Lauren Bacall
Η Λωρίν Μπακόλ (αγγλ. Lauren Bacall), γεννημένη στις 16 Σεπτεμβρίου 1924, είναι Αμερικανίδα ηθοποιός του κινηματογράφου και του θεάτρου. Γνωστή για τη βραχνή φωνή της και την θελκτική της εμφάνιση, αποτέλεσε ίνδαλμα της μόδας κατά τη δεκαετία του 1940. Από τότε εξακολουθεί να ασχολείται με την υποκριτική μέχρι και τις μέρες μας.
Είναι πιθανώς περισσότερο γνωστή ως πρωταγωνίστρια σε φιλμ νουάρ, όπως οι ταινίες «Πάθος και αίμα» (1946) και «Σκοτεινή Διάβασις» (1947), αλλά και ως κωμικός, όπως για παράδειγμα στην ταινία του 1953 «Πώς να Παντρευτείτε έναν Εκατομμυριούχο». Η Μπακόλ επίσης απόλαυσε επιτυχία πρωταγωνιστώντας στο Μπρόντγουεϊ, στα μιούζικαλ «Applause» (1970) και «Woman of the Year» (1981).
Πρώτα Βήματα
Η Μπακόλ γεννήθηκε με το όνομα Μπέτυ Τζόαν Πέρσκε στη Νέα Υόρκη, ως μοναχοκόρη της Νάταλι (πατρικό όνομα Μπακόλ ή Βένσταϊν), μιας γραμματέως, και του Ουίλιαμ Πέρσκε, που ήταν πωλητής. Οι γονείς της ήταν Εβραίοι μετανάστες, με τις δικές τους οικογένειες να προέρχονται από τη Γαλλία, την Πολωνία, τη Ρουμανία και τη Γερμανία. Ο πρώτος της ξάδερφος είναι ο πρώην πρωθυπουργός και νυν πρόεδρος του Ισραήλ, Σιμόν Πέρες. Οι γονείς της πήραν διαζύγιο όταν ήταν έξι ετών. Τότε ήταν που υιοθέτησε το επώνυμο της μητέρας της. Η Μπακόλ δεν ξαναείδε τον πατέρα της και δέθηκε με τη μητέρα της, την οποία και πήρε μαζί της στην Καλιφόρνια όταν έγινε σταρ του σινεμά.
Η Μπακόλ σπούδασε την υποκριτική τέχνη για δεκατρία έτη, παρακολουθώντας μαθήματα στην Αμερικανική Ακαδημία Δραματικής Τέχνης. Στο μεταξύ εργάστηκε ως ταξιθέτρια και μοντέλο. Ως Μπέτυ Μπακόλ, έκανε το ντεμπούτο της στο Μπρόντγουεϊ το 1942, στην παράσταση «Johnny 2 X 4». Σύμφωνα με την αυτοβιογραφία της, η Μπακόλ γνώρισε το είδωλό της, Μπέτι Ντέιβις στο ξενοδοχείο της τελευταίας. Χρόνια μετά, η Ντέιβις επισκέφτηκε την Μπακόλ στα παρασκήνια για να τη συγχαρεί για την ερμηνεία της στο «Applause», ένα μιούζικαλ βασισμένο στην ταινία που γύρισε η ίδια, το Όλα για την Εύα.
Η Μπακόλ εργαζόταν part-time ως μοντέλο. Η σύζυγος του σκηνοθέτη και παραγωγού Χάουαρντ Χωκς την πρόσεξε το Μάρτη του 1943 στο εξώφυλλο του Harper's Bazaar και παρότρυνε τον Χωκς να της κάνει δοκιμαστικό. Εκείνος προσκάλεσε τη Μπακόλ στο Χόλιγουντ για οντισιόν. Της προσέφερε επταετές προσωπικό συμβόλαιο, τη μετέφερε στο Χόλιγουντ, της παρείχε $100 την εβδομάδα, και ξεκίνησε να προωθεί την καριέρα της. Άλλαξε δε και το όνομά της σε Λωρίν Μπακόλ. Η Νάνσυ Χωκς την πήρε υπό την προστασία της. Την έντυνε με στιλ και την καθοδηγούσε σε θέματα κομψότητας, τρόπων και γούστου. Η φωνή της Μπακόλ εκπαιδεύτηκε να γίνει χαμηλότερη, πιο αρρενωπή και σέξυ, κάτι που κατάληξε σε μια από τις πιο αναγνωρίσιμες φωνές στο Χόλιγουντ.
