Ευάγγελος Κορφιάτης

Ευάγγελος Κορφιάτης

Ο Ευάγγελος Κορφιάτης γνωστός ως Βάγγος, γεννήθηκε το 1922 και πέθανε στις 26 Ιουνίου 2009 ήταν μεγάλος Πειραιώτης Καραγκιοζοπαίκτης. Ίσως ο αξιολογότερος της γενιάς του και δυστυχώς δυσανάλογα προβεβλημένος μάστορας του Καραγκιόζη, και ίσως ο καλύτερος σκαλιστής φιγούρων και σκηνικών.

Πρωτοείδε Καραγκιόζη σε ηλικία έξι χρονών. Αυτό έγινε η μαγεία της ζωής του. Στη σκηνή μπήκε οκτώ μόλις χρονών.

Μέχρι να παίξει Καραγκιόζη προηγήθηκε μια σκληρή και επίπονη μαθητεία κοντά στις πιο εξέχουσες φυσιογνωμίες του Θεάτρου σκιών της εποχής εκείνης: τους αείμνηστους καλλιτέχνες του εί­δους, Χρήστο Χαρίδημο και Γιάννη Ιατρίδη ­την βασική εκπαίδευση.

Αργότερα ολοκλήρωσε την μαθητεία αυτή με την παρακολούθηση του τρόπου εργα­σίας και άλλων κορυφαίων καλλιτεχνών της εποχής εκείνης συμπληρώνοντας, έτσι, με τον κύκλο των γνώσεων που πήρε, τις απαραίτητες προϋποθέσεις για να κρατήσει στα χέρια του, στην καρδιά και στο μυαλό του την βασική έννοια και το βάρος της "παράδοσης . Για να μπορέσει, με λίγα λόγια, να μπορέσει επάξια να συνεχίσει παρουσιάζοντας την τέχνη που αγάπησε στο κοινό της Ελλάδας και του εξωτερικού. Το πρώτο το θεατράκι το έστησε το 1939,δεκαεφτάχρονο παιδί, σε ένα μαντράκι της οδού Πέτρου Ράλλη, στα "Άσπρα Χώματα , απέναντι από τις πολυκατοικίας. Από τότε, μη λογαριάζοντας κόπους και Θυσίες, έστησε το καλλιτεχνικό του Όνειρο και το έκανε πραγματικότητα.

Το 1941, πάλι επί της οδού Πέτρου Ράλλη, στη συνοικία Χαλκηδό­νας", σε χειμωνιάτικη σάλα που ο ίδιος δημιουργεί και διαμορφώνει, κάνει την αρχή μιας σειράς Θεάτρων χωρίς θεατρώνη.

Το 1942, επί της οδού Θηβών 152 δημιουργεί το Θέατρο "Παράδει­σος", (αρ. 1>, όπου παίζει τα καλοκαίρια μέχρι το 1953 ενώ όλο τον χειμώνα 1943 - 44 στεγάζει τον Καραγκιόζη του στο χειμερινό "Ρομάντζο". Την χειμερινή περίοδο από το 1947 μέχρι το 1949 μεσολαβεί ένα διάστημα ηρεμίας στη δράση του σαν καραγκιοζοπαίκτης γιατί εκτελεί τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις.

Τον χειμώνα του 1950 δημιουργεί το χειμερινό του στέκι στο επί της οδού Ρούσβελτ Θεατράκι του στον Κορυδαλλό, το 1951 στο επί της οδού Δράμας στα ταμπούρια με το όνομα Χαρά , το 1952 στη Χαλκηδόνα το «Θέατρο Σκιών Χαλκηδών» και το 1954 το χειμερινό Θέατρο "Απόλλων» στη Δραπετσώνα. τα καλοκαίρια του 1954 - 55 δημιουργεί το Θέατρο Σκιών «Τηλεόρασις» επί της οδού Πέτρου Ράλλη και τον χειμώνα του 1955 -56, απέναντι από τον Κινηματογράφο Παλιάς" της οδού Kovδύλη στη Νίκαια, το Θέατρο Σκιών Τέρψις. Το καλοκαίρι του 1956 - 57 δημιουργεί το Θέατρο "Ζέφυρος" στο παλιό τέρμα Αμφιάλης ενώ τον χειμώνα του 1957 – 58 το Θέατρο "Αύρα πάλι στην Π. Ράλλη στάση Τζανή.

0 χειμώνας αυτός παραλίγο να γίνει αφορμή να σταματήσει την καριέρα του γιατί από σοβαρό κρυολόγημα και λόγω της καταπόνησης των φωνητικών του χορδών έχασε την φωνή του η οποία επανήλθε μετά από αυστηρή θεραπεία και αγωνιστικό πείσμα, διαψεύδοντας τις γνωματεύσεις και συστάσεις των γιατρών. Μετά από δειλά και προσεκτικά βήματα ξεκίνησε να παίζει και πάλι το καλοκαίρι του 1959 στο θεατράκι της οδού Θηβών 152 κάνοντας τέσσερις παραστάσεις την εβδομάδα.

