Κυριακή 23 Φεβρουαρίου 2014

Stefan Zweig

Στέφαν Τσβάιχ 

Ο Στέφαν Τσβάιχ γεννήθηκε στην Βιέννη της Αυστρίας στις 28 Νοεμβρίου 1881 και πέθανε στην Πετρούπολη της Βραζιλίας στις  23  Φεβρουαρίου 1942, ήταν Αυστριακός συγγραφέας, δημοσιογράφος και βιογράφος.

Βιογραφία

Γιος του Μόριτζ Τσβάιχ, πλούσιου Εβραίου βιομηχάνου, σπούδασε φιλοσοφία στο πανεπιστήμιο της Βιέννης, όπου το 1904 έλαβε το διδακτορικό του δίπλωμα. Η εβραϊκή θρησκεία ελάχιστα επηρέασε την οικογενειακή ζωή και τη μόρφωσή του. "Η μητέρα και ο πατέρας μου ήταν εβραϊκής καταγωγής μόνο στα χαρτιά" δήλωσε ο αργότερα σε μια συνέντευξη. Ωστόσο, ο ίδιος δεν αποκήρυξε την Εβραϊκή πίστη του και έγραψε επανειλημμένως άρθρα σχετικά με την Εβραϊκή ζωή.

Κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου υπηρέτησε στο γερμανικό Υπουργείο Άμυνας. Παρόλ' αυτά παρέμεινε ειρηνιστής σε όλη του τη ζωή, τασσόμενος υπέρ της ενοποίησης της Ευρώπης. Το ετος 1934, μετά την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία, κατέφυγε στην Αυστρία κι έπειτα στην Αγγλία. Στη συνέχεια έζησε στην Αγγλία (στο Λονδίνο και από το 1939 στο Bath), και στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1940. Το 1941 πήγε στη Βραζιλία, όπου στις 23 Φεβρουαρίου 1942 ο ίδιος και η δεύτερη σύζυγός του, Lotte, αυτοκτόνησαν απελπισμένοι για το μέλλον της Ευρώπης και του πολιτισμού της.

Έργα

Μυθιστορήματα, νουβέλες και διηγήματα

Brennendes Geheimnis (Φλογερό μυστικό), 1913
Brief einer Unbekannten (Το γράμμα μιας άγνωστης), 1922
Amok, 1922 ― ελλην. μετάφρ. Γιώργος Τσουκαλάς, "ΑΓΚΥΡΑ"
Angst (Φόβος), 1925 ― ελλην. μετάφρ. Γ.Ραφτόπουλος, "ΙΩΛΚΟΣ"
Der Flüchtling. Episode vom Genfer See (Ο πρόσφυγας. Ένα επεισόδιο στη λίμνη της Γενεύης), 1927 ― ελλην. μετάφρ. Πολ.Βοβολίνης, "ΑΡΓΩ"
Verwirrung der Gefühle (Σύγχυση αισθημάτων), 1927
Vierundzwanzig Stunden aus dem Leben einer Frau (24 ώρες από την ζωή μιας γυναίκας), 1927 ― ελλην. μετάφρ. Γιώργος Τσουκαλάς, "ΑΓΚΥΡΑ")
Ungeduld des Herzens (Ανυπόμονη καρδιά), 1939 ― ελλην. μετάφρ. Μιμίκα Κρανάκη, "Δ.ΔΑΡΕΜΑΣ"
Schachnovelle (Σκακιστική νουβέλα), 1938-1941, έκδ. μεταθαν. ― ελλην. μετάφρ. Πολ.Βοβολίνης, "ΑΡΓΩ"

Βιογραφικά και ιστορικά

Emile Verhaeren (Εμίλ Βεράρεν), 1910
Drei Meister. Balzac – Dickens – Dostojewski (Τρεις Δάσκαλοι: Μπαλζάκ, Ντίκενς, Ντοστογιέφσκι), 1920
Romain Rolland (Ρομαίν Ρολλάν), 1921
Sternstunden der Menschheit (Μεγάλες ώρες της Ανθρωπότητας), 1927 ― ελλην. μετάφρ. ;, "ΠΕΛΛΑ"
Drei Dichter ihres Lebens. Casanova – Stendhal – Tolstoi (Τρεις ποιητές της ζωής τους: Καζανόβα, Σταντάλ, Τολστόι), 1928
Joseph Fouché (Ιωσήφ Φουσέ), 1929 ― ελλην. μετάφρ. Μ.Β.Σακελλαρίου, "ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ"
Marie Antoinette. Bildnis eines mittleren Charakters (Μαρία Αντουαννέτα. Πορτραίτο ενός συνηθισμένου χαρακτήρα), 1932 ― ελλην. μετάφρ. Γιάννης Κουχτσόγλου, "Δ.ΔΑΡΕΜΑΣ"
Triumph und Tragik des Erasmus von Rotterdam (Θρίαμβος και τραγωδία του Έρασμου του Ρόττερνταμ), 1934
Maria Stuart (Μαρία Στούαρτ), 1935 ― ελλην. μετάφρ. Φούλα Χατζηδάκη, "ΒΙΠΕΡ"
Castellio gegen Calvin (Καστελλιόν εναντίον Καλβίνου), 1936 ― ελλην. μετάφρ. Αλέξη Καρρέρ, "ΓΚΟΒΟΣΤΗΣ"
Magellan (Μαγγελάνος), 1938 ― ελλην. μετάφρ. Γιάννης Λάμψας, "ΒΙΠΕΡ"
Balzac (Μπαλζάκ), 1946, έκδ. μεταθαν.


De Siris

Stan Laurel

Σταν Λόρελ

Ο Σταν Λόρελ, καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του Άρθουρ Στάνλεϋ Τζέφερσον, γεννήθηκε στις 16 Ιουνίου 1890 και πέθανε στις  23 Φεβρουαρίου 1965, ήταν Άγγλος κωμικός ηθοποιός, συγγραφέας και σκηνοθέτης.

Μαζί με τον Όλιβερ Χάρντι αποτέλεσαν ένα από τα διασημότερα κωμικά δίδυμα στην ιστορία του κινηματογράφου. Πριν γνωρίσει τον Χάρντι, είχε πρωταγωνιστήσει μόνος του σε περισσότερες από 50 ταινίες. Δύο αστεροειδείς, οι 2865 και 2866 ονομάστηκαν «Λόρελ» και «Χάρντι» στη μνήμη τους. Έως το 1936 είχε διαταραχτεί η σχέση του με τον Χάρντι, όσο και με τον άνθρωπο που τους ανακάλυψε, τον Χαλ Ρόουτς (η συνεργασία τους με τον τελευταίο λύθηκε το 1940). Ίδρυσαν δική τους εταιρεία, με την οποία γύρισαν οκτώ ταινίες ως το 1945. Η τελευταία κοινή του εμφάνιση με το «Χοντρό» έγινε το 1951, με την ταινία Atoll K ή Utopia, σε σκηνοθεσία Leo Joannon.

Ταινίες με Χονδρό και Λιγνό

The Lucky Dog (1921)
Forty-Five Minutes From Hollywood (1926)
The Second Hundred Years (1927, πρώτη «επίσημη ταινία» με Χονδρό και Λιγνό)
Pardon Us (1931)
Pack Up Your Troubles (1932)
Fra Diavolo (1933)
Sons of the Desert (1933)
Babes in Toyland (1934)
The Music Box (1932)
Bonnie Scotland (1935)
The Bohemian Girl (1936)
Our Relations (1936)
Way Out West (1937)
Swiss Miss (1938)
Blockheads (1938)
The Flying Deuces (1939)
Atoll K ή Utopia (1951)


De Siris

Σάββατο 22 Φεβρουαρίου 2014

Στρατόπεδα Συγκέντρωσης Κύπρου

Στρατόπεδα Συγκέντρωσης Κύπρου

Τα Στρατόπεδα Συγκέντρωσης Κύπρου ήταν ειδικοί χώροι εγκλωβισμού και κράτησης Ελληνοκυπρίων αγωνιστών, χωρίς να προηγηθεί δίκη, κατά την επική τετραετία του απελευθερωτικού αγώνα 1955-1959 των Κυπρίων. Στα στρατόπεδα αυτά φέρονται να κρατήθηκαν περισσότεροι από 3.000 αγωνιστές της ΕΟΚΑ.

