Μαρία Ρεζάν
Η Μαρία Ρεζάν γεννήθηκε στην Αθήνα τον Μάιο του 1921 και πέθανε στις 3 Ιανουαρίου 2004, ήταν ελληνίδα δημοσιογράφος που έγινε γνωστή από τη σταδιοδρομία της σε διάφορες εφημερίδες αλλά και στο ραδιόφωνο, κυρίως από την εκπομπή της στην ΕΡΤ "Μια ώρα έτσι, χωρίς πρόγραμμα".
Βιογραφία
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1921 από γονείς μικρασιάτες, εβραϊκής καταγωγής, τον Ιάκωβο Μισραχή, δέκατο παιδί οικογένειας της Σμύρνης και την Μαρί-Ντουντού Πολίτη, επίσης από τη Σμύρνη. Το πραγματικό της όνομα ήταν Ρεζάν Μισραχή, το οποίο άλλαξε σε Μαρία Ρεζάν όταν βαπτίστηκε χριστιανή, πολλά χρόνια αργότερα, προκειμένου να παντρευτεί τον Αντρέα Ιωσήφ, υφυπουργό παρά τω πρωθυπουργώ της δεύτερης κυβέρνησης Πλαστήρα. Μαζί του απέκτησε τέσσερα παιδιά, ενώ διαχειριζόταν επιτυχώς και το βιβλιοπωλείο "International" στην οδό Αμερικής.
Ο χωρισμός της από τον Ιωσήφ και η υποτίμηση της δραχμής από τον Μαρκεζίνη (που κατέστρεψε οικονομικά το "International") την οδήγησαν σε αναζήτηση άλλων επαγγελματικών διεξόδων. Έτσι η δημοσιογραφική της καριέρα ξεκίνησε το 1959, στην εφημερίδα "Ελευθερία", όμως αργότερα εργάστηκε και γι' άλλες εφημερίδες, όπως το Βήμα και την Καθημερινή. Στην περίοδο της δικτατορίας αυτοεξορίστηκε στο Παρίσι, όπου εργάστηκε σε μεγάλα περιοδικά, όπως τα "L' Express" και "Le Point", ενώ γύρισε στην Ελλάδα το 1978.
Στο Παρίσι γνώρισε τόσο τον Ανδρέα Παπανδρέου όσο και τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, με τον οποίο και συνδέθηκε φιλικά. Η εκπομπή της "Μια ώρα έτσι, χωρίς πρόγραμμα" ξεκίνησε να μεταδίδεται το 1980 από το Πρώτο Πρόγραμμα της ελληνικής ραδιοφωνίας, το οποίο στη μακρά πορεία του συνάντησε, εκτός από επιτυχία και αρκετές αντιδράσεις, με αποτέλεσμα να διακοπεί δύο φορές πριν την οριστική διακοπή του το 1984.
Στις αρχές της δεκαετίας του '80 εξελέγη στο διοικητικό συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ, ούσα η πρώτη γυναίκα σε αυτό το αξίωμα. Το 1999 εκδόθηκε η αυτοβιογραφία της με τίτλο "Με νοσταλγία... για μια ζωή έτσι, χωρίς πρόγραμμα", η οποία έκανε επιτυχία, και στην οποία αφηγείται περιστατικά που αφορούν αφενός τη ζωή της και αφετέρου την πολιτική και κοινωνική ζωή της Ελλάδας τον 20ο αιώνα.
Πέθανε στις 3 Ιανουαρίου 2004, στο νοσοκομείο "Ερρίκος Ντυνάν" στην Αθήνα, ενώ η κηδεία της έγινε στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών στις 7 Ιανουαρίου 2004, σε τάφο που παραχώρησε ο Δήμος Αθηναίων. Παρευρέθηκαν πολλά πρόσωπα της δημόσιας ζωής, ανάμεσά τους οι Πέτρος Ευθυμίου, Βασίλης Κοντογιαννόπουλος, Νίκος Μπίστης, Θοδωρής Ρουσόπουλος, Νίκος Κωνσταντόπουλος, Βύρων Πολύδωρας, Προκόπης Παυλόπουλος, Μανώλης Γλέζος, Νίτσα Λουλέ, Λάκης Λαζόπουλος, Ελένη Κούρκουλα. Τα συλλυπητήριά τους για το θάνατό της εξέφρασαν τόσο ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας Κώστας Καραμανλής, όσο και ο πρόεδρος του Συνασπισμού Νίκος Κωνσταντόπουλος.