Το καλοκαίρι του 1965 πραγματοποιεί το μεγάλο του όνειρο, την δημιουρ­γία ενός πραγματικά μοντέρνου Θεάτρου Σκιών με την πνοή και τοναέρα του αληθινού Θεάτρου. Αυτό γίνεται όταν παραλία Μο­σχάτου, στο θέατρο «Ποσειδώ­νειον», Θέατρο το οποίο έδωσε λαμπρές μέρες και στην τέχνη αλλά και στον ίδιον προσωπικά. τον χειμώνα του 1966 - 67 πραγματοποιεί την πρώτη του έξοδο από τα ελληνικά σύνορα με τουρνέ στην Αυστραλιανή Ήπειρο, ψυχαγωγώντας χιλιάδες Έλληνες και Αυστραλούς θεατές στις πόλεις Σίδνεϋ, Μελβούρνη, Καμπέρα, Αδελαίδα κ.ά.

Από το 1968 μέχρι το 1972 δημιουργεί το τελευταίο δικό του θέατρο, στην οδό Θηβών 37, στάση Γεφυράκι, το θέατρο Σκιών "Παράδεισος  Νο  2.

Το 1969 απεσταλμένοι από το Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ ήρθαν και μαγνητοφώνησαν παραστάσεις και πήραν πολλές φωτογραφίες. δημιουργώντας υλικό για έρευνα στο ομώνυμο Πανεπιστήμιο.

Μετά την Αυστραλία ακολούθησαν και άλλες περιοδείες στο εξωτερικό, όπως αυτή στην Ολλανδία το 1972, στις πόλεις Ουτρέχτη, Ντελφ, Λέϊντεν, στη Θεατρική ακαδημία του Άμστερνταμ κ.α.

Το 1977, σταλμένος από το Υπουργείο πολιτισμού, εκπροσωπεί τη χώρα μας στο παγκόσμιο Φεστιβάλ Θεάτρου και Κούκλας του Νανσί της Γαλλίας.

Το 1980 συμμετέχει στη γιορτή της εφημερίδας "Ουμανιτέ της Γαλλίας.

Στην Ιταλία, από το 1978 μέχρι και το 1995 έπαιξε στις μεγαλύτερες πόλεις της. (Ρώμη, Μιλάνο, Τορίνο. Πολώνια, Πάντοβα, Τεργέστη, σε φεστιβάλ που οργάνωνε η πόλη Πόντε Ντέρα και με προσκλήσεις διάφορων φοιτητικών συλλόγων.

Το 1978 βρίσκεται στη Γερμανία για σειρά παραστάσεων στις πόλεις Βόννη και Αμβούργο ενώ το 1992 πάλι στο Αμβούργο απεσταλμένος του Υπουργείου πολιτισμού.

Από το 1972 μέχρι το 2000 δίνει παραστάσεις στη Δημοτική Σκηνή του Δήμου Πειραιά σε μόνιμους χώρους: 1972 έως 1974 πηγάδα - Άγιος Βασίλειος, 1975 έως 1984 στην παραλία πειραϊκής - Ακτή Τερψιχόρη, 1984 έως 1988 πάλι στην πηγάδα - Άγιο Βασίλειο και από το 1988 μέχρι το 2000 δίνει το παρόν του στην πλαζ ΒΟΤΣΑΛΑΚΙΑ - Καστέλα, με παράλληλη εμφάνιση στο θέατρο Γραμμών - Καμίνια.

Τον χειμώνα της παραπάνω περιόδου βρίσκεται: από το 1974 - 1980 στο Σινέ Τέχνης Ολυμπιάς στην Καστέλα και από το 1981 μέχρι 1994 στο Σινεάκ του Δήμου Πειραιά. Η πολύχρονη Θητεία του στην τέχνη που αγάπησε του έδωσε πολλές χαρές και πολλές πίκρες.

Η σπουδαιότερη χαρά του, ύστερα από τα χειροκροτήματα του κοινού, είναι το ότι πολλοί από τους λιγοστούς αξιόλογους σημερινούς καραγκιοζοπαίκτες είναι δικά του δημιουργήματα, που παλεύουν και κείνοι με τη σει­ρά τους με αγάπη να κρατήσουν ψηλά την τέχνη που κι εκείνος αγά­πησε και λάτρεψε.

Το Πανελλήνιο Σωματείο Θεάτρου Σκιών τον έχει τιμήσει για την συνολική προσφορά του με την τιμητική διάκριση του «Επίτιμου Προέδρου», ενώ είναι ο μοναδικός από τους Βετεράνους, που βοήθησε το Σωματείο τόσο πολύ, μετέχοντας με τέσσερις σημαντικές εμφανίσεις σε εκδηλώσεις που στόχο είχαν την οικονομική ενίσχυση του Σωματείου, συμμετέχοντας ενεργά σε όλες τις δραστηριότητες του.

Το σωματείο τον τίμησε πάμπολλες φορές εκλέγοντας τον στην θέση του Γενικού Γραμματέα, ενώ το 2006, στα βαθιά του πια γεράματα, θέλοντας ακόμα να βοηθήσει εκλέχτηκε Πρόεδρος, θέση από την οποία παραιτήθηκε λίγο αργότερα λόγω σοβαρών προβλημάτων υγείας.

Για την πολύτιμη προσφορά του, η πολιτεία τον τίμησε δίνοντας του Τιμητική σύνταξη.

De Siris