Ντεμπούτο
Κατά τη διάρκεια των δοκιμαστικών για την ταινία «Να έχεις και να μην έχεις» (1944) ήταν νευρική, έτσι για να ελαχιστοποιήσει το τραύλισμά της, πίεζε το σαγόνι στο στήθος και για να κοιτά την κάμερα έστρεφε τα μάτια προς τα πάνω. Το εφέ έμεινε γνωστό ως «Το Βλέμμα», το σήμα κατατεθέν της ηθοποιού. Η ερμηνεία της στην εν λόγω ταινία θεωρείται ένα από τα δυναμικότερα ντεμπούτα στην ιστορία του κινηματογράφου.
Λίγες βδομάδες μετά την έναρξη των γυρισμάτων, ο Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ, σύζυγος τότε της ηθοποιού Μάγιο Μέτχοτ, ξεκίνησε δεσμό με τη Μπακόλ.
Σε μια επίσκεψη στο National Press Club στην Ουάσιγκτον στις 10 Φεβρουαρίου 1945, ο υπεύθυνος τύπου της ηθοποιού, υπεύθυνος δημοσίων σχέσεων της Warner Bros., Τσάρλι Ένφιλντ, ζήτησε από την εικοσάχρονη Μπακόλ να καθίσει στο πιάνο όπου έπαιζε ο Αντιπρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, Χάρρυ Τρούμαν. Οι φωτογραφίες προκάλεσαν συζητήσεις και απασχόλησαν τον Τύπο σε όλο τον κόσμο.
Καριέρα
Μετά την ταινία «Να έχεις και να μην έχεις», η Μπακόλ βρέθηκε στο πλάι του Σαρλ Μπουαγιέ στην ταινία που αποδοκιμάστηκε από τους κριτικούς με τίτλο «Confidential Agent» (1945). Κατόπιν εμφανίστηκε με τον Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ στο φιλμ νουάρ «Πάθος και Αίμα» (1946), «Σκοτεινή Διάβασις» (1947), καθώς και στη μελοδραματική ταινία σασπένς «Key Largo» (1948). Κατόπιν επιλέχθηκε να παίξει στο πλευρό του Γκάρι Κούπερ στην ταινία δράσης «Bright Leaf» (1950).
Η Μπακόλ απέρριπτε σενάρια που δεν έβρισκε ενδιαφέροντα και έτσι κέρδισε τη φήμη πως ήταν δύσκολη. Ωστόσο, για τους ρόλους που υποδύθηκε σε μια σειρά ταινιών δέχτηκε θετικές κριτικές. Στην ταινία «Young Man with a Horn» (1950), όπου συμπρωταγωνίστησε με την Ντόρις Ντέι και τον Κέρκ Ντάγκλας, η Μπακόλ υποδύθηκε μια διπρόσωπη femme fatale με μια υποψία λεσβιασμού στο χαρακτήρα της. Η ταινία αυτή συχνά θεωρείται το πρώτο μεγάλου προϋπολογισμού φιλμ τζαζ.
Η Μπακόλ πρωταγωνίστησε στην κωμωδία της CinemaScope με τίτλο «Πώς να παντρευτείτε έναν εκατομμυριούχο» (1953), μια μεγάλη επιτυχία όπου συναντήθηκε στην οθόνη με την Μέριλιν Μονρόε και τη Μπέτι Γκρέιμπλ. Η Μπακόλ έλαβε καλές κριτικές για τη μεταστροφή της στην έξυπνη τυχοδιώκτρια, Πέιτζ. Σύμφωνα με την αυτοβιογραφία της, η Μπακόλ αρνήθηκε να αποτυπώσει το χέρι ή τα πέλματά της στο τσιμέντο έξω από το Grauman's Chinese Theatre στην πρεμιέρα της ταινίας στο Λος Άντζελες.
Η ταινία «Γραμμένο στον Άνεμο», που σκηνοθέτησε ο Ντάγκλας Σιρκ το 1956, θεωρείται σήμερα κλασική. Στο πλευρό των Ροκ Χάντσον, Ντόροθι Μαλόουν και Ρόμπερτ Στακ, η Μπακόλ έπαιξε μια αποφασισμένη ηθοποιό σαπουνόπερας. Η Μπακόλ στην αυτοβιογραφία της αναφέρει πως δεν είχε σε μεγάλη υπόληψη το ρόλο. Όταν στο σπίτι πάλευαν με την ασθένεια του Μπόγκαρτ (καρκίνο του οισοφάγου), η Μπακόλ πρωταγωνίστησε στο πλευρό του Γκρέγκορι Πεκ στην σλάπστικ κωμωδία «Designing Woman». Σκηνοθέτης ήταν ο Βιντσέντε Μιννέλλι και κυκλοφόρησε το 1957. Ο Μπόγκαρτ υπέκυψε τον ίδιο χρόνο.
