Λέων ΣΤ' ο Σοφός
Ο Λέων ΣΤ' ο Σοφός γεννήθηκε στις 19 Σεπτεμβρίου 866 και πέθανε στις 11 Μαΐου 912, ήταν αυτοκράτορας του Βυζαντίου από το 886 μέχρι το θάνατό του το 912.
Γεννήθηκε το 866 και ήταν γιος του ιδρυτή της Μακεδονικής δυναστείας Βασιλείου Α'. Ανέλαβε την εξουσία σε ηλικία 20 ετών, μετά το θάνατο του πατέρα του. Ο πατέρας του είχε σαφέστατη προτίμηση στον πρωτότοκο γιο του Κωνσταντίνο για τη διαδοχή του θρόνου, όμως αυτός πέθανε πρόωρα. Η αντιπάθεια του Βασιλείου στο πρόσωπό του συνεχίστηκε μέχρι το τέλος της ζωής του. Ο ίδιος πάντως πίστευε ότι ήταν γιος του Μιχαήλ Γ', αφού η μητέρα του ήταν ερωμένη του, υπόθεση που ευσταθεί, αλλά δεν μπορεί να αποδειχθεί με βεβαιότητα.
Ήταν λόγιος, εξαιρετικά μορφωμένος, εξ ού και το προσωνύμιο Σοφός. Ήταν συμβασιλέας με τον αδελφό του Αλέξανδρο, ο οποίος όμως αδιαφορούσε για τις κρατικές υποθέσεις. Διόρισε επίσης πατριάρχη τον μικρότερο αδερφό του Στέφανο.
Βασικός του σύμβουλος ήταν ο Στυλιανός Ζαούτζης, πατέρας της ερωμένης του Λέοντα, Ζωής. Παντρεύτηκε όμως για πολιτικούς λόγους την Θεοφανώ με την οποία απέκτησε μια κόρη, την Ευδοκία. Όταν πέθανε η Θεοφανώ, δόθηκε η δυνατότητα στο Λέοντα να παντρευτεί την αγαπημένη του Ζωή, η οποία όμως πέθανε άτεκνη σε δύο χρόνια. Κατόπιν παντρεύτηκε την Ευδοκία Βαϊανή, η οποία πέθανε κατά τη διάρκεια της γέννησης του γιου του, ο οποίος επίσης δεν επιβίωσε.
Έχοντας συνάψει τρεις γάμους, κατέφυγε σε μεθοδεύσεις ούτως ώστε να γίνει δεκτός από την Εκκλησία ένας τέταρτος γάμος, πράγμα που πέτυχε αντικαθιστώντας τον πατριάρχη Νικόλαο το Μυστικό που αντιδρούσε με τον Ευθύμιο, ο οποίος και δέχτηκε τον τέταρτο γάμο. Παντρεύτηκε εν μέσω θυελλωδών διαμαρτυριών από τους αυστηρότερους εκπροσώπους του κλήρου τη Ζωή Καρβουνοψίνα, η οποία πριν το γάμο τους ακόμα γέννησε τον μετέπειτα αυτοκράτορα Κωνσταντίνο Ζ' Πορφυρογέννητο.
Έκανε πόλεμο με τους Βούλγαρους και τους Σαρακηνούς, με ανάμικτα αποτελέσματα. Ολοκλήρωσε το ευρύ νομοθετικό και διοικητικό έργο του πατέρα του, στο οποίο βοήθησε και η βαθιά του μόρφωση.
Ο Λέων ήταν ικανότατος αυτοκράτορας και το γενικότερο έργο του κρίνεται θετικό, καθιστώντας ακατανόητη την απόρριψη του Βασιλείου.
De Siris