη διάρκεια της παραμονής του στη Γαλλία συναναστράφηκε με πρωτοποριακούς κύκλους και γνώρισε διάσημους καλλιτέχνες (φίλοι του υπήρξαν οι Μοντιλιάνι, Σαιν-Σανς, Καζέλλα, Ραβέλ, Βαρέζ, αλλά και οι Σωτήρης Σκίπης, Σταύρος Ξένος, Αιμίλιος Ριάδης και Ζαν Μωρεάς, ο οποίος όσο ζούσε τον κράτησε μακριά από τις αιρετικές ακρότητες των διαφόρων "σχολών" της εποχής του). Ήρθε στην Αθήνα το 1920 με τη Γαλλίδα σύζυγό του διακοσμήτρια Εντίτ Κοννιέ (με την οποία έκανε 2 παιδιά; τον αδικοχαμένο Φίλιππο (αρχιτέκτονα που σκοτώθηκε σε αυτοκινητικό δυστύχημα στο Παρίσι) και την Ελισάβετ Ασημακοπούλου).

Σταδιοδρομία

Το 1920 ανέλαβε καθηγητής ανώτερων θεωρητικών στο Ωδείο Αθηνών. Παράλληλα δίδαξε μουσική σε διάφορα σχολεία (για πολλά χρόνια, στο 7ο Γυμνάσιο Αρρένων Παγκρατίου). Το 1924 διορίστηκε στη Μαράσλειο Ακαδημία και σχεδόν ταυτόχρονα μεταπήδησε στο Ελληνικό Ωδείο (του οποίου ανέλαβε το 1947 συνδιευθυντής). Διατέλεσε ιδρυτικό μέλος της ΕΕΜ (στην 5μελή Επιτροπή Ίδρυσης του 1931) και αργότερα αντιπρόεδρός της (από το 1936 ώς το 1957 που παραιτήθηκε). Διετέλεσε επίσης πρόεδρος (1957) του Συνδέσμου Ελλήνων Συνθετών. Υπήρξε συνεργάτης του περιοδικού "Νουμάς" (από το 1909) και μουσικοκριτικός των εφημερίδων "Ελεύθερος Λόγος" και "Τα Νέα" (1955-67). Στη διάρκεια της ζωής του, τα διαπρύσια δημοκρατικά του φρονήματα του έκλεισαν (δυστυχώς για την ελληνική Τέχνη) τις πόρτες της Ακαδημίας Αθηνών (παρά τις συνεχείς και επίμονες προσπάθειες του Καλομοίρη. Αξίζει να αναφερθεί ότι στην ψηφοφορία της 3.3.1966 -λίγα χρόνια μετά το θάνατο του Καλομοίρη- ο Βάρβογλης δεν έγινε ακαδημαϊκός για μία ψήφο!...) και φυσικά του επιφύλαξαν την "προβλεπόμενη" (και ευκόλως εξυπακουόμενη) επίσημη μεταχείριση (λ.χ. το 1945 συνελήφθη και κλείστηκε για 15 μέρες σε αγγλικό στρατόπεδο, λόγω της φιλίας του με τον Βάρναλη και τον Αυγέρη... Στη συνέχεια απολύθηκε από τη θέση του στο Γυμνάσιο Παγκρατίου. Ένας διάδοχός του καθηγητής Μουσικής στην α' και β' τάξη του Γυμνασίου, έδερνε άγρια τους μαθητές για να μάθουν να απαγγέλουν μελωδικά τις νότε σε κομμάτια που τύπωνε ο ίδιος και πουλούσε στους μαθητές υποχρεωτικά με μία δραχμή τη σελίδα. Χτυπούσε με όλη του τη δύναμη τον πελώριο ξύλινο χάρακα, την αποκαλούμενη "Μαλάμω" τους μαθητές που εκαναν το παραμικρό λάθος στο σολφέζ. Τα χέρια τους πρήζονταν και πονούσαν όλη τη μέρα, ενώ οι ίδιοι δεν μπορούσαν ούτε καν να ξεφυλλίσουν μια σελίδα τετραδίου ή βιβλίου. Αυτός ο διάδοχος του άξιου ΄Βάρβογλη και ο διάδοχος του διαδόχου αυτού στην θέση του καθηγητή της Μουσικής στο 7ο Γυμνάσιο ("γαϊδούρια, μουσική θα μάθετε, είτε θέλετε είτε δεν θέλετε")έκαναν ανυπολόγιστη ζημιά σε γενιά ολόκληρη μαθητών αφού είχαν συνδυάσει τη μουσική με το ξύλο.Για να διδάξει τους μαθητές του πόσο ανάξιοι ήσαν οι προηγούμενοι καθηγητές Μουσικής πριν από αυτόν, έλεγε ότι οικομμουνιστές στο Γυμνάσιο αυτό τραβούσαν ο καθένας ένα από τα τέσσερα πόδια του πιάνου, και οι ίδιος προσπαθούσε να τους πείσει να το κρατήσουν ολόκληρο. Σκεφτείτε πόσο καλύτερα θα ήσαν τα πράγματα, αν είχε μείνει στη θέση αυτή ο Μ. Βάρβογλης.). Παρ' όλα αυτά, επειδή η αξία και η προσφορά του υπήρξαν όντως μεγάλες, τιμήθηκε -εκ των υστέρων- με το Σταυρό του Φοίνικα (1965). Αρκετά πριν, είχε τιμηθεί με το Εθνικό Αριστείο Τεχνών και Γραμμάτων (1923) και με το μουσικό "Βραβείο Τάκη Κανδηλώρου" της Ακαδημίας Αθηνών (1937).

Συνθετικό Ύφος

Ο Μάριος Βάρβογλης ("Le beau Marius", σύμφωνα με τη γνωστή ελαιογραφία του Μοντιλιάνι, 1919) έγραψε με μεγάλη δυσκολία λιτή μουσική με το χάρισμα της αβίαστης ροής. "Η μουσική του Βάρβογλη είναι <λιγόσταγη> και καθαρή σαν το κρυστάλλινο νερό ελληνικής βρυσούλας", έγραψε επιγραμματικά ο φίλος του Αιμίλιος Ριάδης. Πράγματι, η μουσική του συμπυκνώνει όλα τα στοιχεία μιας αγνής "νεοκλασικής" έμπνευσης πλημμυρισμένης λυρισμό και "αττική ευαισθησία" (Σ. Σπανούδη). Είναι ο κατ' εξοχήν καλλιτέχνης της "ελληνικής" γραμμής, που την εκφράζει με έναν εμπρεσιονισμό εντελώς προσωπικό. Το μυστικό της τεχνοτροπίας του είναι η συνειδητή και πειθαρχημένη απλότητα των τεχνικών μέσων και η "δεσποτεία" μιας δημιουργικής αντίληψης που χαρακτηρίζεται από κινητική "ζωντάνια, από λογική εξέλιξη της κεντρικής ιδέας και από υποβλητικά στοιχεία "εθνικής" μελωδίας (που σχεδόν ποτέ δεν παρίσταται αυτούσια). Έτσι, το έργο του Βάρβογλη, αν και μικρό σε έκταση, θεωρείται από τα σημαντικότερα της ελληνίκής σύνθεσης, γιατί ακολουθησε με θρησκευτική ευλάβεια το δόγμα του φίλου του Μωρεάς "Faire tres difficilement des vers faciles" ("Φιάχνε με μεγάλη δυσκολία εύκολους στίχους").

Μαθητές

Στους μαθητές του περιλαμβάνονται πολλές και εκλεκτές σύγχρονες μουσικές προσωπικότητες (αλφαβητικά): Aλέκος Αινιάν, Φοίβος Ανωγειανάκης, Αποστολάκης Κώστας, Ιωάννης Αργυρός, Αρύβας-Αττικός Δίωνi>, Βιτάλης Γεώργιος, Γαζουλέας Στέφανος, Γεωργιάδης Αλέκος, Διαμαντόπουλος Διαμαντής, Δήμας Σπύρος, Ερμήλιος Θάνος, Ζερβουδάκης Γεώργιος, Ιωαννίδης Σταμάτης, Ιωαννίδου-Αρτέμη Ουρανία, Καζάσογλου Γεώργιος, Kων/νος Καλλίνικος, Ελένη Καραϊνδρου, Bασίλης Γ. Καρποδίνης, Καρυωτάκης Θεόδωρος, Κάφυρης Δημήτρης, Μπάμπης Κεχαϊδης, Κουκουναράς Στέλιος, Κούρκουλος Ιωάννης, Mιλτιάδης Κουτούγκος, Mιμίκα Κρανάκη, Κυδωνιάτης Κων/νος, Κωνσταντινίδης Ντίνος, Λάβδας Αντώνιος, Μαμαγκάκης Νίκος, Μαυρομμάτης Ευστάθιος, Μιχαήλ Ευαγ. Μαχαίρας, Μωράκης Τάκης, Νικολούδη Ζουζού, Ξανθουδάκης Χάρης, Οικονόμου Ανδρέας, Παπαδόπουλος Γιάννης, Παπαδούκα Ολυμπία, Παρίδης Ανδρέας, Πλάτων Γεώργιος, Ρομποτής Γεράσιμος, Σισιλιάνος Γιώργος, Σπίνουλας Λευτέρης, Σπυριδάκι Πίτσα, Τριανταφυλλίδης Πάνος, Χαιρόπουλος Χρήστος, Χαλιάσας Ιάκωβος, Χαραμής Βασίλειος, Χατούπη-Πιζάνη Μαρία, Ψυχούλης Δημήτρης, και πολλοί άλλοι.