Επόμενες Δεκαετίες
Η καριέρα της Μπακόλ παρουσίασε κάμψη τη δεκαετία του 1960 με λίγες ταινίες στο ενεργητικό της. Στο Μπρόντγουεϊ όμως πρωταγωνίστησε στα «Goodbye, Charlie» (1959), «Cactus Flower» (1965), «Applause» (1970) και «Woman of the Year» (1981). Για την ερμηνεία της στα δύο τελευταία έλαβε Βραβείο Τόνυ. Οι λίγες ταινίες που η Μπακόλ γύρισε αυτή την περίοδο είχαν πολυπληθές καστ γνωστών ηθοποιών όπως το «Σεξ και το μοναχικό κορίτσι» (1964) με τους Χένρι Φόντα, Τόνι Κέρτις και Νάταλι Γουντ, «FBI Φάκελος 17, Άκρως Εμπιστευτικόν» (1966) με τους Πωλ Νιούμαν και Τζάνετ Λη, και «Φόνος στο Οριάντ Εξπρές» (1974), με τους Ίνγκριντ Μπέργκμαν, Άλμπερτ Φίννεϋ και Σων Κόννερυ.
Για τη δουλειά της στο θέατρο του Σικάγο, κέρδισε το βραβείο Sarah Siddons το 1972 και ξανά το 1984. Το 1976, η Μπακόλ συμπρωταγωνίστησε με τον Τζον Γουέιν στην τελευταία του ταινία, «Με το Δάχτυλο στη Σκανδάλη». Οι δυο τους έγιναν φίλοι,παρόλο που ο Γουέιν ήταν συντηρητικός στην πολιτική, ενώ η Μπακόλ φιλελεύθερη. Παλαιότερα είχαν παίξει και πάλι μαζί στην ταινία του 1955, «Blood Alley».
Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’80 η Μπακόλ εμφανίστηκε στη μέτριας αποδοχής ταινία «The Fan» (1981), καθώς επίσης στην ταινία «HealtH» (1980) και «Ραντεβού με το Θάνατο». Το 1997, η Μπακόλ έλαβε υποψηφιότητα για το βραβείο Όσκαρ δεύτερου γυναικείου ρόλου για την ερμηνεία της στην ταινία «Ο Καθρέπτης Έχει Δύο Πρόσωπα» (1996), για την οποία είχε ήδη κερδίσει μια Χρυσή Σφαίρα. Πολλοί ανέμεναν να κερδίσει το βραβείο, ωστόσο τελικά αυτό απονεμήθηκε στη Ζυλιέτ Μπινός, για την ταινία «Ο Άγγλος Ασθενής».
Η Μπακόλ έλαβε το Βραβείο Kennedy Center το 1997. Το 1999 ψηφίστηκε ως μια από τις σημαντικότερες γυναίκες σταρ στην ιστορία από το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου. Από τότε η καριέρα της γνώρισε νέα άνθιση και προσέλκυσε την αναγνώριση των κριτικών με τη συμμετοχή της σε πρότζεκτ υψηλού προφίλ όπως οι ταινίες «Dogville» (2003) με τη Νικόλ Κίντμαν, «The Limit» (2003) με την Κλαιρ Φορλάνι, και «Γέννηση» (2004), και πάλι με την Κίντμαν. Επίσης πρωταγωνίστησε στην ταινία του Πωλ Σρέντερ για το 2007, «The Walker».
Το Μάρτιο του 2006, εμφανίστηκε στην 78η απονομή των Όσκαρ παρουσιάζοντας ένα φιλμάκι αφιερωμένο στα φιλμ νουάρ. Επίσης έκανε μια εμφάνιση στην τηλεοπτική σειρά «The Sopranos» τον Απρίλη του 2006, όπου και έπεσε θύμα ληστείας από το μασκοφόρο Κρίστοφερ Μολτισάντι.
