Αντώνης Μπριλλάκης
Ο Αντώνης Μπριλλάκης (1924-1994) ήταν Έλληνας πολιτικός της Αριστεράς. Εκλέχτηκε οκτώ (8) φορές βουλευτής. Στο διάστημα πριν από τη δικτατορία , εξελέγη βουλευτής της ΕΔΑ έξι (6) φορές (1951,1956,1958,1961,1963,1964). Μετά τη δικτατορία εξελέγη βουλευτής με το ΚΚΕ Εσωτερικού - ΕΑΡ (1987-1989) και με το ΠΑΣΟΚ (Νοέμβριος 1989-1990).
Μετά τη διάσπαση του ΚΚΕ, το Φεβρουάριο του 1968, πήρε το μέρος των λεγόμενων ανανεωτικών δυνάμεων και υπήρξε από τους πρωταγωνιστές της συγκρότησης του ΚΚΕ εσωτερικού. Διετέλεσε διευθυντής της πρωινής εφημερίδας της Αριστεράς Η Αυγή (1977-1978)
Είναι συγγραφέας του βιβλίου με τίτλο "Το ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα. Ιστορική διαδρομή, κρίση, προοπτικές", που εκδόθηκε το 1980 από τις εκδόσεις Εξάντας.
Βιογραφία
Γεννήθηκε το 1924, στα Χανιά. Τέταρτος σε μία οικογένεια με πέντε παιδιά. O πατέρας του ήταν δικηγόρος, πολιτικό στέλεχος του "Λαϊκού" Κόμματος και εκδότης επί 20 χρόνια της Χανιώτικης αντιβενιζελικής ημερήσιας εφημερίδας "Αλήθεια".
Δεκαεπτά χρονών, μαθητής ακόμα στα Χανιά, μπαίνει στην αντιναζιστική οργάνωση "Παγκρήτια οργάνωση ελεύθερων νέων" και στη συνέχεια οργανώνεται στην ΕΠΟΝ.
Αρχές του 1944, ενώ είναι νομαρχιακό στέλεχος της ΕΠΟΝ, συλλαμβάνεται από την Γκεστάπο και καταδικάζεται από έκτακτο γερμανικό στρατοδικείο σε δεκαετή καταναγκαστικά έργα.Για να εκτελέσει την ποινή του, μεταφέρεται στις γερμανικές φυλακές Λάντσμπεργκ, κοντά στο Μόναχο.
Το 1945 , με το τέλος του πολέμου,απελευθερώνεται και επιστρέφει στην Ελλάδα. Συνεχίζει τις σπουδές του στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών (είχε εγγραφεί το 1943), ενώ παράλληλα αναπτύσσει έντονη πολιτική δραστηριότητα.
Την ίδια χρονιά (1945) εκλέγεται γραμματέας περιοχής Κρήτης της ΕΠΟΝ και μέλος του Κεντρικού Συμβουλίου της.
Το 1947 συλλαμβάνεται και εξορίζεται έως το 1950 διαδοχικά, στη Λήμνο, στην Ικαρία και στη Μακρόνησο.
Aπό τη Μακρόνησο απελευθερώνεται για λόγους υγείας, χωρίς να υπογράψει δήλωση, στο τέλος του 1949. Μετά συνεχίζει την πολιτική δράση του, μέσα από τις γραμμές της παράνομης ΕΠΟΝ. Στη συνέχεια, με απόφαση της ΕΠΟΝ, περνά στην ΕΔΑ, όπου σύντομα αναδεικνύεται ηγετικό της στέλεχος. Το χρονικό διάστημα 1950-1967 έχει έντονη κοινοβουλευτική και γενικότερη πολιτική παρουσία και για αρκετά χρόνια την περίοδο αυτή, ήταν ο σύνδεσμος της ηγεσίας της ΕΔΑ με την ηγεσία του ΚΚΕ. Απο το 1961 έως τη διάσπαση του ΚΚΕ το 1968, είχε εκλεγεί μέλος της Κεντρικής του Επιτροπής καθώς και του Γραφείου Εσωτερικού.
Με την επιβολή της δικτατορίας, κατορθώνει να αποφύγει τη σύλληψη. Δραστηριοποιείται στην παρανομία, για την οργάνωση της αντίστασης και την ανάπτυξη του ΠΑΜ (Πανελλήνιο Αντιδικτατορικό Μέτωπο) έως το καλοκαίρι του 1968. Τότε, δραπετεύει στο εξωτερικό όπου αναπτύσσει έντονη αντιδικτατορική δράση.
Τον Σεπτέμβριο του 1968 στην Ιταλία, με την ιδιότητα του εκπροσώπου του Εθνικού Συμβουλίου του Πανελλήνιο Αντιδικτατορικό Μέτωπο (ΠΑΜ), υπογράφει με το (Πανελλήνιο Απελευθερωτικό Κίνημα ) ΠΑΚ, το οποίο εκπροσωπούσε ο Ανδρέας Παπανδρέου, συμφωνία για τον συντονισμό της αντιστασιακής δράσης.
