Προκόπιος Β’
Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Προκόπιος Β΄, κατά κόσμον
Οικονομίδης, γεννήθηκε στο χωριό Δουμενά Καλαβρύτων το 1837.
Σπούδασε στη Θεολογική και στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών,
στη Θεολογική Ακαδημία της Μόσχας με τσαρική υποτροφία, καθώς και στη Γενεύη
και στη Χαϊδελβέργη. Το 1880 εξελέγη υφηγητής της Θεολογικής Σχολής Αθηνών στο
μάθημα της ιστορίας των δογμάτων και το 1891 τακτικός καθηγητής. Δίδαξε επίσης πατρολογία
και απολογητική, ενώ υπήρξε ο καθηγητής θρησκευτικών του διαδόχου Κωνσταντίνου
και άλλων βασιλοπαίδων.
Το 1884 ορίστηκε αρχιγραμματέας της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της
Ελλάδος, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι τις 11 Οκτωβρίου 1896, οπότε εξελέγη
Αρχιεπίσκοπος Αθηνών. Χάρη στην πλούσια μόρφωσή του και τα διοικητικά του
χαρίσματα, αποδείχτηκε ικανότατος ιεράρχης με πλούσιο έργο. Στις 7 Νοεμβρίου
1901 όταν ξέσπασαν στην Αθήνα αιματηρά επεισόδια, τα λεγόμενα «Ευαγγελικά»,
εξαιτίας της μεταγλώττισης του Ευαγγελίου στη δημοτική γλώσσα, τον οδήγησαν την
επομένη 8 Νοεμβρίου στην παραίτησή του, ως εξιλαστήριο θύμα αυτών, ενώ την
αμέσως επομένη αναγκάσθηκε σε παραίτηση και η Κυβέρνηση Θεοτόκη, λόγω της
άσχημης τροπής που επήλθε με τα έντονα μέτρα καταστολής που εφήρμοσε.
Μετά την παραίτησή του αποσύρθηκε στη Μονή Φανερωμένης της Σαλαμίνας. Από
εκεί μεταφέρθηκε αργότερα, ασθενής στην Αθήνα, όπου και πέθανε, τον επόμενο
χρόνο και μόλις επτά μήνες από την παραίτησή του, στις 4 Ιουλίου 1902.
Έργα
Κριτική ερμηνεία της ρήσεως «Ο Υιός του Ανθρώπου» (ρωσικά και ελληνικά,
1878)
Λόγος εισηγητήριος εις την Ιστορίαν των Δογμάτων (1881, 1892)
Λόγοι επιτάφιοι και επικήδειοι εις Κ. Κοντογόνην (1878) και Δ. Πανταζήν
(1884)
Λόγος εις την εορτήν των Τριών Ιεραρχών (1892)
Λόγος επί τη ενάρξει των εργασιών της Ιεράς Συνόδου (1897-1901), κ.ά.
De Siris