Εργογραφία

Τα έργα του περιλαμβάνουν:

Όπερες: "Αγία Βαρβάρα" (1912, ημιτελής σε κείμενο Σωτ. Σκίπη), "Το απόγευμα της Αγάπης" (1935, σε λιμπρέτο του ίδιου από το έργο του Θ. Συνοδινού).
Έργα σκηνικής μουσικής: "Ο Όρκος του πεθαμένου" (του Ζ. Παπαντωνίου, Ελευθέρα Σκηνή, 1929), "Όρνιθες" (Ελευθέρα Σκηνή, 1929, σώζεται μόνο ένα απόσπασμα), "Αγαμέμνων" (Εθνικό Θέατρο, 1932), "Να ζει το Μεσολόγγι" (του Β. Ρώτα, Εθνικό Θέατρο, 1933). "Πέρσες" (Εθνικό Θέατρο, 1939), "Μήδεια" (Εθνικό θέατρο, 1942).

Έργα για ορχήστρα: "Το Πανηγύρι" (συμφωνικό ποίημα, Παρίσι: 1906-1909), "Ποιμενική Σουίτα" (1912, για ορχήστρα εγχόρδων και ως κουαρτέτο εγχόρδων), "Ελληνικό Καπρίτσιο" (1914, για τσέλο και ορχήστρα Α' εκτέλεση στο Παρίσι το 1918. Α' ελληνική εκτέλεση στην Αθήνα το 1921. Επίσης, για τσέλο και πιάνο), "Πρελούδιο, χορικό και φούγκα" (με θέμα που σχηματιζεται από τα γράμματα του ονόματος Bach, για ορχήστρα εγχόρδων, 1930), "Στοχασμός" (για ορχήστρα εγχόρδων, 1936), "Δάφνες και Κυπαρίσσια" (συμφωνικές αντιθέσεις, 1950).

Έργα μουσικής δωματίου: "Το νανούρισμα της κούκλας" (1904, βιολί και πιάνο), "Angelus" (1906, βιολί και πιάνο), "Hommage a Cesar Franck" ("Κατάθεση σεβασμού στον Σεζάρ Φρανκ" 1922, για βιολί και πιάνο), "Στοχασμός της Αρετής" (1929, κουαρτέτο εγχόρδων από τον "Όρκο του πεθαμένου"), "Danse des Poulles" (sic!, 1929, απόσπασμα σκηνικής μουσικής για φλάουτο, όμποε, κλαρινέτο, βιολί και πιάνο), "Pastorale" (Αθήνα 1937, για φλάουτο και πιάνο), "Παρτίτα" (Αθήνα 1938, για Τριο εγχόρδων), "Λαϊκό ποίημα" (Αθήνα 1943, για τρίο με πιάνο), "Πρελούντιο και Φούγκα σε ένα βυζαντινό θέμα" (Αθήνα 1953, για εκκλησιαστικό όργανο), "Αφιέρωμα στο Νίκο Σκαλκώτα" (1967, σχέδιο για κουαρτέτο εγχόρδων).

Έργα για πιάνο: "Παιδικές ώρες" (1904, 14 παιδικά κομμάτια), "Ο θάνατος της Κούκλας" (για πιάνο), "Ελληνική Ραψωδία" (1909;), "Souvenir" (1915), "Papillons" ("Πεταλούδες", για πιάνο), "Σονατίνα" (Αθήνα 1927), κ.λπ.
Έργα φωνητικής μουσικής: "Ευρυκόμη" (1906, για γυναικεία φωνή και πιάνο, σε ποίηση Σολωμού), "Το τραγούδι του αγωγιάτη" (1906, για γυναικεία φωνή και πιάνο ή ορχήστρα, σε ποίηση Σκίπη), "Ελληνικό αγέρι" (1927, για αντρική χορωδία a capella, σε ποίηση Απ. Μαμέλη), "Μην ξέρετε γιατί" (χριστουγεννιάτικο τραγούδι για φωνή και πιάνο, σε ποίηση Μαρίας Έντελσταϊν-Γουδέλη, πριν το 1935), "Το καρτέρι" (1940, για γυναικεία φωνή και πιάνο, σε στίχους Μ..Φιλύρα), "Τα σύννεφα" (1940, για γυναικεία χορωδία a cappella, σε ποίηση Ζ. Παπαντωνίου), κ.λπ.

Κυκλοφορούν 5 LP και CD με έργα του, ενώ μεγάλο μέρος του έργου του είναι ακόμα ανέκδοτο. Ως μουσικογράφος-μουσικοκριτικός αγωνίστηκε επίσης με όλες του τις δυνάμεις για την ελληνική μουσική δημιουργία, χρησιμοποιώντας συχνά έντονα (μα αλυσιτελή...) κείμενα σαν το ακόλουθο: "Οι νεκροθάφτες της Ελληνικής Μουσικής, Κρέοντες μιας νέας τραγωδίας αντάξιας του Σοφοκλή, παράχωσαν ζωντανή τόσο βαθιά την Αντιγόνη τους, που να μην την βρίσκει κανένας διαβατάρης απ' αυτήν τη χώρα. Όμως η Ελληνική Μουσική έχει αρκετή ζωντάνια και χυμούς για να τους ξεπεράσει και να ξεπηδήσει για μια φορά ακόμη σε τούτα τα χώματα που της ανήκουν. Και τα βλαστάρια της θα ξανανθίσουν σ' αυτόν τον <Κρανίου τόπον>"

De Siris

Murray Bookchin


Μάρεϋ Μπούκτσιν 

Ο Μάρεϋ Μπούκτσιν γεννήθηκε στις 14 Ιανουαρίου 1921 και πέθανε στις 30 Ιουλίου 2006, ήταν Αμερικανός ελευθεριακός σοσιαλιστής θεωρητικός και συγγραφέας, οι ιδέες του οποίου κινούνται στον χώρο του αναρχισμού. Είναι γνωστός κυρίως ως ο εμπνευστής της προσέγγισης της κοινωνικής οικολογίας.

Βιογραφία και ιδεολογία

Γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη και από μικρή ηλικία έδειξε ενδιαφέρον για τη μαρξιστική ιδεολογία, ενώ κατά την εφηβεία του εμβάθυνε στον τροτσκισμό. Έγινε γνωστός σε κύκλους της Αριστεράς για την ικανότητά του να ασκεί κριτική στη μαρξιστική ιδεολογία χρησιμοποιώντας τη συμβατική μαρξιστική γλώσσα. Κατά τη δεκαετία του '60 ήταν μέλος ελευθεριακής ένωσης και το 1974 βοήθησε στην ίδρυση του Ιδρύματος για την κοινωνική οικολογία.

Ο Μπούκτσιν χαρακτηρίζεται ριζοσπάστης αντι-κεφαλαιοκράτης και φανατικός συνήγορος της διοικητικής αποκέντρωσης της κοινωνίας. Η ιδέα του του ελευθεριακού κοινοτισμού έχει ασκήσει επιρροή στο οικολογικό κίνημα και τις αντι-κεφαλαιοκρατικές ομάδες δράσης όπως η Reclaim the streets. Έχει ακόμα ασκήσει σφοδρή κριτική στις βιοκεντρικές φιλοσοφίες όπως η βαθιά οικολογία.

Πέθανε στις 30 Ιουλίου του 2006, σε ηλικία 85 ετών.

Έργο μεταφρασμένο στα ελληνικά

Περιλαμβάνονται τα βιβλία που περιέχουν μόνο κείμενα του Μπούκτσιν.
Άκου Μαρξιστή, εκδ. Διεθνής Βιβλιοθήκη, Αθήνα, 1975
Αυθορμητισμός και Οργάνωση, εκδ. Ελεύθερος Τύπος, Αθήνα, 1976
Η οικολογία και η επαναστατική σκέψη, εκδ. Ελεύθερος Τύπος, Αθήνα, 1977
Ιεραρχία και κυριαρχία, εκδ. Ελεύθερος Τύπος, Αθήνα, 1977
Η οικολογία της ελευθερίας, εκδ. Διεθνής Βιβλιοθήκη, Αθήνα, 1978
Επιθυμία και ανάγκη στο επαναστατικό κίνημα, εκδ. Διεθνής Βιβλιοθήκη, Αθήνα, 1978
Προς μιαν απελευθερωτική τεχνολογία, εκδ. Διεθνής Βιβλιοθήκη, 1979
Η ριζοσπαστικοποίηση της φύσης, εκδ. Ελεύθερος Τύπος, 1985
Ο Μαρξισμός σαν αστική κοινωνιολογία, εκδ. Ελεύθερος Τύπος, Αθήνα, 1987
Τι είναι κοινωνική οικολογία, εκδ. Βιβλιοπέλαγος, Αθήνα, 1992
Ξαναφτιάχνοντας την κοινωνία, εκδ. Εξάντας, Αθήνα, 1993
Η σύγχρονη οικολογική κρίση, εκδ. Βιβλιοπέλαγος, 1993
Προς μια οικολογική κοινωνία, εκδ. Παρατηρητής, Θεσσαλονίκη, 1994
Η ισπανική επανάσταση του 1936, εκδ. Ελεύθερος Τύπος, 1995
Τα όρια της πόλης, εκδ. Παρατηρητής, Θεσσαλονίκη, 1996
Ο μύθος του υπερπληθυσμού, εκδ. Ελεύθερος Τύπος, Αθήνα, 1997
Κοινωνικός ή Lifestyle Αναρχισμός: Ένα Αγεφύρωτο Χάσμα, εκδ. Ισνάφι, 2005
Το πρόταγμα του Κομμουναλισμού, εκδ. Αλεξάνδρεια, 2006
Η ΤΡΙΤΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΜΟΣ 1, εκδόσεις: Αλεξάνδρεια.

