Βαγγέλης Λιβαδάς

Βαγγέλης Λιβαδάς

Ο Βαγγέλης Λιβαδάς γεννήθηκε το1920 και πέθανε στις 27 Νοεμβρίου 2011, ήταν Έλληνας θεατρικός συγγραφέας και θεατρικός επιχειρηματίας. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1920. Σύζυγός του ήταν η ηθοποιός Σμαρούλα Γιούλη. Πέθανε από τις αναθυμιάσεις πυρκαγιάς που ξέσπασε στο διαμέρισμά του από αερόθερμο στις 27 Νοεμβρίου 2011. Η σύζυγός του μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο με αναπνευστικά προβλήματα.

Από παιδί ακόμα μαγεύτηκε από τον κόσμο του θεάτρου. Η πρώτη του δουλειά ως παραγωγός ανέβηκε στο θέατρο το 1958 και από τότε μέχρι σήμερα έχει στο ενεργητικό του πάνω από 360 παραγωγές, που περιλαμβάνουν από το αρχαίο ελληνικό θέατρο, το κλασσικό θέατρο, ως την επιθεώρηση, την οπερέτα το μιούζικαλ, και γενικότερα από όλο το φάσμα του θεατρικού ρεπερτορίου. Ο Βαγγέλης Λιβαδάς παντρεύτηκε την μεγάλη πρωταγωνίστρια του θεάτρου και του κινηματογράφου, Σμαρούλα Γιούλη, από τα πρώτα του επιχειρηματικά βήματα στο χώρο του θεάτρου.

Ο Βαγγέλης Λιβαδάς συνεχίζοντας την πλούσια θεατρική δραστηριότητά του, εξακολουθεί να πρωτοστάτησε στο ανέβασμα έργων από όλο το φάσμα του θεατρικού ρεπερτορίου, στα θέατρα Αμιράλ - Βέμπο - Παρκ - Σμαρούλα και παλαιότερα στα θέατρα Καλουτά - Διονύσια - Ακάδημο.

Μετακάλεσε κατ΄ επανάληψη ξένους σκηνοθέτες, χορογράφους, σκηνογράφους, φωτιστές για το ανέβασμα διεθνώς γνωστών πολυπρόσωπων και πολυδάπανων μιούζικαλ όπως: Chicago, Woman of the year, Anima Nera, Guys and Dolls, Hello Dolly, Sweet Charity, κ.λ.π πάντα με πρωταγωνίστρια την Σμαρούλα Γιούλη, τα μιούζικαλ Αντίο Κορίτσι μου, Grease, και κλασσικότερων επίσης έργων όπως: Συρανό ντε Μπερζεράκ, Αδελφοί Καραμαζώφ κ.λ.π.

Ίδρυσε το «Αμφιθέατρο» το 1975 και μετέτρεψε το Θέατρο Καλουτά σε αμφιθέατρο , για τις ανάγκες των έργων και εκεί παρουσίασε τον « Ερωτόκριτο », του Κορνάρου, την « Οδύσσεια » κ.α. Στη συνέχεια δε και για πρώτη φορά την εποχή εκείνη ως θεατρικός παραγωγός ανεβάζει στο Θέατρο του Ηρώδου του Αττικού τη «Λυσιστράτη» του Αριστοφάνη με πρωτοφανή επιτυχία.

Ο Βαγγέλης Λιβαδάς ανέβασε στα θέατρα του έργα σχεδόν όλων των Ελλήνων συγγραφέων όπως: Γρηγόρη Ξενόπουλο, Σπύρο Μελά, Δημήτρη Ψαθά, Γιώργο Ρούσσο, Νίκο Τσιφόρο, Κώστα Πρετεντέρη, Ηλία Λυμπερόπουλο, Κώστα Νικολαϊδη, Αλέκο Σακελλάριο Νίκο Φώσκολο, Παύλο Μάτεσι, Ασημάκη Γιαλαμά, Μέντη Μποστ, Κώστα Μουρσελά, Γιάννη Ξανθούλη, Λάκη Λαζόπουλο, Γιώργο Σκούρτη, Δημήτρη Ευθυμιάδη, Γιώργο Λαζαρίδη κ.α. Έχει τιμηθεί ιδιαίτερα από την Εταιρεία Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων (Ε.Ε.Σ) για την πολύπλευρη πολυετή του προσφορά στο Ελληνικό Θέατρο.

