Παρθένιος Β’
Ο Παρθένιος Β’, ο επονομαζόμενος Νέος, οξύς, Γολιάθ ή Κεκεσκίνης. διετέλεσε
Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως κατά τα έτη 1644-1646 και 1648-1651.
Καταγόταν από τα Ιωάννινα. Εκάρη ιερομόναχος και αργότερα εξελέγη
Μητροπολίτης Ιωαννίνων. Το 1639 εξελέγη Μητροπολίτης Αδριανουπόλεως κατόπιν
ενεργειών του πνευματικού του πατέρα, ως τότε Μητροπολίτη Αδριανουπόλεως,
Παρθενίου, ο οποίος τότε εξελέγη Οικουμενικός Πατριάρχης. Ζούσε περισσότερο
στην Κωνσταντινούπολη, όπου συνδέθηκε με οπαδούς του Κύριλλου Λούκαρι, ιδίως με
τον Θεόφιλο Κορυδαλλέα. Στις 8 Σεπτεμβρίου 1644 εξελέγη Οικουμενικός Πατριάρχης
με την υποστήριξη των φιλολουκαρικών.
Ήταν φιλοχρήματος και βίαιος και ακολούθησε αντιπαπική πολιτική. Οι
αντίπαλοί του κατόρθωσαν να τον καθαιρέσουν τον Νοέμβριο του 1646 και να τον
εξορίσουν στην Κύπρο. Καθ'οδόν προς την εξορία κατάφερε να διαφύγει και να
μεταβεί στο Ιάσιο, όπου παρέμεινε δύο χρόνια.
Στις 29 Οκτωβρίου 1648 επανεξελέγη Πατριάρχης. Στη δεύτερη αυτή, τριετή
Πατριαρχία του, ακολούθησε αντίθετη πολιτική, στρεφόμενος εναντίον των
καλβινιστών. Το 1649 μάλιστα ζήτησε εγγράφως τη συνδρομή του Αυτοκράτορα
Φερδινάνδου Γ΄ εναντίον τους.
Τελικά όμως κατέληξε να έχει πλήθος εχθρών και στις δύο παρατάξεις και στο
τέλος να βρεθεί μόνος και ανίσχυρος. Την άνοιξη του 1651, οι Ιησουΐτες, με την
υποστήριξη των ηγεμόνων της Βλαχίας και της Μολδαβίας, τον διέβαλαν στο
Σουλτάνο Μωάμεθ Δ΄, ότι προβαίνει σε μυστικές συνεννοήσεις με τους Ρώσους.
Στις 16 Μαΐου συνελήφθη από Γενίτσαρους, οι οποίοι τον στραγγάλισαν και τον
πέταξαν στη θάλασσα. Οι χριστιανοί περισυνέλλεξαν το λείψανο του Πατριάρχη και
το ενταφίασαν στη Μονή Καμαριώτισσας στη Χάλκη.
De Siris