De Siris

Hilary Swank


Χίλαρι Σουάνκ

Η Χίλαρι Σουάνκ είναι αμερικανίδα ηθοποιός και παραγωγός ταινιών, βραβευμένη με 2 Όσκαρ καλύτερης ηθοποιού. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Λίνκολν της Νεμπράσκα, στις 30 Ιουλίου του 1974. Ήταν ανακάλυψη της παραγωγού Suzy Sachs, η οποία την εντόπισε και την ενθάρρυνε στην ηθοποιία της σε παιδικές παραστάσεις, από την ηλικία ακόμη των 9 ετών. Από μικρή ήταν ιδιαίτερα αθλητική, αφού συμμετείχε επιτυχημένα τόσο σε κολυμβητικούς αγώνες κατηγορίας Junior (τύπου Ολυμπιάδας), όσο και στο οικείο πρωτάθλημα της Ουάσινγκτον.

Το καλλιτεχνικό της ντεμπούτο το πραγματοποίησε στα 1992, στο Λος Άντζελες, όπου είχε εγκατασταθεί με τη μητέρα της, δυο χρόνια νωρίτερα. Έπαιξε στην ταινία Buffy the Vampire Slayer. Το 1994 πρωταγωνίστησε στο The Next Karate Kid, ενώ το 1999 επιλέχθηκε μεταξύ εκατοντάδων υποψηφίων για το ρόλο της Τeena Branton στο Boys Don't Cry, χάρις στον οποίο κέρδισε το πρώτο της βραβείο Όσκαρ. Για να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις του χαρακτήρα που υποδύθηκε, η Σουάνκ έκοψε πολύ κοντά τα μαλλιά της και έζησε σαν αγόρι για έναν ολόκληρο μήνα. Το κορύφωμα της κινηματογραφικής της πορείας ήρθε το 2004 με την ταινία Million Dollar Baby σε σκηνοθεσία του Κλιντ Ίστγουντ, που της χάρισε το δεύτερο Όσκαρ καλύτερης ηθοποιού και επιπλέον μια "Χρυσή Σφαίρα".

De Siris

Κυριακή 29 Ιουλίου 2012

Δημοψήφισμα του 1973


Δημοψήφισμα του 1973

Το Δημοψήφισμα του 1973 υπήρξε το δεύτερο από τα δύο νόθα δημοψηφίσματα που διενέργησε η Χούντα των Συνταγματαρχών. Διεξήχθη την Κυριακή 29 Ιουλίου 1973 και σκοποί του ήταν:

Να εγκριθεί από το εκλογικό σώμα σχέδιο ψηφίσματος με τον τίτλο «Περί τροποποιήσεως του από 15ης Νοεμβρίου 1968 Συντάγματος»

Η εκλογή προέδρου και αντιπροέδρου της Δημοκρατίας (Γεώργιος Παπαδόπουλος και Οδυσσέας Αγγελής αντίστοιχα) για θητεία 8 ετών.

Να εγκριθεί η πολιτειακή αλλαγή, δηλαδή να εγκριθεί η κατάργηση της μοναρχίας που είχε αποφασίσει και εκτελέσει δύο μήνες νωρίτερα ο δικτάτορας Παπαδόπουλος, όταν με Συντακτική Πράξη (1 Ιουνίου 1973) είχε εγκαθιδρύσει το πολίτευμα της Προεδρικής Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας, με προσωρινό πρόεδρο τον ίδιο.

Για τα τρία ερωτήματα μαζί, οι ψηφοφόροι κλήθηκαν να επιλέξουν με «Ναι» ή «Όχι». Τα αποτελέσματα:


Δημοψήφισμα 1973

Εγγεγραμμένοι : 5.840.981
Ψήφισαν: 4.992.032  (85,47%)
Άκυρα ψηφοδέλτια:   57.608  (1,15%)
Έγκυρα ψηφοδέλτια: 4.934.424 (98,85%)

Ψήφοι                                Ποσοστό

Ναι:  3.870.124      (78,43%)
Όχι : 1.064.300      (21,57%)

Αποχή: (14,53%)

De Siris

Γαβριήλ Δ’


Γαβριήλ Δ’

Ο Γαβριήλ γεννήθηκε στη Σμύρνη και καταγόταν από αριστοκρατική οικογένεια.
Ήταν επίσκοπος Μοσχονησίων και έπειτα Μητροπολίτης Ιωαννίνων μέχρι τον Απρίλη του 1771 που έγινε μητροπολίτης Παλαιάς Πάτρας. Ήταν θερμός εραστής της εκκλησιαστικής τάξης και ακολουθίας.

Το 1780 εξελέγη Οικουμενικός Πατριάρχης. Επί της πατριαρχίας του αποκατέστησε τον Αθανάσιο Πάριο, ο οποίος είχε καθαιρεθεί για τη διαμάχη περί των κολλύβων και μνημοσύνων. Το [178 εξέδωσε το Τυπικό του Αγίου Όρους, το οποίο οριοθετούσε τις διοικητικές και εκτελεστικές αρμοδιότητες των οργάνων του.

Πέθανε στις 29 Ιουλίου 1785 και ετάφη στον ίδιο τάφο με τον προκάτοχό του, στο προαύλιο του Ιερού Ναού των Ασωμάτων (Παμμεγίστων Ταξιαρχών) στο Μέγα Ρεύμα.

De Siris

Ευγένιος Β΄


Ευγένιος Β΄

Ο Ευγένιος Β΄ ήταν ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλως ο οποίος διαδέχτηκε τον καθαιρεθέντα Πατριάρχη Γρηγόριο Ε΄, λίγο πριν τον απαγχονισμό του.

Βιογραφία

Ήταν Βούλγαρος στη καταγωγή, γεννήθηκε στη Φιλιππούπολη περί το 1780. Είχε μέτρια μόρφωση, αλλά ήταν επιβλητικός, ευλαβής και πολύ δραστήριος. Είχε διατελέσει μέγας πρωτοσύγκελος του Οικουμενικού θρόνου και λίγα χρόνια πριν την Ελληνική Επανάσταση του 1821, το 1814 χειροτονήθηκε Μητροπολίτης Πισιδίας.

Με την έκρηξη της Ελληνικής Επανάστασης, όταν ο Πατριάρχης Γρηγόριος Ε΄ συνελήφθη και καθαιρέθηκε, ο Σουλτάνος ζήτησε επιτακτικά την άμεση εκλογή διαδόχου του, προκειμένου ο καθαιρεθείς να εκτελεστεί ως απλός κληρικός, και όχι ως Πατριάρχης, πράγμα που θα είχε διπλωματικές παρενέργειες. Κανένας όμως από τους τότε Μητροπολίτες της Συνόδου δεν τόλμησε να δεχθεί να θέσει υποψηφιότητα υπ' αυτές τις συνθήκες, εκτός από έναν, τον Ευγένιο. Αυτός ήταν και ο λόγος για τον οποίο, αν και ήταν έμπιστος του καθαιρεθέντος Πατριάρχη, παρεξηγήθηκε από πολλούς και η εκλογή του έγινε δεκτή με δέος.

Έτσι στις 10 Απριλίου 1821, ημέρα ενθρόνισης του νέου Πατριάρχη, λίγο μετά την τελετή ο Γρηγόριος Ε΄ απαγχονιζόταν στην κεντρική Πύλη του Πατριαρχικού Οίκου. Ο Πατριάρχης Ευγένιος αγωνίστηκε να περισώσει το λείψανό του προκατόχου του και προσευχόταν συνεχώς για την ανάπαυση της ψυχής του.
Ένα μήνα αργότερα, κινδύνευσε και ο ίδιος να λιντσαριστεί, όταν διαπομπεύτηκε συρόμενος από τα γένια στους δρόμους της Κωνσταντινούπολης γρονθοκοπούμενος από μαινόμενο πλήθος.