Γενικά

ΤΑ Στρατόπεδα Συγκέντρωσης Κύπρου δημιουργήθηκαν από τους Άγγλους, κατά τα χιτλερικά πρότυπα, τον Ιούλιο του 1955. Αρχικά με το ξέσπασμα του αντιαποικιακού αγώνα (1 Απριλίου 1955) και μέχρι τον Νοέμβριο του ίδιου έτους, οι αγωνιστές που συλλαμβάνονταν κρατούνταν στις Κεντρικές Φυλακές Λευκωσίας καθώς και στο Κάστρο της Κερύνειας. Στη συνέχεια λόγω του μεγάλου αριθμού προσαγωγών η αγγλική διοίκηση δημιούργησε τα στρατόπεδα συγκέντρωσης - κρατητήρια της Κοκκινοτριμιθιάς, της Πύλας και του Πολεμίου. Παρόμοια επίσης δημιουργήθηκαν στην Πέργαμο, το Μάμμαρι, το Πυρόι, τον Άγιο Λουκά, τη Λίμνη καθώς και στην Αγύρτα. Συνολικά εννέα εκτός των δύο πρώτων που ήταν φυλακές.

Εγκαταστάσεις

Συνηθέστερα τα Στρατόπεδα Συγκέντρωσης Κύπρου ήταν περίφρακτοι χώροι με συρματόπλεγμα μέσα στα οποία περιλαμβάνονταν ελάχιστα σε αριθμό κτίρια που εξυπηρετούσαν κυρίως τη διοίκηση και την φρουρά των δεσμοφυλάκων, καθώς και έναν αριθμό από παραπήγματα, μεταλλικές επίγειες ημι-κυλινδρικές κατασκευές - τα λεγόμενα τολ, πολλά εκ των οποίων δεν διέθεταν αποχωρητήρια στα οποία διέμεναν περίπου 30 κρατούμενοι στο καθένα. Μετά τη δύση του ηλίου αυτά κλειδώνονταν μέχρι την ανατολή. Στο κέντρο ανά 2 ή 4 παραπηγμάτων υπήρχε το προαύλιο αυτών ενώ πέριξ όλων υπήρχαν οι λεγόμενοι νεκροί χώροι που απαγορεύονταν να κινηθούν οι κρατούμενοι με κίνδυνο να πυροβοληθούν από τους σκοπούς των πύργων που κατά τη διάρκεια της νύκτας με τις δέσμες προβολέων σάρωναν τον χώρο.

Διαβίωση

Οι έγκλειστοι στα Στρατόπεδα Συγκέντρωσης Κύπρου ονομάζονταν επίσημα "πολιτικοί κρατούμενοι" και στη πλειονότητά τους ήταν αγωνιστές για τους οποίους οι Άγγλοι δεν είχαν πλήρως εξασφαλίσει σε βάρος τους μαρτυρίες προκειμένου να τους προσάγουν σε δίκη και να καταδικαστούν. Έτσι σε όλη τη διάρκεια του εγκλεισμού τους παρέμεναν στην ουσία όμηροι των δεσμοφυλάκων και του αποικιακού στρατού. Οι κρατούμενοι μετά την αρχική βασανιστική ανάκριση που είχαν υποστεί και εφόσον δημιουργούσαν αμφιβολίες στις αποικιακές αρχές προσάγονταν στα Στρατόπεδα Συγκέντρωσης όπου ο καθένας αποτελούσε έναν αριθμό.

Κατά τη διάρκεια της ημέρας οι πολιτικοί κρατούμενοι μπορούσαν να διακινηθούν στη μικρή αυλή, να διαβάζουν βιβλία, να αθλούνται με πρωτόγονα μέσα, ν΄ ασχολούνται με χειροτεχνία ή να αντλούν ψυχική δύναμη διαβάζοντας την Αγία Γραφή. Πριν από τη δύση του ηλίου γινόταν έλεγχος των κρατουμένων όπου και ακολουθούσε η σφράγιση των παραπηγμάτων και η δραματική νύκτα του εγκλεισμού τους απαγορεύοντας την αφή φώτων και συζητήσεις.

Παράλληλα τους παρέχονταν κάποια "προνόμια" όπως διακίνηση αλληλογραφίας (που λογοκρίνονταν) και εβδομαδιαίες επισκέψεις.

Δράση κρατουμένων

Και όμως κάτω από αυτές τις συνθήκες στα Στρατόπεδα Συγκέντρωσης φέρονταν να υπήρχε μια μυστική αρχή που καθόριζε τη δράση των εγκλείστων αγωνιστών. Αυτή ήταν ένα μυστικό τριμελές συμβούλιο το οποίο ορίζονταν από τον αρχηγό της ΕΟΚΑ στρατηγό Διγενή. Το Συμβούλιο αυτό στη πράξη εκτελούσε διαταγές της Οργάνωσης και ενέκρινε ή απέρριπτε σχέδια απόδρασης, εξεγέρσεις, μαζικές διαμαρτυρίες, ή άλλες εκδηλώσεις, μεθοδεύοντας και συντονίζοντας αυτές κάθε φορά ανάλογα. Σημαντικότερες τέτοιες εκδηλώσεις ήταν οι απεργίες πείνας που σημειώθηκαν τη Μεγάλη Εβδομάδα του 1958 που ξεκίνησε την Μεγάλη Πέμπτη και σε μόλις πέντε λεπτά της ώρας οι κρατούμενοι του στρατοπέδου Κοκκινοτριμιθιάς πυρπόλησαν όλες τις εγκαταστάσεις. Στην εξέγερση εκείνη προσέτρεξαν μονάδες του αγγλικού στρατού όπου και ακολούθησαν διακοπή των προνομίων, μαζικοί βασανισμοί και εξαθλίωσης με δημόσια γύμνωση των κρατουμένων, απομονώσεις σε πειθερχεία, περιορισμοί επιβίωσης με ψωμί και νερό, προκαλώντας όμως έτσι το ενδιαφέρον της παγκόσμιας ειδησεογραφίας. Τελικά οι κρατούμενοι νίκησαν.

Κατάργηση των Στρατοπέδων Συγκέντρωσης

Τα Στρατόπεδα Συγκέντρωσης Κύπρου καταργήθηκαν στις 22 Φεβρουαρίου 1959. Ο στρατηγός Διγενής χαρακτήρισε τους πρώην εγκλείστους σ΄ αυτά στο σύνολό τους: "Άνθος και ίνδαλμα της Κύπρου".


De Siris

Andy Warhol

Άντι Γουόρχολ 

O Άντι Γουόρχολ γεννήθηκε στις 6 Αυγούστου 1928 και πέθανε στις 22 Φεβρουαρίου1987, ήταν Αμερικανός πολυσχιδής καλλιτέχνης, ζωγράφος, γλύπτης, κινηματογραφιστής, συγγραφέας και συλλέκτης, πρωτοπόρος του κινήματος της Ποπ Αρτ.