Το Σεπτέμβρη του 2006, η Μπακόλ έλαβε το "πρώτο Μετάλλιο Κάθριν Χέπμπορν", το οποίο αναγνωρίζει «γυναίκες των οποίων η ζωή, το έργο και οι συνεισφορές ενσαρκώνουν την εξυπνάδα, το κίνητρο και την ανεξαρτησία της τέσσερις φορές βραβευμένης με Όσκαρ ηθοποιού». [9]
Στις 14 Νοεμβρίου του 2009, η Μπακόλ έλαβε τιμητικό όσκαρ για την πολύχρονη καριέρα της και την προσφορά της στην έβδομη τέχνη.[10]
Προσωπική Ζωή
Στις 21 Μαΐου 1945, η Μπακόλ παντρεύτηκε τον Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ. Ο γάμος και το ταξίδι του μέλιτος έλαβαν χώρα στη Φάρμα Μάλαμπαρ, στο Οχάιο. Ήταν η εξοχική κατοικία του βραβευμένου με Πούλιτζερ συγγραφέα Λούις Μπρόμφιλντ, στενού φίλου του Μπόγκαρτ. Η Μπακόλ ήταν 20 και ο Μπόγκαρτ 45. Έμειναν μαζί μέχρι το θάνατο του Μπόγκαρτ από καρκίνο το 1957. Ο Μπόγκαρτ συνήθιζε να την αποκαλεί «Μωρό», ακόμη κι όταν αναφερόταν σε αυτή μπροστά σε άλλους. Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας «Η Βασίλισσα της Αφρικής», το ζεύγος έπιασε φιλία με την Κάθριν Χέπμπορν και το σύντροφό της Σπένσερ Τρέισι. Η Μπακόλ επίσης άρχισε να έρχεται σε επαφή και με κύκλους εκτός υποκριτικής, αποκτώντας φιλία με τον ιστορικό Άρθουρ Σκλέσινγκερ Τζούνιορ και το δημοσιογράφο Άλιστερ Κουκ. Το 1952 έδωσε μια σειρά από ομιλίες για τον υποψήφιο των Δημοκρατικών Άντλαϊ Στίβενσον.
Λίγο καιρό μετά το θάνατο του Μπόγκαρτ το 1957, η Μπακόλ ξεκίνησε δεσμό με τον τραγουδιστή και ηθοποιό Φρανκ Σινάτρα. Είπε στον Ρόμπερτ Όσμπορν, της Turner Classic Movies (TCM) σε μία συνέντευξη πως έδωσε τέλος στο ρομάντζο. Ωστόσο, στην αυτοβιογραφία της, έγραψε πως ο Σινάτρα διέκοψε ξαφνικά τη σχέση, θυμωμένος που η πρόταση γάμου προς τη Μπακόλ έφτασε στα αυτιά του Τύπου. Κατόπιν εκείνος μετέβη στο Λας Βέγκας.
Η Μπακόλ ήταν παντρεμένη με τον ηθοποιό Τζέισον Ρόμπαρτς κατά την περίοδο 1961 έως 1969. Σύμφωνα με την αυτοβιογραφία της Μπακόλ, πήραν διαζύγιο εξαιτίας του εθισμού του στο αλκοόλ. Η Μπακόλ απέκτησε δύο παιδιά από το γάμο της με τον Μπόγκαρτ και ένα με τον Ρόμπερτς. Πρόκειται για το Στήβεν Μπόγκαρτ, παραγωγό ειδήσεων, δημιουργό ντοκιμαντέρ και συγγραφέα, τη Λέσλι Μπόγκαρτ, καθηγήτρια της γιόγκα και το Σαμ Ρόμπαρτς, ηθοποιό.
Η Μπακόλ δεν παντρεύτηκε άλλη φορά. Στην αυτοβιογραφία της, μνημονεύει ένα δεσμό της με τον Λεν Κάριου, συμπρωταγωνιστή της στο «Applause».
Η ηθοποιός έγραψε δυο αυτοβιογραφίες με τίτλους «Lauren Bacall By Myself» (1978) και «Now» (1994). Το 2005, επανέκδωσε τον πρώτο τόμο προσθέτοντας ένα κεφάλαιο ακόμη. Ο νέος του τίτλος ήταν «By Myself and Then Some».
Πολιτική
Η Μπακόλ εμφανίστηκε στο πλευρό του Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ σε μια φωτογραφία που τυπώθηκε στο τέλος ενός άρθρου που έγραψε ο ίδιος με τίτλο «Δεν είμαι κομμουνιστής» στην έκδοση του Μαΐου 1948 του περιοδικού Photoplay. Το άρθρο γράφτηκε για να αντιμετωπίσει την αρνητική δημοσιότητα που ακολούθησε την εμφάνισή του ενώπιον της «House Unamerican Activities Committee». Το Οκτώβριο του 1947, το ζεύγος ταξίδεψε στην Ουάσιγκτον μαζί με άλλους σταρ του Χόλιγουντ, μια ομάδα που αυτοαποκαλούνταν Committee for the First Amendment. Στο άρθρο ο Μπόγκαρτ θέτει τις αποστάσεις του από τους Δέκα του Χόλιγουντ.
De Siris