Η δεκαεξάμηνη Πατριαρχία του χαρακτηρίστηκε από τον αγώνα να περισωθεί το ποίμνιό του από τις σφαγές και τους διωγμούς.

Τον Αύγουστο του 1821 έστειλε επιστολές σε αρχιερείς, με τις οποίες τους γνωστοποιούσε ότι η Υψηλή Πύλη αμνήστευε όσους μετανιώσουν και αποκηρύξουν την Επανάσταση. Τον Σεπτέμβριο, η Εκκλησία της Κύπρου τον κάλεσε να χειροτονήσει νέους επισκόπους, στη θέση των τεσσάρων που απαγχονίστηκαν από τους Τούρκους. Ο Ευγένιος ανέθεσε την εκτέλεση της χειροτονίας στον Πατριάρχη Αντιοχείας Σεραφείμ.

Εν μέσω αυτών των συνθηκών, ο Πατριάρχης Ευγένιος Β΄ πέθανε στη Κωνσταντινούπολη από καρδιακό νόσημα στις 29 Ιουλίου του 1822.

De Siris

Σάββατο 28 Ιουλίου 2012

Αλέξης Τσίπρας


Αλέξης Τσίπρας

Ο Αλέξης Τσίπρας είναι πρόεδρος του Συνασπισμού της Αριστεράς των Κινημάτων και της Οικολογίας. Εξελέγη σε αυτό το αξίωμα από το 5ο Συνέδριο (7-10 Φεβρουαρίου 2008) με ποσοστό 70%, το μεγαλύτερο που έχει λάβει υποψήφιος πρόεδρος του κόμματος (δεν προσμετράται η επανεκλογή του Ν. Κωνσταντόπουλου από το 2ο Συνέδριο το Μάρτιο του 1996, όταν δεν υπήρχε συνδιεκδικητής). Εκλεγμένος βουλευτής Α' Αθήνας με τον ΣΥΡΙΖΑ για πρώτη φορά στις εκλογές του Οκτωβρίου 2009. Εκτός από πρόεδρος είναι και επικεφαλής της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι ο πρώτος πολιτικός αρχηγός που γεννήθηκε μετά την μεταπολίτευση (συγκεκριμένα μόλις τέσσερις ημέρες μετά την πτώση της χούντας).

Πρώτα χρόνια και πορεία στην πολιτική

Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 28 Ιουλίου του 1974 και η μητέρα του κατάγεται από την Ελευθερούπολη της Καβάλας. Αποφοίτησε από το Πολυκλαδικό Λύκειο Αμπελοκήπων. Από πολύ μικρή ηλικία εντάχθηκε στο χώρο της Αριστεράς και ειδικότερα στην ΚΝΕ. Πρωτοστάτησε στις μαθητικές κινητοποιήσεις του 1990 και του 1991. Φοίτησε στο τμήμα Πολιτικών Μηχανικών του ΕΜΠ και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στην Πολεοδομία και τη Χωροταξία.

Ως φοιτητής ανέπτυξε έντονη συνδικαλιστική δράση μέσω του σχήματος «Εγκέλαδος», το οποίο συμμετείχε στην ομοσπονδία των Εναλλακτικών Ριζοσπαστικών Αριστερών Σχημάτων (πρόγονος του σημερινού ΔΑΡΑΣ). Με τα ΕΡΑΣ εκλέχθηκε στο Κ.Σ. της ΕΦΕΕ την περίοδο 1995-1997.

Την ίδια περίοδο ήταν Γραμματέας Σπουδάζουσας Αθήνας της Νεολαίας ΣΥΝ (τότε Ένωσης Αριστερών Νέων). Το 1999 εξελέγη Γραμματέας του Κεντρικού Συμβουλίου της οργάνωσης και διατήρησε τη θέση αυτή έως το 2003.
Πρωτοστάτησε στις προσπάθειες για την ίδρυση του Ελληνικού Κοινωνικού Φόρουμ. Έλαβε μέρος στις διεθνείς διαδηλώσεις του κινήματος ενάντια στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση.

Το Δεκέμβριο του 2004, κατά το 4ο συνέδριο του Συνασπισμού, αποχώρησε από τη Νεολαία και εξελέγη με το 42% των ψήφων των συνέδρων (πέμπτος σε σειρά) στην Κεντρική Πολιτική Επιτροπή του Συνασπισμού και εν συνεχεία στην Πολιτική Γραμματεία του κόμματος, όπου ανέλαβε αρμόδιος για θέματα παιδείας και νεολαίας.Στις εκλογές που έγιναν στη Ελλάδα στις 6/5/2012 εξελέγη ως πρόεδρος της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ-ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ δεύτερο κόμμα σε ψήφους και με μικρή διαφορά απ΄το πρώτο. ΅

Ο Αλέξης Τσίπρας ήταν υποψήφιος στο Δήμο Αθηναίων στις δημοτικές εκλογές του 2006, επικεφαλής του συνδυασμού «Ανοιχτή Πόλη». Έλαβε ποσοστό 10,5% και ήλθε τρίτος πίσω από το Νικήτα Κακλαμάνη και τον Κώστα Σκανδαλίδη, ενώ ο συνδυασμός κατέλαβε συνολικά 4 έδρες στο δημοτικό συμβούλιο.

Στις 10 Φεβρουαρίου του 2008 εξελέγη πρόεδρος του κόμματος, διαδεχόμενος τον Αλέκο Αλαβάνο που δεν επιθυμούσε να ανανεώσει τη θητεία του για αδιευκρίνιστους λόγους. Ο Τσίπρας συγκέντρωσε 840 ψήφους (70,41%) έναντι 342 ψήφων του Φώτη Κουβέλη (28,67%). Στις εκλογές του Μαΐου 2012 ήταν υποψήφιος στην Αχαΐα όπου και εξελέγη.

Στο 3ο συνέδριο του κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, το οποίο διεξήχθη στο Παρίσι από 3 έως 5 Δεκεμβρίου 2010, εξελέγη αντιπρόεδρος του κόμματος.

Διάσπαση ΣΥΡΙΖΑ και κριτική

Ο Αλέξης Τσίπρας κατηγορήθηκε από πολλούς κομματικούς αντιπάλους του για τις τακτικές και τις θέσεις του κόμματος, ότι εκφράζει λαϊκιστικές απόψεις. Τα αποτελέσματα των πρώτων βουλευτικών εκλογών με τον Αλέξη Τσίπρα στην προεδρία, το 2009, θεωρήθηκαν μεγάλη αποτυχία για το κόμμα, το οποίο συγκέντρωσε μόλις 4.6% και ήταν το τελευταίο κόμμα που μπήκε στη βουλή με μόλις 13 έδρες.

Τα αποτελέσματα και οι χειρισμοί του Τσίπρα οδήγησαν σε μεγάλες ανακατατάξεις. Κατά τη διάρκεια της θητείας του ως πρόεδρου της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ σημειώθηκαν πολύ μεγάλες αλλαγές εντός του κόμματος με τέσσερις βουλευτές του κόμματος να αποχωρούν από την Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ (ανάμεσα τους και ο Φώτης Κουβέλης). Οι συγκεκριμένες κινήσεις αποτέλεσαν ιστορικό γεγονός για την Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς τα μέλη αυτά αποτελούσαν αναπόσπαστο κομμάτι της Κ.Ο. Οι απαντήσεις του Αλέξη Τσίπρα ήταν άμεσες, χαρακτηρίζοντας τις αποχωρήσεις ως «παραδοξότητες».

Από το 2010 ξέσπασε κόντρα με τον Θεόδωρο Πάγκαλο, ο οποίος αντέδρασε στις συνεχείς κριτικές του Αλέξιου Τσίπρα για τους χειρισμούς της κυβέρνησης. Ο Πάγκαλος τάχθηκε επίσης εναντίον ολόκληρου του ΣΥΡΙΖΑ και μεταξύ άλλων ανέφερε ότι ο Αλέξης Τσίπρας και το κόμμα του είναι καταδικασμένοι να έχουν ποσοστό της τάξεως του 3%.

Η εκλογική άνοδος στις εκλογές του 2012

Αξιοποιώντας την λαϊκή δυσαρέσκεια για τις πολιτικές του λεγόμενου Μνημονίου που θεωρούνται υπεύθυνες για την οικονομική κατάσταση της χώρας, ο Αλέξης Τσίπρας οδήγησε τον ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές της 6ης Μαΐου 2012 στο 16,78%, από 4,6% που είχε αποσπάσει στις εκλογές του 2009, επιτυγχάνοντας ένα ιστορικό ρεκόρ στα μεταπολιτευτικά εκλογικά χρονικά της Ελλάδας για κόμμα της Αριστεράς.

Το ιστορικό αυτό ρεκόρ, ο Αλέξης Τσίπρας το χαρακτήρισε στις 7 Μαΐου ως μια «ειρηνική επανάσταση» και δήλωσε ότι οι Έλληνες ζήτησαν με την ψήφο τους μια «αριστερή κυβέρνηση».

