Γιάννης Ιωαννίδης
Ο Γιάννης Ιωαννίδης γεννήθηκε στην Αθήνα στις 8 Ιουνίου 1930. Σύγχρονη μουσική προσωπικότητα, με πολύπλευρη δραστηριότητα: συνθέτης, καθηγητής μουσικής, μουσικογράφος και αρχιμουσικός.
Σπουδές
Άρχισε σπουδές στο Ωδείο Αθηνών (1945-1954) και συνέχισε στη Μουσική Ακαδημία της Βιέννης (1956-1963), σπουδάζοντας σύνθεση, διεύθυνση ορχήστρας, όργανο και τσέμπαλο. Απεφοίτησε με διάκριση και βραβείο.
Σταδιοδρομία
Από το 1963 ως το 1968 ήταν καθηγητής και μουσικός διευθυντής στο Αμερικανικό Κολλέγιο Θηλέων Αθηνών παράλληλα ως διευθυντής ορχήστρας-χορωδίας και ως οργανίστας στη Γερμανική Εκκλησία. Την ίδια εποχή (1965-1968) ήταν μέλος ΔΣ (ταμίας) του ΕΣΣΥΜ και πρόεδρος του Ελληνικού Τμήματος της Διεθνούς Εταιρείας «Heinrich Schütz» (1966-1968).
Από το 1968 (κατά το Γ.Γ. Παπαϊωάννου) συστηματοποιεί τεχνική σύνθεσης που ονομάζει «Νέα Ομοφωνία» η οποία επεξεργάζεται και αναπτύσσει πολυδαίδαλους και πολύχρωμους μουσικούς σχηματισμούς, ενώ τα συστατικά μέρη είναι γραμμένα χωρίς μεγάλες τεχνικές δυσκολίες.
Επίσης από το 1968 (και ώς το 1976) έζησε και δούλεψε στο Καράκας (Βενεζουέλα) ως καλλιτεχνικός διευθυντής της εκεί Κρατικής Ορχήστρας Δωματίου (1969-72) και ως καλλιτεχνικός διευθυντής της Ορχήστρας της Εθνικής Ραδιοφωνίας της Βενεζουέλας (1974-76), με παράλληλες καλλιτεχνικές εμφανίσεις (ως μαέστρος) σε χώρες της Ν. Αμερικής και της Ευρώπης. Ταυτόχρονα (1969-1974) ήταν καθηγητής σύνθεσης στο Κρατικό Ινστιτούτο Πολιτισμού και Καλών Τεχνών «Intermusica» και (1971-1976) στο Μητροπολιτικό Πανεπιστήμιο του Καράκας.
Το 1976 επέστρεψε στην Ελλάδα και δίδαξε σύνθεση στο Ορφείο Αθηνών (1976-82). Στο διάστημα 1978-82 ήταν διευθυντής της Χορωδίας του Μουσικού Τμήματος του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1981 ήταν καλλιτεχνικός διευθυντής και καθηγητής ανώτερων θεωρητικών-σύνθεσης στο νεοσύστατο Ωδείο «Ν. Σκαλκώτας» (ώς το 1989). Στο διάστημα 1983 – 1989 διετέλεσε διευθυντής της Κ.Ο.Α.. Ίδρυσε την Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα Νέων (1984) και ανασυγκρότησε τη Χορωδία Αθηνών. Από το 1984 διηύθυνε τα ετήσια Σεμινάρια ορχήστρας (σε συνεργασία με την Ορχήστρα Νέων της Ευρωπαϊκής Κοινότητας).
Παράλληλα ήταν μουσικός σύμβουλος στο ΥΠΠΟ. Κατόπιν, ήταν καλλιτεχνικός προϊστάμενος του Ωδείου «Φίλιππος Νάκας» (1989-1993) και στη συνέχεια ίδρυσε το Ωδείο της Μουσικής Εταιρίας Αθηνών. Την περίοδο 1991-1994 διετέλεσε καθηγητής στο Τμήμα Μουσικών Σπουδών του Παν/μίου Αθηνών, ενώ από το 1986 είναι μέλος της διοικούσας Επιτροπής του Ιονίου Παν/μίου. Είναι επίσης μέλος ΔΣ σε πολλά καλλιτεχνικά Σωματεία και στην ΕΕΜ (στην οποία διετέλεσε γ. γραμματέας: 1978-1981 και αντιπρόεδρος: 1981-1989). Διετέλεσε πρόεδρος διεθνών Κριτικών Επιτροπών και ήταν ακόμα μέλος στο ΔΣ της ΕΛΣ, στο Γνωμοδοτικό Συμβούλιο του ΕΟΤ και πρόεδρος στο Γνωμοδοτικό Συμβούλιο του ΥΠΠΟ.