Βιογραφία

Γόνος μεταναστών από τη Σλοβακία που εγκαταστάθηκαν στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, γεννήθηκε στο Πίτσμπουργκ της Πενσυλβάνια. Την περίοδο 1945-9 σπούδασε στο Ινστιτούτο Τεχνολογίας του Κάρνεγκι και κατόπιν εγκαταστάθηκε στη Νέα Υόρκη, όπου εργάστηκε αρχικά σαν σχεδιαστής παπουτσιών όπου και τον πρόσεξε ο πασίγνωστος τότε γκαλλερίστας Αλέξανδρός Ιόλας και τον προώθησε στο περιοδικό Glamour σαν εικονογράφο. Η ενασχόλησή του με τη ζωγραφική ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του 1960 και αρχικά ήταν επηρεασμένη από θέματα διαφημίσεων, καθημερινά αντικείμενα και την εικονογραφία των κόμικς, δίνοντας τα πρώτα δείγματα γραφής της Ποπ Αρτ. Με πίνακες που απεικόνιζαν κουτιά σούπας της εταιρείας Κάμπελ ή μπουκάλια Κόκα Κόλα, απέκτησε μεγαλύτερη φήμη και μέχρι το 1963 παρήγαγε μαζικά τέτοιου τύπου επιτηδευμένα κοινότοπες αναπαραστάσεις καταναλωτικών προϊόντων, καθώς και προσωπογραφίες διασημοτήτων - μεταξύ αυτών και αρκετά πρόσωπα που αποτελούσαν σύμβολα της αμερικανικής ποπ κουλτούρας - σε φανταχτερά χρώματα και συχνά ως μεταξοτυπίες.

Από τα μέσα της δεκαετίας του 1960, ο Γουόρχολ αφοσιώθηκε στον κινηματογράφο, σκηνοθετώντας ταινίες που χαρακτηρίζονταν από τη διάθεση πειραματισμού και πρόκλησης, το ερωτικό στοιχείο και ενίοτε την ασυνήθιστη διάρκειά τους. Στα πιο γνωστά έργα του ανήκουν τα The Chelsea Girls (1966), Eat (1963), My Hustler (1965) και Blue Movie (1969). Στην ταινία Empire (1964), διάρκειας οκτώ ωρών με πλάνα αποκλειστικά του Empire State Building σε πραγματικό χρόνο, ο Γουόρχολ παρουσίασε στην πιο ακραία μορφή της, τη δική του αισθητική τού βαρετού. Από το 1962 μέχρι το 1968, εργαστήριο του αποτέλεσε ένας χώρος που στο παρελθόν στέγαζε εργοστάσιο, και για αυτό ονομάστηκε Factory. Σύντομα εξελίχθηκε σε τόπο συγκέντρωσης διασημοτήτων, καλλιτεχνών, μελών της αβάν γκαρντ και αντεργκράουντ κουλτούρας, τοξικομανών, ομοφυλόφιλων, μουσικών και φιλότεχνων. Μετά από απόπειρα δολοφονίας του στο Factory από τη Βαλερί Σολάνας, στις 3 Ιουνίου του 1968, ο Γουόρχολ κράτησε αποστάσεις από τον αντισυμβατικό περίγυρό του, συναναστρεφόμενος περισσότερο με πλούσια μέλη της υψηλής κοινωνίας. Από το έργο του στη διάρκεια της δεκαετίας του 1970, ξεχωρίζουν οι κατά παραγγελία προσωπογραφίες που τύπωνε ως μεγεθύνσεις φωτογραφιών Polaroid, πολλές από τις οποίες αφορούσαν πολιτικές φυσιογνωμίες και διασημότητες του Χόλυγουντ. Στη δεκαετία του 1980, συνεργάστηκε με τον Φραντσέσκο Κλεμέντε και τον νεοεξπρεσιονιστή ζωγράφο Ζαν Μισέλ Μπασκιά. Στα τελευταία χρόνια της ζωής του ασχολήθηκε εκ νέου με τη ζωγραφική, δίνοντας μια σειρά πινάκων βασισμένων σε θρησκευτικά θέματα της αναγέννησης, όπως ο Μυστικός Δείπνος (1986).

Πέθανε το Φεβρουάριου του 1987, στην πόλη της Νέα Υόρκης, μετά από επιπλοκές κατά τη διάρκεια επέμβασης αφαίρεσης της χολής του. Ο Γουόρχολ υπήρξε συστηματικός συλλέκτης έργων, κυρίως κοσμημάτων, διακοσμητικής και λαϊκής τέχνης, τα οποία δημοπρατήθηκαν μετά το θάνατό του. Το Μουσείο Άντι Γουόρχολ, με πλούσια συλλογή έργων του, εγκαινιάστηκε το 1994 στο Πίτσμπουργκ.

Συγγραφικό έργο

Andy Warhol’s Index (New York, 1967)
A: A Novel (New York, 1968)
The Philosophy of Andy Warhol (From A to B and Back Again) (1975)
Andy Warhol’s Exposures (1979)
POPism: The Warhol ’60s (1983)
America (1985)
The Andy Warhol Diaries (1989)


De Siris

Παρασκευή 21 Φεβρουαρίου 2014

Ευστάθιος Αντιοχείας

Ευστάθιος Αντιοχείας

Ο Ευστάθιος ήταν ο 27ος Πατριάρχης Αντιοχείας.

Γεννήθηκε στη Σίδη της Παμφυλίας. Γύρω στο 320 ήταν επίσκοπος Βεροίας (της Συρίας) και έγινε Πατριάρχης Αντιοχείας λίγο πριν την Πρώτη Οικουμενική Σύνοδο (325). Στη Σύνοδο αυτή διακρίθηκε για τον Αντιαρειανικό του ζήλο.

Η αντιαρειανική του πολεμική ενάντια στον Ευσέβιο Καισαρείας τον κατέστησε αντιδημοφιλή σε πολλούς επισκόπους της Ανατολής, οι οποίοι συγκρότησαν Σύνοδο το 330 στην Αντιόχεια και τον καθαίρεσαν με την κατηγορία της μοιχείας, ποινή που επισφραγίστηκε από τον Αυτοκράτορα. Συγκεκριμένα, ο Ευστάθιος αντιδρούσε στην αυξανόμενη επιρροή του Ωριγένη και την αλληγορική του ερμηνεία των Γραφών, θεωρώντας τη θεολογική του σκέψη αρειανίζουσα. Έτσι, επιτίμησε τον Ευσέβιο, οπαδό του Ωριγένη, καθώς θεώρησε ότι αποκλίνει από τις αποφάσεις της Οικουμενικής Συνόδου, ενώ ο Ευσέβιος με τη σειρά του τον κατηγόρησε ως οπαδό του Σεβέλλιου. Ακολούθησε η Σύνοδος στην Αντιόχεια, στην οποία εμφανίστηκε κάποια γυναίκα ελευθέριων ηθών, η οποία είχε δωροδοκηθεί για να καταγγείλει ότι είχε σχέση με τον Ευστάθιο και από τη σχέση αυτή απέκτησε και παιδί. Αν και ο λαός της Αντιόχειας αντέδρασε, ο Ευστάθιος καταδικάστηκε και εξορίστηκε στην Τραϊανούπολη της Θράκης, όπου και πέθανε περί το 337 (κατ' άλλους αργότερα, γύρω στο 360).

Αργότερα η αλήθεια αποκαταστάθηκε και η Ορθόδοξη Εκκλησία τιμά τον Ευστάθιο ως άγιο στις 21 Φεβρουαρίου. Ο λαός της Αντιόχειας, ο οποίος είχε παραμείνει πιστός στον επίσκοπό του, ζήτησε και έλαβε το 482 τα λείψανά του από την Τραϊανούπολη.


De Siris

Χάρης Μαυρίας

Χάρης Μαυρίας

O Χαράλαμπος (Χάρης) Μαυρίας γεννήθηκε στις 21 Φεβρουαρίου 1994 στη Ζάκυνθο, είναι Έλληνας διεθνής ποδοσφαιριστής, ο οποίος αγωνίζεται στην αγγλική Σάντερλαντ.

