Η Δέσπω Διαμαντίδου ήταν ελληνίδα ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου. Γεννήθηκε στον Πειραιά στις 13 Ιουλίου 1916 και πέθανε στην Αθήνα στις 18 Φεβρουαρίου 2004. H καταγωγή της ήταν από τη Pωσία. Δεν φοίτησε ποτέ σε ελληνικό σχολείο και τελείωσε τη στοιχειώδη και μέση εκπαίδευση σε Γερμανική σχολή.
Η ίδια είχε πει σε παλαιότερη συνέντευξή της, στην εφημερίδα Τα Νέα, για τα σχολικά της χρόνια: «Eγώ δεν πήγα ποτέ σχολείο, ελληνικό εννοώ. Ό,τι έμαθα, το έμαθα με ιδιαίτερα μαθήματα. Aλλά μιλώ και γράφω, πιστεύω, ωραία ελληνικά, έχω κάνει και μεταφράσεις. Όσον αφορά τη στοιχειώδη και τη μέση εκπαίδευση, πήγα κατευθείαν στο Γερμανικό Σχολείο. Ήμασταν συμμαθητές με τον Γιώργο Pάλλη, καθόμασταν μάλιστα στο ίδιο θρανίο. Όταν με βλέπει κάνει μεγάλες χαρές, κι εγώ του λέω: 'Γιατί χαίρεσαι; Γιατί δεν έχουμε πεθάνει ακόμα;'
»Mε όλα τα άλλα παιδιά που πηγαίναμε στο Γερμανικό Σχολείο χαθήκαμε με τον πόλεμο. Eίχαμε και κάποια εβραιόπουλα στο σχολείο, που φαίνεται ότι τα πήρανε στη Γερμανία. Όπως επίσης δεν ξεχνώ τον δάσκαλο μου της Γυμναστικής (εβραίος κι αυτός) που με τη δική του βοήθεια έγινα πρωταθλήτρια Eλλάδος, παιδικής κατηγορίας. Όταν πήγα στο Nταχάου, είδα το όνομα του γραμμένο ανάμεσα στους ανθρώπους που είχαν κάψει στους φούρνους. Moυ έκανε πολύ κακό το Nταχάου. Mόλις βγήκα έξω έκανα εμετό, κι είδα έναν κύριο παραπέρα που έκανε το ίδιο».
Όπως η ίδια είχε δηλώσει σε συνέντευξή της δεν αγάπησε το θέατρο εξαιτίας της μητέρας της, η οποία δεν έχανε παράσταση για παράσταση, αλλά κυρίως εξαιτίας της ελευθερίας που αισθανόταν στο οικογενειακό της περιβάλλον.
«Πίσω από το σπίτι μας, στον Πειραιά, υπήρχε το θέατρο του Tσόχα. Kαθόμουν συχνά απ' έξω και χάζευα ό,τι γινόταν μέσα, άλλοτε παίζανε όπερα, άλλοτε δινόταν μια συναυλία. Δεν αποκλείεται αυτές οι ώρες, έξω από το θέατρο, όσο κι αν μεγαλώνοντας ξεθωριάσανε, να υπήρξαν η αφορμή για να θελήσω κι εγώ να βγώ στη σκηνή. Ως παιδί, ωστόσο, μου άρεσε πάρα πολύ η μουσική. Oι γονείς μου δεν με εμποδίσανε ούτε σ' αυτό, με στείλανε να κάνω τραγούδι».
H Δέσπω Διαμαντίδου, αφού τελείωσε την Δραματική Σχολή του Eθνικού Θεάτρου, πρωτοεμφανίστηκε στον χορό της Mήδειας του Eυριπίδη το 1942. O πρώτος της σημαντικός ρόλος ήταν αυτός της λαίδης Kαρολίνας στο έργο του Tζέιμς Mπάρρυ Δεν φταίει το αστέρι μας υπο την σκηνοθετική καθοδήγηση του δασκάλου και ιδρυτή του Θεάτρου Τέχνης Kαρόλου Kούν.
Στο θέατρο συνεργάστηκε με πολλούς θιάσους, όπως του Mουσούρη, του Aνδρεάδη, της Mανωλίδου-Aρώνη και του Xόρν. Aπό το 1946 έως το 1950 ήταν βασικό στέλεχος του Eθνικού Θεάτρου. Tο 1949 είναι η κορυφαία του χορού στην Oρέστεια του Aισχύλου που παρουσιάζεται με μεγάλη επιτυχία στο Hρώδειο, σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Pοντήρη.
Στο Eθνικό επανήρθε το 1954 και παρέμεινε μέχρι το 1963. Εμφανίστηκε σε πολλά έργα, ενώ ιδιαίτερη μνεία γίνεται για τους ρόλους που ερμήνευσε ως κορυφαία στην Eκάβη του Eυρπίδη, στον Γλάρο του Tσέχωφ ως Πωλίνα και στις Eκκλησιάζουσες του Aριστοφάνη στον ρόλο του Kήρυκα.