Τις επόμενες ημέρες, τα διεθνή Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης έστρεψαν για πρώτη φορά τα φώτα τους στον Αλέξη Τσίπρα, παρουσιάζοντας πορτραίτα του ενώ ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ παραχώρησε πολλές συνεντεύξεις και αρθρογράφησε σε γνωστές εφημερίδες.

Μετά τις εκλογές της 6ης Μαΐου, ο Αλέξης Τσίπρας είδε τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ να ανεβαίνουν στις δημοσκοπήσεις, σε ορισμένες από τις οποίες εμφανιζόταν ακόμα και πρώτο κόμμα. Λόγω αδυναμίας σχηματισμού κυβέρνησης, προκηρύχθηκαν νέες εκλογές για την Κυριακή 17 Ιουνίου, για τις οποίες οι δημοσκοπήσεις έδειχναν ότι θα εξελισσόντουσαν σε μονομαχία μεταξύ της Νέας Δημοκρατίας και του ΣΥΡΙΖΑ. Παράλληλα, η βρετανική εφημερίδα Guardian, εμφάνιζε τον Αλέξη Τσίπρα ως ένα από τα φαβορί των εκλογών της 17ης Ιουνίου, μην παραλείποντας όμως να αναφέρει ότι κατηγορείται επίσης ως δημαγωγός και λαϊκιστής.

Υπέρ της υιοθεσίας παιδιών από Gay ζευγάρια

Είναι υποστηρικτής του γάμου μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου και υπέρ της υιοθεσίας παιδιών από ομοφυλόφιλα ζευγάρια.

Στρατιωτική Θητεία

Σε συνέντευξή του τον Απρίλιο του 2008, ο Αλέξης Τσίπρας παραδέχτηκε πως χρησιμοποίησε γνώριμό του για να τύχει ευνοϊκής μεταχείρισης στο στρατό. Σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες, παρότι αρχικά είχε επιλεγεί να υπηρετήσει στον Στρατό Ξηράς, σύντομα μετατάχθηκε στο Πολεμικό Ναυτικό, υπηρετώντας στο Γενικό Επιτελείο Ναυτικού αμέσως μετά το τέλος της βασικής εκπαίδευσης το 2003. Επιπλέον αξιοποίησε διάταξη που επέτρεπε στους υποψήφιους βουλευτές να διακόπτουν τη θητεία τους, με αφορμή τις εκλογές του 2004.

De Siris

Σωτηρία Βασιλακοπούλου


Σωτηρία Βασιλακοπούλου

Η Σωτηρία Βασιλακοπούλου γεννήθηκε το 1959 και σκοτώθηκε στις 28 Ιουλίου 1980, ήταν φοιτήτρια της Παντείου και μέλος της ΚΝΕ η οποία έχασε τη ζωή της στην πύλη του Εργοστασίου της ΕΤΜΑ στις 28 Ιουλίου 1980. Εκείνη την μέρα μέλη της ΚΝΕ μοίραζαν προκηρύξεις στους εργάτες του εργοστασίου καλώντας σε κινητοποιήσεις. Για να αποφύγουν κάτι τέτοιο οι υπεύθυνοι του εργοστασίου επιβίβασαν τους εργάτες που σχόλασαν σε λεωφορεία εντός του προαυλίου του εργοστασίου. Τα λεωφορεία ύστερα από την επιβίβαση των εργατών ανέπτυξαν ταχύτητα και κινήθηκαν προς την πύλη όπου τα μέλη της ΚΝΕ προσπαθούσαν να μοιράσουν τις προκηρύξεις αποφεύγοντας τα λεωφορεία. Η Σωτηρία Βασιλακοπούλου παρασύρθηκε από ένα από αυτά αφήνοντας την τελευταία της πνοή.

Αμέσως το σωματείο των εργαζομένων της ΕΤΜΑ προκήρυξε απεργία που καταστάλθηκε από τα ΜΑΤ. Η κηδεία της μετατράπηκε σε συλλαλητήριο ενάντια στην εργοδοτική ασυδοσία. Το 6ο Φεστιβάλ ΚΝΕ-Οδηγητή αφιερώθηκε στη μνήμη της και από τη σκηνή του φεστιβάλ ο ποιητής Γιάννης Ρίτσος της αφιέρωσε τους στίχους «Αν έχεις λείψει για ό,τι πρέπει θα ‘σαι για πάντα μέσα σ’όλα εκεί να που γι’αυτά έχεις λείψει θα’σαι για πάντα μέσα σ’όλο τον κόσμο». Ακόμα στίχους της έχει αφιερώσει και ο ποιητής Ναζίμ Χικμέτ «Μείνετε ήσυχοι φίλοι μου μείνετε ήσυχοι Φεύγω με σας στην καρδιά μου με τον αγώνα πάντα στο νου μου» Κάθε χρόνο στις 28 Ιουλίου τα μέλη της ΚΝΕ οργανώνουν εκδήλωση μνήμης στην πύλη του εργοστασίου ΕΤΜΑ.

De Siris

Andrej Kravárik


Αντρέι Κράβαρικ 

Ο Αντρέι Κράβαρικ είναι διεθνής αθλητής της πετοσφαίρισης. Γεννήθηκε στις 28 Ιουλίου 1971 στην Πιεστανί της Σλοβακίας.

Έχει αγωνιστεί κατα σειρά με τις εξής ομάδες: Μπρατισλάβα (1986-1994), ΠΑΟΚ (1994-95), Εθνικός Αλεξανδρούπολης (1995-96), Ηρακλής (1996-97), Αρης (1997-98), Μοντικιάρι (1998-99), Ηρακλής (1999-2007).

Το 2003 απέκτησε την ελληνική υπηκοότητα και στις 19 Απριλίου 2004 η ΔΟΕ επικύρωσε την αλλαγή υπηκοότητάς του, ανοίγοντάς του το δρόμο για να αγωνιστεί με την Εθνική Ελλάδας στην Ολυμπιάδα της Αθήνας. Είναι αρχηγός της ομάδας του Ηρακλή Θεσσαλονίκης. Στον Ηρακλή αγωνίζεται με το νούμερο 6 στη φανέλα ενώ στην Εθνική Ελλάδας με το νούμερο 16. Είναι παντρεμένος και έχει μια κόρη.

Τίτλοι

Κορυφαίος Κεντρικός: 2007
Πρωτάθλημα Ελλάδας: 2007
Πρωτάθλημα Ελλάδας: 2005
Πρωτάθλημα Ελλάδας: 2002
Κύπελλα Ελλάδας: 2000, 2002, 2004, 2005, 2006
Σούπερ Καπ: 1998, 2004, 2005
MVP πρωταθλήματος: 2001
MVP κυπέλλου: 2000

De Siris

Παρασκευή 27 Ιουλίου 2012

Κύριλλος Ε΄


Κύριλλος Ε΄

Ο Κύριλλος Ε΄, κατά κόσμον Καράκαλλος, γεννήθηκε στα τέλη του 17ου αιώνα και πέθανε στις 27 Ιουλίου 1775, ήταν Οικουμενικός Πατριάρχης κατά τα έτη 1748-1751 και 1752-1757.

Γεννήθηκε στη Δημητσάνα στα τέλη του 17ου αιώνα, αν και κάποιοι υποστηρίζουν ότι γεννήθηκε στο Ναύπλιο και κατόπιν μαθήτευσε στη Δημητσάνα.
Το 1715, κατά την επανακατάληψη της Πελοποννήσου από τους Οθωμανούς, ο Κύριλλος συνελήφθη και μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη. Μετά την απελευθέρωσή του πήγε στην Πάτμο, για να σπουδάσει στην Πατμιάδα Σχολή. Παραδίδεται όμως ότι δεν αποφοίτησε από αυτή, καθώς απεβλήθη λόγω κακής συμπεριφοράς. Στην Πάτμο χειροτονήθηκε μοναχός, έχοντας πνευματικό του πατέρα τον όσιο Αυξέντιο.

Το 1737 εξελέγη μητροπολίτης Μελενίκου και το 1745 Νικομηδείας (1745-1748). Εξελέγη Πατριάρχης το 1748, ενώ άλλες πηγές δέχονται το 1745 ως χρόνο εκλογής, με μεταγενέστερη επιβεβαίωση της κανονικότητάς της με συνοδική πράξη του Σεπτεμβρίου 1748. Περιγράφεται ως λόγιος και ασκητικός, με καλή μόρφωση, ενώ αναφέρεται ότι ανέβηκε στην ιεραρχία με την αξία του.

Κατά τη διάρκεια της Πατριαρχίας του, επιβάρυνε φορολογικά τις Μητροπόλεις και τις πλουσιότερες Επισκοπές, ενώ ελάφρυνε τις φτωχότερες ενορίες. Τα μέτρα αυτά του δημιούργησαν εχθρούς μεταξύ των Μητροπολιτών, οι οποίοι έπλασαν συκοφαντίες εναντίον του. Ενδιαφέρθηκε ιδιαίτερα για την εκπαίδευση. Επί των ημερών της ποιμαντορίας του μάλιστα, ιδρύθηκε η Αθωνιάδα Ακαδημία στο Άγιο Όρος. Εργάστηκε ιδιαίτερα για τον περιορισμό της προπαγάνδας της Καθολικής Εκκλησίας. Εκτός αυτού, θεώρησε το διά ραντίσματος βάπτισμα, που καθιέρωσε η Καθολική Εκκλησία με την εν Τριδέντω Σύνοδο, ως «μεμολυσμένον» και πήρε το μέτρο του επαναβαπτισμού των Καθολικών που επανέρχονταν στην Ορθοδοξία.