Καριέρα

Σε συλλογικό επίπεδο

Εντοπίστηκε ως ταλαντούχος παίκτης του Ζακυνθιακού από τον τεχνικό Στράτο Κουρούμαλο και τον Σεπτέμβριο 2007 σε ηλικία 13,5 ετών έγινε μέλος των ακαδημιών του Παναθηναϊκού. Σε λιγότερο από 2 χρόνια υπέγραψε επαγγελματικό συμβόλαιο[1] και στις 20 Ιουλίου 2010 έκανε το ανεπίσημο ντεμπούτο του με τον Παναθηναϊκό απέναντι στη Βόλφσμπουργκ, σε φιλικό αγώνα κατά την καλοκαιρινή προετοιμασία της ομάδας στην Αυστρία. Ο νεαρός μεσοεπιθετικός είχε πολύ καλή απόδοση για 29 λεπτά, μετά την είσοδό του στον αγώνα στη θέση του Σίλβα Κλέιτον, ενώ κέρδισε και πέναλτι.

Στις 20 Οκτωβρίου 2010, ο Νίκος Νιόπλιας του έδωσε την ευκαιρία να αγωνιστεί ως αλλαγή στο Champions League εναντίον της Ρουμπίν Καζάν, σε ηλικία μόλις 16 ετών και 245 ημερών. Έτσι ο Χάρης Μαυρίας έγινε ο δεύτερος νεότερος παίκτης στην ιστορία του θεσμού (από το 1992), μετά τον Νιγηριανό Σελεστίν Μπαμπαγιάρο της Άντερλεχτ (16 ετών και 90 ημερών το 1994) και ο νεότερος ποδοσφαιριστής του Παναθηναϊκού σε ευρωπαϊκή διοργάνωση, καταρρίπτοντας για 2,5 μήνες το ρεκόρ του Σωτήρη Νίνη από το 2007.

Τέσσερις ημέρες αργότερα, πραγματοποίησε το ντεμπούτο του και για το ελληνικό πρωτάθλημα, συμμετέχοντας στο τελευταίο 20λεπτο του ντέρμπι με την Α.Ε.Κ., αποτελώντας τον νεότερο ποδοσφαιριστή του συλλόγου στην Α' Εθνική[4] (από την καθιέρωσή της το 1959), βελτιώνοντας κατά ένα μήνα τώρα την αντίστοιχη επίδοση, επίσης του Νίνη από το 2007.

Ο Μαυρίας έκλεισε εκείνη την εβδομάδα με τον ιδανικότερο τρόπο στις 27 Οκτωβρίου, όταν κέρδισε πέναλτι στο εκτός έδρας 5-0 σε βάρος της Κοζάνης για το κύπελλο Ελλάδας, μόλις πέντε λεπτά μετά την είσοδό του στο γήπεδο.

Κατά τους διπλούς αγώνες με τη σκωτσέζικη Μάδεργουελ στα πλαίσια των προκριματικών του Champions League 2012-13, σημείωσε δύο γκολ και έκανε δικό του το ρεκόρ του νεότερου σκόρερ του Παναθηναϊκού σε ευρωπαϊκή διοργάνωση, όντας μικρότερος από 18,5 ετών. Το πρώτο τέρμα σημείωσε στο 76ο λεπτό της αναμέτρησης στη Σκωτία, λίγα δευτερόλεπτα αφότου αντικατέστησε τον Τοτσέ. Πάλι ως αλλαγή πέτυχε το δεύτερο τέρμα του στον επαναληπτικό αγώνα στο Ο.Α.Κ.Α.

Στις 9 Δεκεμβρίου 2012, σε ηλικία 18 ετών και 291 ημερών έγινε ο νεότερος ποδοσφαιριστής στην ιστορία του Παναθηναϊκού που σκόραρε σε "ντέρμπι αιωνίων", σημειώνοντας το 1-0 σε έναν αγώνα που τελικά έληξε 2-2. Το προηγούμενο ρεκόρ κατείχε ο "ζωντανός θρύλος" του συλλόγου Μίμης Δομάζος, ο οποίος είχε πραγματοποιήσει το ίδιο σε ηλικία 20 ετών και 7 ημερών στις 28 Ιανουαρίου 1962.

Τον Αύγουστο του 2013 υπέγραψε στην αγγλική Σάντερλαντ έναντι τριών εκατομμυρίων ευρώ.

Στις εθνικές ομάδες

Έχει αγωνιστεί σε όλες τις εθνικές ομάδες ποδοσφαίρου της Ελλάδας και είναι εν ενεργεία διεθνής με την Εθνική Ελπίδων, ενώ το 2012 αποτέλεσε βασικό στέλεχος της Εθνικής Νέων, όταν έφτασε έως τον τελικό του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος, στον οποίο ηττήθηκε 0-1 από την Ισπανία και κατέκτησε τη δεύτερη θέση.

Στις 11 Σεπτεμβρίου της ίδιας χρονιάς, φόρεσε για πρώτη φορά τη φανέλα του ανδρικού αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος της χώρας, σε επίσημο αγώνα για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου 2014, εναντίον της Λιθουανίας (2-0).


De Siris

Mikhail Sholokhov

Μιχαήλ Σόλοχοφ 

Ο Μιχαήλ Αλεξάντροβιτς Σόλοχοφ γεννήθηκε 24 Μαΐου 1905 και πέθανε στις 21 Φεβρουαρίου 1984, ήταν σοβιετικός συγγραφέας, που βραβεύτηκε με το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1965.

Ο αστεροειδής 2448 Σόλοχοφ (2448 Sholokhov) πήρε το όνομά του από τον συγγραφέα αυτό.

Ζωή και Έργα

Γεννήθηκε στην περιοχή του Ροστόφ στον Ντον στη Ρωσία, τη γη των Κοζάκων. Ο πατέρας του ήταν μικροαστός και η μητέρα του χήρα ενός Κοζάκου από φτωχή αγροτική οικογένεια. Ο Σολόχοφ παρακολούθησε σχολεία στο Καργκίν, τη Μόσχα, τη Μπογκουτσάρ και τη Βετσένσκαγια μέχρι το 1918, όταν και εντάχθηκε στις τάξεις των επαναστατών μπολσεβίκων και πήρε μέρος στο Ρωσικό Εμφύλιο Πόλεμο.

Ξεκίνησε να γράφει στην ηλικία των 17 ετών. Στα 19 ολοκλήρωσε την πρώτη δουλειά του, Το Σημάδι της Γέννησης. Το 1922 μετακόμισε στη Μόσχα για να γίνει δημοσιογράφος, έπρεπε όμως να εργάζεται σε χειρωνακτικές δουλειές για να συντηρείται οικονομικά. Εργάστηκε ως εκφορτωτής, οικοδόμος και λογιστής από το 1922 έως το 1924, συμμετείχε όμως παράλληλα σε σεμινάρια συγγραφέων. Η πρώτη δημοσιευμένη δουλειά του ήταν το έργο Η Δοκιμασία (1923).

Το 1924 επέστρεψε στη Βετσένσκαγια και αφοσιώθηκε ολοκληρωτικά στη συγγραφή. Την ίδια χρονιά παντρεύτηκε τη Μαρία Πετρόβνα Γκρομοσλάφσκαγια, κόρη του αταμάνου της περιοχής Μπουκανόφσκαγια, Πιοτρ Γκρομοσλάφσκι. Απέκτησαν μαζί δυο γιους και δυο κόρες.

Έργα του στα Ελληνικά

Ο ήρεμος Ντον ― τ. Α΄μετάφρ. Ρ. Μπούμη-Παπά ("Γιαννούλης"), τ. Β΄ ― μετάφρ. Ρ. Μπούμη-Παπά & Γιολ. Πέγκλη ("Δωρικός")
Ξεχερσωμένη γη ― μετάφρ. ; ("Λογοτεχνία")
Η μοίρα ενός ανθρώπου - Παιδιά στη βιοπάλη (μετ.: Αντρέας Σαραντόπουλος), εκδ. Σ. Ι. ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ, Αθήνα 1984.