Εργογραφία (επιλογή)
Από τα έργα του ( εκτελέστηκαν επανειλημμένα σε διεθνή Φεστιβάλ και συναυλίες σε πολλές χώρες) που έχουν κερδίσει διακρίσεις, όπως: «Εθνικά Βραβεία Μουσικής» (Βενεζουέλα, 1969: Χρυσό Μετάλλιο-χρηματικό έπαθλο και Βενεζουέλα, 1970), «2ο Βραβείο» στον διεθνή Διαγωνισμό Σύνθεσης «L.M. Gottschalk» (ΗΠΑ, 1970), κ.λπ., αναφέρουμε τα εξής:
Α) για ορχήστρα:
"Τρίπτυχο" (1963), "Τροπικός" (1968. Α' εκτέλεση από την ΚΟΑ με μαέστρο τον Α. Παρίδη στις 3.2.1969), "Προβολές" (1968, Α΄εκτέλεση από την ΚΟΑ στις 21.4.1986 με διευθυντή τον συνθέτη), "Σχήματα" (για έγχορδα, 1968), "Μεταπλάσεις" Α' και Β' (1969, 1970. Οι "Μεταπλάσεις Β'" παίχτηκαν σε Α' εκτέλεση από την ΚΟΑ με μαέστρο τον συνθέτη στις 6.2.1977), "Τροχιές" (πιάνο και ορχήστρα 1975-1976), "Απόσπασμα ΙΙΙ" (ορχήστρα δωματίου, 1978), "Χορευτικό Όραμα" (για ορχήστρα δωματίου και για κουιντέτο, 1980), κ.λπ.
Β) μουσική δωματίου:
"Duo" (βιολί-πιάνο, 1962), "Περιστροφή" (8 έγχορδα, 1965), "Στίχοι" (κλαρινέτο, 1966), "Αrioso" (9 έγχορδα, 1967), "Versi" (κλαρινέτο, 1967), "Απόσπασμα Ι" (τσέλο-πιάνο, 1969), "Ακτίνια" (κουιντέτο πνευστών, 1969), "Απόσπασμα ΙΙ" (φλάουτο,1970), "Κουαρτέτο εγχόρδων" (1971), "Φαντασία" (6 όργανα, 1972), "Νυχτερινό" (τρίο εγχόρδων και πιάνο, 1972), "Φάσμα" (φλάουτο- κλαρινέτο ή βιολί-πιάνο, 1979), "Πλοκές" (2 πιάνα, 1982), "Διάλογος" (βιολί-πιάνο, 1988), "A-Ve" (φλάουτο-πιάνο, 1989), "Ανθέμιον" (κουιντέτο χάλκινων, 1990), "Οκτάεδρον" (κιθάρα, 1991), "Πρελούντιο-Αρια-Φινάλε" (φλάουτο-κιθάρα, 1991), "Τοκάτα και Ριτσερκάρε" (τσέλο, 1992), "Αllegretto" (φλάουτο, 1992), "Διάγραμμα" (κλαρινέτο-βιόλα, 1992), "Καντιλένα και καπρίτσιο" (τσέλο-πιάνο, 1993), "Δίπτυχο" (κλαρινέτο-πιάνο, 1993), "Φαντασία" (τσέλο-πιάνο, 1994), "Σκέρτσο-Φαντασία" (φλάουτο-πιάνο, 1996), κ.λπ.
Γ) έργα για πιάνο:
"3 κομμάτια" (1965), "Μικρή φαντασία" (1965), "Σπουδές" (Ι: 1970, ΙΙ: 1972, ΙΙΙ: 1973), "Σκόλιον" (1984), "Πλοκές" (για δύο πιάνα, 1985), "Κέλαδος" (1986), "42 σύντομα κομμάτια" (1987), "Τρίπτυχο" (1989), "Τοκάτα" (1990), "3 Ιντερμέτζι" (1993), κ.λπ.
Δ) φωνητικά έργα:
"2 ποιήματα του Ρίλκε" (μικτή χορωδία, 1967), "9 τραγούδια σε ποίηση Καβάφη" (φωνή και πιάνο 1981-83), "Το αηδόνι" (ποίηση Α. Θέμου, 1993), κ.λπ.
Στη μουσικοπαιδαγωγική του δραστηριότητα υπάγεται (εκτός από τη διδασκαλία πολλών νέων συνθετών) και η συγγραφή εκπαιδευτικών θεωρητικών κειμένων: "Ασκήσεις Μουσικής Ανάγνωσης" (ένα σύγχρονο σύστημα διδασκαλίας της μουσικής ανάγνωσης), "Μουσική" (1969 και 1978, μια καλογραμμένη σύνοψη Θεωρίας-Μορφολογίας-Οργανογνωσίας-Ιστορίας), επίσης "Γραφτά για τη μουσική" (Ι: 1986, ΙΙ-ΧVΙΙΙ: 1991-2001), κ.λπ.
De Siris