Ο κατάλογος των πρωταγωνιστών και γενικά των ηθοποιών που έχουν συνεργαστεί μαζί του είναι τεράστιος, ατελείωτος και συνεχιζόμενος. Από την παλιότερη λαμπρή γενιά: Λάμπρο Κωνσταντάρα, Μίμη Φωτόπουλο, Δέσπω Διαμαντίδου , Σαπφώ Νοταρά, Δημήτρη Ποταμίτη, Βασίλη Διαμαντόπουλο, Θανάση Βέγγο, Ντίνο Ηλιόπουλο, Ρένα Βλαχοπούλου, Νίκο Σταυρίδη, Διονύση Παπαγιαννόπουλο, Κάκια Αναλυτή, Κώστα Ρηγόπουλο, Σταύρο Παράβα, Μίμη Χρυσολάλλη κ.α.

Κατά τη διάρκεια της πολύχρονης παρουσίας στο θεατρικό στερέωμα, ο Βαγγέλης Λιβαδάς και οι Θεατρικές Επιχειρήσεις του, έχουν συνέδεσαν το όνομά τους με την ποιότητα και την καινοτομία, τιμώντας έτσι την εμπιστοσύνη του κοινού. Τα ίδια θέατρα που εδώ και 47 χρόνια αγαπήθηκαν και αποτέλεσαν τόπους συνάντησης, απασχόλησαν τα έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης, έγιναν τα θέατρα των μεγάλων επιτυχιώ , είναι πλέον θεατρικά ορόσημα για την πρωτεύουσα και πόλοι έλξης για τους θεατρόφιλους όλης της Ελλάδας.

Στόχοι του ήταν να κάνει μόνο σημαντικές δουλειές, γιατί σεβάστηκε και σέβεται το θεατή και τον εαυτό του. Αλλά η εικόνα του Βαγγέλη Λιβαδά, ως επιτυχημένου θεατρικού παραγωγού δεν θα έπρεπε να κρύβει ένα άλλο ακόμα σπουδαίο συντελεστή της προσωπικότητας του, ενός ακούραστου κυνηγού νέων ταλέντων καθώς και ενός πολύτιμου βοηθού στο ξεκίνημα τους. Είναι πάμπολλοι, οι παλαιότεροι και σχεδόν όλοι οι τωρινοί, γνωστοί μας επώνυμοι του ελληνικού θεάτρου, τόσο θιασάρχες, ηθοποιοί, σκηνοθέτες, χορογράφοι, όσο και οι συγγραφείς που πρωτοεμφανίστηκαν στο θέατρο χάρη στη πείρα και στη συμπαράσταση του Βαγγέλη Λιβαδά.

Ο Βαγγέλης Λιβαδάς πίστευε ότι το θέατρο είναι «Ενός ανδρός αρχή» και ότι παραγωγός στο χώρο του θεάτρου σημαίνει να είσαι «οπαδός του κινδύνου». Οι συνεργάτες του τον αποκαλούσαν «ο φωνακλάς του θεάτρου», ενώ ο ίδιος παραδεχόταν: «Φωνάζω, όμως νομίζω ότι είμαι ευγενής. Και δεν υποκρίνομαι. Λέω μόνον την αλήθεια. Φωνάζω γιατί νοιάζομαι, γιατί έχω αγωνία. Δεν κοιμάμαι τα βράδια. Τρελαίνω τους ανθρώπους που δουλεύουν μαζί μου. Ομως, δεν μπήκα στο θέατρο για να κάνω μια περιουσία. Μπήκα γιατί μου αρέσει να αγωνίζομαι για το θέατρο».

De Siris