De Siris

Πέμπτη 20 Φεβρουαρίου 2014

Πάπας Αγάθων

Πάπας Αγάθων  

Ο Πάπας Αγάθων  γεννήθηκε το  575  και πέθανε στις 10 Ιανουαρίου 681, ήταν Πάπας από τις 27 Ιουνίου του 678 έως το θάνατό του στις 10 Ιανουαρίου του 681.

Πρώτα χρόνια

Ήταν Έλληνας, γεννήθηκε στη Σικελία και ήταν γόνος μιας εύπορης αλλά ευσεβούς οικογένειας. Μετά το θάνατό του μοίρασε την περιουσία τους στους φτωχούς και αποσύρθηκε σε ένα μοναστήρι στο Παλέρμο. Η παράδοση αυτή βασίζεται σε μία επιστολή του Πάπα Γρηγορίου Α΄ στον αββά του αγίου Ερμή του Παλέρμο, ενός μοναστηριού των Βενεδικτίνων και στην οποία αναφέρει κάποιον Αγάθωνα. Στην επιστολή αυτή, ο Γρηγόριος γράφει ότι ο ηγούμενος μπορούσε να δεχθεί τον Αγάθωνα στο μοναστήρι του, αν η σύζυγος του τελευταίου δεχόταν να μπει σε γυναικεία μονή. Αν και υπάρχουν λόγοι που συναινούν στο ότι ο μοναχός αυτός ήταν ο άγιος Αγάθων θα ήταν, ωστόσο, με βάση την πηγή αυτή 100 ετών τον καιρό της εκλογής του.

Παποσύνη

Λίγο μετά την εκλογή του Αγάθωνα, ο Γουίλφριντ, αρχιεπίσκοπος της Υόρκης κατέφτασε στη Ρώμη με σκοπό να επικαλεστεί την Αγία Έδρα. Ο Γουίλφριντ είχε καθαιρεθεί από την επισκοπή του από τον Θεόδωρο, αρχιεπίσκοπο του Καντέρμπερι, ο οποίος χώρισε την επισκοπή του Γουίλφριντ, διορίζοντας τρεις νέους επισκόπους για τις επισκοπές που προέκυψαν. Σε μία σύνοδο την οποία διοργάνωσε ο Πάπας Αγάθων στο Λατεράνο για να ερευνήθεί το θέμα, αποφασίστηκε ότι η επισκοπή ορθώς χωρίστηκε, αλλά οι νέοι επίσκοποι θα ορίζονταν από τον Γουίλφριντ.

Το μεγαλύτερο γεγονός της παποσύνης του ήταν η Έκτη Οικουμενική Σύνοδος (680–681), με την οποία τερματίστηκε η αίρεση του Μονοθελητισμού, η οποία έγινε κατά το παρελθόν ανεκτή από διάφορους Πάπες. Η σύνοδος ξεκίνησε όταν ο βυζαντινός αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Δ', θέλοντας να δώσει τέλος στο σχίσμα που χώριζε τις δύο πλευρές, έγραψε στον Πάπα Δόνο προτείνοντας μια διάσκεψη για το θέμα, αλλά όταν έφτασε η επιστολή ο Δόνος είχε ήδη πεθάνει. Ως διάδοχός του, Αγάθων έσπευσε να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία που παρείχε ο αυτοκράτορας. Διεξήγαγε συμβούλια σε ολόκληρη τη Δύση προκειμένου οι αντιπρόσωποι να μπορούν να παρουσιάσουν την καθολική παράδοση της Δυτικής Εκκλησίας. Στη συνέχεια έστειλε μια μεγάλη αντιπροσωπεία για να συναντηθεί με τους Ανατολικούς στην Κωνσταντινούπολη.

Οι αντιπρόσωποι του Αγάθωνα και οι πατριάρχες συγκεντρώθηκαν στο αυτοκρατορικό παλάτι στις 7 Νοεμβρίου του 680. Οι Μονοθελητές παρουσίασαν την άποψή τους. Στη συνέχεια αναγνώστηκε η επιστολή του Πάπα Αγάθωνα που εξηγούσε την πίστη της Εκκλησίας ότι ο Χριστός είχε δύο φύσεις, τη θεϊκή και την ανθρώπινη. Η σύνοδος συμφώνησε ότι ο απόστολος Πέτρος μιλούσε μέσω του Αγάθωνα. Ο Πατριάρχης Γεώργιος Α΄ ασπάστηκε το περιεχόμενο της επιστολής του Αγάθωνα, όπως έκαναν και οι περισσότεροι παρευρισκόμενοι επίσκοποι. Η σύνοδος διακήρυξε την ύπαρξη των δύο φύσεων του Χριστου και καταδίκασε το Μονοθελητισμο με τον Πάπα Ονώριο Α΄ να περιλαμβάνεται στους αφορισθέντες. Με τη λήξη της συνόδου το Σεπτέμβριο του 681 τα διατάγματα, που προέκυψαν, στάλθηκαν στον Πάπα, αλλά ο Αγάθων είχε πεθάνει ήδη από τον Ιανουάριο. Πέρα από την καταδίκη του Μονοθελητισμού, η σύνοδος θεράπευσε και το σχίσμα.

Ο άγιος Αγάθωνας ξεκίνησε επίσης διαπραγματεύσεις μεταξύ της Αγίας Έδρας και του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου για τη σχέση της Βυζαντινής αυτοκρατορίας και των παπικών εκλογών. Ο αυτοκράτορας υποσχέθηκε στον Αγάθωνα ότι θα καταργούσε ή θα μείωνε τους φόρους που οι Πάπες ήταν υποχρεωμένοι να καταβάλουν στο δημόσιο για την εκλογή τους.

Τιμάται σαν άγιος τόσο από τη Ρωμαιοκαθολική όσο και από την Ορθόδοξη Εκκλησία στις 10 Ιανουαρίου και στις 20 Φεβρουαρίου αντίστοιχα.

Ορισμένοι ακόλουθοι του Καθολικού Παραδοσιακού Κίνηματος ισχυρίζονται ότι ήταν ο πρώτος Πάπας που έδωσε κατά την ενθρόνισή του τον παπικό όρκο, όπως τον αποκαλούν.


De Siris

Ανιανός

Ανιανός

Ο Ανιανός ή Αννιανός, ήταν, σύμφωνα με μεταγενέστερες παραδόσεις, μαθητής του Αποστόλου και Ευαγγελιστή Μάρκου και διάδοχός του ως επίσκοπος στην Αλεξάνδρεια.

Σύμφωνα με τις απόκρυφο βιβλίο των Πράξεων του Μάρκου (Acta Marci)[2], ο Ανιανός ως ειδωλολάτρης ήταν υποδηματοποιός στην Αλεξάνδρεια. Όταν έφτασε στην πόλη ο Άγιος Μάρκος, πήγε σε εκείνον για να του επισκευάσει τα παπούτσια. Ενώ ο Ανιανός τα επισκεύαζε, χτύπησε το χέρι του, το οποίο θεράπευσε θαυματουργικά ο Άγιος Μάρκος, επαλείφοντάς το με πηλό από το σάλιο του. Κατόπιν του ζήτησε να πιστέψει στο Χριστό, τον βάπτισε Χριστιανό και διαδέχτηκε τον άγιο ως δεύτερος επίσκοπος Αλεξανδρείας.

Εκτιμάται ότι πέθανε μεταξύ των ετών 82 και 86. Το σκήνωμά του βρίσκεται σήμερα στο ναό του Αγίου Θωμά στη Βενετία. Η μνήμη του ως Αγίου τιμάται από την Ορθόδοξη Εκκλησία στις 20 Φεβρουαρίου και στις 25 Απριλίου (μαζί με τον Ευαγγελιστή Μάρκο).


