Μάχη
της Άμπλιανης
Η Μάχη της
Άμπλιανης ήταν πολεμική εμπλοκή της επανάστασης του 21 με νικηφόρα έκβαση για
τους Έλληνες που έλαβε χώρα στις 14 Ιουλίου 1824.
Πριν τα γεγονότα
Καινούργιος
στρατιωτικός ορίστηκε ο Δερβίς Πασάς, στον οποίο ο Σουλτάνος έδωσε ρητή εντολή
να προστάξει και τους Πασάδες των Ιωαννίνων Βριώνη και τον της Ευβοίας
Καρυστινό, ο μεν να εισβάλει στην Ακαρνανία, ο δε στην Αττική. Αυτός δε, ο
Δερβίς Πασάς να ενωθεί με τους Πασσάδες Μπερκόφτζαλη, Ιουσούφ Πασά και Αμπάζ
Πασά Ντίμπρα να εισβάλει στην Ανατολική Στερεά με δεκαπέντε χιλιάδες στρατό. Ο
Δερβίς όμως αντί να βάλει σε ενέργεια τις διαταγές αποφάσισε να ενεργήσει μόνος
του. Ξεκίνησε από την Λάρισα και πήγε στην Λαμία μην τολμώντας να περάσει από
τις Θερμοπύλες. Πήγε στο χωριό Λιανοκλάδι απέναντι από το Ζητούνι και εκεί
στρατοπέδευσε. Τους δε Ισούφ Πασά Μπερκόφτζα και Αμπάζ Πασά Ντίπρα με έξι
χιλιάδες πεζούς και τρεις χιλιάδες ιππείς τους διέταξε να περάσουν στην Γραβιά
και από εκεί να συνεχίσουν για τα Σάλωνα. Εκεί να κατακτήσουν την πόλη και την
γύρω περιοχή.
Η εξέλιξη των γεγονότων
Ο Πανουργιάς
που ήταν τοποθετημένος μαζί με τους συμπατριώτες του στην Άμπλιανη, όταν έμαθε
τα σχέδια αυτά κατασκεύασε στο μέρος αυτό ισχυρούς προμαχώνες, τους οποίους
ενίσχυσε με πολλούς κορμούς χονδρών δέντρων. Η δύναμη του Πανουργιά δεν ήταν
αρκετή για να αντέξει την ορμή των Τούρκων. Ευτυχώς όμως έφτασαν ενισχύσεις από
το Σούλι υπό τους οπλαρχηγούς Δράκο, Γιώτη Δαγκλή, Διαμάντη Ζέρβα και άλλους.
Ακολούθως έφτασαν και ο Κίτσος Τζαβέλας και ο Π. Νοταράς. Έτσι συνολικά δύο
χιλιάδες γινόμενοι περίμεναν τους εχθρούς, οι οποίοι στις 14 Ιουλίου τρεις ώρες
μετά την ανατολή του ήλιου επιτέθηκαν στους Έλληνες, έχοντας και δύο πεδινά
κανόνια. Ο πόλεμος άρχισε με ακροβολισμούς, αλλά αμέσως οι Τούρκοι όρμησαν με
τα ξίφη στα χέρια για να διασχίσουν τους Έλληνες και να ανοίξουν δρόμο. Οι
Έλληνες τους αντιμετώπισαν με γενναιότητα και τους ανάγκασαν να οπισθοχωρήσουν
με μεγάλη φθορά. Οι Τούρκοι δοκίμασαν και δεύτερη και τρίτη φορά, αλλά τα ίδια
έπαθαν πάλι. Κατά την διάρκεια της μάχης οι Έλληνες ενισχύθηκαν με μερικές
δυνάμεις του Καλμούπη. Η μάχη διάρκεσε μέχρι το απόγευμα, ώσπου οι Σουλιώτες
τινάχτηκαν κατά τον εχθρό για να τελειώσουν επί τέλους την μάχη και τους
έτρεψαν σε φυγή. Όλος ο Ελληνικός στρατός έτρεξε από πίσω καταδιώκοντας τον
εχθρό. Κάναν λάφυρα δύο κανόνια, πολλά όπλα, πολεμοφόδια, σημαίες και άλογα,
καθώς και την σκηνή του Μπερκόφτζαλη. Οι Τούρκοι καταδιωκόμενοι γκρεμίστηκαν
από τα βράχια και σκοτώθηκαν. Τα υπολείμματα του Τουρκικού στρατού επέστρεψαν
κακώς έχει στο Ζητούνι και διαλύθηκαν στις αρχές του Οκτώβρη.
De Siris