Εξαιτίας των μέτρων αυτών, ο Κύριλλος επαύθη το 1751 με ενέργειες του Γάλλου πρέσβη και της Ρωμαιοκαθολικής κοινότητας του Πέραν, αλλά όταν το 1752 παραιτήθηκε ο Παΐσιος Β΄, επανήλθε στο Θρόνο. Στις 16 Ιανουαρίου 1757 καθαιρέθηκε ξανά και εξορίστηκε στην Κύπρο. Αργότερα, πήγε στο Άγιο Όρος, και έμεινε στη Σκήτη της Αγίας Άννας ως το θάνατό του, στις 27 Ιουλίου του 1775, αν και αναφέρεται ότι στο μεσοδιάστημα μετέβη κρυφά στην Κωνσταντινούπολη και επεδίωξε ανεπιτυχώς να επανεκλεγεί το 1763.

De Siris

Τζον Αντωνιάδης


Τζον Αντωνιάδης

Ο σερ Τζον Αντωνιάδης γεννήθηκε στον Κορνό Λήμνου  το 1818 και πέθανε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου στις 27 Ιουλίου 1895, υπήρξε Έλληνας πάμπλουτος έμπορος και τραπεζίτης της Αιγύπτου, μέγας ευεργέτης της αιγυπτιακής ελληνικής παροικίας αλλά και της γενέτειράς του, της Λήμνου.

Ο Αντωνιάδης ξεκίνησε πάμφτωχος στις αρχές του 19ου αιώνα από τη Λήμνο, έγινε πάμπλουτος στην Αίγυπτο, υπήρξε συνδαιτυμόνας ηγεμόνων, βασιλέων και πατριαρχών, τιμήθηκε με τον τίτλο του σερ από τη βασίλισσα Βικτόρια της Μεγάλης Βρετανίας, αλλά παρά την οικονομική του ανέλιξη δεν ξέχασε ούτε το πατρογονικό νησί, το οποίο ευεργέτησε με πολλούς τρόπους αλλά ούτε και τη χώρα όπου πλούτισε, την Αίγυπτο, στην οποία άφησε σπουδαία κληροδοτήματα.

Το ξεκίνημα

Ο Ι. Αντωνιάδης γεννήθηκε το 1818 στο χωριό Κορνός Λήμνου. Γονείς του ήταν ο Αντώνιος (;-1856) και η Διασυνούδα (;-1884), οι οποίοι του ενέπνευσαν την αγάπη για την πατρίδα και για την οικογένεια. Εκείνα τα χρόνια, τα αγόρια των φτωχών οικογενειών της Λήμνου συνήθιζαν να μεταναστεύουν στην Αίγυπτο, προς αναζήτηση τύχης, αφού στο νησί δεν είχαν άλλη προοπτική, παρά να γίνουν "κεχαγιάδες", όπως ονομάζονταν στην τοπική κοινωνία οι δουλοπάροικοι των Τούρκων ή των Ελλήνων γαιοκτημόνων.

Στην Αίγυπτο, στα «Μισίρια», όπως τα αποκαλούσαν, δούλευαν κάποια χρόνια, συνήθως ως μικροέμποροι, αποκτούσαν μία μικρή περιουσία και ήταν σε θέση να ενισχύσουν τις οικογένειές τους, να προικίσουν τις αδερφές τους και αν οι δουλειές πήγαιναν καλά, να καλέσουν και τα υπόλοιπα αδέρφια τους εκεί. Αυτό έπραξε και ο νεαρός Αντωνιάδης, που αναφέρεται ότι εγκαταστάθηκε στην Αίγυπτο το 1833, σε ηλικία μόλις 15 ετών.

Αρχικά εργάστηκε ως λιμενεργάτης. Το 1843, τον βρίσκουμε στην Αλεξάνδρεια να ασκεί το εμπορικό επάγγελμα, πιθανότατα με επιτυχία, αφού την ίδια χρονιά το όνομά του αναφέρεται ανάμεσα στους δωρητές του σχολείου και του νοσοκομείου της Ελληνικής Κοινότητας Αλεξανδρείας. Στη συνέχεια οι επαγγελματικές του δραστηριότητες παρουσιάζουν συνεχή ανοδική πορεία.
Διηγούνται ότι υπήρξε ευνοούμενος του ηγεμόνα της Αιγύπτου Μεχμέτ-Αλί, ο οποίος παλιότερα είχε ευεργετηθεί από τον πατέρα του Αντώνιο. Συγκεκριμένα, στα τέλη του 18ου αιώνα, γύρω στο 1890, ο Μεχμέτ-Αλί, πού καταγόταν από την Καβάλα, κατέφυγε στη Λήμνο διωκόμενος από το Σουλτάνο. Εκεί φιλοξενήθηκε από τον Αντώνιο Αντωνιάδη, ο οποίος τον έκρυψε σε μία μάντρα που διατηρούσε στην περιφέρεια του χωριού Κάσπακας. Στη συνέχεια τον φυγάδεψε στη Σμύρνη, από όπου διέφυγε στην Αίγυπτο, για να γίνει μετέπειτα μέγας και τρανός. Έτσι, όταν ο υιός Αντωνιάδης πήγε στην Αίγυπτο, ο Μεχμέτ-Αλί τον υποστήριξε στα πρώτα του βήματα. Από το 1857-58 ο Ιωάννης Αντωνιάδης γίνεται επιφανές δημόσιο πρόσωπο στην Αίγυπτο, ως ευνοούμενος του Σαΐντ-Πασά.

Την περίοδο αυτή ταξίδευε συχνά. Σε κάποιο από τα ταξίδια του, ενώ βρισκόταν ανοικτά του ακρωτηρίου Πύργος της Ίμβρου, κινδύνεψε να βουλιάξει. Ήταν 9 Δεκεμβρίου, της Αγίας Άννας, κι έκανε τάμα αν σωθεί να της κτίσει ένα εκκλησάκι.
Πράγματι, το 1860-61 κτίζει ένα μεγάλο ξωκλήσι της Αγίας Άννας στο παραπάνω ακρωτήριο. Το ξωκλήσι αυτό σωζόταν ως το 1980 περίπου και αποτελούσε τόπο προσκυνήματος για τους Έλληνες της Ίμβρου. Όμως, ο φανατισμός κάποιων Τούρκων εποίκων το κατέστρεψε και σήμερα δεν υπάρχει πια. Στην επιγραφή του έγραφε:

«ΟΥΤΟΣ Ο ΝΑΟΣ ΕΠΟΝΟΜΑΤΙ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΑΝΝΗΣ ΑΝΗΓΕΡΘΗ ΕΚ ΘΕΜΕΛΙΩΝ ΔΙ ΙΔΙΟΙΣ ΔΑΠΑΝΗΣ ΤΟΥ ΚΚ ΙΩ ΑΝΤΩΝΙΑΔΟΥ ΛΗΜΝΙΟΥ. 1860 ΔΕΚ 10».

Σήμερα, στο χωριό Πλάκα που βρίσκεται ακριβώς απέναντι από την Ίμβρο, ο Σύλλογος Ιμβρίων Λήμνου έχει χτίσει ένα νέο ναό της Αγίας Άννας, ο οποίος αποτελεί τόπο προσέλευσης των Ιμβρίων. Το ναό θεμελίωσε το 2003 ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος.

Η επιχειρηματική ανέλιξη

Ο Αντωνιάδης ασχολείται με το εμπόριο, με τις ναυτικές μεταφορές και πρακτορεύει την εταιρεία ατμόπλοιων Σμύρνης - Δεδέαγατς (της σημερινής Αλεξανδρούπολης), η οποία στάθμευε και στη Λήμνο.

Συνδέει την εμπορική του δράση με τα βρετανικά συμφέροντα και προσφέρει σημαντική βοήθεια στις μεταφορές και στην τροφοδοσία του βρετανικού στρατού κατά την εισβολή του στο Σουδάν καθώς και κατά τον Κριμαϊκό πόλεμο. Εκτιμώντας αυτή και άλλες υπηρεσίες του, όπως την περίθαλψη που πρόσφερε σε Άγλους τραυματίες και ασθενείς, το 1865 η βασίλισσα Βικτόρια του απένειμε τον τίτλο του ιππότη, γι’ αυτό από τότε αναφέρεται ως σερ Τζον Αντωνιάδης. Επίσης, το 1887 τον παρασημοφόρησε.