De Siris

Αναστάσιος Πολυζωίδης

Αναστάσιος Πολυζωίδης

Ο Αναστάσιος Πολυζωίδης γεννήθηκε στις 20 Φεβρουαρίου 1802 και πέθανε στις 7 Ιουλίου 1873, ήταν Έλληνας πολιτικός, δημοσιογράφος, συγγραφέας και δικαστικός. Είχε εκλεγεί πληρεξούσιος και είχε πάρει θέσεις υπουργού Παιδείας, νομάρχη, μέλους του Αρείου Πάγου και του Συμβουλίου της Επικράτειας στο νεοσύστατο Ελληνικό κράτος.

Βιογραφικά στοιχεία

Γεννήθηκε στο Μελένικο της βορειονατολικής Μακεδονίας (σήμερα χωριό της Βουλγαρίας). Ο πατέρας του Χρήστος ήταν Σερραίος που είχε εγκατασταθεί από μικρός στο Μελένικο, μαζί με τον αδελφό του Λεόντιο. Η μητέρα του ήταν Μελενικιώτισσα. Ο θείος του Αναστάσιου, Λέοντιος υπήρξε μητροπολίτης Μελενίκου (1769 - 1796) και μετέπειτα μητροπολίτης Καισαρείας. Ο Αναστάσιος έμαθε τα πρώτα του γράμματα στο Μελένικο. Σε ηλικία 14 ετών στάλθηκε από τον πατέρα του στις Σέρρες υπό την φροντίδα των εκεί συγγενών του, προκειμένου να φοιτήσει στην Σχολή των Σερρών, όπου την εποχή εκείνη ήταν Σχολάρχης ο Εδεσσαίος λόγιος Μηνάς Μηνωίδης. Σε ηλικία 16 ετών πέθανε ο πατέρας του και με τη βοήθεια οικογενειακών φίλων στάλθηκε για σπουδές (νομικά, ιστορία και κοινωνικές επιστήμες) στη Βιέννη, το 1817. Το 1821 βρέθηκε στο Βερολίνο, όπου εγγράφηκε στο εκεί πανεπιστήμιο προκειμένου να συνεχίσει τις σπουδές του. Με την έκρηξη της επανάστασης διέκοψε τις σπουδές του και επέστρεψε στην Ελλάδα. Μετά από περιπέτεια βρέθηκε στην Τεργέστη απ' όπου μαζί με Ευρωπαίους Φιλέλληνες πέρασε στο Μεσολόγγι. Στο Μεσολόγγι συνεργάστηκε με τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο, ασπάστηκε τις πολιτικές του αντιλήψεις και έγινε γραμματέας του εκτελεστικού. Αναφέρεται ότι έλαβε μέρος στην Α' Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου (αν και αυτό δεν επιβεβαιώνεται από τα Πρακτικά). Ήταν ο κύριος συντάκτης (συμμετείχε και ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος) της Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας της Ελλάδος, η οποία συμπεριλήφθηκε αυτούσια στο Προσωρινόν Πολίτευμα της Ελλάδος, που ήταν και το πρώτο σύνταγμα της πολιτείας.

Επιστολή του της 3ης Σεπτεμβρίου 1824 βρίσκεται στο αρχείο του Σπυρίδωνος Τρικούπη Το 1827 εκλέγεται πληρεξούσιος στην Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας ενώ τον Οκτώβριο του ίδιου έτους αναχωρεί για το Παρίσι με σκοπό την ολοκλήρωση των σπουδών του.

Επιστρέφοντας από τη Γαλλία, ο Πολυζωίδης πολέμησε την διακυβέρνηση του Καποδίστρια εκδίδοντας στην Ύδρα την εφημερίδα «Απόλλων» η οποία και διώχθηκε. Η αρθρογραφία του ήταν πάντα ορμητική και μεστή επιχειρημάτων. Το 1832 διορίστηκε από την Αντιβασιλεία πρόεδρος του πενταμελούς δικαστηρίου του Ναυπλίου που δίκαζε τους Κολοκοτρώνη, Πλαπούτα κ.ά. Ο Πολυζωίδης τότε μαζί με τον Γεώργιο Τερτσέτη, γνωρίζοντας πολύ καλά την αθωότητα των κατηγορουμένων, αρνήθηκε να υπογράψει την απόφαση καταδίκης τους σε θάνατο για εσχάτη προδοσία. Η κίνησή του προκάλεσε τη φυλάκιση και την άγρια κακοποίησή του από την Αντιβασιλεία. Αναμφίβολα η άρνησή του να αποδεχτεί την κρατική παρέμβαση στα της δικαιοσύνης ήταν ενδεικτική της ακεραιότητας του χαρακτήρα του.

Με την ενηλικίωση του Όθωνα αποκαταστάθηκε και διορίστηκε αντιπρόεδρος του Αρείου Πάγου και σύμβουλος επικρατείας. Το 1837 διορίστηκε υπουργός Παιδείας και Εσωτερικών. Ως υπουργός Παιδείας συνέβαλε καταλυτικά στη θεμελίωση του Εθνικού Πανεπιστημίου, ενώ από τη θέση του υπουργού Εσωτερικών αγωνίστηκε για την ελευθερία του λόγου. Το 1862 διορίστηκε νομάρχης Αττικοβοιωτίας.

Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Πολυζωίδης ήταν ο πρώτος που χρησιμοποίησε, σε ομιλία του στο Ναύπλιο, τον όρο ιερή πόλη για το Μεσολόγγι, όρος που από τότε καθιερώθηκε.

Πέθανε το 1873 στην Αθήνα.

Συγγράμματα

Έργα του ήταν:

Θεωρία γενική περί των διαφόρων διοικητικών συστημάτων και εξαιρέτως του κοινοβουλευτικού (1825)
Σύντομος πραγματεία περί των ειρηνοποιών και ορκωτών κριτών της Αγγλίας
τα Γεωγραφικά (δίτομος ελληνική γεωγραφία 1859)
Τα Γεωγραφικά κατά το ενεστώς και παρελθόν : Συγκριτικώς, ωσεπιτοπολύ, και εν συναφεία μετά της Ιστορίας των Εθνών / Συνταχθέντα προς χρήσιν της μαθητευομένης Ελληνικής νεολαίας και παντός φιλομαθούς υπό Α. Πολυζωϊδου. Εν Αθήναις : Εκ του Τυπογραφείου της Αυγής, 1859. (Τόμος 1 : Περιέχων τας γενικάς αρχάς της γεωγραφίας τα Ασιατικά και Αφρικανικά, Τόμος 2 : Περιέχων Τα Ευρωπαϊκά, Αμερικανικά και Αυστραλιακά).
τα Ελληνικά (1870, 2 τόμοι)
Τα Ελληνικά : ήτοι ο βίος της Ελλάδος κατά πάσας τας σχέσεις και εκδηλώσεις αυτού εξεταζόμενος / Συγγραφέντα μεν το πρώτον υπό Α. Πολυζωϊδου, επιθεωρηθέντα δε και διορθωθέντα το δεύτερον υπό Ι. Πρωτοδίκου καθηγητού. Εν Αθήναις, Παρά τω εκδότη Σ. Κ. Βλαστώ, 1881.
η Γενική Ιστορία (1880-1890, 3 τόμοι)
Γενική ιστορία από των αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι των καθ' ημάς, Αναστασίου Πολυζωίδου, επιθεωρηθείσα και συμπληρωθείσα υπό Γεωργίου Π. Κρέμου, Εν Αθήναις, Παρά τω εκδότη Σ. Κ. Βλαστώ (1888-1890)
τα Νεοελληνικά (1874-1875)
Τα Νεοελληνικά : ήτοι τα κατά την Ελλάδα κυριώτερα συμβάντα και η κατάστασις της ελληνικής παιδείας από αλώσεως της Κορίνθου υπό των Ρωμαίων έως του εσχάτου υπέρ αυτονομίας εθνικού αγώνος 146 π.Χ.-1821μ.Χ. / υπό Α. Πολυζωίδου. Εν Αθήναις εν τω Τυπογραφείω "Ιλισσός", 1874-1875.


