Ζωή Βλαχοπούλου
Η Ζωή Βλαχοπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1914 και πέθανε στις 17 Αυγούστου
2001, ήταν διακεκριμένη λυρικο-δραματική υψίφωνος, κόρη του Μιχαήλ και της
Ελένης Βλαχοπούλου.
Επειδή από νωρίς είχε δείξει εξαιρετική επίδοση στο πιάνο, οι γονείς της
σκέφτηκαν αρχικά να την κάνουν πιανίστα και την έγραψαν στο Ελληνικό Ωδείο
(πήρε το δίπλωμά της το 1933). Ως πιανίστα έκανε και την πρώτη της επίσημη
εμφάνιση το 1931 στον "Παρνασσό", παίρνοντας μέρος σε μια μουσική
"οικογενειακή" εμφάνιση.
Η πρώτη της σχέση με τη σκηνή χρονολογείται από το 1928. Πήρε τότε μέρος
στο γυναικείο κόρο, που είχε καταρτιστεί από μαθήτριες του Ωδείου για τις
παραστάσεις του "Πρωτομάστορα" και του "Δαχτυλιδιού της
Μάνας" του Καλομοίρη. Φαίνεται ότι τότε πρόσεξε την φωνή της ο φωτισμένος
Καλομοίρης και, όταν αργότερα σε μια μαθητική επίδειξη του Ωδείου "τέθηκε
εκτός μάχης" μια από τις πρωταγωνίστριες, την έπεισε να αναλάβει το ρόλο.
Παρά την επιτυχία της, η απόφαση να μεταπηδήσει στη φωνητική μουσική
αποκρυσταλλώθηκε πολύ αργότερα, όταν (1937-38) προσλήφθηκε ως καθηγήτρια στο
Ωδείο Αθηνών η Ελβίρα ντε Ιντάλγκο. Τότε η Ζωή γράφτηκε στην τάξη της και το
1939-40 έδινε διπλωματικές εξετάσεις.
Πήρε υποτροφία από το Ωδείο για την Ευρώπη, αλλά προτίμησε να προσληφθεί
στη Λυρική Σκηνή του Εθνικού (Βασιλικού) Θεάτρου, που τότε ιδρυόταν. Η πρώτη
της επίσημη εμφάνιση έγινε στη "Νυχτερίδα" του Γ. Στράους (5.3.1940),
που ήταν και η «πρεμιέρα» του νεότευκτου Λυρικού Θιάσου. Τότε (και ώς το τέλος
της Κατοχής) πρωταγωνίστησε και στα εξής έργα: «Μπαττερφλάυ» (25.10.1940),
«Βοκκάκιος» (21.1.1941), «Η χώρα του μειδιάματος» (29.7.1941, τραγούδησε το
ρόλο της Μι), «Ο βαρόνος ατσίγγανος» (24.9.1941), «Τζουντίτα» (16.7.1942),
«Αρπαγή από το Σεράι» (12.12.1941), «Ηλέκτρα» ([[Ηρώδειο|Ηρώδειο]], Ιούνιος
1942), «Ορφέας και Ευρυδίκη» ([[Ηρώδειο|Ηρώδειο]], 10.10.1942), «Μανόν»
(18.5.1944), «Φιντέλιο» ([[Ηρώδειο|Ηρώδειο]] Αύγουστος 1944). Στη συνέχεια,
αναδείχτηκε μεταπολεμικά σε κορυφαίο στελέχος της ΕΛΣ, με δεκάδες παραστάσεις
σε πολλές όπερες. Εκτός από τον "αγαπημένο" της ρόλο, τη
"Μπατερφλάυ" (και όσους ρόλους προαναφέρθηκαν) διακρίθηκε στην
"Απαγωγή από το Σεράι" (ως Κωνστάντσα), στον "Κάμπο" του
Ντ' Αλμπέρ, στη "Ρέα" του Σαμάρα, στη "Μποέμ" (ως Μιμί),
στον "Πρωτομάστορα" και στο "Δαχτυλίδι της Μάνας" του
Καλομοίρη, στους "Γάμους του Φίγκαρο" (Σουζάνα).
Επίσης θαυμάστηκε στους "Παλιάτσους" και στα "Παραμύθια
Χόφμαν", όπου τραγουδούσε και τους 3 πρωταγωνιστικούς γυναικείους
ρόλους(!), στην «Πριγκίπισσα της Τσάρντας», στη «Μάρθα», στον «Ντον Πασκουάλε»,
στον «Χορό Μεταμφιεσμένων», στον «Κορυδαλλό», στο «Μέντιουμ», στην «Τουραντό»,
στο «Έτσι κάνουν όλες», στην «Υπηρέτρια κυρά» («Σέρβα Παντρόνα»), στον
«Φάουστ», στο «Ελιξήριον του έρωτος», στον «Μυστικό γάμο», στον
«Διαβολοκυνηγό», κ.λπ. Εμφανίστηκε στις Όπερες της Άγκυρας (1946), της
Κων/πολης (1950), του Ζάγκρεμπ (1956), του Βελιγραδίου και της Μόσχας (1956).
Πήρε μέρος στο Διεθνές Μελοδραματικό Φεστιβάλ του Λονδίνου (το 1947, με
έργα Γκλουκ) και κατόπιν προσκλήθηκε στο περίφημο Φεστιβάλ του Glydebourne (1950), όπου σε μια
ιστορική παράσταση (διασώζεται σε δίσκο της Decca) τραγουδά τον Έρωτα στον
"Ορφέα" του Γκλουκ (με την Kathleen Ferrier στον επώνυμο ρόλο). Επίσης,
κατά τον Γ. Λεωτσάκο, "από τις ελάχιστες ηχογραφήσεις της, μοναδικός ίσως
στη δισκογραφία της έντεχνης ελληνικής μουσικής παραμένει ο δίσκος της
(εξαντλημένος) μαζί με τη μεσόφωνο Λίτσα Λιώτση και την Έλλη Νικολαΐδη, πιάνο,
με τραγούδια Καλομοίρη, Ριάδη και διασκευές δημοτικών τραγουδιών για φωνή και πιάνο
(δίσκος "Phillips", Minigroove, N 00744 R, περίπου 1960)".
Η σταδιοδρομία της Ζωής Βλαχοπούλου, που με αξιέπαινη δική της επιλογή
αναλώθηκε στη Λυρική Σκηνή της πατρίδα της, αναμφίβολα προσέφερε πολύτιμες και
παντοειδείς υπηρεσίες στην ανάπτυξη της Ελληνικής Λυρικής Τέχνης.
De Siris