Αποσπάσματα από συνεντεύξεις της
Mαρία Pεζάν: Σκεφτήκατε ποτέ να διαλυθεί η EPT και να αρχίσει από την αρχή;
Μάνος Χατζιδάκις: Kι αυτό θα το εισηγούμην αλλά ο κόσμος δεν μπορεί να ζήσει πια, χωρίς την E.P.T. Θα πεθάνουν αν δεν τους δώσεις εκείνο, για το οποίο θα μπορούν να διαμαρτύρονται. H EPT είναι πολύτιμη γιατί δίδει στον ελληνικό λαό την ευκαιρία να διαμαρτύρεται και να λέει «τι αίσχος που είναι η EPT». H αντιπολίτευση διαμαρτύρεται, γιατί δεν της δίνουν περισσότερο χρόνο, οι άλλοι γιατί δεν τους δίνουν περισσότερη «Δυναστεία», οι άλλοι γιατί υπάρχει η «Δυναστεία» και όλοι είναι ευχαριστημένοι. H EPT είναι ένα απαραίτητο φάρμακο, για να ζούμε με την ψευδαίσθηση της ελευθερίας.
Μαρία Ρεζάν: Πάτε καμιά φορά να μιλήσετε στα ευρήματά σας; Eχετε διάλογο μαζί τους;
Μανόλης Ανδρόνικος: Kοιτάξτε... μ’ αυτήν την ερώτησή σας, καταλαβαίνω κυρία Pεζάν, πώς καταφέρνετε και παίρνετε αυτές τις συνεντεύξεις. Πραγματικά, ένα βράδυ ολόκληρο, έχω κάνει διάλογο με τα πρώτα πέντε μικρά κεφαλάκια που βρήκα. Όταν τα βρήκα, έπεσα να κοιμηθώ αλλά ήταν αδύνατον και σηκώθηκα μόνος μου, τα έβαλα μπροστά μου και όλη τη νύχτα μιλούσα μαζί τους.
Τελευταία τηλεοπτική συνέντευξη
Τον Σεπτέμβριο του 2002 η Μαρία Ρεζαν έδωσε την τελευταία της συνέντευξη στον δημοσιογράφο Δαυίδ Ναχμία στα πλαίσια της εκπομπής ΙΧΝΗΛΑΤΕΣ της ΕΡΤ με την ευκαιρία της κυκλοφορίας του αυτοβιογραφικού βιβλίου της με τίτλο «Με νοσταλγία. . . για μια ζωή έτσι, χωρίς πρόγραμμα» (εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ) περιγράφει στιγμές από την Κατοχή, τη Δικτατορία και την αυτοεξορία της στο ΠΑΡΙΣΙ, από την περίοδο της έντυπης δημοσιογραφίας και εκείνη του ραδιοφώνου. Αναφέρεται στη σχέση της με το σύζυγό της Αντρέα Ιωσήφ, Υφυπουργό παρά τω πρωθυπουργώ της δεύτερης κυβέρνησης Πλαστήρα, στα πιστεύω της, στις βενιζελικές της καταβολές, στην πρώτη της συνέντευξη, στις πρώτες προσπάθειές της να εισχωρήσει στη δημοσιογραφία και στη συνεργασία της με την εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ», στις αρνήσεις της, στις παραιτήσεις της και στις ελευθερίες της, στο περίφημο «φτου σας». Δηλώνει ότι διαβάζει όσο περισσότερο μπορεί και ότι δεν βλέπει τηλεόραση και δίνει πολύτιμες συμβουλές στους νέους που επιθυμούν να ασχοληθούν με τη δημοσιογραφία. Μιλάει με θερμά λόγια για τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, τον Ανδρέα Παπανδρέου, τη Μελίνα Μερκούρη, το Μακάριο, τον Μάνο Χατζηδάκι, την Αμαλία Φλέμινγκ. Στο επεισόδιο ακούγονται αποσπάσματα από ραδιοφωνικές συνεντεύξεις της με το Γιάννη Τσαρούχη, τον Ανδρέα Παπανδρέου, το Μακάριο, το Μάνο Χατζηδάκι, τον Μανόλη Ανδρόνικο, το Χάρρυ Κλυν, ενώ προβάλλονται φιλμ με τη Μελίνα και το Μάνο Χατζηδάκι και με τη εισβολή των τανκς στο Πολυτεχνείο την 17η Νοεμβρίου 1973.
De Siris