De Siris

Σάββατο 15 Φεβρουαρίου 2014

Παναγιώτης Ταχτσίδης

Παναγιώτης Ταχτσίδης
Ο Παναγιώτης Ταχτσίδης, γεννήθηκε στο Ναύπλιο στις 15 Φεβρουαρίου του 1991, είναι Έλληνας διεθνής ποδοσφαιριστής, που αγωνίζεται στην ιταλική Τορίνο ως μέσος.
Καριέρα
Σε συλλογικό επίπεδο
Ο Ταχτσίδης ξεκίνησε την καριέρα του στο ερασιτεχνικό τμήμα της Α.Ε.Κ. και το 2007 εντάχθηκε στην πρώτη ομάδα, υπογράφοντας επαγγελματικό συμβόλαιο. Έκανε το ντεμπούτο του απέναντι στον Φωστήρα σε αγώνα Κυπέλλου.
Στις 17 Φεβρουαρίου του 2009 αγωνίστηκε για πρώτη φορά στην Α' Εθνική στη νίκη της Α.Ε.Κ. με 1-0 επί του Θρασύβουλου, πετυχαίνοντας το μοναδικό γκολ του αγώνα στο 92ο λεπτό. Συνολικά έκανε 18 εμφανίσεις στην Α' Εθνική και πέτυχε 2 τέρματα.
Τον Απρίλιο του 2010 πήρε μετεγγραφή στην ιταλική Τζένοα, χωρίς όμως να πάρει χρόνο συμμετοχής, καθώς παραχωρήθηκε ως δανεικός σε Τσεζένα και Γκροσέτο. Την περίοδο 2011-2012 αγωνίστηκε για τρίτη φορά ως δανεικός στη Σέριε Β με την Ελλάς Βερόνα, βοηθώντας την ομάδα να φτάσει στα play off για την άνοδο στη Σέριε Α.
Στις 19 Ιουλίου του 2012 υπέγραψε πενταετές συμβόλαιο με τη Ρόμα που απέκτησε το 50% των δικαιωμάτων του από την Τζένοα έναντι 2,5 εκατομμυρίων ευρώ. Έκανε το ντεμπούτο του στη Σέριε Α στην εκτός έδρας νίκη με 3-1 απέναντι στην Ίντερ, όπου αγωνίστηκε ως βασικός.
Στα τέλη Ιουνίου του 2013 η Τζένοα ήρθε σε συμφωνία με τη Ρόμα και απέκτησε ξανά το 100% των δικαιωμάτων του Παναγιώτη Ταχτσίδη, όμως μερικές ημέρες αργότερα τον παραχώρησε (το 50% των δικαιωμάτων του) στην Κατάνια.
Τον Ιανουάριο του 2014 παραχωρήθηκε ως δανεικός στην Τορίνο.
Στις εθνικές ομάδες
Το ντεμπούτο του με την Ελλάδα πραγματοποιήθηκε στις 14 Νοεμβρίου 2012 στον εκτός έδρας φιλικό αγώνα εναντίον της Ιρλανδίας, όπου το ελληνικό αντιπροσωπευτικό συγκρότημα επικράτησε 1-0.
Ο Παναγιώτης Ταχτσίδης έχει αγωνιστεί επίσης με την ομάδα Νέων το διάστημα 2005-2010 (έξι συμμετοχές και δύο τέρματα), καθώς και με την Ελπίδων, το διάστημα 2010-2012 (δέκα συμμετοχές).


De Siris

Αντώνης Αρέστη

Αντώνης Αρέστη
Ο Αντώνης Αρέστη είναι Κύπριος αθλητής του στίβου, που αναδείχθηκε παραολυμπιονίκης στο Πεκίνο τον Σεπτέμβριο του 2008, κατακτώντας δύο αργυρά μετάλλια στα 200 μέτρα ανδρών στην κατηγορία Τ46 και στα 400 μέτρα ανδρών στην ίδια κατηγορία.
Βιογραφικό
Γεννήθηκε στις 15 Φεβρουαρίου του 1983 στην πόλη της Λεμεσού από τον Λεωνίδα και την Ανδρούλλα Αρέστη με καταγωγή τα Κελοκέδαρα της επαρχίας Πάφου. Σε ηλικία μόλις τριών ετών παρασύρθηκε από διερχόμενο όχημα κατά την προσπάθειά του να διασταυρώσει το δρόμο με αποτέλεσμα να τραυματιστεί το αριστερό του χέρι. Η αναπηρία που δημιουργήθηκε στο αριστερό χέρι ώθησε τον Κύπριο σπρίντερ να ασχοληθεί με τον αθλητισμό.
Ξεκίνησε να ασχολείται με τον αθλητισμό από μικρή ηλικία συμμετέχοντας σε σχολικούς κυρίως αγώνες, σε αγωνίσματα δρόμου μεγάλων αποστάσεων. Σε ηλικία 15 ετών άρχισε να ασχολείται με τον αθλητισμό σε μεγαλύτερο βαθμό. Τότε είχε διακριθεί σε πρωταθλήματα παίδων και εφήβων. Επίσης συμμετείχε σε αγώνες ως μέλος της εθνικής ομάδας της Κύπρου.
Σπούδασε Φυσική Αγωγή στην Εθνική Γυμναστική Ακαδημία (NSA) της Βουλγαρίας στη Σόφια και αποφοίτησε το 2008.
Προπονητής του είναι ο Ευθύμιος Κυπριανού.
Παγκόσμιες διακρίσεις
Η πρώτη μεγάλη επιτυχία σε παγκόσμιο επίπεδο σημειώθηκε κατά τη συμμετοχή του στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου για αθλητές με αναπηρίες στο Άσσεν της Ολλανδίας το 2006, όπου κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στα 400 μέτρα ανδρών κατηγορία Τ46.
Η δεύτερη παγκόσμια επιτυχία του Κύπριου δρομέα, σημειώθηκε το 2007 κατά τη συμμετοχή του στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου στην Ταϊπέι της Ταϊβάν όπου κερδίζει το αργυρό μετάλλιο στα 200 μέτρα ανδρών κατηγορία Τ46.
Τον Ιανουάριο του 2011, ο Αρέστη συμμετείχε στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου για αθλητές με αναπηρίες που διεξήχθηκε στο Christchurch της Νέας Ζηλανδίας. Κατάκτησε δύο χρυσά μετάλλια στους τελικούς των αγωνισμάτων: 200 μέτρα ανδρών στην κατηγορία Τ46 και 400 μέτρα ανδρών κατηγορία Τ46 με χρόνους 22.25 και 49.44 αντίστοιχα.
Ακόμη, στο Σταντσκανάλ της Ολλανδίας κατάκτησε ακόμη τρία μετάλλια στα πλαίσια του Eυρωπαϊκού Πρωταθλήματος Στίβου της Διεθνούς Παραολυμπιακής Επιτροπής τον Ιούνιο του 2012. Συγκεκριμένα, κατέκτησε στην κατηγορία Τ46, χρυσό μετάλλιο στα 400 μέτρα με χρόνο 50.55, χρυσό στα 200 μέτρα με χρόνο 22.58 και αργυρό στα 100 μέτρα με χρόνο 11.36.
Συμμετοχές σε Παραολυμπιακούς Αγώνες
Ο Αρέστη συμμετείχε για πρώτη φορά στους 13ους Θερινούς Παραολυμπιακούς Αγώνες που διεξήχθηκαν στο Πεκίνο τον Σεπτέμβριο του 2008. Η συμμετοχή του αποτέλεσε κορυφαία στιγμή τόσο για την καριέρα του όσο και για την ιστορία του κυπριακού αθλητισμού αφού κατάφερε να κατακτήσει δύο αργυρά μετάλλια στα αγωνίσματα των 200 μέτρων ανδρών Τ46 και των 400 μέτρων ανδρών Τ46 πετυχαίνοντας χρόνους 22.15 και 48.87 αντίστοιχα.
Κατά τους 14ους Θερινούς Παραολυμπιακούς Αγώνες που διεξήχθηκαν στο Λονδίνο το 2012, ο κύπριος παραολυμπιονίκης συμμετείχε στα αγωνίσματα των 200 μέτρων ανδρών στην κατηγορία Τ46 και των 400 μέτρων ανδρών στην κατηγορία Τ46 πετυγχαίνοντας χρόνους 22.40 και 49.59 αντίστοιχα στους τελικούς γύρους των αγωνισμάτων κατά τους οποίους τερμάτισε τέταρτος. Επίσης, συμμετείχε στο αγώνισμα των 100 μέτρων ανδρών στην κατηγορία Τ46 πετυχαίνοντας χρόνο 11.36 χωρίς όμως να προκριθεί στον τελικό του αγωνίσματος.
De Siris