Τα κέρδη του από το εμπόριο και από τις μεταφορές τα επενδύει στον τραπεζικό τομέα, τόσο στην Αίγυπτο, όσο και στην Ευρώπη, στο Παρίσι και στο Λονδίνο.
Το 1872, μαζί με άλλους κεφαλαιούχους ιδρύει την Τράπεζα Αλεξανδρείας, η οποία έμεινε γνωστή κυρίως ως Τράπεζα Αντωνιάδη, αφού εκείνος ήταν ο κύριος μέτοχος. Σύντομα εξελίσσεται σε μία από τις πιο δυναμικές αιγυπτιακές τράπεζες. Φθάνει στο σημείο να δανειοδοτεί τον ίδιο τον Αιγύπτιο ηγεμόνα, ύστερα από τη χρεοκοπία του Αιγυπτιακού κράτους, το 1879.

Δραστηριοποιείται οικονομικά και στο ελληνικό κράτος, ειδικά στην Ερμούπολη της Σύρου, διότι το 1876 ζούσε εκεί η οικογένειά του. Μάλιστα, κατά τη διάρκεια κάποιας απουσίας του στο Παρίσι για επαγγελματικούς λόγους, απεβίωσε και ετάφη στην Ερμούπολη ο εφτάχρονος γιος του, Βλαδίμηρος. Η εντυπωσιακή σαρκοφάγος του, στην οποία έχει χαραχτεί με ανάγλυφους στίχους το χρονικό του θλιβερού γεγονότος, σώζεται μέχρι σήμερα στην είσοδο του νεκροταφείου της πόλης.

Η κοινωνική παρουσία

Η οικονομική επιφάνεια και η δύναμη του Αντωνιάδη ήταν τεράστια. Είναι χαρακτηριστικό ότι όταν απουσίαζε, επίτροπος των επιχειρήσεών του στην Αίγυπτο ήταν ο Γεώργιος Αβέρωφ, ο μέγας εθνικός ευεργέτης. Ήδη από το 1865, είχε αγοράσει μία τεράστια έκταση 478 στρεμμάτων έξω από την Αλεξάνδρεια, δίπλα στο δημόσιο πάρκο της Νούζχας. Εκεί έκτισε την εξοχική του κατοικία, πού ήταν ένα σωστό παλάτι, στο οποίο φιλοξενούσε όσους ξένους ευγενείς και ηγεμόνες επισκέπτονταν την Αλεξάνδρεια. Δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι τα εξής:

Το 1869, όταν η βασίλισσα της Γαλλίας Ευγενία φθάνει στην Αίγυπτο για τα εγκαίνια της διώρυγας του Σουέζ, φιλοξενείται στο μέγαρο Αντωνιάδη.
Το 1888, οι διάδοχοι του ρωσικού θρόνου περιηγούνται με τρένο την Αφρική. Αφού τους υποδέχεται ο ίδιος στο σιδηροδρομικό σταθμό, τους μεταφέρει και τους ξεναγεί με τις προσωπικές του άμαξες και τους φιλοξενεί στο μέγαρό του. Εκεί τους επισκέπτονται οι επίσημες αρχές της Αιγύπτου!

Ο κήπος, πού περιέβαλλε το μέγαρό του, ήταν γεμάτος με μαρμάρινα αγάλματα. Το 1922, ο γιος του, Αντώνιος, τον δώρισε στον βασιλιά της Αιγύπτου και αργότερα στο Δήμο Αλεξανδρείας, με τον όρο να αποκαλείται Κήπος Αντωνιάδη. Την ονομασία αυτή διατηρεί μέχρι σήμερα και αποτελεί τουριστικό αξιοθέατο της πόλης. Η έπαυλή του έχει συντηρηθεί και προορίζεται να στεγάσει το «Κέντρο Μεσογειακών Ερευνών Αλεξανδρείας».

Υπήρξε από τα ηγετικά στελέχη της Ελληνικής Κοινότητος Αλεξανδρείας, μαζί με το Γεώργιο Αβέρωφ και διετέλεσε αντιπρόεδρός της ως το θάνατό του.

Με τις πολλές γνωριμίες του, ο Ι. Αντωνιάδης επηρέαζε πολλές, σημαντικές για τη Λήμνο, αποφάσεις. Για παράδειγμα το 1888 με προσωπική του παρέμβαση στον Οικουμενικό Πατριάρχη Διονύσιο, ματαίωσε την επιδίωξη κάποιου αρχιμανδρίτη Ιεροθέου να γίνει μητροπολίτης Λήμνου. Τον Ιερόθεο οι Λημνιοί δεν τον ήθελαν, διότι είχε κάνει καταχρήσεις, όσο υπηρετούσε στο νησί. Στη θέση του απεστάλη ο δραστήριος μητροπολίτης Κύριλλος, ο οποίος άφησε σημαντικό έργο στα δύο χρόνια πού έμεινε στο νησί.

Το 1887 πρωτοστάτησε στην ίδρυση της Λημνιακής Αδελφότητας Αλεξανδρείας, στην οποία παραχώρησε δωρεάν στέγη σε ένα από τα γραφεία των επιχειρήσεών του. Υπήρξε ισόβιος πρόεδρός της και ο βασικός χρηματοδότης της.

Η φήμη και η ισχύς του Αντωνιάδη ήταν τέτοια, ώστε όταν επισκεπτόταν τη Λήμνο τον υποδεχόταν σύσσωμη η πολιτική και η πνευματική ηγεσία του νησιού, οι δημογέροντες, ο μητροπολίτης κ.λπ. Οι δάσκαλοι με τους μαθητές τον προσφωνούσαν και τον επευφημούσαν. Ο Αργύριος Μοσχίδης, ο μετέπειτα επιφανής ιστορικός, είχε εκφωνήσει μία τέτοια ομιλία σε υποδοχή του Αντωνιάδη, τον καιρό πού ήταν μαθητής του Σχολαρχείου, στα 1882-1885.
Το 1890, αν και ηλικωμένος πλέον, εξελέγη στο 12μελές πρώτο δημαρχιακό συμβούλιο της Αλεξάνδρειας.

Ο ευεργέτης

Ο σερ-Τζων Αντωνιάδης ανήκει στην κατηγορία των πάμπλουτων μεταναστών του 19ου αιώνα, οι οποίοι δεν λησμόνησαν την ταπεινή καταγωγή τους και φρόντισαν να ευεργετήσουν τον τόπο πού γεννήθηκαν. Ξεχωριστή σημασία έδιναν στη μόρφωση της νέας γενιάς, μόρφωση πού συχνά οι ίδιοι είχαν στερηθεί, γι αυτό ενίσχυαν με ζήλο τα σχολεία και τα γράμματα.

Ο Αντωνιάδης υπήρξε χορηγός του Κωνσταντίνου Παπαρρηγόπουλου για την έκδοση του 3ου τόμου της Ιστορίας του Ελληνικού Έθνους, το 1872. Την ίδια περίπου εποχή χρηματοδότησε την έκδοση του μνημειώδους έργου Παράλληλοι
Βίοι του Αναστασίου Γούδα.

Ήταν ο πλουσιότερος Λημνιός της Αιγύπτου. Μαζί με τον βαμβακοβιομήχανο Ιωάννη Δημητρίου και τον εφοπλιστή Στυλιανό Γαροφάλλου, από το 1860 αποτελούσαν την ηγετική τριανδρία των αιγυπτιωτών Λημνίων. Ευεργέτησαν ποικιλοτρόπως το νησί της καταγωγής τους, τόσο κατά την ανέγερση του μητροπολιτικού ναού, όσο και για τη λειτουργία των σχολείων.

Για την ανέγερση του μητροπολιτικού ναού της Αγίας Τριάδος στο Κάστρο, την πρωτεύουσα της Λήμνου, ο Αντωνιάδης έστειλε 500 λίρες Αγγλίας, το 1863 κι άλλες 150 λίρες, το 1864. Αργότερα χρηματοδότησε με 300 χρυσά εικοσόφραγκα την ανέγερση του ναού της Κοιμήσεως Θεοτόκου στον Κορνό, χωριό της καταγωγής του.

Από το 1861, μαζί με τους τρεις παραπάνω πλούσιους Λημνιούς, αποτελούσαν μίαν άτυπη επιτροπή, η οποία συγκέντρωνε τις εισφορές των Αιγυπτιωτών για τα σχολεία του νησιού. Η τριμελής αυτή επιτροπή θα καθοδηγήσει τους Λημνιούς, ώστε γύρω στα 1870 να ιδρύσουν τον Φιλεκπαιδευτικό Σύλλογο η «Ομόνοια» εν Λήμνω, ο οποίος θα συγκεντρώνει τις οικονομικές εισφορές των αποδήμων μέχρι το 1884 περίπου, οπότε διαλύθηκε.

Το 1868 ο Αντωνιάδης έκτισε ένα τεράστιο δίπατο αρχοντικό με έντεκα δωμάτια στο Ρωμαίικο Γιαλό της Μύρινας, τοποθεσία όπου όλοι οι πλούσιοι Αιγυπτιώτες έκτιζαν τις επαύλεις τους. Είναι το πολυτελέστερο από όσα κτίρια βρίσκονται εκεί.
Εκεί κατοικούσε όταν επισκεπτόταν τη Λήμνο. Τον υπόλοιπο καιρό αποτελούσε την κατοικία της μητέρας του, ως το θάνατό της, καθώς και της οικογένειας μιας αδερφής του, της οποίας ο σύζυγος, ο Ιωάννης Β. Λαμπίρης, ήταν πρόξενος της Ελλάδος στη Λήμνο για πολλά χρόνια, ως το 1890 περίπου.