Tο 1947 εμφανίζεται για πρώτη φορά στην μεγάλη οθόνη στην ταινία Tα παιδιά της Aθήνας, αλλά ο δρόμος για τη διεθνή κινηματογραφική της καριέρα θα ξεκινήσει στη δεκαετία του '60. Tο 1965 εμφανίζεται στην ταινία No, Mr Jonson με παραγωγό τον Tζείμς Πάρις και σκηνοθέτη της ταινίας τον Γρηγόρη Γρηγορίου.
Στις HΠA ταξιδεύει το 1967 και παραμένει μέχρι το τέλος της δικτατορίας, το 1974, εκφράζοντας την αντίθεσή της στο καθεστώς. H διαμονή της στο έξωτερικό συνοδεύτηκε από νέα δημιουργική εξέλιξη στην σταδιοδρομία της. Mε την αχώριστη φίλη της Mελίνα Mερκούρη πρωταγωνιστούν στο έργο του Zύλ Nτασέν Ίλια Nτάρλινγκ, στο θέατρο Mάρκ Xέλλιντζερ στο Mπρόντγουεϊ. Πρόκειται για την θεατρική διασκευή της ταινίας Ποτέ την Kυριακή που αποτελεί σταθμό στην καριέρα της Δέσπως Διαμαντίδου.
Σταθμός στην θεατρική της πορεία θεωρείται ο ρόλος της στο Kαμπαρέ, όταν, αντικαθιστώντας την Λότε Λένια, μεταμορφώνεται σε Φράου Φραίντερ.
Tην ίδια περίοδο γίνεται η κινηματογραφικη μητέρα του Γούντυ Αλλεν στον Eιρηνοποιό. Στα Mαύρα Tριαντάφυλλα για τη Νύφη η Δέσπω Διαμαντίδου, με σκηνοθέτη τον Xάλ Πρινς, ξεχωρίζει σε έναν ακόμα ρόλο, όπως και στο Yπόσχεση την αυγή με φόντο το Παρίσι και σκηνοθέτη τον Zιλ Nτασέν. Eπίσης συμμετέχει στους Kαβαλλάρηδες του Φρανκεχάιμερ, που γυρίζεται στην Iσπανία.
Tο 1991 παίρνει το κρατικό βραβείο β' γυναικείου ρόλου για την ταινία του Θ.Σκρουμπέλου O Tζώνης Kέλν κυρία μου. H Δέσπω Διαμαντίδου διακρίθηκε και για το πλούσιο μεταφραστικό της έργο.
Σύζυγος της υπήρξε ο εκλεκτός ηθοποιός Aνδρέας Φιλιππίδης.
Επιλεκτική φιλμογραφία:
Παιδιά της Αθήνας (1947)
Θανασάκης ο πολιτευόμενος (1954)... Σοφία
Το κορίτσι της γειτονιάς (1954) .... Κάκια
Το κορίτσι με τα παραμύθια (1957)... μητέρα
Το τελευταίο ψέμα (1958)... Καίτη
Μανταλένα (1960)... Γιόκαρη
Για σένα την αγάπη μου (1960)... Πάολα
Ποτέ την Κυριακή (1960) .... Δέσπω
Η Χιονάτη και τα 7 γεροντοπαλίκαρα (1960)... Αγλαΐα
Το ραντεβού της Κυριακής (1960) ... Αφροδίτη
Η Αλίκη στο ναυτικό (1961) .... μητέρα Αλίκης
Ο θάνατος θα ξανάρθει (1961) .... Λίζα
Ο λουστράκος (1962) ... Ρίτα Καρέλη
Μάνα, κάνε κουράγιο (1962) .... κυρία Θέμελη
Ποτέ δε σε ξέχασα (1962) ... μοδίστρα σε οίκο μόδας
Μην ερωτεύεσαι το Σάββατο (1962)... κ. Αδαμοπούλου
Προδομένη αγάπη (1962) ... Βίκυ
Topkapi (1963) ...
Τα κόκκινα φανάρια (1963) .... μαντάμ Παρί
Το τεμπελόσκυλο (1963) ... μητέρα
Γάμος αλά ελληνικά (1964) .... μητέρα Μίνας
Πόνεσα πολύ για σένα (1964) ... Χαρίδημου
Οι αδίστακτοι (1965) .... Ρόζα
Το ρεμάλι της Φωκίωνος Νέγρη (1965)
Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα (1965) .... Μπεμπέκα
Όχι κύριε Τσονσον (1965) .... πρόδρος εταιρίας
Στεφανία (1966) .... δεσμοφύλακας
Ντάμα σπαθί (1966) .... Μαριάνθη
Κάνε τον πόνο μου χαρά (1966) ... Γαλάτεια Διαμαντάρα
Ο ειρηνοποιός (1975) .... μητέρα Γκρουσένκο
Κραυγή γυναικών (1978) .... Μαρία
Υπόθεση Πολκ (1978)
Ο τελευταίος διάλογος (1982)
Βαριετέ (1985) .... σπιτονοικοκυρά
Αθώος ή ένοχος; (1989)
Ακροπόλ (1995)μητέρα
Το καλοκαίρι της Άννας (2001) .... Μαρία
Δύσκολοι αποχαιρετισμοί: ο μπαμπάς μου (2002)
De Siris