Παρασκευή 7 Φεβρουαρίου 2014

Γερμανίας Αυγουστίνος

Γερμανίας Αυγουστίνος

Ο Μητροπολίτης Γερμανίας Αυγουστίνος (κατά κόσμον Γεώργιος Λαμπαρδάκης) γεννήθηκε στις 7 Φεβρουαρίου 1938 στις Βουκολιές Χανίων Κρήτης.

Σπούδασε στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης από την αποία αποφοίτησε το 1960. Την ίδια χρονιά χειροτονήθηκε Διάκονος και συνέχισε τις σπουδές του στη Θεολογία και Φιλοσοφία στα Πανεπιστήμια του Σάλτσμπουργκ της Αυστρίας, και Μύνστερ και Βερολίνου της Γερμανίας.

Το 1964 χειροτονήθηκε πρεσβύτερος από τον τότε Μητροπολίτη Γερμανίας Πολύευκτο. Κατόπιν του δόθηκε το οφφίκιο του Αρχιμανδρίτη και τοποθετήθηκε ως εφημέριος στην ενορία Αγίου Νικολάου Βερολίνου, όπου υπηρέτησε από το 1964 μέχρι το 1972. Παράλληλα δίδασκε, για μια εξαετία, Ορθόδοξη Θεολογία στο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου.

Το 1972 η Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου τον εξέλεξε Βοηθό Επίσκοπο της Ιεράς Μητροπόλεως Γερμανίας υπο τον τίτλο της Πάλαι Ποτέ Διαλαμψάσης Επισκοπής Ελαίας. Η χειροτονία του σε επίσκοπο ήταν η πρώτη χειροτονία Έλληνα ορθόδοξου Επισκόπου στη Γερμανία και έγινε στις 26 Μαρτίου 1972 στη Φρανκφούρτη. Ως Βοηθός Επίσκοπος είχε την έδρα του στο Βερολίνο. Εργάστηκε ιδιαίτερα για την ανέγερση του Ιερού Ναού της Αναλήψεως του Σωτήρος στο Βερολίνο, καθώς και για τη νομική αναγνώριση της Ιεράς Μητροπόλεως Γερμανίας σε νομικό πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου. Από το 1973 μέχρι το 1979 ήταν πρόεδρος του Οικουμενικού Συμβουλίου του Βερολίνου και το 1978 εξελέγη για πρώτη φορά αντιπρόεδρος του Συμβουλίου των Χριστιανικών Εκκλησιών της Γερμανίας, αξίωμα που κατέχει μέχρι και σήμερα. Από το 1976 μέχρι 1982 ήταν αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής των Εκκλησιών για θέματα αλλοδαπών εργαζομένων, που έχει την έδρα της στις Βρυξέλλες.

Στις 29 Σεπτεμβρίου 1980 η Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου τον εξέλεξε Μητροπολίτη της Ιεράς Μητροπολίτης Γερμανίας. Ενθρονίστηκε στις 8 Νοεμβρίου 1980 στον καθεδρικό Ναό της Αγίας Τριάδος Βόννης. Είναι πρόεδρος της Επιτροπής του Οικουμενικού Πατριαρχείου για τον διμερή θεολογικό διάλογο με την Ευαγγελική Εκκλησία της Γερμανίας, συμπρόεδρος της Μεικτής Επιτροπής της Ιεράς Μητροπόλεως Γερμανίας και της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας της Γερμανίας, συμπρόεδρος της Κοινής Επιτροπής της Ευαγγελικής Εκκλησίας της Γερμανίας και των κανονικών Ορθοδόξων Εκκλησιών της Γερμανίας, καθώς επίσης και πρόεδρος, από το 1996, του Οικουμενικού Συμβουλίου της Γερμανίας για την υποστήριξη ορθοδόξων ιερέων όλων των Ορθοδόξων Εκκλησιών που εκπροσωπούνται στη Γερμανία.

Ο Μητροπολίτης Γερμανίας Αυγουστίνος έχει τιμηθεί για την προσφορά του με τις ακόλουθες διακρίσεις:

Το 1980 τιμήθηκε από τον τότε Πρόεδρο της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας κ. Κάρστενς με το Σταυρό Αξίας της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας
Το 1992 από τον Πρωθυπουργό κ. Ράου με το Παράσημο Αξίας του κρατιδίου Ρηνανίας - Βεστφαλίας
Το 1994 με το παράσημο του Ανωτέρου Ταξιάρχου της Ελληνικής Δημοκρατίας από τον τότε πρόεδρο Κωνσταντίνο Καραμανλή


De Siris

Νανά Σκιαδά

Νανά Σκιαδά

Η Νανά Σκιαδά γεννήθηκε το 1919 και πέθανε στις 7 Φεβρουαρίου 1974. Μέλος του Σ.Ε.Η. από το 1934. Έπαιξε σε αρκετές ταινίες, δεύτερους ρόλους. Παντρεύτηκε τρεις φορές και η τελευταία ήταν με τον κατά 17 χρόνια μικρότερό της επίσης ηθοποιό, Χρήστο Πάρλα με τον οποίο απέκτησαν μια κόρη.

Φιλμογραφία

Κοντά σου Γνώρισα την Αγάπη (1969)
Ένας ιππότης με... τσαρούχια (1968) [Δήμητρα Τρεχαντήρη]
Αφροδίτη το Κορίτσι που Πόνεσε (1968)
Ο ψεύτης (1968) [Χαρίκλεια Αργυρίου]
5 γυναίκες για έναν άνδρα (1967) [Μαίρη Λιακοπούλου]
Ο γαμπρός μου ο προικοθήρας (1967) [Αριάδνη Χρυσού]
Αχ!.. και νάμουν άντρας (1966) [Αφροδίτη Μπελαλή]
Ο ξυπόλυτος πρίγκηψ (1966) [Λορέντζου]
Κούνια που σε Κούναγε (1966) [Βαρβάρα]
Πλήγωσες την Αγάπη μου (1966)
Είναι ένας Τρελλός Τρελλός Τρελλός Βέγγος (1965) [Σμαράγδα]
Οι θαλασσιές οι χάντρες (1966) [Κανιάτογλου]
Είναι ένας... τρελλός τρελλός Βέγγος (1965) [Σμαράγδα]
Καημοί στη Φτωχογειτονιά (1965)
Οι Εχθροί (1965)
Ένα έξυπνο έξυπνο... μούτρο (1965) [Αμαλία]
Τέντυ μπόυ... αγάπη μου (1965) [Μαίρη Ευτυχίδου]
Τζένη Τζένη (1965) [Κλάρα Καρίπη]
Φτωχό μου σπουργιτάκι (1965)
Έξω φτώχεια και καλή καρδιά (1964)
Οι φτωχοδιάβολοι (1964) [Έρμανς]
Ενας Βλάκας με Πατέντα (1963)
Μεσάνυχτα στη Βίλλα Νέλλη (1963)
Η Νάνσυ την... Ψώνισε (1960)
Ο Φανούρης και το σόι του (1957)


De Siris