Το δικτατορικό καθεστώς του αφαίρεσε την ιθαγένεια και τον παρέπεμψε ερήμην σε σειρά δικών.
Το 1974, αμέσως μετά την πτώση της δικτατορίας, επιστρέφει στην Ελλάδα. Στις εκλογές του 1974, κατεβαίνει στην Α' Πειραιά, ως εκπρόσωπος του ΚΚΕ Εσωτερικού, μέσα στο εκλογικό σχήμα της Ενωμένης Αριστεράς, αλλά δεν εκλέγεται. Την επιλογή της Ενωμένης Αριστεράς είχε επανειλημμένα χαρακτηρίσει ως σοβαρό λάθος, του ΚΚΕ εσωτερικού.
Το 1975 διαφώνησε με την πολιτική της ΕΑΔΕ (Εθνικής Αντιδικτατορικής Δημοκρατικής Ενότητας), που ακολούθησε ως το 1977 το ΚΚΕ Εσωτερικού.
Το 1976 στο συνέδριο του ΚΚΕ Εσωτερικού, εκλέγεται μέλος της K.E. του κόμματος. Στις εκλογές του 1977 τάσσεται υπέρ του εκλογικού σχήματος της Συμμαχίας Προοδευτικών Αριστερών Δυνάμεων, μαζί με τη συντριπτική πλειοψηφία του κόμματος.
Στο συνέδριό του, το 1978, δεν εκλέγεται στην Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ εσωτερικού λόγω σοβαρών διαφωνιών του. Επανεκλέγεται στην Κεντρική Επιτροπή στο συνέδριο του 1982.
Από το 1983 αρχίζει να θέτει σε όργανα του κόμματος «την ανάγκη της μετεξέλιξης του ΚΚΕ Εσωτερικού και την υπέρβαση της μονοσήμαντα κομμουνιστικής του φυσιογνωμίας». Συμμετείχε ενεργά σε όλες τις διαδικασίες που οδήγησαν στην απόφαση του 4ου Συνεδρίου του κόμματος το 1986, για ένα νέο φορέα της Αριστεράς.
Στο ιδρυτικό συνέδριο της Ελληνικής Αριστεράς (ΕΑΡ), την 'Άνοιξη του 1987, εκλέγεται μέλος της Κ.Ε., στη συνέχεια αναλαμβάνει τη θέση του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του κόμματος, όταν παραιτήθηκε ο Λεωνίδας Κύρκος προκειμένου να αναλάβει πρόεδρος της ΕΑΡ.
Το καλοκαίρι του 1989 διαφώνησε με την πολιτική του κόμματος της ΕΑΡ (ΕΑΡ), (συγκυβέρνηση ΚΚΕ-ΕΑΡ με τη ΝΔ, παραπομπή του Ανδρέα Παπανδρέου στο Ειδικό Δικαστήριο κ.τ.λ).
Οι διαφωνίες του αυτές, τελικά τον οδήγησαν σε αποχώρηση από το κόμμα της ΕΑΡ, τον Οκτώβριο του 1989. Πίστευε τότε, ότι το μόνο σχήμα που μπορεί να προωθήσει αποτελεσματικά μια εναλλακτική κυβερνητική λύση, ήταν ένα ευρύ πολιτικό σχήμα ευρωαριστεράς, με κορμό το ΠΑΣΟΚ και εγγυητή τις δυνάμεις της ανανεωτικής αριστεράς. Έτσι, αποδέχεται πρόσκληση της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, πολιτικής κίνησης που συγκροτήθηκε για την συσπείρωση ευρύτερων δημοκρατικών δυνάμεων περί το ΠΑΣΟΚ. Στις εκλογές του Νοεμβρίου του 1989, πήρε μέρος και εκλέχτηκε με το ψηφοδέλτιο του ΠΑΣΟΚ στην Α Αθήνας, ως ανεξάρτητος υποψήφιος προερχόμενος από την ανανεωτική Αριστερά. Στις εκλογές του Απριλίου του 1990 πήρε μέρος πάλι με το ψηφοδέλτιο του ΠΑΣΟΚ στην Α Αθήνας, χωρίς όμως να εκλεγεί.
Μετά την αυτοδιάλυση της Δημοκρατικής Συμπαράταξης το 1992 παίρνει μέρος στο 3ο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, απο το οποίο εκλέγεται μέλος της Κεντρικής του Επιτροπής.
Πέθανε στις 2 Οκτωβρίου του 1994 σε ηλικία 70 χρονών.
Ήταν παντρεμένος με την Τασούλα Φραγκοδημητράκη με την οποία είχε απέκτησε 2 γιούς. Μετά το θανατό του, ολόκληρο το αρχείο του, δόθηκε απο την οικογένειά του, στα Αρχεία Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας (ΑΣΚΙ)
De Siris