Συχνά η λημνιακή κοινότητα κατέφευγε σε αυτόν ως σανίδα σωτηρίας και εκείνος πάντα πρόθυμα ευεργετούσε, αν και πολλές φορές τα χρήματα που έστελνε σπαταλιόντουσαν άσκοπα. Από το 1881, είχε αναλάβει την πλήρη χρηματοδότηση της λειτουργίας του Σχολαρχείου Κάστρου (Μύρινας), το οποίο προς τιμήν του οι Λημνιοί αποκαλούσαν Αντωνιάδειο Σχολαρχείο. Η χρηματοδότηση της λειτουργίας του σχολαρχείου συνεχίστηκε μέχρι το θάνατό του.

Το 1882 κατά το βομβαρδισμό της Αλεξάνδρειας και την πυρκαγιά που ακολούθησε η ελληνική παροικία μεταφέρθηκε με πλοία στην Ελλάδα, από όπου επέστρεψε σε λίγο για να ανοικοδομήσει τα σπίτια και τις εργασίες της. Όμως η Ελληνική Κοινότητα βρέθηκε καταχρεωμένη, στα πρόθυρα της χρεοκοπίας. Ο πρόεδρός της Γεώργιος Αβέρωφ ζήτησε από τους πρόκριτους της παροικίας και τον πατριάρχη να βοηθήσουν. Γενναιόδωρος ο Ιωάννης Αντωνιάδης πρόσφερε 40.000 λίρες για την απόσβεση του χρέους.

Μία από τις τελευταίες ευεργεσίες του ήταν η γενναία οικονομική ενίσχυση της νεοσύστατης τότε Αρχαιολογικής Εταιρείας Αλεξανδρείας, το 1895, για τη διενέργεια ανασκαφών και για την ίδρυση Μουσείου, το οποίο ιδρύθηκε τότε και μέχρι σήμερα φέρει τον ελληνικό τίτλο: ΜΟΥΣΕΙΟΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ. Προς τιμήν του μια από τις αίθουσες του Μουσείου ονομάστηκε Salle Antoniadis.

Οι απόγονοί του

Μετά το θάνατό του, πού συνέβη στις 27 Ιουλίου 1895, η σύζυγός του Χαρίκλεια (Ευστρατίου, ;-1907), η οποία ήταν επίσης Λημνιά -πιθανόν από το Μούδρο-, παρακίνησε τον γιο τους Αντώνιο να παραχωρήσει την περιουσία που είχαν στη Λήμνο, στην εκεί ελληνική κοινότητα. Έτσι, το σπίτι του στο Ρωμαίικο Γιαλό, με τον τεράστιο κήπο το δώρισε στη μητρόπολη Λήμνου. Σε αυτό, από το 1915 περίπου, στεγάζεται το μητροπολιτικό μέγαρο καθώς και το Εκκλησιαστικό Μουσείο Λήμνου. Τα οικόπεδα και τα κτήματα πού είχε στη Μύρινα και στο Μούδρο, τα δώρισε στα σχολεία της Λήμνου. Επίσης το 1925, μετά το θάνατό του, δόθηκαν 6.300 λίρες από την περιουσία του για την ανέγερση κοινοτικού γηροκομείου στην Αλεξάνδρεια, το οποίο ονομάστηκε: "Αντωνιάδειο Γηροκομείο". Μέγαλες δωρεές έκανε και η θυγατέρα του Ι. Αντωνιάδη, η Μαρία Μουσούρου. Οι απόγονοι του Ι. Αντωνιάδη είχαν από χρόνια φύγει από την Αίγυπτο.

Απόγονοι

Η Όλγα (Σμύρνη 1858 – Λονδίνο 2/3/1886) πήρε τον Ευστράτιο-Ηρακλή Μιχ. Σπάρταλη (Λονδίνο 30/4/1854 – Λονδίνο 4/4/1933), χρηματιστή με καταγωγή από τη Σμύρνη. Ο γάμος έγινε στις 22/4/1879 στο Λονδίνο, στην οικία Δημητρίου Σπάρταλη, αδερφού του γαμπρού. Έμεινε άτεκνη.

Η Μαρία (1860- ;) πήρε το διπλωμάτη Στέφανο Κων. Μουσούρο (1841-1907), Ηγεμόνα της Σάμου (1896-1899), πρέσβη της Οθωμανικής Τουρκίας στη Ρώμη (1903-1907). Ο γάμος τους έγινε στις 7/8/1884 στο ναό Αγ. Σοφίας στο Λονδίνο. Το 1908 ήταν χήρα, αφού ο Στεφ. Μουσούρος είχε αποβιώσει στο Λονδίνο στις 20/12/1907. Την ακίνητη περιουσία τους στην Αλεξάνδρεια δώρισαν στην Ελληνική Κοινότητα Αλεξανδρείας, με αποτέλεσμα να ανακηρυχτούν μεγάλοι ευεργέτες της. Μέχρι σήμερα λειτουργεί εκεί το Αντωνιάδειο Γηροκομείο, το οποίο ιδρύθηκε το 1925.

Η Ελένη (Αλεξάνδρεια 2/10/1861 - Παρίσι 10/4/1893) πήρε τον Παντελή Μιχ. Σαλβάγο (1847-1895), χιακής καταγωγής επιχειρηματία γεννημένο στη Σύρο. Ο γάμος έγινε στις 3/8/1881 στο Παρίσι. Έζησαν στην Αλεξάνδρεια και στο Παρίσι.

Απέκτησε τρία παιδιά:

Μιχαήλ (Μικέ) Σαλβάγο (Μασαλία 1882 - Ελβετία 1933) σύζ. Σοφίας Πολυμέρη (1901-;). Απέκτησε τον Ιωάννη Σαλβάγος (Αλεξάνδρεια 28/3/1929) που έμεινε άγαμος.

Αιμιλία (Αλεξάνδρεια 1883 - ;) σύζ. Παντελή Ψύχα (1873-1921). Άτεκνη
Χαρίκλεια (Αλεξάνδρεια 1888 - Παρίσι 1971) σύζ. α) Πέτρου Ροδοκανάκη (1884-1923) και β) Θεόδωρου Ροδοκανάκη (1873-1927). Από τον α΄ σύζυγο απέκτησε δύο παιδιά: την Ελένη-Μαρία (1911-1939) και το διπλωμάτη Ανδρέα-Πέτρο (André Pierre, 1914-1999;).

Ο Αντώνιος (186; - 1925), είχε εγκατασταθεί στο Παρίσι.

Η Ευτέρπη (1866;-;) είχε παντρευτεί τον Άγγλο λόρδο Χένρι Γουόλτερ Κινγκσμπέρι (Henry Walter Kingsbury) (1862-1900). Ο γάμος έγινε στις 26/6/1884 στην αμερικανική εκκλησία του Παρισιού. Στη συνέχεια έζησαν στην Αγγλία, όπου γεννήθηκε ο γιος τους Τζον Μακλίν (John McLean Kingsbury) το 1885. Ακολούθως εγκαταστάθηκαν στη Βαλτιμόρη των ΗΠΑ, όπου πέθανε ο Χένρι το 1900 και επέστρεψαν στην Αίγυπτο. Είναι μεγάλη ευεργέτης της Ελληνικής Κοινότητας Αλεξάνδρειας.

Ο Βλαδίμηρος (1869 - Σύρος 1876) πέθανε παιδί στη Σύρο.

Η Ευγενία (18/10/1874-1917), η μικρότερη θυγατέρα του Ιω. Αντωνιάδη, έκανε δύο γάμους. Στις 16/4/1896, στην Αλεξάνδρεια, πήρε το γλύπτη Μιχαήλ Ιακ. Νεγρεπόντε (Michel Negroponte, 1872-1914), με τον οποίο είχε χωρίσει πριν τον Αϋγουστο του 1906, χωρίς να κάνει παιδιά. Το 1909 στο Παρίσι έκανε δεύτερο γάμο με τον Γάλλο-Ρουμάνο πρίγκιπα της Βεσσαραβίας Κωνσταντίνο Μπρανκοβεάνου-Μπιμπέσκο (Constantin Brancoveanu-Βibesco) (1875-1967), ανιψιό του Στέφανου Μουσούρου, αφού μητέρα του ήταν η Ραλλού Κων. Μουσούρου. Απέκτησε ένα γιο, τον Ματθαίο (Matei Βibesco) (1913-2002), ο οποίος το 1943 παντρεύτηκε στο Βουκουρέστι τη Γαλλίδα Ελέν Αριόν (Hélène Arion) (1909-89) και απέκτησαν τα δίδυμα Grigore (Αλεξάνδρεια 1947- Παρίσι 1949) και Ευγενία (1947- ), συγγραφέα, που χρησιμοποιεί τον τίτλο: "Jan Moran, Countess de Lemnos".

De Siris